ΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ (Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά)

 Υπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε, επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως

και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου, η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της γης.

Τον βρασμόν της σαρκός μου κατάσβεσον. Τον εν τη ψυχή μου αγριότατον κλύδωνα κατεύνασον.

Τον πικρόν θυμόν καταπράϋνον. Τον τύφον και την αλαζονείαν της ματαίας οιήσεως

εκ του νοός μου αφάνισον.

Τας νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων και τας μεθημερινάς των ακαθάρτων εννοιών προσβολάς εκ της καρδίας μου μείωσον.

Παίδευσόν με την γλώσσαν λαλείν τα συμφέροντα.

Δίδαξον τους οφθαλμούς μου βλέπειν ορθώς της αρετής την ευθύτητα.

Τους πόδας μου τρέχειν ανυποσκελίστως ποίησον την μακαρίαν οδόν των του Θεού εντολών.

Τας χείρας μου αγιασθήναι παρασκεύασον , ίνα αξίως αίρω αυτάς προς τον Ύψιστον.

Κάθαρόν μου το στόμα, ίνα μετά παρρησίας επικαλείται Πατέρα τον φοβερόν Θεόν και πανάγιον.

Άνοιξόν μου τα ώτα, ίνα ακούω αισθητώς και νοητώς τα υπέρ μέλι και κηρίον γλυκύτερα των αγίων Γραφών λόγια , και βιώ κατ ‘ αυτά από σου κραταιούμενος.

Δια γαρ σου , πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα, περισώζεται πάσα βροτεία φύσις αινούσα και ευλογούσα Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιον, πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. 

Ύμνος  εις την Θεοτόκον

Συ βοηθός αμαρτωλών, παράκλησις πασχόντων,

Συ ορφανών αντίληψις, ενίσχυσις καμνόντων.

Χειμαζομένων ει λιμήν, πτωχών παρηγορία,

αβοηθήτων δύναμις, χηρών παραμυθία.

Συ ευσεβών το στήριγμα, ελπίς απηλπισμένων,

των εναθλούντων έρεισμα, χαρά των τεθλιμμένων.

Συ σκέπη και αντίληψις των Σοι καταφευγόντων,

Συ ει στερέωμα πιστών, ρύστις κινδυνευόντων.

Σην κραταιάν αντίληψιν παράσχου μοι, Κυρία,

επί την Σην ενίσχυσιν θαρρώ, ω Παναγία.

Συ σκέπε, φρούρει, φύλαττε, από παντώς κινδύνου,

Συ των παγίδων ρύσαι με του δυσμενούς εκείνου.

Συ μοι γενού βοήθεια, σθένος και προστασία,

Συ μοι, Παρθένε, άχραντε, γενού μοι σωτηρία.

Σε δυσωπώ μεσίτευσον προς λύσιν οφλημάτων

τω Σω Υιώ και άφεσιν πολλών πλημμελημάτων,

Κόρη σεμνή, Βασίλισσα, κόσμου η σωτηρία.

Συ έσο μοι παράκλησις, χαρά, παραμυθία,

ίνα απαύστως εν χαρά υμνώ το όνομά Σου,

και ψαλλων μεγαλύνω Σε και τα θαυμάσιά Σου.

Στον πόλεμο του πονηρού

Πανύμνητε, Πανάχραντε, κόρη Θεοκυήτορ,

ενώτισαί μου της φωνής, αγνή Παρθενομήτορ.

Ιδέ δακρύων σταλαγμούς ψυχής συντετριμμένης,

επάκουσον τους στεναγμούς, καρδίας τεθλιμμένης.

Ου φέρω τα φρυάγματα του δολερού εχθρού μου,

ου σθένω προς τας μηχανάς, του πονηρού εκείνου,

ου φέρω τας επιβουλάς, την τόσην κακουργίαν,

ου στέγω προς την φοβεράν εκείνου πανουργίαν.

Ουχ υπομένω τας δεινάς ενέδρας και παγίδας,

αδυνατώ προς τας πολλάς του πονηρού βολίδας.

Ποικίλως εκπειράζει με, παντοίως πολεμεί με,

εις αμαρτίας βάραθρα έλκει και συνωθεί με.

Παρακαλώ Σε, Δέσποινα, λιμήν χειμαζομένων,

παρηγορία των πιστών, σθένος ησθενημένων,

ελέησόν με, οίκτιρον, φρούρησον, φύλαξόν με,

της τυραννίδος του εχθρού, Δέσποιν’απαλλαξόν με.

Αγάθυνον, Παντάνασσα, ελπίς απηλπισμένων,

αντιλαβού μου, ρύσαι με, λύσις οδυνωμένων.

Εν λύπαις Σε παράκλησιν, εν νόσοις θεραπείαν,

εν τοις κινδύνοις λύτρωσιν έχω και προστασίαν.

Σε πρόμαχον επίσταμαι των εκπολεμουμένων,

ετοίμην δε βοήθειαν των εκπειραζομένων.

Συ με, Αγνή, διάσωσον από του πολεμίου,

απάλλαξόν με των δεινών, δίκης του αιωνίου.

Συ έσο μοι παράκλησις, Θεόπαις εν τω βίω,

Συ παραμύθιον γλυκύ γενού μοι εν σταδίω.

Συ βάλσαμον επίχεε, επί τα τραύματά μου.

Συ μοι γενού μεσίτρια προς Σον Υιόν Παρθένε,

Συ δώρησαί μοι την ζωήν, Ναέ ηγιασμένε.