ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Πάλιν ἐκλάμπει μοι τό φῶς, πάλιν τρανῶς ὁρᾶται,

πάλιν ἀνοίγει οὐρανούς, πάλιν τέμνει τήν νύκτα,

πάλιν παράγει ἅπαντα, πάλιν ὁρᾶται μόνον,

πάλιν ἁπάντων ἔξω με ποιεῖ τῶν ὁρωμένων,

τῶν αἰσθητῶν ὡσαύτως δέ, βαβαί, ἀποχωρίζει.

Πάλιν ὁ πάντων οὐρανῶν ὑπεράνω τυγχάνων,

ὅνπερ οὐδείς ἑώρακε πώποτε τῶν ἀνθρώπων,

Βλέψον ἄνωθεν, Θεέ μου,

καί εὐδόκησον φανῆναι

καί πτωχῷ προσομιλῆσαι.

Ἀποκάλυψον τό φῶς σου

διανοίξας οὐρανούς μοι,

ἄνοιξον τόν νοῦν μου μᾶλλον,

εἴσελθε καί νῦν ἐντός μου.

Λάλησον, καθάπερ πάλαι,

διά ῥυπαρᾶς μου γλώσσης,

περί ὧν τινες λαλοῦσιν,

ὅτι νῦν οὐδείς ὑπάρχει,

ὅς Θεόν γνωστῶς κατεῖδεν,

Φῶς ὁ Πατήρ, φῶς ὁ Υἱός, φῶς τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Βλέπε τί λέγεις, ἀδελφέ, βλέπε μή παρασφάλῃς!

Ἕν γάρ τά τρία φῶς εἰσιν, ἕν, οὐ κεχωρισμένον,

ἀλλ᾿ ἡνωμένον ἐν τρισί προσώποις ἀσυγχύτως.

Θεός γάρ ἀδιαίρετος ὅλως ἐστί τῇ φύσει,

καί τῇ οὐσίᾳ ἀληθῶς ὑπέρ πᾶσαν οὐσίαν˙

οὐ τῇ δυνάμει τέμνεται, οὐ τῇ μορφῇ, οὐ δόξῃ,

Τό φῶς σου περιλάμπον με ζωογονεῖ, Χριστέ μου,

τό γάρ ὁρᾶν σε ζώωσις, ἀνάστασίς τε πέλει.

Τό πῶς εἰπεῖν οὐκ ἔχω σου φωτός τάς ἐνεργείας,

πλήν τοῦτο ἔργῳ ἔγνωκα καί γινώσκω, Θεέ μου,

ὅτι κἄν νόσῳ, Δέσποτα, κἄν θλίψεσι κἄν λύπαις

κἄν ἐν δεσμοῖς κάν ἐν λιμῷ κἄν φυλακῇ κρατῶμαι,

κἄν δεινοτέροις ἀλγεινοῖς συνέχωμαι, Χριστέ μου,

Ἴδε μου, Χριστέ, τήν θλῖψιν,

ἴδε μου τήν ἀθυμίαν,

ἴδε μου καί τήν πτωχείαν.

Ἴδε τήν ἀσθένειάν μου

καί οἰκτείρησόν με, Λόγε!

Λάμψον μοι καί νῦν ὡς πάλαι

καί καταύγασον ψυχήν μου˙

φώτισον τούς ὀφθαλμούς μου

τοῦ ὁρᾶν σε, φῶς τοῦ κόσμου,

τήν χαράν, τήν εὐφροσύνην,

τήν ζωήν τήν αἰωνίαν,

τήν τρυφήν τήν τῶν ἀγγέλων,

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ