ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ-ΠΑΣΧΑΛΙΟ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑ !!!!! ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ!

ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΟΙ  ΑΦΥΠΝΙΣΘΕΙΤΕ: ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ-ΠΑΣΧΑΛΙΟ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑ !!!!!

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ!

ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. (Γαλ.1,8

Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε είτε διά λόγου είτε δι΄ επιστολής ημών (2 Θεσσαλ. 2,15) 

"Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώση ὑμᾶς", λέγει τό Εὐαγγέλιον,

 ἀλλά καί ὁ Μέγας Βασίλειος συνιστᾶ: "Οὐδείς ἁπλῶς οὐδέ ἀνεξετάστως ἀπό τῶν ὑποκρινομένων τήν ἀλήθειαν συναρπάζεσθαι"(Μεγάλου Βασιλείου , Ὅροι Ἠθικοί, ΚΗ, 1) (= Κανείς ἐπιπολαίως καί χωρίς ἀκριβῆ ἐξέτασιν νά μήν παρασύρεται ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ὑποκρίνονται ὅτι κηρύσσουν τήν ἀλήθειαν.) 

ΠΑΣΧΑΛΙΟ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑ 

Όσοι άλλαξαν το Παλιό Ημερολόγιο κατηγορούν εκείνους που έμειναν πιστοί σ' αυτό, ότι είναι σχισματικοί γιατί αναίτια διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία , τότε (δηλ. το 1924) όταν δεν υπήρχε εμφανώς θέμα Οικουμενισμού. Τους κατηγορούν μάλιστα ότι οι αιτιάσεις τους περί Οικουμενισμού είναι πολύ όψιμες για να δικαιολογήσουν τάχα την σχισματική τους κατάσταση.

Προς στήριξη δε των ισχυρισμών τους λένε ότι η αλλαγή του ημερολογίου  δεν έθιξε το Πασχάλιο της Εκκλησίας. Οτι τάχα μόνο αυτό έχει σημασία , δηλαδή ότι δεν άλλαξε το Πάσχα , αποσιωπώντας όμως ότι άλλαξαν όλες οι ακίνητες εορτές του έτους (Χριστούγεννα, Φώτα, Κοίμηση Θεοτόκου κλπ.) εορτάζοντας ταυτόχρονα με τους αιρετικούς και διακόπτοντας τον ταυτόχρονο εορτασμό μέσα στο σύνολο της Ορθοδοξίας.

Ο ΄Αγιος Επιφάνιος γράφει για τα προ της Α' Οικουμενικής Συνόδου «τα σχίσματα ήν και ήν χλεύη Ελλήνων λεγόντων και χλευαζόντων την εν τη Εκκλησία διαφωνίαν» μετα όμως «επι Κωνσταντίνου δια της των επισκόπων σπουδής ,συνηνώθη μάλλον το σχίσμα εις μίαν ομόνοιαν. Τι ουν τούτου έστι χαριέστερον απο γής περάτων, εν μια ημέρα απαλλάτειν λαόν Θεού συμφωνιών τε και αγρυπνιών και τας αυτάς ημέρας ίσας φέρειν εν τε αγρυπνίαις και δεήσεσι και ομονοία και λατρεία ,νηστεία τε και ξηροφαγία και αγνεία;» (Migne 42,371)

Ο  Θεοδώρητος (5ος αι. μ.Χ.) παρομοίως αναφέρει : «Επειδή δε το νοερόν φώς (το Άγιο Πνεύμα δια της Α'Οικουμενικής Συνόδου ) την αχλύν (ομίχλη) εκείνην εσκέδασε , πανταχού γης και θαλάσσης, ηπειρώται και νησιώται κοινή του Θεού  και Σωτήρος επιτελούσι τας εορτάς και ένθα αν τις αποδημήσαι θελήσει ,κάν προς ήλιον ανίσχοντα, κάν πρός δυόμενον, πανταχού την αυτήν ευρήσει κατά τον αυτόν χρόνον επιτελουμένην πανήγυριν» (Migne 83,1241).

Ο ιστορικός Ευσέβιος Καισαρείας:

«Προϋπήρχε δ' άρα καί άλλη τις τούτων προτέρα νόσος αργαλεωτάτη τάς εκκλησίας εκ μακρού διενοχλούσα, η τής σωτηρίου εορτής διαφωνία» (βίος Μ.Κωνσταντίνου εκκλησιαστ.ιστορία Ευσεβίου βιβλ.3,5).  Καθώς και ): «...ο Βασιλεύς είπεν ότι αυτή (αναφέρεται στην συμφωνία του κοινού εορτασμού του πάσχα) είναι η δευτέρα νίκη την οποίαν εκέρδισεν κατά του εχθρού της εκκλησίας...» Όταν ο ίδιος ο Μέγας Κωνσταντίνος λέει ότι η εορτολογική ανομοιομορφία ήταν έργο του εχθρού της εκκλησίας, δηλαδή του διαβόλου , ποιός προτιμά  να εμμένει προσκολλημένος σε τέτοιου είδους  έργα ;

Αλλά και ο ίδιος ο Μέγας Κωνσταντίνος που τόσο μόχθησε για την Α' Οικ.Σύνοδο γράφει:«...ήδη καί τόν προειρημένον λόγον καί τήν παρατήρησιν τής αγιωτάτης ημέρας υποδέχεσθαί τε καί διατάττειν οφείλετε, ίνα επειδάν πρός τήν πάλαι μοι ποθουμένην τής υμετέρας διαθέσεως όψιν αφίκωμαι, εν μιά καί τή αυτή ημέρα τήν αγίαν μεθ' υμών εορτήν επιτελέσαι δυνηθώ καί πάντων ένεκεν μεθ' υμών ευδοκήσω, συνορών τήν διαβολικήν ωμότητα υπό τής θείας δυνάμεως διά τών [ημετέρων] πράξεων ανηρημένην, ακμαζούσης πανταχού τής ημετέρας πίστεως καί ειρήνης καί ομονοίας » (βίος Μ.Κωνσταντίνου εκκλησιαστ.ιστορία Ευσεβίου βιβλ.3,20).

Ο Ευσέβιος και πάλι «καί ούτω μία Χριστού γέγονεν εορτή: καί ούτω τών μέν κυριοκτόνων (Ιουδαίων) απέστησαν, τοίς δέ ομοδόξοις συνήφθησαν: η φύσις γάρ   έλκει τά όμοια πρός τά όμοια»(π ερί της του Πάσχα εορτής PG 24,701).

Συμπεραίνουμε αβίαστα λοιπόν ότι το πνεύμα των Πατέρων της Α' Οικ. Συνόδου ήταν αφενός μέν να συνεορτάζουν όλοι οι χριστιανοί την ίδια ημέρα το Πάσχα και αφετέρου να διαχωρίσουν το συνεορτασμό του Πάσχα με τους Ιουδαίους δηλαδή εκτός από τη συνταύτιση μεταξύ των ομοδόξων ,επετεύχθη ταυτόχρονα και η απομάκρυνση του συνεορτασμού του Πάσχα με τους Ιουδαίους. Τους τότε Αγίους τους ενδιέφερε να μην συνεορτάζουν με αιρετικούς ή αλλοθρήσκους. Αυτό άλλωστε έγινε και νόμος της Εκκλησίας π.χ. : «Ου δεί παρά των Ιουδαίων ή αιρετικών τα πεμπόμενα εορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζειν αυτοίς» (37ος καν. Λαοδικείας) και αλλού.

Έτσι τότε καταδικάστηκαν ως αιρετικοί από την Β' Οικ. Σύνοδο οι λεγόμενοι πρωτοπασχίτες οι οποίοι γιόρταζαν το Πάσχα την «τεσσερεσκαιδεκάτη» , και ενώ σε όλα τα άλλα ήταν ορθόδοξοι , διέφεραν μόνο στο θέμα του «ταυτόχρονου» εορτασμού με την υπόλοιπη Εκκλησία. Στον λόγο του Αγ. Ιωάννη του Χρυσοστόμου εις τους τα πρώτα Πάσχα νηστεύοντας (Ε.Π.Ε.34,170-172) βέπουμε να απευθύνεται  προς τους πρωτοπασχίτες :  «...και από των αθλητών τούτων η Σύνοδος άπασα συγκεκρότητο τότε και μετά της Πίστεως και τούτο ενομοθέτησαν, ώστε κοινή και συμφώνως την εορτήν ταύτην επιτελείν...Όρα τι ποιείς τοσούτους κατακρίνων Πατέρας , ούτως ανδρείους και σοφούς». 

Η λατρευτική ενότητα λοιπόν αποτελεί επιταγή των Αγίων μας και συνοψίζουν σύγχρονοι καθηγητές επ αυτού:

"Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΗΣ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΥΓΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΙΝ ΔΕΝ ΕΓΚΕΙΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑ ΓΝΩΣΙΝ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑΝ ΕΝΙΑΙΑΝ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΛΛΑΚΤΟΝ ΠΙΣΤΙΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑ ΠΡΑΞΙΝ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟΝ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΟΝ ΕΚΔΗΛΩΣΙΝ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΙΝ ΑΥΤΗΣ." (βλ. Ανδρούτσου, Δογματική της Όρθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, Αθήναι 1956, σελ. 274)

Προφανώς ο κανονισμός των Πατέρων της Α' Οικ. Συνόδου αποτελεί οδοδείκτη και για τη συνέχεια ,δηλαδή θα πρέπει να αποφεύγεται ο συνεορτασμός με κάθε είδους αιρετικό:

 «...έτσι κατανοείται η εκκλησιαστικοκανονική εντολή από την Α' Οικ.Σύνοδο που έλυσε τελεσίδικα το θέμα του εορτασμού του Πάσχα 325 μ.Χ. ως σήμερα «μη μετά Ιουδαίων συνεορτάζειν» ΠΟΥ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΤΟ «ΜΗ ΜΕΘ' ΕΤΕΡΟΔΟΞΩΝ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙΝ» ...Γι αυτό ήδη το 1582 η ορθόδοξη Ανατολή απέρριψε το νέο ημερολόγιο όχι για λόγους επιστημονικούς ,αλλά εκκλησιολογικούς, διότι Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΠΤΩΣΗΣ ΩΣ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗΣ ΚΑΙ «ΕΚ ΤΩΝ ΚΑΤΩ» (ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗ) ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ . ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΝΣΑΡΚΩΝΕ ΚΑΙ Η ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ 1920...» ( π.Γ. Μεταλληνός εφημ. Καθημερινή 14/4/96 ).

      

  Ας δούμε όμως και μια άλλη εξίσου σοβαρή πτυχή του θέματος.

 α . Όπως είπαμε το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι άγιοι Πατέρες της, ήταν να μη γιορτάζουν οι χριστιανοί το Πάσχα την  ίδια μέρα, που γιόρταζαν οι Εβραίοι το δικό τους Πάσχα. Για το σκοπό αυτό έπρεπε να λάβουν υπ' όψη πως οι Εβραίοι προσδιόριζαν  την εξεύρεση την ημερομηνία γιορτασμού του Πάσχα τους.  

     Αυτό ακριβώς συνετέλεσε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος  να ορίσει να γιορτάζεται το χριστιανικό Πάσχα την πρώτη Κυριακή, μετά την  πρώτη πανσέληνο μετά την  εαρινή ισημερία.(1) Την απόφασή της αυτή η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος συμπεριέλαβε όχι σε κάποιο Κανόνα της, αλλά σε   « Όρο». Στους « Όρους» οι Οικουμενικές Σύνοδοι  συμπεριλάμβαναν τα δογματικά θέματα. Θέλησαν με τον τρόπο αυτό, να δείξουν ότι το θέμα αυτό, το θεώρησαν δόγμα πίστεως και ότι δεν χωράει καμιά οικονομία.

   β. Ο « Όρος» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, δεν διασώθηκε. Μαθαίνουμε γι' αυτόν από Επιστολή που έστειλε ο Μέγας Κωνσταντίνος  στις Εκκλησίες, για να τις ενημερώσει για τις αποφάσεις της Α΄   Οικουμενικής Συνόδου, από  τους διάφορους ιστορικούς της εποχής εκείνης και από τον  α΄ Κανόνα  της Συνόδου της Αντιόχειας.

        Τον α΄ Κανόνα της Αντιόχειας τον παραθέτουμε σε μετάφραση:

         

 « Όλοι όσοι τολμούν να καταπατούν τον  Όρον της αγίας και μεγάλης Συνόδου, που συγκλήθηκε στη Νίκαια με την παρουσία της ευσέβειας του θεοφιλέστατου βασιληά Κωνσταντίνου, σχετικά με τη γιορτή του σωτηρίου Πάσχα, να είναι ακοινώνητοι και απόβλητοι από την Εκκλησία, αν επιμένουν να αντιστέκονται με εριστικό πνεύμα σ' όσα ορθά έχουν αποφασιστεί, και αυτά ας ορίζονται για τους λαϊκούς.

 Κι' αν κάποιος από τους επικεφαλής της Εκκλησίας, δηλ. επίσκοπος ή

Πρεσβύτερος ή διάκονος, ύστερα από αυτόν τον Όρον, τολμήσει να αυθαιρετήσει έτσι, ώστε να προκαλέσει διαστροφή του πλήθους και ταραχή των Εκκλησιών και να τελέσει το Πάσχα μαζί με τους Ιουδαίους, αυτόν η αγία Σύνοδος από τώρα και στο εξής τον έκρινε κιόλας ξένο προς την  Εκκλησία, επειδή όχι μόνο επισωρεύει αμαρτίες για τον εαυτό του, αλλά γίνεται αίτιος διαφθοράς και διαστροφής για πολλούς.

         Και δεν καθαιρεί μόνο αυτούς από το λειτούργημά τους, αλλά και όσους θα τολμήσουν να «κοινωνήσουν» μ' αυτούς μετά την καθαίρεσή τους. Και όσοι καθαιρέθηκαν να στερούνται και την  εξωτερική τιμή την  οποία απολαμβάνει ο άγιος κανόνας και το ιερατείο του Θεού».(2)

      

       Ο α΄ Κανόνας της Συνόδου Αντιόχειας είναι πολύ σημαντικός. Θα κάνουμε τρεις παρατηρήσεις έπ' αυτού.

      

       α.  Παρατήρηση πρώτη.

                  Ο Κανόνας αυτός αποκόπτει απ' την Εκκλησία κάθε πιστό που παραβαίνει τον « Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Δηλαδή, αποκόπτει καθένα, που δεν γιορτάζει το Πάσχα που όρισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, όπως πρέπει να το γιορτάζουν οι Ορθόδοξοι. Κάθε κληρικός που δεν γιορτάζει, ή δεν θα γιορτάζει στο μέλλον την  ημερομηνία αυτή το Πάσχα, είναι ήδη καθηρημένος από τότε, δηλ. από τη μέρα που το αποφάσισε η Σύνοδος της Αντιόχειας, που εξέδωσε τον Κανόνα αυτό.

        Στον Κανόνα αυτό, το αξιοπερίεργο είναι ότι οι παραβάσεις του, ακόμα  και οι μελλοντικές, δεν  παραπέμπονται να δικαστούν από άλλη Σύνοδο, που θα λειτουργήσει σαν Δικαστήριο, αλλά τις δικάζει η Σύνοδος που εξέδωσε τον Κανόνα! Ο Κανόνας αυτός, κι' άλλοι δύο ακόμα, ο α΄ και β΄ της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, είναι οι μόνοι, από τους υπεροκτακόσιους Κανόνες που υπάρχουν στην Εκκλησία, οι οποίοι έχουν προδικάσει προκαταβολικά παραβάσεις της Εκκλησίας προτού ακόμα συντελεστούν! Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα στον Κανόνα αυτό, όταν λέει για κάθε μελλοντικό παραβάτη, ότι «τούτον η αγία Σύνοδος εντεύθεν ήδη αλλότριον έκρινε της Εκκλησίας», δηλ. αυτόν τον παραβάτη η αγία Σύνοδος από τώρα τον έκρινε ξένον, αποκομμένο από την  Εκκλησία!

        Οι λοιποί Κανόνες που προβλέπουν την επιβολή επιτιμίου σε παραβάσεις τους χρησιμοποιούν στη διατύπωσή τους συνήθως για τον παραβάτη τα ρήματα, που είναι στην προστακτική, όπως το «αφοριζέσθω», «καθαιρείσθω», «ανάθεμα έστω» κτλ. Ο παραπάνω Κανόνας της Αντιόχειας αναφερόμενος στον παραβάτη λέει ότι «καθαιρεί» και «εντεύθεν έκρινεν ήδη»!

 Επομένως, κάθε παραβάτης του «΄Ορου» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου έχει ήδη κριθεί και έχει καταδικασθεί είτε σε αφορισμό, είτε σε καθαίρεση!

      

       β. Παρατήρηση δεύτερη

        Ο α΄ Κανόνας της Αντιόχειας ότι όσοι κληρικοί «κοινωνούν» με  ήδη καθηρημένους από τη Σύνοδο κληρικούς επειδή παραβαίνουν τον « Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, είναι και αυτοί πλέον καθηρημένοι!

      

        γ. Παρατήρηση τρίτη.

                 Ορίζει ακόμα ο ίδιος Κανόνας της Αντιόχειας ότι ο κληρικός εκείνος (επίσκοπος, πρεσβύτερος ή διάκονος) ο οποίος

      

        «μετά τον Όρον τούτον τολμήσειεν επί διαστροφή των λαών και ταραχή των  Εκκλησιών ιδιάζειν, και μετά Ιουδαίων επιτελείν το Πάσχα, τούτον η αγία Σύνοδος εντεύθεν ήδη αλλότριον έκρινεν της Εκκλησίας»!

      

       Δηλαδή, με  βάση τον Κανόνα αυτό είναι αποκομμένος από το σώμα της Εκκλησίας κάθε κληρικός που θα τολμήσει να αυθαδιάσει εναντίον του «Όρου» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και θα θελήσει να διαστρέψει τους πιστούς να μην τηρούν τις δεσμεύσεις του, προκαλώντας ταραχή στην Εκκλησία, για να γιορτάζεται το Πάσχα με τους Ιουδαίους! Ποιοι είναι αυτοί οι κληρικοί που αυθαδιάζουν κατ' αυτό τον τρόπο;

        Είναι όσοι καλλιεργούν το έδαφος για αλλαγή του Πασχαλίου, προτείνοντας τον γιορτασμό του Πάσχα, όχι στην ημερομηνία που όρισαν οι άγιοι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, αλλά σε άλλη!

      

            3.     Το 1924 είναι γεγονός ότι ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος δεν άλλαξε το Πασχάλιο, όπως είχε προταθεί από το λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο» της Κωνσταντινουπόλεως του 1923. Η Εκκλησία της Φινλανδίας όμως δέχτηκε την ημερολογιακή μεταβολή. Άλλαξε πριν ογδόντα χρόνια, όχι μόνο το Παληό ημερολόγιο, αλλά και το Πασχάλιο! Έκτοτε, γιορτάζει το Πάσχα με τους παπικούς, που πολλές φορές συμπίπτει με το Πάσχα των Εβραίων, ή και πριν από αυτό. Αυτό σημαίνει σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα της Αντιόχειας ότι οι κληρικοί της είναι ήδη καθηρημένοι και οι πιστοί αποκομμένοι απ'  την Εκκλησία.

          Θα διερωτηθεί κάποιος, τι μας ενδιαφέρει εμάς, αν  η Εκκλησία της Φινλανδίας,  δέχτηκε το παπικό Πασχάλιο! Όμως, μας ενδιαφέρει άμεσα. Γιατί δεν πρέπει οι Ορθόδοξοι κληρικοί, όπως ορίζει ο α΄ Κανόνας της Αντιόχειας, να έχουν «κοινωνία» με τους κληρικούς της Φινλανδίας. Όσοι κληρικοί έχουν  «κοινωνία» με τους κληρικούς της Εκκλησίας αυτής, είναι και αυτοί καθηρημένοι, σύμφωνα με τον  παραπάνω Κανόνα.

          Ποιοι κληρικοί έχουν «κοινωνία» με την Εκκλησία της Φινλανδίας; Μόνο οι κληρικοί που δέχτηκαν ή ανέχονται το Νέο  Γρηγοριανό Ημερολόγιο! Επομένως, μπορεί ορισμένοι επίσκοποι να μην άλλαξαν το Πασχάλιο, όμως επειδή  έχουν «κοινωνία» με την Εκκλησία της Φινλανδίας, είναι σαν να  άλλαξαν και οι ίδιοι το Πασχάλιο. Οι συνέπειες είναι ακριβώς οι ίδιες!

         

          4.   Σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα όσοι κληρικοί αυθαδιάζουν προς τον «΄Ορον» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου με το να ζητούν την αλλαγή της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα είναι ήδη, προκαταβολικά από τη Σύνοδο της Αντιόχειας, καθηρημένοι!

          Ποιοι είναι αυτοί; Είναι όσοι κατά καιρούς έχουν ταχθεί υπέρ της αλλαγής της ημερομηνίας του Πάσχα, για να το γιορτάζουμε την ίδια μέρα με τους Λατίνους, όπως είναι ο Μελέτιος Μεταξάκης, ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μέχρι τον Αθηναγόρα και τους διαδόχους του Δημήτριο και Βαρθολομαίο.

          Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού στις 4 Δεκεμβρίου 1963 διακήρυξε:

         

            « Η Αγία Σύνοδος δεν εναντιούται εις το να ορισθεί παγία Κυριακή δια την εορτήν του Πάσχα εν τω Γρηγοριανώ ημερολογίω, συγκατανευόντων όσων ενδιαφέρονται σχετικώς, ιδία δε των διϊσταμένων προς την  κοινωνίαν της Αποστολικής έδρας αδελφών…».(3)

         

           Ο Αθηναγόρας σε μήνυμά του προς το οικουμενιστικό «Συμπόσιο», που διοργάνωσε ο Δραγάν στην Αθήνα στις 11 Ιουνίου 1969, γράφει:

         

            « Και αύθις επαναλαμβάνομεν εις όλον τον  χριστιανικόν κόσμον ως ημέραν κοινού εορτασμού του Πάσχα την δευτέραν Κυριακήν του Απριλίου, ελπίζοντες, ότι ο κοινός ούτος εορτασμός, ο σταθερός, θα αποτελέσει όχι μόνον έν σύμβολον, αλλά και μίαν θετικήν συμβολήν εις την τελείωσιν της χριστιανικής ενότητος».(4)

         

          Παραλείπουμε τις άλλες δηλώσεις των Πατριαρχών για το θέμα αυτό. Αυτό όμως που αποδεικνύεται  είναι, πως οι εκκλησιαστικοί αυτοί ηγέτες με τις δηλώσεις τους αυτές, σύμφωνα με τον α΄ Κανόνα της Αντιόχειας, είναι ήδη καθηρημένοι και ακοινώνητοι.

         

          Ύστερα από τα παραπάνω συνάγεται, ότι ναι μεν όσοι άλλαξαν το Ημερολόγιο, δεν  άλλαξαν ευθέως και το Πασχάλιο, όμως εφόσον έχουν κοινωνία,  αφ' ενός μεν με την  Εκκλησία της Φινλανδίας, που δέχτηκε το παπικό Πασχάλιο  και αφ' ετέρου με τους Πατριάρχες ΚΠόλεως, που ζητούν την αλλαγή της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα και είναι ως εκ τούτου προκαταβολικά καθηρημένοι, είναι προφανές, ότι παραβαίνουν τον « Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, κατά τον α΄ Κανόνα της Αντιόχειας, πράγμα το οποίο είναι θέμα πίστεως.

1  Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης γράφει ότι  η δέσμευση να  γιορτάζεται το Πάσχα μετά την   πρώτη πανσέληνο  και ημέρα Κυριακή, έχομε από την Παράδοση και όχι από τον «΄Ορον»

              της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (Πηδάλιο, ερμηνεία εις 7ον Αποστολικό Κανόνα).

    

2  «Πάντας τους τολμώντας παραλύειν τον ΄Ορον  της  Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της εν Νικαία συγκροτηθείσης επί παρουσία της ευσεβείας του θεοφιλεστάτου βασιλέως Κωνσταντίνου, περί της αγίας εορτής του σωτηριώδους Πάσχα, ακοινωνήτους και αποβλήτους είναι της Εκκλησίας, ει επιμένοιεν φιλονεικότερον ενιστάμενοι προς τα καλώς δεδογμένα, και ταύτα ειρήσθω περί των λαϊκών.

3 Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, Ορθοδοξία και παπισμός, τομ. Β΄σελ.571

4  αυτόθι σ. 571.

http://clubs.pathfinder.gr/antioikoumene/593610

«Κρατειτε τας παραδοσεις»

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου 
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ.69-71
«Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις…» Οι προτεστάντες δεν παραδέχονται την Παράδοση της Εκκλησίας. Μόνο το Ευαγγέλιο κρατούν. Εμείς, κοντά στο Ευαγγέλιο, κρατούμε και την Παράδοση της Εκκλησίας.
Όλα όσα έχουμε στην Εκκλησία, δεν είναι μόνο από την Αγία Γραφή, αλλά είναι και εκ του προφορικού λόγου, που μεταδόθηκαν σε εμάς από γενεά σε γενεά.
Ως επί παραδείγματι το Ευαγγέλιο δε γράφει πουθενά ότι πρέπει οι Χριστιανοί να κάνουμε το σταυρό μας. Αλλά το λέει η ιερά Παράδοση, που μας φύλαξε και το Ευαγγέλιο. Από την πρώτη στιγμή που παρουσιάστηκε ο χριστιανισμός μέχρι σήμερα οι Χριστιανοί έκαναν το σταυρό τους. Εκ της ιεράς Παραδόσεως έχουμε το ότι πρέπει να κτίζονται οι εκκλησίες μας με το ιερό προς ανατολάς. Εκ της ιεράς Παραδόσεως έχει η Εκκλησία μας και πολλά άλλα πράγματα.
Πρέπει να προσέχουμε, γιατί υπάρχουν και παραδόσεις ειδωλολατρικές. Ότι είναι αντίθετο με το Ευαγγέλιο, το απορρίπτει…
Κρατούμε το Ευαγγέλιο και την ιερά Παράδοση, ως μοναδικές πηγές της πίστεως μας. Όλα τα άλλα τα απορρίπτουμε.

Ιερά Παράδοσις – το Πηδάλιο

Δε μπορεί να σταθεί η Γραφή χωρίς τη βεβαίωση της Ιεράς Παραδόσεως. Η Ιερά Παράδοση διακρίνεται σε αποστολική παράδοση, αυτή που παρέδωσαν οι απόστολοι και πατερική παράδοση, αυτή που παραδόθηκε από τους πατέρας μέχρι της τελευταίας Ζ΄(7^ης) Οικουμενικής Συνόδου. Η Παράδοση της Εκκλησίας συνεχίζεται μέχρι των ημερών μας επί τη βάση των όσων παρέδωσαν οι άγιοι απόστολοι και οι άγιοι πατέρες.
Η εκκλησιαστική αυτή παράδοση βρίσκεται μέσα στο Πηδάλιο. Μέσα στο Πηδάλιο της Εκκλησίας είναι οι όροι, οι κανόνες, οι αποφάσεις των Τοπικών και των Οικουμενικών Συνόδων. Μέσα σ’ αυτό λαλούν οι μεγάλοι πατέρες, «τα πάγχρυσα στόματα του Λόγου». Αυτοί δίδουν, με το φωτισμό του αγίου Πνεύματος, τη λύση των προβλημάτων που προκύπτουν μέσα στην Εκκλησία.
Συνεπώς οι προτεστάντες έχουν τη Γραφή και την υπερτονίζουν και οι χιλιασταί έχουν την Αγία Γραφή και τη μαθαίνουν απ’ έξω, αλλά δεν γνωρίζουν την ορθή ερμηνεία και είμεθα ένοχοι που δεν την μελετούμε. Εμείς έχουμε την Αγία Γραφή καθώς ερμηνεύθη από τους πατέρας και τας Τοπικάς και Οικουμενικάς Συνόδους. Αυτός είναι όρος ασφαλείας. Διότι αν αφαιρέσουμε τον όρον αυτόν, λέγει ο ομώνυμος μου άγιος Αυγουστίνος, η Αγία Γραφή καταντά βιβλίο όλων των αιρέσεων. Όλες οι αιρέσεις στηρίζονται στην παρερμηνεία της Αγίας Γραφής. Όχι διότι φταίει η Αγία Γραφή – κάθε άλλο, άπαγε της βλασφημίας – αλλά φταίει ο άνθρωπος, που δεν κάνει καλή χρήση της Αγίας Γραφής. Ο απόστολος Πέτρος λέει· Προσέξτε, υπάρχουν μερικά χωρία της Αγίας Γραφής τα οποία, αν δεν τα ερμηνεύσουμε ορθά, δημιουργούν ζητήματα μέσα στην Εκκλησία.
Στους πειρασμούς του Χριστού έχουμε μία μάχη, που και οι δύο πλευρές χρησιμοποιούν ως όπλο την Αγία Γραφή. Ο σατανάς πολεμά διαστρεβλώνοντας τα χωρία της Αγίας Γραφής και ο Χριστός τον αντικρούει και τον κατατροπώνει με τη σωστή ερμηνεία των χωρίων.
Αν κανείς διαβάσει την Αγία Γραφή χωρίς τη βοήθεια των πατέρων της Εκκλησίας, μπορεί παρερμηνεύοντας την, να πέσει σε πολλές αιρέσεις. Μπορεί να φτάσει στις πιο παράξενες ερμηνείες και να πέσει στα μεγαλύτερα αμαρτήματα ακόμα. Ποιος θα ερμηνεύσει λοιπόν ένα χωρίο που εκ πρώτης όψεως φαίνεται εύκολο αλλά στην πραγματικότητα είναι βαθύ και δύσκολο, ο άλφα και ο βήτα; Θα το ερμηνεύσουμε καθώς το ερμηνεύουν οι πατέρες της Εκκλησίας μας εν Πνεύματι αγίω.
Η ερμηνεία των Πατέρων επάνω στην Αγία Γραφή είναι το Πηδάλιο που είναι έργο κυρίως του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. Δεν λέει βέβαια τίποτα δικό του. Ο ίδιος ο άγιος Νικόδημος υποσημειώσεις μόνο έχει και ερμηνεία έχει που είναι αξιοθαύμαστη. Ανοίγοντας το Πηδάλιο ακούμε τη φωνή των πατέρων όχι ενός και δύο αλλά ολόκληρου συνάξεως αγιωτάτων πατέρων, εκατό, διακοσίων, τριακοσίων, τετρακοσίων, πεντακοσίων, εξακοσίων αγίων πατέρων. Όλοι αυτοί συνήλθαν και ερμήνευσαν τας γραφάς και μας υπέδειξαν με ποιο τρόπο πρέπει να ζούμε.
 Το Πηδάλιο περιφρονείται
Μα τώρα το Πηδάλιο περιφρονείται. Είναι ένα σημείο των καιρών λυπηρό και αυτό. Το είχα αισθανθεί ως φοιτητής πανεπιστημίου, όπου καθηγηταί, ορθόδοξοι μέν αλλά προτεσταντίζοντες, ομιλούσαν περιφρονητικά για το «Πηδάλιο». Μόνο κάτι ταπεινοί Χριστιανοί, πιστά της Εκκλησίας τέκνα είχαν το «Πηδάλιο», που ήτο εξηντλημένο και άγνωστο στο ευρύ κοινό.
Οι πατέρες, λέγανε οι καθηγηταί εκείνοι, ήτανε παλιοί άνθρωποι, καθυστερημένα πνεύματα του καιρού εκείνου…
Και τώρα άλλοι, σύγχρονοι μας, δημιούργησαν τον λεγόμενο «νεοπατερισμό». Δηλαδή, οι νέοι αρχιερείς είναι κι αυτοί πατέρες.
Όπως δημιουργήθηκε ο νέος όρος «νεορθόδοξοι», έτσι δημιουργήθηκε και ο «νεοπατερισμός». Όλες αυτές είναι αποκλίσεις από την αυστηράν γραμμήν της παραδόσεως.
Νεορθόδοξο κίνημα, όχι παραδοσιακό, είναι αυτό του Γιανναρά. Μέσα σε αυτό τον κόσμο ζούμε και πρέπει να ομολογήσω ειλικρινώς, ότι και εσείς κατά τινα τρόπο είστε επηρεασμένοι από αυτά και είμεθα υπεύθυνοι και εμείς. Δεν εκτιμάται το Πηδάλιο.
Στο Άγιον Όρος κάθησε και το κατήρτισε ο άγιος Νικόδημος. Δεν έγραψε δικά του λόγια. Απλώς ερμήνευσε σε απλή γλώσσα τους ιερούς κανόνες των πατέρων και των Συνοδών, για να είναι καταληπτοί. Το Πηδάλιο περιέχει ερμηνεία δυσκόλων χωρίων της αγίας Γραφής και είναι ασφαλής οδηγός προς πορείαν χριστιανικήν.
Είναι μία υποτίμησις του «Πηδαλίου» αυτό που γίνεται. Γι’ αυτό πέσαμε σε ηθικολογία…
Όπως καταντούμε, ξέρετε, οι θεωρούμενοι ορθόδοξοι θα αρνηθούν την Ορθοδοξία – υπάρχει προφητεία, ότι πατριάρχαι αρχιεπίσκοποι επίσκοποι ιερείς θα προδώσουν την Ορθοδοξία – και θα την υποστηρίξουν άνθρωποι άλλοι.
Οι μεν προτεστάντες λένε «μόνο Γραφή», οι άλλοι λένε «όχι Γραφή», και έρχεται στο μέσον η Εκκλησία η Ορθόδοξος και λέει «Ερευνάτε τας γραφάς» (Ιωάν. 5,39). Να διαβάζετε την αγία Γραφή, αλλά όχι με το δικό σας πνεύμα, που μπορεί να πλανηθεί, αλλά όπως την ερμηνεύουν οι πατέρες της Εκκλησίας.