Περί ἀπαρνήσεως κόσμου καί ἀποχῆς τῆς πρός τούς ἀνθρώπους παρρησίας ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΑΓΙΟΥ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Περί ἀπαρνήσεως κόσμου καί ἀποχῆς τῆς πρός τούς ἀνθρώπους παρρησίας

 ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΑΓΙΟΥ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Ὅταν ἀγαπήσωμεν νά φύγωμεν ἐκ τοῦ κόσμου καί νά γίνωμεν ξένοι τῶν κοσμικῶν πραγμάτων, κανέν ἄλλο πρᾶγμα δέν χωρίζει ἡμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου τόσον, οὐδέ θανατώνει τά πάθη, καί ἐξυπνίζει καί ζωογονεῖ ἡμᾶς εἰς τά πνευματικά ἔργα, ὅσον τό πένθος καί ὁ καρδιακός πόνος, ὁ γινόμενος μετά διακρίσεως·

 διότι τό πρόσωπον τοῦ αἰδήμονος ἀνθρώπου μιμεῖται τήν ταπείνωσιν τοῦ ἠγαπημένου Χριστοῦ. Καί πάλιν, κανέν ἄλλο πρᾶγμα δέν μᾶς κάμνει νά συναναστρεφώμεθα μετά τοῦ κόσμου καί τῶν κοσμικῶν πραγμάτων, καί μετά τῶν ἐν αὐτῷ μεθυστῶν καί ἀσώτων, ὡς καί ἄλλοτε δέν χωρίζει ἡμᾶς ἐκ τῶν θησαυρῶν τῆς θείας σοφίας, καί ἐκ τῆς γνώσεως τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Μυστηρίων, ὅσον ὁ μετά χλευασμοῦ γέλως, καί ὁ μετά παρρησίας ἀστεϊσμός, τό ὁποῖον εἶναι ἐπάγγελμα τοῦ δαίμονος τῆς πορνείας.

 Ἐπειδή ἐδοκίμασα τήν πνευματική σου φρόνησιν, ὤ ἀγαπητέ, σέ παρακαλῶ μετ’ ἀδελφικῆς ἀγάπης, νά φυλάττῃς σεαυτόν ἀπό τάς τέχνας καί ἐπιβουλάς τοῦ ἐχθροῦ, ἵνα μή διά τῆς ἀστειότητος καί τοῦ χαριεντισμοῦ ψυχράνῃς τήν ψυχήν σου ἐκ τῆς θέρμης τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὅστις διά σέ ἐγεύθη χολήν ἐπί τοῦ Σταυροῦ, καί ἀντί τῆς γλυκείας ἐκείνης μελέτης καί τῆς πρός τόν Θεόν παρρησίας πληρώσεις τήν ψυχήν σου ἀπό πολλάς ἀπρεπεῖς φαντασίας, ὅταν ὑπάρχῃς ἔξυπνος·

 ὅταν δέ κοιμᾶσαι, θέλει αἰχμαλωτίσει αὐτήν ὁ ἐχθρός διά ἀτόπων καί αἰσχρῶν ἐνυπνίων, τῶν ὁποίων τήν δυσωδίαν δέν δύνανται νά ὑποφέρωσιν οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ· καί εἰς μέν τούς ἄλλους θέλεις γίνει αἰτία ψυχικοῦ πτώματος· εἰς ἑαυτόν δέ ὀξεῖα ἄκανθα πειρασμοῦ. Παραβίασον λοιπόν σεαυτόν νά μιμηθῇς τήν ταπείνωσιν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ἐξαφθῇ ἔτι περισσότερον τό θεῖον πῦρ εἰς τήν καρδίαν σου, τό ὁποῖον ἐτέθη ὑπ’ αὐτοῦ εἰς αὐτήν· διά τοῦ ὁποίου πυρός ἐκριζοῦνται ἐξ αὐτῆς ὅλαι αἱ κοσμικαί ταραχαί, αἴτινες φονεύουσει τόν νέον κατά Χριστόν ἄνθρωπον, καί  μολύνουσι τάς ψυχικάς ἁγίας αὐλάς τοῦ Κυρίου τοῦ Ἁγίου καί Δυνατοῦ·

 διό ἐγώ δύναμαι νά εἴπω μετά θάρρους συμφώνως μέ τόν Ἅγιον Ἀπόστολον Παῦλον, ὅτι εἴμεθα ναός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. Ἄς ἁγιάσωμεν λοιπόν καί καθαρίσωμεν τόν ναόν τοῦτον, καθόσον ὁ ἴδιος εἶναι Καθαρός καί Ἅγιος, ἵνα ἐπιθυμήσῃ νά κατοικήσῃ ἐν αὐτῷ· ἄς στολήσωμεν αὐτόν δι’ ὅλων τῶν καλῶν καί ἐναρέτων πράξεων· ἄς θυμιάσωμεν αὐτόν διά τοῦ θυμιάματος τῆς καθαρᾶς καί καρδιακῆς προσευχῆς πρός ἀνάπαυσιν τοῦ ἰδίου θείου θελήματος, τήν ὁποίαν προσευχήν ἀδύνατον εἶναι ν’ ἀποκτήσῃ τίς διά τῆς συναναστροφῆς τῶν κοσμικῶν συνεχῶν ταραχῶν, καί οὔτω θέλει ἐπισκιάσει εἰς τήν ψυχήν σου ἡ νεφέλη τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, καί τό φῶς τῆς μεγαλωσύνης Αὐτοῦ θέλει διαλάμψει ἐντός τῆς καρδίας σου·

 καί οἱ μέν Ἅγιοι Ἄγγελοι , οἱ κάτοικοι τοῦ σκηνώματος τοῦ Θεοῦ, θέλουσι πληρωθῇ ἀπό χαράν καί εὐφροσύνην, οἱ δέ ἀναίσχυντοι δαίμονες διά τῆς φλογός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θέλουσιν έξαφανισθῇ,

 Ὀνείδιζε λοιπόν πάντοτε τον ἑαυτόν σου, ἀδελφέ, καί λέγε· ἀλλοίμονον εἰς σέ, ὦ ἀθλία ψυχή! ἐπλησίασεν ὁ ἐκ τοῦ σώματός σου ἀποχωρισμός, διατί εὐχαριστῆσαι εἰς ἐκεῖνα, τά ὁποῖα σήμερον μέλλεις νά ἐγκαταλείψῃς, καί νά στερηθῇς τήν θεωρίαν αὐτῶν εἰς τούς αἰῶνας;

 πρόσεχε, ὦ ψυχή, εἰς τόν ἑαυτόν σου, καί συλλογίζου τά ὅσα ἔπραξας, καί πῶς ἔπραξας αὐτά, καί ποῖα εἶναι, καί μετά τίνος ἐπέρασας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου, ἤ ποῖος ἐδέχθη τόν κόπον τῆς ἐργασίας τῆς πνευματικῆς σου γεωργίας, καί τίνα εὐχαρίστησας διά τῆς πάλης σου, ἵνα ἐξέλθῃ εἰς ἀπάντησίν σου ἐν καιρῷ τῆς ἐντεῦθεν ἐκδημίας σου· ποῖον δέ εὐχαρίστησας ἐν τῇ ὁδῷ τῆς ζωῆς σου, ἵνα ἀναπαυθῇς ἤδη εἰς τόν λιμένα αὐτοῦ; τίνος δέ χάριν ἐκακοπάθησας κοπιάζουσα, ἵνα φθάσῃς ἤδη εἰς Αὐτόν μετά χαρᾶς;

 ποῖον ἀπέκτησας φίλον εἰς τόν μέλλοντα ἀιῶνα, ἵνα σέ ὑποδεχθῇ ἐν καιρῷ τοῦ ταξειδίου σου; εἰς τίνος χωράφιον ἐδούλευσας, καί τίς εἶναι, ὄστις μέλλει νά πληρώσῃ τόν μισθόν σου ἐν τῇ δύσει τοῦ χωρισμοῦ ἐκ τοῦ σώματός σου;

 Σύ, ὦ ψυχή, ἐξέτασον σεαυτήν, καί βλέπε πρός ποίαν γῆν εἶναι ἡ μερίς σου· καί ἄν διέβῃς τό χωράφιον τῶν ἁμαρτιῶν σου, τό ὁποῖον καρποφορεῖ πικρίαν είς τούς δουλεύοντας αὐτό· κράξον καί βόησον μετά κλαυθμοῦ καί στεναγμοῦ καί ἀδημονίας ἐκεῖνα τά λόγια, τά ὁποῖα ἀναπαύουσι τόν Θεόν σου περισσότερον ἀπό τάς θυσίας καί τά ὁλοκαυτώματα·

 ἄς ἀναβρύῃ τό στόμα σου παραπονητικάς φωνάς, εἰς τάς ὁποίας εὐφραίνονται οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι· πλύνε τάς παρειάς σου μέ τά κλαύματα τῶν ὀμμάτων σου, ἵνα ἀναπαυθῇ εἰς σέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, καί καθαρίσῃ τόν ρύπον τῆς κακίας σου· καταπράϋνον διά τῶν δακρύων τόν Κύριόν Σου, ἵνα ἔλθῃ καί πρός σέ· ἐπικαλοῦ τήν Μαρίαν καί Μάρθαν, ὅπως σέ διδάξωσι πενθικάς φωνάς·

 βόησον πρός τόν Κύριον, καί εἰπέ.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὅστις ἔκλαυσας ἐπί Λαζάρῳ, καί ἔχυσας δάκρυα λύπης καί συμπαθείας ἐπάνω εἰς αὐτόν, δέξαι τά τῆς πικρίας μου δάκρυα· ἰάτρευσον διά τῶν ἁγίων Σου τάς ψυχικάς μου πληγάς·

 διά τοῦ Τιμίου Σου αἵματος καθάρισόν μου το αἷμα, καί ἕνωσον τήν εὐωδίαν τοῦ  ζωοποιοῦ Σου σώματος τῷ σώματί μου· ἡ χολή, τήν ὁποίαν παρά τῶν ἐχθρῶν ἐποτίσθῃς, ἄς γλυκάνῃ τήν ψυχήν μου ἀπό τήν πικρίαν, τήν ὁποίαν ὁ ἀντίδικός μου διάβολος μ’ ἐπότισε· τό πανάγιόν Σου σῶμα, τό ὁποῖον ἐτανύσθη ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἄς ἀναπτερώσῃ πρός Σέ τόν νοῦν μου, ὅστις ἐσύρθῃ κάτω ὑπό τῶν δαιμόνων· ἡ παναγία Σου κεφαλή, τήν ὁποίαν ἔκλινας ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἄς ὑψώσῃ τήν κεφαλήν μου, τήν περιϋβρισθεῖσαν ὑπό τῶν ἀντιπάλων δαιμόνων·

 αἱ πανάγιαί Σου χεῖρες, αἱ καθηλωθεῖσαι ὑπό τῶν παρανόμων ἐν τῷ Σταυρῷ, ἄς μέ ἀναβιβάσωσι πρός Σέ ἐκ τοῦ χάσματος τῆς ἀπωλείας, καθώς ὑπεσχέθη το πανάγιόν Σου στόμα· τό πρόσωπόν Σου, τό δεξάμενον ραπίσματα καί ἐμπτύσματα ὑπό τῶν καταράτων Ἰουδαίων, ἄς μοῦ λαμπρύνῃ τό πρόσωπον, τό ὁποῖον ἐμολύνθη ἀπό τάς ἁμαρτίας· ἡ ψυχή Σου, τήν ὁποίαν ἐπί τοῦ Σταυροῦ ὑπάρχων, παρέδωκας εἰς τόν Πατέρα Σου, ἄς μέ ὁδηγήσῃ πρός Σέ διά τῆς χάριτός Σου·

 δέν ἔχω καρδίαν θλιβομένην πρός ἀναζήτησίν Σου, δέν ἔχω μετάνοιαν, δέν ἔχω κατάνυξιν, οὔτε δάκρυα, τά ὁποῖα ἐπαναφέρουσι τά τέκνα εἰς τήν ἰδίαν αὐτῶν πατρίδα. Δέν ἔχω, Δέσποτα, δάκρυον παρακλητικόν· ἐσκοτίσθῃ ὁ νοῦς μου ἀπό τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου, καί δέν δύμαται ν’ ἀτενίσῃ πρός Σε μετά πόνου· ἐψυχράνθῃ ἡ καρδία μου ἀπό τό πλῆθος τῶν πειρασμῶν, καί δέν δύναται νά θερμανθῇ διά τῶν δακρύων τῆς πρός Σέ ἀγάπης.

 Ἀλλά Σύ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός μου, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν, δώρησαί μοι τελείαν μετάνοιαν, καί καρδίαν ἐπίπονον, ἵνα ὀλοψύχως ἐξέλθω εἰς ἀναζήτησίν Σου·

 διότι ἄνευ Σοῦ θέλω ἀποξενωθῆ ἀπό παντός ἀγαθοῦ. Χάρισαί μοι λοιπόν, ὦ Ἀγαθέ, τήν χάριν Σου· ὁ Πατήρ, ὅστις σ’ ἐγέννησεν ἐκ τῶν κόλπων Αὐτοῦ ἀχρόνως καί ἀϊδίως, ἄς ἀνανεώσῃ εἰς ἐμέ τάς μορφάς τῆς εἰκόνος Σου·

 Σ’ ἐγκατέλιπον, μή μ’ ἐγκαταλείπῃς· ἐχωρίσθην ἀπό Σοῦ, ἔξελθε εἰς ἀναζήτησίν μου, καί εὐρών εἰσάγαγέ με εἰς τάς νομάς Σου, καί συναρίθμησόν με μετά τῶν προβάτων τῆς ἐκλεκτῆς Σου ποίμνης, καί διάθρεψόν με μετ’ αὐτῶν ἐκ τῆς χλόης τῶν θείων Σου Μυστηρίων, τῶν ὁποίων ὑπάρχει κατοικητήριον ἡ καθαρά καρδία, εἰς τήν ὁποίαν ἀναφαίνεται ἡ ἔλλαμψις τῶν ἀποκαλύψεών Σου, ἡ ὁποία ἔλλαμψις εἶναι παρηγορία καί ἀναψυχή τῶν κοπιόντων διά Σέ ἐν θλίψεσι καί διαφόροις ἀτιμίαις·

 τῆς ὁποίας ἐλλάμψεως εἴθε ν’ ἀξιωθῶμεν καί ἡμεῖς διά τῆς χάριτος καί φιλανθρωπίας Σου, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς τους αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!