Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ Τοῦ π. Νικολάου Δημαρᾶ, Δρος Νομικῆς

Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Τοῦ π. Νικολάου Δημαρᾶ, Δρος Νομικῆς

Ὁ σχισματοαιρετικός Νεοημερολογιτισμός γεννήθηκε στηριγμένος πάνω σέ ἕνα ψεῦδος. Ὅπως ὅλα τά σχίσματα καί οἱ αἱρέσεις βασίζονται στό ψεῦδος καί στήν συκοφαντία, στήν πλαστογράφηση τῆς ἀλήθειας καί στήν ἀπάτη, καί ἐπιβάλλονται στούς ἀδιάφορους γιά τήν πίστη καί στούς ἀμαθεῖς, ἀπό ἐκείνους πού ὑπηρετοῦν ἔνοχες σκοπιμότητες καί συσσχηματίζονται μέ τόν κόσμο, ὑπηρετώντας τήν ἑκάστοτε κοσμική ἐξουσία.

   Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας θεωρήθηκε καί θεωρεῖται ὡς ἕνας μῦθος, ἐξ ἀφορμῆς ἑνός ψεύδους μεταξύ τῶν Ἑβραίων. Ἀφοῦ οἱ στρατιῶτες τῆς κουστωδίας εἶπαν στούς ἀρχιερεῖς τά συγκλονιστικά γεγονότα τῆς Ἀναστάσεως, τούς ἔδωσαν πολλά χρήματα καί τούς εἶπαν νά λένε, ὅτι, ὅταν ἐμεῖς κοιμόμασταν, ἦλθαν οἱ μαθητές Του καί Τόν ἔκλεψαν. Καί συμπληρώνει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος: "Καί διεφημίσθη ὁ λόγος οὗτος παρά τοῖς Ἰουδαίοις μέχρι τῆς σήμερον".

  Ἕνα μεγάλο ψεῦδος πέρασε μέσα στήν ἱστορία.

          Τέτοια ψεύδη στόν κόσμο ὑπῆρξαν πολλά.

        

   Ἕνα ψεῦδος, ἐπίσης, ἀποτέλεσε τήν γενεσιουργόν αἰτίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, πού μέχρι σήμερα ἀποδυναμώνει τό ἔργον τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τίς ἐπιδράσεις τῶν σχισματικῶν αὐτῶν στό πλῆθος τῶν χριστιανῶν, πού εἶναι ἀδιάφοροι γιά τήν Πίστη ἤ πού σέ αὐτό τό ψεῦδος βρίσκουν καταφυγή ὅλοι ἐκεῖνοι πού ὑπηρετοῦν ἔνοχες σκοπιμότητες καί ἔχουν συσσχηματισθεῖ μέ τά πράγματα καί τίς ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου.

  Ἡ ἱστορία τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος εἶναι ἁπλῆ, ἐν συντομίᾳ:

 

  Μετά τό τέλος τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τό 1919, τά Ὀρθόδοξα κράτη τῆς Ἀνατολῆς, γιά λόγους ἐμπορικούς, ἤθελαν νά προσαρμοσθεῖ τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον στό λεγόμενον Γρηγοριανόν, πού προηγεῖτο κατά 13 μέρες.

  Καί στήν Ἑλλάδα ἄρχισαν σχετικές ζυμώσεις τῶν τότε κυβερνήσεων μέ τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἠρνεῖτο σθεναρῶς μέχρι τότε νά ἀποστεῖ τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου.

   Ἡ ἐπαναστατική κυβέρνηση Πλαστήρα, παρά τίς ἀντιρρήσεις τῆς Ἐκκλησίας, προέβη διά Βασιλικοῦ Διατάγματος στήν καθιέρωση τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου γιά τά πολιτειακά πράγματα.

  Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στό σχετικό Βασιλικό Διάταγμα διατύπωσε τήν γνώμη, ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ἀλλάξει τό Ἡμερολόγιον μόνη της, ἀναφορικά μέ τίς ἑορτές της.   Μία τοπική Ἐκκλησία, ὅπως αὐτή τῆς Ἑλλάδος, δέν ἦταν δυνατόν νά τό κάνει αὐτό, χωρίς νά καταστεῖ σχισματική ἔναντι τῶν ἄλλων.

 Ἀδικαιολόγητα, ὅμως, καί παρά τίς σοβαρότατες ἀντιρρήσεις τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὁ τραγικός ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μαζί μέ τόν ἀποστάτη καί μασῶνο Μελέτιο Μεταξάκη, πού εἶχε ἀναρριχηθεῖ στόν θρόνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀποδέχθηκαν στή συνέχεια τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον. Καί τήν 10ην Μαρτίου τοῦ 1924 ὀνόμασαν 23ην. Τό Πάσχα θά ἑορταζόταν κατά τό Παλαιό ἡμερολόγιο, τήν ἴδια μέν ἡμέρα Κυριακή μέ ὅλες τίς ἄλλες Ἐκκλησίες, πού κράτησαν τό Παλαιόν, ἀλλά οἱ ἡμερομηνίες δέν θά συνέπιπταν πλέον, διότι οἱ μέν Νεοημερολογίτες μετροῦσαν τίς ἡμέρες μέ βάση τό Νέον, Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, τρέχοντας μπροστά 13 ἡμέρες, οἱ δέ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι ὑπολόγιζαν τόν χρόνο ἀκόμη μέ βάση τό Παλαιόν, Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον, πού ἡ Ἐκκλησία εἶχε σέ χρήση 1600 χρόνια.

     Ὅλες οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀναδείχθηκαν ἔχοντας ἑνιαῖο Ἐκκλησιαστικό Ἑορτολόγιο καί Ἡμερολόγιο. Μέχρι τότε γνώριζαν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅπου καί νά βρίσκονταν, ἐκεῖ πού ὑπῆρχαν Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ὅτι γιόρταζαν τίς ἴδιες γιορτές, στίς ἴδιες ἡμέρες, τῶν Χριστουγέννων, τῶν Θεοφανείων, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, τῆς Κοιμήσεως καί ὅλες τίς ἀκίνητες ἑορτές γενικά. Μέ τήν πραξικοπηματική ἀλλαγή πού συντελέστηκε, διασπάστηκε ἡ θαυμαστή ἑνότητα πού ὑπῆρχε μέχρι τότε. Ἄλλοτε γιόρταζαν οἱ Νεοημερολογιτικές ἐκκλησίες, ὅπως αὐτή τῆς Ἑλλάδος, καί ἄλλοτε αὐτές πού διακράτησαν καί κρατοῦν ἀκόμη μέχρι σήμερα, μετά ἀπό σχεδόν ἐννενῆντα χρόνια, τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον, ὅπως κάνουν οἱ Σλαυικές Ἐκκλησίες.

  Σήμερα εἶναι ἡλίου φαεινότερον, βέβαια, ὅτι ὑπῆρχε σκοπιμότητα στήν ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου, ὅπως ἔδειξε ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων.

    Ὁ σκοπός τῆς ἀλλαγῆς ἦταν ὁ συνεορτασμός τῶν Ὀρθοδόξων μετά τῶν Φράγγων.

     Αὐτή ἡ ἀλλαγή ἦταν ἕνα ἀπό τά πρῶτα καί βασικά βήματα πού εἶχαν πονηρά σχεδιασθεῖ, γιά νά γίνει εὐκολότερα ἡ ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς Παπικούς.

 Τήν πονηρία τῶν Λατίνων εἶχε ἀναμφίβολα διαγνώσει στό παρελθόν ἡ Ἐκκλησία, καί γιαὐτό εἶχε λάβει ἀποφάσεις ἐν Συνόδῳ, μέ τίς ὁποῖες ἀναθεμάτιζε κάθε ἀλλαγή τοῦ Πατροπαραδότου Ἡμερολογίου καί κατ’ ἐξοχήν τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ ἁγίου Πάσχα. Ἄν γινόταν μία τέτοια ἀλλαγή θά κατέστρεφε τήν ἑορτολογική της αἰώνια ἑνότητα καί θά δημιουργοῦσε σύγχυση, ὅπως καί δημιούργησε, μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων.

     Ἔγραφε ὁ μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, ὅπως καί ἄλλοι σχισματοαιρετικοί στό παρελθόν, σχετικά μέ τά Σιγγίλια τῶν Συνόδων τῶν ἐτῶν 1583 καί 1593, γιά νά πλήξει τό κίνημα της εὐσεβείας καί τήν παραδοσιακή καί ὀρθοδόξως ἀγωνιζόμενη ἱερά Μονή Ἐσφιγμένου:

     " Ὅσον ἀφορᾶ τό "Σιγγίλιο" μέ τά ἀναθέματα τῆς συνόδου τοῦ 1593 κατά τοῦ νέου Καλενδαρίου, πρέπει νά ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν, ὅτι εἶναι πλαστό. Φέρεται ὑπογεγραμμένο ἀπό τόν Σίλβεστρο Ἀλεξανδρείας, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποθάνει πρό τοῦ 1593!"

Ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἀλήθειας

        

  Μετά τό 1924, μετά δηλαδή τήν ἐπάρατη Νεοημερολογιακή ἀλλαγή, ὅσοι ἀκολούθησαν τό Νέο ἡμερολόγιο ἔγιναν σχισματικοί. Δέν ἀποτελοῦσαν δηλαδή τήν ἀληθινήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία μέ τίς Πανορθόδοξες Συνόδους τοῦ 1583 καί 1593, (ἀλλά καί τοῦ 1587, περί ἧς Συνόδου βλ. κατωτέρω), καί ἐπί 350 χρόνια ἠρνεῖτο σθεναρῶς νά ἀκολούθησει τό φράγκικο ἡμερολόγιο, νά προσάρμοσει τό Ἑορτολόγιό της στό παπικό καλενδάριο καί νά ἀλλάξει τό Μηνολόγιον. Καί ὄχι μόνον ἠρνεῖτο οἱανδήποτε ἑορτολογικήν ἀλλαγήν ἀλλά ἀναθεμάτισε καί ὅσους στό μέλλον θά δέχονταν τό φράγγικο ἡμερολόγιο.

        

   1η Ἀπόφασις τῆς Συνόδου τοῦ 1583, ἡ ὁποία ὑπογράφεται ἀπό τούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμία, Ἀλεξανδρείας, Σίλβεστρο,  Ἱεροσολύμων, Σωφρόνιο καί ἀπό τούς ὑπόλοιπους παρόντες Ἀρχιερεῖς:

    Κανών Ζ': " Ὅποιος δέν ἀκολουθᾶ τά ἔθιμα τῆς Ἁγίας Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι ἐθέσπισαν, καί τό  Ἅγιον  Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν, καί θέλει νά ἀκολουθᾶ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί νέον Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα καί θέλει νά ἀνατρέψῃ καί νά χαλάσῃ τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἁγίας Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τῆς τῶν Πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.

    Ἐσεῖς δέ οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε, ἐγεννήθητε καί ἀνετράφητε καί, ὅταν τό καλέσῃ ὁ καιρός καί ἡ χρεία, καί αὐτό τό αἷμα σας νά χύνετε, διά νά φυλάξετε τήν πατροπαράδοτον πίστιν καί ὁμολογίαν σας καί νά φυλάγεσθε ἀπό τῶν τοιούτων, καί προσέχετε, ἵνα καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σᾶς βοηθᾶ, ἅμα καί ἡ εὐχή τῆς ἡμῶν μετριότητος εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν."

          1583 Ἰνδικτίων ιβ΄, Νοεμβρίου κ' "

    2η Ἀπόφασις τοῦ 1593, ἡ ὁποία ὑπογράφεται ἀπό τούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίαν, Ἀλεξανδρείας, Μελέτιον Πηγᾶν, Ἀντιοχείας,  Ἰωακείμ καί Ἱεροσολύμων, Σωφρόνιον καί τήν περί αὐτούς Ἱεράν Σύνοδον τῶν Ἀρχιερέων:

          "Ἀπαρασάλευτον διαμένειν βουλόμεθα τό τοῖς πατρᾶσιν διορισθέν περί τοῦ Ἁγίου καί σωτηρίου Πάσχα. Ἔχει δέ οὕτως:

Ἅπαντας τούς τολμῶντας παραλύειν τούς ὅρους τῆς Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς πρώτης Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης ἐπί παρουσίᾳ τοῦ εὐσεβοῦς καί Θεο-φιλεστάτου βασιλέως Κωνσταντίνου περί τῆς ἁγίας ἑορτῆς τοῦ Σωτηρίου Πάσχα, ἀκοινωνήτους καί ἀποβλήτους εἶναι τῆς Ἐκκλησίας, εἰ ἐπιμένειν φιλονικώτερον, ἐνιστάμενοι πρός τά καλῶς δεδιδαγμένα. Καί ταῦτα ἡγήσθω περί τῶν λαϊκῶν.

  Εἰ δέ τις τῶν προεστώτων τῆς Ἐκκλησίας Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος, μετά τόν ὅρον τοῦτον, τολμήσειεν ἐπί διαστροφῇ τῶν λαῶν καί ταραχῇ τῶν ἐκκλησιῶν ἰδιάζειν, καί μετά τῶν Λατίνων καί Ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τό Πάσχα, τοῦτον ἡ ἁγία Σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκανε τῆς Ἐκκλησίας. Δεῖ δέ στοιχεῖν τῷ τῶν Πατέρων κανόνι, μέχρι καί σήμερον Θεοῦ χάριτι, ὅ, καθ’ ὅ δεῖ καί τά λοιπά ἡ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία διαφυλάττει.

          Ἐν ἔτει σωτηρίῳ, Ζρα΄: αφηγ,΄ Φεβρουαρίου ιβ΄ 1593."

   Τό πρόβλημα πού ἀνακύπτει μέ τό Σιγγίλιον, ὅπως τό ἀντέγραψε ὁ Μοναχός Ἰάκωβος ὁ Νεοσκητιώτης καί βρίσκεται στήν Ἱ. Μ. Παντελεήμονος στό Ἅγιον Ὄρος μέ ἀριθμ. Κώδ. 772, ἐντοπίζεται στό ὅτι φέρεται ἀπό τόν Μοναχόν Ἰάκωβον νά τό ὑπογράφει τό 1593 καί ὁ Πατριάρχης Σίλβεστρος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποθάνει τό 1590 στή Ρόδο[1].

  Οἱ καινοτόμοι Νεοημερολογίτες ὑποστηρίζουν ἀκόμη ὅτι μόνον ὅσοι ἀκολουθήσουν τό Νέον Πασχάλιον ἀναθεμα-τίζονται ἀπό τήν Σύνοδο τοῦ 1593 καί ὄχι ὅσοι ἀκολουθήσουν Νέον Ἡμερολόγιον-Μηνολόγιον, τήν δέ Σύνοδον τοῦ 1583 ἐπί Ἱερεμίου τοῦ Β΄ θέλουν νά τήν ἀγνοοῦν καί τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου τήν θεωροῦν πλαστή (!), ὅπως μᾶς τήν διέσωσαν οἱ ἱστορικοί.

     Ὁ μοναχός Ἰάκωβος ἀντέγραψε σέ ἕνα καί τό αὐτό χειρόγραφο καί τίς δύο ἀποφάσεις, τόσο τήν τοῦ 1583 ὅσο καί ἐκείνη τοῦ 1593. Στό τέλος τοῦ χειρογράφου ἀναφέρει τά ὀνόματα τῶν Πατριαρχῶν, Ἱερεμίου, Κωνσταντινουπόλεως, Σιλβέστρου, Ἀλεξανδρείας καί Σωφρονίου, Ἱεροσολύμων, οἱ ὁποῖοι, κατά τίς ἀδιάψευστες μαρτυρίες ὅλων τῶν ἱστορικῶν ὑπέγραψαν τήν ἱστορικήν ἀπόφαση τοῦ 1583, μαζί μέ τούς Συνοδικούς Ἀρχιερεῖς. Τήν δεύτερη ἀπόφαση τοῦ 1593 ὑπέγραψαν οἱ   Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίας, Ἀλεξανδρείας, Μελέτιος Πηγᾶς, Ἀντιοχείας Ἰωακείμ καί Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί ἡ περί αὐτούς Ἱερά Σύνοδος τῶν Ἀρχιερέων.

    Εἶναι πέραν κάθε ἀμφιβολίας ὅτι στήν Σύνοδο τοῦ 1583, στήν Κωνσταντινούπολη, μετεῖχεν ὄντως καί ὁ Πατριάρχης Σίλβεστρος! Πρόκειται, λοιπόν, ξεκάθαρα γιά δύο διαφορετικές Συνόδους καί δύο ἀντίστοιχες ἀποφάσεις, ὅπως δημοσιεύονται ἀνωτέρω.

  Οἱ ἀποφάσεις τῶν Μεγάλων αὐτῶν Πανορθοδόξων Συνόδων δέν ἀμφισβητήθηκαν ποτέ μέχρι σήμερα ἀπό κανένα σοβαρό ἱστορικό!

  "...Οἱ Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας συγκάλεσαν τό 1583 Ἱερά Σύνοδο ὑπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἱερεμία Β΄, τόν Τρανό (1539-1595). Ἡ Ἱερά Σύνοδος καταδίκασε ὡς μή ἀναγκαία τή Γρηγοριανή μεταρρύθμιση, ἀφοῦ δημιουργοῦσε πολλά προβλήματα στό Ἑορτολόγιο τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἱερεμίας Β΄ ἀπείλησε ὅτι θά ἀφορίσει ὅσους θά δέχονταν τή μεταρρύθμιση, καί ἡ ἀπειλή τοῦ ἀφορισμοῦ ἐπαναλήφθηκε στή Σύνοδο τοῦ 1593, ὅπου ἔλαβαν μέρος τόσο ὁ ἴδιος, ὅσο καί οἱ Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων καί Ἀντιοχείας, καθώς καί ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Ρώσσου Πατριάρχη."[2]

   Ἀκριβῶς, ἐπειδή ἐπαναλήφθηκε ὁ ἀφορισμός ὅσων τολμήσουν νά καινοτομήσουν -ὄχι μόνον εἰς τό Πασχάλιον ἀλλά καί εἰς τό Μηνολόγιον-Ἑορτολόγιον- καί στήν Σύνοδο τοῦ 1593, γιαὐτό τό λόγο ὁ μοναχός Ἰάκωβος ἀναφέρει καί τούς Κανόνες τῆς Συνόδου τοῦ 1583, πού ὑπέγραψαν οἱ τρεῖς Πατριάρχες, Ἱερεμίας, Κωνσταντινουπόλεως, Σίλβεστρος, Ἀλεξανδρείας καί Σωφρόνιος, Ἱεροσολύμων, σέ ἕνα καί τό αὐτό χειρόγραφο μαζί μέ τόν ἀφορισμό ὅλων ὅσοι τολμήσουν νά ἀκολουθήσουν τό νέον παπικόν Πασχάλιον. Ὁ μοναχός Ἰάκωβος παρέλειψε νά σημειώσει τά ὀνόματα τῶν Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίου, Ἀλεξανδρείας, Μελετίου Πηγᾶ, Ἀντιοχείας, Ἰωακείμ, καί Ἱεροσολύμων, Σωφρονίου, πού ὑπέγραψαν τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου τοῦ 1593 μέ τήν  περί αὐτούς Ἱεράν Σύνοδον τῶν Ἀρχιερέων.

     Ἐπίσης, ὁ τέως ἀρχιεπίσκοπος τῆς καινοτομίας καί Λατινόφρων, Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, στό βιβλίο του "Μελέτιος ὁ Πηγᾶς", Ἀθῆναι 1971, σελ. 86-88 ἔγραφε:

      "Κατά τήν ἐποχήν ταύτην, (1583), ἀνεφύη καί τό καλούμενον "ἡμερολογιακόν" ζήτημα, κατόπιν τῆς ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄ ἀναληφθείσης πρωτοβουλίας περί διορθώσεως τοῦ μέχρι τότε ἐν ἰσχύι Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου... Ἀλλ’ ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ὁ Β΄, ἀπαντῶν ἐδήλου τῷ ἐπισκόπῳ τῆς Ρώμης, ὅτι ὄχι μόνον ἀποστέργει τά καινοτομηθέντα, "ἀλλ’ οὐδ’ εἰς ψιλήν ἐπίνοιαν ἐφικέσθαι ταῦτα ἐπιτρέπει''...

        

"Ὁ Ἱερεμίας ὁ Β΄, ἀνησυχῶν διά τήν ἐξέλιξιν τοῦ ζητήματος καί διά τάς ἐνδεχομένας ἐπιπτώσεις αὐτοῦ ἐπί της κανονικῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τάξεως, συνεκάλεσεν ἐν ἔτει 1583 Σύνοδον ἐν Κωνσταντινουπόλει εἰς ἥν ἔλαβε μέρος καί ὁ Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος. Ἡ Σύνοδος αὕτη ἐξέδωκε Τόμον κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου καταδικάσασα οὕτω τήν παπικήν καινοτομίαν. Ἀλλα καί ὁ Μελέτιος, εὐκαιρίας δοθείσης, κατεπολέμησε τήν παπικήν ἐνέργειαν, συγγράψας τῇ προτροπῇ τοῦ Πατριάρχου Σιλβέστρου, εἰδικην μελέτην, ἐπονομάσας ταύτην "ἕτερον Τόμον Ἀλεξανδρινόν..."

   Στόν τόμον αὐτόν ὁ Μελέτιος ὀνομάζει τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου-Μηνολογίου[3] "δεκαθήμερον ἔκτρωμα", Τόμος Ἀλεξανδρινός περί τοῦ Πασχαλίου, τοῦ μακαριωτάτου καί παναγιωτάτου πάπα Ἀλεξανδρείας κυροῦ Μελετίου περί τοῦ Πάσχα:

          "... ὧν πατήρ καί γεννήτωρ ὁ νεώτατος οὗτος νεωτερισμός τοῦ Πασχαλίου, ὅν ἐκίσσησεν Ῥώμη ἡ πρεσβυτέρα, μή ἐφησυχάζουσα ταῖς τῶν πατέρων δόξαις, ἀλλά ταῖς ἰδίαις ἀκολουθοῦσαû ἀφροντίζουσα τῶν τοῦ προφήτου ῥημάτων, σωφρονίζοντος τούς νεωτέρους μή φιλοτιμάσθαι, δοξάζεσθαι ἐπ’ ἀτιμιᾳ πατέρων καί νή τ’ ἀληθές, εἰ κρίνειν ὀφείλομεν, (ὡς κρίνειν ὄφειλομεν κατά τόν τοῦ Σωτῆρος λόγον), ἐκ τῶν καρπῶν τό δένδρον, δένδρον εἴη πάντως κακόν τοῦ πασχαλίου αὕτη ἡ διόρθωσις, ἐπειδῆπερ κακῶν καρπῶν γέγονεν οἰστή. Ἐῶ γάρ λέγειν τό τοῦ ἔτους δεκαθήμερον ἔκτρωμαû  οἱ γάρ τῆς σελήνης μετασχηματισμοί τοῖς ἡμετέροις, (τουτέστι τοῖς παλαιοῖς), ἀνταποκρινόμενοι δῆλον ὡς ἐλέγχουσι τά παρ’ ἡμῖν ἐτῶν μέτρα, καί ἡμερῶν μή δεῖσθαι ἀφαιρέσεων ἤ προσθηκῶν."

(Οἱ ὑπογραμμίσεις καί οἱ ἔντονοι τονισμοί ὅλοι δικοί μας).

        

     Καί στήν διδακτορική του διατριβή   ὁ Λατινόφρων  Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης " Ἱστορική καί Κανονική θεώρησις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος κατά τε τήν γένεσιν καί τήν ἐξέλιξιν αὐτοῦ ἐν Ἑλλάδι", Ἀθῆναι 1982, στήν σελ. 24, παραπέμποντας στόν Ἅγιον Δοσίθεον, Τόμος Ἀγάπης, Ἰάσιον 1698. σελ. 538-547 γράφει:

          " Ἔτι ἐπισημώτερον ἀλλ’ ἐμμέσως, ἀπεκρούσθη ἐν τῇ     Ἀνατολῇ  τό  Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ὑπό τῆς ἐν Κων-σταντινουπόλει συνελθούσης τῷ 1593 ἐνδημούσης Συνόδου, ἧς μετέσχον οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίας ὁ Β΄, Ἀλεξανδρείας, Μελέτιος ὁ Πηγᾶς, ἐπέχων τόν τόπον καί τοῦ Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί τεσσαράκοντα καί εἷς Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου".

    Γιά δέ τήν Σύνοδον τοῦ 1587 γράφει:

          " Καί ἐν ἔτει 1587 ὑπό τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου κατεκρίθη ἡ μεταβολή τοῦ ἡμερολογίου κατά τό παπικόν πρότυπον, ὡς ἐπισφαλής καί οὐκ ἀναγκαία."

   Γιά τά ἀνωτέρω ἐπιχειρήματά μας καί τήν ξεκάθαρη διάκριση τῶν ἀποφάσεων τῶν δύο Συνόδων τοῦ 1583 καί ταῦ 1593 βλ. ἰδιαιτερως: Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, "Τόμος Ἀγάπης", Ἰάσιον 1698, σελ. 538, βλ. καί στήν "Δωδεκάβιβλο", σελ. 209.         Ἐπίσης ὁ ἴδιος γράφει:

          "Τέσσερα μεγάλα θηρία ἐγέννησε ὁ ΙΣΤ΄ αἰών. Τήν αἵρεσιν τοῦ Λουθήρου, τήν αἵρεσιν τοῦ Καλβίνου, τήν αἵρεσιν τῶν Γιεβουζιτῶν, καί τήν αἵρεσιν τοῦ Νέου Καλενταρίου. Καί κατά μέν τῶν αἱρέσεων Λουθήρου καί Καλβίνου ἔγραψαν οἱ ... κατά δέ τῆς αἱρέσεως τοῦ Νέου Καλενταρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει μεγάλη Οἰκουμενική  Σύνοδος  τό   1593".[4]

   Ὁ Λατινόφρων καί Οἰκουμενιστής, Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, στήν διδακτορική του διατριβή " Ἱστορική καί Κανονική θεώρησις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος κατά τε τήν γένεσιν καί τήν ἐξέλιξιν αὐτοῦ ἐν Ἑλλάδι",  Ἀθῆναι 1982, σελ. 19-20, παραδέχεται ἐπίσης ὅτι τό 1583 ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ἀπέκρουσε τά δῶρα καί τίς προτάσεις τῶν δύο Ἑλλήνων ἀπεσταλμένων τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄, Μιχαήλ Ἐπάρχου καί Ἰωάννη Βοναφέα, ἀναφερόμενος ὄχι μόνον στόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα ἀλλά καί στό Μηνολόγιον ὅταν γράφει ἐπί λέξει:

"Ἐν κατακλείδι ὁ Πατριάρχης Ε΄ Ἱερεμίας ἀπεκάλει τήν ἐπελθοῦσαν διά τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου διόρθωσιν τῶν δέκα ἡμερῶν "παγκόσμιον σκάνδαλον", ἐπαγόμενος ἐν συνεχείᾳ ὅτι "οὐδέ μετατρέπειν δεῖ τόν τῶν Ἁγίων Πατέρων κανόνα καί καινοτομεῖν καί εἰς αἰτίαν στάσεως τάς Χριστοῦ Ἐκκλησίας κινεῖν, εἴπερ ἀληθείᾳ καί θείῳ Πνεύματι περί ἀναγκαίων κυρίως ἐσκόπουν, πολλά ἄλλα εἰσί τά ψυχωφελῆ καί οὐχί τά παίγνια τῶν ὡρολογίων τούτων οὐδέν ὄντων".[5]

        

          Τά λεγόμενα, λοιπόν, περί πλαστογραφίας εἶναι ἕνας ἄχαρος μῦθος, πού προσφέρεται ὡς παυσίπονο σέ ὅσους τρέμουν τά ἐκκλησιαστικό αὐτό ἀνάθεμα.

    Ἐπαναλαμβάνουν τήν ἀνυπόστατη κατηγορία, τήν ὁποία ματαίως προσπάθησε νά στήσει ὁ πρῶτος Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Νεοημερολογιτῶν τό 1924, κατά τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου Νεοσκητιώτου,  ὅτί δῆθεν αὐτός ἔπλασε τό πιό πάνω ἀνάθεμα κατά τοῦ Ν. Ἡμερολογίου! Τό ἀνάθεμα, λένε, ἀφορᾶ μόνον τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον. Ἡ δέ φράσις "καί Μηνολόγιον" εἶναι αὐθαίρετη προσθήκη τοῦ Ἰακώβου, εἶπε πρῶτος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί τό ἐπαναλαμβάνουν ὅσοι θέλουν νά ἐπαναπαύσουν τήν συνείδησή τους πού τούς τύπτει φοβερά. Κανένας δέν ἔνιωσε τήν ἀνάγκη νά τεκμηριώσει τήν κατηγορία σέ σοβαρή ἱστορική πηγή. Ποῦ νά βρεθεῖ ὅμως τέτοια σοβαρή μαρτυρία!

  Κανένας δέν ἀναρωτήθηκε, πῶς οἱ τότε λόγιοι Μοναχοί του Ἁγίου Ὄρους δέν κατηγόρησαν τόν ἀδελφό τους Ἰάκωβο;

-Ἄν ὁ Ἰάκωβος εἶχε διαπράξει μία τόσο φοβερή πλαστογραφία, ὅπως εἶναι ἡ παραποίηση Ἱερῶν κειμένων, δέν θά ἐλάμβανε τήν ἀνάλογη τιμωρία;

-Δέν θά γινόταν σάλος τήν ἐποχή ἐκείνη;

-Δέν θά ἐξαφανιζόταν ἀμέσως τό πλαστογραφημένο μέρος ἀπό τόν Κώδικα 772 τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος.

 Τέλος, καί τό πλέον ἀσυγχώρητο:

          Κανένας, μέχρι σήμερα, δέν ἔκανε οὔτε αὐτή τήν ἁπλῆ σκέψη, ὅτι ὁ Ἰάκωβος, ὁ ὁποῖος ἔζησε ἑκατό περίπου χρόνια πρίν τήν γενομένην ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δέν εἶχε κανένα λόγο τότε νά κάνει τέτοιο πρᾶγμα!       Ἄν ζοῦσε κατά τήν ἐποχή πού ἔγινε ἡ ... σοφή ἐπινόηση, νά ἀλλάξει τό ἡμερολόγιο, ἀλλά ὄχι τό Πασχάλιο, τότε ἡ κατηγορία θά ἀποτελοῦσε ἀντικείμενο μελέτης. Τώρα ὄχι! [6]

        

  Τό 1881 κυκλοφόρησε στή Σερβία, στήν Πολωνία, στή Ρουμανία καί στήν Ρωσσία τό κείμενο αὐτό μεταφρασμένο.

-Γιατί κανένας Ὀρθόδοξος ἱστορικός τῆς ἐποχῆς ἐκείνης δέν τό χαρακτήρισε ὡς πλαστογραφημένο;

-Γιατί οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος δέν εἶχε πεῖ ποτέ, μέχρι τό 1924, τέτοιο πράγμα, καί μόνον ὅταν ἔγινε καινοτόμος ἔκανε τήν ἐν λόγῳ καταγγελία κατά τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου;[7]

    Ἀντιθέτως, μάλιστα, ὁ καινοτόμος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, πρίν γίνει ἀρχιεπίσκοπος, καί πρό τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου στήν Ἑλλάδα, ἔγραφε στήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, σελ. 482-483:

 "Τῷ 1584 (ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος) ἐξῆλθεν πρός συλλογήν ἐράνων. Μεταβάς δέ εἰς Κωνσταντινούπολιν τῷ ἔτει ἐκείνῳ συμμετέσχε τῆς ἐκεῖ συγκροτηθείσης συνοδικῆς διασκέψεως πρός ἀποκήρυξιν τοῦ Γρηνοριανοῦ ἡμερολογίου... Διότι κατ’ ἐκείνου τοῦ χρόνου, μεγάλη ὑπῆρξεν ἡ ταραχή τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας... Ἀλλ’ οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι καί θεολόγοι, ἐν οἷς ἐπρώτευε τότε ὁ Μελέτιος Πηγᾶς... δραστηρίως ἀπέκρουον τόν ἀπό τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας κίνδυνον. Τῆς ἀποκρούσεως ταύτης συμμετεῖχε καί ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος, ὅστις, φαίνεται, μετά τήν καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ  Ἡμερολογίου μετέβη εἰς Ἱερουσαλήμ..."

  Αὐτός ὁ καινοτόμος ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος εἶχε φοβερό τέλος, ψυχοραγώντας, βασανιζόταν γιά πολύ καιρό καί δέν ἔβγαινε ἡ ψυχή του. Πέθανε τελικά μέσα σέ φρικτούς καί ἀβάστακτους πόνους, ὁμολογώντας στόν πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο: "ὑποφέρω καί βασανίζομαι γιατί ἔσχισα τήν ἐκκλησία", τυμπανίστηκε, κατά τίς μαρτυρίες ἀψευδῶν μαρτύρων, καί ἔμεινε ἀδιάλυτος καί ἀσυγχώρητος...[8]

          Ὅτι οὕτως ἔχουν τά πράγματα μαρτυρεῖται ὑπό πολλῶν ἱστορικῶν, ὅπως εἴδαμε παραπάνω, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν καί πολλά χρόνια πρίν ἀπό τόν Μοναχόν Ἰάκωβον τόν Νεοσκητιώτην, ὅπως μαρτυρεῖται καί ἀπό τόν Μητροπολίτην Ἀθηνῶν Μελέτιον, (ὄχι βέβαια τόν τυμπανιαῖον μασῶνον Μεταξάκην).

          Ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Μελέτιος ἀπέθανεν τό 1714 καί διετέλεσε Μητροπολίτης Ἀθηνῶν τά ἔτη 1703-1714.[9]

  Στήν Ἐκκλησιαστικήν του Ἱστορίαν, στόν Γ΄ τόμον, πού περιλαμβάνει "τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας τήν ἀκολούθησιν ἀπό τούς χιλίους διακοσίους χρόνους τῆς τοῦ Χριστοῦ γεννήσεως, ἕως τούς χιλίους ἑπτακόσιους", Βιέννη 1784, στή σελ. 402 § 9 ἀναφέρονται τά ἑξῆς ἐπί λέξει:

         "Πατριαρχεύοντος τούτου τοῦ Ἱερεμίου, σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ αφπγ΄. (1583), ἐπιδημεύσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων."

  -Σᾶς ἐρωτῶμεν, λοιπόν, ἀγαπητοί Νεοημερολογίτες ἀδελφοί, ἡ Ρώμη καινοτόμησε μόνον ὡς πρός τό Πάσχα ἤ ἄλλαξε ὅλο τό ἑορτολόγιο, κινητές καί ἀκίνητες ἑορτές;

 -Ὁπότε, οἱ Σύνοδοι πού ἀκολούθησαν τήν καινοτομία τοῦ πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄ (1581-82), ἔγιναν μόνον γιά νά καταδικάσουν τήν ἀλλαγήν τοῦ Πάσχα ἤ τήν καινοτομία τοῦ Νέου Καλενδαρίου ἤ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου, ὅπως ὀνομάζεται ἀπό ὅλους τούς ἱστορικούς;

     -Ἀκόμη, ὅπως εἴδαμε, δέν εἶχε γίνει ἡ ... σοφή ἐπινόηση τοῦ 1924 νά ἀλλάξει τό ἑορτολόγιον, ὅσον ἀφορᾶ τίς ἀκίνητες ἑορτές ἀλλά ὄχι τό Πασχάλιον...

 Σέ σάς καί ὅλους τούς καινοτόμους ἀπευθύνεται ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1848 στήν Κωνσταντινούπολιν, ὅταν σφραγίζει τήν Πίστιν καί τήν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναθεματίζει τούς νεωτεριστές καί τούς ἀποστάτες:

  "Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας, ἥν παρελάβομεν ἄδολον παρά τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου.

          Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τήν κεκηρυγμένην Ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἀλλ’ αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μή ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, ἥν τινα οὔν καί ὁ τολμῶν ἤ πρᾶξαι ἤ συμβουλεῦσαι ἡ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τό αἰώνιον ἀνάθεμα, διά τό βλασφημῆσαι εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὡς τάχα μή ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καί Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις...

  " Ἅπαντες οὔν οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἱρέσει ἤ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν κατάραν ὡς ἱμάτιον, κἄν τε Πάπαι κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ".

Ἄνθιμος, Ἐλέῳ Θεοῦ, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης,

Ἱερόθεος, Ἐλέῳ, Θεοῦ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας

καί πάσης γῆς Αἰγύπτου,

Μεθόδιος, Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας,

Κύριλλος, Ἐλέῳ Θεοῦ, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

καί αἱ περί αὐτούς Ἱεραί Σύνοδοι.

          Ἀπεδείχθη μέ βάση τίς ἱστορικές πηγές ὅτι:

          1. Στή Σύνοδο τοῦ  1583 μετέσχε καί ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος.

          2. Στή Σύνοδο τοῦ 1583 ἀναθεματίσθηκε ὅποιος τολμήσει νά   ἀκολουθήσει   τό   Νέον   Πασχάλιον   καί   τό   νέον Μηνολόγιον, πού εἰσήγαγε ἡ παπική ἐκκλησία τό 1582. Ὅπου οἱ Σύνοδοι μιλᾶνε γιά Καλενδάριον ἡ Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον, ὅπως εἶναι αὐτονόητο, δέν ἐννοοῦν μόνον τό Πασχάλιον, ὅπως διαστρεβλώνουν τά πράγματα οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Θεόκλητοι Διονυσιάτες. Ὅταν καταδικάζεται τό Παπικόν Πασχάλιον, αὐτό ἀναφέρεται ρητῶς ὡς Πασχάλιον καί ὄχι ὡς Καλενδάριον ἡ Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον. Μέ τούς ὅρους Καλενδάριον ἡ Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ἐννοεῖται καί τό Πσχάλιον καί τό Μηνολόγιον, κινητές καί ἀκίνητες  Ἑορτές!

    3. Τό Σιγγίλιο πού  περιέχει τό ἀνάθεμα κατά τοῦ "Παπικοῦ Καλενδαρίου", (ἡμερολογίου), καί τοῦ νέου Πασχαλίου, πού βρίσκεται καί στόν χειρόγραφο Κώδικα 281 τοῦ Κελλίου Ἀκάθιστος   Ὕμνος  τῆς  Ἱερᾶς  Σκήτης  τῶν Καυσοκαλυβίων τοῦ Ἁγίου Ὅρους καί στόν χειρόγραφο Κώδικα   μέ   ἀριθμό   772   τῆς     Ἱερᾶς   Μονῆς    Ἁγίου Παντελεήμονος, ἐπίσης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, εἶναι γνήσιο!

  4. Τό Σιγγίλιο αὐτό ἀπέστειλε ὁ Πατριάρχης   Ἱερεμίας Β' πρός ἁπάσας τάς  Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. Τό κείμενον δέ τοῦ Σιγγιλίου τούτου ἔχει ὡς ἑξῆς:

          "Σιγγίλιον Πατριαρχικῆς διατυπώσεως ἐγκυκλίου τοῖς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς εἰς τό μή παραδέχεσθαι τό νεώτερον Πασχάλιον ἤ καλενδάριον τοῦ καινοτομηθέντος μηνολογίου ἀλλ’ ἐμμένειν τοῖς ἅπαξ καί καλῶς διατυπωθεῖσι  παρά τοῖς Ἁγίοις (318) τριακοσίοις δέκα ὀκτώ Θεοφόροις Πατρᾶσι τῆς Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Πρώτης Συνόδου μετ’ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος..."[10]

   5. Ὁ σκοπός καί τό πνεῦμα τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου ἦταν ὄχι μόνον νά ἑορτάζεται τό  Πάσχα ἀπό ὅλους τούς Χριστιανούς μαζί, ἀλλά τό ἑνιαῖον τῶν Ἑορτῶν, (κάθε Ἑορτῆς), ἀπό ὅλες τίς Ἐκκλησίες. Καί ἡ ὑπό τοῦ Ἱερεμίου δευτέρα μεγάλη Σύνοδος τοῦ 1593, ὡς καί οἱ ἐπιστολές του, ὁμιλοῦν περί τῆς ἀπάτης τοῦ Νέου Καλενδαρίου. 

           Ἀπό τό Σιγγίλιον δέ τοῦ 1583 τρανῶς ἀποδεικνύεται καί τῆς δευτέρας αὐτῆς Συνόδου ὁ σκοπός.[11]

          6. Ὅλα τά ἀνωτέρω εἶναι πασίδηλα. Παραθέτουμε καί ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἐπιστολήν τοῦ Μ. Κωνσταντίνου "Πρός τούς ἀπολειφθέντας ἐπισκόπους περί τῶν ἐν τῇ Συνόδῳ τυπωθέντων",[12] ἀπό τήν ὁποίαν ἐκφαίνεται καί ὁ σκοπός τοῦ καθορισμοῦ τῆς ἡμέρας τοῦ Πάσχα, πού δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τό νά τελεῖται τό Πάσχα ὑπό ὅλων τῶν ἁπανταχοῦ τῆς Οἰκουμένης Χριστιανῶν ἐν μιŽ καί τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, διότι "...ὥσπερ περί πίστεως οὕτω καί περί τῆς ἁγιας ἑορτῆς, γέγονε συμφωνία. Καί τοῦτο ἦν τό αἴτιον τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου",   κατά τόν Μ.  Ἀθανάσιον καί "... ἐπειδή δέ πρό τοῦ Κωνσταντίνου τά σχίσματα ἦν καί ἦν χλεύη Ἑλλήνων λεγόντων καί χλευαζόντων τήν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διαφωνίαν, ἐπί Κωνσταντίνου διά τῆς τῶν ἐπισκόπων σπουδῆς συνηνώθη μᾶλλον  τό   σχίσμα  εἰς  μίαν  ὁμόνοιαν".[13]

    Γράφει,    λοιπόν,    ὁ    Μ. Κωνσταντῖνος :

          "...Λογισάσθω δέ   ἡ  τῆς  ἡμετέρας Ὁσιότητος ἀγχίνοια, ὅπως ἐστί δεινόν τε καί ἀπρεπές κατά τάς αὐτάς ἡμέρας, ἑτέρους μέν ταῖς νηστείαις σχολάζειν, ἑτέρους δέ συμπόσια συντελεῖν καί μετά τάς τοῦ Πάσχα ἡμέρας, ἄλλους μέν ἑορταῖς καί ἀνέσεσιν ἐξετάζεσθαι, ἄλλους δέ ταῖς ὡρισμέναις ἐκδεδόσθαι νηστείαις".

     Ἡ ὁμόνοια καί ἡ συμφωνία κατεστράφησαν μέ τήν εἰσαγωγήν τοῦ Ν. Ἡμερολογίου, ἄλλοτε νηστεύουν καί γιορτάζουν οἱ μέν, (Σλαῦοι, Ἅγιον Ὅρος, Ἱεροσόλυμα), ἄλλοτε οἱ δέ, ( Ἑλλάδα, Νέες χῶρες κλπ.), καί μᾶς χλευάζουν οἱ πάντες, ὅπως πρό τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁπότε εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἀθετεῖται ὁ σκοπός καί τό πνεῦμα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου μέ τήν ἀλλαγήν του Ἡμερολογίου, καί αὐτό δέν διέλαθε τῆς προσοχῆς τοῦ μεγάλου Πατριάρχου Ἱερεμία τοῦ Β΄ καί τῆς Συνόδου τοῦ 1583.

  Τό Σιγγίλιον, λοιπόν, δέν προσφέρει κάτ’ οὐσίαν τι τό νέον, ἀλλά ἀπηχεῖ τά γνωστά. Διότι τό ἀναφερόμενον ἐν αὐτῷ Μηνολόγιον ὑπάγεται στό Ἑορτολόγιον. Εἰς τό Ἑορτολόγιον, ὡς γνωστόν, νοοῦνται καί τό Πασχάλιον καί τό λοιπόν Ἑορτολόγιον, δηλαδή τό Μηνολόγιον, ἀλλά καί τό Ἐκκλησιαστικόν Ἡμερολόγιον, ἡ Καλανδάριον. Ὅλα δέ τά στοιχεῖα τοῦ Ἑορτολογίου, δηλ. τό Ἑορτολόγιον ὡς ἐν ὅλον, διασφαλίσθηκαν ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρας ἐπανειλημμένως. Τό δέ ἀνάθεμα, διά τούς τολμῶντας παραλύειν τούς ὅρους τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, ἰσχύει καί διά τούς καταλύοντας καί τά ἕτερα μέρη τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, μέχρι καί τοῦ μετ’ αὐτοῦ συνημμένου ἀδιασπάστως  Ἐκκλησιαστικοῦ  Ἡμερολογίου.

  7. Δέν εἶναι καθόλου πειστικές οἱ δικαιολογίες τῶν ὑπερασπιστῶν τῶν καινοτόμων, ὅπως παλαιότερα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου καί τοῦ νεκροῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, γιά τήν κοινωνία τους μέ τίς νεοπασχαλίτικες "ἐκκλησίες", τῆς αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας τῆς Φινλανδίας (μέ 56.000 πιστούς,[14] ἀλλά καί ἄλλων τοπικῶν "ἐκκλησιῶν"[15], ἀφοῦ αὐτές καί οἱ κοινωνοῦντες μέ αὐτές ὑποπίπτουν στό ἀνάθεμα καί τόν ἀφορισμόν τοῦ Α΄ Κανόνος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου (341 μ.Χ.), καί λειτουργοῦν δοκιμαστικά γιά τήν ἀλλαγήν καί τοῦ Ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα.[16]

   8. Τέλος, καί στή διεθνῆ βιβλιογραφία βεβαιώνονται ὅσα ἀνωτέρω σημειώσαμε:

          " Ὁ πατριάρχης Ἱερεμίας ἐξανέμισε (ἔσβησε) τίς ἐλπίδες γιά ἕνωση, ὅταν (σ.σ. στίς συνόδους) τοῦ 1583 καί 1593 ἀπέκρουσε τήν ἀναθεώρηση τοῦ ἡμερολογίου, (σ.σ. ἀναθεώρηση ὅλου του ἡμερολογίου καί τοῦ Μηνολογίου καί ὄχι μόνον τοῦ Πασχάλιου, ὅπως διαστρεβλωτικά γράφουν οἱ καινοτόμοι), τοῦ πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ'."[17]

[1]. ΘΗΕ, Μελέτιος Α΄ ὁ Πηγᾶς, Πάπας καί Πατριάρχης  Ἀλεξανδρείας, σελ. 951 στ. II.

[2]. Βλ. Σχετικά πρόσφατα: " Ἡ Ὁδύσσεια τῶν Ἡμερολογίων", Στράτου Θεοδοσίου καί Μάνου Δανέζη ἐπίκουρων καθηγητῶν τῆς ἀστροφυσικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἔκδ. Δίαυλος, Ἀθῆνα 1995, Τόμ. Β1, σελ. 140: Ἡ Ὀρθοδοξη ἀντίδραση στό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο.

[3]. Letres deMele tius Pigas, 286, 106.

[4]. Βλ. Δοσιθέου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, " Ὁμολογία  Ὀρθοδόξου Πίστεως", Βενετία 1690, σελ. 4, καθώς καί Μελετίου τοῦ Πηγᾶ, "Κέντρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας", σελ. 21 καί 22. Βλ. ἐπίσης Ἀθανασίου Κομνηνοῦ Ὑψηλάντου, "Τά μετά τήν ἅλλωσιν", Βιβλίον Η\Θ καί Γ, ἐν Κωνσταντινουπόλει 1870, σελ, 111 καί 112 . Σάθα Κωνσταντίνου, Βιογραφικόν σχεδίασμα περί τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β΄, Τυπογραφεῖον Λ. Κτενᾶ καί Σ. Οἰκονόμου, Ἀθῆναι, 1870, σελ. 32. ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται ρητῶς στήν Σύνοδο τοῦ 1583 καί στούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίαν καί Ἀλεξανδρείας, Σίλβεστρον καί στήν καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου τήν 20ην Νοεμβρίου, Ἰνδικτιῶνος ιβ΄, διαστέλλοντάς την σαφῶς ἀπό τίς Συνόδους του 1586 (1587), σελ. 34 καί 1593 σελ. 91-92. Βλ. ἐπίσης Φιλαρέτου Βαφείδη, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Κωνσταντινούπολις, 1912, Τόμ. Γ΄, σελ. 124-125: " Ὅτε δέ περί τά τέλη τοῦ 16ου αἰῶνος, Γρηγόριος ὁ ΙΓ' διά τοῦ Καλαβροῦ Λουδοβίκου Λιλίου μετερρυθμισε τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον καί εἰσήγαγεν τό οὕτως ἐπικληθέν Γρηγοριανόν τῇ 1ῃ Ὀκτωβρίου 1582, τήν 5 Ὀκτωβρίου ἀριθμήσας ὡς 15, ἐπιθυμῶν καί τήν παρά τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν παραδοχήν αὐτοῦ, καθόσον μάλιστα οἱ Προτεστάνται δέν ἀπεδέχθησαν αὐτό ἀμέσως, ἀποστέλλει πρός Ἱερεμίαν τόν Β' πρεσβείαν μετά δώρων, παρακαλῶν ἴνα ἐπινεύση καί οὗτος εἰς τήν ἀποδοχήν τῆς διορθώσεως. Ὁ Ἱερεμίας ἔχων ὑπ’ ὄψιν τάς δυσκολίας ἐφαρμογῆς τῆς διορθώσεως, ἀπορρίπτει τήν πρότασιν τοῦ Πάπα, κοινῶς δέ μετά τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου ἔκδιδωσι τῷ 1583 ἐπιστολήν, ἐν ἧ καθορίζων τάς τεσσάρας διατάξεις τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, καταδεικνύει καί τάς ἐλλείψεις τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου. Ἡ ἐπιστολή αὔτη ἐγράφη συνεπείᾳ τῆς κατά τό ἔτος ἐκεῖνο συγκροτηθείσης ἐν Κωνσταντινουπόλει συνόδου, ἥτις κυρίως καταδικάζει Τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, (ὅρα πρός τούτοις Δοσιθ. τόμος Ἀγάπης, σελ. 538 - Μ. Γεδεών Κανον. Διατάξεις Α' σελ. 34  Ὑψηλ. 111,  Heineccius Γ', 180 καί Σάθα ἔνθ. ἀν.)", βλ. καί Γρηγορίου Εὐστρατιάδου, " Ἡ Πραγματική ἀλήθεια περί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου",  Ἀθῆναι 1929, σελ.  117 καί κυρίως 118 ἑπ., Κ. Μουρατίδου, "Κανονικόν Δίκαιον Πανεπιστημιακαί παραδόσεις", τόμος Α΄,  Ἀθῆναι 1982, σελ. 111: "Κεφ. Δεύτερον: Πηγαί Κανονικοῦ Δικαίου... β') Δευτέρα περίοδος 1580-1584: "Συνεζητήθη τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον καί ἀπεκρούσθη", βλ. καί Β. Φειδᾶ, στήν "Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα", 1987-1996 τ. 29ος, σελ. 88, (Ὁ Ἱερεμίας ὁ Β΄ ὁ Τρανός),  δ) "ἀποδοκίμασε τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ' (1583)".

[5]. Βλ. ἐπίσης καί Παντελεήμονος Ροδοπούλου, Μητροπολίτου Τυρολόης καί Σερεντίου, καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, "Μαθήματα Κανονικοῦ Δικαίου", Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 69:   "Αἱ  πηγαί  τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, β): κατά τήν περίοδον τῶν ἐτῶν 1580-1584 συνεζητήθη τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον καί ἀπερρίφθη", καί Μοναχοῦ Κυπριανοῦ Λαχανᾶ, "Ποιά ἡ διαφορά μεταξύ παλαιοῦ καί νέου ἡμερολογίου", ἔκδ. Γ', 1999, σελ. 39, καί Κ. Γρηγοριάδου, Ἐκκλησιολογικαί παρατηρήσεις, Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 11. Στό χειρόγραφο τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου ἀναφέρεται καί ὁ καθηγητής Σπυρίδων Λάμπρου στόν κατάλογο τῶν χειρογράφων Κωδίκων τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τό ἐπιβεβαιώνει μέ τό ἀδιαμφισβήτητο κῦρος του ὁ ἀείμνηστος καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν  Παῦλος Καρολίδης, βλ, "Σκρίπ",  15 Αὔγουστου 1929.

  Στή Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια, ἔκδ. ὀργ. "Ὁ Φοῖνιξ", τόμ ΙΒ', σελ. 274 γράφονται τά ἕξης: " Ἡ Ὀρθόδοξος ἐκκλησία εὐθύς ἀμέσως κατεδίκασε τήν Γρηγοριανήν μεταρρύθμισιν. Ἀκριβῶς τό 1582 οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας συνυπέγραψαν κοινήν διαμαρτύρησιν ἐναντίον τῶν Λατίνων, οἵτινες ἠνάγκαζον βίᾳ τούς ἐν Παλαιστίνῃ Χριστιανούς νά τήν δεχθοῦν. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἱερεμίας ἔγραψεν εἰς τούς Ὀρθόδοξους της Πολωνίας ἀφορίζων πάντας ὅσοι θά τήν ἔδεχοντο, τῷ δέ 1593, Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἧς μετέσχον οἱ 4 Πατριάρχαι καί ὁ πληρεξούσιος τῆς Ρωσίας, ἐπανέλαβεν τόν ἀφορισμόν". (σ.σ. Καί ὁ Β. Στεφανίδης στήν Ἐκκλησιαστική του Ἱστορία, Ε' ἔκδ. ἀνατύπ. τῆς Β' ἐκδ. τοῦ 1959, παρά τό γεγονός ὅτι ἦταν σέ συνεργασία μέ τήν καινοτομία, καί δίνει μᾶλλον βάρος στήν καταδίκη του Νέου Πασχαλίου, ἀναφέρεται σαφῶς καί στήν συνοδικήν ἀπόρριψιν τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὅταν γράφει στίς σελ. 698-699: " Ὁ Ρώμης Γρηγόριος ΙΓ' ἔστειλε εἰς τόν πατριάρχην Κων/πόλεως Ἱερεμίαν τόν Β' (1583) ἀποστολήν καί δῶρα, ἵνα πείση αὐτόν εἰς τήν ἕνωσιν καί τήν ἀποδοχήν τοῦ γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου. Συνοδική ἀπόφασις, ἐκδοθεῖσα πρό τῆς ἀφίξεως τῆς παπικῆς ἀποστολῆς καί φέρουσα τήν ὑπογραφήν τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου, ἀπέρριψε τό νέον ἡμερολογιον, κυρίως ἕνεκα τοῦ ζητήματος τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα." ( Ὅλες οἱ ἀνωέρω ὑπογραμμίσεις δικές μας).

[6]. Βλ. σχετικά καί Basil Sakkas, The calendar question, "Orthodox Life", vol. 22,  1972, 6, p, 27.

[7]. Βλ. Λάμπρου Κτενᾶ, Για νά δύσῃ ἡ Ὀρθοδοξία, Πάτρα 2000, σελ. 44, καί Πίσω ἀπ' ὅ,τι φαίνεται στό Ἡμερολογιακό, ἔκδ. Γ΄, σελ. 140-150.

[8]. Βλ. καί " Ὁ Ὅσιος Φιλόθεος της Πάρου", 1, 2001, σελ. 53 καί 56 καί ἐπιστολές τοῦ π. Φιλόθεου στό βιβλίο τοῦ Σ. Καραμήτσου Γαμβρούλια, "Αἱ χειροτονίαι τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπό κανονικῆς ἐπόψεως",  Ἀθῆναι 1997, σελ.  90-109.

[9]. Βλ. ΘΗΕ, Μελέτιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων, Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, σελ, 955.

[10]. Εὐστρατιάδου. ὅ.π, σελ. 119-20.

[11]. Εὐστρατιάδου, ὅ.π, σελ. 123.

[12]. Θεοδωρήτου, Ἐπισκόπου Κύρου,  Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, ἔκδ, 1679, σελ. 34.

[13]. Ἁγίου Ἐπιφανίου, ΡG. 42, 371.

[14]. Καλίστου Ware, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Ἀθῆνα 1998, σελ. 21 καί 22.

[15]. Καλίστου Ware, ὅ.π. σελ. 477.

[16]. "Ἐπισκεψις", 537. 30.11.1996, σελ. 13, 14, " Ἐπενδυτής", 30-31.03.1996. βλ. ἐκτεταμένες ἀναφορές στούς "Ἁγίους Κολλυβάδες" στά φύλλα 11, 1996 καί 9, 1996.

[17]. : Βλ. Lexikon für Theologie und Kirche, Bd. 5, 1996. Herder, Freiburg Basel, Bonn, Wien, S. 775, "Er lehnte die Kalenderreform Papast Gregors XIII ab und machte auch Hoffnungen auf eine Union zunichte (1583 u. 1593". Βλ. καί G. Hofmann, Griechische Patriarchen u. römische Päpste, Bd. 2/4:Patriarch Jeremias II, Ro 1932.