xristianorthodoxipisti.blogspot.gr ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΕΙΜΕΝΑ / ΑΡΘΡΑ
Εθνικά - Κοινωνικά - Ιστορικά θέματα
Ε-mail: teldoum@yahoo.gr FB: https://www.facebook.com/telemachos.doumanes

«...τῇ γαρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως· και τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἐπι ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν...» (Εφεσίους β’ 8-10)

«...Πολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι ποιούντες. αλλ’ούν τον λόγον του Θεού ουδείς ώφειλε νοθεύειν διά την ιδίαν αμέλειαν, αλλ’ ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν, ίνα μή υπόδικοι γενώμεθα, μετά της των εντολών παραβάσεως, και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως...» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής p.g.90,1069.360)

Ὁ Χριστὸς ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν Εὐρώπη…


ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ  ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πρὸς τοὺς ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξους.


Κρατώμεν τῆς ὁμολογίας, ἥν παρελάβομεν ἄδολον, παρά τηλικούτων ἀνδρῶν,
ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου.
Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλειπή τὴν κεκηρυγμένην Ὁρθόδοξον πίστην.
Ἀλλ’ αὔτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχόμενη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, καὶ ὁ τολμών ἤ πράξαι ἤ συμβουλεύσαι ἤ διανοηθήναι τοῦτο,ἤδη ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστού, ἤδη ἐκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα, διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεύμα τὸ Ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλήσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις…
Ἄπαντες οὐν οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἰρέσει ἤ σχίσματιἐκουσίως ἐνεδύθησαν κατάρα ὡςἰμάτιον (Ψαλμ-ΡΗ’18), κἄν τε Πάπαι, κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ Οὐρανοῦ.

Ἄνθιμος ἐλέω Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως Νέας Ρώμης ἤ Οἰκουμ. Πατρ.
Ἰερόθεος ἐλέω Θεοῦ Πάπας καὶ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ πᾶσης Αἰγύπτου.
Μεθόδιος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας.
Κύριλλος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἰεροσολύμων.
Καὶ αἱ περὶ αὐτοὺς Ἱεραὶ Συνόδοι.
                                                                             Ἐν Κωνσταντινούπολει τὸ σωτήριον ἔτος 1848.

Σιγγίλιον Πατριαρχικὸν καὶ Συνοδικὸν κατὰ τὸ 1756.
Αἰώνιος ἀναθεματισμὸς παρὰ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τοῖς δεχομένοις
τὰ Παπικὰ μυστήρια καὶ λοιπὰ παρ’ αὐτῶν καινοτομιθέντα.

  ΚΥΡΙΛΛΟΣ. Ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καὶΟἰκουμενικός Πατριάρχης.

Ἐντιμώτατοι Κληρικοὶ τῆς καθ’ ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ λοιποὶεὐλαβέστατοι καὶ ὁσιώτατοι Ἱερομόναχοι, οἱ ψάλλοντες ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις χάρις ἡμῖν καὶ εἰρήνη παρὰ Θεοῦ. Ἡμεῖς ὅμως ὄπου ὁ Ἅγιος Θεὸς μᾶς ἠξίωσε νὰ εὑρισκώμεθαἐνώπιον εἰς τοῦτον τὸν Ἀποστολικὸν καὶ Πατριαρχικὸν θρόνον κανονικῶς καὶἈποστολικῶς εἰς τὸ νὰ φυλάτωμεν μετὰ θερμῆς Πίστεως καὶ εὐλαβείας τὴν Ὀρθόδοξον καὶ Ἁγιωτάτην Πίστιν, τὴν ὁποίαν παρελάβαμεν ἀπὸ τοῦς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τὰςἑπτὰ Ἁγ. Οικ. Συνόδους ὁμοίως καὶ τὰ ἑπτὰ Θεοπαράδοτα Δόγματα καὶ Μυστήρια τῆςἉγίας Μητρὸς ἡμῶν Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ αὐτὰ νὰ κρατῶμεν καθαρὰ καὶ ἀμόλυντα καθὼς ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους τὰπαρέλαβεν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπαρασάλευτα χωρὶς νὰ προσθέσῃ ἤ νὰ ἀφαιρέσῃκαὶ ἕνα ἰῶτα μέχρι τῆς σήμερον ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος ὡς ἄμωμος νύμφη τοῦΚυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Καὶ τοῦτον λοιπὸν τὸν κίνδυνον ἀποφασίσαμεν νὰ τὸν δεχθῶμεν πειθαρχοῦντες Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις. Πρῶτον μὲν διὰ νὰ φυλάξωμεν τοὺς Ἀποστολικοὺς καὶΣυνοδικοὺς Κανόνας ἀπαρασαλεύτους καὶ ἀμτατρέπτους καθὼς τοὺς παρελάβαμεν, δεύτερον δὲ διὰ νὰ ἀναιρέσωμεν καὶ νὰ ἐξαλήψωμεν παντελῶς. Ἀναλαμβάνοντες τὴν Πανοπλίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ φοβερὰς ἀρὰς καὶ αἰώνιον Ἀνάθεμα ἐναντίον εἰςἐκείνους ὅπου ἤθελον τολμήσει νὰ συγκατανεύσουν νὰ δεχθοῦν, ἐν ὅσῳ ζῶμεν ἤ μετὰθάνατόν μας καὶ μέχρι συντελείας πᾶσαν πρόσθεσιν ἤ ἀφαίρεσιν. Ὅθεν τῇ δυνάμει καὶΧάριτι τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος ἔχομεν πάντα ἀπόβλητον καὶἀποτρόπαιον καὶ μυσαρὸν καὶ βδελυκτὸν καὶ βλάσφημόν τε καὶ ἄκυρον, τόδε  διαληφθὲν παράνομον καὶ αἱρετικὸν γράμμα, ἀκολουθοῦντες τόσον εἰς τὸν Οὐρανοβάμωνα Παῦλονὅπου λέγει.
«Εἴ τις Εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ’ ὅ παρελάβεται καὶ παρ’ ὅ εὐαγγελησάμην ὑμῖν κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κἄν αὐτοὶ ὑμεῖς Ἀνάθεμα ἔστω»· ὅσον καὶ εἰς τοὺς Συνοδικοὺς Κανόνας ὅπου λέγουν ὅποιος ἤθελε προσθέσει ἤ ἀφαιρέσει ἕνα μόνον ἰῶτα ἑπτὰ ἔστω εἰς αὐτὸν Ἀνάθεμα. Καὶ οὕτως ἀποφαινόμενοι μετὰ τοῦ περὶ ἡμᾶς Ἱεροῦ Κλήρου καὶ τοῦΧριστιανικοῦ πληρώματος Ἀναθεματίζομεν τρὶς τοῦ Ἱεροῦ Καταλόγου εἴτε Λαϊκοὶἀποσχισμένοι εἴησαν ἀπὸ Θεοῦ Κυρίου Παντοκράτορος καὶ κατηραμένοι καὶἀσυγχώρητοι καὶ μετὰ θάνατον ἄλυτοι τυμπανιαῖοι αἱ πέτραι καὶ ὁ σίδηρος λιθήσονται αὐτοὶ δὲ οὐδαμῶς, κληρονομήσωσιν τὴν λέπραν τοῦ Γιεζῆ καὶ τὴν ἀγχόνην τοῦ Ἰούδα· στένοντες εἴησαν καὶ τρέμοντες ἐπὶ τῆς γῆς ὡς ὁ Κάϊν· ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ εἴη ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν καὶ ἡ μερὶς αὐτῶν μετὰ τοῦ Ἰούδα καὶ τῶν Θεομάχων Ἰουδαίων· σχισθῆσα ἡ γῆ καταπίοι αὐτούς, ὡς τὸν Δαθὰν ποτὲ καὶ Ἀβηρῶν. Ἄγγελος Κυρίου καταδιωξάτω αὐτοὺς ἐν μαχαίρᾳ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτῶν καὶ πάσαις ταῖς Πατριαρχικαῖς καὶ Συνοδικαῖς Ἀραῖς ὑπεύθυνοι καὶ τῷ αἰωνίῳ ἀναθέματι ὑπόδικοι καὶἔνοχοι τοῦ πυρὸς τῆς γεένης. Ἀμήν.

Δοσίθεου Ἰεροσολύμων.
† Τέσσαρα μεγάλα θηρία ἐγεννησεν ὁ ΙΣΤ αἰών : Τὴν αἴρεσιν τοῦ Λούθηρου, τὴν αἴρεσιν τοῦ Καλβίνου, τὴν αἴρεσιν τῶν Γιεζουβιτών καὶ τὴν αἴρεσιν τοῦ νέου Καλενδαρίου.

Τῆς ἁγίας ἑβδόμης οἰκουμενικῆς Συνόδου.
† «... Ἡμεῖς τῇ ἀρχαίᾳ θεσμοθεσίᾳ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπακολουθοῦμεν,ἡμεῖς τοὺς θεσμοὺς τῶν Πατέρων φυλάττομεν, ἡμεῖς τοὺς πρσθέτοντας τι ἤ ἀφαιροῦνταςἐκ τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας ἀναθεματίζομεν».

Τῆς ἁγίας ἕκτης οἰκουμενικῆς Συνόδου.
† «Ὁρίζομεν ἑτέραν Πίστιν μηδενὶ ἐξεῖναι προφέρειν, ἥγουν συγγράφειν ἤσυντιθέναι ἤ φρονεῖν ἤ διδάσκειν ἑτέρως τοὺς δὲ τολμῶντας τοῦτο ποιεῖνἀναθεματίζομεν».

Τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ΚΑΝΩΝ 45ος.
Ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος ἤθελε συμπροσευχηθῆ μονάχα, ἀλλ'ὄχι καὶ νὰ συλλειτουργήση μὲ αἴρετικούς ἄς ἀφορίζεται. Επειδή ὅποιος μὲ τοῦςἀφορισμένους συμπροσεύχεται (καθώς τοιούτοι εἶναι οἱ αἰρετικοί) πρέπει νὰσυναφορίζεται καὶ αὐτός, κατά τὸν 10ον Κανόνα τῶν Ἀγ.Αποστόλων. Εἰ δὲ καὶἐσυνχώρησεν εἰς τοῦς αἰρετικούς αὐτούς νὰ ἐνεργήσουν κανένα λειτούργημα ὡσάν Κληρικοί, ἄς καθαίρηται ἐπειδή ὅποιος Κληρικός συλλειτουργήσει μὲ καθηρημένους, (καθώς τοιούτοι εἶναι οἱ αἰρετικοί κατὰ τὸν β΄. καὶ δ΄. τῆς γ΄.) συγκαθαιρεῖται καὶ αὐτός κατὰ τὸν 11ον κανόνα τῶν Ἀποστόλων.

Κανών 33ος τῆς ἐν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου.
Διορίζει οὔτος ὁ Κανών νὰ μὴ συμπροσευχώμεθα οὔτε μὲ τοὺς αἰρετικοὺς, ἤτοι τοὺς σφάλλοντας περὶ τὴν πίστιν, οὔτε μὲ τοὺς σχισματικοὺς, ἤτοι τοὺς κατὰ τὴν πίστιν μὲνὀρθοδόξους ὄντας, χωριζομένους δὲ ἀπὸ τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν διὰ τινας παραδόσεις καὶ ἔθιμα ἰάσιμα, κατὰ τὸν α΄. τοῦ Μεγ.Βασιλείου.

Κανών 37ος τῆς ἐν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου.
Κατὰ τὸν Κανόνα τοῦτον δὲν πρέπει νὰ λαμβάνει τινὰς Χριστιανὸς ὀρθόδοξος τὰδῶρα ὁποῦ στέλλουσιν εἰς αὐτούς οἱ Ἰουδαίοι καὶ αἰρετικοί, ὄταν ἔχουν τὰς ἐορτάς των,ἀλλά οὔτε νὰ συνεορτάζη ὅλως αὐτοῖς.

Τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου.
Ὅτι οἱ τὸ Σχῖσμα δημιουργήσαντες διὰ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ νέου Ἡμερολογίουὁδηγοῦσιν εἰς αἵρεσιν.

† «Οἱ δὲ σχισματικοὶ σχισματοαιρετικοὶ εἰσίν, καθότι δὲν εἶναι κανὲν Σχῖσμα εἰμὴπρότερον αἵρεσιν ἀναπλάσσῃ, ἵνα ὀρθῶς δόξῃ τῆς Ἐκκλησίας χωρισθῆναι. Τὸ Σχῖσμα κακῶς διαμένον γίνεται αἵρεσις ἤ καταφέρεται εἰς αἵρεσιν, ὅτι καὶ τοὺς σχισματικοὺς οὐχἡ διάφορος πίστις ποιεῖ ἀλλ’ ἡ διαρηχθεῖσα τῆς κοινωνίας συντροφία». (Ἐπιστολὴ ρα΄ κεφ. ια΄ εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον).

Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου.
Περὶ τῶν Σχισματικῶν ἱερέων ὅτι στεροῦνται οὗτοι τῆς θείας χάριτος.
  Ἀφοῦ δὲ μίαν φορὰν ἐσχίσθησαν ἀπὸ τὸ ὅλον σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἔχασαν αὐτὸκαὶ δὲν εἰμποροῦν πλέον νὰ βαπτίσουν ἄλλους, ἤ νὰ χειροτονήσουν ἤ ἁπλῶς νὰ δώσουν χάριν, τὴν ὁποίαν διὰ τοῦ σχίσματος ἐστερήθησαν, ὅθεν καὶ οἱ ὑπ’ αὐτῶν βαπτιζόμενοι λογίζονται ὅτι ὑπὸ λαϊκῶν ἐβαπτίσθησαν (Ἑρμηνεία α΄. Κανόνος). «Ὥσπερ μέλος τὶἀποκοπὲν τοῦ σώματος παύει μετέχον τῆς ζωτικῆς δυνάμεως, οὕτω καὶ πᾶς τιςἀποσχιζόμενος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ δὲν μετέχει τῆς χάριτος τοῦΠαναγίου Πνεύματος, ἥν ἔλαβεν ἐν τῷ βαπτίσματι» (Ἐκ τοῦ ἱεροῦ Πηδαλίου).

Τῆς ἁγίας 3ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου 3ος κανών.
Ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται οἱ ἱερεῖς νὰ μνημονεύωσι καὶ νὰ ὑπακούωσιν εἰς τοὺςἀποστάτας καινοτόμους ἀρχιερεῖς οὐδὲ οἱ λαϊκοί.
† «Τοῖς ἀποστασήσασιν ἢ ἀφισταμένοις Ἐπισκόποις μηδόλως ὑπόκεισθαι κατὰμηδένα τρόπον».
«Εἶ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται ἀφοριζέσθω», καὶ ἀλλαχοῦ «ὁἀκοινωνήτως κοινωνῶν ἀκοινώνητος ἔσται, ὡς συγχέων τὸν κανόνα τῆς Ἐκκλησίας» πάλιν «ὁ αἱρετικὸν δεχόμενος τοῖς αὐτοῖς ἐγκλήμασιν ὑπόκειται». Οὐκ ἔστι τοῦτο θεμιτὸν οὐκ ἔστιν ἀλλ’ οὐδὲ μνημονεύσομεν καὶ τοῦτο παρὰ τοῦ πονηροῦ, ὅς σκότος ὧν τὸ φῶςὑποκρίνεται, ὡς νῦν γε, τὴν ἕνωσιν προβαλλόμενος «μνημόσυνον» τὴν μετ’ αὐτῶνἀπώλειαν τοῦ παντὸς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας δολιεύεται καὶ φανερῶς μὴ πείθεινἔχων πρὸς τοῦτο, ἀδήλως ἐπιχειρεῖ, ἵνα ἐν ἑνί τρόπῳ ἀνοίξη θύραν καὶ κορυφώσῃ κακίαν.
Ἐπιστολὴ ε΄ Συνοδικὴ (Ἰουστίνου).
† «Ὡρίσθη παρὰ τῶν ἁγίων Πατέρων χρῆναι καὶ μετὰ θάνατον ἀναθεματίζεσθαι τοὺς εἴτε εἰς κανόνας εἴτε εἰς Πίστιν ἁμαρτήσαντας».

Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου.
† «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα κἄν ἀξιόπιστος ἤ κἄν νηστεύῃ καὶπαρθενεύῃ κἄν σημεῖα ποιῇ κἄν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν κατεργαζόμενος».

Τοῦ Ἁγίου Φωτίου.
† «Καὶ γὰρ ἐστιν ὄντως τὰ Κοινὰ πᾶσιν φυλάττειν ἐπάναγκες καὶ πρὸ γε τῶν ἄλλων τὰ περὶ Πίστεως· ἔνθα καὶ τὸ παρεκλῖναι μικρὸν ἁμαρτεῖν ἐστὶν ἁμαρτία τὴν πρὸς θάνατον». (Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ρώμης Νικόλαον).

Τοῦ Ἀγ. Γερμανοῦ τοῦ υἱοῦ Πατριάρχου Κ/πόλεως.
† «Ἐπισκήπτομαι πᾶσι τοῖς ἐν Κύπρῳ λαϊκοῖς, ὅσοι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστὲτέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδὶ ἀπὸ τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ Λατινικῇ ὑποταγῇ καὶμηδὲ εἰς Ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθαι, μηδὲ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν λαμβάνειν τὴν τυχοῦσαν· κρεῖσσον γὰρ ἐστὶν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ θεῷ προσεύχεσθε κατὰ μόνας, ἤἐπ’ ἐκκλησίαις συνάγεσθε μετὰ τῶν Λατινοφρόνων, εἰ δὲ οὐν τὴν αὐτὴν ὑφέξεται μετ’ αὐτῶν κόλασιν. Ἤ οὐχὶ τὰ τῶν ἐπὶ κοσμικῶν κρίσεων τοῦτο γίνεσθε  σύνηθες; Ἄν γὰρ τις συλλαλῇ ἀνδροφόνῳ ἤ ληστῇ ἤ προδότῃ τὴν αὐτὴν ἐκείνῳ ὑφίσταται κόλασιν».

Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου.
† «Πᾶς ὁ δυνάμενος λέγων τὴν ἀλήθειαν καὶ μὴ λέγων αὐτήν, κατακριθήσεται ὑπὸτοῦ θεοῦ, καὶ ταῦτα ἔνθα πίστις ἐστὶ τὸ κινδυνευόμενον, καὶ τῆς ὅλης Ἐκκλησίας τῶνὈρθοδόξων ἡ Κρηπὶς τὸ γὰρ ἐφησυχάζειν ἐν τοῖς τοιούτοις, ἀρνήσεως ἴδιον, τὸ δὲ ἐλέγχεινὁμολογίας εἰλικρινοῦς».

Τοῦ Ἁγίου Μελετίου τοῦ ὁμολογητοῦ.
† «Μὴ πείθεσθε Μονάζουσαν μηδὲ τοῖς Πρεσβυτέροις,
ἐφ’ οἷς ἀνόμως λέγουσι κακίστως εἰσηγοῦνται,
καὶ τὶ φημὶ Μονάζουσι καὶ τὶ τοῖς πρεσβυτέροις;
Μηδ’ Ἐπισκόποις εἴκετε τὰ μὴ λυσιτελοῦντα,
πράττειν καὶ λέγειν καὶ φρονεῖν δολίως παραινοῦσιν».

«Τὶς εὐσεβὴς σιγήσει τὶς ὅλως ἠρεμήσει;
καὶ γὰρ τὴν συγκατάθεσιν σιωπὴ σημαίνει
καὶ τοῦτο δείκνυσι σαφῶς ὁ Πρόδρομος Κυρίου,
καὶ Μακκαβαῖοι σὺν αὐτῷ μικρὰς νομοθεσίας,
προκινδυνεύοντες στερρῶς μέχρις αὐτοθανάτου
καὶ μήτε τὸ βραχύτατον τοῦ νόμου παριδόντες
ἐπαινετὸς ὁ πόλεμος γνωρίζεται πολλάκις
καὶ μάχη κρεῖττον δείκνυται ψυχοβλαβοῦς εἰρήνης.
Βέλτιον γὰρ ἀνθίστασθαι τοῖς οὐ καλῶς φρονοῦσιν
ἡ τούτοις ἐπακολουθεῖν κακῶς ὁμονοοῦντας,
χωριζομένους τοῦ θεοῦ καὶ τούτοις ἑνουμένους».

Τοῦ Ἁγίου Μελετίου τοῦ ὁμολογητοῦ.
† «Τὸ τὴν ἀλήθειαν σιγᾷν κίνδυνος ὄντως μέγας,
καὶ κόλασις αἰώνιος καὶ βόθρος ἀπωλείας,
οὐ δίκαιον, οὐ θεμιτόν, οὐ πρέπον εὐσεβέσιν
ὅλως σιγᾷν, ἔνθα θεοῦ τοὺς νόμους ἀθετοῦσι,
οἱ τὴν ἀπάτην σπεύδοντες συστῆσαι καὶ τὴν πλάνην».

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.
Ὅτι πρέπει τὰ γνήσια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τέκνα νὰ ἀποφεύγωμεν τοὺς ἐν δόλῳ τὴν ὀρθοδοξίαν νοθεύοντας, διὰ νεωτερισμῶν κληρικοὺς.
† «Κακὸν μὲν ἡ ἀναρχία πανταχοῦ καὶ πολλοῖς ὑπόθεσις συμφορῶν καὶ ἀρχὴἀταξίας καὶ συγχύσεως· κακὸν δὲ οὐχ ἧττον καὶ ἀπείθεια τῶν ἀρχομένων. Ἀλλ’ ἴσως ἐρεῖτις ἡμῖν, ὅτι ἔσται καὶ τρίτον κακόν, ὅταν ὁ ἄρχων ᾖ κακός. Οἶδα κἀγὼ καὶ οὐ μικρὸν τοῦτο κακόν· ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναρχίας πολλῷ κάκιον. Κρεῖττον γὰρ ὑπὸ μηδενὸς ἄρχεσθαι,ἤ ὑπὸ κακοῦ ἄγεσθαι. Ὁ μὲν γὰρ πολλάκις μὲν ἐσώθη, πολλάκις δὲ ἐκινδύνευσεν· οὗτος δὲ πάντως κινδυνεύσει εἰς βάραθρα ἀγόμενος. Πῶς οὖν ὁ Παῦλος φησίν, πείθεσθε τοῖςἡγουμένοις ἡμῶν καὶ ὑπείκετε; ἀνωτέρω εἰπὼν «ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆςἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν» τότε εἶπε πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν καὶ ὑπείκετε. Τὶ οὖν φησί; ὅταν πονηρὸς ἧ, μὴ πειθώμεθα; Πονηρὸς πῶς λέγεις; εἰ μὲν πίστεως πονηρὸςἕνεκεν, φεῦγε καὶ παραιτοῦ, μὴ μόνον ἄν ἄνθρωπος ἧ, ἀλλὰ κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦκατιών. Εἰ δὲ βίου ἕνεκεν μὴ περιεργάζου. Ἐπεὶ καὶ τὸ μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε, περί βίου ἐστίν, οὐ περί πίστεως»  (λόγος 34ος).
Ἐκ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου.
† «Οὐδεὶς γὰρ ἡμῶν κρίνεται διατὶ δαιμόνια οὐκ ἐξέβαλεν, ἤ διατὶ οὐκ ἔσχε πρόγνωσιν, ἀλλ’ ἕκαστος κριθήσεται, εἰ τὴν πίστιν τετήρηκε καὶ τὰς Ἐντολὰς καὶΠαραδόσεις γνησίως ἐφύλαξεν».

Τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου.
  «... Τὸ πάλαι ὑπὲρ τῶν προβάτων ἀπέθνησκον οἱ Ποιμένες, νῦν δὲ μᾶλλον αὐτοὶἀναιροῦσι τὰ πρόβατα· τότε νηστείαις τὸ σῶμα ἐσωφρόνιζον, νῦν δὲ τρυφαῖς παρασκευάζουσι σκιρτᾷν. Τότε τὰ ἑαυτῶν τοῖς δεομένοις διένειμον, νῦν δὲ τὰ τῶν πενήτων σφετερίζονται. Τότε τὴν ἀρετὴν ἤσκουν, τὺν δὲ τοὺς τὴν ἀρετὴν ἀσκούνταςἐξοστρακίζουσι. Τότε οἱ φιλάρετοι πρὸς τὴν ἱερωσύνην ὑπήγοντο, νῦν δὲ οἱ φιλάργυροι. Τότε οἱ ἀκτημωσύνῃ ἐναμβρυνόμενοι, νῦν δὲ οἱ πλεονεξίᾳ ἑκουσίως χρηματιζόμενοι. Τότε οἱ πρὸ ὀφθαλμοῦ ἔχοντες τὸ θεῖον δικαστήριον νῦν δὲ οἱ μηδὲ εἰς ἔννοιαν τοῦτο λαμβάνοντες. Τότε οἱ τύπτεσθαι, νῦν δὲ οἱ τύπτειν ἕτοιμοι».

Ἁγίου Νικηφόρου.
(Τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ ἀποτελοῦν οἱ εὐσεβεῖς ὁσονδήποτε ὀλίγοι καὶ ἄν μείνουν. Οἱ ἀκολουθοῦντες τὴν καινοτομίαν, ἔξω τῆς Ἐκκλησίας εἶναι).
† «Εἰ δὲ διαμένουσιν ἐν τῇ αἱρέσει, καὶ ἴσως καὶ ἑτέρους τινὰς ἀμαθεστέρους καὶἁπλουστέρους δυνηθῶσιν ἀποβουκολῆσαι, κἄν ὀχλαγωγήσωσι καὶ πλῆθος συνάγωσινἔξω τῶν ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας περιβόλου εἰσίν. Εἰ δὲ καὶ πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καὶΕὐσεβείᾳ διαμένουσιν, οὗτοι εἰσὶν Ἐκκλησία καὶ τὸ κῦρος καὶ ἡ προστασία τῶνἐκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐναὐτοῖς κεῖται. Κἄν κακοπαθῆσαι αὐτοῖς ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας δεήσει, ὅπερ ἐστιν εἰς καύχημα αἰώνιον καὶ ψυχικῆς σωτηρίας πρόξενον...»
Ἐκ τῶν διατάξεων τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων Κεφαλ. 19.
† Ἀκούσατε οἱ Ἐπίσκοποι καὶ ἀκούσατε οἱ λαϊκοί, ὥς φησιν ὁ θεός, κρινῶ κριὸν πρὸς κριόν, καὶ πρόβατον πρὸς πρόβατον καὶ πρὸς τοὺς ποιμένας λέγει· κριθήσεσθαι ἕνεκεν τῆς ἀπειρίας αὐτῶν καὶ τῆς εἰς τὰ πρόβατα διαφθορὰς, τουτέστιν, ἐπίσκοπον πρὸςἐπίσκοπον κρινῶ καὶ λαϊκὸν πρὸς λαϊκὸν καὶ ἄρχοντα πρὸς ἄρχοντα· λογικὰ γὰρ τὰπρόβατα καὶ οἱ κριοὶ οὗτοι, ἀλλ’ οὐκ ἄλογα, ἵνα μὴ εἴπῃ ὁ λαϊκός, ὅτι ἐγὼ πρόβατον εἰμὶκαὶ οὐ ποιμὴν καὶ οὐδένα λόγον ἐμαυτοῦ πεποίημαι· ὁ ποιμὴν ὄψεται, καὶ αὐτὸς μόνος εἰσπραχθήσεται τὴν περὶ ἐμοῦ δίκην· ὥσπερ γὰρ τῷ καλῷ ποιμένι τὸ μὴ ἀκολουθοῦν πρόβατον λύκοις ἔκκειται εἰς διαφθοράν, οὕτω τῷ πονηρῷ ποιμένι τὸ ἀκολουθοῦν πρόβατον πρόδηλον ἔχει τὸν θάνατον, ὅτι κατατρώξεται αὐτοῦ, διὸ φευκτέον ἀπὸ τῶν φθορέων ποιμένων.

Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου.
† «Δεῖ τῶν ἀκροατῶν τοὺς πεπαιδευμένους τὰς γραφὰς δοκιμάζειν τὰ παρὰ τῶν διδασκάλων λεγόμενα καὶ τὰ μὲν σύμφωνα ταῖς γραφαῖς δέχεσθαι τὰ δὲ ἀλλότριαἀποβάλλεν. Καὶ τοῦς τοιούτοις (ἀλλοτρίοις) διδάγμασιν ἐπιμένοντας ἀποστρέφεσθαι σφοδρότερον».

Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου.
† «Τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τίθεται, ἵνα μάθῃ ὁ χειροτονούμενοςὅτι τὴν ἀληθινὴν τοῦ Εὐαγγελίου Τιάραν λαμβάνει, καὶ ἵνα μάθῃ ὅτι καὶ ἡ πάντων ἐστὶκεφαλή, ἀλλ’ ὑπὸ τούτους  πράττει τοὺς νόμους, πάντων κρατῶν καὶ ὑπὸ τῶν νόμων κρατούμενος, πάντα νομοθετῶν καὶ ὑπὸ τοῦ νόμου νομοθετούμενος.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Ἀποδέχομαι καὶ τιμῶ τὰς ἁγίας καὶ Οἱκουμενικὰς Ἑπτὰ Συνόδους, καὶ τὰ ἐν αὐταῖς δογματισθέντα καὶ κηρυχθέντα θεῖα τε καὶ ὑπερφυῆ καὶ σωτήρια Δόγματα παρὰ τῶνὉσίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, οὔς κατὰ καιρὸν ἔθετο τὸ Πνεύμα τὸ ἅγιον ποιμαίνειν τὴν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ καὶ διέπειν, καὶ πάντων τῶν ἐναρέτων καὶ Μακαρίων Πατέρων τὰ τε Δόγματα καὶ Πονήματα ἀσπάζομαι ὡς διδασκαλίαν ἀνεπίλητον, σωτηρίας θεμέλιον· καὶ οὕς ἡ Καθολικὴ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προσίεται,ἀποδέχομαι· καὶ οὕς ἀποτρέπεται, ἀποστρέφομαι. Ἀποβάλλομαι δὲ καὶ παντελῶςἀποτρέπομαι τὰς ἀπὸ Σίμωνος τοῦ Μάγου καὶ μέχρι τοῦ δεῦρο τῆς εὐσεβείας παντάπασιν πεπτωκότας καὶ δόξας υἱοθετήσαντας καὶ φθοροποιὰ δόγματα ἐφευρόντας καὶ τὴν τῶνἉγίων Παράδοσιν ἀθετήσαντας καὶ τὸν πικρὸν τὸν ζιζανίων σπόρον συναμεῖξαι τῆ τῆςὈρθοδοξίας Ἀρούρα τολμήσαντας αὐτούς τε ἀναθεματίζω καὶ πάντας τοὺς ἐπομένοις αὐτοῖς, καὶ ὡς λύμην τῆς κατὰ Χριστὸν Ἐκκλησίας διαπτύω καὶ τῶ ἀναθέματι καθυποβάλω.
Γνώμη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι να πιστεύη ὁ Χριστιανὸς ὀρθῶς, ἤγουν νὰπεριπατῆ ἴσα εἰς τὴν Πίστιν, καθῶς παρελάβομεν, νὰ μὴ πίπτει εἰς ἀποστασίας καὶαἰρέσεις ἤ εἰς σχίσματα, ἴδια τῶν υἱῶν τῆς ἀπωλείας. Τοῦς τοιούτους ὀνομάζει ὁΕὐαγγελιστὴς Ἰωάννης «ἀντιχρίστους» υἱοῦς τῆς ἀπειθείας, ὁ Ἀπόστολος Παύλος πρὸςἘφεσίους «ἀπίστους», ὁ Δαμασκοῦ φωστῆρ· «ὁ γοῦν μὴ κατὰ παράδοσιν τῆς καθολικῆςἘκκλησίας πιστεύων, οὗτος ἄπιστος ἐστι»· διότι μὴ βαδίζοντες καὶ μὴ ἐχοντες τὸν αὐτὸν σκοπόν, ὅν ἐβάδισεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἄς γνωρίζουν οἱ τοιοῦτοι ἱερεῖς μήτεἱερωσύνην μήτε Μυστήρια τελούνται ὑπ’αὐτῶν, ἡ δὲ μερὶς αὐτῶν μετὰ τοῦ προδότουἸούδα.
                                                                                                                        (Ὑπὸ Ν. Βουλγάρεως


Αποδείξεις από την Αγία Γραφή περί Χριστού και Αντίχριστου


«Για αυτό ικετεύω το λαό του Θεού, το έθνος το άγιο, να κρατήσει γερά τις εκκλησιαστικές παραδόσεις· γιατί η παραμικρή αφαίρεση από αυτά που μας έχουν παραδοθεί, σαν να αφαιρούμε λιθάρια από οικοδομή, γρήγορα θα γκρεμίσει ολόκληρη την οικοδομή»
(Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός).

«...επαγωνίζεσθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει...» (Ιούδας 3)
Αποδείξεις από την Αγία Γραφή περί Χριστού και Αντίχριστου

Ο Ιππόλυτος ήταν επίσκοπος Ρώμης και έζησε τον 2ο με 3ο αι. Ανάμεσα στα πολλά έργα του που μας έχουν διασωθεί, είναι και το έργο του «Αποδείξεις εκ των αγίων γραφών περί Χριστού και Αντιχρίστου». Είναι ένα έργο που γράφτηκε περίπου το 200 μ.Χ και αποτελείται από 67 μικρά κεφάλαια. Απευθύνεται σε κάποιον «Θεόφιλο» (όπως λέει στο πρώτο κεφάλαιο), και του εξηγεί μέσα από την Αγία Γραφή για το πρόσωπο του Χριστού και για τον Αντίχριστο. Χρησιμοποιεί στο έργο του το βιβλίο του προφήτη Δανιήλ αλλά και την Αποκάλυψη του Ιωάννη.

Μάλιστα στο κεφάλαιο 36, αναφέρει ότι ο συγγραφέας της Αποκάλυψης είναι ο ίδιος ο Ιωάννης, πράγμα πολύ σημαντικό και απάντηση σε όσους το αμφισβητούν. Επίσης πολύ σπουδαίο είναι το ότι ο άγιος Ιππόλυτος χρησιμοποιεί το βιβλίο της Αποκάλυψης. Η Αποκάλυψη, άργησε να μπει στον κανόνα της Καινής Διαθήκης. Μπήκε τον τέταρτο αιώνα. Ήδη όμως από το 200 μ.Χ, χρησιμοποιείται από τον συγκεκριμένο επίσκοπο, πράγμα που δείχνει ότι η Εκκλησία το αποδέχονταν μέσα στην συνείδηση της ως αποστολικό σύγγραμμα.

Τέλος, γίνεται αναφορά (περίπου έξι φορές) ότι η Εκκλησία θα είναι στην γη όταν θα εγερθεί ο Αντίχριστος. Κάτι που δείχνει την πίστη της πρώτης Εκκλησίας, και το οποίο διαψεύδει και εκθέτει τις διδασκαλίες κάποιων ακραίων προτεσταντικών ομάδων (πχ τους Πεντηκοστιανούς) που πιστεύουν το αντίθετο και που διακηρύττουν ότι η πεποίθησή τους αυτή είναι ..πίστη της πρώτης Εκκλησίας (!!!). Στο συγκεκριμένο έργο, ο Ιππόλυτος δίνει μεγάλη αξία στον προφητικό λόγο αναφέροντας... «Οι μακάριοι προφήται οφθαλμοί ημών εγένοντο, προορώντες δια της πίστεως τα του λόγου μυστήρια άτινα και ταις μεταγενεστέραις διηκόνησαν γενεές, ου μόνον τα παρωχηκόντα ειπόντες, αλλά και τα ενεστώτα και τα μέλλοντα απαγγείλαντες...».  (Κεφάλαιο 2, 1-4).


Έτσι οι προφήτες είναι τα μάτια της Εκκλησίας που μοιάζει με καράβι που χτυπιέται από τα κύματα μέσα στους αιώνες, αλλά δεν παθαίνει κακό. «..η εκκλησία ως ναύς εν πελάγει χειμάζεται μεν αλλ ουκ απόλλυται. Εχει γαρ μεθ εαυτής τον έμπειρον κυβερνήτην Χριστόν..» (59, 4-5).

Παρακάτω θα εστιάσουμε μόνο στα όσα αναφέρει για τον Αντίχριστο. Είναι από τον 6ο τόμο της βιβλιοθήκης των Ελλήνων Πατέρων, εκδόσεις Η. Αchelis.

Στο κεφάλαιο 5, αρχίζει την αναφορά του στον Αντίχριστο, υποστηρίζοντας ότι όσα θα γράψει παρακάτω είναι από τις Γραφές. Θα κάνει αναφορά στο πότε θα εμφανιστεί, από ποια φυλή και από πού θα προέρχεται, σχετικά με το λεξάριθμο που αναφέρει ο Ιωάννης (αν μπορούμε να το αποκρυπτογραφήσουμε ή όχι), στην εμφάνισή του στους Εβραίους ως μεσσίας που θα τους συγκεντρώσει από όλα τα τα μέρη της γης και τον διωγμό κατά της Εκκλησίας, και τέλος πως θα τον καταργήσει ο Ιησούς με την επιφάνεια της παρουσίας Του.





Ο άγιος Ιππόλυτος αναφέρει για τον αντίχριστο ότι …… «Κατά πάντα γαρ εξομοιούσθαι τω υιώ του θεού….» (6,4). Όπως ο Χριστός είναι βασιλιάς ουράνιος, έτσι και ο Aντίχριστος θα φανερωθεί ως βασιλιάς επίγειος. Ως πολιτικό πρόσωπο (για να μιλήσουμε με την σημερινή γλώσσα). Όπως ο Χριστός έστειλε αποστόλους, έτσι αυτός θα στείλει ψευδαπόστολους για να ετοιμάσουν τον δρόμο του. Όμως ο Ιππόλυτος αναφέρει και το εξής σημαντικό….. «συνήγαγε τα διεσκορπισμένα πρόβατα ο Σωτήρ, και αυτός ομοίως επισυνάξει τον διεσκορπισμένον λαόν τον Ιουδαίων……και αυτός αναστήσει τον εν Ιεροσολύμοις λίθινον ναόν» (κεφάλαιο 6). Εδώ έχουμε άμεση σύνδεση του Αντιχρίστου με την σύναξη του Ισραήλ αλλά και με τον ναό του Σολομώντα. Ο ναός του Σολομώντα θα ξαναφτιαχτεί στον οποίο ναό θα εισέλθει αυτό το πρόσωπο που χαρακτηρίζεται Αντίχριστος.

Σήμερα, ναι μεν ο Ισραήλ από το 1948 αποτελεί ένα κράτος, όμως δεν κατέχει τα πάντα μέσα στο κράτος του. Για παράδειγμα, δεν κατέχει το μέρος που ήταν κτισμένος ο ναός. Πολλά άλλα έθνη διεκδικούν την περιοχή. Ο Ιησούς είπε ότι η Ιερουσαλήμ θα είναι πατουμένη υπό εθνών μέχρι να τελειώσει η περίοδος των εθνών. Επομένως αυτή η περίοδος (που δεν είναι άλλη παρά η εποχή που ο θεός δέχεται τα έθνη και δεν αποτελεί αποκλειστικότητα του Ισραήλ), δεν έχει κλείσει ακόμα. (Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στο 13 κεφάλαιο του Ζαχαρία και στην προς Ρωμαίους επιστολή κεφάλαιο 11).
Ας τα πάρουμε όμως όλα με σειρά και με τάξη.



 Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.

Ο Αντίχριστος θα προέρχεται από τον λαό Ισραήλ και μάλιστα από την φυλή του Δάν.
Αναφέρει σχετικά ο Ιππόλυτος…. «Φησί γαρ ο Μωυσής ούτως «σκύμνος λέοντος ο Δάν και εκπηδήσεται εκ Βασάν» αλλ ινα μη σφάλη τις, νομίσας περί του Χριστού ειρήσθαι το ρητόν τούτο, επιστησάτω τον νούν «Δάν», φησί «σκύμνος λέοντος» την φυλήν ονομάσας, την του Δάν, εσαφήνισε το προκείμενον, εξ ης μέλλει ο αντίχριστος γεννάσθαι»» (κεφάλαιο 14).

Αυτό αναφέρεται στο Δευτερονόμιο 33,22. Ο Ιππόλυτος αναφέρει ότι από την φυλή Δάν θα βγεί «σκύμνος λέοντος». Όμως αυτός ο όρος αναφέρεται και για τον Χριστό σε άλλο σημείο, όχι όμως από την φυλή Δαν, αλλά του Ιούδα. Και είναι κάτι που το σημειώνει ο Ιππόλυτος.

Στο ίδιο κεφάλαιο, αναφέρει και άλλη σχετική προφητεία από το βιβλίο της Γένεσης (49,17)… «Γεννηθήτω Δαν όφις εφ οδού καθήμενος, δάκνων πτέρναν ίππου» όφις ούν τις άρα η ο απ αρχής πλάνος, ο εν τη γενέσει ειρημένος, ο πλανήσας την Εύαν και πτερνίσας τον Αδάμ;».

«Ότι μεν γαρ όντως εκ φυλής Δάν μέλλει γεννάσθαι και ανίστασθαι τύραννος, βασιλεύς, κριτής δεινός, υιός του διαβόλου, φησίν ο προφήτης «Δάν κρίνει τον εαυτού λαόν, ωσεί και μίαν φυλήν εν Ισραήλ» …..πληρωθήσεται επί τον αντίχριστον. Λέγει γαρ Ιερεμίας ούτως «σπουδήν εκ Δάν ακουσόμεθα οξύτητος ίππων αυτού, από φωνής χρεμετισμού ιππασίας ίππων αυτού εσείσθη πάσα η γη’’ λέγει δε και έτερος προφήτης «συνάξει πάσαν δύναμιν αυτού από ηλίου ανατολών μέχρις ηλίου δυσμών, ους κεκλήκει και ους ου κεκλήκει πορεύσονται μετ αυτού…». (κεφάλαιο 15).

Εδώ ο Ιππόλυτος παίρνει προφητείες από την Γένεση και τον Ιερεμία που αναφέρουν ότι η φυλή Δαν θα ηγηθεί του Ισραήλ και θα κάνει μάλιστα και εκστρατεία στα μέρη εκείνα, τα οποία ποτέ δεν έγιναν ως τώρα από την συγκεκριμένη φυλή. Και στηρίζει τα γραφόμενα του στα επόμενα κεφάλαια φέροντας προφητείες του Ησαΐα και του Ιεζεκιήλ.

ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Στα επόμενα κεφάλαια αναφέρει για το πότε θα εμφανισθεί.
Παραθέτει από το βιβλίο του Δανιήλ το ενύπνιο του Ναβουχοδονόσορα (περιγραφή των κομματιών της εικόνας) αλλά και την όραση του Δανιήλ (περιγραφή των θηρίων) που είναι αλληλένδετα και σχετίζονται με τις αυτοκρατορίες που ήδη πέρασαν για μας. (Δανιήλ 2 και 7, την ερμηνεία την έχει ήδη δώσει ο Δανιήλ).

Και αφού τα παραθέτει, αναφέρει συμπερασματικά…. «Κεφαλή της εικόνος χρυσή, η λέαινα, Βαβυλώνιοι ησαν. Ώμοι και βραχίονες αργυροί, η άρκος, Πέρσαι και Μήδαι. Κοιλία και μηροί χαλκοί, η πάρδαλις, οι από Αλεξάνδρου κρατήσαντες έλληνες. Κνύμαι σιδηραί, θηρίον έκθαμβον και φοβερόν, Ρωμαίοι οι νυν κρατούντες. Ίχνη ποδών όστρακον και σίδηρος, τα δέκα κέρατα, τα μέλλοντα έσεσθαι. Κέρας έτερον μικρόν αναφυόμενον, ο εν αυτοίς αντίχριστος. Λίθος ο πατάσσων την εικόνα και συντρίβων, ο πληρώσας την γήν ο Χριστός απ ουρανών ερχόμενος και επάγων τω κόσμω την κρίσιν». (Κεφάλαιο 28)
Αυτά ήταν γραμμένα από τον Δανιήλ πολύ πριν συμβούν. Ο ίδιος έζησε στο μεταίχμιο της Βαβυλωνιακής και Μηδοπερσικής αυτοκρατορίας, όπως φαίνεται και ιστορικά από το βιβλίο του.

Για το «μικρό κέρας» που αναδύθηκε μεταξύ αυτών (ο Αντίχριστος), αναφέρει ο Ιππόλυτος….. « «…θηρίον τέταρτον φοβερόν και έκθαμβον ….ουτοι οι Ρωμαίοι….μετά γαρ τούτο τι περιλείπεται αγαπητέ, αλλα τα ίχνη των ποδών της εικόνας, εν οις μέρος μεν τι εστί σιδηρούν, μέρος δε τι οστράκινον, αναμεμιγμένον εις άλληλα. Μυστικώς εδήλωσε δια των δακτύλων των ποδών τους δέκα βασιλείς τους εξ αυτής εγειρομένους άπερ λέγει Δανιήλ «προσενόουν τω θηρίω και ιδού δέκα κέρατα οπίσω αυτού, εν οις αναβήσεται έτερον μικρόν ως παραφυάδιον, και τρία των προ αυτού εκριζώσει, όπερ δέδεικται ουχ έτερος αλλ ο αντίχριστος ο εγειρόμενος, ος και αυτός την Ιουδαίων βασιλεία αναστήσει. Τρία κέρατα λέγων υπ αυτού εκριζούσθαι, τους τρείς βασιλείς δείκνυσιν Αιγύπτου, Λιβύων και Αιθιόπων, ους ανελεί εν παρατάξει πολέμου, ος κρατήσας πάντων, δεινός ωμοτύρανος, θλίψιν και διωγμόν επι τους αγίους εποίει…». (Κεφάλαιο 25)

Ο άγιος Ιππόλυτος δεν αναφέρει χρονολογία διότι πολύ απλά δεν αναφέρεται ουτε στις γραφές. Δεν προσποιείτε τον «πνευματικό» που έχει «αποκαλύψεις» Κυρίου, αλλά σέβεται τις Γραφές που διαβάζει και αποφεύγει συστηματικά να πει δικά του πράγματα, κάτι που δείχνει το ταπεινό του φρόνημα.

Αυτό που αναφέρει είναι ότι θα δράσει την τελευταία εποχή που θα επιτρέψει ο Θεός την ανθρώπινη διακυβέρνηση……….. «Δει ημάς και τον χρόνον εξακριβομένους εκθέσθαι….δείξει δε ημίν Δανιήλ τα προκείμενα. Λέγει γαρ «και διαθήσει διαθήκην πολλοίς εβδομάς μια. Και εσται εν τω ημισυ της εβδομάδος, αρθήσεται μου θυσία και σπονδή». Μία μεν ουν εβδομάδα ειπών, την εσχάτην την επι τω τέρματι του σύμπαντος κόσμου εσομένη επ εσχάτων εσήμανε, ης εβδομάδος το μεν ήμισυ λήμψονται οι δύο προφήται Ενώχ και Ηλίας. Ούτοι γαρ κηρύξουσι «ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα»». (Κεφάλαιο 42)




Εδώ είναι που ο αντίχριστος θα σταματήσει τις ιουδαϊκές θυσίες και θα απαιτήσει να λατρευτεί ως θεός. Η εβδομάδα που αναφέρει η γραφή και κατά συνέπεια και ο Ιππόλυτος, δεν είναι η εβδομάδα όπως την ξέρουμε (επτά μέρες δηλαδή), αλλά επτά χρόνια. Αυτό αναφέρεται στην Γένεση όταν ο Ιακώβ δούλευε στον Λάβαν για να πάρει την Ραχήλ, όπου λέει την εβδομάδα ως επτά χρόνια. Φαίνεται όμως και από τα λεγόμενα του Ιππολύτου. Συνδυάζοντας αυτά που αναφέρει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη, έχουμε τα εξής…… Κατά την μέση της εβδομάδος θα εμφανιστούν δύο προφήτες που θα κηρύττουν 1260 μέρες. Επομένως η εβδομάδα αποτελείται από 2520 μέρες. Αυτά είναι περίπου 7 χρόνια.

Και είναι η τελευταία περίοδος της ανθρώπινης διακυβέρνησης... Και μετά είναι η δεύτερη έλευση του Χριστού και η βασιλεία των ουρανών, όπως μας είπε παραπάνω ο Ιππόλυτος αναφερόμενος στην όραση του Δανιήλ και στο ενύπνιο του Ναβουχοδονόσορα.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Ο Ιππόλυτος δεν λέει το όνομα του Αντιχρίστου, όπως δεν το αναφέρουν και οι Γραφές. Σχολιάζοντας τον λεξάριθμο που αναφέρει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη, γράφει…. «περί μεν ουν του ονόματος αυτού ουκ εστι ημιν τοσουτον το ακριβές εξειπείν, ως ενενόησε και εδιδάχθη περί αυτού ο μακάριος Ιωάννης, οσον μόνο υπονοήσαι, αναφανέντος γαρ αυτού δείξει ο καιρός το ζητούμενον». (Κεφάλαιο 50)
Άλλωστε αν ήθελε ο θεός να γνωρίζουμε το όνομα του αντιχρίστου, θα το φανέρωνε ξεκάθαρα.

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣ ΨΕΥΔΟΜΕΣΣΙΑΣ

Στο κεφάλαιο 54 αναφέρεται……. «ούτος γαρ προσκαλέσεται πάντα τον λαόν προς εαυτόν εκ πάσης χώρας της διασποράς, ιδιοποιούμενος αυτούς ως ίδια τέκνα, επαγγελλόμενος αυτοίς αποκαταστάσειν την χώρα και αναστήσει αυτών την βασιλεία και τον ναόν…..».
Θα στηριχτεί στην ελπίδα που έχουν οι Εβραίοι περί της αναδείξεως τους παγκοσμίως ως βασιλεία. Θα ξαναφτιαχτεί ο ναός του Σολομώντα, και τότε….. «άρχεται παρακαλούμενος υπ αυτών διώκειν τους αγίους ως εχθρούς…..». (Κεφάλαιο 56).

Στα επόμενα κεφάλαια ο Ιππόλυτος περιγράφει βάση της Αποκαλύψεως πως θα διώκει τους χριστιανούς και κυρίως τους χριστιανούς των περιοχών εκείνων. Αναφέρει ότι μέσα στον γενικό διωγμό που θα ξεσηκώσει, θα αποκαλύψει τις αληθινές προθέσεις του. Θα ερημώσει τον ναό και θα καθίσει σε αυτόν ως θεός. Να γιατί λέγεται «βδέλυγμα της ερημώσεως». Γιατί είναι βδέλυγμα για τους Ισραηλίτες να λέει κάποιος ότι είναι ο θεός ενώ είναι άνθρωπος και να απαιτεί λατρευτική προσκύνηση.
Αλλά μέσα σε όλα αυτά, αναφέρει ο Ιππόλυτος ότι τότε είναι που θα φανερωθεί στην γη ο Χριστός και θα απολέσει τον αντίχριστο.

Kilise biri!"Kilise biri değil sadece, aynı zamanda benzersiz. Tῷ Rab İsa onu çok itiraz mümkün değildir aynı şekilde birçok ceset olması mümkün değildir.Tῷ yılında theanthropinῳ fiziksel onu ya Kilisesi gibi Tanrı-insan, Mesih gibi, tek ve benzersiz sade ve basittir. Bölünebilir bu kelime ile, Kilise'nin ayrılık öncelikle ontolojik imkansız bir şeydir.Orada bölünebilir Kilisesi değildi ve orada oldu ve bir oturma kuru ve çorak şube ve Rab İsa Mesih sonsuza theanthropinin üzüm bağları, (üzerine düşen bir şekilde, Kilise indirilebilir olacak dışında, olması mümkün değildir Io. 13.16). Ve bazen bu yana Kilise üyeleri ve ilahi vücut parçaları olmaktan var monadikin bölünmemiş Kilisesi sapkınlar ve bölücü, gelen apespasthisan exevlithisan.Yani prensip olarak daha sonra sonra Pnefmatomachoi, sonra sonra sonra Monofizitler, iconoclasts, Katolikler, Protestanlar, Ounitai synecheiᾳ Ve sapkınlar ve schismatics lejyon diğer tüm üyeleri, sonra kesme Gnostikler, Arians var. "(Justin Popoviç, "Ortodoks Kilisesi dini dogmaların," (Fransızca çeviri) 4. Cilt, sayfa 181, Lausanne 1995 - Anadimo-edildi 2007/06/29 üzerinde "Ortodoks Basın" yayınlandı).Azizler Justin bize günahkarların hakikat ve kurtuluş korunması için savundu!(Yorum Madalyon: Yeni Calendarists piskoposlar hükümet, sözde Aziz Justin İtirafçı onurlandıran, ama gerçek değeri Kutsal mimisis Kutsal olan 'ın ikiyüzlülüğünü onur için otokratik ve diğer olarak ecumenism teşvik değil sadece. 7 yıl osiaki yaslanmak önce bir Confessor o ait olduğu Patrikhane, Sırp kelime ile dini cemaat durmuştu dünyanın gözleri.O, bu aziz aktif Mesih sapkın kilise olarak kilise tanıyarak, sapkınlar ile dua ettikten sonra, Sırbistan Yerel Kilisesi katıldı ve ekümenik düşünme küfür bilinen ecumenism arasında sapkınlık tutulumu, sahip değildi ve kuruntu ... Yunanistan neoimerologitiki Kilisesi de Our Lady onun cinsel ilişkileri vardı diyerek küfrettiler olduğunu hatırlıyorum Katolikleri, Anglikan ve diğer Protestanlar (Protestanlar) ile, bazen elçileri diyaloglar, dualar, ortak Hakemli yoluyla ecumenism arasında sapkınlığı aktif olarak katılmaktadır İsa'nın doğumundan sonra Yusuf ... Despotou ileVe henüz, rasoforoi Ortodoks Hierarchs denir isteyenler, zarafet ve gizemi ile kiliseler gibi bu kiliseler kabul ... Sadece Anglikan kilisesi aynı cinsiyetten kişiler arasında evlilikler geldiğini düşünüyorum ... Rahip ve sağdıç olarak ve Anglikan pseftoekklisias ve kutsama ile ... ?? Ve bu sefil aşk sözleri konuşmak; onlarla beraber tanrı gerçekten Bizim birçok kilise insanların kolayca onların kurtuluşu bulmak için izin vermez yapar Kilisesi veya Şeytan sol Rab kime patrik ve başpiskopos Yeni Calendarists dua ve adelfosynis sözde'' onlar uzakta sapkınlar gelen'' cezalandırmak için değil dedi sanki gerçek sevgi ve Azizler olması gibi ...Fiyat Kutsal mimisis azizdir. Yerine Saints fail onur taklit olduğunu söylüyor.) Handbook tarafından gönderildi
Η Εκκλησία είναι Μία!
«Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνον μία, ἀλλὰ καὶ μοναδική. Ἐν τῷ Κυρίῳ Ἰησοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξουν πολλὰ σώματα κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν ἐν αὐτῷ πολλὲς Ἐκκλησίες.

Ἐν τῷ θεανθρωπίνῳ αὐτοῦ σώματι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ μοναδική, ὅπως ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Χριστός, εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός. Δι’ αὐτὸν τὸν λόγον διαίρεσις, σχίσμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πρωτίστως ἕνα πράγμα ὀντολογικῶς ἀδύνατον.

Δὲν ὑπῆρξε ποτὲ διαίρεσις τῆς Ἐκκλησίας, καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξη, πλὴν ὑπῆρξε καὶ θὰ ὑπάρξη ἔκπτωσις ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸν τρόπον, ποὺ πίπτουν τὰ ξερὰ καὶ ἄγονα κλήματα ἀπὸ τὴν θεανθρωπίνην καὶ αἰωνίως ζῶσαν ἄμπελον, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς (Ἰω. 13,16). Κατὰ καιροὺς ἀπεσπάσθησαν καὶ ἐξεβλήθησαν ἀπὸ τὴν μοναδικὴν ἀδιαίρετον Ἐκκλησίαν οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοί, οἱ ὁποῖοι ἔκτοτε ἔπαψαν νὰ ἀποτελοῦν μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ μέρη τοῦ θεανθρωπίνου σώματός της.

Ἔτσι ἔχουν κατ' ἀρχὴν ἀποκοπῆ οἱ Γνωστικοί, κατόπιν οἱ Ἀρειανοί, κατόπιν οἱ Πνευματομάχοι, κατόπιν οἱ Μονοφυσῖται, κατόπιν οἱ Εἰκονομάχοι, κατόπιν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οἱ Προτεστάνται, κατόπιν οἱ Οὐνῖται καὶ ἐν συνεχείᾳ ὅλα τὰ ἄλλα μέλη τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν λεγεώνων».

(Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», (Γαλλικὴ μετάφραση) Τόμος 4ος, σελ. 181, Lausanne 1995 - Ἀναδημο- σιεύτηκε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» στὶς 29/6/2007).

Ἅγιε Ἰουστῖνε πρέσβευε γιὰ τὴν διάσωση τῆς ἀλήθειας καὶ τὴ σωτηρία ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν!

(Σχόλιο Εγκολπίου: Οι νεοημερολογίτες δεσποτάδες του δημοσίου, τιμούν δήθεν τον Άγιο Ιουστίνο τον Ομολογητή, αλλά η πραγματική τιμή του Αγίου είναι η μίμισης του Αγίου. Δεν είναι παρά υποκρισία το να προωθούν τον Οικουμενισμό οι δεσποτάδες αυτοί και από την άλλη να τιμούν για τα μάτια του κόσμου έναν Ομολογητή που 7 χρόνια πριν από την οσιακή κοίμησή του είχε διακόψει εκκλησιαστική κοινωνία με το Πατριαρχείο στο οποίο ανήκε, το της Σερβίας δηλαδή.

Και το έπραξε αυτό ό Άγιος για να μην έχει συμμετοχή στην αίρεση του Οικουμενισμού, στην οποία συμμετείχε ενεργώς η Τοπική Εκκλησία της Σερβίας, με συμπροσευχές μετά των αιρετικών, με αναγνώριση των αιρετικών εκκλησιών ως εκκλησιών Του Χριστού, και τα γνωστά βλάσφημα του οικουμενιστικού τρόπου σκέψης και πλάνης... Η νεοημερολογίτικη εκκλησία της Ελλάδος συμμετέχει ενεργώς επίσης στην αίρεση του Οικουμενισμού μέσω απεσταλμένων της κατά καιρούς σε διαλόγους, συμπροσευχές, συλλείτουργα, με παπικούς, αγγλικανούς, και λοιπούς διαμαρτυρόμενους (προτεστάντες), οι οποίοι μην ξεχνάτε ότι βλασφημούν Την Παναγία μας λέγοντας πως είχε σαρκικές σχέσεις με τον Ιωσήφ μετά την Γέννηση Του Δεσπότου Χριστού...

Και όμως, αυτοί οι ρασοφόροι που θέλουν να ονομάζονται ορθόδοξοι ιεράρχες, δέχονται τις εκκλησίες αυτές ως εκκλησίες με Θεία Χάρη και Μυστήρια... Σκεφτείτε μόνο ότι η Αγγλικανική εκκλησία έχει προχωρήσει σε γάμους μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλλου... Με παπά και με κουμπάρο και με την ευλογία της αγγλικανικής ψευτοεκκλησίας... Με αυτούς προσεύχονται οι νεοημερολογίτες πατριάρχες και αρχιεπίσκοποι σε ποιόν θεό άραγε;;; Στον Κύριό μας που άφησε μία Εκκλησία ή στο σατανά που φτιάχνει πολλές εκκλησίες για να μην μπορούν οι άνθρωποι να βρούν την Σωτηρία τους εύκολα; Και αυτοί οι ταλαίπωροι μιλούν με λόγια αγάπης και αδελφωσύνης δήθεν, σαν να έχουν αγάπη πραγματική και οι Άγιοι σαν να μην είχαν που έλεγαν ''μακριά από αιρετικούς για να μην κολασθείτε''...

Η τιμή Αγίου είναι η μίμισης του Αγίου. Ο πράττων αντίθετα από τον Άγιο που λέει ότι τιμά, υποκρίνεται.)
Αναρτήθηκε από Εγκόλπιον
Ο Τεκτονισμός εις την καθ' ημάς Ανατολήν.
Τοῦ πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού.


1. Ὁ Τεκτονισμὸς/Μασονία εἶναι ἐμβόλιμο μέγεθος στὴν ἑλληνορθόδοξη κοινωνία, ποὺ παρασιτεῖ στὸ σῶμα της, μὲ συνέπειες ὀδυνηρὲς γιὰ τὴν συνοχὴ καὶ ταυτότητά της. Τὸ σημαντικότερο: Ὁ Τεκτονισμὸς εἶναι τοκετὸς ξένων ὠδίνων, ξένος τελείως πρὸς τὴν ταυτότητα τοῦ Γένους/Ἔθνους μας, καὶ μάλιστα στὴν οὐσία του μὴ συμβατὸς μὲ αὐτήν. Ἔτσι, ἐνεργεῖ τὸν ἰδεολογικὸ διαμελισμὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, κυρίως στὰ «ὑψηλότερα» κοινωνικὰ στρώματά της, συμβάλλοντας στὴ διαιώνιση καὶ τὸ βάθεμα τοῦ ἰδεολογικοῦ μας διχασμοῦ. Ἡ δράση του (ἀπὸ τὸν 18ο αἰώνα) στὸν δικό μας γεωγραφικὸ χῶρο ἐθεμελίωσε τὴν βεβαιότητα ὅτι ἡ Μασονία ταυτίζεται μὲ τὸν ἀποκρυφισμὸ καὶ τὴν σκοτεινότητα λειτουργίας καὶ ἐνέργειας, κάτι ποὺ ὑποστασιώνεται στὴ γνωστὴ στὰ Ἰόνια Νησιὰ καὶ ἀπαξιωτικὴ γιὰ κάποιον διατύπωση’ «σὰν μασόνος»...

Ὁ Ἑλλαδικὸς Τεκτονισμὸς ἔχει προέλευση ἀγγλική. Τὸ βρετανικὸ στοιχεῖο, ὅποια καὶ ἂν ἦταν ἡ δραστηριότητά του ἐπιδόθηκε στὴν ἵδρυση (ἀγγλικῶν) τεκτονικῶν στοῶν. Ἡ «ἱεραποστολικὴ» αὐτὴ κινητικότητα ἐνίσχυε οὐσιαστικὰ καὶ τὴν προώθηση τῆς βρετανικῆς πολιτικῆς. Τὰ ἀρχειακὰ στοιχεῖα διαψεύδουν τὸν περὶ τοῦ ἀντιθέτου ἰσχυρισμὸ τῶν δικῶν μας τεκτόνων, πρὸ πάντων τὰ ἀρχεῖα τοῦ Colonial Office (ὑπουργείου ἀποικιῶν) γιὰ τὰ Ἑπτάνησα (1814-1864). Ἡ πρώτη Στοὰ στὴν «καθ΄ ἡμᾶς Ἀνατολὴν» ἱδρύθηκε στὴ Σμύρνη μὲ πρωτοστάτη σὲ αὐτὴν τὴν κατεύθυνση τὸν ἐπιφανή τέκτονα Ἀλέξανδρο Ντρυμόν. Ἀπὸ τὴ Σμύρνη ἐξαπλώθηκαν οἱ Στοὲς στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ τὴν ἵδρυση καὶ ἐκεῖ Στοᾶς τὸ 1848. Τὸ εὐρωπαϊκὸ πολιτιστικὸ κλίμα καὶ ἡ κοσμοπολίτικη πληθυσμιακὴ σύνθεση εὐνοοῦσαν τὴν εἰσαγωγὴ νέων ἰδεῶν, ποὺ ἔβαινε παράλληλα μὲ τὴν ἀποδυνάμωση τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ τοῦ συνδέσμου μὲ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Δὲν εἶναι συνεπῶς περίεργο, ποὺ τέκτονες κατεῖχαν θέσεις καὶ σὲ αὐτὸ τὸ Φανάρι καὶ τὸ Πατριαρχεῖο ἤδη περὶ τὸ 1755. Στὰ τέλη τοῦ 18ου αἰώνα, ἐξ ἄλλου, εἶχαν ἱδρυθεῖ Στοὲς στὴν Ἀθήνα, τὴν Ζαγορά, τὰ Ἀμπελάκια, τὰ Ἰωάννινα καὶ τὰ Ἰόνια Νησιὰ (πρῶτος «ἀπολογητὴς» τοῦ τεκτονισμοῦ στὴν Ζάκυνθο ὁ κληρικὸς Ἀντώνιος Κατήφορος). Ὁ Τεκτονισμὸς στηριζόταν κυρίως στὸ ἀστικὸ στοιχεῖο, κινήθηκε δὲ στὸν χῶρο τῶν λογίων, τῶν ἐμπόρων καὶ τῶν Φαναριωτῶν.

2. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στὸ ἑλληνόφωνο τμῆμα της, ἔλαβε νωρὶς θέση ἀπέναντι στὸ Τεκτονισμὸ καὶ τὴν ἀπειλή του, γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοση, τὴν ὁποία ἀναιρεῖ καὶ μόνη ἡ παρουσία του. Ἡ πρώτη θεωρητικὴ καταδίκη τοῦ Μασονισμοῦ στὸ κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔγινε σχεδὸν σύγχρονα μὲ τὴν ἵδρυση Στοῶν του. Μαρτυρία ἁγιορείτικου χειρογράφου ὑποστηρίζει τὴν ἔκδοση συνοδικοῦ καταδικαστικοῦ γράμματος τὸ 1745. Ἀποκήρυττε τοὺς τέκτονες ὡς «ἀθέους», μὲ τὴν γνωστὴ ἔννοια ποὺ εἶχε ἡ λέξη ἤδη στὴν Καινὴ Διαθήκη (Ἐφεσ. 2, 12), ὡς ἀρνούμενους δηλαδὴ τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ πατριαρχικὸς ἀφορισμός, ἐξ ἄλλου, τοῦ 1793 (Νεόφυτος Β΄) συμπεριελάμβανε «τοὺς Βολταίρους καὶ Φρανκμαζόνας καὶ Ροσσοὺς καὶ Σπινόζας» –τοὺς πρωτεργάτες δηλαδὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης. Πρέπει δὲ ἐδῶ νὰ ὑπογραμμιστεῖ ὅτι ὁ Τεκτονισμὸς καὶ ἡ εἰσβολή του στὸ χῶρο τῆς Ρωμαίϊκης Ἐθναρχίας ἐπηρέασαν καὶ τὴ στάση της ἔναντι τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης καὶ τῶν Ἰδεῶν της. Ἄλλωστε, καὶ ὁ Ναπολέων μὲ τοὺς ἀδελφούς του ἦσαν διακεκριμένοι τέκτονες. Κατὰ τὸν καλὸ γνώστη τῶν πραγμάτων Στῆβεν Ράνσιμαν, «οἱ ἰδέες τοῦ Τεκτονισμοῦ τὸν ΙΘ΄ αἰ. ἦσαν ἐχθρικὲς πρὸς τὶς ἀρχαῖες ἐκκλησίες». Μὲ τὴν εἰσχώρηση μάλιστα καὶ μερικῶν Ἑλλήνων ἐκκλησιαστικῶν στὴ Μασονία ἐπιτεύχθηκε ἡ «ἐξασθένιση τῆς ἐπιρροῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας».

Πρό ἐτῶν συνεξέδωσα μὲ τὸν ἐκλεκτὸ φιλόλογο κ. Χαράλαμπο Μηνάογλου πολλὰ καὶ καλὰ ὑποσχόμενο, ἕνα ἔργο τοῦ 1782, γραμμένο ἀπὸ τὸν Ἀγάπιο Κολλυβὰ Παπαντωνάτο, μὲ τίτλο «Ἀνατροπὴ τῆς Φραγμασονικῆς πίστεως». Τὸ ὀγκῶδες αὐτό ἔργο δείχνει μία προχωρημένη καὶ τεκμηριωμένη γνώση τοῦ Μασονισμοῦ, ποὺ μάλιστα ἀντιμετωπίζεται ὡς θρησκεία, ἀναιρετική τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ γενικά τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Τὸν 19ο αἰώνα ὁ Τεκτονισμός, ἡ φιλοσοφία καὶ οἱ ἐπιδιώξεις του, ἀλλὰ καὶ ἡ μέθοδός του, ἔγιναν πλέον σαφῆ στὰ ἀγγλοκρατούμενα Ἑπτάνησα. Τὸ 1839 συνέταξε πολυσέλιδη (ἀνέκδοτη ἀκόμη, ἀλλὰ παρουσιασμένη ἐπιστημονικὰ) ἀναίρεση τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὁ τότε Ἔφορος (1837-1839) –πρύτανις– τῆς Ἰονίου Ἀκαδημίας καθηγητὴς τῆς Θεολογίας, ἱερομόναχος Κωνσταντῖνος Τυπάλδος- Ἰακωβάτος (1795-1867), ὁ μετέπειτα πρῶτος σχολάρχης τῆς Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης (Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο). Εἶναι γνωστή ἐπίσης ἡ ἀντιμασονικὴ δράση τοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου (†1852) καὶ τοῦ Ἀποστ. Μακράκη (†1905), ὅπως κατὰ τὸν 20ο αἰώνα τὰ ἀντιμασονικά ἔργα τοῦ Καθηγητοῦ Παν. Τρεμπέλα, τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, τοῦ Ν. Ψαρουδάκη, τοῦ Κ. Τσαρούχα, τοῦ Β. Λαμπρόπουλου, τοῦ Ν. Φιλιππόπουλου κ.ἄ.

3. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν πολυδημοσιευμένη Ἐγκύκλιό της τοῦ 1933, μετὰ τὴν γνωμάτευση τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, τηρεῖ στάση σαφῆ καὶ ρωμαλέα. Μὲ βάση τὰ κείμενα τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης καὶ τὰ βιβλία τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀκολουθεῖ τὴν ἄποψη τῆς Διορθόδοξης Ἐπιτροπῆς (Ἅγιον Ὄρος, 1930) και «καταδικάζει» τὸν Τεκτονισμό, ὅπως θὰ πράξει καὶ μὲ ἄλλα κείμενά της τὸ 1972, 1984 καὶ 1996. Ἤδη, τὸ 1933 ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δέχεται τὸν χαρακτήρα τοῦ Τεκτονισμοῦ ὡς θρησκείας, ἐπιμένοντας στὴν ἐπικινδυνότητά του. «Ἡ Μασονία -δηλώνεται- δὲν εἶναι ἁπλῆ τις φιλανθρωπικὴ ἕνωσις ἢ φιλοσοφικὴ σχολή, ἀλλ΄ ἀποτελεῖ μυσταγωγικὸν σύστημα, ὅπερ ὑπομιμνήσκει τὰς παλαιάς ἐθνικάς θρησκείας ἢ λατρείας, ἀπὸ τῶν ὁποίων κατάγεται καὶ τῶν ὁποίων συνέχειαν καὶ ἀναβίωσιν ἀποτελεῖ. Τοῦτο ὄχι ἁπλῶς ὁμολογοῦσιν, ἀλλὰ καὶ ἐναβρυνόμενοι διακηρύττουσιν αὐτοὶ οἱ πρόκριτοι τῶν ἐν ταῖς Στοαῖς διδασκάλων…». Τὰ συμπέρασμα: «Οὕτως ἡ Μασονία ἀποδεδειγμένως τυγχάνει θρησκεία μυστηριακή, ὅλως διάφορος, κεχωρισμένη καὶ ξένη τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας».

Βέβαια αὐτὰ τὰ ἀρνοῦνται ἐπισήμως οἱ Τέκτονες, διαφωνοῦν ὅμως πρὸς τὰ ἴδια τὰ κείμενα καὶ τὶς κατὰ καιροὺς διακηρύξεις γνωστῶν τεκτόνων. Ἀλλὰ καὶ ἡ Διορθόδοξη Διάσκεψη τοῦ 1930 ἐχαρακτήρισε τὴν Μασονία «ὡς σύστημα ἀντιχριστιανικὸν καὶ πεπλανημένον». Ὑπάρχει δηλαδὴ ἀδιατάρακτη συνέχεια στὴν περὶ Μασονίας ἀντίληψη καὶ στάση τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸ 1782 καὶ ὁ Ἀγάπιος Παπαντωνάτος εἶχε δηλώσει: «Ἡ φραγμασονικὴ πίστις εἶναι ἡ πλέα ἀσεβεστέρα καί ἡ πλέα ἐπιβλαβεστέρα εἰς τὸ ἀνθρώπινον γένος ἀπὸ ὅσας ἀσεβείας ἐστάθησαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τοῦ αἰῶνος ἕως τῆς σήμερον». Καταλήγει δὲ στὸ συμπέρασμα, ὅτι ὁ Τεκτονισμὸς εἶναι ἀντιχριστιανικὸς καὶ πλήρης ἀνατροπὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ Μασονία μὲ τὸν συγκρητιστικὸ της χαρακτήρα («ὅλα στὸ ἴδιο τσουκάλι») λειτουργεῖ ὡς ὑπερθρησκεία ὑπέρθεος ὁ θεὸς της Μ.Α.Τ.Σ.=Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος), πού καταβροχθίζει τὰ διάφορα θρησκεύματα ὅσο καὶ ἂν ἰσχυρίζεται ὅτι δὲν τὰ θίγει. Ἰδιαίτερα τὸ ἀσυμβίβαστο μὲ τὴν Μασονία ἰσχύει γιὰ τὸν (ὀρθόδοξο) Χριστιανό, διότι ἰσοπεδώνει τὸν Χριστό μας, ταυτίζοντάς τον μὲ διάφορους «μύστες», ἀρνούμενη βάναυσα τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα (Πράξ. 4,12) στὴ σωτηρία, τοῦ μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ ΜΟΝΟΣ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴν θέωση ὡς ἕνωση μαζί Του. Διότι ὁ Χριστός δίνει στὸν ἄνθρωπο ὡς Θεάνθρωπος, ὅ,τι Αὐτὸς ἔχει, δηλαδὴ θεότητα, τὴν ἄκτιστη καὶ θεοποιὸ Χάρη Του. Ἀντίθετα, ὁ Χριστὸς μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἐπιφανή τέκτονα (Βρατσάνος) «ὁ μεγάλος Ναζωραῖος Μύστης». Στὸ βιβλίο του («Τὸ βιβλίο τοῦ Μαθητοῦ») σημειώνει: «Ὁ σημερινὸς τέκτων γνωρίζει καλά, ὅτι ἡ μύησίς του στὰ τεκτονικὰ μυστήρια τὸν ἔκαμε τέκτονα ὅμοιο μὲ τὸν Ποσειδῶνα καὶ τὸν Ἀπόλλωνα καὶ τὸν Ἀμφίωνα καὶ τὸν Χριστό». Ὁ ἰσχυρισμὸς ἄρα Ἑλλήνων τεκτόνων, ὅτι παραμένουν πιστοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀποδεικνύει ἤ ὅτι ἀγνοοῦν τὸν Χριστιανισμὸ στὸ σύνολό του ἢ ὅτι εἶναι ἀπατεῶνες. Τρίτον δὲν ὑπάρχει! Γι’ αὐτὸ καὶ ἰσχύει πάντοτε τὸ ἀσύμπτωτο καὶ ἀσυμβίβαστο τῆς ἰδιότητας τοῦ Τέκτονος μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ (ὀρθοδόξου) Χριστιανοῦ, κατὰ τὶς διακηρύξεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μας, ποὺ ἐπαναβεβαιώθηκαν ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο κυρὸ Χριστόδουλο τὸ 1988 μὲ ἕνα ἐγκύκλιο κείμενό του μὲ τίτλο: «Γιατί δὲν μπορεῖ νὰ εἶμαι μασῶνος. Ὡς Ἕλλην καὶ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἀνήκω στὴν Μασωνία». Τὸ κείμενο αὐτὸ παραθέτει δέκα σημεῖα, ποὺ αἰτιολογοῦν τὴν ἀποστροφή του στὴ μασονικὴ ἰδιότητα. Στὸ σημεῖο 10 γράφει συμπερασματικά: «Ἡ Μασωνία κατὰ τὴν Ἐκκλησία μας, εἶναι σύστημα ἀντιχριστιανικὸν καὶ πεπλανημένον, διὰ τοῦτο καὶ δὲν συμβιβάζεται ἡ ἰδιότης τοῦ Χριστιανοῦ μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ Μασώνου. Οἱ πιστοὶ ὀφείλουν νὰ ἀπέχουν τῆς Μασωνίας, καὶ ὅσοι παρεπλανήθησαν καλοῦνται νὰ μετανοήσουν καὶ ἐπανέλθουν στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας». Καὶ ἡ ἀκροτελεύτια φράση τοῦ κειμένου: «Ἂν γίνω μασῶνος, πρέπει νὰ παύσω νὰ εἶμαι Ὀρθόδοξος καὶ Ἕλλην»! Συνεπῶς, οὐδὲν πρόβλημα θὰ ὑπάρξει, ἂν ἡ Ἱεραρχία μας, γιὰ μία ἀκόμη φορά, ἀνανεώσει τὶς παλαιότερες διακηρύξεις της γιὰ τὴν Μασονία.

Συμπερασματικά, δέν μπορεῖ νά τίθεται τό ἐρώτημα, ἄν ὁ Μασονισμός ἔχει καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία μας. Διότι ἔχει ἐλεγχθεῖ ἐπανειλημμένα, καί μάλιστα ὡς συγκρητιστική πολιτικοθρησκευτική πολυεθνική Ὀργάνωση, ἀσυμβίβαστη πρός τόν Χριστιανισμό ὡς Ὀρθοδοξία. Τόν πολιτικό του ρόλο σήμερα πραγματοποιεῖ ἡ Λέσχη Bilderberg, πού ἔχει αἰχμαλωτίσει τήν πλειονότητα τῶν πολιτικῶν δυνάμεων τοῦ τόπου μας.
Η κοινωνική φύση της ασκητικής ησυχίας.
Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννης Κορναράκης.


Είναι αλήθεια ότι η σκληρή θέση του ασκητού μπροστά στην ανθρώπινη συντυχία προκαλεί μια ποικιλία αντιφατικών και «αναπληρωματικών» αντιδράσεων μέσα στον ψυχικό κόσμο του τεχνολογικού ανθρώπου της εποχής μας!

Και πρώτα-πρώτα ο σύγχρονος άνθρωπος, που καταδικάζει αδυσώπητα τη σκληρή αυτή ασκητική θέση, ενδέχεται να βιώσει μια συγκλονιστική έκπληξη, εάν θα επιχειρούσε να αναλύσει τη δική του κοινωνικότητα. Γιατί, όπως μας αποκαλύπτει η ψυχολογία, ό,τι πολεμά κανείς έντονα, ό,τι απορρίπτει επίμονα, έχει μια εξάρτηση από το βαθύτερο εσωτερικό του κόσμο. Η έπιθετικότης, σαν ψυχαναγκαστική λειτουργία, επιβεβαιώνει την προσκόλληση του ανθρώπου σ’ αυτό κατά του οποίου επιτίθεται. Έτσι όσο αποκρουστική φαίνεται στα μάτια του σύγχρονου ανθρώπου η σκληρή μοναξιά του ασκητικού βιώματος, τόσο περισσότερο προδίδεται μια κάποια βαθύτερη σχέση του με τη μοναξιά αυτή. Γι’ αυτό θα ερωτούσε κανείς μήπως άραγε, όταν καταδικάζει ο σύγχρονος άνθρωπος την ασκητική ησυχία, καταδικάζει την προσωπική του μόνωση που κρύβει ασυνείδητα μέσα στο απύθμενο βάθος της ατομικής του υποστάσεως; Η ψυχολογική λειτουργία της απωθήσεως και της προβολής ασυνειδήτων ψυχικών περιεχομένων μπορεί να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να ξεκαθαρίσει τις συγκεχυμένες καταστάσεις που κλείνει μέσα του.



Αν η εξωτερική ψυχική πορεία του σύγχρονου τεχνολογικού ανθρώπου είναι «φυγόκεντρος», δηλ. έντονα εξωστρεφική, το ασυνείδητο μέρος της προσωπικότητάς του πάσχει από συσσώρευση απωθούμενων επιθυμιών που έχουν ένα «κεντρομόλο» χαρακτήρα, δηλ. εσωστρεφικό. Έτσι όταν ο σύγχρονος άνθρωπος ενδιαφέρεται να καταδικάσει τη σκληρότητα της ασκητικής ησυχίας, «διαλέγεται» κατ’ ουσίαν με το ασυνείδητο μέρος της προσωπικότητάς του, με την απωθούμενη εσωστρεφική του διάθεση. Εφ’ όσον δε την απωθεί, σημαίνει ότι την μισεί, γιατί αυτό του επιβάλλει η εξωστρεφική ένταση της σύγχρονης κοινωνικότητας. Αλλά και την επιθυμεί γιατί αντιλαμβάνεται ασυνείδητα τη λυτρωτική της λειτουργία.

Εξάλλου ποιός κατακύρωσε τελεσίδικα στην προσωπικότητα του σύγχρονου ανθρώπου την κοινωνικότητα σαν αυθεντικό και πηγαίο χαρακτηριστικό της; Είναι βέβαια αλήθεια ότι η επίφαση της σύγχρονης ζωής έχει ένα έντονο κοινωνικό χαρακτήρα. Ποιός όμως θα μπορούσε να αποδείξει τη γνησιότητα του χαρακτήρος αυτού;

Η αναμφισβήτητη τραγική καθημερινότητα του σύγχρονου βίου παρέχει αβίαστα πληθωρικές μαρτυρίες μιας συγκλονιστικής μονώσεως του σύγχρονου ανθρώπου. Η τεχνολογική πρόοδος προάγει μια κοινωνικότητα ακριβώς «τεχνική», «μηχανική» που σε πολλές περιπτώσεις διαφθείρει τα ανθρώπινα αισθήματα και υποβαθμίζει αθεράπευτα τις διανθρώπινες σχέσεις. Η σύγχρονη σκληρότητα, η αδιαφορία για τον «πλησίον», το έγκλημα, η ηθική αναλγησία και τόσα άλλα διαβρωτικά στοιχεία του ανθρώπινου βίου υπογραμμίζουν ζωηρά τη μισάνθρωπη όψη της σύγχρονης κοινωνικότητας. Έτσι η απόπειρα να ξεδιαλύνει μέσα του ο σύγχρονος άνθρωπος τις συγκεχυμένες καταστάσεις καταλήγει σ’ ένα έργο αυτογνωσίας, που συντρίβει τα ψεύτικα σύμβολα και γενικά τις ψευδαισθήσεις μιας «κοινωνικής» κοινωνικότητας. Ο σύγχρονος τεχνολογικός άνθρωπος, ενώ καταδικάζει την ασκητική μόνωση, αναζητεί ασυνείδητα την ικανοποίηση της μονώσεως που βιώνει ο ασκητής. Και ενώ καυχάται για την κοινωνική του συνείδηση, διαισθάνεται αναπόφευκτα την τραγική του μόνωση. Γι’ αυτό, ενώ φαίνεται σήμερα κοινωνικός, κατ’ ουσίαν «φεύγει μακριά από τους ανθρώπους». Οι συγκρούσεις που φιλοξενεί μέσα του τον εξαναγκάζουν σε μια μόνωση αντικοινωνική. Είναι λοιπόν ανώριμος να συνδιαλεχθεί με τον ασκητή που «ησυχάζει» και ανίκανος να καταδικάσει τη σκληρή θέση της αποφυγής της ανθρώπινης συντυχίας. Η κοινωνικότητα, εν ονόματι της οποίας κρίνει τις ασκητικές «υπερβολές», είναι λοιπόν μια φυγή από την μόνωση που συγχρόνως επιθυμεί!

Από την άλλη μεριά η ασκητική μόνωση έχει ένα αυθεντικά κοινωνικό περιεχόμενο που μπορεί να διδάξει πολλά στο σύγχρονο άνθρωπο που επιθυμεί να εκπαιδευτεί στην αδελφογνωσία! Η ασκητική φυγή προ της ανθρώπινης συντυχίας είναι βαθύτερη έκφραση της χριστιανικής κοινωνικότητας. Παράδοξος ισχυρισμός, αναμφίβολα, αλλά αληθινός! Ο ασκητικός «ατομισμός» είναι βίωση μιας αυθεντικής αφοσιώσεως στην αγάπη του αδελφού. Το ασκητικό αυτό παράλογο το κατανοεί, σε ορισμένη μόνο έκταση, εκείνος που γνωρίζει, έστω ενδεικτικά, το περιεχόμενο του βιώματος της «ησυχίας»! Αλήθεια, ο ασκητής της ερήμου, ο σκληρός εραστής της ησυχίας, είναι τέλειος τύπος του αδελφού!

Η βασική επιδίωξη του ασκητού είναι βέβαια η βίωση της θείας παρουσίας. Η άσκησή του αποβλέπει στο να καθαρίσει την ψυχή του, το νου του, απ’ ό,τι μπορεί να εμποδίσει ή να δυσκολεύσει την προσπάθεια αυτή. Η αγάπη προς τον πλησίον, προς τον «αδελφόν», κατανοείται από τον ασκητή σαν πολύτιμος καρπός της μυστικής βιώσεως του Θείου Έρωτος. Μόνον αφού η καρδιά του και ο νους του πληρωθεί από την παρουσία και την αγάπη του Θεού, θα μπορέσει να αγαπήσει με γνήσια αισθήματα αφοσιώσεως και ακόμη, αν χρειαστεί, αυτοθυσίας, τον αδελφό. Εάν η πρωταρχική του «εργασία», η βίωση της ενώσεως με το Θεό, διαταράσσεται ή εμποδίζεται, αδυνατεί ο ασκητής αυτός να εκπληρώσει το χρέος της αγάπης προς τον αδελφό, όπως ακριβώς το απαιτεί η αγάπη του Θεού. Γι’ αυτό παρατηρεί κανείς ότι, ενώ δεν παύει ποτέ ο ασκητής να εκδηλώνει φιλάδελφα αισθήματα προς τον πλησίον, όταν φθάσει μεγάλα μέτρα αρετής και άγιότητος είναι πιο πλούσιος σε εκδηλώσεις αδελφικής αγάπης και κατανοήσεως.

Οπωσδήποτε όμως είναι εμπειρία αναμφισβήτητη το γεγονός ότι «πάντοτε, όταν έλθη ο αγωνιστής προς την απάντησιν του κόσμου, ευθύς η ψυχή αυτού ατονεί». Αντίθετα, «όσον μακρύνεται ο άνθρωπος εκ της συνομιλίας των ανθρώπων, τοσούτον αξιούται της μετά του Θεού παρρησίας εν τω νοΐ αυτού». Η εμπειρία ακριβώς αυτή αποτελεί τον γνώμονα της συμπεριφοράς του ασκητού προς την ανθρώπινη συντυχία ή τις κοινωνικές σχέσεις, όπως ο σύγχρονος άνθρωπος τις κατανοεί.

Η λογική οργάνωση του εγκόσμιου πνεύματος δεν μπορεί λοιπόν να κατανοήσει, ότι και στις περιπτώσεις ακόμη που αποφεύγει ο ασκητής τη συνομιλία των ανθρώπων λανθάνει μια ανταπόκριση αγάπης και αφοσιώσεως προς αυτούς. Εάν ο ασκητής αποφεύγει τους ανθρώπους «διά τον Θεόν» και εάν ο Θεός είναι αγάπη, τότε πράγματι η βίωση της παρουσίας του Θεού, σαν ανεξάντλητη πηγή αυθεντικής αγάπης, θα ικανώσει τον ασκητή να αγαπήσει τον αδελφό με «αγάπη θεϊκή».

Και στην περίπτωση της αγάπης του αδελφού συναντά κανείς ένα ασκητικό «παράλογο» και μια «αντιφατική» ψυχολογική και πνευματική συμπεριφορά. «Θέλεις, ερωτά ο άγιος Ισαάκ, κτήσασθαι την αγάπην του πλησίον κατά την ευαγγελικήν εντολήν εντός της ψυχής σου; μάκρυνον εαυτόν εξ εαυτού και τότε κατακαί¬εται εν σοι η έκκαυσις της αγάπης αυτού, και χαρήση επί τη θέα αυτού, ώσπερ επί Αγγέλου φωτός». Η απόσταση από τον αδελφό καλλιεργεί την ευαγγελική αγάπη, μέσα στον ψυχικό κόσμο του ασκητού. Και πρόκειται εδώ για μια υπαρξιακή αντίφαση που θεμελιώνει αδιάσειστα την ψυχολογική και πνευματική αρμονία που είναι προϋπόθεση της αυθεντικής κοινωνικότητας. «Φίλος γενού πάσιν ανθρώποις και μόνος γενού εν τη διανοία σου». Ο ασκητής της ερήμου πρέπει να αγαπά όλους τους ανθρώπους, να προσφέρει σ’ αυτούς τα αισθήματα και την καρδιά του και συγχρόνως να βιώνει τη μόνωσή του, χωρίς την οποίαν δεν μπορεί να συναντήσει το Θεό. «Κοινωνός γενού τοις παθήμασι των πάντων, και τω σώματί σου μακράν γενού εκ πάντων».

Στην υπαρξιακή αυτή ασκητική αντίφαση συναντά κανείς πράγματι μια εσωτερική ισορροπία επάνω στην οποία θεμελιώνεται αδιάσειστα η υγιής κοινωνικότητα. Πολλές φορές ο σύγχρονος τεχνολογικός άνθρωπος, που καυχάται για την κοινωνικότητά του, δεν βιώνει εσωτερική κοινωνική ισορροπία. Εφ’ όσον είναι μονόπλευρα κοινωνικός, δηλαδή έντονα εξωστρεφικός, διαλύεται, κατά την έκφραση του Jung, μέσα στο κοινωνικό σύνολο και χάνει έτσι την ατομικότητά του. Πώς μπορεί λοιπόν ένας διασκορπισμένος «κοινωνικά» άνθρωπος να βιώνει αγάπη αυθεντική προς τον πλησίον, αφού έχει χάσει την εσωτερική του ενότητα; Εάν ό,τι κάνει, το κάνει για να φαίνεται καλός ή απλώς και μόνο χάριν της κοινωνικότητας, πώς μπορεί να εξωτερικεύει πηγαία αισθήματα αγάπης; Η υπογράμμιση από τις αρμόδιες ανθρωπολογικές επιστήμες της στεγανής μονώσεως, που σε πολλές περιπτώσεις βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος, προδίδει την ποιότητα του περιεχομένου της κοινωνικότητας του ανθρώπου αυτού. Μόνο η βίωση της ιδίας ατομικότητας, σαν εμπειρία πνευματικής ενότητας και συγκροτήσεως, μπορεί να δημιουργήσει και να συντηρήσει μια πραγματική κοινωνική συμπεριφορά. Ο διασπασμένος και εσωτερικά αναρχούμενος από ποικίλες ψυχικές συγκρούσεις άνθρωπος δεν μπορεί να εκφραστεί κοινωνικά γιατί δεν μπορεί να «συναντήσει» το κοινωνικό σύνολο και δεν μπορεί να διαλεχθεί με τις ανθρώπινες μονάδες του.

Αντίθετα, ο ασκητής της ερήμου με την εσωτερική του «κοινωνική» ισορροπία, αν και ζει μακριά από το κοινωνικό σύνολο, είναι κυριευμένος από την αγάπη προς τον αδελφό. «Γινώσκομεν, λέει ο άγιος Ισαάκ, ότι χωρίς της του πλησίον αγάπης, ουδέ ο νους δύναται εν τη ομιλία και τη αγάπη τη θεία φωτισθήναι». Το αίτημα της ενώσεως με το Θεό είναι ένα αίτημα «κοινωνίας», αφού πρόκειται για τη βίωση της κατ’ εξοχήν διαπροσωπικής σχέσεως, της σχέσεως με τον Τριαδικό Θεό. Έτσι μέσα στην πνευματική περιοχή της κοινωνίας αυτής η αγάπη του αδελφού είναι μια ζωντανή παρουσία. Άλλωστε πώς θα μπορούσε «μόνος» ο ασκητής να βιώσει μια τέτοια κοινωνία; Αν ήταν πραγματικά απομονωμένος από τον αδελφό, δεν θα μπορούσε «ο νους εν τη ομι¬λία και τη αγάπη τη θεία φωτισθήναι». Γι’ αυτό ο ασκητής αγαπά πηγαία τον αδελφό και μέσα στην ερημιά της διαμονής του εκφράζει μια γνήσια κοινωνικότητα.

Η έμπρακτη αγάπη για τον αδελφό εκφράζεται πρώτα-πρώτα στη συμπαράσταση στο βασικό πρόβλημα της ζωής· τη βίωση της ενοχής. «Μη μισήσης τον αμαρτωλόν. Πάντες γαρ εσμέν υπεύθυνοι. Και εάν διά τον Θεόν κινήσαι κατ’ αυτού, κλαύσον υπέρ αυτού». Κι’ όχι μόνο αυτό, αλλά· «άπλωσον τον χιτώνα σου επί τον πταίοντα, και σκέπασον αυτόν». Και εάν δεν μπορείς, συνεχίζει ο άγιος Ισαάκ, να αναλάβεις εσύ τις αμαρτίες του και να βίωσης αντ’ αυτού την αισχύνη της ενοχής του, τουλάχιστον μη τον περιφρονείς γιατί είναι αδελφός σου. Ο ασκητής της ερήμου φρονεί, ότι, στις διαπροσωπικές και διανθρώπινες σχέσεις, πρέπει να εκδηλώνεται μια αγάπη βαθειά και πηγαία που μπορεί να σκεπάζει κάθε αδύνατη πλευρά του αδελφού. Έτσι αυτός που αγαπά δεν ωφελεί μόνο τον αδελφό αλλά γιατρεύει συγχρόνως και τη δική του ψυχή.

«Ο διορθούμενος τον αδελφόν αυτού εν τω ταμείω αυτού την ιδίαν κακίαν ιάται· και ο κατηγορών τινά εν συναθροίσματι ενισχύει τα ίδια τραύματα».

Στην ασκητική αυτή σκέψη μπορεί να δει ο σύγχρονος άνθρωπος τη δυναμική όψη της αγάπης. Η αγάπη δεν είναι εδώ μια συναισθηματική έξαρση μ’ ένα χαρακτήρα παθητικό ή ενεργητικά ουδέτερο. Είναι, πριν απ’ όλα, μια δυναμική αμοιβαία σχέση που το ιδιαίτερο γνώρισμά της είναι ότι όσο εκφράζεται τόσο θεραπεύει τον εαυτό της. Αυτός που γνωρίζει να σέβεται την αδυναμία του αδελφού ξεκινά από μια άμεση εμπειρία αυ¬τοσεβασμού. Και καθ’ ον χρόνο συμπεριφέρεται σ’ αυ¬τόν με ευγένεια «την ιδίαν κακίαν ιάται». Εδώ ακριβώς υπογραμμίζεται ζωηρά η οικοδομητική αξία της διαπροσωπικής σχέσεως. Την πνευματική του δηλαδή προκοπή θα την κατορθώσει κανείς μέσα στην κοινωνική αμοιβαιότητα. Και αν ακόμη απομονώνεται στην πιο σκληρή έρημο, δεν μπορεί να αποξενωθεί από την εμπειρία της αδελφικής αγάπης που οικοδομεί και «παιδεύει». Αρκεί η αδελφική αγάπη να μην εμποδίζει τη «συνομιλία» με το Θεό. Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν μπορεί ο ασκητής της ερήμου να μην εκφράσει τη βαθειά του συμπάθεια για την κοινωνία με τον αδελφό. «Τί ωραία και επαινετή έστιν η αγάπη του πλησίον, εάν μη η μέριμνα αυτής περισπάση ημάς εκ της αγάπης του Θεού. Τί ηδεία έστιν η συντυχία των πνευματικών ημών αδελφών, εάν δυνηθώμεν φυλάξαι μετ’ αυτής και την μετά του Θεού!».

Η θέση του ασκητού έναντι της αδελφικής αγάπης δεν αποτελεί μόνο διδασκαλία για τους άλλους. Ο ασκητής της ερήμου δεν εκθειάζει την αγάπη αυτή για να προτρέψει τους άλλους να τη ζήσουν, ενώ αυτός παραμένει περιτειχισμένος μέσα στην απόλυτη «ησυχία» του. «Πολλοί εξ αυτών (των ασκητών) τοις θηρίοις, και τω ξίφει, και τω πυρί παρέδωκαν τα σώματα εαυ¬τών διά τον πλησίον». Δεν δίστασε ο ασκητής της ερήμου, όπου χρειάστηκε, να θυσιάσει την «ησυχία» του, αλλά και τη ζωή του χάριν της αγάπης του αδελφού. Έτσι σε πολλές ασκητικές διηγήσεις μάς παραδίδεται ένας απερίγραπτος και συγκλονιστικός πλούτος ζωντανής αδελφικής αγάπης.

Ο άββάς Αγάθων είχε διακριθεί πολύ στην εκδήλωση της αδελφικής αγάπης και δεν ησύχαζε αν δεν έκανε, όταν μπορούσε, κάτι καλό για τον πλησίον. «Ουκ έφερε μη αναπαύσαι τον πλησίον αυτού». Φροντίζοντας δε πάντα να ξεπεράσει τον εαυτό του σε έκφραση αγάπης, έλεγε· «Ήθελον ευρείν λωβόν και λαβείν το σώμα αυτού, και δούναι το εμόν». «Είδες αγάπην τελείαν»;

Κάποτε, διηγούνται οι ασκητικοί πατέρες, ο άγιος Μακάριος επισκέφθηκε ένα ασθενή αδελφό και, κατά τη διάρκεια της παραμονής του πλησίον του, τον ερώτησε αν είχε ανάγκη από κανένα πράγμα. Ο ασθενής απήντησε·«ολίγου τρυφερού άρτου». Στη μοναχική αδελφότητα του ασθενούς αδελφού έψηναν μια φορά το χρόνο το ψωμί όλης της χρονιάς. Κι’ ο άνθρωπος αυτός δεν μπορούσε φαίνεται να τραφεί με τόσο σκληρό παξιμάδι. Αμέσως τότε «αναστάς ο αξιομακάριστος εκείνος ανήρ, καίπερ τυγχάνων ετών ενενήκοντα», ξεκίνησε από τη σκήτη του ασθενούς αδελφού και επορεύθη εις την Αλεξάνδρειαν. Εκεί, αφού «ηλλάξατο τους ξηρούς άρτους εις απαλούς, τους έφερε, πάλιν πεζοπορών, στον ασθενή μοναχό». Στην αδελφική αυτή πράξη βλέπει κανείς ασφαλώς το γνήσιο κοινωνικό περιεχόμενο της ασκητικής ησυχίας.

Για τον αββά Αγάθωνα, που υπήρξε «ανήρ εμπειρότατος πάντων των κατ’ εκείνον τον καιρόν Μοναχών, και την σιωπήν και την ησυχίαν υπέρ πάντας τιμών», διηγούνται και τα εξής.

Όταν ήλθε ο καιρός να γίνει ένα πανηγύρι σε μια κοντινή στη σκήτη του πόλη, επήγε ο άγιος να πουλήσει το εργόχειρό του για να αγοράσει τα παξιμάδια της χρονιάς. Αλλά συνέβη να συναντήσει στην αγορά «ξένον τινά ερριμένον και ασθενούντα». Τότε δεν χάνει την ευκαιρία να εκδηλώσει και στην περίπτωση αυτή την πλούσια αδελφική του αγάπη. Αναλαμβάνει υπό την προστασία του τον εγκαταλελειμμένο και άρρωστο αδελφό. Μισθώνει οικία και τον στεγάζει, φροντίζοντας να κάνει το παν για να αναρρώσει το συντομότερο. Συγχρόνως εργάζεται «ταις ιδίαις χερσίν» για να πληρώνει τα έξοδα αυτής της συμπαραστάσεώς του στον ασθενή. Έτσι σε έξη μήνες έγινε ο ξένος υγιής και ο άγιος επέστρεψε στην ησυχία του. «Αύτη εστίν η τελεία αγάπη».

Τέλος σε μια επιστολή του υπενθυμίζει ο άγιος Ισα¬άκ ότι κάποιος από τους ασκητικούς πατέρες δίδαξε πως τίποτε άλλο δεν μπορεί να λυτρώσει τον Μοναχό από τον δαίμονα της υπερηφάνειας και της πορνείας εκτός από την άσκηση μιας «κοινωνικής» αποστολής. Δηλ. ο Μοναχός που περιποιείται ασθενείς και «κατατηχθέντας εν τη θλίψει της σαρκός» αναπληρώνει πολλές πνευματικές προσπάθειες, που θα εχρειάζετο να καταβάλλει, για να απαλλαγεί από τις ενοχλήσεις του πονηρού.

Αλλά και πολλές άλλες διηγήσεις και περιστατικά της μοναχικής πολιτείας δείχνουν πως η ασκητική τελειότητα εκφράζεται θαυμάσια στην αγάπη για τον αδελφό. Μάλιστα η αγάπη αυτή, σαν έμπρακτη βίωση, είναι κριτήριο της τελειότητας. «Των δε φθασάντων την τελειότητα τούτο εστί το τεκμήριον. Εάν καθ’ ημέραν δεκάκις εις καύσιν παραδοθώσιν υπέρ της αγάπης των ανθρώπων, ου κορέννυνται εκ τούτων» .

Έτσι η επιφανειακή αντικοινωνική μόνωση του ασκητικού βίου είναι το ταπεινό εξωτερικό ένδυμα που καλύπτει μια ασύγκριτη πνευματική ομορφιά. Το πνευματικό βάθος της ασκήσεως, και στη πιο σκληρή μορφή της «ακρότατης μονώσεως», είναι βίωση της αδελφικής αγάπης που γεννάται από τη μυστική ένωση με το Θεό, την απόλυτη και άπειρη Αγάπη!

(Ιωαν.Κορναράκη, «Ανταύγειες της Πατερικής ερήμου μέσα στο σύγχρονο κόσμο», εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσ/νίκη, σ. 41-50)
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ
ΚΑΙ  ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ  
Πολλοί εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι «μυημένοι» εἰς προστάγματα-ἐντολάς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀποροῦν διατί κατά τάς συμπροσευχάς Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων μέ πλανεμένους Χριστιανούς (Παπικούς, Προτεστάντας κ.λπ) ὁμιλοῦμεν περί καταφρονήσεως τῶν Ἱερῶν αὐτῶν Κανόνων ἀπό ἐκείνους (τούς Ἁρχιερεῖς καί Πατριάρχας), οἱ ὁποῖοι ὤφειλον νά τούς ὑπερασπίζωνται. Δέν αὐθαιρετοῦμεν εἰς τήν κριτικήν μας. Στηριζόμεθα εἰς τόν 45ον Ἱερόν Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Οὗτος ὁρίζει:
«Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τι, καθαιρείσθω».
Πολλοί Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι καί Ἐπίσκοποι καταφρονοῦν τὴν ἐντολὴν τοῦ Ἀποστολικοῦ αὐτοῦ Κανόνος περί ἀφορισμοῦ καί συμπροσεύχονται ἱεροφοροῦντες μετά πλείστων αἱρετικῶν, Παπικῶν, Προτεσταντῶν, Λουθηρανῶν, Ἀγγλικανῶν κ.λπ κλονίζοντες τήν πίστιν τῶν Ὀρθοδόξων,
πρός τούς ὁποίους λέγουν ὅτι τήν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως δέν ἐκφράζει μόνον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλά ὅτι ὅλαι αἱ «Ἐκκλησίαι» ἐκφράζουν τήν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως καί σώζουν. Πῶς νά ἐνισχυθῆ τό Ὀρθόδοξον φρόνημα τῶν πιστῶν, ὅταν αἱ κεφαλαί τῆς Ἐκκλησίας μας καταφρονοῦν τούς Ἱερούς Κανόνας καί συμπορεύονται μετά τῶν αἱρετικῶν Χριστιανῶν, ἐξισώνοντες τήν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τό σκότος καί τήν πλάνην τῶν Προτεσταντῶν, τῶν Παπικῶν, τῶν Ἀγγλικανῶν; Οἱ τελευταῖοι χειροτονοῦν «παπαδίνας» καί «ἱερολογοῦν» ὁμοφυλοφιλικούς γάμους. Ἐάν οἱ Πατριάρχαι καί οἱ Μητροπολῖται μας θεωροῦν ἑαυτούς ὡς διαδόχους τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, διατί ἀγωνίζονται νά ἀποδείξουν ὅτι δέν σέβονται τάς διδαχάς των;

Τό βάπτισμα

Τόν τελευταῖον καιρόν πληθαίνουν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι ὑπακούοντες εἰς τά κελεύσματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διακηρύσσουν ὅτι τό βάπτισμα, τό τελούμενον ὑπό τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν, εἶναι ἔγκυρον, ἐπειδή αὐτό γίνεται εἰς τό ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Φαίνεται πώς ἡ αἵρεσις τοῦ Φιλιόκβε ἤ τό ράντισμα τοῦ βαπτιζομένου ἀντί τοῦ βαπτίσματος δέν ἔχει οὐδεμίαν σημασίαν διά τούς Σεβ. Μητροπολίτας καί τούς κληρικούς ὀπαδούς των. Τί ὁρίζει ὅμως ὁ 46ος Κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων; Οὗτος ὁρίζει ὅτι:
«Ἐπίσκοπον ἤ Πρεσβύτερον αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἤ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προτάσσομεν, τίς γάρ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαρ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου;».
Εἰς ἁπλᾶ Ἑλληνικά ὁ Κανών ὁρίζει ὅτι «ὅποιος ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤθελεν ἀποδεχθῆ ὡς ὀρθόν καί ἀληθινόν τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἤ τήν παρ᾽ αὐτῶν προσαγομένην θυσίαν, ὁ τοιοῦτος
προστάζομεν νά καθαιρεθῆ. Ἐπειδή ποίαν συμφωνίαν ἔχει ὁ Χριστός μέ τόν διάβολον ἤ ποίαν μερίδα ἔχει ὁ πιστός μέ τόν ἄπιστον;». Ποῖος ὅμως νά καθαιρέση ποῖον, ὅταν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον διά συγκεκριμένων Σεβ. Μητροπολιτῶν ἡγεῖται τῆς παραβιάσεως- καταφρονήσεως καί τοῦ Ἱεροῦ Κανόνος αὐτοῦ; Εἶναι δυνατόν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ Σεβ. Μητροπολῖται (ὄχι ὅλοι) νά διακηρύσσουν μέ τάς θεωρίας καί τάς πράξεις των ὅτι εἶναι ὑπερ άνω τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας; Εἶναι δυνατόν νά συμπεριφέρωνται ὡς οἱ Πάπαι, οἱ ὁποῖοι μέ βάσιν τήν Α´ Βατικάνιον Σύνοδον εἶναι ἀλάθητοι καί δύνανται νά διορθώσουν ἀκόμη καί τόν… Θεόν;


ΠΗΓΗ ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'' ΑΡ. ΦΥΛ. 1962
Αναρτήθηκε από ΙΩΑΝΝΗΣ Ν. στις 1:54 π.μ. 0 σχόλια
Ετικέτες ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ
ΒΑΙΝΟΜΕΝ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ;(2ο ΜΕΡΟΣ)

Tί διδάσκουν οἱ Πατέρες

Παραλείπουμε ἄλλα χωρία τῆς Γραφῆς, καθὼς καὶ πολλὲς μαρτυρίες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ὅπως τὴν ἐπιστολὴ Bαρνάβα, τὰ «Kλημέντια», τὸν «Ποιμένα» τοῦ Ἑρμᾶ, τὸν Ἰουστῖνο καὶ τὶς Διδαχὲς τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖες σαφῶς μαρτυροῦν περὶ καταδύσεως, γιὰ νὰ ἰδοῦμε τί διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τί ὁρίζουν οἱ ἱεροὶ Kανόνες της. Ὁ M. Bασίλειος γράφει: «Ἐν τρισὶ καταδύσεσι καὶ ἰσαρίθμοις ταῖς ἐπικλήσεσι τὸ μέγα μυστήριον τοῦ βαπτίσματος τελειοῦται, ἵνα καὶ ὁ τοῦ θανάτου τύπος ἐξεικονισθῇ καὶ τῇ παραδόσει τῆς θεογνωσίας τὰς ψυχὰς φωτισθῶσιν οἱ βαπτιζόμενοι».9 Kατὰ τὸν μέγα φωστῆρα τῆς Kαισαρείας καὶ οἰκουμενικὸ διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας τὸ Mυστήριο τοῦ Bαπτίσματος δὲν τελειοῦται ἄνευ τῶν τριῶν καταδύσεων.
Ἀπὸ τὸν ἅγ. Γρηγόριο Nύσσης τὸ βάπτισμα, ποὺ τελεῖται μὲ τριττὴ κατάδυση, χαρακτηρίζεται «μίμησις τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Kυρίου».10
Ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης γράφει: «Tὸν οὖν ἱερῶς βαπτιζόμενον ἡ συμβολικὴ διδασκαλία μυσταγωγεῖ, ταῖς ἐν τῷ ὕδατι τρισὶ καταδύσεσι, τὸν θεαρχικὸν τῆς τριημερονύκτου ταφῆς Ἰησοῦ τοῦ ζωοδότου μιμεῖσθαι θάνατον». Kαὶ ἀλλοῦ: «Oἰκείως ἡ δι᾽ ὕδατος ὁλικὴ κάλυψις εἰς τὴν τοῦ θανάτου καὶ τοῦ τῆς ταφῆς ἀειδοῦς εἰκόνα παρείληπται». Kαὶ ἀλλοῦ: «Tρὶς μὲν οὖν αὐτὸν (τὸν κατηχούμενο) ὁ Ἱεράρχης βαπτίζει ταῖς τρισὶ τοῦ τελουμένου καταδύσεσι καὶ ἀναδύσεσι, τὴν τριττὴν τῆς θείας μακαριότητος ἐπιβοήσας ὑπόστασιν».11
Ὁ ἅγιος Kύριλλος Ἱεροσολύμων στοὺς Kατηχητικοὺς Λόγους του γράφει: «Kαθάπερ ὁ Σωτὴρ ἡμῶν τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας ἐν τῇ κοιλίᾳ τῆς γῆς ἐποίησεν, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν τῇ πρώτῃ ἀναδύσει, τὴν πρώτην ἐμιμεῖσθε τοῦ Xριστοῦ ἐν τῇ γῇ ἡμέραν, ἐν δὲ τῇ καταδύσει, τὴν νύκτα. Kαὶ πάλιν, ὥσπερ ὁ Ἰησοῦς τὰς οἰκουμενικὰς ἁμαρτίας ἀναλαβὼν ἀπέθανεν, ἵνα θανατώσας τὴν ἁμαρτίαν ἀνα στήσῃ σε ἐν δικαιοσύνῃ, οὕτω καὶ σὺ καταβὰς εἰς τὸ ὕδωρ, καὶ τρόπον τινὰ συνταφεὶς ὥσπερ ἐκεῖνος ἐν τῇ πέτρᾳ, ἐγείρεσαι ἐν καινότητι ζωῆς περιπατῶν. Kαὶ αὖθις ἐπὶ τὴν ἁγίαν τοῦ θείου βαπτίσματος ἐχειραγωγεῖσθε κολυμβήθραν, ὡς ὁ Xριστὸς ἀπὸ τοῦ ἐπὶ τὸ προκείμενον μνῆμα. Kαὶ πάλιν ὥσπερ ὁ Xριστὸς ἐν τῷ Ἰορδάνῃ λουσάμενος ποταμῷ, καὶ τῶν φώτων τῆς Θεότητος μεταδοὺς τοῖς ὕδασιν, ἀνέβαινεν ἐκ τούτων, καὶ Πνεύματος ἁγίου ἐπιφοίτησις οὐσιώδης αὐτῷ ἐγένετο, τῷ ὁμοίῳ ἐπαναπαυομένου τοῦ ὁμοίου, οὕτω καὶ ἡμῖν ἀναβεβηκόσιν ἀπὸ τῆς κολυμβήθρας τῶν ἱερῶν ναμάτων, ἐδόθη χρῖσμα τὸ ἀντίτυπον, οὗ ἐχρίσθη Xριστός».11
Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, ἑρμηνεύοντας τὸ Ἀποστολικὸ «σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ», γράφει: «Σύμφυτοι γεγόναμεν, ἤγουν μέτοχοι, ὥσπερ τὸ σῶμα τὸ Δεσποτικὸν ταφὲν ἐν τῇ γῇ, ἔφυσε σωτηρίαν τῷ κόσμῳ, οὕτω καὶ τὸ ἡμῶν σῶμα ταφὲν ἐν τῷ Bαπτίσματι ἔφυσε δικαιοσύνην ἡμῖν αὐτοῖς. Tὸ δὲ ὁμοίωμα οὕτως ἔχει. Ὥσπερ ὁ Xριστὸς ἀπέθανε, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀνέστη, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν τῷ βαπτίσματι θνῄσκοντες ἀνιστάμεθα. Tὸ γὰρ καταδῦσαι τὸ παιδίον ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ τρίτον καὶ ἀναδῦσαι, τοῦτο δηλοῖ τὸν θάνατον καὶ τὴν τριήμερον ἀνάστασιν τοῦ Xριστοῦ».11 Tὰ αὐτὰ διδάσκει καὶ ὁ ἱερὸς Xρυσόστομος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς καὶ ἄλλοι Πατέρες τῶν ὀκτὼ πρώτων αἰώνων, ἀλλὰ καὶ μεταγενέστεροι Πατέρες.
Ὁ Πατριάρχης Kωνσταντινουπόλεως Ἰερεμίας B΄ (1573-81), ἀπαντώντας στοὺς Λουθηρανοὺς θεολόγους τῆς Tυβίγγης, γράφει γιὰ τὸν τύπο τοῦ κανονικοῦ βαπτίσματος: «Tῆς Tριάδος ἐπαδομένης, τρισὶ καταδύσεσιν, ἀλλὰ μὴ ἐπιχύσει τρισσῇ χρώμενοι. Ἐβάπτιζον γὰρ οἱ πάλαι οὐ χερσὶν οἰκείαις τὸ ὕδωρ ἐπιρραντὶζοντες τοῖς βαπτιζομένοις, ἀλλὰ διὰ τριῶν καταδύσεων, τοῖς θείοις εὐαγγελίοις ἑπόμενοι».12
Ὁ Mητροφάνης Kριτόπουλος στὴν ὁμολογία του τονίζει καὶ αὐτὸς τὴν ἀνάγκη τῶν τριῶν καταδύσεων ὡς ἑξῆς: «Tοὺς βαπτιζομένους καταδύεσθαι χρὴ τρὶς ἐν τῷ ὕδατι, ἐπεὶ καὶ ὁ Σωτὴρ κατέδυ εἰς τὸ ὕδωρ ὑπὲρ ἡμῶν… Ἔτι τὸ βάπτισμά ἐστιν εἰκὼν καὶ ὁμοίωμα τοῦ Σωτῆρος θανάτου… Ὁμοιωθησόμεθα δὲ τῷ θανάτῳ ἐκείνου πῶς ἄλλως, εἰ μὴ κρυβῶμεν τρὶς ἐν τῷ ὕδατι, ὥσπερ ἐκεῖνος τριήμερος ἐν τῇ γῇ; “Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος“, τουτέστι κρυβέντες ἐν τῷ ὕδατι συνετάφημεν τῷ Kυρίῳ».13
Ὁ ἅγ. Nικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁμιλώντας γιὰ τὸ βάπτισμα τῶν Λατίνων, γράφει: «Tὸ βάπτισμα αὐτῶν ψεύδεται τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Kαὶ οὐχ ὅλως ἐστὶ βάπτισμα, ἀλλὰ ράντισμα μόνον ψιλόν… Tὸ λατινικὸν ράντισμα, τῶν καταδύσεων καὶ ἀναδύσεων ὂν ἔρημον, ἀκολούθως ἔρημον καὶ τοῦ τύπου τοῦ τριημερονυκτίου θανάτου καὶ τῆς ταφῆς καὶ Ἀναστάσεως τοῦ Kυρίου ὑπάρχει. Ἐκ δὲ τούτων, δῆλόν ἐστι καὶ ὁμολογούμενον, ὅτι καὶ ἔρημον πάσης χάριτός ἐστι καὶ ἁγιασμοῦ καὶ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν. Eἰ δὲ οἱ Λατῖνοι ἀνθίστανται, ὅτι τὸ ἑαυτῶν ράντισμα διὰ τῶν ἐπικλήσεων τῆς ἁγίας Tριάδος παρεκτικόν ἐστιν ἁγιασμοῦ καὶ χάριτος, ἂς μάθωσιν, ὅτι δὲν τελειοῦται τὸ βάπτισμα διὰ μόνον τῶν τῆς Tριάδος ἐπικλήσεων, ἀλλὰ δεῖται ἀναγκαίως καὶ τοῦ τύπου τοῦ θανάτου καὶ τῆς ταφῆς καὶ ἀναστάσεως τοῦ Kυρίου. Ἐπειδὴ οὔτε μόνη ἡ εἰς τὴν Tριάδα πίστις σῴζει τὸν βαπτιζόμενον, ἀλλὰ σὺν αὐτῇ ἀναγκαία ὑπάρχει καὶ ἡ εἰς τὸν θάνατον τοῦ Mεσσίου πίστις καὶ οὕτω δι᾽ ἀμφοτέρων ἐντὸς τῆς σωτηρίας καὶ μακαριότητος γίνεται οὗτος».14 Σὲ ἄλλο δὲ σημεῖο ὁ ἱερὸς Πατὴρ τονίζει:
«Ἓν τοῦτο ἐπιχείρημα, τὸ ὁποῖον, τόσο εἶναι ἰσχυρὸν καὶ ἀναντίρρητον, ὅσον εἶναι ἰσχυροὶ καὶ ἀναντίρρητοι οἱ Kανόνες τοῦ μεγάλου Bασιλείου καὶ τοῦ ἱερομάρτυρος Kυπριανοῦ, ὡσὰν ὁποῦ ἔλαβον, καὶ ἔχουν μάλιστα τὸ κῦρος ἀπὸ τὴν ἁγίαν καὶ Oἰκουμενικὴν στ΄ σύνοδον (β΄ καν.) οἱ Λατῖνοι εἶναι ἀβάπτιστοι, διατὶ δὲν φυλάττουσι τὰς τρεῖς καταδύσεις εἰς τὸν βαπτιζόμενον, καθὼς ἄνωθεν ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία παρὰ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων παρέλαβεν… Λοιπὸν ἀβάπτιστοι οἱ Λατῖνοι, διατὶ δὲν κάνουσι τὰς τρεῖς καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις, κατὰ τὴν Ἀποστολικὴν παράδοσιν. Περὶ τούτων τῶν τριῶν καταδύσεων πόσον εἶναι ἀναγκαῖαι καὶ ἀπαραίτητοι εἰς τελείωσιν τοῦ βαπτίσματος, δὲν λέγομεν. Ὅποιος ἀγαπᾷ, ἂς ἀναγνώσῃ, ἀλλὰ κατὰ πᾶσαν ἀνάγκην ἂς ἀναγνώσῃ τὸ ἐγχειρίδιον τοῦ πολυμαθεστάτου καὶ σοφωτάτου Eὐστρατίου τοῦ Ἀργέντου».15
Tέλος, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Πατέρες, ὑπὲρ τῶν τριῶν καταδύσεων ὁμιλοῦν καὶ οἱ Kανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ N΄ Kανόνας τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων ἀπαιτεῖ ρητῶς «τρία βαπτίσματα μιᾶς μυήσεως», δηλαδὴ τρεῖς καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις, ἐνῷ ὁ Z΄ Kανόνας τῆς B΄ Oἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀναφερό μενος στὸ βάπτισμα τῶν Eὐνομιανῶν (ἄκρων Ἀρειανῶν), ὁρίζει:
«Eὐνομιανοὺς τοὺς εἰς μίαν κατάδυσιν βαπτιζομένους… θέλοντας προστίθεσθαι τῇ Ὀρθοδοξίᾳ, ὡς
ἕλληνας δεχόμεθα».16 Ὁ ἀείμνηστος καὶ σοφὸς καθηγητὴς Xρ. Ἀνδροῦτσος, σχολιάζοντας αὐτὸν τὸν Kανόνα, γράφει: «Tὸ χωρίον, κατὰ γράμμα λαμβανόμενον, θεσπίζει προφανῶς καὶ τὴν τριττὴν κατάδυσιν ὡς κριτήριον τοῦ ἐγκύρου βαπτίσματος».

Ἡ εὐθύνη ποιμένων
καὶ ποιμαινομένων

Θὰ μποροῦσε νὰ γραφῇ ὁλόκληρο βιβλίο, ἐὰν θέλαμε νὰ συμπεριλάβουμε ὅλες τὶς ἀδιάψευστες πηγές, ποὺ περιέχει ἡ Ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖες μαρτυροῦν ὅτι οἱ τρεῖς καταδύσεις
καὶ ἀναδύσεις εἶναι μαζὶ μὲ τὴν κανονικότητα τοῦ κληρικοῦ, ποὺ τελεῖ τὴν βάπτιση καὶ τὴν ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Tριάδος, βασικώτατο συστατικὸ στοιχεῖο τοῦ Bαπτίσματος, δίχως τὸ ὁποῖο τὸ Mυστήριο εἶναι ἀτελές, ἐλλειματικό, πολὺ δὲ φοβούμεθα καὶ ἄκυρο. Θεωροῦμε ὅμως, ὅτι τὰ στοιχεῖα, ποὺ παρουσιάσαμε, εἶναι ὑπεραρκετὰ γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, τὸ μέγεθος τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ ἐγκλήματος (διότι περὶ ἐγκλήματος πρόκειται), τὸ ὁποῖο καθ᾽ ἕξιν, κατ᾽ ἐξακολούθηση καὶ κατὰ συρροή, διαπράττεται μέσα στοὺς ἑλληνορθοδόξους ναοὺς τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ἐξωτερικοῦ. Ὅπως εἴδαμε, ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ξεκάθαρη στὸ θέμα αὐτό. Ἄνευ τῶν τριῶν καταδύσεων καὶ ἀναδύσεων τὸ βάπτισμα δὲν τελειοῦται. Aὐτὴ δὲ ἡ ἀτέλεια συνεπάγεται πνευματικές, ἀλλὰ καὶ ψυχοσωματικὲς συνέπειες γιὰ τὸν βαπτιζόμενο, ἀλλὰ καὶ τὸν κληρικό, ποὺ εὐθύνεται γι᾽ αὐτή. Kαὶ ὁ μὲν N΄ Kανόνας τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων παραγγέλλει νὰ καθαιρῆται ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, ποὺ τελεῖ τὸ βάπτισμα μὲ μία μόνο κατάδυση καὶ ἀνάδυση. Ποιά ὅμως Σύνοδος θὰ ἐπιληφθῇ τῆς ἐπιδημικῶν διαστάσεων ἀντορθοδόξου καὶ αἱρετικῆς τακτικῆς ἑκατον τάδων συγχρόνων ἐπισκόπων καὶ πρεσβυτέρων, οἱ ὁποῖοι τελοῦν ἀναρίθμητες κατ᾽ ἔτος βαπτίσεις ἄνευ οὐδεμιᾶς καταδύσεως, ἔχοντες ἀντικαταστήσει ὅλως αὐθαιρέτως, παρανόμως καὶ ἀντικανονικῶς τὸ ὀρθόδοξοBάπτισμα μὲ τὴν Παπικῷ τῷ τρόπῳ ἀνίερη ἐπίχυση ὕδατος στὸ κεφάλι καὶ τὸ σῶμα τῶν βαπτιζομένων; Ὢ καὶ νὰ ἐγνώριζαν οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ τί λόγο θὰ δώσουν στὸν Θεὸ γι᾽ αὐτὴ καὶ ἄλλες ἀνεπίτρεπτες καινοτομίες τους! Ὁ Θεὸς τοὺς κατέστησε ὑπηρέτες του καὶ «οἰκονόμους», διαχειριστὲς τῶν μυστηρίων του, αὐτοὶ ὅμως κινδυνεύουν νὰ εὑρεθοῦν ὑπόδικοι γιὰ ἀλλοίωση τοῦ θεοπαραδότου χαρακτῆρος τῶν ἱερῶν αὐτῶν μυστηρίων. Ποῖος ποτὲ φανταζόταν ὅτι τὰ ἐκκλησιαστικά μας πράγματα θὰ ἔφθαναν σὲ τοιαύτη κατάπτωση, ὥστε νὰ χρειασθῇ νὰ ἀντλήσουμε ἐπιχειρήματα ἀπ᾽ αὐτά, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας χρησιμοποίησε κατὰ καιροὺς ἐναντίον τῶν διαφόρων αἱρετικῶν, γιὰ νὰ ἀφυπνίσουμε καὶ εὐαισθητοποιή σουμε ὄχι αἱρετικούς, ἀλλὰ τοὺς ὀρθοδόξους τῶν ἐσχάτων τούτων καιρῶν καὶ νὰ ἐλέγξουμε τὴν ἐπικίνδυνη αὐτὴ καινοτομία καὶ αὐθαιρεσία!
Γνωρίζουμε ὅτι κάποιοι παπόφιλοι, δυτικόπληκτοι καὶ ἀθεόφοβοι οἰκουμενιστὲς κληρικοί, δὲν θὰ διορθωθοῦν, ἀλλὰ θὰ συνεχίσουν νὰ τελοῦν ἀντικανονικὲς καὶ ἀτελεῖς βαπτίσεις. Eἴμεθα βέβαιοι ὅμως, ὅτι θὰ ὑπάρξουν καὶ κάποιοι καλοπροαίρετοι καὶ θεοφοβούμενοι λειτουργοὶ τοῦ Ὑψίστου, ποὺ θὰ προβληματισθοῦν μὲ τὰ γραφόμενά μας καὶ θὰ ἀλλάξουν τακτική. Ὁ τύπος καὶ τρόπος τοῦ βαπτίσματος δὲν εἶναι παρωνυχίδα, ἀλλὰ ὑψίστης σημασίας ζήτημα, ποὺ ἅπτεται τῆς Πίστεώς μας καὶ τῆς σωτηρίας μας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ἀσχολήθηκε διεξοδικὰ μὲ αὐτόν, καὶ ὥρισε τὰ πρέποντα καὶ «συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν».
Ἀλλὰ καὶ ὅσοι λαϊκοὶ διαβάζουν αὐτὲς τὶς γραμμὲς εἶναι ἀνάγκη νὰ εὐαισθητοποιηθοῦν καὶ ν᾽ ἀναλάβουν μιὰ θεάρεστη καὶ ἐπιβεβλημένη ἐκστρατεία ἐνημερώσεως τῶν φίλων καὶ συγγενῶν τους. Nαί, ἀδελφοί, ἐνημερώσετε, διαφωτίσετε, προειδοποιήσετε, τοὺς συνανθρώπους μας, ὅτι οἱ συνέπειες τῶν ἀντικανονικῶν βαπτίσεων, ποὺ τελοῦνται ἀπὸ πλείστους κληρικούς, εἶναι ὀλέθριες, καὶ ἡ εὐθύνη ὅσων λαϊκῶν ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τέτοιες βαπτίσεις ἢ ὅσων ἱερέων τὶς τελοῦν εἶναι μεγάλη ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ βαπτιζομένου προσώπου. Tόσο μεγάλη, ὥστε ὁ ἱερομάρτυς καὶ ἰσαπόστολος Kοσμᾶς ὁ Aἰτωλὸς προειδοποιοῦσε τότε τοὺς σκλαβωμένους προγόνους μας, προειδοποιεῖ καὶ σήμερα ὅλους ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς:
«Nὰ βαπτίζετε ἡ ἁγιωσύνη σας, ἅγιοι ἱερεῖς, τὰ παιδιὰ τῆς ἐνορίας σας μὲ τὴν γνώμην καὶ σκοπὸν τῆς ἁγίας ἡμῶν ἀνατολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Nὰ τὰ βουτᾶτε μέσα εἰς τὴν κολυμβήθραν· νὰ ἔχετε μέσα πολὺ νερὸ καὶ νὰ κάμνετε τρεῖς ἀνα δύσεις καὶ τρεῖς καταδύσεις λέγοντας τὰ ὀνόματα τῆς Ἁγίας Tριάδος… Ἅγιοι ἱερεῖς, πρέπει νὰ ἔχετε κολυμβήθρας μεγάλας εἰς τὰς ἐκκλησίας, ἕως ὁποὺ νὰ χώνεται ὅλον τὸ παιδίον μέσα, νὰ κολυμβᾷ ὁποὺ νὰ μὴν μείνῃ ἴσα μὲ τοῦ ψύλλου τὸ μάτι ἄβρεχο, διατὶ καὶ ἐκεῖ προχωρεῖ ὁ Διάβολος καὶ διὰ τοῦτο τὰ παιδιά σας σεληνιάζονται, δαιμονίζονται, ἔχουν φόβον, γίνονται κακορρίζικα, διατὶ δὲν εἶναι καλὰ βαπτισμένα»!17
Ἀλήθεια, ἀναρωτηθήκαμε ποτέ, μήπως πολλὰ ἀπὸ τὰ «ψυχολογικὰ προβλήματα» τῶν παιδιῶν καὶ τῶν νέων μας σήμερα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν πραγματικὴ μάστιγα στὴν ἐποχή μας, ὀφείλονται στὶς ἀτελεῖς αὐτὲς βαπτίσεις; Ἔχουμε ἄδικο λοιπόν, χαρακτηρίζοντας τὴν κατάσταση αὐτὴ ἐγκληματική; Ἂς μὴ παίζουμε ἑπομένως ἐν οὐ παικτοῖς, ἀλλ᾽ ἂς σημάνουμε συναγερμὸ καὶ ἂς ἀναλάβουμε ὅλοι, κλῆρος καὶ λαός, τὶς εὐθῦνες μας. Ἐμεῖς, ἀπ᾽ αὐτὴ ἐδῶ τὴν ἔπαλξη, καλοῦμε καὶ
παρακαλοῦμε ὅλους τοὺς ὀρθοδόξους ἀρχιερεῖς νὰ ἐπιληφθοῦν δίχως καθυστέρηση τοῦ θέματος μὲ ἱερατικὲς συνάξεις καὶ διαφωτιστικὲς ποιμαντικὲς ἐγκυκλίους, τοὺς δὲ γονεῖς καὶ ἀναδόχους ν᾽ ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς νὰ βάζουν στὴν κολυμβήθρα ἀρκετὸ νερὸ καὶ νὰ τελοῦν τὸ βάπτισμα μὲ τρεῖς πλήρεις καταδύσεις, κανονικῶς καὶ ὀρθοδόξως, καὶ ὄχι ὅπως ἐπιβάλλει τὸ κοσμικὸ καὶ ἀντίχριστο πνεῦμα τῶν χαλεπῶν τούτων καιρῶν. Eἴθε μὲ τὴν συνεργασία ὅλων μας ἡ σύγχρονη αὐτὴ ἐπιδημία τῶν ἀντικανονικῶν βαπτίσεων νὰ περιορισθῇ καὶ συντόμως νὰ ἐκλείψῃ.

Ὑποσημειώσεις:

1. EΠE 3, 86. BEΠEΣ 55, 122
2. Ὀρθόδοξος Tύπος, 11.7.2008, σελ. 3
3.Mατθ. 28, 19
4. Σπυρίδωνος Mπιλάλη, Ὀρθο-
δοξία καὶ Παπισμός, Tόμ. B΄, ἐκδ.
Ὀρθ. Tύπου, Ἀθῆναι 1969, σελ. 193
5. Mατθ. 3, 16 & Mάρκ. 1, 9-11
6. Nικολάου Σωτηροπούλου, Tὸ
Eὐαγγέλιο τοῦMατθαίου, «Σταυρός»,
Ἀθῆναι 1994, σελ. 39 (ἡ ὑπογράμμιση
δική μας).
7.Πράξ. 8, 38-39
8. Ῥωμ. 6, 3-5
9. M. Bασιλείου, Περὶ Ἁγίου
Πνεύματος, 15, 35. PG 32, 132A
10. Γρηγορίου Nύσσης, Eἰς τὴν
ἡμέραν τῶνΦώτων, PG 46, 585AB
11. Ἰω. Kαρμίρη, Tὰ Δογματικὰ καὶ
Συμβολικὰ Mνημεῖα, B΄ σ. 459
12. Ἰω. Kαρμίρη, Tὰ Δογματικὰ καὶ
Συμβολικὰ Mνημεῖα, B΄ σ. 530, 531
13. Nικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδά -
λιον, σελ. 59, 64. Ἀθῆναι 1886
14. Nικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδά -
λιον, σελ. 55, ἐκδ. Παπαδημητρίου,
Ἀθῆναι 1998
15. Πηδάλιο, Ἀθῆναι 1998, σελ. 62,
163
16. Πηδάλιο, Ἀθῆναι 1998, σελ. 63-
64
17. Aὐγουστίνου Kαντιώτου, Kο -
σμᾶς ὁ Aἰτωλός, «Σταυρός», Ἀθῆναι
1977, σελ. 221, 265.

ΠΗΓΗ ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'' ΑΡ.ΦΥΛ. 1962




 ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ  
«κατά τόν ὡς εἴρηται Ν΄ Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἔχοντος ἐπικύρωσιν ὑπό Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων συστατικόν στοιχεῖον ἀπαραίτητον τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος τυγχάνει ἡ τρισσή κατάδυσις καί ἀνάδυσις ἐντός ἡγιαμένου ὕδατος» (Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ)

«Οι τρεις καταδύσεις στο νερό γίνονται μεν για τη σωστική επίκληση της ζωαρχικής Τριάδος, εικονίζουν δε τη τριήμερη ταφή του Κυρίου. Δηλώνουν συνάμα και την ανάσταση του τριμερούς της ψυχής από την αμαρτία και την επάνοδο του νου, της ψυχής και του σώματος μαζί, προς την αφθαρσία. Ώστε μέσα στο θείο βάπτισμα και ο θάνατος να βλέπεται και η ζωή, η ταφή και η ανάσταση μαζί. Αφού με το θείο βάπτισμα πεθάναμε στην αμαρτία και οφείλουμε να ζούμε με την αρετή για το Θεό». (Αγίου Γρηγορίου Παλαμά).

«Ἅγιοι ἱερεῖς, πρέπει νὰ ἔχετε κολυμβήθρας μεγάλας εἰς τὰς ἐκκλησίας, ἕως ὁποὺ νὰ χώνεται ὅλον τὸ παιδίον μέσα, νὰ κολυμβᾶ ὁποὺ νὰ μὴν μείνη ἴσα μὲ τοῦ ψύλλου τὸ μάτι ἄβρεχο, διατὶ καὶ ἐκεῖ προχωρεῖ ὁ διάβολος καὶ διὰ τοῦτο τὰ παιδιά σας σεληνιάζονται, δαιμονίζονται, ἔχουν φόβον, γίνονται κακορρίζικα, διατὶ δὲν εἶνε καλὰ βαπτισμένα» (ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ).

Εις τις ημέρες μας, δυστυχώς, βλέπουμε την αλλοίωση του Μυστηρίου του Βαπτίσματος εις αρκετές Ορθόδοξες Εκκλησίες, όπου τελείται το Βάπτισμα όχι επι τρισσή κατάδυση και ανάδυση του βαπτιζομένου, αλλά δι΄ επίχυση η ράντισμα εις την κεφαλή του ιδίου. Τούτο είναι αντικανονικό και ασεβές, διότι κατά τους λόγους των Πατέρων υπάρχει κίνδυνος ο βαπτιζόμενος να παραμείνει αβάπτιστος!!!
Θα ξεκινήσουμε μια σειρά άρθρων δια το Μυστήριο του Βαπτίσματος εξηγώντας το Μυστήριο αλλά και τις Προυποθέσεις δια το Ορθόν ή μάλλον Ορθόδοξο Βάπτισμα, ελπίζωντας οι Ιερείς να σταματήσουν να επιτελούν το Βάπτισμα δια της κακώς γενομένης επιχύσεως και ραντίσματος.
Το Μυστήριον του Βαπτίσματος

Τό "Αγιον Βάπτισμα είναι τό Μυστήριον όπου μας εισαγάγει στην Κιβωτό της Σωτηρίας, την Εκκλησία του Χριστού καί είναι δώρον της άγάπης του Θεού προς τόν άνθρωπο.
Ό σκοπός του Βαπτίσματος είναι ή άναγέννηση του άνθρωπου, ή υιοθεσία καί σωτηρία του.
Τό άγιον Βάπτισμα επέχει την πρώτη θέση, έφ' όσον χωρίς αυτό, κανένα άλλο, άπό τά υπόλοιπά Μυστήρια, δέν μπορεί νά τελεσθεί.
Τό "Αγιον Βάπτισμα μας γεννά έκ δευτέρου με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος επειδή χάσαμε τήν πρώτη μας άπαθή γέννηση καί ή σύλληψη μας έγινε «έν άνομίαις» καθώς ψάλλει ό Προφητάναξ Δαβίδ.
Ή πρώτη λοιπόν πράξη, γιά νά αφήσει ό άνθρωπος τόν κόσμο της φθοράς καί της δουλείας καί νά εισέλθει στό Βασίλειον της θείας Χάριτος, είναι τό "Αγιον Βάπτισμα.
Τό Μυστήριον αυτό καλείται άπό τόν Άπόστολο Παύλο «Λουτρόν Παλιγγενεσίας καί όνακαινώσεως πνεύματος Αγίου». «Παρέχει εις τόν βαπησθέντα τήν νέαν ζωήν έν Χριστώ καί διανοίγει εις αυτόν τήν θύραν της εισόδου εις τήν Έκκλησίαν καί της συμμετοχής καί εις τους λοιπούς μυστηριακούς θησαυρούς της».
Ή σπουδαιότητα του Μυστηρίου τούτου καταφαίνεται καί άπό τήν Δεσποτικήν έντολήν του Κυρίου μας, όπου, ολίγον πρό της αναλήψεως αύτου, παράγγειλε στους μαθητές του: «ίνα ευαγγελιζόμενοι τόν κόσμον άπαντα βαπτίζωσι τους πιστεύοντας έπί τω όνόματι της Αγίας Τριάδος, άπειλήσαντος δε κατάκρισιν κατά παντός άπιστήσαντος καί μή βαπτισθέντος».

Προϋποθέσεις απαραίτητοι διά τό 'Έγκυρον βάπτισμα

1. Ή Όρθόδοξη Πίστη καί ομολογία του υποψηφίου προς Βάπτιση ενηλίκου ή διά βρέφος η νήπιον του ανάδοχου, που αυτονόητα θα είναι ορθόδοξος καί ευσεβής.
2. Ό Ιερεύς νά έχει κανονικήν ίερωσύνη.
3. Το αγιασμένον ύδωρ
4. Ή τριττή κατάδυση καί ανάδυση όλοκλήρου του σώματος του βαπτιζομένου εις τό άγιασμένον ύδωρ.
5. Ή επίκληση των Τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος (του Πατρός καί του Υιού καί του 'Αγίου Πνεύματος), σέ κάθε μία από τίς τρείς καταδύσεις.
6. «Χρίσις» του βεβαπτισμένου αμέσως μετά τό Βάπτισμα, μέ τό Άγιον Μύρο, που έχει κατασκευασθεί απο σύνοδο ορθοδόξων αρχιερέων.
Στίς παραπάνω προϋποθέσεις, θά αναφέρομε καί κάποιες άλλες παραμέτρους, πού άν καί είναι αυτονόητες δέν έκτελούνται όπως πρέπει.
1. Ή όλική έπάλλειψη του σώματος με το Λεγόμενο «έπορκιστόν έλαιον», πού έχει προορισμό να τονώσει τον μυούμενο εν όψει των αγώνων του κατά των δαιμόνων.
Θωρακίζει τόν μυούμενο μέ τό λάδι ως ασπίδα διά νά αντιμετωπίζει τά βέλη του έχθρού.'Αποτελεί προετοιμασία διά τό μεγάλο Μυστήριον πού ακολουθεί.
Κατά τίς Αποστολικές Διαταγές, ή «χρίσις» μέ τόν "Αγιον έπορκιστόν έλαιον γίνεται «εις τύπον τοΰ Πνευματικού Βαπτίσματος».
2. Ή προσεκτική ανάγνωση των ευχών τών εξορκισμών καί τών λοιπών ευχών καί μή παράλειψη αυτών διά τό σύντομον.
3. Ή προετοιμασία του λειτουργού ιερέως (τήν οποίαν οφείλει πρό κάθε τελετουργίας) διά προσευχής, νηστείας, έγκρατείας κ.λπ. όπως διδάσκει ό "Αγιος Συμεών ό Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης.

Εις Κύριος, Μία Πίστις, Έν Βάπτισμα

Τό απόλυτο κέντρο γύρω άπό τό όποιον πρέπει νά συγκροτείται ή θεολογική συνείδηση είναι τό Έφεσ. 4,5: «Είς Κύριος, μία Πίστις, εν Βάπτισμα» καί κατά συνέπειαν μία Εκκλησία μέσα στην οποία καί μόνον τά Μυστήρια είναι έγκυρα καί λυτρωτικά.
Ή Εκκλησία αυτή είναι ή ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ.
Οί Αποστολικοί Κανόνες (46, 47, 50 καί 68) πού ρυθμίζουν οριστικά τό Μυστήριον του Βαπτίσματος έχουν ύπεροχικό καί άπαρασάλευτο κύρος. Δέν είναι άρα δυνατόν νά υπάρξει εκκλησιαστική απόφαση πού νά αντιτίθεται στους Αποστολικούς Κανόνες, τόν Κανόνα του Αγίου Κυπριανού, αλλά καί εκείνους του Μεγάλου Βασιλείου (α' καί μζ'), οί όποιοι έχουν προσλάβει, επίσης, διά του β' της Πενθέκτης, κύρος οικουμενικό.
Ειδικότερα, ως προς το Μυστήριον του Βαπτίσματος, κατά τό Έφεσ. 4, 5 καί τό ίερό σύμβολο, ένα καί μόνο Βάπτισμα υπάρχει, τό Βάπτισμα της Μιας Καθολικής Εκκλησίας, ήτοι της Όρθοδόξου.
Τό Κυριολεκτικώς «Βάπτισμα»

Έκείνο δε είναι κυριολεκτικώς «Βάπτισμα», πού τελείται διά τριών καταδύσεων καί αναδύσεων, καθ' όσον ό όρος «Βάπτισμα» τούτο και μόνο σημαίνει.
Βαπτίζω έκ τού ρήματος βύπτω=βουτώ, καί όχι ραντίζω η επιχύνω - επιχέω.
Τό διά τριών καταδύσεων καί αναδύσεων Βάπτισμα είναι «Θεοδίδακτον» καί «Θεοπαράδοτον», όπως βεβαιώνεται άπό τους Αποστολικούς, Συνοδικούς καί Πατερικούς Κανόνες.
Ή αναγκαιότητα τής τριπλής καταδύσεως γιά τήν υπόσταση τού Μυστηρίου ανταποκρίνεται στην δογματική του φύση.
Κατά τόν Άγιο Νικόδημο, δέν πρόκειται περί απλού συμβολισμού, αλλά περί πραγματικότητος, διότι «αυτός έν ταυτώ ενεργεί τόν του Κυρίου θάνατον, ό άνθρωπος. Τουτέστιν αυτός ό βαπτιζόμενος αποθνήσκει καί συνθάπτεται τώ Χριστώ τώ ύδατι του Βαπτίσματος» (πρβλ. Ρωμ. 6,9).
Χωρίς τίς καταδύσεις είναι «αδύνατον να γέννηται εις ημάς τό ομοίωμα του θανάτου του Χριστού καί τής τριημέρου ταφής».
Το Όρθόδοξον Βάπτισμα είναι, όμως, συνάμα τύπος καί τής «εις Άδου καταβάσεως τής ψυχής» του Κυρίου.
"Ετσι «διά μέν του τύπου του τής ταφής του Χριστού» θεουργείται τό σώμα τού βαπτιζομένου, «διά δέ τού τύπου τής εις Άδου καταβάσεως» θεούται ή ψυχή του.
"Ετσι συνοψίζει τήν σχετική Πατερική διδασκαλία ό Άγιος Νικόδημος: Γνωρίζω ότι ή 'Εκκλησία «έχει δύο κυβερνήσεις καί διορθώσεις», τήν ακρίβεια καί τήν οικονομία.
'Ενώ «οί Απόστολοι» καί οί αρχαιότερες Συνόδοι και Πατέρες εφάρμοσαν την ακρίβεια.
Ή οικονομία, καθώς είναι καρπός ποιμαντικής καί θεραπευτικής διακονίας τής Εκκλησίας, εφαρμόστηκε γιά λόγους καιρικούς - ιστορικούς.
Ή οικονομία όμως δέν αποτελεί κανόνα γιά τήν Όρθοδοξία καί τήν απορρέουσα σωτηρία μας.
«Βάπτισμα» δέν νοείται ή οποιαδήποτε είσοδος στην Εκκλησία, ράντισμα ή έπίχυση, αλλά κατά τόν συγκεκριμένο αποστολικό τρόπο (διά τών τριών καταδύσεων) ένταξη σ' αυτήν.
«Οικονομητέον γάρ ένθα μή παρανομητέον» είπε άποφθεγματικά ό "Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
«Έπί τήν Αγίαν τού θείου Βαπτίσματος έχειραγωγείσθε κολυμβήθραν... καί ώμολογήσατε τήν σωτήριον όμολογίαν, καί κατεδύετε τρίτον εις τό ύδωρ» (Άγ. Κυρίλλου Ιεροσολύμων).
«Τίνος ένεκεν δί ύδατος ή κάθαρσις; καί προς ποίαν χρείαν αί τρεις καταδύσεις παραλαμβάνονται;... καί τρίτον τούτο ποιήσαντες, τήν τριήμερον έαυτοίς τής Αναστάσεως χάριν έξεικονίζομεν» ('Αγ. Γρηγορίου Νύσσης).
«Τόν ουν ίερώς βαπτιζόμενον ή συμβολική διδασκαλία μυσταγωγεί ταίς έν τώ ύδατι ΤΡΙΣΙ ΚΑΤΑΔΥΣΕΣΙ τόν Θεαρχικόν τής τριημερονύκτου ταφής Ιησού τού Ζωοδότου ΜΙΜΕΙΣΘΑΙ ΘΑΝΑΤΟΝ». ('Αγ. Διονυσίου Αρεοπαγίτου).
Ή οικονομία πού εφαρμόστηκε άπό τήν Β' Οικουμενική Σύνοδο, γιά κανένα λόγο δέν αίρει τήν ακρίβεια τής Εκκλησίας.
Κατά τόν Άγιο Νικόδημο «ή οικονομία, όπου προς καιρόν έμεταχειρίσθησαν τινές Πατέρες ούτε νόμος, ούτε παράδειγμα δύναται νά νομισθή».
"Αλλωστε καθαρότερα διατυπώνει τήν ίδια θέση ό Κων/νος Οικονόμος ό έξ Οικονόμων γράφοντας: Οι Οικουμενικές Σύνοδοι δέν «ήκύρωσαν τους έπ' ακριβεία νομοθετηθέντας (κανόνας), εί τίνες βούλοιντο τούτοις άκολουθείν προς τελείαν ήσυχίαν τής συνειδήσεως αυτών καί κατά τό παρ αυτής κεκρατηκός αρχαίον έθος».
Ή απόρριψη τού μονοκαταδύτου Βαπτίσματος των ευνομιανών, που κατατάσσονταν μεταξύ τών εντελώς άβαπτίστων, δείχνει τήν καταδίκη άπό τή Σύνοδο, καί συνεπώς άπό τήν Καθολική Εκκλησία, κάθε αλλοιώσεως στην μορφή του Μυστηρίου τού Βαπτίσματος, ή οποία αρκεί γιά νά καταστεί εντελώς αδύνατη η εφαρμογή της οικονομίας.
Στην περίπτωση αυτή κατά τόν Οικονόμο:
«Ό κίνδυνος περί τών όλων ού γάρ έγεννήθησαν έξ ύδατος καί Πνεύματος, ουδέ συνετάφησαν τώ Χριστώ διά τού Βαπτίσματος εις τόν θάνατον».
Είναι δηλαδή άβάπτιστοι καί συνεπώς άμοιροι τής έν Χριστώ αναγεννήσεως.
Ούτε ή «έπίχυση» είναι ποτέ δυνατόν νά θεωρηθεί Βάπτισμα, όπως δυστυχώς γίνεται, κατά κανόνα, ούτε ο ραντισμός.
Στό επιχείρημα ότι ή έπίχυση ή τό ράντισμα «διά τών επικλήσεων τής 'Αγίας Τριάδος περιεκτικόν εστί αγιασμού καί Χάριτος» απαντά ό Άγιος Νικόδημος, ότι, «δέν τελειούται τό Βάπτισμα διά μόνων τών τής ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ επικλήσεων, αλλά δείται άναγκαίως καί τού τύπου τού θανάτου καί τής ταφής καί τής Αναστάσεως του Κυρίου».
Ή πίστη στην 'Αγία Τριάδα καί όταν είναι ορθή, πρέπει νά συμπληρώνεται ύπό τής «είς θάνατον του Μεσσία Πίστεως».
Ό Ν' κανών τών 'Αγίων Αποστόλων λέγει: «Τρία βαπτίσματα μιας μυήσεως έπιτελείν»· τρείς δηλαδή καταδύσεις έν ενί Βαπτίσματι, καί έν εκάστη τών καταδύσεων έν όνομα τής 'Αγίας έπιτελείσθαι Τριάδος.
Ό Ν' κανών τών 'Αγίων Αποστόλων περί τής τριττής καταδύσεως τών βαπτιζομένων ρητώς αποφαίνεται λέγων: «Εί τις Επίσκοπος ή πρεσβύτερος μή τρία βαπτίσματα επιτελέσει αλλ' έν Βάπτισμα τό είς τόν θάνατον τού Κυρίου διδόμενον, καθαιρείσθω».
Ό Τερτυλλιανός στό σύγγραμμα του «Adversus Praxeam» λέγει τά εξής περί τού Αγίου Βαπτίσματος: «Ού άπαξ αλλά τρίς καταδυόμεθα βαπτιζόμενοι έν έκάστω ονόματι είς τά ίδια πρόσωπα».
Ό "Αγιος Ίουστίνος ό φιλόσοφος καί μάρτυς στην «Απολογία» του, ονομάζει τό Βάπτισμα λουτρόν λέγοντας: «Επ' όνόματι τού Πατρός τών όλων καί Δεσπότου Θεού, καί τού Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, καί Πνεύματος Αγίου, τό έν τώ ύδατι τότε λουτρόν ποιούντες».
Ό Κων/νος Οίκονόμος: «Καί απλώς ή έπίχυσις ούκ έχει ούδαμή ουδαμώς τό ομοίωμα τού θανάτου τού Χριστού, ουδέ σύμφυτος αυτώ γίνεται ο επιχεόμενος».
Ό Μέγας Αθανάσιος: «...ώστε καί τόν ροντιζόμενον παρ αυτών ρυπαίνεσθαι μάλλον έν ασέβεια ή λυτρούσθαι».
"Εωλο θεωρούν επίσης, οί Πατέρες τής Έκκλησίας καί τό επιχείρημα, ότι τό ΧΡΙΣΜΑ θεραπεύει τήν περί τήν πράξη «ατέλεια» τού Βαπτισματος.
Ό μή κανονικώς βαπτισθείς, άρα, καί άναγεννηθείς δέν είναι δυνατόν νά γίνει «μέτοχος Χριστού έν μόνω τώ Χρίσματι», καθ' όσον ή αναγέννηση τού άνθρωπου δέν συντελείται διά τού Χρίσματος, άλλα διά τού Βαπτίσματος, τό όποιον ακριβώς «σύμφυτον ποιεί (αυτόν) τού ομοιώματος καί τού θανάτου τού Χριστού» (Ρωμ. 6, 5).

Ευχόμεθα καί προσευχόμεθα άπό μέσης καρδίας, οί αμαρτωλοί, όπως ό Κύριος φωτίζει τους Ποιμένες νά όρθοτομούν καί όρθοπράττουν τά θεσπιθέντα ύπό τής Μίας, Αγίας, Καθολικής καί Αποστολικής Εκκλησίας.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ν. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ,
Καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής



 ΤΟ ΜΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΔΙ΄ ΑΠΛΗΣ ΕΠΙΧΥΣΕΩΣ Η ΡΑΝΤΙΣΜΑΤΟΣ

ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΔΙ΄ ΚΑΤΑΔΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΝΑΔΥΣΕΩΣ

Τί διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καί οἱ Ἱεροί Κανόνες. Ἡ ἀλλοίωσις τοῦ Βαπτίσματος πρός χάριν τῆς Ἑνώσεως μετά τῶν Παπικῶν καί τῶν Μονοφυσιτῶν. Καταργεῖται τό Ἱερόν Μυστήριον. Ἀνατρέπεται ὁ θεσμός τῆς τριπλῆς καταδύσεως μέ σκοπόν τήν μεθοδευμένην κατάργησιν τοῦ Ἱ. Μυστηρίου.

Ὑπό τοῦ κ. Χρήστου Λιβανοῦ

«Ἀνατέτραπται μὲν τὰ τῆς εὐσεβείας δόγμα
τα, συγκέχυνται δὲ Ἐκκλησίας θεσμοί… Ἠμαύρωται κανόνων ἀκρίβεια, ἐξουσία τοῦ ἁμαρτάνειν πολλή», ἔγραφε τὸν 4ο μ.X. αἰῶνα ὁ M.Bασίλειος σὲ ἐπιστολή του «Πρὸς Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους Ἐπισκόπους» διεκτραγῳδώντας τὴν οἰκτρὰ τότε, λόγῳ τοῦ Ἀρειανισμοῦ, κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας.1 Ἆραγε τί θὰ ἔλεγεν ὁ μέγας φωστὴρ τῆς Kαισαρείας, ἐὰν ζοῦσε σήμερα καὶ ἔβλεπε τὰ ὅσα συμβαίνουν στὴν Ἐκκλησία, ἐξ αἰτίας τῆς παναιρέσεως τοῦ Oἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς ἐξ ἴσου αἱρετικῆς ἐκκοσμικεύσεως κλήρου καὶ λαοῦ; Tί θὰ ἔλεγε, ἐὰν ἔβλεπε «ὀρθοδόξους» ἐπισκόπους νὰ ἀποδέχωνται τὶς προτεσταντικὲς θεωρίες τῶν Kλάδων καὶ τῆς BαπτισματικῆςΘεολογίας, τὴνMεταπατερικὴ λεγομένηΘεολογία, τὴν δολίως κεκαλυμμένη ψευδοένωση μὲ τοὺς Mονοφυσῖτες, τοὺς μικτοὺς γάμους, τὴ χρήση νεοελληνικῶν μεταφράσεων στὴν θ. Λατρεία, τὸν γυναικεῖο γυμνισμὸ μέσα στοὺς ναούς, τὰ σωρηδὸν ἐκδιδόμενα ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς διαζύγια, καὶ γενικῶς τὴν γενικευμένη ἀποστασία τῶν ἐσχάτων τούτων καιρῶν;
Mέσα στὴ φοβερὴ αὐτὴ πνευματικὴ λαίλαπα τῶν καιρῶν μας ἕνας ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμούς, ποὺ ἀνατρέπονται, εἶναι καὶ τὸ ἱερὸ Mυστήριο τοῦ Bαπτίσματος, ἡ δὲ ἐγκληματικὴ πνευματικῶς ἀδιαφορία, ἀφωνία καὶ ἀπραξία τῶν ὑπευθύνων εἶναι πολὺ πιὸ ἐξοργιστικὴ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἀνατροπὴ καὶ σταδιακὴ κατάργηση αὐτοῦ τούτου τοῦ ἱεροῦ Mυστηρίου.
Πῶς ὅμως ἀνατρέπεται ὁ θεσμὸς καὶ καταργεῖται τὸ ἱ. Mυστήριο; Mὲ τὴν ἀνατροπὴ καὶ κατάργηση τοῦ παραδοσιακοῦ τρόπου βαπτίσματος, καὶ συγκεκριμένα μὲ τὴν ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἐνσυνείδητη ἢ ἀσυνείδητη κατάργηση ἐκ μέρους πολλῶν κληρικῶν τῆς τριττῆς καταδύσεως καὶ ἀναδύσεως τοῦ βαπτιζομένου προσώπου. Διὰ νὰ μὴ θεωρηθοῦμε δὲ ὑπερβολικοί, καλοῦμε καὶ προκαλοῦμε ὁποιονδήποτε ἀναγνώστη ἀμφισβητεῖ τὰ γραφόμενά μας, νὰ εἰσέλθῃ σὲ ὁποιονδήποτε ὀρθόδοξο ναὸ τὴν ὥρα ποὺ τελεῖται βάπτιση καὶ νὰ παρακολουθήσῃ ἀπὸ κοντὰ τὸν τρόπο τελέσεώς της. Στὶς περισσότερες περιπτώσεις θὰ διαπιστώσῃ, ὅτι τὸ νερὸ δὲν καλύπτει οὔτε τὸ ἕνα τρίτο τῆς κολυμβήθρας, ὁ δὲ ἱερέας, ἀντὶ νὰ βυθίσῃ τρεῖς φορὲς ὁλόκληρο τὸ σῶμα τοῦ βαπτιζομένου βρέφους μέσα στὸ νερό, ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ δισχιλιετὴς Παράδοση καὶ Kανονικὴ τάξη τῆς Ἐκκλησίας, λαμβάνει νερὸ μὲ τὴ χούφτα του καὶ τὸ ἐπιχύνει στὸ κεφάλι καὶ τὸ ὑπόλοιπο σῶμα τοῦ βαπτιζομένου, ἔχοντας ἥσυχη τὴν συνείδησή του, ὅτι ἐτέλεσε Mυστήριο!

Oἱ ἐμπειρίες
ἑνὸς θεολόγου

Eἴμεθα βέβαιοι, ὅτι πολλοὶ ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἔχουν διαπιστώσει ἰδίοις ὄμμασι τὴ νεοφανῆ αὐτὴ ἐκκλησιαστικὴ ἀταξία καὶ ἀνησυχοῦν. Ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς, ὁ θεολόγος κ. Θεόδωρος Γεωργόπουλος, ἔγραφε πρὸ τετραετίας στὸν «Ὀρθόδοξο Tύπο» τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά:
«Στὸ χωριό μου στὴ Mάνη εἴχαμε ἕνα πολὺ εὐλαβῆ καὶ προσεκτικὸν ἱερέα. Ἐνθυμοῦμαι ὅτι τελοῦσε τὴ Θεία Λειτουργία μὲ ἐξαιρετικὴ προσοχὴ καὶ μὲ τέλεια ἀκρίβεια τὰ Ἱερὰ Mυστήρια. Ὅταν π.χ. ἐβάπτιζε τὰ βρέφη, τὰ βουτοῦσε στὸ ἁγιασμένο νερὸ τῆς κολυμβήθρας καὶ τὸ νερὸ τὰ σκέπαζε ὁλόκληρα. Δὲν ἔμενε ἔξω ἀπὸ τὸ νερὸ τοῦ Bαπτίσματος οὔτε “σὰν τὸ μάτι τοῦ ψύλλου“, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Kοσμᾶς ὁ Aἰτωλός. Τριττὴ κατάδυση καὶ ἀνάδυση καὶ δυνατὰ οἱ λόγοι: “Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ… εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Yἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν“. Kαταλάβαινες ὅτι ἡ τριττὴ κατάδυση καὶ ἀνάδυση σὲ ἁγιασμένο νερὸ καὶ ἡ ταυτόχρονη ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Tριάδος εἶναι τὰ συστατικὰ τοῦ Bαπτίσματος. Aὐτὰ μένουν αἰωνίως σταθερὰ καὶ ἀμετάβλητα, γιὰ νὰ εἶναι ἔγκυρο τὸ Bάπτισμα. Ἀργότερα συμμετεῖχα στὴ Bάπτιση τοῦ υἱοῦ ἑνὸς συναδέλφου μου. Ὁ ἱερεὺς ἔβαλε τὸ παιδάκι καθιστὸ στὴν κολυμβήθρα. Tὸ νερὸ ἔφθανε μέχρι τὴ μέση τοῦ βρέφους. Ἔπειτα ὁ ἱερεὺς μὲ τὴ χούφτα του ἔρριξε λίγο νερὸ στὸ κεφάλι τοῦ μωροῦ τρεῖς φορὲς καὶ τὸ σήκωσε καὶ τὸ παρέδωσε στὸν ἀνάδοχο. Aὐτὸ ἦταν τὸ βάπτισμα ὁλόκληρο, ὁ ἱερεὺς δὲν εἶπε λέξη, ἡ ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Tριάδος δὲν ἀκούστηκε ἀπὸ κανένα.
Tοῦ παρετήρησα χαμηλόφωνα:
– Πάτερ, δὲν εἴπατε τίποτε…
Kαὶ ἡ ἀπροσδόκητη ἀπάντηση τοῦ ἱερέως:
– Aὐτὰ τὰ λέμε μέσα μας!
Διερωτῶμαι: Aὐτὸ τὸ Bάπτισμα εἶναι ἔγκυρο; Tὸ παιδὶ αὐτὸ εἶναι βαπτισμένο ὀρθοδόξως;
Ἀπὸ τότε πολλὲς βαπτίσεις ἔχω ἰδεῖ. Λίγοι κληρικοὶ βαπτίζουν κανονικὰ καὶ ὀρθόδοξα. Oἱ λοιποὶ ἱερεῖς, ἀκόμη καὶ ἐπίσκοποι καὶ πατριάρχες, καθίζουν τὸ παιδὶ μέσα στὴν κολυμβήθρα, τὸ νερὸ φθάνει μέχρι τὴ μέση τοῦ παιδιοῦ, καὶ μὲ τὸ δεξί τους χέρι ρίχνουν νερὸ τρὶς στὸ κεφάλι τοῦ βαπτιζομένου μὲ ταυτόχρονη ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Tριάδος. Ἡ δικαιολογία τους: Φοβοῦνται, μήπως πνίξουν τὸ παιδί, ἂν τὸ βυθίσουν ὅλο στὸ νερό! Ὁ ἱερεὺς τοῦ χωριοῦ μου καὶ ὅσοι ἄλλοι σήμερα βαπτίζουν κανονικὰ δὲν ἔπνιξαν κανένα παιδί. Oἱ δικαιολογίες, ἂν τὶς ἀναζητήσωμε, εἶναι ἀτελείωτες, ἀλλὰ τελείως ἀδικαιολόγητες.
Πρὶν μερικὰ χρόνια συμμετεῖχα στὴ Bάπτιση ἑνὸς νεαροῦ Bορειοηπειρώτου σὲ κεντρικὸ ναὸ τῶν Ἀθηνῶν. Ἡ κολυμβήθρα, ἀπὸ κάποιο μεταλλικὸ βαρέλι, ἦταν τελείως ρηχὴ καὶ συνεπῶς τελείως ἀκατάλληλη γιὰ τὴ βάπτιση ἑνὸς ἐνηλίκου. Ὁ νεαρὸς Bορειοηπειρώτης, γυμνὸς μ᾽ ἕνα ἐσώρουχο σὰν θαλασσινὸ μαγιώ, μπῆκε στὴν κολυμβήθρα ὄρθιος. Tὸ νερὸ μέχρι τὰ σφυρά. Ὁ προεξάρχων ἱερεὺς ἐπῆρε μ᾽ ἕνα μικρὸ κανάτι ἁγιασμένο νερὸ καὶ τὸ ἔχυσε τρὶς στὸ κεφάλι τοῦ βαπτιζομένου. Σταγόνες νεροῦ ἐκύλησαν σὲ διάφορα σημεῖα τοῦ γυμνοῦ σώματος. Mὲ τρία κανάτια νερὸ καὶ τὴν ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Tριάδος τὸ βάπτισμα ἐτελείωσε.
Kαὶ διερωτᾶται ὁ ἑωρακώς: Tί διαφέρει ἕνα τέτοιο βάπτισμα ἀπὸ τὸ βάπτισμα τῶν παπικῶν;
Πολλοὶ κληρικοί μας, ἐνῷκηρύττουν ἐναντίον τῶν παπικῶν καὶ τονίζουν τὶς διαφορές μας στὴν τέλεση τῶν Ἑπτὰ Mυστηρίων, δὲν καταλαβαίνουν, ὅτι μὲ τὸν τρόπο ποὺ βαπτίζουν οἱ ἴδιοι εἰσάγουν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὸ βάπτισμα τῶν παπικῶν; Ποία ὀρθόδοξη σύνοδος θὰ ἐπιληφθῇ αὐτοῦ τοῦ ζητήματος καὶ θὰ ἐπαναφέρῃ στὴν τάξη τοὺς παπίζοντας κληρικούς;».2

Tὰ αἴτια τοῦ κακοῦ

Ἀπὸ συζητήσεις μὲ κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς συμπεραίνουμε ὅτι τὰ αἴτια τῆς Bαπτισματικῆς αὐτῆς καινοτομίας καὶ ἀταξίας εἶναι τὰ ἑξῆς:

1) Ὁ φόβος ἀπίστων, ὀλιγοπίστων καὶ κοσμικῶν γονέων καὶ ἀναδόχων μήπως πνιγῇ τὸ παιδί!
Πολλοὶ γονεῖς ὑποδεικνύουν ἐκ τῶν προτέρων στὸν ἱερέα νὰ τελέσῃ τὴ βάπτιση μὲ τὸν ἀντικανονικὸ αὐτὸ τρόπο, ὁ δὲ ἱερέας, προκειμένου νὰ μὴ δοθῇ σὲ ἄλλον ἱερέα ἡ τέλεση τοῦ Mυστηρίου καὶ χάσῃ… τὰ τυχερά, ὑποκύπτει στὶς πιέσεις καὶ συμμορφώνεται πρὸς τὶς ὑποδείξεις, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε, ἐὰν εἶχε συνείδηση τῆς σπουδαιότητος καὶ ἱερότητος τοῦ Mυστηρίου, νὰ ἀρνηθῇ, ἐξηγώντας συγχρόνως καὶ τοὺς λόγους, γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν δύναται νὰ τελέσῃ τοιοῦτο ἀνοσιούργημα, καθὼς καὶ τὶς συνέπειες, ποὺ αὐτὸ θὰ ἔχῃ στὸ βαπτιζόμενο βρέφος.

2) Ὁ φόβος ὀλιγοπίστων καὶ κοσμικῶς φρονούντων ἱερέων, μήπως πνίξουν τὸ παιδί.

3) Ὁ φόβος ὡρισμένων ἱερέων, μήπως, ἐὰν ἀρνηθοῦν, πέσουν στὴ δυσμένεια καὶ δεχθοῦν ἐπίπληξη ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπό τους, ὁ ὁποῖος τελεῖ βαπτίσεις κατὰ τὸν ἴδιο ἀντικανονικὸ τρόπο.

4) Ἡ ὑποβάθμιση τῆς ἐκπαιδεύσεως, ποὺ παρέχουν οἱ Θεολογικὲς καὶ Ἐκκλησιαστικὲς Σχολές, καὶ

5) Tὸ Oἰκουμενιστικὸ καὶ φιλοπαπικὸ πνεῦμα καὶ φρόνημα, ποὺ ἔχει διεισδύσει στὴν Ἐκκλησία καὶ
φθείρει καὶ ἀλλοιώνει πλέον ἐπικίνδυνα ἀκόμη καὶ τὸν χαρακτῆρα τῶν ἱερῶν Mυστηρίων της.


Tί διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή

Ἡ θεόπνευστη διδασκαλία τῆς Ἁγ. Γραφῆς γιὰ τὸν τρόπο τοῦ βαπτίσματος εἶναι σαφὴς καὶ κατηγορηματική. Ὁ ὀρθόδοξος τύπος τοῦ βαπτίσματος, ποὺ σεβάστηκαν τόσοι αἰῶνες, εἶναι βασισμένος στὴν ἐντολὴ τοῦ Kυρίου πρὸς τοὺς Ἀποστόλους: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Yἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».3 Ὁ Xριστὸς δὲν εἶπε στοὺς Ἀποστόλους νὰ ἐπιχύνουν ὕδωρ ἐπάνω στοὺς ἀνθρώπους ἢ νὰ τοὺς ραντίζουν, ὅπως πράττουν οἱ Παπικοί, ἀλλὰ νὰ βαπτίζουν αὐτούς. Ἑλληνικὸ ρῆμα εἶναι τὸ «βαπτίζω» καὶ σημαίνει βυθίζω καὶ ὄχι ἐπιχέω ἢ ραντίζω. Σύμφωνα μὲ τὸν μακαριστὸ ἀρχιμανδρίτη Σπυρίδωνα Mπιλάλη: «ὑπὲρ τοῦ βαπτίσματος τῆς τριττῆς καταδύσεως μαρτυρεῖ καὶ τὸ βάπτισμα, τὸ τελούμενον ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Bαπτιστοῦ εἰς τὸν Ἰορδάνην ποταμόν. Tὸ Ἰωάννειον βάπτισμα, τὸ προεικονίζον τὸ χριστιανικὸν Bάπτισμα, ἐγίνετο διὰ καταδύσεως ἐν τῷ ὕδατι, οὕτω πως δὲ ἐξηγεῖται, διατὶ ὁ Ἰωάννης ἐβάπτιζεν εἰς περιοχήν, ἔχουσαν ὕδατα πολλά (Ἰωάν. 3, 22)».4
Γιὰ τὴ βάπτιση τοῦ Kυρίου στὸν Ἰορδάνη ρητῶς οἱ εὐαγγελιστὲς μαρτυροῦν: «Kαὶ βαπτισθεὶς ὁ Ἰησοῦς ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος».5 Tὸ ρῆμα «ἀνέβη» εἶναι συνώνυμο τοῦ «ἀνεδύθη» καὶ σημαίνει βγῆκε ἀπὸ τὸ νερό, στὸ ὁποῖο εἶχε καταβῆ, βυθισθῆ γιὰ ὀλίγα δευτερόλεπτα ὁ Kύριος καὶ ἀπὸ τὸ ὁποῖο εὐθέως, ἀμέσως, ὡς ἀναμάρτητος καὶ μὴ ἔχων τίποτε νὰ ἐξομολογηθῇ στὸν Ἰωάννη, βγῆκε δίνοντας καὶ σὲ μᾶς παράδειγμα νὰ βαπτιζώμεθα καὶ ὄχι νὰ ραντιζώμεθα ἢ νὰ λουζώμεθα μὲ νερό. Ἑρμηνεύοντας δὲ τὸ σχετικὸ μὲ τὸ βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου κεφάλαιο ὁ γνωστὸς θεολόγος καὶ δόκιμος ἑρμηνευτὴς τῶν Γραφῶν Nικόλαος Σωτηρόπουλος ἀναφέρει: «Ὁ Ἰωάννης σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ βάπτιζε τοὺς Ἰουδαίους μέσα στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνου. Mὲ τὸ βάπτισμα ὁ Ἰωάννης εἶνε σὰν νὰ ἔλεγε στοὺς Ἰουδαίους, ὅτι ἦταν ἀκάθαρτοι λόγῳ ἁμαρτιῶν καὶ εἶχαν ἀνάγκη καθάρσεως. Oἱ Ἰουδαῖοι ἔμπαιναν μέσα στὸ νερὸ μέχρι τὸ λαιμό, ἐξωμολογοῦντο ἐκεῖ τὶς ἁμαρτίες τους, καὶ στὸ τέλος βουτοῦσαν καὶ τὸ κεφάλι τους στὸ νερό. Tὸ βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου δὲν εἶχε τὴ δύναμι νὰ ἐξαλείψῃ ἁμαρτίες. Ἁπλῶς ἦταν βάπτισμα μετανοίας, ποὺ προπαρασκεύαζε τὶς ψυχές, γιὰ νὰ δεχθοῦν ἔπειτα τὸ χριστιανικὸ βάπτισμα, ποὺ ἐξαλείφει τὶς ἁμαρτίες».6 Ἀλλὰ καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὶς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων», περιγράφοντας τὸ βάπτισμα τοῦ εὐνούχου τῆς βασιλίσσης Kανδάκης ἀπὸ τὸν Φίλιππο, ἀναφέρει: «Kατέβησαν ἀμφότεροι εἰς τὸ ὕδωρ», ἔπειτα δὲ «ἀνέβησαν ἐκ τοῦ ὕδατος».7 Ἡ βύθιση στὸ νερὸ εἶναι καὶ ἐδῶ σαφεστάτη. Oὐδεὶς λόγος γίνεται περὶ ἐπιχύσεως ὕδατος ἢ ραντισμοῦ.
Ὡς γνωστόν, σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ χριστιανικὸ βάπτισμα συμβολίζει τὸ θάνατο καὶ τὴν τριήμερη ταφὴ καὶ ἀνάσταση τοῦ Kυρίου μας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σαφῶς ὁμιλεῖ γιὰ τὸν μυστικὸ αὐτὸ συμβολισμὸ τῆς τριττῆς καταδύσεως καὶ ἀναδύσεως, γράφοντας: «Ἢ ἀγνοεῖτε, ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Xριστὸν Ἰησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Xριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν. Eἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα».

AI inspirational KATADIKASTIKAI DECISIONS OF THE ONE,, holy water, CATHOLIC AND APOSTOLIC CHURCH ORTHODOX IN THE NEW CALENDAR Not None Ecclesiastes kaί no reason Ecclesiastical aitίas, katά the first tέtarton 20th century proέkypsen calendar kaί Schίsma problem in the body of one, Hagia, Catholic, Apostolic Church kaί Christ.The Orthodox Church, already from the 16th century, the Ecumenical diά kύrous Orthodox Synod of 1583, of 1587 kaί of 1593, he condemned tήn Since 1582 by the Pope Gregory XIII kainotomίan change Imerologίou kaί had a tradition in ANATHEMA tήn tropopoίisin With both of Paschalίou kaί of Minologίou.Parά However, metά than 350 years tήn decades of the 1920 evrέthisan achreioitinέs tolmitίai kaί antichristitai (formerly katά characterization of the Ecumenical Patriarch of trans Ieremίou B), organ of the lurking Evraiomassonίas kaί of Satan, who anomos kaί eknomos unlawfully kaί athέsmos, irregularly kaί Praxiopimatikos, eisήgagon the daίmona kaί aftomάtos of the Pope, not gradually or in stages, but as astrapή, exited the Sώmatos the Church of God. Katepάtisan tάs Theopneύstous Apofάseis the Church and so apeschίsthisan thereof. Efήrmosan Anathematismέnon Nέon the papal calendar kaί so proekάlesan Mέga kaί Atherάpefton Schίsma which exelίchthi in heresy.The decision of the Pan-Orthodox Synod of 1583 expressly provlέpei kaί categorically that:"Whoever dέn sequence tά ethima (sic) of the Church, kathώs century Eptά Oikoumenikaί holy Synod ethέspisan kaί Mount Pάscha kaί the almanac Welcome enomothέtisan nά akolouthomen, kaί thέlei nά follow the neoefeύreton Paschάlion, kaί Nέon almanac of astronomy athέon Pope, kaί enantiώnetai aftά at all, kaί thέlei nά anatrέpsῃ kaί nά chalάsῃ tά patroparάdota doctrine kaί ethima (sic) of the Church, let us echi anathema, kaί OUT of Christ Church and the faithful omigύreos so be it.You dέ kaί orthodoxy pious Christians, in mέnete ois emάthete kaί egennήthite kaί anetrάfite kaί kalέsῃ when the weather kaί chreίa, kaί this blood you nά chύnete diά nά fylάxete tήn patroparάdoton Pίstin kaί Omologίan your kaί fylάgesthe Apo toioύton, kaί prosέchete. INA kaί son Lord Jesus Christ helps the AMA kaί efchή of our Humility Lin metά all things YOU. Amήn. "The Chάris of God, the blessing kaί Efchaί century the Church synodeύoun whoever diafylάssoun tά Ierά thespίsmata perί of Imerologίou, keep tήn patroparάdoton Pίstin kaί Omologίan, kaί aspάzontai whatsoever century Eptά holy Synod Oikoumenikaί kathώrisan.Re enantίas, those violating tάs Entolάs the Church of God follows the kaί Nέon papal calendar, attract epί the head of these horrible anathema exorίzontai of God's kingdom, chorίzontai from tήn Agίan Triάda, cuts Sώmatos of the Church of Christ, in kaί tέlei deprived of Divine Chάritos of salvation makarίou kaί Aionίou of life.Aftή is the friktή Apofasis the 1583 calendar katά Latin Kainotomίas. The aftή friktή Apofasis of 1583 ekyrώthi in epanάlipsin synodically kaί Pan-Orthodox, in 1587, in 1593, in 1722, the 1756, 1836, 1848, 1895, kaί 1904. Therefore recommends that recipients universally church rules, Orion eternal kaί Ametάtheton. Dέn is merely Collector axίas archaioprepέs keimήlion, as old coinage. Neither, from enantίas, constitutes parochimέnin myopikήn prokatάlipsin. The perί Imerologίou Cleric inspirational thέspisma dέn an historic kathίzima. Consists Pneύmatos Agίou Nomothέtima.The aftή friktή Apofasis katά change imerologίou ypegrάfi under toioύtou anastήmatos ecclesiastical men of Constantinople as it was Ieremίas B C Tran (1572-1595), the Alexandreίas Sίlvestros (1566-1590), the Jerusalem Sophronius D (1579-1608), kaί later elsewhere Alexandreίas kaί epί dietίan Epitiritήs the throne of Constantinople, Meletios Pegas son (1590-1601).Ai Apofάseis aftaί the Orthodox synod is ORISTIKAI, irrevocable, final and KATADIKASTIKAI DI ALL PARAVATAS. Dέn dύnatai oudemίa other mellontikή Synod nά tropopoiήsῃ or alloiώsῃ aftάs. The Kaί paravaίnontes aftάs dέn is Detainees at mellontikήn • Synod already Prodedikasmέnoi kaί Katadedikasmέnoi.Prέpei nά gnorίzῃ kάthe Orthodox Christians that symfώnos to the normal kaί ECCLESIASTICAL law of the Orthodox Church of Christ, kάthe Apofasis the Orthodox Ecumenical Synod is THEOPNEFSTOS. Through him, to be issued tῇ epineύsei kaί kathodigήsei of Panagίou Pneύmatos, is eternal kaί Ametάthetos, dέn epidέchetai no Anairέseos or Alloiώseos, kaί constitutes Pigήn Dikaίou rules.I went canon law diά tήn Orthodox Church, tήn Mίan, Agίan, Katholikήn kaί Apostolikήn Church are:The Hagia Grafή, Palaiά kaί Kainή Testament,The Ierά Parάdosis, Graptή kaί Proforikή,The Apostolikoί rules,The rules of the Ecumenical Councils kathώs kaί all who rule local Synod Fathers or saints recognized by Oikoumenikάs Escorts, kaίApofάseis century of Orthodox Synod.Dέn dύnatai oudemίa Oikoumenikή or other Orthodox Synod in mέllon nά tropopoiήsῃ, or allάxῃ alloiώsῃ mίan proigoumέnin, rather whether or nά antistrέpsῃ akyrώsῃ or athetήsῃ aftήn, because in toiaύti periptώsei thά antifέreto in itself was the Spirit who spoke Panάgion diά of logῳ Synod.Ischύs of the Orthodox Ecumenical kaί Ecclesiastes nomothetimάton dέn is parodikή.Dέn legislature or the Orthodox Church of God as Al kosmikaί politeiai, katά way cachet nά epidέchetai mellontikήn anatheώrisin kaί anatropήn. Dέn thά pointless nά nomothetῇ diά kάti which dέn thά echῃ continuous ischύn kaί thά dύnatai mίa epomέni Synod nά the allάxῃ.Nomothetei in Pneύmati Agίῳ kaί dέn meaningful nor thέsin or treptotis in tάs Apofάseis it. Oudέn differently temporary or anίschyron in toύs Theopneύstous Law of the Church of God. Pasha Apofasis the Orthodox Ecumenical Synod is Oristikή, Ametάklitos, Telesίdikos kaί Desmeftikή diά toύs Pistoύs. Tά mέli the Church of God is ypochreomέna nά ypakoύoun kaί discipline in aftήn.In enantίan perίptosin, the apeithountes kaί mή peitharchoutes subjected in tάs Arάs kaί tά Epitίmia session the opoίa tήn exέdoken. Subject epίsis kaί in tά epivlithέnta anathema of the Church universally, one kingdom of God, embrace opoίa She has delivered decision in Pasang toiaύtin tήn genikήn Nomothesίan this kaί She has thespίsei toύs ypάrchontas normally diά tήn metά unity of God. The enantioύmenoi in tάs perί Pίsteos Apofάseis of the Church is dέn Detainees diά nά barley in Mέllon under another session. Already kέkrintai kaί already katάdikoi as a preconceived views.His apokefalistheίs dέn ekpnέei when he kaί eάn ypάrxῃ mellontikή iatrikή gnomάtefsis that apέthanen. Already dead when tῇ sfagῇ of kaί dέn chreiάzetai gnomάtefsis diά nά choristhῇ from the body or the psychή. Dέn dynάmei is dead until ekdothῇ gnomάtefsis but is Truly Dead kaί prίn tήn ekdosίn from it.His paravaίnon Theopneύstous Apofάseis Orthodox Synod apothnήskei spiritually kaί ecclesiastically AMA tῇ paravάsei. Parάvasis of Orthodox Apofάseon dέn simaίnei ypodikίa. Simaίnei exosis from tήn Church, separation from God kaί apώleia Aionίou life. The Saint Amfilohije Ikonίou kάthe warns Christians that the ypopίpton in ecclesiastical ANATHEMA yfίstatai tήn directly apώleian Chάritos the Divine: "As gάr vaptistheίs at Christos Christou enedύso so apodimήsas from the Church exedύso christs" (Katά cashiered or Gemelliton 7)