Ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

 Πᾶς οὖν ὅστις ΟΜΟΛΟΓHΣΕΙ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ΟΜΟΛΟΓHΣΩ κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρὸς μου, τοῦ ἐν οὐρανοῖς. (Ματθ. Ι´32, Λουκ. ΙΒ´8).

.Ἔχοντες οὖν Ἀρχιερέα Μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν ΥΙΟΝ τοῦ ΘΕΟΥ, ΚΡΑΤΩΜΕΝ τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ. (Ἑβρ. Δ´14).

.Κρατῶμεν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ἣν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα Νεωτερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου. (Πανορθόδοξος Σύνοδος 1848).

 Ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ εἶναι τὸ σοβαρότερον γνώρισμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀποτελεῖ τὸ πρῶτον ἐκ τῶν δύο κυρίων χαρακτηριστικῶν τῆς ταυτότητός της, ἐνῶ τὸ δεύτερον ἔγκειται εἰς τὴν τῆς ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΝ. Κατέχει ἡ Ὁμολογία τὴν πρώτην θέσιν εἰς τὸ τί πρέπει νὰ γνωρίζῃ κάθε Χριστιανὸς καὶ ὀφείλει καθεὶς νὰ τὴν ἀποστηθίζῃ. Ἡ πρώτη διαφοροποίησις κάθε Αἱρέσεως ἀπό τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν συνίσταται καί ἀποτυπώνεται εἰς τό περιεχόμενον τῆς ἰδικῆς της ὁμολογίας.

Τῆς μέν Ἁγίας ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, τῆς Νύμφης τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὁμολογία Πίστεως εἶναι ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί γνωρίζεται ὡς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ καί κατά τό ὄνομα καί κατά τό περιεχόμενον.

Τῆς κάθε Αἱρετικῆς δέ ἤ Σχισματικῆς ἐκκλησίας, τῆς κάθε μοιχαλίδος, ἡ ὁμολογία πίστεως εἶναι ἐκ τοῦ Διαβόλου κατά τό περιεχόμενον καί γνωρίζεται ἤ ἀπό τό ὄνομα τοῦ Πλάνου ὄπισθεν τοῦ ὁποίου ἀπεπλανήθη, π.χ. Σίμων, Νικόλαος, Μάνης, Ἅρειος, Νεστόριος, Ὠριγένης, κ.λπ., ἤ ἀπό το ὄνομα τῆς Αἱρέσεως διά τῆς ὁποίας πλανᾶ τους ὀπαδούς της, π.χ. Μονοφυσιτισμός, Εἰκονομαχία, Παπισμός, Προτεσταντισμός, Νεοημερολογιτισμός, Οἰκουμενισμός, κ.λπ.

Εἰς κάθε περίπτωσιν ὅμως, ἡ Ὁμολογία Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ΘΕΟΥ διαφέρει ἀπό τό τί πιστεύει καί τί ὁμολογεῖ ἡ κάθε Αἵρεσις.

Ἡ Ὁμολογία Πίστεως συνεπάγεται σχέσιν κοινωνίας καί ἑνώσεως. Ἐάν μέν ἡ Ὁμολογία Πίστεως εἶναι Ἀποστολική καί Ὀρθόδοξος, τότε ἡ σχέσις κοινωνίας καί ἑνώσεως ἡ ὁποία καθιερώνεται δι᾽ αὐτῆς εἶναι ἀπό τόν Θεόν καί μετά τοῦ Θεοῦ. Ἐάν δέ ἡ Ὁμολογία Πίστεως ΔΕΝ εἶναι Ἀποστολική καί Ὀρθόδοξος, τότε δημιουργεῖται σχέσις κοινωνίας καί ἑνώσεως μέ τόν Σατανᾶν.

Διαφορετική Ὁμολογία Πίστεως σημαίνει αὐτομάτως διαφορετική Ἐκκλησία.

Διαφορετική Ὁμολογία Πίστεως σημαίνει αὐτομάτως καί πνευματικήν ἕνωσιν μέ διαφορετικήν κεφαλήν,πνευματικήν σχέσιν μέ διαφορετικῆς κοινωνίας μέλη, πνευματικόν σύνδεσμον μέ διαφορετικά πνεύματα, ἤ Ἁγίους καί Ἀγγέλους ἤ Δαίμονας.

Αὐτό συμβαίνει διότι ἡ Ὁμολογία Πίστεως λειτουργεῖ ὡς ἐναρμονισμός μιᾶς λογικῆς ὑπάρξεως ἤ μέ τήν Ἀλήθειαν ἤ μέ τό ψεῦδος. Ἡ Ὁμολογία Πίστεως ἀποτελεῖ ὑπαρξιακήν λειτουργίαν, δηλαδή, ἀπεργάζεται τόν προσανατολισμόν ἑνός λογικοῦ ὄντος ἤ πρός τήν πηγήν τῆς ὑπάρξεώς του, ἤ μακράν αὐτῆς. Ἀναλόγως μέ τήν προέλευσίν της καθορίζεται καί ὁ προσανατολισμός της. Ἐάν εἶναι Ὀρθόδοξος Ἀποστολική, τότε ἀνορθώνει τό λογικόν ὄν, συντονίζει τάς δυνάμεις του προς ἕν τέλος καί σκοπόν, ὁδηγεῖ τήν ζωήν του πλησίον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐάν εἶναι Αἱρετική,τότε ἀποσυνθέτει τό λογικόν ὄν, τό καθιστᾶ ἀλλότριον τῆς ἑνότητος, τό φέρει εἰς ἐναντίωσιν πρός τόν ἑαυτόν του, καί τό ὁδηγεῖ εἰς ἀτέρμονα αὐτοτεμαχισμόν καί παραφροσύνην.

Ἡ Ὁμολογία Πίστεως εἶναι κάθε ἄλλο παρά ἕνα ἀσήμαντο λογοπαίγνιο, κάθε ἄλλο παρά μία ἀδιάφορος ἐθιμοτυπία: .ἐάν ΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν,καί πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεός αὐτόν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γάρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην,

στόματι δέ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ εἰς σωτηρίαν. (Ρωμ.Ι´ 9-10).

Ἡ σημασία τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ καί ἡ ἀξία της ἐγένετο εὑρέως ἀντιληπτή εὐθύς ἐξ ἀρχῆς, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐδέχοντο τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καί ἐγένοντο Χριστιανοί, μέλη δηλαδή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔλαβεν λοιπόν ἀπ᾽ ἀρχῆς ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΝ ΑΞΙΑΝ. Μέ τοσαύτην βαρύτητα καί τοιαύτην εὐλάβειαν την ἀπεδέχοντο ἀνέκαθεν οἱ πιστοί. Ἦτο δέ ἡ μορφή αὐτῆς ἄλλοτε ἐκτεταμένη και ἄλλοτε συνοπτική, ἀναλόγως πρός τάς ἱστορικάς συνθῆκας καί τά ἑκάστοτε προβλήματα τά ὁποῖα ἀντιμετώπιζεν ἀπό τούς Αἱρετικούς ἡ Ἐκκλησία.

Ὁ ὅρος .ΟΜΟΛΟΓΙΑ. ἐχρησιμοποιήθη πρωτίστως ὑπό τοῦ ΚΥΡΙΟΥ καί ΘΕΟΥ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅστις εἶπεν: .Πᾶς οὖν ὅστις ΟΜΟΛΟΓHΣΕΙ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ΟΜΟΛΟΓHΣΩ κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου, τοῦ ἐν οὐρανοῖς. (Ματθ. Ι´32, Λουκ. ΙΒ´8). Ὁμολογεῖ ὁ πιστός ἐν τῷ Χριστῷ, ὁμολογεῖ καί ὁ Χριστός ἐν τῷ πιστῷ. Ὁ μέν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁ δέ ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ὁ ὁμολογῶν ἐν τῷ Χριστῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων ἀναδεικνύεται ὑπό τοῦ Χριστοῦ εἰς ἴδιον αὐτοῦ ὁμόλογον, εἰς ἰδικόν Του τρόπον τινά χρεολύσιον τό ὁποῖον ἐξοφλεῖ ἐνώπιον τοῦ Πατρός Του. Ἀναδεικνύεται καί ἡ Ὁμολογία Πίστεως εἰς δεσμόν χρέους τοῦ Θεοῦ πρός τον πιστόν, χρέος ἀποπληρούμενον διά τῆς ἑνότητος μέ τόν Θεόν. Ἀπ᾽ ἐναντίας, ἡ Ἄρνησις ἀποτελεῖ τόν ἀντίποδα τῆς Ὁμολογίας καί ἰσοδυναμεῖ με χωρισμόν ἀπό τόν Θεόν, ὅπως εἰς ἡμᾶς αὐτός ὁ Κύριος προεξόφλησεν: «Ὅστις δ᾽ ἂν ΑΡΝΗΣΗΤΑΙ με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ΑΡΝΗΣΟΜΑΙ αὐτὸν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου, τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. Ι´33, Λουκ. ΙΒ´ 9).

Ἐν τῇ πράξει καταδεικνύεται Εὐαγγελικῶς ἡ σημαντικότης τῆς Ἀρνήσεως καί τῆς Ὁμολογίας εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Διά τῆς τριττῆς του ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ τήν ὁποίαν ἔδωσεν εἰς τον Χριστόν, ὅτε ὁ Ἀναστάς Κ.Η.Ι.Χ. ἠρώτησεν αὐτόν, «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾶς με;» (Ἰωάν. ΚΑ´15-17),

ἐπανώρθωσε τήν τριττήν ἄρνησίν του, ὅτε ἠρνήσατο Αὐτόν τήν νύκτα εἰς τάς αὐλάς τοῦ Ἀρχιερέως Ἄννα (Ἰωάν. ΚΑ´25-27) μετά την Πέμπτην τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου.

Ὡς ἐκ τοῦ Διδασκάλου ἐδιδάχθησαν καί ἐκ τοῦ παθήματος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἔμαθον, οὕτω καί οἱ Ἀπόστολοι ἐδίδαξαν, κεφάλαιον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ διατρανώσαντες.

Γράφει ὁ ἐπιστήθιος καί πάλιν γράφει εἰς τάς Ἐπιστολάς του:«Πᾶν πνεῦμα ὃ ΟΜΟΛΟΓΕΙ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστί.Καὶ πᾶν πνεῦμα ὃ ΜΗ ΟΜΟΛΟΓΕΙ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ΟΥΚ ἔστι 􀀀καὶ τοῦτό ἐστι τὸ τοῦ Ἀντιχρίστου. (Α´ Ἰωάν. Δ´ 2-3). Τόση λοιπόν ἡ δύναμις τῆς Ὁμολογίας, ὥστε δι᾽ αὐτῆς γίνεται κανείς οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ καί ἄνευ αὐτῆς οἰκεῖος τοῦ Ἀντιχρίστου.

Διά τῆς Ὁμολογίας ὁ πιστός γίνεται οἶκος τοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός γίνεται οἶκος διά τόν πιστόν: .Ὃς ἂν ΟΜΟΛΟΓHΣῃ ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ μένει καὶ αὐτὸς ἐν τῷ Θεῷ. (Α´ Ἰωάν. Δ´ 15). Τοὐναντίον, ὁ μή ὁμολογῶν τήν Ἀλήθειαν ταυτίζεται καί γίνεται ἕνα μέ τον Ἀντίχριστον: .Ὅτι πολλοὶ πλάνοι εἰσῆλθον εἰς τὸν κόσμον, οἱ ΜΗ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐρχόμενον ἐν σαρκὶ· οὗτός ἐστιν ὁ πλάνος καὶ ὁ Ἀντίχριστος. (Β´ Ἰωάν. 7).

Ἡ Ὁμολογία δέν προσδίδει ἁπλῶς ἕνα πρόσθετον χαρακτηριστικόν εἰς τόν ἄνθρωπον. Προσδιορίζει τήν ταυτότητά του, τό ποῖος εἶναι, και καθορίζει τήν σωτηρίαν του. Ἐρωτηθείς ἐν δικαστηρίῳ ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν διά τό ποῖος εἶναι, ἀπαντᾶ λέγων, τί πιστεύει καί ποία εἶναι ἡ Ὁμολογία του. .ΟΜΟΛΟΓΩ δέ τοῦτό σοι, ὅτι . . . λατρεύω τῷ πατρώῳ Θεῷ, πιστεύων πᾶσι τοῖς κατά τόν Νόμον καί τοῖς ἐν τοῖς Προφήταις γεγραμμένοις. (Πράξ. ΚΔ´ 14). Διδάσκων δέ τούς ἐν τῇ Ρώμῃ Χριστιανούς γράφει ὅτι διά τῆς Ὁμολογίας ἡ Σωτηρία: .στόματι δέ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ εἰς σωτηρίαν. (Ρωμ. Ι´ 10). Ἐπειδή διά τῆς Ὁμολογίας παράγεται ἡ σωτηρία, τήν τήρησιν τῆς Ὁμολογίας συνιστᾶ. Προς τόν Τιμόθεον γράφει: .Σὺ δέ. . . ἀγωνίζου τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς Πίστεως · ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰς ἣν καὶ ἐκλήθης καὶ ΩΜΟΛΟΓΗΣΑΣ τὴν καλὴν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων. (Α´ Τιμ. ΣΤ´ 11-12). Καί πάλιν προσθέτει: .Σύ δέ ΜΕΝΕ ἐν οἷς ἔμαθες καί ἐπιστώθης,εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες. (Β´Τιμ.Γ´14). Ὁμοίως καί τούς Ἑβραίους παροτρύνει: .Ἔχοντες οὖν Ἀρχιερέα Μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν ΥΙΟΝ τοῦ ΘΕΟΥ, ΚΡΑΤΩΜΕΝ τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ. (Ἑβρ. Δ´14). Τό αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας συμβουλεύει: .Ἀγαπητοί... παρακαλῶν ἐπαγωνίζεσθε τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς Ἁγίοις Πίστει. (Ἰούδ. Α´ 3).

Ἡ Ὁμολογία εἶναι Αἶνος καί Θυσία εὐάρεστος πρός τόν Θεόν, κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον: .Δι᾽ αὐτοῦ (τοῦ Ἱησοῦ) οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ᾽ ἔστι καρπὸν χειλέων ΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΩΝ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ. (Ἑβρ. ΙΓ´ 15).

Ἐν αὐτῇ δέ ταύτῃ τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ, κατά τήν προσφοράν τῆς Ἀναιμάκτου καί Λογικῆς Θυσίας, Ὁμολογία Πίστεως ἀπαιτεῖται νά δώσουν οἱ προσερχόμενοι, ὑπό τοῦ Λειτουργοῦ παροτρυνόμενοι: .Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ: Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα Ὁμοούσιον καὶ Ἀχώριστον. (Εὐχή Θείας Λειτουργίας).

Μέγα λοιπόν ἔργον ἡ Ὁμολογία καί μεγάλη ἡ ἰσχύς αὐτῆς. Χάριν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ΘΕΟΣ Ἄναρχος, Προαιώνιος, Δημιουργός τῶν ἁπάντων, ὁρατῶν τε καί ἀοράτων, δι᾽ οὗ τά πάντα ἐγένετο (Κολ. Α´ 12-18), ἐμαρτύρησαν, ἔχυσαν τό αἷμα των καί ἁγίασαν ἑκατομμύρια Μαρτύρων καί Ὁμολογητῶν. Διά αὐτῆς τῆς Ὁμολογίας προσετέθησαν εἰς τήν Θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν καί μετετέθησαν εἰς τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως ἔχει ζωτικήν λειτουργίαν εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ μέλλων νά χειροτονηθῇ Ἐπίσκοπος, προσερχόμενος εἰς τό Μυστήριον, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἀναγιγνώσκει τάς Τρεῖς Ὁμολογίας αἱ ὁποῖαι περιέχουν ἐν περιλήψει ὅλα τά Ὀρθόδοξα Δόγματα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως ἦτο βασική προϋπόθεσις καί διά τήν στέψιν τοῦ Χριστιανοῦ Αὐτοκράτορος. Ὁ μέλλων νά στεφθῇ Αὐτοκράτωρ ἰδιοχείρως ἔγραφε τό Πιστεύω καί ὑπέγραφεν Ὁμολογίαν ὅτι σέβεται καί ὅτι θά διαφυλάττῃ τάς Ἀποστολικάς Παραδόσεις καί τάς Ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Διά τοῦ ὅρου .ΟΜΟΛΟΓΙΑ. ἐκφράζεται δημοσίως ὄχι μόνον ἡ προσωπική μας Πίστις πρός τον Χριστόν, ἀλλά καί τῆς Ἐκκλησίας ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ, τό περιεχόμενον τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ τοῦ ΘΕΙΟΥ καί ΙΕΡΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ, ὅπως μᾶς παρεδόθη διά τῶν Ἁγίων Θεοφόρων καί Θεοπνεύστων Πατέρων τῶν ἐχόντων την ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ. Ἀπό τῶν Ἀποστολικῶν ἀκόμη χρόνων, κατέστη εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀναγκαία ἡ Σύνταξις καί Διατύπωσις ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, καθώς ὑπῆρχον ὁρισμένοι οἱ ὁποῖοι δέν ἐδέχοντο το κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Ἀποστόλων, ἀλλ᾽ ἐν γνώσει των παρερμήνευον ἤ διέστρεφον αὐτό, τῇ ὑποδείξει τοῦ πατρός αὐτῶν Διαβόλου. Καθίσταται τοῦτο ἐμφανές εἰς τάς ἐπιστολάς τῶν Ἀποστόλων καί ἰδιαιτέρως εἰς τάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅστις λέγει: .Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος. (Τίτ. Γ´10-11).

Τήν ἀθέτησιν τῆς Ὁμολογίας τήν ἀπηργάζοντο ἐκ τῶν ἔσω μέλη τοῦ πρωτοχριστιανικοῦ ποιμνίου, ὡς καταδεικνύουν αἱ γνωσταί προειδοποιήσεις τῶν Ἀποστόλων: .εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου, καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν. (Πράξ. Κ´ 29-30). Και πάλιν, .Ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον ἀλλ᾽ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν μεμενείκησαν ἂν μεθ᾽ ἡμῶν. (Α´ ᾽Ιωάν. Β´19).

Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀντέδρων εἰς τό κήρυγμα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου ἦσαν πρῶτον οἱ Ἑβραῖοι, ὕστερον οἱ ἐξ Ἑβραίων Χριστιανοί, οἱ Εἰδωλολάτραι καί κατόπιν οἱ ἀνά τούς αἰῶνας Αἱρετικοί, ἕως τῶν ἡμερῶν μας καί ἕως τῶν δεινῶν ἡμερῶν τοῦ Ἀντιχρίστου.

Κατά τούς μετά-Ἀποστολικούς χρόνους, εἰς την σκληράν καί φρικτήν περίοδον τῶν αἱματηρῶν Διωγμῶν κατά τῶν Χριστιανῶν, ὅταν ἡ Ἐκκλησία προσωνομάσθη .Ἐκκλησία Μαρτύρων. Και Ἐκκλησία Κατακομβῶν., παρέστη ἄμεσος ἀνάγκη ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, διά τούς προσερχομένους εἰς τήν Χριστιανικήν Πίστιν διά τοῦ Βαπτίσματος καί δι᾽ ὅσους ἐκ τοῦ φόβου τοῦ μαρτυρίου εἶχον ἀρνηθῆ τήν Πίστιν καί πάλιν ἐπέστρεφον εἰς αὐτήν. Ὅμως ἐπειδή λόγῳ τῶν Διωγμῶν δεν ἦτο δυνατόν ἡ Ἐκκλησία νά συνέρχεται εἰς Οἰκουμενικάς Συνόδους καί νά διατυπώνῃ Ἑνιαίαν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, διά τοῦτο, αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι, ἀναλόγως τῶν ἐπικρατουσῶν συνθηκῶν και ἀναγκῶν ἐκ τῶν Αἱρέσεων, διετύπουν καί τάς σχετικάς μέ τήν περίστασιν ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ.

Ἡ πρώτη ΟΜΟΛΟΓΙΑ, ἡ ὁποία συνετάχθη και διετυπώθη ἐν Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ ἦτο τό 325 μ.Χ. κατά τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου, ὅστις διεκήρυττεν ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι Ἄναρχος και Προαιώνιος. Τοῦτο αὐτό πρεσβεύουν, δυστυχῶς, καί οἱ, ἀπό τό 2002, σύγχρονοι ἀπόγονοι τοῦ Ἀρείου Χριστομάχοι Γρηγοριανοί.

Ἡ Α´ Οἰκουμενική Σύνοδος, τό 325 μ.Χ. διετύπωσε καί παρέδωσεν εἰς ἡμᾶς τό γνωστόν τοῖς πᾶσιν ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, τό .Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα Παντοκράτορα.... ἀνεπτυγμένον κατά τά ἑπτά πρῶτα Ἄρθρα.

Ἡ Β´ Οἰκουμενική Σύνοδος, τό 381 μ.Χ., ἐξ αἰτίας τῶν Αἱρετικῶν Πνευματομάχων τοῦ Μακεδονίου, συνεπλήρωσεν εἰς τό αὐτό ΣΥΜΒΟΛΟΝ, τά ὑπόλοιπα πέντε Ἄρθρα: .Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.... ἕως τέλους.

Τοιαύτας ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, πρός ἀντιμετώπισιν τῶν Αἱρέσεων, ἔχομεν καί ἀπό τάς ὑπολοίπους Οἰκουμενικάς Συνόδους.

Τό ἴδιον ἔπραττεν ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ τοῦ ΘΕΟΥ, κατά τούς μεταγενεστέρους αἰῶνας, ὁσάκις ἐνεφανίζετο Αἵρεσις. Συνερχομένη δηλαδή εἰς Οἰκουμενικήν Σύνοδον διετύπωνεν τήν ἀνάλογον ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, ἡ ὁποία καθώριζε τά πνευματικά Σύνορα τῆς ΑΜΠΕΛΟΥ τοῦ Θεοῦ καί ἔθετε Φραγμούς διά τούς Βαρεῖς Λύκους, τούς ἀγρίους Μονιούς, τους Αἱρετικούς, οἵτινες ὡρυόμενοι, ἐζήτουν νά κατασπαράξουν τό ΠΟΙΜΝΙΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ὑπάρχουν ἐπίσης ΟΜΟΛΟΓΙΑΙ, ἀπό Μεγάλους Πατέρας καί Διδασκάλους, αἱ ὁποῖαι ἔγιναν ἀποδεκταί ὡς ἔγκυροι ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τό ἴδιον ἀποδεκταί ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἔγιναν καί αἱ Ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἔχουσαι καί αὐταί ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΚΥΡΟΣ.

Κυριώτεραι ἐξ αὐτῶν εἶναι αἱ ἐκδοθεῖσαι:

1) Ἐπί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Μιχαήλ Κηρουλαρίου, τό 1054 μ.Χ., κατά τῶν Παπικῶν.

2) Ὑπό τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ ( †1359).

3)Ὑπό τοῦ Ἰωσήφ Βρυεννίου (1350 - 1431).

4) Ὑπό τοῦ Ἁγίου Μάρκου, Μητροπολίτου Ἐφέσου, τοῦ Εὐγενικοῦ ( † 1444).

5) Ὑπό τοῦ Οἰκουμ. Πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου (1405-1472), πρός τούς Ὀθωμανούς.

6) Ὑπό τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, τό 1484.

7) Ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν ἐτῶν 1583, 1587 καί 1593 κατά τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου καί Πασχαλίου.

8) Αἱ τρεῖς ΟΜΟΛΟΓΙΑΙ τοῦ 17ου αἰῶνος,

α) τοῦ Ἀλεξανδρείας Μητροφάνους Κριτοπούλου, τό 1625,

β) τοῦ Πέτρου Μογίλα, ἐπισκόπου Κιέβου, τό 1642, καί

γ) τοῦ Ἱεροσολύμων Δοσιθέου (1641-1707), τό 1672.

9) Ὑπό τοῦ Εὐγενίου Βουλγάρεως, Ἀρχιεπισκόπου Χερσῶνος (11/ 8/ 1716 -10/ 6/ 1806).

10)Ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Μόσχας Πλάτωνος (1737-1812), ἡ ὁποία εἶναι καί Κατήχησις, τό 1865.

11) Ὑπό τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (1749 ἕως 14-7-1809), τό 1805. Ἐκτός αὐτῶν, ἔχομεν καί ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ πολυσελίδους, αἱ ὁποῖαι, ἔχουσαι ὡς βάσιν ὅλας τάς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, διατυπώνουν ἅπαντα ὅσα πρέπει νά πιστεύῃ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός.

Κατά τά τελευταῖα 500 ἔτη, ἔχουν δημοσιευθῇ περί τάς 50 Κατηχήσεις, μέ τήν Ἔγκρισιν τῶν ἑκάστοτε Ἱερῶν Συνόδων ἤ ἀκόμη καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπως:

1) Ἡ Κατήχησις (πολυσέλιδος) τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τό 1872, συνταχθεῖσα ὑπό τοῦ Δημητρίου Βερναρδάκη, καθηγητοῦ Γενικῆς Ἱστορίας εἰς τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν.

2) Ἡ Κατήχησις τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου (1-10-1846 ἕως 9-11-1920) τό 1899, μέ τήν ἔγκρισιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί ἄλλαι πολλαί πρό τοῦ Ἡμερολογιακοῦ Σχίσματος τοῦ 1924, ὅπως τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου, καί λοιπῶν.

Συμφώνως πρός τά ὑπό τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ πεπραγμένα περί ΟΜΟΛΟΓΙΩΝ καί κατ᾽ ἀναλογίαν τῶν περιστάσεων, παρίσταται καί σήμερον ἀνάγκη διατυπώσεως ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, λόγῳ τῶν συγχρόνων Αἱρέσεων:

1) Κατά τῆς, ἀπό τό 1924, Εἰσαγωγῆς τοῦ Καταδικασθέντος καί Ἀναθεματισθέντος Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου.

2) Κατά τῆς Παναιρέσεως καί Πανθρησκείας τοῦ Ἀθέου καί Ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος βασίζεται εἰς τήν Αἱρετικήν Ἐγκύκλιον τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τό 1920 καί εἰς τήν ἵδρυσιν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.) τό 1948.

3) Κατά τῶν Ψευδοπαλαιοημερολογιτῶν Φλωρινοσεραφειμικῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ ΟΥΝΙΤΑΙ τῆς Σχισματοαιρέσεως τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.

4) Κατά τῶν Αἱρετικῶν Νεοεικονομάχων, οἱ ὁποῖοι ἀπό τό 1990 -1995 καί ἐντεῦθεν ἐγγράφως χαρακτηρίζουν Ἱεράς Εἰκόνας ὡς Αἱρετικάς και Εἰδωλολατρικάς καί καταστρέφουν αὐτάς.

5)Κατά τῶν Αἱρετικῶν Ἐκκλησιομάχων, Τριαδομάχων, καί Χριστομάχων τοῦ 2002, οἵτινες διακηρύσσουν ὅτι, ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός Προαιώνιος, ὅτι, τό Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπῆρχε πρό τῆς Σαρκώσεως τοῦ Λόγου καί ὅτι προῆλθεν ἀπό τήν ΑΛΛΟΙΩΣΙΝ ἥν, ὦ τῆς βλασφημίας!, ὑπέστη ὁ Λόγος κατά τήν Ἐνανθρώπησιν, ὅτι, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δέν ὑπῆρχε πρό Χριστοῦ, ὅτι, τήν Ἐκκλησίαν τήν οἰκοδόμησεν ὁ Χριστός καί ὄχι ἡ Ἁγία Τριάς, ὡς νά ἦτο ἐξω-Τριαδικόν τέταρτον πρόσωπον ὁ Χριστός, καί ὅτι, δέν θα ἀφήσῃ ὁ Χριστός τήν Ἐκκλησία Του νά πέσῃ εἰς τά χέρια τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὡς νά ἦτο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ἡ Ἁγία Τριάς, καθώς και ἄλλα πολλά παρόμοια φρενοβλαβῆ, Αἱρετικά και Βλάσφημα, καταστάντες οὕτω Θεομάχοι.

Κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω, ἀντιλαμβανόμεθα τό ἀπαραίτητον καί ἀναγκαῖον τῆς διατυπώσεως ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ κατά πασῶν τῶν παλαιῶν καί νέων Αἱρέσεων, προς ἐνημέρωσιν καί διδασκαλίαν τῶν Μελῶν τοῦ Σώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί προς Κατήχησιν τῶν μελλόντων εἰσελθεῖν εἰς Αὐτήν.

Η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Κυρίλου Ιεροσολύμων ΒΕΠΕΣ, 39 

Οι ποιμένες θα παρουσιάζουν επί των προβάτων αμέλειαν και  Δια ταύτα, σκανδαλισθήσονται πολλοί και ο λαός θα έχει προς τους ιερείς ανυπότακτον διάθεσιν. Εάν λοιπόν ακούσεις ότι επίσκοποι κατ΄ επισκόπων και κληρικοί κατά κληρικών και λαοί κατά λαών μέχρις αιμάτων έρχονται μην ταρραχθείς, προγέγραπται γαρ. Το Πνεύμα του Θεού προείπε πάντα ταύτα , ίνα μη σκανδαλισθούν οι πιστοί. Μη πρόσεχε τοίνυν τοις γινομένοις αλλά τοις γεγραμμένοις και η πίστις σου θα αυξηθεί, εκ της πραγματοποιήσεως των προλεχθέντων. Τότε θα υφίστανται μισαδελφία των αδελφών, σχίσματα των Εκκλησιών, πόλεμοι των εθνών. Ταύτα εγένοντο μεν και πρότερον, θα επιταθούν όμως ολίγον προ της εποχής του Αντιχρίστου, ως προετοιμασία αυτού. Προετοιμάζει γαρ ο διάβολος τα σχίσματα των λαών ίνα ευπαράδεκτος γένηται ο ερχόμενος.

Ο ΜΟΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ , ΚΑΙ ΟΡΘΟΤΟΜΗ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ .

ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΓΝΗΣΙΟΣ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΗΜΝΗΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΩΝ ΓΟΧ ΚΥΡΟΥ + ΜΑΤΘΑΙΟΥ 'Α .

ΟΠΟΙΟΣ ΑΜΦΙΒΑΛΕΙ ΤΟΝ ΚΑΛΩ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΣΗ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ :

http://www.egoch.org/teyxoc_35.html   ----  http://www.egoch.org/KEO.html

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙ . ΔΙΟΤΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΦΕΥΓΟΥΝ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΕΚΜΗΡΙΟ , ΤΟ ΝΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΤΟ ΝΑ ΛΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ΘΕΛΕΙ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΘΑΡΟΣ .

Η «ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ» ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μια αύξηση του φαινομένου της εμφάνισης διαφόρων ξένων χριστιανικών ιεραποστολών, προτεσταντικού τύπου, οι οποίες μάλιστα αγοράζουν ώρα σε διάφορα τοπικά κανάλια της βορείου Ελλάδας για να κάνουν θρησκευτική προπαγάνδα, δηλαδή ένα είδος έντεχνου προσηλυτισμού, αν και το ελληνικό σύνταγμα τυπικά απαγορεύει τον προσηλυτισμό. Πρόσφατα μάλιστα εντυπωσιάστηκα από κανάλι πόλης της κεντρικής Μακεδονίας, όπου παρουσιάζεται κάθε Κυριακή μια τελετή ευαγγελιστών σε ένα χώρο όπου λέγεται χώρος λατρείας και ο οποίος θυμίζει περισσότερο αίθουσα διαλέξεων, φυσικά χωρίς καμία λατρευτική εικόνα που να θυμίζει οτιδήποτε που να
έχει σχέση με την Ορθοδοξία.

Φανερό είναι πως κάποια κεφάλαια εισρέουν κυρίως από την Αμερική αλλά και από ευρωπαϊκές χώρες όπως Γερμανία και Μεγάλη Βρετανία, για να προσελκύσουν διάφορους αφελείς Έλληνες πολίτες οι οποίοι μέσα στην δίνη της μεγάλης κρίσης που περνά η ελληνική κοινωνία, πέφτουν εύκολα θύματα όλων αυτών των μεγαλόσχημων «θεατρίνων- ιεροκηρύκων», που εμφανίζονται συνήθως σαν οι γνήσιοι ερμηνευτές της βίβλου και συνεπώς σαν οι πιο σωστοί από όλους χριστιανοί. Άσχετα βέβαια αν και οι ίδιοι μεταξύ τους ποτέ δεν συμφωνούν, καθώς ο κάθε ένας από αυτούς έχει και την δική του εκκλησία κατά το πρότυπο των Αμερικανών. Αυτοί οι «ηθοποιοί» της θρησκείας, κρατάνε πάντα επιδεικτικά μια βίβλο στο χέρι τους, χρησιμοποιούν μεγαλόσχημα ρητορικά σχήματα, ξέρουν καλά πως να γοητέψουν με διάφορες θεατρικές χειρονομίες και δραματικές στάσεις, επιδιώκοντας να αιχμαλωτίσουν συναισθηματικά τους ακροατές-πιστούς τους.

Όταν είχα κάποτε ασχοληθεί με το θρησκευτικό φαινόμενο των ΗΠΑ, δηλαδή με αυτή την πανσπερμία των εκκλησιών και των ιεροκηρύκων-σόουμαν, κατάλαβα ότι το σύστημα αυτό λειτουργεί όπως λειτουργούσε εδώ και χρόνια στην Ελλάδα το πολιτικό σύστημα. Και όλοι ξέρουμε που μας οδήγησε αυτό το πολιτικό σύστημα. Στην Αμερική ο κάθε έξυπνος ταλαντούχος ιεροκήρυκας, έχοντας σχεδόν πάντα μαζί του ένα μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι πανεθνικής εμβέλειας, διευθύνει μια τεράστια επιχείρηση καταγοήτευσης πιστών με αποτέλεσμα τα εκατομμύρια των αφελών να συρρέουν στα ταμεία του. Αλλά το φαινόμενο αυτό δεν σταματά εδώ. Καθώς υπάρχει ένας πολύ μεγάλος ανταγωνισμός, ο καθένας προσπαθεί να ξεπεράσει τον άλλο και έτσι φτάνουμε σε ακραίες καταστάσεις όπως να… πουλούν δισκοπότηρα και θεια κοινωνία μέσω ταχυδρομείου, (από διαφήμιση του αμερικανικού προτεσταντικού καναλιού Daystar ), ή να θεραπεύουν διάφορους αφελείς αρρώστους, μάλλον προπληρωμένους, σκουντώντας τους στο μέτωπο και ρίχτοντας τους στο έδαφος. Εδώ διακρίθηκε ο γνωστός μεγάλος «θεραπευτής ιεροκήρυκας», Μπένυ Χιν, που κυριολεκτικά όταν τον παρακολούθησα σε κάποια τηλεοπτικά θεραπευτικά του σόου, έμεινα αποσβολωμένος από το μεγάλο υποκριτικό του ταλέντο. Ένα άλλο ευτράπελο όλης αυτής της θρησκευτικής τηλεοπτικής παράστασης, είναι το παραλήρημα στο οποίο οδηγούν πολλούς από τους πιστούς τους. Στο τέλος μιας ακόμα συγκλονιστική ομιλίας από αυτούς τους σαγηνευτές ιεροκήρυκες, οι «πιστοί» πέφτουν συγκλονισμένοι στο έδαφος, κλαίνε και οδύρονται, πολλοί χτυπιούνται ακόμα και στο πάτωμα, ζητώντας… συγχώρεση από τις αμαρτίες τους, φτάνουν δηλαδή ακόμα και στο σημείο του δαιμονισμού, για να…σώσουν τις ψυχές τους. Αλλά το πιο ενδιαφέρων κομμάτι αυτής της ψυχοπαθολογικής θρησκευτικότητας, είναι οι λεγόμενοι «χαρισματικοί». Αυτοί πιστεύουν ότι πέφτοντας στο έδαφος και κάνοντας όλα τα παραπάνω, παίρνουν την φώτιση από το Άγιο Πνεύμα και στη συνέχεια σαν νέοι «απόστολοι»… μιλούν ξένες γλώσσες, η περίφημη γλωσσολαλιά. Ο Σεραφείμ Ρόουζ, ο μεγάλος αυτός Αμερικανός, άγιος της Ορθοδοξίας, στο βιβλίο του, «Ορθοδοξία και η Θρησκεία του Μέλλοντος», ξεσκεπάζει αυτή την απάτη καθώς αποδεικνύει πως όχι μόνο μετά την «φώτιση» τους δεν μιλούν ξένες γλώσσες, αλλά μονάχα διάφορες ακατανόητες ασυναρτησίες, που τις ονομάζουν «θαύμα». Ένας άλλος Αμερικανός αναζητητής, που προέρχεται από μια μεγάλη προτεσταντική οικογένεια, ο Frank Scheffer, στο βιβλίο του, «Αναζητώντας την Ορθόδοξη Πίστη στον Αιώνα των Ψεύτικων Θρησκειών», τονίζει χαρακτηριστικά πως το σχίσμα των Παπικών και στη συνέχεια η οριστική αποκοπή των Προτεσταντών από την Ιερά Παράδοση, οδήγησε στο σημερινό ψυχοφθόρο δυτικό πολιτισμό, με όλα τα γνωστά αποτελέσματα της τεράστιας πνευματικής και κατα συνέπεια και της υλικής κρίσης της σύγχρονης ανθρωπότητας. Στο ίδιο υπέροχο βιβλίο, παρομοιάζει την προτεσταντική πανσπερμία των ΗΠΑ σαν το, «Κουτί της Πανδώρας», που οδηγεί τον άνθρωπο στην καταστροφή.

Το θλιβερό όμως σε όλα αυτά είναι πως και πολλοί Έλληνες, στην πατρίδα της Ορθοδοξίας, γίνονται θύματα όλης αυτής της απάτης των διαφόρων προτεσταντικών και άλλων νεοταξικών δογμάτων, που επιδιώκουν να διαστρέψουν την ψυχή του νεοέλληνα από τις παραδοσιακές ορθόδοξες αξίες του και να τον μετατρέψουν σαν ακόμα ένα θύμα των θρησκευτικών εμπόρων που μετρούν με τεράστια κεφάλαια τις προσηλυτιστικές τους επιτυχίες. Σε αυτό, για να είμαστε ειλικρινείς, συμβάλλει και η τα τελευταία χρόνια απαξίωση της παράδοσης μας, ότι δηλαδή πιο πολύτιμο έχει να επιδείξει ο ελληνισμός και η Ορθοδοξία. Επίσης σημαντικός παράγοντας της επιτυχίας όλων αυτών των θρησκευτικών λαοπλάνων, είναι και η μεγάλη κρίση που περνά η χώρα μας, δημιουργώντας όλο και περισσότερα εύκολα θύματα στους «ιεραποστόλους του τίποτα» και στους λαοπλάνους του χριστιανισμού. Η ελληνική εκκλησία δεν πρέπει να «κοιμάται», αλλά πρέπει να σταθεί στο ύψος της γιατί ένα μικρόβιο αρχίζει από ένα όργανο και στο τέλος καταφέρνει να νεκρώσει όλο τον οργανισμό.

Θα κλείσω με μια προσωπική εμπειρία πριν από χρόνια όταν ήμουν στο Παρίσι. Σε ένα σπουδαστικό διάλλειμα με ένα φίλο μου αποφασίσαμε να πάμε να επισκεφτούμε μια φίλη μας, την Ελένη, που είχε παντρευτεί ένα Ολλανδό στην Χάγη της Ολλανδίας. Αφού φτάσαμε αργά το βράδυ κοιμηθήκαμε και την επόμενη μέρα αρχίσαμε την ξενάγηση στην Χάγη, μια πραγματικά πανέμορφη πόλη. Η Ελένη μας πήγε και σε ένα ναό προτεσταντικό, που όπως μας είχε πει θα εντυπωσιαστούμε από το εσωτερικό του. Αυτό το εσωτερικό ήταν ένας όχι πολύ μεγάλος χώρος με ξύλινους πάγκους που κοίταζαν προς το υποτιθέμενο ιερό του ναού. Εκεί δοκίμασα πράγματι μια μεγάλη έκπληξη. Το υποτιθέμενο ιερό δεν ήταν άλλο από ένα μεγάλος γκρίζος βράχος, που ξεχώριζε για την ανώμαλη επιφάνεια του με ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό καρφωμένο κάπου στην μέση. Όταν πλησίασα με απορία, ενώ οι άλλοι συζητούσαν γι’ αυτό το πρωτότυπο ιερό, μου έκανε εντύπωση μια ανεπαίσθητη δυσωδία και κάτι που διέκρινα στο πάτωμα σε μια άκρη του βράχου. Κάτι μαύρα σημάδια που κινούνταν πολύ γρήγορα. Πλησίασα και άλλο για να δω τι συμβαίνει και τότε δοκίμασα καινούργια έκπληξη. Εκεί στην άκρη του βράχου βρίσκονταν μια φωλιά από… μικρούς ποντικούς που κυκλοφορούσαν αμέριμνοι, σίγουρα καλοταϊσμένοι. Γύρισα πίσω και ρώτησα την Ελένη τι είναι αυτό και εκείνη επέμενε πως αυτό δείχνει την… ιερότητα του βράχου, αφού οι ποντικοί κυκλοφορούν χωρίς κανένα φόβο. Αισθάνθηκα περίεργα και θυμήθηκε ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει τότε πρόσφατα στην γαλλική τηλεόραση που έδειχνε ένα μεγάλο ναό των Ινδουιστών που ήταν αφιερωμένος στους… ποντικούς. Οι ακαθαρσίες ήταν εκεί το ιερό στίγμα του προσκύνηματικού ναού, όπου χιλιάδες Ινδουιστές πηγαίνουν κάθε χρόνο για να προσκυνήσουν τα …ποντίκια. Λέτε να φτάσουμε και εμείς σε αυτό το σημείο ; Αλλοίμονο μας!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Σύντομος κατήχησις περὶ τοῦ Σωτήρος καὶ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

Σύντομος κατήχησις περὶ τοῦ Σωτήρος καὶ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Βαρλαάμ καὶ Ἰωάσαφ

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ

Εἰ τὸν ἐμὸν βούλει ∆εσπότην μαθεῖν,

 ὁ Κύριός ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός,

 ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ,

 ὁ μακάριος καὶ μόνος δυνάστης,

 ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων,

 ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν,

 φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον,

 ὁ σὺν Πατρὶ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι δοξαζόμενος.

Οὐκ εἰμὶ γὰρ ἐγὼ τῶν τοὺς πολλοὺς τούτους καὶ ἀτάκτους ἀναγορευόντων θεούς, καὶ τὰ ἄψυχα ταῦτα καὶ κωφὰ σεβομένων εἴδωλα·

 ἀλλ' ἕνα Θεὸν γινώσκω καὶ ὁμολογῶ ἐν τρισὶν ὑποστάσεσι δοξαζόμενον,

 Πατρί, φημί, καὶ Υἱῷ, καὶ ἁγίῳ Πνεύματι,

 ἐν μιᾷ δὲ φύσει καὶ οὐσίᾳ,

 ἐν μιᾷ δόξῃ καὶ βασιλείᾳ μὴ μεριζομένῃ.

Οὗτος οὖν ὁ ἐν τρισὶν ὑποστάσεσιν εἷς Θεός,

 ἄναρχός τε καὶ ἀτελεύτητος,

 αἰώνιός τε καὶ ἀΐδιος,

 ἄκτιστος,

 ἄτρεπτός τε καὶ ἀσώματος,

 ἀόρατος,

 ἀπερίγραπτος,

 ἀπερινόητος,

 ἀγαθὸς καὶ δίκαιος μόνος,

 ὁ τὰ πάντα ἐκ μὴ ὄντων ὑποστησάμενος,

 τά τε ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα,

 πρῶτον μὲν δημιουργεῖ τὰς οὐρανίους δυνάμεις καὶ ἀοράτους,

 ἀναρίθμητά τινα πλήθη ἄϋλά τε καὶ ἀσώματα,

 λειτουργικὰ πνεύματα τῆς τοῦ Θεοῦ μεγαλειότητος·

 ἔπειτα τὸν ὁρώμενον κόσμον τοῦτον,

 οὐρανόν τε καὶ γῆν καὶ τὴν θάλασσαν,

 ὅνπερ καὶ φωτὶ φαιδρύνας κατεκόσμησεν,

 οὐρανὸν μὲν ἡλίῳ καὶ σελήνῃ καὶ τοῖς ἄστροις,

 γῆν δὲ παντοίοις βλαστήμασι καὶ διαφόροις ζῴοις,

 τήν τε θάλασσαν πάλιν τῷ παμπληθεῖ τῶν νηκτῶν γένει.

 Ταῦτα πάντα, αὐτὸς εἶπε, καὶ ἐγεννήθησαν,

 αὐτὸς ἐνετείλατο καὶ ἐκτίσθησαν.

Εἶτα δημιουργεῖ τὸν ἄνθρωπον χερσὶν ἰδίαις,

 χοῦν μὲν λαβὼν ἀπὸ τῆς γῆς εἰς διάπλασιν τοῦ σώματος,

 τὴν δὲ ψυχὴν λογικὴν καὶ νοερὰν διὰ τοῦ οἰκείου ἐμφυσήματος αὐτῷ δούς,

 ἥτις κατ' εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ δεδημιουργῆσθαι γέγραπται·

 κατ' εἰκόνα μέν, διὰ τὸ νοερὸν καὶ αὐτεξούσιον,

 καθ' ὁμοίωσιν δὲ διὰ τὴν τῆς ἀρετῆς κατὰ τὸ δυνατὸν ὁμοίωσιν.

 Τοῦτον τὸν ἄνθρωπον αὐτεξουσιότητι καὶ ἀθανασίᾳ τιμήσας,

 βασιλέα τῶν ἐπὶ γῆς κατέστησεν·

 ἐποίησε δὲ ἐξ αὐτοῦ τὸ θῆλυ, βοηθὸν αὐτῷ κατ' αὐτόν.

Καὶ φυτεύσας παράδεισον ἐν Ἐδὲμ κατὰ ἀνατολάς,

 εὐφροσύνης καὶ θυμηδίας πάσης πεπληρωμένον,

 ἔθετο ἐν αὐτῷ τὸν ἄνθρωπον ὃν ἔπλασε,

 πάντων μὲν τῶν ἐκεῖσε θείων φυτῶν κελεύσας ἀκωλύτως μετέχειν,

 ἑνὸς δὲ μόνου θέμενος ἐντολὴν ὅλως μὴ γεύσασθαι,

 ὅπερ ξύλον τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρὸν κέκληται, οὕτως εἰπών.

 ᾟ δ' ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ' αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε.

Εἷς δὲ τῶν εἰρημένων ἀγγελικῶν δυνάμεων, μιᾶς στρατιᾶς πρωτοστάτης, οὐδόλως ἐν ἑαυτῷ παρὰ τοῦ ∆ημιουργοῦ κακίας φυσικῆς ἐσχηκὼς ἴχνος ἀλλ' ἐπ' ἀγαθῷ γενόμενος, αὐτεξουσίῳ προαιρέσει ἐτράπη ἐκ τοῦ καλοῦ εἰς τὸ κακόν, καὶ ἐπήρθη τῇ ἀπονοίᾳ, ἀντᾶραι βουληθεὶς τῷ ∆εσπότῃ καὶ Θεῷ.

 Διὸ ἀπεβλήθη τῆς τάξεως αὐτοῦ καὶ τῆς ἀξίας, καί, ἀντὶ τῆς μακαρίας δόξης ἐκείνης καὶ ἀγγελικῆς ὀνομασίας, διάβολος ἐκλήθη καὶ Σατανᾶς προσωνόμασται.

 Ἔρριψε γὰρ αὐτὸν ὁ Θεὸς ὡς ἀνάξιον τῆς ἄνωθεν δόξης·

 συναπεσπάσθη δὲ αὐτῷ καὶ συναπεβλήθη καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ ὑπ' αὐτὸν τάγματος τῶν ἀγγέλων, οἵτινες, κακοὶ γεγονότες τὴν προαίρεσιν,

 καί, ἀντὶ τοῦ ἀγαθοῦ τῇ ἀποστασίᾳ ἐξακολουθήσαντες τοῦ ἄρχοντος αὐτῶν, δαίμονες ὠνομάσθησαν,

 ὡς πλάνοι καὶ ἀπατεῶνες.

Ἀρνησάμενος οὖν πάντη τὸ ἀγαθὸν ὁ διάβολος,

 καὶ πονηρὰν προσλαβόμενος φύσιν,

 φθόνον ἀνεδέξατο πρὸς τὸν ἄνθρωπον,

 ὁρῶν ἑαυτὸν μὲν ἐκ τηλικαύτης ἀπορριφθέντα δόξης,

 ἐκεῖνον δὲ πρὸς τοιαύτην τιμὴν ἀναγόμενον,

 καὶ ἐμηχανήσατο ἐκβαλεῖν αὐτὸν τῆς μακαρίας ἐκείνης διαγωγῆς.

 Τὸν ὄφιν οὖν ἐργαστήριον τῆς ἰδίας πλάνης λαβόμενος,

 δι' αὐτοῦ ὡμίλησε τῇ γυναικί,

 καί, πείσας αὐτὴν φαγεῖν ἐκ τοῦ ἀπηγορευμένου ἐκείνου ξύλου ἐλπίδι θεώσεως,

 δι' αὐτῆς ἠπάτησε καὶ τὸν Ἀδάμ,

 οὕτω τοῦ πρωτοπλάστου κληθέντος.

Καὶ φαγὼν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος τοῦ φυτοῦ τῆς παρακοῆς ἐξόριστος γίνεται τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς ὑπὸ τοῦ ∆ημιουργοῦ, καί, ἀντὶ τῆς μακαρίας ζωῆς ἐκείνης καὶ ἀνωλέθρου διαγωγῆς, εἰς τὴν ἀθλίαν ταύτην καὶ ταλαίπωρον (φεῦ μοι) βιοτὴν ἐμπίπτει, καὶ θάνατον τὸ τελευταῖον καταδικάζεται.

 Ἐντεῦθεν ἰσχὺν ὁ διάβολος λαβὼν καὶ τῇ νίκῃ ἐγκαυχώμενος, πληθυνθέντος τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, πᾶσαν κακίας ὁδὸν αὐτοῖς ὑπέθετο.

Ὡς, ἐντεῦθεν διακόψαι τὴν πολλὴν τῆς ἁμαρτίας φορὰν βουλόμενος, ὁ Θεὸς κατακλυσμὸν ἐπήγαγε τῇ γῇ,

 ἀπολέσας πᾶσαν ψυχὴν ζῶσαν·

 ἕνα δὲ μόνον εὑρὼν δίκαιον ἐν τῇ γενεᾷ ἐκείνῃ,

 τοῦτον σὺν γυναικὶ καὶ τέκνοις ἐν κιβωτῷ τινι περισώσας,

 μονώτατον εἰς τὴν γῆν κατέστησεν.

 Ἡνίκα δὲ ἤρξατο πάλιν εἰς πλῆθος τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος χωρεῖν, ἐπελάθοντο τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς χεῖρον ἀσεβείας προέκοψαν, διαφόροις δουλωθέντες ἁμαρτήμασι, καὶ δεινοῖς καταφθαρέντες ἀτοπήμασι, καὶ εἰς πολυσχιδῆ πλάνην διαμερισθέντες.

Οἱ μὲν γὰρ αὐτομάτως φέρεσθαι τὸ πᾶν ἐνόμισαν, καὶ ἀπρονόητα ἐδογμάτισαν, ὡς μηδενὸς ἐφεστηκότος ∆εσπότου·

 ἄλλοι εἱμαρμένην εἰσηγήσαντο, τῇ γενέσει τὸ πᾶν ἐπιτρέψαντες·

 ἄλλοι πολλοὺς θεοὺς κακοὺς καὶ πολυπαθεῖς ἐσεβάσθησαν, τοῦ ἔχειν αὐτοὺς τῶν ἰδίων παθῶν καὶ δεινῶν πράξεων συνηγόρους, ὧν καὶ μορφώματα τυπώσαντες ἀνεστήλωσαν ξόανα κωφὰ καὶ ἀναίσθητα εἴδωλα, καὶ συγκλείσαντες ἐν ναοῖς προσεκύνησαν,

 λατρεύοντες τῇ κτίσει παρὰ τὸν Κτίσαντα,

 οἱ μὲν τῷ ἡλίῳ καὶ τῇ σελήνῃ,

 καὶ τοῖς ἄστροις ἃ ἔθετο ὁ Θεὸς πρὸς τὸ φαῦσιν παρέχειν τῷ περιγείῳ τούτῳ κόσμῳ,

 ἄψυχά τε ὄντα καὶ ἀναίσθητα,

 τῇ προνοίᾳ τοῦ ∆ημιουργοῦ φωτιζόμενα καὶ διακρατούμενα,

 οὐ μὴν δὲ οἴκοθέν τι δυνάμενα·

 οἱ δὲ τῷ πυρὶ καὶ τοῖς ὕδασι καὶ τοῖς λοιποῖς στοιχείοις τῆς γῆς, ἀψύχοις καὶ ἀναισθήτοις οὖσι·

 καὶ οὐκ ᾐσχύνθησαν οἱ ἔμψυχοι καὶ λογικοὶ τὰ τοιαῦτα σέβεσθαι·

 ἄλλοι θηρίοις καὶ ἑρπετοῖς καὶ κτήνεσι τετραπόδοις τὸ σέβας ἀπένειμαν, κτηνωδεστέρους τῶν σεβομένων ἑαυτοὺς ἀποδεικνύντες·

 οἱ δὲ ἀνθρώπων τινῶν αἰσχρῶν καὶ εὐτελῶν μορφώματα ἀνετυπώσαντο,

 καὶ τούτους θεοὺς ἐκάλεσαν,

 καὶ τοὺς μὲν αὐτῶν ἄρρενας,

 τινὰς δὲ θηλείας ὠνόμασαν,

 οὓς ἐκεῖνοι αὐτοὶ ἐξέθεντο μοιχοὺς εἶναι καὶ φονεῖς,

 ὀργίλους καὶ ζηλωτὰς καὶ θυμαντικούς,

 πατροκτόνους καὶ ἀδελφοκτόνους,

 κλέπτας καὶ ἅρπαγας,

 χωλοὺς καὶ κυλλούς,

 καὶ φαρμακούς,

 καὶ μαινομένους,

 καὶ τούτων τινὰς μὲν τετελευτηκότας,

 τινὰς δὲ κεκεραυνωμένους,

 καὶ κοπτομένους,

 καὶ θρηνουμένους καὶ δεδουλευκότας ἀνθρώποις,

 καὶ φυγάδας γενομένους,

 καὶ εἰς ζῷα μεταμορφουμένους ἐπὶ πονηραῖς καὶ αἰσχραῖς μίξεσιν·

 ὅθεν, λαμβάνοντες οἱ ἄνθρωποι ἀφορμὰς ἀπὸ τῶν θεῶν αὐτῶν,

 ἀδεῶς κατεμιαίνοντο πάσῃ ἀκαθαρσίᾳ.

 Καὶ δεινὴ κατεῖχε σκότωσις τὸ γένος ἡμῶν ἐν ἐκείνοις τοῖς χρόνοις,

 καὶ οὐκ ἦν ὁ συνιών,

 οὐκ ἦν ὁ ἐκζητῶν τὸν Θεόν.

Ἀβραὰμ δέ τις ἐν ἐκείνῃ τῇ γενεᾷ μόνος εὑρέθη τὰς αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς ἐρρωμένας ἔχων,

 ὃς τῇ θεωρίᾳ τῶν κτισμάτων ἐπέγνω τὸν ∆ημιουργόν.

 Κατανοήσας γὰρ οὐρανὸν καὶ γῆν καὶ θάλασσαν,

 ἥλιον καὶ σελήνην καὶ τὰ λοιπά,

 ἐθαύμασε τὴν ἐναρμόνιον ταύτην διακόσμησιν·

 ἰδὼν δὲ τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν αὐτῷ πάντα,

 οὐκ αὐτομάτως γεγενῆσθαι καὶ συντηρεῖσθαι ἐνόμισεν,

 οὔτε μὴν τοῖς στοιχείοις τῆς γῆς

 ἢ τοῖς ἀψύχοις εἰδώλοις τὴν αἰτίαν τῆς τοιαύτης διακοσμήσεως προσανέθετο·

 ἀλλὰ τὸν ἀληθῆ Θεὸν διὰ τούτων ἐπέγνω,

 καὶ αὐτὸν εἶναι ∆ημιουργὸν τοῦ παντὸς καὶ συνοχέα συνῆκεν.

Ἀποδεξάμενος δὲ τοῦτον τῆς εὐγνωμοσύνης καὶ ὀρθῆς κρίσεως,

 ὁ Θεὸς ἐνεφάνισεν ἑαυτὸν αὐτῷ,

 οὐ καθὼς ἔχει φύσεως (Θεὸν γὰρ ἰδεῖν γεννητῇ φύσει ἀδύνατον), ἀλλ' οἰκονομικαῖς τισι θεοφανείαις,

 ὡς οἶδεν αὐτός, καὶ τελεωτέραν γνῶσιν ἐνθεὶς αὐτοῦ τῇ ψυχῇ, ἐδόξασε,

 καὶ οἰκεῖον ἔθετο θεράποντα, ὅς, καὶ κατὰ διαδοχὴν τοῖς ἐξ αὐτοῦ παραπέμψας τὴν εὐσέβειαν,

 τὸν ἀληθῆ γνωρίζειν ἐδίδαξε Θεόν.

 Διὸ καὶ εἰς πλῆθος ἄπειρον τὸ σπέρμα αὐτοῦ ἐλθεῖν ὁ ∆εσπότης εὐδόκησε,

 καὶ λαὸν περιούσιον αὑτῷ ὠνόμασε,

 καὶ δουλωθέντας αὐτοὺς ἔθνει Αἰγυπτίῳ καὶ Φαραῷ τινι τυράννῳ σημείοις καὶ τέρασι φρικτοῖς καὶ ἐξαισίοις ἐξήγαγεν ἐκεῖθεν διὰ Μωσέως καὶ Ἀαρών,

 ἀνδρῶν ἁγίων καὶ χάριτι προφητείας δοξασθέντων·

 δι' ὧν καὶ τοὺς Αἰγυπτίους ἐκόλασεν ἀξίως τῆς αὐτῶν πονηρίας,

 καὶ τοὺς Ἰσραηλίτας (οὕτω γὰρ ὁ λαὸς ἐκεῖνος ὁ τοῦ Ἀβραὰμ ἀπόγονος ἐκέκλητο) διὰ ξηρᾶς τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν διήγαγε, διασχισθέντων τῶν ὑδάτων καὶ τεῖχος ἐκ δεξιῶν καὶ τεῖχος ἐξ εὐωνύμων γεγενημένων·

 τοῦ δὲ Φαραὼ καὶ τῶν Αἰγυπτίων κατ' ἴχνος αὐτῶν εἰσελθόντων,

 ἐπαναστραφέντα τὰ ὕδατα ἄρδην αὐτοὺς ἀπώλεσεν.

Εἶτα θαύμασι μεγίστοις καὶ θεοφανείαις ἐπὶ χρόνοις τεσσαράκοντα διαγαγὼν τὸν λαὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ ἄρτῳ οὐρανίῳ διατρέφων,

 νόμον δέδωκε πλαξὶ λιθίναις θεόθεν γεγραμμένον,

 ὅνπερ ἐνεχείρισε τῷ Μωσεῖ ἐπὶ τοῦ ὄρους,

 τύπον ὄντα καὶ σκιαγραφίαν τῶν μελλόντων,

 τῶν μὲν εἰδώλων καὶ πάντων τῶν πονηρῶν ἀπάγοντα πράξεων,

 μόνον δὲ διδάσκοντα τὸν ὄντως ὄντα Θεὸν σέβεσθαι,

 καὶ τῶν ἀγαθῶν ἔργων ἀντέχεσθαι·

 τοιαύταις οὖν τερατουργίαις εἰσήγαγεν αὐτοὺς εἰς ἀγαθήν τινα γῆν, ἥνπερ πάλαι τῷ πατριάρχῃ ἐκείνῳ Ἀβραὰμ ἐπηγγείλατο δώσειν αὐτοῦ τῷ σπέρματι.

Καὶ μακρὸν ἂν εἴη διηγήσασθαι ὅσα εἰς αὐτοὺς ἐνεδείξατο μεγάλα καὶ θαυμαστά,

 ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός,

 δι' ὧν πάντων τοῦτο ἦν τὸ σπουδαζόμενον πάσης ἀθέσμου λατρείας καὶ πράξεως τὸ τῶν ἀνθρώπων ἀποσπάσαι γένος,

 καὶ εἰς τὴν ἀρχαίαν ἐπαναγαγεῖν κατάστασιν.

 Ἀλλὰ καὶ ἔτι τῇ αὐτονομίᾳ τῆς πλάνης ἐδουλοῦτο ἡ φύσις ἡμῶν,

 καὶ ἐβασίλευε τῶν ἀνθρώπων ὁ θάνατος,

 τῇ τυραννίδι τοῦ διαβόλου,

 καὶ τῇ καταδίκῃ τοῦ ᾅδου πάντας παραπέμπων.

Εἰς τοιαύτην οὖν συμφορὰν καὶ ταλαιπωρίαν ἐλθόντας ἡμᾶς οὐ παρεῖδεν ὁ πλάσας καὶ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι παραγαγών,

 οὐδὲ ἀφῆκεν εἰς τέλος ἀπολέσθαι τὸ τῶν χειρῶν αὐτοῦ ἔργον,

 ἀλλ' εὐδοκίᾳ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ συνεργίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος,

 ὁ μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ,

 ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ Πατρός,

 ὁ ὁμοούσιος τῷ Πατρὶ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι,

 ὁ προαιώνιος,

 ὁ ἄναρχος,

 ὁ ἐν ἀρχῇ ὤν,

 καὶ πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα ὤν,

 καὶ Θεὸς ὤν,

 συγκαταβαίνει τοῖς ἑαυτοῦ δούλοις συγκατάβασιν ἄφραστον καὶ ἀκατάληπτον, καί, Θεὸς ὢν τέλειος, ἄνθρωπος τέλειος γίνεται ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς ἁγίας Παρθένου καὶ Θεοτόκου, οὐκ ἐκ σπέρματος ἀνδρός, ἢ θελήματος, ἢ συναφείας, ἐν τῇ ἀχράντῳ μήτρᾳ τῆς Παρθένου συλληφθείς, ἀλλ' ἐκ Πνεύματος ἁγίου, καθὼς καὶ πρὸ τῆς συλλήψεως εἷς τῶν ἀρχαγγέλων ἀπεστάλη μηνύων τῇ Παρθένῳ τὴν ξένην σύλληψιν ἐκείνην καὶ τὸν ἄφραστον τόκον.

Ἀσπόρως γὰρ συνελήφθη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἐκ Πνεύματος ἁγίου,

 καὶ συμπήξας ἑαυτῷ ἐν τῇ μήτρᾳ τῆς Παρθένου σάρκα ἐμψυχουμένην ψυχῇ λογικῇ τε καὶ νοερᾷ,

 προῆλθεν ἐν μιᾷ τῇ ὑποστάσει,

 δύο δὲ ταῖς φύσεσι,

 τέλειος Θεός,

 καὶ τέλειος ἄνθρωπος,

 ἄφθορον τὴν παρθενίαν τῆς τεκούσης καὶ μετὰ τὸν τόκον φυλάξας,

 καὶ ἐν πᾶσιν ὁμοιοπαθὴς ἡμῖν γενόμενος χωρὶς ἁμαρτίας,

 τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἀνέλαβε καὶ τὰς νόσους ἐβάστασεν.

 Ἐπεὶ γὰρ δι' ἁμαρτίας εἰσῆλθεν ὁ θάνατος εἰς τὸν κόσμον, ἔδει τὸν λυτροῦσθαι μέλλοντα ἀναμάρτητον εἶναι καὶ μὴ τῷ θανάτῳ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὑπεύθυνον.

Ἐπὶ τριάκοντα δὲ χρόνοις τοῖς ἀνθρώποις συναναστραφείς, ἐβαπτίσθη ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ ὑπὸ Ἰωάννου,

 ἀνδρὸς ἁγίου καὶ πάντων τῶν προφητῶν ὑπερκειμένου.

 βαπτισθέντος δὲ αὐτοῦ,

 φωνὴ ἠνέχθη οὐρανόθεν ἐκ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, λέγουσα·

 Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητὸς ἐν ᾧ εὐδόκησα.

 Καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐν εἴδει περιστερᾶς κατῆλθεν ἐπ' αὐτόν.

Καὶ ἀποτότε ἤρξατο σημεῖα ποιεῖν μεγάλα καὶ θαυμαστά, νεκροὺς ἀνιστῶν, τυφλοὺς φωτίζων, δαίμονας ἀπελαύνων, κωφοὺς καὶ κυλλοὺς θεραπεύων, λεπροὺς καθαρίζων, καὶ πανταχόθεν ἀνακαινίζων τὴν παλαιωθεῖσαν ἡμῶν φύσιν, ἔργῳ τε καὶ λόγῳ παιδεύων καὶ διδάσκων τὴν τῆς ἀρετῆς ὁδόν, τῆς μὲν φθορᾶς ἀπάγων, πρὸς δὲ τὴν ζωὴν ποδηγῶν τὴν αἰώνιον.

 Ὅθεν καὶ μαθητὰς ἐξελέξατο δώδεκα, οὓς καὶ ἀποστόλους ἐκάλεσε·

 καὶ κηρύττειν αὐτοῖς ἐπέτρεψε τὴν οὐράνιον πολιτείαν, ἣν ἦλθεν ἐπὶ τῆς γῆς ἐνδείξασθαι, καὶ οὐρανίους τοὺς ταπεινοὺς ἡμᾶς καὶ ἐπιγείους τῇ αὐτοῦ οἰκονομίᾳ τελέσαι.

 Φθόνῳ δὲ τῆς θαυμαστῆς αὐτοῦ καὶ θεοπρεποῦς πολιτείας καὶ τῶν ἀπείρων θαυμάτων οἱ ἀρχιερεῖς καὶ ἀρχηγοὶ τῶν Ἰουδαίων,

 ἔνθα δὴ καὶ τὰς διατριβὰς ἐποιεῖτο,

 μανέντες, οἷσπερ τὰ προειρημένα θαυμαστὰ σημεῖα καὶ τέρατα πεποιήκει,

 ἀμνημονήσαντες πάντων,

 θανάτῳ αὐτὸν κατεδίκασαν,

 ἕνα τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς προδοσίαν συναρπάσαντες·

 καί, κρατήσαντες αὐτόν,

 τοῖς ἔθνεσιν ἔκδοτον τὴν ζωὴν τῶν ἁπάντων ἐποιήσαντο,

 ἑκουσία βουλῇ ταῦτα καταδεξαμένου αὐτοῦ.

Ἦλθε γὰρ δι' ἡμᾶς πάντα παθεῖν,

 ἵν' ἡμᾶς τῶν παθῶν ἐλευθερώσῃ.

 Πολλὰ δὲ εἰς αὐτὸν ἐνδειξάμενοι,

 σταυρῷ τὸ τελευταῖον κατεδίκασαν.

 Καὶ πάντα ὑπέμεινε τῇ φύσει τῆς σαρκός,

 ἧς ἐξ ἡμῶν ἀνελάβετο,

 τῆς θείας αὐτοῦ φύσεως ἀπαθοῦς μεινάσης.

 Δύο γὰρ φύσεων ὑπάρχων,

 τῆς τε θείας καὶ ἧς ἐξ ἡμῶν προσανελάβετο,

 ἡ μὲν ἀνθρωπεία φύσις ἔπαθεν,

 ἡ δὲ θεότης ἀπαθὴς διέμεινε καὶ ἀθάνατος.

Ἐσταυρώθη οὖν τῇ σαρκὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός,

 ὢν ἀναμάρτητος.

 ἁμαρτίαν γὰρ οὐκ ἐποίησεν οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ, καὶ οὐχ ὑπέκειτο θανάτῳ·

 διὰ τῆς ἁμαρτίας γάρ, ὡς καὶ προεῖπον,

 ὁ θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον·

 ἀλλὰ δι' ἡμᾶς ἀπέθανε σαρκὶ ἵν' ἡμᾶς τῆς τοῦ θανάτου λυτρώσηται τυραννίδος.

 Κατῆλθεν εἰς ᾅδου, καὶ τοῦτον συντρίψας, τὰς ἀπ' αἰῶνος ἐγκεκλεισμένας ἐκεῖσε ψυχὰς ἠλευθέρωσε.

 Τεθεὶς ἐν τάφῳ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐξανέστη,

 νικήσας τὸν θάνατον καὶ ἡμῖν τὴν νίκην δωρησάμενος κατ' αὐτοῦ,

 καί, ἀφθαρτίσας τὴν σάρκα ὁ τῆς ἀφθαρσίας πάροχος,

 ὤφθη τοῖς μαθηταῖς, εἰρήνην αὐτοῖς δωρούμενος καὶ δι' αὐτῶν παντὶ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων.

Μεθ' ἡμέρας δὲ τεσσαράκοντα εἰς οὐρανοὺς ἀνεφοίτησε, καὶ οὕτως ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς καθέζεται, ὃς καὶ μέλλει πάλιν ἔρχεσθαι κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, καὶ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ.

 Μετὰ δὲ τὴν ἔνδοξον αὐτοῦ εἰς οὐρανοὺς ἀνάληψιν, ἀπέστειλε τὸ πανάγιον Πνεῦμα ἐπὶ τοὺς ἁγίους αὐτοῦ μαθητὰς ἐν εἴδει πυρός, καὶ ἤρξαντο ξέναις γλώσσαις λαλεῖν, καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου ἀποφθέγγεσθαι.

Ἐντεῦθεν οὖν τῇ χάριτι αὐτοῦ διεσπάρησαν εἰς πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἐκήρυξαν τὴν ὀρθόδοξον πίστιν,

 βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος,

 διδάσκοντες τηρεῖν πάσας τὰς ἐντολὰς τοῦ Σωτῆρος.

 Ἐφώτισαν οὖν τὰ ἔθνη τὰ πεπλανημένα,

 καὶ τὴν δεισιδαίμονα πλάνην τῶν εἰδώλων κατήργησαν,

 κἂν μὴ φέρων ὁ ἐχθρὸς τὴν ἧτταν πολέμους καὶ νῦν καθ' ἡμῶν τῶν πιστῶν ἐγείρει,

 πείθων τοὺς ἄφρονας καὶ ἀσυνέτους ἔτι τῆς εἰδωλολατρείας ἀντέχεσθαι,

 ἀλλ' ἀσθενὴς ἡ δύναμις αὐτοῦ γέγονε,

 καὶ αἱ ῥομφαῖαι αὐτοῦ εἰς τέλος ἐξέλιπον τῇ τοῦ Χριστοῦ δυνάμει.

Ἰδού σοι τὸν ἐμὸν ∆εσπότην καὶ Θεὸν καὶ Σωτῆρα δι' ὀλίγων ἐγνώρισα ῥημάτων·

 τελεώτερον δὲ γνωρίσεις,

 εἰ τὴν χάριν αὐτοῦ δέξῃ ἐν τῇ ψυχῇ σου καὶ δοῦλος αὐτοῦ καταξιωθῇς γενέσθαι.

Συναυλία στην Ιταλία - Piazza Roma - Concerto Bizantina - kabarnos 1_3

ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

1. Οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Παλαιᾶς Ρώμης, παρά τίς μικρές καί μή οὐσιαστικές διαφορές, εἶχαν πάντοτε κοινωνία μέ τούς Ἐπισκόπους τῆς Νέας Ρώμης καί τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἀνατολῆς μέχρι τό 1009-1014, ὅταν γιά πρώτη φορά κατέλαβαν τόν θρόνο τῆς Παλαιᾶς Ρώμης οἱ Φράγκοι Ἐπίσκοποι. Μέχρι τό 1009 οἱ Πάπες τῆς Ρώμης καί οἱ Πατριάρχες τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦσαν ἑνωμένοι στόν κοινό ἀγώνα ἐναντίον τῶν Φράγκων Ἡγεμόνων καί Ἐπισκόπων, ἀλλά καί τῶν κατά καιρούς αἱρετικῶν.

2. Οἱ Φράγκοι στήν Σύνοδο τῆς Φραγκφούρτης τό 794 κατεδίκασαν τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τήν τιμητική προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Ἐπίσης τό 809 οἱ Φράγκοι εἰσήγαγαν στό Σύμβολο τῆς Πίστεως τό Filioque, τήν διδασκαλία δηλαδή περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκ τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Αὐτήν τήν εἰσαγωγή κατεδίκασε τότε καί ὁ ὀρθόδοξος Πάπας τῆς Ρώμης. Στήν Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπί Μεγάλου Φωτίου, στήν ὁποία συμμετεῖχαν καί ἐκπρόσωποι τοῦ ὀρθοδόξου Πάπα τῆς Ρώμης, κατεδίκασαν ὅσους εἶχαν καταδικάσει τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ὅσους προσέθεσαν στό Σύμβολο τῆς Πίστεως τό Filioque. Ὅμως γιά πρώτη φορά ὁ Φράγκος Πάπας Σέργιος Δ´ τό 1009 στήν ἐνθρονιστήρια ἐπιστολή του προσέθεσε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως τό Filioque καί ὁ Πάπας Βενέδικτος Η´ εἰσήγαγε τό Πιστεύω μέ τό Filioque στήν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, ὁπότε ὁ Πάπας διεγράφη ἀπό τά δίπτυχα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

3. Ἡ βασική διαφορά μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Παπισμοῦ βρίσκεται στήν διδασκαλία περί τῆς ἀκτίστου οὐσίας καί ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεός ἔχει ἄκτιστη οὐσία καί ἄκτιστη ἐνέργεια καί ὅτι ὁ Θεός ἔρχεται σέ κοινωνία μέ τήν κτίση καί τόν ἄνθρωπο μέ τήν ἄκτιστη ἐνέργειά Του, ἐν τούτοις οἱ Παπικοί πιστεύουν ὅτι στόν Θεό ἡ ἄκτιστη οὐσία ταυτίζεται μέ τήν ἄκτιστη ἐνέργειά Του (actus purus) καί ὅτι ὁ Θεός ἐπικοινωνεῖ μέ τήν κτίση καί τόν ἄνθρωπο διά τῶν κτιστῶν ἐνεργειῶν Του, δηλαδή ἰσχυρίζονται ὅτι στόν Θεό ὑπάρχουν καί κτιστές ἐνέργειες. Ὁπότε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ διά τῆς ὁποίας ἁγιάζεται ὁ ἄνθρωπος θεωρεῖται ὡς κτιστή ἐνέργεια. Ἀλλά ἔτσι δέν μπορεῖ νά ἁγιασθῆ.

Ἀπό αὐτήν τήν βασική διδασκαλία προέρχεται ἡ διδασκαλία περί ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκ τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, τό καθαρτήριο πῦρ, τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα κ.λπ.

4. Ἐκτός ἀπό τήν θεμελιώδη διαφορά μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Παπισμοῦ στό θέμα τῆς οὐσίας καί ἐνεργείας στόν Θεό, ὑπάρχουν ἄλλες μεγάλες διαφορές, πού ἔγιναν κατά καιρούς ἀντικείμενα θεολογικῶν διαλόγων, ἤτοι:

- τό Filioque, ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα καί τόν Υἱό μέ ἀποτέλεσμα νά μειώνεται ἡ μοναρχία τοῦ Πατρός, νά καταργῆται ἡ τέλεια ἰσότητα τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, νά μειώνεται ὁ Υἱός κατά τήν ἰδιότητά Του νά γεννᾶ, ἐάν ὑπάρχει ἑνότητα μεταξύ Πατρός καί Υἱοῦ, νά ὑποτιμᾶται τό Ἅγιον Πνεῦμα ὡς μή ἰσοδύναμο καί ὁμόδοξο μέ τά ἄλλα πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀφοῦ παρουσιάζεται ὡσεί "πρόσωπο στεῖρο",

- ἡ χρησιμοποίηση ἀζύμου ἄρτου στήν θεία Εὐχαριστία πού παραβαίνει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Χριστός ἐτέλεσε τό Μυστικό Δεῖπνο,

- ὁ καθαγιασμός τῶν "τιμίων δώρων" πού γίνεται ὄχι μέ τήν ἐπίκληση, ἀλλά μέ τήν ἀπαγγελία τῶν ἱδρυτικῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ "λάβετε φάγετε... πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες...",

- ἡ θεωρία ὅτι ἡ σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ ἐξιλέωσε τήν θεία δικαιοσύνη, πού παρουσιάζει τόν Θεό Πατέρα ὡς φεουδάρχη καί παραθεωρεῖ τήν Ἀνάσταση,

- ἡ θεωρία περί τῆς "ἀξιομισθίας" τοῦ Χριστοῦ πού τήν διαχειρίζεται ὁ Πάπας καί ἡ "ὑπερπερισσεύουσα" χάρη τῶν ἁγίων,

- ὁ χωρισμός καί ἡ διάσπαση μεταξύ τῶν μυστηρίων Βαπτίσματος, Χρίσματος καί θείας Εὐχαριστίας,

- ἡ διδασκαλία περί τῆς κληρονομήσεως τῆς ἐνοχῆς τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος,

- οἱ λειτουργικές καινοτομίες σέ ὅλα τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ἱερωσύνη, Ἐξομολόγηση, Γάμος, Εὐχέλαιον),

- ἡ μή μετάληψη τῶν λαϊκῶν ἀπό τό "Αἷμα" τοῦ Χριστοῦ,

- τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα, κατά τό ὁποῖο ὁ Πάπας εἶναι "ὁ episcopus episcoporum καί ἡ πηγή τῆς ἱερατικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας, εἶναι ἡ ἀλάθητος κεφαλή καί ὁ Καθηγεμών τῆς Ἐκκλησίας, κυβερνῶν αὐτήν μοναρχικῶς ὡς τοποτηρητής τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς" (Ἰ. Καρμίρης). Μέ αὐτήν τήν ἔννοια ὁ Πάπας θεωρεῖ τόν ἑαυτό του διάδοχο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, στόν ὁποῖον ὑποτάσσονται οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, ἀκόμη καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος,

- ἡ μή ὕπαρξη συλλειτουργίας κατά τίς λατρευτικές πράξεις,

- τό ἀλάθητο τοῦ Πάπα,

- τό δόγμα τῆς ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Θεοτόκου καί γενικά ἡ μαριολατρεία, κατά τήν ὁποία ἡ Παναγία ἀνυψώνεται στήν Τριαδική θεότητα καί μάλιστα γίνεται λόγος καί γιά Ἁγία Τετράδα,

- οἱ θεωρίες τῆς analogia entis καί analogia fidei πού ἐπικράτησαν στόν δυτικό χῶρο,

- ἡ συνεχής πρόοδος τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀνακάλυψη τῶν πτυχῶν τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἀλήθειας,

- ἡ διδασκαλία περί τοῦ ἀπολύτου προορισμοῦ,

- ἡ ἄποψη περί τῆς ἑνιαίας μεθοδολογίας γιά τήν γνώση τοῦ Θεοῦ καί τῶν κτισμάτων, ἡ ὁποία ὁδήγησε στήν σύγκρουση μεταξύ θεολογίας καί ἐπιστήμης.

5. Ἐπίσης, ἡ μεγάλη διαφοροποίηση, ἡ ὁποία δείχνει τόν τρόπο τῆς θεολογίας βρίσκεται καί στήν διαφορά μεταξύ σχολαστικῆς καί ἡσυχαστικῆς θεολογίας. Στήν Δύση ἀναπτύχθηκε ὁ σχολαστικισμός, ὡς προσπάθεια διερεύνησης ὅλων τῶν μυστηρίων τῆς πίστεως μέ τήν λογική (Ἄνσελμος Καντερβουρίας, Θωμᾶς Ἀκινάτης), ἐνῶ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπικρατεῖ ὁ ἡσυχασμός, δηλαδή ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς καί ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ, γιά τήν ἀπόκτηση τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ. Ὁ διάλογος μεταξύ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τοῦ σχολαστικοῦ καί οὐνίτη Βαρλαάμ εἶναι χαρακτηριστικός καί δείχνει τήν διαφορά.

6. Συνέπεια ὅλων τῶν ἀνωτέρω εἶναι ὅτι στόν Παπισμό ἔχουμε ἀπόκλιση ἀπό τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία. Ἐνῶ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στήν θέωση πού συνίσταται στήν κοινωνία μέ τόν Θεό, διά τῆς ὁράσεως τοῦ ἀκτίστου Φωτός, ὁπότε οἱ θεούμενοι συνέρχονται σέ Οἰκουμενική Σύνοδο καί ὁριοθετοῦν ἀσφαλῶς τήν ἀποκαλυπτική ἀλήθεια σέ περιπτώσεις συγχύσεως, ἐν τούτοις στόν Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στόν θεσμό τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος Πάπας ὑπέρκειται ἀκόμη καί ἀπό αὐτές τίς Οἰκουμενικές Συνόδους. Σύμφωνα μέ τήν λατινική θεολογία "ἡ αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει τότε μόνον ὅταν στηρίζεται καί ἐναρμονίζεται μέ τήν θέληση τοῦ Πάπα. Σέ ἀντίθετη περίπτωση ἐκμηδενίζεται". Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι θεωροῦνται ὡς "συνέδρια τοῦ Χριστιανισμοῦ πού συγκαλοῦνται ὑπό τήν αὐθεντία καί τήν ἐξουσία καί τήν προεδρία τοῦ Πάπα". Ἀρκεῖ νά βγῆ ὁ Πάπας ἀπό τήν αἴθουσα τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁπότε αὐτή παύει νά ἔχη κῦρος. Ὁ Ἐπίσκοπος Μαρέ ἔγραψε: «θά ἦταν πιό ἀκριβεῖς οἱ ρωμαιοκαθολικοί ἄν ἐκφωνώντας τό "Πιστεύω" ἔλεγαν: "καί εἰς ἕναν Πάπαν" παρά νά λένε: "καί εἰς μίαν... Ἐκκλησίαν"».

Ἐπίσης, "ἡ σημασία καί ὁ ρόλος τῶν Ἐπισκόπων μέσα στήν ρωμαϊκή Ἐκκλησία δέν εἶναι παρά ἁπλή ἐκπροσώπηση τῆς παπικῆς ἐξουσίας, στήν ὁποία καί οἱ ἴδιοι οἱ Ἐπίσκοποι ὑποτάσσονται, ὅπως οἱ ἁπλοί πιστοί". Στήν παπική ἐκκλησιολογία οὐσιαστικά ὑποστηρίζεται ὅτι "ἡ ἀποστολική ἐξουσία ἐξέλιπε μέ τούς ἀποστόλους καί δέν μετεδόθη στούς διαδόχους τους ἐπισκόπους. Μονάχα ἡ παπική ἐξουσία τοῦ Πέτρου, ὑπό τήν ὁποίαν βρίσκονταν ὅλοι οἱ ἄλλοι, μετεδόθη στούς διαδόχους τοῦ Πέτρου, δηλαδή στούς Πάπες". Μέσα σέ αὐτήν τήν προοπτική ὑποστηρίζεται ἀπό τήν παπική "Ἐκκλησία" ὅτι ὅλες οἱ Ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς εἶναι διϊστάμενες καί ἔχουν ἐλλείψεις καί κατά οἰκονομίαν μᾶς δέχονται σέ κοινωνία, καί βέβαια κατ' οἰκονομίαν μᾶς δέχονται ὡς ἀδελφάς Ἐκκλησίας, ἐπειδή αὐτή αὐτοθεωρεῖται ὡς μητέρα Ἐκκλησία καί ἐμᾶς μᾶς θεωροῦν θυγατέρες Ἐκκλησίες.

7. Τό Βατικανό εἶναι κράτος καί ὁ ἑκάστοτε Πάπας εἶναι ὁ ἡγέτης τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Πρόκειται γιά μιά ἀνθρωποκεντρική ὀργάνωση, γιά μιά ἐκκοσμίκευση καί μάλιστα θεσμοποιημένη ἐκκοσμίκευση. Τό Κράτος τοῦ Βατικανοῦ ἱδρύθηκε τό 755 ἀπό τόν Πιπίνο τόν Βραχύ, πατέρα τοῦ Καρλομάγνου καί στήν ἐποχή μας ἀναγνωρίσθηκε τό 1929 ἀπό τό Μουσολίνι. Εἶναι σημαντική ἡ αἰτιολογία τῆς ἀνακηρύξεως τοῦ Παπικοῦ Κράτους, ὅπως τό ὑποστήριξε ὁ Πῖος ΙΑ´: "ὁ ἐπί τῆς γῆς ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ δέν δύναται νά εἶναι ὑπήκοος ἐπιγείου κράτους". Ὁ Χριστός ἦταν ὑπήκοος ἐπιγείου κράτους, ὁ Πάπας δέν μπορεῖ νά εἶναι! Ἡ παπική ἐξουσία συνιστᾶ θεοκρατία, ἀφοῦ ἡ θεοκρατία ὁρίζεται ὡς ταύτιση κοσμικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας σέ ἕνα πρόσωπο. Σήμερα θεοκρατικά κράτη εἶναι τό Βατικανό καί τό Ἰράν.

Εἶναι χαρακτηριστικά τά ὅσα ὑποστήριξε στόν ἐνθρονιστήριο λόγο του ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος Γ´ (1198-1216): "Αὐτός πού ἔχει τή νύμφη εἶναι ὁ νυμφίος. Ἀλλά ἡ νύμφη αὐτή (ἡ Ἐκκλησία) δέ συνεζεύχθη μέ κενά τά χέρια, ἀλλά πρόσφερε σέ μένα ἀσύγκριτη πολύτιμη προίκα, δηλ. τήν πληρότητα τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν καί τῶν εὐρύτητα τῶν κοσμικῶν, τό μεγαλεῖο καί τήν ἀφθονία ἀμφοτέρων... Σά σύμβολα τῶν κοσμικῶν ἀγαθῶν μοῦ ἔδωσε τό Στέμμα, τή Μίτρα ὑπέρ τῆς Ἱερωσύνης, τό Στέμμα γιά τή βασιλεία καί μέ κατέστησε ἀντιπρόσωπο Ἐκείνου, στό ἔνδυμα καί στό μηρό τοῦ ὁποίου γράφτηκε: ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλέων καί Κύριος τῶν κυρίων".

Ἑπομένως, ὑπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οἱ ὁποῖες καταδικάσθηκαν ἀπό τήν Σύνοδο ἐπί Μεγάλου Φωτίου καί στήν Σύνοδο ἐπί ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅπως φαίνεται καί στό "Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας". Ἐπί πλέον καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ Τοπικές Σύνοδοι μέχρι τόν 19ο αἰώνα καταδίκαζαν ὅλες τίς πλάνες τοῦ Παπισμοῦ. Τό πράγμα δέν θεραπεύεται οὔτε βελτιώνεται ἀπό κάποια τυπική συγγνώμη πού θά δώση ὁ Πάπας γιά ἕνα ἱστορικό λάθος, ὅταν οἱ θεολογικές ἀπόψεις του εἶναι ἐκτός τῆς Ἀποκαλύψεως καί ἡ Ἐκκλησιολογία κινεῖται σέ ἐσφαλμένο δρόμο, ἀφοῦ μάλιστα ὁ Πάπας παρουσιάζεται ὡς ἡγέτης τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου, ὡς διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καί βικάριος - ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ πάνω στήν γῆ, ὡσάν ὁ Χριστός νά ἔδωσε τήν ἐξουσία του στόν Πάπα καί Ἐκεῖνος ἀναπαύεται εὐδαίμων στούς Οὐρανούς.