Οι φλωρινοσεραφειμικοί παλαιοημερολογίτες και η καταδίκη αυτών

Οι  φλωρινοσεραφειμικοί  παλαιοημερολογίτες  και η καταδίκη αυτών

Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΦΛΩΡΙΝΟΣΕΡΑΦΕΙΜΙΚΩΝ ΟΥΝΙΤΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Κατά τη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 1724:

«Εκείνοι οπού αποσκιρτήσουσιν από την ευσέβειαν και αφήσουσι μεν τα πάτρια και ορθά της πίστεως ημών δόγματα και τας κοινάς παραδόσεις της Εκκλησίας, περιπέσωσι δε και εξολισθήσωσιν εις νεωτερισμούς ( ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ )και αλλοκότους υπολήψεις και έθη ετερόδοξα και παραχαράξωσι και νοθεύσωσι την της ευσεβείας αλήθειαν,( αγαπολόγοι αντίχριστοι οικουμενιστέ του  νέου  και παλαιού  ημερολογίου ), οι τοιούτοι ούτε πλέον είναι, ούτε ονομάζονται τη αληθεία Χριστιανοί, αλλ’ ως ετερόδοξοι και νεωτεριστάς εκκόπτοντας και χωρίζοντας της εκκλησιαστικής και χριστιανικής ολομελείας και της ιεράς μάνδρας εκβάλλοντας ως πρόβατα ψωριώντα και μέλη σεσηπότα !

(Mansi, 37, 209).

 

 Ἀπόρροια τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Σχίσματος τοῦ 1924 εἶναι ἡ γένεσις τοῦ Φλωρινοσεραφειμικοῦ Σχίσματος τοῦ προκληθέντος τὸ 1937. Ὀνομάζεται δὲ οὕτω τὸ Σχίσμα τοῦτο διότι χαρακτηρίζεται, ἀφ᾽ ἑνός, ἀπὸ τὸ κακόδοξον φρόνημα τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου εἶναι μόνον Δυνάμει καὶ ὄχι Ἐνεργείᾳ Σχισματική, καί, ἀφ᾽ ἑτέρου, ἀπὸ τὴν ἄκρως ἀντικανονικὴν ἀπόκτησιν ἱεραρχίας ἐπισκόπων διὰ χειρῶν τοῦ Οἰκουμενιστοῦ ἐπισκόπου Σικάγου καὶ Ντητρόϊτ Σεραφεὶμ Ἰβάνωφ τὸ 1960 (εἰς τὴν ὁποίαν συμμετεῖχε καὶ ὁ Νεοημερολογίτης ἐπίσκοπος Γαλλίας Θεόφιλος Ἰονέσκου).

 

            Τὸ 1924, διὰ τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου, ἐξέπεσε τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ σύνολον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία κατέστη Σχισματική. Μετὰ τὸ Σχίσμα, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τὴν Ἑλλάδα δὲν ἦτο ἄλλη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν (Γ.Ο.Χ.), οἱ ὁποῖοι δὲν ἐδέχθησαν τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου καὶ διέκοψαν κάθε Πνευματικὴν καὶ Ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῶν Νεοημερολογιτῶν καὶ τῶν κοινωνούντων αὐτοῖς.

 

            Τὸν Μάϊον τοῦ 1935 προσεχώρησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, σύμφωνα μὲ τὰ ὅσα προβλέπουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, τρεῖς Μητροπολίται: α) ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς Μαυρομάτης, β) ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, καὶ γ) ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου, ἀφοῦ, δημοσίως καὶ ἐγγράφως καὶ πρωτίστως διὰ Δικαστικοῦ Κλητῆρος, ἀπεκήρυξαν τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν ὡς Σχισματικὴν καὶ στερουμένην τῆς Θείας Χάριτος  ἤτοι ΕΝΕΡΓΕΙᾼ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΝ. Κατόπιν προέβησαν εἰς τὴν χειροτονίαν τεσσάρων ἐπισκόπων: α) τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ Βαρυκοπούλου, β) τοῦ Μεγαρίδος Χριστοφόρου Χατζῆ, γ) τοῦ Διαυλείας Πολυκάρπου Λιώση, καὶ δ) τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου Καρπαθάκη.

 

            Ἡ Σχισματικὴ Ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου προέβη εἰς καθαίρεσιν καὶ τῶν ἑπτὰ ἐπισκόπων, ἐναντίον τῶν ὁποίων ἐπέβαλεν πενταετεῖς ἐξορίας ἢ περιοριστικὰ μέτρα.

 

            Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος ἐδήλωσεν ἀμέσως μετάνοιαν καὶ μεταμέλειαν διὰ τὰς πράξεις του καὶ ἀπεκατεστάθη εἰς τὴν Μητρόπολίν του.

 

            Ὁ Μεγαρίδος Χριστόφορος καὶ ὁ Διαυλείας Πολύκαρπος ἀπεδέχθησαν τὴν ὑπὸ τῆς Νεοημερολογιτικῆς Συνόδου καθαίρεσιν καὶ τὸν ὑποβιβασμόν των εἰς τὴν τάξιν τοῦ Ἱερέως, καὶ ἀπεσύρθησαν ἰδιοτεύοντες ὡς Νεοημερολογῖται ἱερεῖς ἐπὶ δεκαετίαν.

 

            Οἱ Δημητριάδος καὶ πρώην Φλωρίνης ἔπειτα ἀπὸ 4 μὲ 5 μῆνας ἐπέστρεψαν ἀπὸ τὴν ἐξορίαν κατόπιν μυστικῆς συμφωνίας μὲ τὴν Σχισματικὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν καὶ σύντομα ἤρχισαν νὰ διακηρύττουν νέαν δοξασίαν, ὅτι ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία εἶναι μόνον Δυνάμει Σχισματικὴ καὶ ὄχι Ἐνεργείᾳ Σχισματική. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου δὲν κατέστησε τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὄντως Σχισματικήν, ἤτοι Ἐνεργείᾳ Σχισματικὴν καὶ ἄμοιρον τῆς Θείας Χάριτος. Μπορεῖ ὅμως, ὡς ἔλεγον, νὰ κηρυχθῇ ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία Σχισματικὴ ὑπὸ μιᾶς μελλούσης Πανορθοδόξου Συνόδου. Δηλαδή, ἕως τότε θὰ εἶναι μόνον Δυνάμει Σχισματικὴ καὶ θὰ παραμένῃ Ὀρθόδοξος, Κανονική, Ταμειοῦχος τῆς Θείας Χάριτος, ἔχουσα ἔγκυρα τὰ Μυστήρια μὲ Χάριν Πνεύματος Ἁγίου καὶ παρέχουσα Σωτηρίαν!

 

            Αὐτὴ ἡ δοξασία βεβαίως, ὡς ἐκ διαμέτρου ἀντίθετος, ἀναιρεῖ τὴν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν Πίστεως τὴν ὁποίαν διεκήρυξαν ἐπισήμως ὅταν προσῆλθον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. τὸν Μάϊον τοῦ 1935. Τότε ἐχαρακτήρισαν τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν Ἐνεργείᾳ Σχισματικὴν καὶ μάλιστα προέβησαν καὶ εἰς τὰς χειροτονίας τῶν τεσσάρων Ἐπισκόπων. Ἐὰν εἶναι μόνον Δυνάμει Σχισματική, τότε ἡ πράξις τῶν χειροτονιῶν αὐτῶν ἐπέσυρε Κανονικὴν Καθαίρεσιν. Μετὰ ἀπὸ ὀλίγους μῆνας ἠρνήθησαν αὐτὴν τὴν Ὁμολογίαν καὶ ἐχαρακτήρισαν τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν μόνον Δυνάμει Σχισματικήν. Πότε ἐσκέπτοντο Ὀρθοδόξως, ὅταν ἐκήρυττον τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν Ἐνεργείᾳ Σχισματικὴν καὶ ἔκαναν χειροτονίας ἢ ὅταν τὴν ἐκήρυττον Δυνάμει Σχισματικήν; Σύμφωνα μὲ τὴν νέαν των διακήρυξιν, ὅτι ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία εἶναι μόνον Δυνάμει καὶ ὄχι Ἐνεργείᾳ Σχισματική, τότε εἶναι Κανονικὴ Ἐκκλησία καὶ αἱ Καθαιρέσεις τὰς ὁποίας τοὺς ἐπέβαλε τὸν Ἰούνιον τοῦ 1935 εἶναι Κανονικαὶ καὶ ἔγκυροι. Ὁπότε αὐτοὶ ἀπὸ τὸ 1935 δὲν εἶναι Ἐπίσκοποι ἀλλὰ Μοναχοί, καὶ ἐξαπατοῦν τοὺς ἑαυτούς των καὶ τὸν λαόν.

 

            Αὐτὴ ἡ ἀντίφασις ἀποτελεῖ καὶ ἰδιάζοντα παραλογισμόν, διότι θεωρεῖ Πανορθόδοξον μίαν μέλλουσαν Σύνοδον εἰς τὴν ὁποίαν θὰ συνεδριάζουν Ἐκκλησίαι τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καὶ Ἐκκλησίαι τοῦ Παλαιοῦ κοινωνοῦσαι μετ᾽ αὐτῶν διὰ νὰ δικάσουν τὴν ἀποδοχὴν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Εἶναι δυνατὸν οἱ ὑπόδικοι νὰ γίνουν δικασταὶ καὶ νὰ δικάσουν τὸν ἑαυτόν των κατὰ πόσον εἶναι ἔνοχοι; Τοιαύτη Σύνοδος βεβαίως δὲν ἔχει συγκληθῆ ἕως σήμερον, ἀλλὰ καὶ ἐὰν συνεκαλεῖτο δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ ἀνακαλέσῃ τὰς Καταδίκας τῶν προηγουμένων Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος. Ἐὰν τὰς ἀνεκάλει, θὰ ἦτο ΛΗΣΤΡΙΚΗ. Ἀλλὰ καὶ πάλιν, διατὶ ζητοῦν μέλλουσαν Πανορθόδοξον Σύνοδον αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι δὲν σέβονται καὶ ἀγνοοῦν τὰς Ἀποφάσεις τῶν προηγηθεισῶν τριῶν μεγάλων Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος; Ἐμπαίζουν ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους.

 

            Ὁ Δημητριάδος Γερμανός, τὴν 2-12-1935 ἀλλὰ καὶ κατ᾽ ἐπανάληψιν, πολλάκις ἐζήτησεν ἐγγράφως τὴν ἀποκατάστασίν του εἰς τὴν Μητρόπολιν Δημητριάδος τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Ἀπέστειλε δὲ πρὸς τὴν Νεοημερολογιτικὴν Σύνοδον τρεῖς Λιβέλλους διὰ τῶν ὁποίων δηλώνει εἰλικρινῆ μετάνοιαν διὰ τὰς χειροτονίας τοῦ Μαΐου 1935.

 

            Ἐπίσης καὶ ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ἀναγνωρίσας ὡς ἔγκυρον τὴν καθαίρεσίν του ὑπὸ τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, ἐζήτησε τὴν ἀναίρεσιν αὐτῆς δι᾽ αἰτήσεώς του πρὸς τὸ Σχισματοαιρετικὸν Νεοημερολογιτικὸν Πατριαρχεῖον Κων/πόλεως!!! Δηλαδή, ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία δι᾽ αὐτὸν εἶναι Ὀρθόδοξος.

 

            Ὁ Κυκλάδων Γερμανὸς καὶ ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἀντέδρασαν, μὴ δεχθέντες αὐτὴν τὴν παλινδρόμησιν εἰς τὴν Κακοδοξίαν καὶ τὴν εἰσαγωγὴν Καινοτομιῶν. Κατόπιν δὲ πολλῶν συναντήσεων, συσκέψεων, δημοσιεύσεων, καὶ ἀνταλλαγῶν ἐγγράφων μεταξὺ τῶν δύο πλευρῶν, ὁ Κυκλάδων καὶ ὁ Βρεσθένης προέβησαν τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1937 εἰς τὴν Καταγγελίαν καὶ Ἀποκήρυξιν τοῦ Δημητριάδος καὶ τοῦ πρώην Φλωρίνης μὲ δύο Ἐγκυκλίους Ἀποκηρύξεως, τὴν ἀπὸ 5-9-1937 καὶ τὴν ἀπὸ 19-9-1937, ὅθεν διεκόπη πᾶσα μετ᾽ αὐτῶν Πνευματικὴ καὶ Ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία. Εἰς τὰς 14-10-1937 ὁ Κυκλάδων καὶ ὁ Βρεσθένης συνεδρίασαν μὲ 30 περίπου Ἱερομονάχους καὶ ὀλίγους Μοναχούς. Ἐκεῖ ἐξετάσθησαν αἱ ἐξελίξεις καὶ ἐξεδόθη Πρακτικὸν Συνόδου, συμφώνως πρὸς τὸ ὁποῖον ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς καὶ ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι καὶ ἀπαγορεύεται πᾶσα πνευματικὴ μετ᾽ αὐτῶν ἐπικοινωνία. Κατεδικάσθησαν συνάμα αἱ κακοδοξίαι των:  Ὅτι ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἐνεργείᾳ Σχισματική, ὅτι δὲν πρέπει νὰ μυρώνωνται οἱ ἐκ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου προσερχόμενοι, ὅτι τὸ Μῦρον τοῦ Πατριαρχείου ἔχει ἁγιαστικὴν Χάριν, καὶ ὅτι τὰ Μυστήρια τῶν Νεοημερολογιτῶν εἶναι ἔγκυρα καὶ ἔχουν τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 

            Ἱστορικῆς ἀξίας ἐπίσης εἶναι ἡ ἐκδοθεῖσα τὸν Νοέμβριον τοῦ 1937  Ἐπιστολὴ ἑπτὰ Ἁγιορειτῶν Ζηλωτῶν Ἱερομονάχων, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ Ἀκακίου Παππᾶ, οἱ ὁποῖοι ἀποκηρύττουν, ἀναθεματίζουν καὶ καταδικάζουν τὸ Νέον Ἡμερολόγιον, τοὺς δύο Ἀρχιερεῖς Δημητριάδος Γερμανὸν καὶ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, καὶ πάντας τοὺς ἀκολουθοῦντας αὐτοὺς «ὡς Σχισματικοὺς καὶ σεσηπότα μέλη καὶ ξένους τῆς Ὀρθοδοξίας».

 

            Τὸ Σχίσμα τῶν Φλωρινικῶν εἶναι πλέον γεγονὸς τὸ 1937 καὶ ἡ κακοδοξία των μένει γνωστὴ ὡς Φλωρινισμός, οἱ δὲ ὀπαδοὶ αὐτῆς ὡς Φλωριναῖοι.

 

            Ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς καὶ ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ἐζήτησαν μὲ κοινὴν αἴτησιν τὴν ἀποκατάστασίν των ὑπὸ τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας μέσῳ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, τὸ ὁποῖον διεβίβασε τὸ αἴτημά των τὴν 15ην Ἰανουαρίου 1938 διὰ τοῦ ὑπ᾽ Ἀριθ. Πρωτ. 1613 ἐγγράφου. Δι᾽ αὐτῆς ὑπόσχοντο πλήρη συμμόρφωσιν μὲ τὴν ἀπόφασιν μιᾶς μελλούσης Πανορθοδόξου Συνόδου περὶ Παλαιοῦ καὶ Νέου Ἡμερολογίου, οἱαδήποτε ἤθελεν εἶναι αὐτή, αἰτοῦντες τὴν ἄρσιν ὅλων τῶν ἐναντίον των καταδικαστικῶν ἀποφάσεων καὶ τῆς καθαιρέσεώς των, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀποκάστασίν των εἰς Μητροπόλεις.

 

            Προϊόντος τοῦ χρόνου, ὁ Κυκλάδων Γερμανὸς ἤρχισε νὰ ἐκδηλώνῃ καὶ αὐτὸς Φλωρινικὰ φρονήματα, φθάνων νὰ δηλώνῃ γραπτῶς εἰς ἐπιστολάς του πρὸς Μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς ὅτι ἀπὸ τὸν πρώην Φλωρίνης καὶ τὸν Δημητριάδος δὲν τὸν ἐχώρισαν τὸ 1937 λόγοι πίστεως.

 

            Ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, ἔχων ζητήσει ἐξηγήσεις περὶ τῶν ἀνωτέρω τοποθετήσεων τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ Βαρυκοπούλου, καὶ μὴ λαβὼν οὔτε ἀπάντησιν οὔτε διάψευσιν, οὔτε γραπτὴν οὔτε προφορικήν, ἀλλὰ καὶ δι᾽ ἄλλους παρεμφερεῖς λόγους Πίστεως, διέκοψεν δι᾽ Ἐγκυκλίου τὴν Ἐκκλησιαστικὴν μετ᾽ αὐτοῦ ἐπικοινωνίαν τὴν 12ην Ὀκτωβρίου τοῦ 1943.

 

            Τὴν 6/19-3-1944 ἀπέθανεν ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς καὶ ἐτάφη ὑπὸ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου μὲ τιμὰς κανονικοῦ μέλους τῆς Νεοημερολογιτικῆς Συνόδου.

 

            Τὴν 1/14-6-1944 ὁ πρώην Φλωρίνης ἐξέδωσεν πολυσέλιδον Ἐγκύκλιον διακηρύσσων ὅτι ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία εἶναι Κανονικὴ καὶ Ὀρθόδοξος, θέσεις τὰς ὁποίας ἐπανέλαβεν εἰς τὴν 15σέλιδον Διασάφησίν του, τὴν ἀπὸ 18-1-1945.

 

            Τὴν 11-6-1945 ὁ Μεγαρίδος Χριστόφορος καὶ ὁ Διαυλείας Πολύκαρπος προσεχώρησαν πάλιν εἰς τὴν παράταξιν τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ὅστις τοὺς ἐδέχθη ὡς ἐπισκόπους, ἐνῶ εἶχεν ὁ ἴδιος δημοσιεύσει ὅτι δὲν πρέπει νὰ γίνουν δεκτοὶ ποτὲ ὡς ἐπίσκοποι ἐπειδὴ εἶχον ἀρνηθῆ τὴν Ἀρχιερωσύνην των τὸ 1935, δεχόμενοι τότε τὸν ὑποβιβασμόν των εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Ἱερέως.

 

            Τὴν 14-11-1945 οἱ ἀνωτέρω 3 ἐδημοσίευσαν εἰς ἐφημερίδας τῶν Ἀθηνῶν Διαβεβαίωσιν πρὸς τὰς Ἐκκλησιαστικὰς καὶ Κυβερνητικὰς Ἀρχάς ὅτι «οὐδέποτε καὶ ἐν οὐδεμιᾷ περιπτώσει» θὰ προβοῦν εἰς χειροτονίας ἐπισκόπων, διότι αὐτὸ θὰ ἦτο ἐπαναστατικὴ πρᾶξις κατὰ τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας.

 

            Ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος κατέβαλε πολυετεῖς καὶ ἀλλεπαλλήλους προσπαθείας νὰ πείσῃ τὸν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον νὰ ἀποδεχθῇ καὶ νὰ διακηρύξῃ δημοσίως τὴν Ὁμολογίαν τοῦ 1935, ὅτι δηλαδή ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία εἶναι ἐνεργείᾳ Σχισματική. Τὴν 9-7-1948 τοῦ ἀπέστειλε τελευταίαν ἐπιστολήν, ζητῶν τὴν ἐπὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας τοῦ 1935  Ἕνωσιν καὶ τὴν δημιουργίαν Συνόδου διὰ τῆς χειροτονίας Ἐπισκόπων. Ὁ πρώην Φλωρίνης ἀντέτεινε τὴν ἄνευ ὅρων ἕνωσιν.

 

            Τὸν Σεπτέμβριον καὶ Ὀκτώβριον τοῦ 1948 ὁ 87 ἐτῶν Βρεσθένης Ματθαῖος, ὑλοποιῶν τὴν Ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνάξεως τῆς 26ης Αὐγούστου, ἐχειροτόνησε 4 ἐπισκόπους, τοῦ καθ᾽ ἑνὸς ἐξ αὐτῶν συμμετέχοντος εἰς τὴν χειροτονίαν τῶν ἑπομένων: Τὸν Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνα Πάσιον (1-9-48), τὸν Πατρῶν Ἀνδρέαν Ἀνέστην (13-9-48), τὸν Θεσσαλονίκης Δημήτριον Ψαροθεοδωρόπουλον (16-9-48), καὶ τὸν Κορινθίας Κάλλιστον Μακρῆν (25-10-48).

 

            Εἰς τὰ τέλη τοῦ 1949 ὁ Κυκλάδων Γερμανὸς προσεχώρησεν εἰς τὴν παράταξιν τοῦ πρώην Φλωρίνης, τοῦ Μεγαρίδος, καὶ τοῦ Διαυλείας. Τὴν 6ην Ἰανουαρίου 1950 συνελειτούργησαν καὶ οἱ τέσσαρες εἰς τὴν ἑορτὴν τῶν Θεοφανείων καὶ προέβησαν κατόπιν εἰς τὴν δημοσίευσιν τοῦ γεγονότος, τονίζοντες ὅτι ἐπῆλθεν ἡ ποθητὴ ἕνωσις τῶν ἄνευ λόγου διϊσταμένων ἀρχιερέων! Ἐδικαιώθη οὕτω καὶ ὑπὸ τῶν ἀντιπάλων του ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος διὰ τὴν ἀπὸ 12-10-1943 Ἐγκύκλιόν του, διὰ τῆς ὁποίας ἀπέκοπτε τὸν Κυκλάδων Γερμανόν.

 

            Τὴν 14ην Μαΐου 1950 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀρχιεπίσκοπος Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ματθαῖος Α’ (Καρπαθάκης).

 

            Τὴν 26ην Μαΐου 1950 μία ἀναπάντεχος δικαίωσις τῶν χειροτονιῶν τοῦ Βρεσθένης ἀπὸ τοὺς πολεμίους του: Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ὁ Κυκλάδων Γερμανός, ὁ Διαυλείας Πολύκαρπος, καὶ ὁ πρὸ τινος Μεγαρίδος ἀλλὰ νῦν Χριστιανουπόλεως Χριστόφορος, οἱ τέσσαρες Φλωρινικοὶ ἐπίσκοποι, ἐξαπέλυσαν Ἐγκύκλιον (ἀριθ. 13/26-5-1950, δημοσιευθεῖσα εἰς τὸ περιοδικὸν «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», τεῦχος 86, 12 Ἰουνίου 1950, σελ. 7), διὰ τῆς ὁποίας ἐδήλωναν ὅτι ἐπανέρχονται εἰς τὴν Ὁμολογίαν τοῦ 1935, ὅτι ἀπορρίπτουν τὰ περὶ «Δυνάμει καὶ Ἐνεργείᾳ», ὅτι οἱ προερχόμενοι ἐκ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου πρέπει νὰ Μυρώνωνται, καὶ ὅτι ἀνακαλοῦν ὅλας τὰς ἀπὸ 1937 ἕως 1950 Πράξεις, Ἐγκυκλίους, καὶ Δημοσιεύσεις των περὶ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Αὐτὴν τὴν Ὁμολογίαν διατί δὲν τὴν ἔκαναν τὸ 1948, ὅταν ἐζήτει αὐτὴν ὁ Βρεσθένης διὰ νὰ προχωρήσουν ἀπὸ κοινοῦ εἰς χειροτονίας Ἐπισκόπων;

 

            Τὴν 11ην Δεκεμβρίου 1950 ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, μὲ δημοσίευμά του εἰς τὴν Ἐφημερίδα «Βραδυνή», ἀνακαλεῖ τὴν ἀνωτέρω Ἐγκύκλιον τῆς 26-5-1950 ἀποκαλῶν αὐτὴν πρᾶξιν ἀμύνης καὶ ὄχι Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογικὴν Διακήρυξιν. Ἀναγνωρίζει δὲ τὴν Σχισματικὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν ὡς Κανονικὴν καὶ Ὀρθόδοξον. Λέγει δὲ εἰς αὐτὸ τὸ δημοσίευμα ὅτι ἔπρεπε ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία νὰ στείλῃ ἕνα Μητροπολίτην νὰ ὑποκριθῇ τὸν Παλαιοημερολογίτην καὶ νὰ ὁδηγήσῃ τοὺς Παλαιοημερολογίτας εἰς αὐτήν.

            Εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ 1951 οἱ τέσσαρες Φλωρινικοὶ ἐπίσκοποι ἐδημοσίευσαν νέαν Ἐγκύκλιον, μὲ πανηγυρικὴν διατράνωσιν τοῦ «Δυνάμει καὶ Ὄχι Ἐνεργείᾳ», συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν τὸ ζήτημα τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καὶ πάλιν «τυγχάνει ἐπίδικον ἐνώπιον τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου». Ἐδήλωσαν δὲ ὅτι οἱ ἴδιοι θὰ ἀναμείνουν «μέχρι τῆς ὁριστικῆς καὶ ἐγκύρου διευθετήσεως ὑπὸ Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ σοβαροῦ καὶ σκανδαλώδους τούτου ζητήματος». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δι᾽ αὐτοὺς ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία θὰ εἶναι ἕως τότε Ὀρθόδοξος, θὰ ἔχῃ Χάριν εἰς τὰ Μυστήριά της καὶ θὰ παρέχῃ Σωτηρίαν. Ἐπὶ πλέον ὅμως σημαίνει  ὅτι:

 

            α) Αἱ χειροτονίαι ἐπισκόπων εἰς τὰς ὁποίας προέβησαν τὸν Μάϊον τοῦ 1935 οἱ Δημητριάδος, Ζακύνθου καὶ πρώην Φλωρίνης ἀποτελοῦν πραξικοπηματικὴν ἐνέργειαν καὶ πρᾶξιν ἀνταρσίας ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὴν ὁποίαν αὐτοὶ θεωροῦν Κανονικὴν καὶ Ὀρθόδοξον καὶ μόνον Δυνάμει Σχισματικήν.

 

            β) Αἱ καθαιρέσεις λοιπὸν τὰς ὁποίας ἐπέβαλεν εἰς αὐτοὺς καὶ εἰς τοὺς χειροτονηθέντας ὑπ᾽ αὐτῶν ἡ Νεοημερολογιτικὴ  Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὸν Ἰούνιον τοῦ 1935 εἶναι κανονικαὶ καὶ ἰσχυραί, δηλαδή, αὐτοὶ δὲν εἶναι πλέον Ἐπίσκοποι ἀλλὰ Μοναχοί, καὶ μάλιστα Μοναχοὶ οἱ ὁποῖοι κάνουν Ἀντιποίησιν Ἀρχῆς ἐνεργοῦντες πράξεις Ἐπισκοπικὰς καὶ ἀπατῶντες τὸν λαόν.

 

            γ) Ὅταν ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, ὁ ὁποῖος πάντοτε ἐκήρυττε τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν Ἐνεργείᾳ Σχισματικήν, ἐχειροτόνησεν Ἐπισκόπους τὸ 1948, αὐτοὶ κατὰ συνέπειαν τῆς ὁμολογίας των δὲν ἦσαν κἂν Ἐπίσκοποι καὶ ἐκεῖνος ἦτο ὁ μόνος Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος.

 

            Τὴν 24-3-1951 ἀπέθανεν ὁ Κυκλάδων Γερμανὸς Βαρυκόπουλος ἐμμένων εἰς αὐτὸ τὸ κακόδοξον φρόνημα.

 

            Τὴν 3-11-1952 οἱ τρεῖς ἐναπομείναντες Φλωρινικοὶ ἐπίσκοποι (πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, Χριστιανουπόλεως Χριστόφορος, καὶ Διαυλείας Πολύκαρπος) κατέθεσαν εἰς τὸ Ὑπουργεῖον Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων 2σέλιδον ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ διὰ τοῦ ὁποίου παρῃτήθησαν ἀπὸ Ἀρχηγοὶ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν!!! Ὑπάρχουν μάλιστα καὶ σχετικαὶ δημοσιεύσεις εἰς τὸν ἡμερήσιον τύπον.

 

            Εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ 1953 ὁ Χριστιανουπόλεως Χριστόφορος Χατζῆς καὶ ὁ Διαυλείας Πολύκαρπος Λιώσης προσεχώρησαν εἰς τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν ὑπὸ τῆς ὁποίας καὶ «ἀπεκαταστάθησαν» ὡς ἐπίσκοποι.

 

            Τὴν 15-6-1954 ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ὢν πλέον μόνος, ἐδημοσίευσε τὸ κύκνειον ἆσμά του, μίαν 8σέλιδον Ἐγκύκλιον, εἰς τὴν ὁποίαν καταφέρεται κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῶν ἀπὸ Βρεσθένης Ματθαίου προερχομένων, καὶ τονίζει πάλιν ὅτι μόνον μία Πανορθόδοξος Σύνοδος δύναται νὰ λύσῃ ἁρμοδίως τὸ Ἡμερολογιακόν θέμα. Βαβαί, τῆς πλάνης τοῦ ἀνδρός! Διότι ὅταν τὸν Μάϊον τοῦ 1935 προέβαινεν εἰς χειροτονίας Ἐπισκόπων μετὰ τοῦ Δημητριάδος καὶ τοῦ Ζακύνθου, ΔΕΝ εἶχε γίνει Πανορθόδοξος Σύνοδος καὶ ΔΕΝ εἶχε καταδικάσει τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Ἐὰν ὄντως προαπαιτεῖτο ἡ σύγκλησις μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου διὰ νὰ ἀποφανθῇ περὶ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, τότε ὁ πρώην Φλωρίνης θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε σπεύσει δρομέως νὰ ζητήσῃ συγχώρησιν παρὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου διὰ τὰς χειροτονίας του τὸν Μάϊον τοῦ 1935.

 

            Τὴν 7ην Σεπτεμβρίου 1955 ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ἀπέθανε καὶ ἐτάφη, ἄνευ Διαδόχων Ἐπισκόπων, ἀποδεικνύων ἐμπράκτως ὅτι ἀνεγνώριζε τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν ὡς Ὀρθόδοξον καὶ Κανονικήν. Συνολικῶς αἱ παλινδρομήσεις τοῦ πρώην Φλωρίνης καὶ τῶν συνοδοιπόρων του θυμίζουν μᾶλλον τὴν παλίρροιαν εἰς τὸν Πορθμὸν τοῦ Εὐρίπου τῆς Εὐβοίας παρὰ ὑπευθυνότητα καὶ συνείδησιν Ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ: Ἀπὸ τὸ 1948 οἱ Φλωρινικοὶ κατηγοροῦσαν καὶ κατηγοροῦν τὸν Βρεσθένης Ματθαῖον ὅτι ἐχειροτόνησεν ἐπισκόπους μόνος του, ἐνῶ δῆθεν τότε ὑπῆρχον καὶ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, ἰσχυρισμὸν τὸν ὁποῖον οἱ ἴδιοι ἀνέτρεψαν μὲ τὴν Ἐγκύκλιον τῆς 26ης Μαΐου 1950. Αὐτοὶ ὅμως, οἱ δῆθεν Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἦσαν τέσσαρες, διατί δὲν ἐχειροτόνησαν οὔτε ἕνα ἐπίσκοπον; Ἁπλούστατα, διότι ἦσαν Κακόδοξοι, Σχισματικοί, καὶ ἔργῳ ὑπεργολάβοι καὶ μυστικοὶ πράκτορες καὶ Οὐνῖται τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποίαν ἀνεγνώριζον ὡς Ὀρθόδοξον καὶ μὴ Σχισματικήν.

 

            Ἐπὶ πλέον, ἐφ᾽ὅσον οἱ 4 Φλωρινικοὶ Ἐπίσκοποι πιστεύουν ὅτι ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία εἶναι ΔΥΝΑΜΕΙ Σχισματικὴ καὶ ἄρα Ὀρθόδοξος καὶ Κανονική, αὐτοὶ οὐσιαστικῶς ἀνήκουν εἰς τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν καὶ ὄχι εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ.. Ὡς ἐκ τούτου, καὶ ὡς ΚΑΘῌΡΗΜΕΝΟΙ μάλιστα ὑπὸ τῆς μητρός των Ἐκκλησίας τὸ 1935, δὲν δικαιοῦνται νὰ ἔχουν λόγον περὶ τῶν Χειροτονιῶν τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τὸ 1948 καὶ νὰ ἐξαπατοῦν τὸν λαὸν ὑποκρινόμενοι τοὺς Ὀρθοδόξους.

 

            Καταδικάζονται λοιπὸν ἐκ τῶν ἔσω οἱ Φλωρινικοὶ καὶ διὰ τὰς πράξεις των καὶ διὰ τὰς παραλήψεις των, καὶ διὰ τοὺς λόγους τῶν χειλέων των καὶ διὰ τὴν μὴ ἀπόδοσιν λόγου.

 

            Ἡ ἀπὸ 26ης Μαΐου 1950 Ἐγκύκλιος Ὁμολογία τοῦ πρώην Φλωρίνης καὶ τῶν σὺν αὐτῷ τριῶν ἐπισκόπων καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτοὶ δὲν ἐχειροτόνησαν ἐπισκόπους πρὸς ἐκκλησιαστικὴν διαδοχὴν ἀπέδειξαν ὅτι ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος (Καρπαθάκης) ἦτο ὁ μόνος Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1948 ὅταν προέβη εἰς χειροτονίας ἐπισκόπων. Τὸν ἐδικαίωσαν κατὰ κράτος ἀποδεικνύοντες ὅτι αὐτοὶ δὲν ἦσαν Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, ἀλλὰ ἐγκάθετοι Οὐνῖται τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καὶ ὑποκριταί.

 

            Οἱ πλανηθέντες ἀπὸ τὸν πρώην Φλωρίνης Παλαιοημερολογῖται ἔμειναν ἀκέφαλοι καὶ ἐζήτησαν ἀπὸ διάφορα Πατριαρχεῖα νὰ τοὺς χειροτονήσουν ἐπισκόπους, ἀλλὰ ἀπερρίφθησαν. Κατέληξαν δὲ εἰς μίαν ἐκ τῶν πέντε ἐν Ἀμερικῇ Συνόδων τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, τὴν ὑπὸ τὸν Μητροπολίτην Ἀναστάσιον, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἀπερρίφθησαν κατ᾽ ἐπανάληψιν.

 

            Τὴν 9ην Δεκεμβρίου 1960 ὁ Φλωρινικὸς Ἀρχιμανδρίτης Ἀκάκιος Παππᾶς ἐχειροτονήθη κρυφίως, ἄνευ Συνοδικῆς ἐγκρίσεως, καὶ παρὰ τὴν Συνοδικὴν ἀπαγόρευσιν, ἐπίσκοπος Ταλαντίου εἰς τὸ Ντητρόϊτ τοῦ Μίσιγκαν τῶν Η.Π.Α. ὑπὸ τοῦ Σικάγου καὶ Ντητρόϊτ Σεραφεὶμ Ἰβάνωφ καὶ τοῦ Νεοημερολογίτου ἐπισκόπου Γαλλίας Θεοφίλου Ἰονέσκου, ἀμφοτέρων μελῶν τῆς ἀνωτέρω Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία Σύνοδος ὑπήγετο εἰς τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως, συλλειτουργοῦσε μὲ τοὺς Νεοημερολογίτας καὶ εἶχε δύο μέλη Νεοημερολογίτας Ἐπισκόπους. Ὁ Σεραφεὶμ ὅμως δὲν ἔδωσε Χειροτονητήριον εἰς τὸν Ἀκάκιον, διότι ἦτο παράνομος ἡ Χειροτονία καὶ εἶχεν ἀπαγορευθῆ ἀπὸ τὴν Σύνοδόν του. Τοῦ ἔδωσε μόνον ἓν μικρὸν σημείωμα, Βεβαίωσιν, ἡ ὁποία φέρει τὴν ὑπογραφὴν ἑνὸς ἐπισκόπου, τοῦ Σεραφείμ. Αὐτὴν δὲ τὴν Βεβαίωσιν δὲν τὴν ἐδημοσίευσαν ποτὲ οἱ Φλωρινοσεραφειμικοὶ μέχρι σήμερον.

 

            Τὸν Μάϊον τοῦ 1962 ὁ Ταλαντίου Ἀκάκιος προσεκάλεσε εἰς τὴν Ἑλλάδα τὸν Λατινόφρονα Χιλῆς Λεόντιον Φιλίπποβιτς τῆς ἀνωτέρω Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς. Οὗτος, λάθρα ἐλθὼν καὶ ἄνευ Συνοδικῆς ἀδείας, συνέπραξε μὲ τὸν Ἀκάκιον καὶ ἐχειροτόνησαν τρεῖς ἐπισκόπους: Τὸν Κυκλάδων Παρθένιον Σκουρλῆν, τὸν Γαρδικίου Αὐξέντιον Πάστραν, καὶ τὸν Μαγνησίας Χρυσόστομον Νασλίμην.

 

            Οὕτω, ὅλως παρανόμως, οἱ Φλωρινοσεραφειμικοί ἀπέκτησαν Σύνοδον Κακοδόξων ἐπισκόπων καὶ ὄχι Ὀρθοδόξων, καθότι ἡ Σύνοδος των χωλαίνει πολλαπλῶς, καὶ ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὸ φρόνημα, καὶ ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὴν προέλευσιν τῶν χειροτονιῶν, διότι:

 

            1) Προῆλθεν ἄνευ Συνοδικῆς Ἀποφάσεως καὶ ἐνάντια εἰς τὴν Συνοδικὴν Ἀπόφασιν τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ὅπου ἀνῆκον οἱ χειροτονήσαντες Σεραφείμ καὶ Θεόφιλος, τὴν ἀπαγορεύουσαν τὴν χειροτονίαν τοῦ Ἀκακίου Παππᾶ, ἤτοι, προῆλθεν ἐξωσυνοδικῶς,  ἀνυποτάκτως, αὐθαιρέτως, παρανόμως καὶ ἀντικανονικῶς.

 

            2) Προῆλθε διὰ χειρῶν Νεοημερολογιτῶν, ὅπως ἦτο ὁ Θεόφιλος, καὶ κοινωνούντων μετὰ τῶν Νεοημερολογιτῶν καὶ τῶν Παπικῶν, ὅπως ἦτο ὁ Σεραφεὶμ καὶ ὁ Λεόντιος ἀντιστοίχως. Σημειωτέον ὅτι ὁ Θεόφιλος, ὁ ὁποῖος δὲν ὑπέγραψε τὴν Βεβαίωσιν τοῦ Σεραφείμ, καὶ ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν ἰδίαν αὐτοῦ ἔγγραφον ὁμολογίαν ἐμνημόνευε τὸν Ἀθηναγόραν καὶ τὸν Πάπαν, ἠρνεῖτο μέχρι τοῦ θανάτου του ὅτι ἔλαβε μέρος εἰς τὴν χειροτονίαν τοῦ Ἀκακίου ἢ ὅτι ἐγνώριζε κάτι περὶ αὐτῆς.

 

            3) Προῆλθεν ὑπερορίως καὶ κρυφίως, τόσον ἡ χειροτονία Ἀκακίου τὸ 1960 ὅσον καὶ τῶν ἐν Ἑλλάδι τὸ 1962.

 

            Ἡ χειροτονία τοῦ Ἀκακίου τὸ 1960 δὲν ἀνεγνωρίσθη ποτὲ ἐπισήμως καὶ Συνοδικῶς ὑπὸ τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου τῶν Ρώσων. Μάλιστα δὲ ὑπάρχουν τέσσαρα ἐπίσημα ἔγγραφα εἰς τὰ ὁποῖα ἡ Σύνοδος αὐτὴ δηλώνει ὅτι τῆς εἶναι ἐντελῶς ἄγνωστος ἡ χειροτονία τοῦ Ἀκακίου.

 

            Οἱ χειροτονηθέντες τὸ 1960 καὶ τὸ 1962 δὲν ἔχουν δημοσιεύσει ποτὲ τὰ Χειροτονητήριά των. Ἡ ἀρχή των κρύπτεται ἐν σκοτίᾳ καὶ παρανομίᾳ πολλῇ, ἡ δὲ ἱερωσύνη των εἶναι ἀνυπόστατος καὶ ἀναπόδεικτος.

 

            Μία Ἐπιστολὴ τοῦ 1969 τῆς ἀνωτέρω Συνόδου τὴν ὁποίαν ἐπικαλοῦνται οἱ Φλωρινοσεραφειμικοὶ πάσχει Κανονικότητος, δὲν ἀποδεικνύει τὴν νομιμότητά των, καὶ ἔρχεται εἰς ἀντίθεσιν καὶ ἀντίφασιν πρὸς τὰ τέσσαρα προηγηθέντα ἐπίσημα Συνοδικὰ Ἔγγραφα αὐτῆς τὰ ὁποῖα δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν Χειροτονίαν τοῦ Ἀκακίου.

 

            Ὅλα τὰ ἀνωτέρω καθιστοῦν τοὺς Φλωρινοσεραφειμικοὺς αὐτόχρημα ἀνιέρους καὶ ΟΥΝΙΤΑΣ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ὡς προερχομένους παρ᾽ αὐτοῦ.

 

            Καμμία ἐκ τῶν μεταγενεστέρων διασπάσεών των δὲν ἐπανώρθωσε τὸ ἄκυρον τῆς προελεύσεώς των οὔτε τὸ ἀντορθόδοξον ἀντιφατικὸν φρόνημά των. Ὡς ὁμόφρονες καὶ προερχόμενοι ἐκ τῶν Σχισματοαιρετικῶν Νεοημερολογιτῶν δὲν ἔχουν οὔτε Ἀποστολικὴν Πίστιν οὔτε Ἀποστολικὴν Διαδοχήν. Ἐὰν τινὲς ἐξ αὐτῶν λέγουν ὅτι οἱ Νεοημερολογῖται εἶναι ἐνεργείᾳ Σχισματικοί, τὸ μόνον τὸ ὁποῖον ἐπιβεβαιώνουν καὶ ἀποδεικνύουν εἶναι ὅτι καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Φλωρινοσεραφειμικοὶ εἶναι Σχισματικοί, ἐφόσον αἱ χειροτονίαι των προέρχονται ἀπὸ Νεοημερολογίτας.

 

            Περισσότερα στοιχεῖα περὶ τῶν ἀνωτέρω παρατίθενται εἰς τὸ περιοδικὸν «Κ.Ε.Ο.» τεῦχος 35, 2008.

 

            Ἐν συνόψει, ἐπειδὴ οἱ Φλωρινοσεραφειμικοὶ ὑποστηρίζουν ὅτι αἱ Νεοημερολογιτικαὶ Ἐκκλησίαι καὶ αἱ κοινωνοῦσαι αὐταῖς ἔχουν ἔγκυρα, πραγματικὰ Μυστήρια καὶ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐνεργοῦσαν ἐν αὐταῖς (εἶναι δηλαδὴ κατὰ τὸ φρόνημά των καθῃρημένοι), καὶ ἐπειδὴ αἱ χειροτονίαι των προέρχονται ἐξ αὐτῶν μὲ κάθε ἀντικανονικότητα καὶ παρανομίαν, διὰ τοῦτο, ΔΕΝ ἔχουν λόγον ὑπάρξεως χωριστὰ ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτας, ΔΕΝ ἀνήκουν εἰς τὴν Μίαν Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τελοῦν ὑπὸ τὰ Ἀναθέματα καὶ τὰς Καταδίκας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καὶ δικαίως τυγχάνουν ἀπὸ τὸ 1937 καὶ ἐντεῦθεν κεχωρισμένοι τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, τῶν ἀπὸ Βρεσθένης Ματθαίου ἑλκόντων τὴν Ἀποστολικὴν Πίστιν καὶ τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχήν, ἔστω καὶ ἐὰν ἀκολουθοῦν τὸ Παλαιὸν Ἡμερολόγιον.

 

            Αἱ πολλαπλαῖ διακυμάνσεις καὶ ἀντιφάσεις τῶν Φλωρινοσεραφειμικῶν, τὰ κακόδοξα φρονήματά των, καὶ ἡ ἀπὸ πάσης ἀπόψεως Παράνομος, Ἀντικανονική, Ἀντορθόδοξος καὶ Σχισματικὴ προέλευσις τῶν ἐπισκόπων των, τοὺς κατατάσσει εἰς τὴν αὐτὴν καὶ χειροτέραν θέσιν μετὰ τῶν Σχισματικῶν Νεοημερολογιτῶν ὡς Οὐνίτας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Ἐπιφέρει δὲ ἐπ᾽ αὐτῶν τὰς αὐτὰς Ἀρὰς καὶ Καταδίκας αἱ ὁποῖαι ἰσχύουν κατὰ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὡς προερχομένων ἐξ αὐτοῦ καὶ στερουμένων Ἱερωσύνης καὶ Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς.

 

            Εἶναι αὐτονόητον ὅτι ἀπαγορεύεται πᾶσα συμπροσευχὴ καὶ πᾶσα πνευματικὴ καὶ Ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μετὰ τῶν Σχισματικῶν Φλωρινοσεραφειμικῶν. Ὅστις ἐπικοινωνεῖ πνευματικῶς μετ᾽ αὐτῶν, χάνει τὴν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν Πίστεως καὶ ἀποκόπτεται ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

πηγή : https://egoch.org