ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ  ΤΟΝ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ

ΜΕΣΑ  ΑΠΟ  ΤΗ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

“Οι διαστημικές πτήσεις είναι ένα εκπληκτικό κατόρθωμα, αλλά μέχρι τώρα έχουν ανοίξει για το ανθρώπινο γένος μόνο μία μικροσκοπική πόρτα για να βλέπει τα αχανή μεγαλεία του διαστήματος. Μία ματιά μέσα απ’ αυτή την τρύπα στα πελώρια μυστήρια του σύμπαντος θάπρεπε μόνο να επιβεβαιώνει την πίστη μας στη βέβαιη ύπαρξη του Δημιουργού του.”

(Βέρνερ Φον Μπράουν, πατέρας της Αεροδιαστημικής)

Κυττώντας απλά τον κόσμο γύρω μας δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε : Πώς δημιουργήθηκαν όλα αυτά; Τί ή Ποιός είναι υπεύθυνος για την ύπαρξη του κόσμου και του ανθρώπου; Μπορούμε άραγε να καταλάβουμε κάτι, να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα μέσα από την πραγματικότητα του κόσμου που μας περιβάλλει και του ίδιου μας του εαυτού;

         Ο Απόστολος Παύλος έγραψε, “Επειδή ό,τι μπορεί να γνωριστεί σχετικά με τον Θεό είναι φανερό ... επειδή οι αόρατες ιδιότητές Του βλέπονται φανερά από τη δημιουργία του κόσμου και γίνονται κατανοητές μέσω των δημιουργημάτων, η αιώνια δύναμή Του και η θεότητά Του” (Ρωμ 1:19-20). Η αναγνώριση λοιπόν του Δημιουργού και των ιδιοτήτων του μπορεί να γίνει με τη φυσική παρατήρηση και τη λογική σκέψη; Αυτό θα προσπαθήσουμε στη συνέχεια, αρχίζοντας από τη Δημιουργία και ανιχνεύοντας τον Δημιουργό και τα βασικά Του χαρακτηριστικά, ανεξάρτητα από την Αγία Γραφή. Στη συνέχεια θα συγκρίνουμε τα συμπεράσματά μας με τα όσα λέει η Βίβλος για τον Δημιουργό.     

         Θα προχωρήσουμε με σκέψη ειλικρινή και ξεκάθαρη, απαλλαγμένοι από οποιαδήποτε προκατάληψη ή προτίμηση  κάποιας φιλοσοφίας (ακόμα και του Χριστιανισμού), αφήνοντας να μας οδηγήσει μόνο η λογική και η παρατήρηση της φύσης που μας περιβάλλει, και του ίδιου του ανθρώπου. Μπορεί αυτά που πιστεύει η χριστιανική θεολογία να μην είναι απαραίτητα ταυτόσημα με εκείνα που δείχνει η φυσική παρατήρηση.

Τύχη ή Νοήμον Σχέδιο ;

Η επιστήμη προσπαθεί να βοηθήσει στην αναζήτηση της ερμηνείας της δημιουργίας, μιλώντας μας για τις  διαδικασίες και τους μηχανισμούς της, αλλά δεν μπορεί να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα τού ποιά είναι η Αρχή της. Όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι σημερινοί επιστήμονες όλα ξεκίνησαν από μία αρχική μάζα ύλης, η οποία στη συνέχεια μέσω μιας μεγάλης έκρηξης (το αποκαλούμενο “μπιγκ μπανγκ”) άρχισε να σκορπίζεται και να δημιουργεί το σύμπαν με τα άστρα, τους πλανήτες, γαλαξίες κλπ. Η όλη διαδικασία διεπόταν από κάποιους θεμελιώδεις νόμους φυσικήςž από τη διαφοροποίηση των ατόμων της ύλης προέκυψαν διαφορετικά είδη  στοιχείων απ’ τα οποία πάλι προέκυψαν διάφορες ενώσεις, όπως οι οργανικές ενώσεις απ’ τις οποίες προήλθε η ζωή (κύτταρα και μετά σύνθετοι οργανισμοί, φυτικοί και ζωϊκοί). Όλη αυτή όμως η διαδικασία, όλοι οι μηχανισμοί, όλο αυτό το σχέδιο που δεν είχε μόνο κάποια αρχή, αλλά και κάποιο τελικό σκοπό, τη δημιουργία ζωντανών οργανισμών και μάλιστα ευφυών, ξεκίνησε και εξελίχτηκε τελείως τυχαία;

         Σ’ αυτό το σημείο η επιστήμη σταματάει, γιατί δεν μπορεί να μας πει τίποτα απολύτως, κι’ αρχίζει η σκέψη του ανθρώπου, απ’ την οποία προκύπτουν και οι διάφορες κοσμοθεωρίες. Πολλοί απαντούν ότι όλα άρχισαν και έγιναν τελείως τυχαία. Όμως και για το απλούστερο ακόμα αντικείμενο μας έρχεται αυτόματα στο νου η ερώτηση : “Ποιός το έφτιαξε; Ποιός είναι ο κατασκευαστής;” Αν κάποιος μας απαντήσει, “Έγινε μόνο του, έτσι, τυχαία ...”, σίγουρα κανείς μας δεν πρόκειται να τον πιστέψει, ίσως τον περάσουμε και για τρελλό. Ποτέ για κανένα ανθρώπινα κατασκευασμένο αντικείμενο — από μία καρφίτσα ως ένα αεροπλάνο, από ένα εργαλείο ως ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή — κανένας λογικός άνθρωπος δε θα μπορούσε να διανοηθεί καν ότι υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να δημιουργηθούν από μόνα τους. Είναι δυνατό λοιπόν το μεγαλύτερο κατασκεύασμα  που υπάρχει, το σύμπαν με τα δισεκατομύρια γαλαξίες, και η γη μας με τα εκατομύρια μορφές φυτικής και ζωικής ύπαρξης, να έγινε από μόνο του, τυχαία;

         Αλλά η έννοια “τύχη” δεν είναι αφηρημένη. Όπως μας λέει η επιστήμη των μαθηματικών και ιδιαίτερα της πιθανοτικής και στατιστικής, το “τυχαίο”, δηλ. η πιθανότητα κάτι να συμβεί ή να μη συμβεί, διέπεται από κάποιους νόμους. Έτσι οι επιστήμονες έχουν υπολογίσει ότι για να εμφανιστεί ζωή πάνω σ’ ένα νεκρό πλανήτη (νερό, οργανικές ενώσεις, αμινοξέα, κύτταρα, πλήρεις οργανισμοί και μάλιστα ευφυείς) η πιθανότητα είναι 10²⁷ (ο αριθμός 1 ακολουθούμενος από 27 μηδενικά!). Φαίνεται πως εμείς εδώ πάνω στον πλανήτη γη είχαμε πολύ μεγάλη “τύχη”, τέτοια που δεν είχαν άλλοι πλανήτες! Και ποιός έθεσε αυτούς τους νόμους των πιθανοτήτων που ορίζουν το “τυχαίο συμβάν”; Η υπόθεση λοιπόν ότι η δημιουργία είναι αποτέλεσμα τυφλής τύχης δεν είναι απλά α-νόητη, αλλά και αντιεπιστημονική.

Δύναμη ή Πρόσωπο;

Άλλοι άνθρωποι, φιλόσοφοι της αρχαιότητας και σημερινοί επιστήμονες, για να δώσουν μία πιο λογική απ’ την “τύχη”εξήγηση για το φαινόμενο της ζωής, μιλούν για μία πρώτη αρχή — ή το “πρώτο κινούν”, εννοώντας μία ανώτερη δύναμη, μία ενέργεια που έθεσε σε κίνηση και κατεύθυνε τα πάντα. Μα είναι λογικό να σκεφτούμε πως μία ενέργεια ή μία απρόσωπη δύναμη συνέλαβε και έφερε σε πέρας ένα τόσο τεράστιο και πολυσύνθετο έργο όπως αυτό της Δημιουργίας; Εδώ έχουμε έναν παραλογισμό υψίστου βαθμού, ο οποίος μερικές φορές ντύνεται με το μανδύα της “θεολογίας” και διεισδύει και μέσα στη θρησκευτική σκέψη (λίγο-πολύ στις περισσότερες θρησκείες υπάρχει η δήθεν “εσώτερη” θεώρηση ότι η ανώτατη πηγή ζωής, ο ύψιστος Θεός, είναι μία “άπειρη ουσία”). Όμως, όπως αναφέραμε προηγούμενα, όταν δούμε κάποιο αντικείμενο δεν ρωτάμε, “Τί το κατασκεύασε αυτό; Από ποιά δύναμη ή ενέργεια προήλθε;” αλλά “Ποιός το κατασκεύασε;” Παρόλο που τα πάντα γίνονται μέσω κάποιας μορφής ενέργειας — ηλεκτρική, μαγνητική, ατομική, κ.α. — υπάρχει μια ευφυής οντότητα (άνθρωπος ή ζώο στη φυσική μας ζωή) που ελέγχει και κατευθύνει την ενέργεια προς το συγκεκριμένο σκοπό. Η σύγχρονη επιστήμη λέει ότι η ύλη προέρχεται από συμπύκνωση  ενέργειας. Η ενέργεια όμως πρέπει πάντα να έχει κάποια πηγή. Όταν αναζητούμε λοιπόν τον Κατασκευαστή του Σύμπαντος, τον Δημιουργό της ζωής, αναζητούμε την πηγή της ενέργειας; Ναί, και όχι μόνο. Γιατί όπως παρατηρούμε, από μία ενέργεια μπορεί να προέλθει μία άλλη ενέργεια ή μία ύλη, αλλά το προϊόν δεν είναι ευφυές, νοήμον. Άρα ο Δημιουργός δεν είναι απλά η πηγή της ενέργειας, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, μία ευφυής ύπαρξη, οντότητα. Παρατηρούμε ότι για κάθε τι που συμβαίνει υπάρχει μία σχέση αιτίας-αποτελέσματος. Η αιτία είναι αυτό που προηγείται και το αποτέλεσμα αυτό που ακολουθεί. Σε κάθε μορφή λόγου, πράξης, δημιουργίας, παρατηρούμε πως προηγείται η σκέψη. Δε συμβαίνει ποτέ το αντίθετο, δηλ. ποτέ η πράξη δε δημιουργεί τη σκέψη. Άρα η Δημιουργία δεν μπορεί, κατά κανένα τρόπο, να αποκτήσει σκέψη και συνείδηση της ύπαρξής της χωρίς να υπάρχει η αρχική σκέψη που την έφερε στην ύπαρξη. Εφόσον όμως εμείς ως άνθρωποι έχουμε σκέψη και συνείδηση της ύπαρξής μας (και ίσως και τα ζώα μπορούμε να πούμε ότι έχουν σε κάποιο βαθμό) τότε πόσο μάλλον Αυτός που μας δημιούργησε ως ευφυή αυτοσυνείδητα όντα θα πρέπει να είναι ένα ευφυές, συνειδητό Ον.

         Από μία δύναμη το πολύ-πολύ μπορεί να προέλθει μία άλλη δύναμη, από μία ενέργεια μία άλλη ενέργεια, τίποτα περισσότερο. Οποιοιδήποτε συνδυασμοί δυνάμεων ή συμπυκνώσεις ενεργειών και να απαιτούνται, χρειάζονται κάποιοι επιστήμονες, κάποιοι άνθρωποι να τους κάνουν — ή όπως παρατηρούμε στη φύση χρειάζονται κάποιες κατάλληλες συνθήκες —  και πάλι όμως όλα αυτά γίνονται κάτω από κάποιους νόμους. Ποιός έθεσε αυτούς τους νόμους; Μία απρόσωπη ουσία, μία αρχική ενέργεια, σκέφτηκε και δημιούργησε νόμους και μηχανισμούς και συστήματα για την συντήρηση της δημιουργίας; Είναι σα να μπαίνουμε σ’ ένα υπερσύγχρονο εργοστάσιο που λειτουργεί με μηχανήματα ρομπότ, τα οποία κατευθύνονται από ένα κεντρικό υπολογιστή, ο οποίος τρέχει με ένα πολύπλοκο πρόγραμμα, και όλη η παραγωγή γίνεται χωρίς να υπάρχει ένας άνθρωπος. Αν βρισκόμασταν κάποια στιγμή εκεί θα μπορούσαμε ποτέ να σκεφτούμε ότι όλα αυτά κατασκευάστηκαν από την ηλεκτρική ενέργεια; Όχι βέβαια. Κάποιοι άνθρωποι τα έχουν κατασκευάσει, και σήμερα λειτουργούν με ηλεκτρική ενέργεια και πάλι όχι από μόνα τους. Χρειάζονται ένα συντονιστή, τον υπολογιστή, που κι’ αυτός λειτουργεί με πρόγραμμα κατασκευασμένο από ανθρώπους. Και κάτι ακόμα για το εργοστάσιο: χρειάζεται κατά καιρούς κάποια επίβλεψη και συντήρηση. Το ίδιο και η Δημιουργία: χρειάζεται όχι μόνο Δημιουργό, αλλά και Κάποιον που να την επιβλέπει και να τη συντηρεί.  Είναι απλό λοιπόν να καταλάβουμε ότι ο Δημιουργός του κόσμου μπορεί να έχει δύναμη και να είναι η πηγή κάθε ενέργειας, να αποτελείται από κάποια ουσία, αλλά δεν είναι μόνο “ανώτερη δύναμη” ή “ουσία”ž πρέπει να είναι μία συγκεκριμένη ανωτέρα ευφυής οντότητα, προσωπικότητα  που διαθέτει πολύ υψηλή σκέψη, την ύψιστη σοφία και σύνεση.

Πολλοί ή Ένας;

Προτού προχωρήσουμε σε συλλογισμούς αναζήτησης του Δημιουργού ας ξεκαθαρίσουμε κάτι : Είναι Ένας ή Πολλοί; Γιατί να είναι Ένας; Πολλές θρησκείες πιστεύουν σε πολλούς δημιουργούς, πολλούς θεούς ισότιμους και συνυπάρχοντες. Αν και οι αρχαιότερες θρησκείες — όπως μαρτυρείται από την Αρχαιολογία και όπως δείχνει η μελέτη των πιο πρωτόγονων θρησκευτικά φυλών που επιβιώνουν μέχρι σήμερα — πιστεύουν ότι πάνω από όλα τα πνεύματα, πάνω από όλους τους Θεούς, υπάρχει Ένας Ύψιστος, Υπέρτατος Θεός, Αρχή (Πατέρας) των υπόλοιπων.

         Αλλά τί μαρτυρεί η ίδια η δημιουργία σχετικά με το αν είναι ο Δημιουργός Ένας; Αν παρατηρήσουμε όλα τα πράγματα και ψάξουμε να βρούμε την αρχή τους θα δούμε ότι όλα ξεκινούν από ένα αρχικό. Τα πέντε δισεκατομύρια ανθρώπων που υπάρχουν σήμερα στη γη θα ξεκίνησαν κάποτε από ένα αρχικό ζευγάρι ανθρώπων που μέσα στο πέρασμα των χιλιετιών πολλαπλασιάστηκε. Το ίδιο και για τα διάφορα είδη ζώων, και για τα φυτά. Και όπως αναφέραμε στην αρχή, η επιστήμη πιστεύει ότι από μία αρχική μάζα ύλης γεννήθηκαν όλα τα αμέτρητα πλήθη άστρων. Αλλά και μέσα στη σκέψη μας κυττάζοντας, διαπιστώνουμε πως κάθε ανθρώπινο σύστημα νόησης, γνώσης, θεμελιώνεται πάνω σε μία πρωταρχική σκέψη (το αξίωμα) από την οποία προκύπτουν οι επόμενες. Αν ψάξουμε προς τα πίσω κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, επιχείρηση ή  οργάνωση, θα δούμε ότι ξεκίνησε από έναν. Ακόμα και οι πιο πνευματικές και υπερφυσικές δραστηριότητες όπως οι ιδεολογίες και οι θρησκείες ξεκίνησαν από έναν άνθρωπο. Τέλος αν δούμε τη δημιουργία να στηρίζεται στην πιο πολύπλοκη μαθηματική επιστήμη, θα καταλάβουμε πως όλοι οι αριθμοί προέρχονται από συνδυασμούς των ακέραιων ψηφίων, αλλά κι’ αυτά είναι παράγωγα του αριθμού ένα (π.χ. η τετρ. ρίζα κάθε αριθμού τείνει προς το έναž το ψηφίο 2 είναι 1+1 και το 3 είναι 2+1 κοκ). Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως στην κορυφή της πυραμίδα της Δημιουργίας πρέπει να βρίσκεται Ένας, στην αμέσως κατώτερη κλίμακα μπορεί να υπάρχουν δύο, κλπ. Άρα, κι΄ αν ακόμα υπάρχουν πολλοί Θεοί, θα υπάρχει κάποιος Υπέρτατος, κάποιος πρωταρχικός Θεός, ο Πρώτος των άλλων, η Αρχή όλων. Έτσι συμπεραίνουμε πως ο ύψιστος Δημιουργός δεν μπορεί παρά να είναι Ένας.

         

Ευφυής αλλά και με συναισθήματα

Ένα άλλο χαρακτηριστικό όμως της δημιουργίας, εκτός από τη δύναμη και την ευφυία, είναι η ομορφιά της. Κυττώντας τα σύννεφα στους ουρανούς, τη λαμπρότητα του ήλιου, τη χάρη της σελήνης, και φυσικά τα άπειρα χρώματα των φυτών, των ζώων, την ωραιότητα των πολύτιμων λίθων ή μυρίζοντας τα μεθυστικά αρώματα των λουλουδιών και των φυτικών αποσταγμάτων, δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε ότι Αυτός που έφτιαξε όλα αυτά δεν είναι μόνο δυνατός και σοφός, αλλά και κάτι ακόμα: Πανέμορφος, Καλλιτέχνης με το υψηλότερο αίσθημα καλαισθησίας, λεπτότητας και ομορφιάς! Και επειδή ξέρουμε πως όπου υπάρχει καλλιτεχνία, υπάρχει και συναίσθημα οδηγούμαστε να αναλογιστούμε κάτι ακόμη πιο προχωρημένο : Ο Δημιουργός έχει συναισθήματα, και μάλιστα παρά πολύ πλούσια! Μα το τελευταίο συμπέρασμα δεν προέρχεται μόνο από την φυσική ομορφιά που παρατηρούμε. Ας σκεφτούμε και μερικά ακόμα πράγματα, κυττάζοντας όχι μόνο γύρω μας, αλλά και μέσα μας: είμαστε γεμάτοι συναισθήματα, συναισθήματα χαράς, λύπης, συμπάθειας, αγάπης, μίσους, φόβου, έχουμε επιθυμίες, θέληση, παίρνουμε και αλλάζουμε αποφάσεις. Δεν είμαστε μόνο “ευφυή όντα”, είμαστε και “συναισθηματικά όντα”. Ακόμα και τα ανώτερα ζώα, τα θηλαστικά παρατηρούμε ότι νοιώθουν κάποια συναισθήματα. Αν ο Δημιουργός ήταν ένα απαθές ον χωρίς συναισθήματα, η δημιουργία Του θα έμοιαζε με ένα απέραντο εργοστάσιο που αποτελείται μόνο από μηχανήματα και εξαρτήματα. Να λοιπόν που η φιλοσοφία (ή η θεολογία) ότι ο Δημιουργός (ή ο Θεός) είναι μία “ανώτερη δύναμη”, μία “άπειρη ουσία” διαψεύδεται από την ίδια την κτίση, από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αν ο Δημιουργός δεν είχε συναισθήματα πως θα μπορούσε να δημιουργήσει συναισθηματικά όντα; Και γιατί; Γιατί να μη δημιουργήσει κάποια μόνο σκεπτόμενα όντα που να λειτουργούν μέσα στο παγκόσμιο οικοσύστημα;

         Τί άλλο βλέπουμε από τα όλα τα ζώα και τον άνθρωπο; Τη φροντίδα, την επιμέλεια και την αγάπη που δείχνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Συχνά ακούμε ειδήσεις για ζώα που θυσιάζονται προκειμένου να σώσουν τα παιδιά τους, αλλά ακόμα και πιο εκπληκτικό για ζώα που αναλαμβάνουν να μεγαλώσουν νεογνά άλλων ειδών ζώων, τελείως διαφορετικών από εκείνα. Αυτά τα μητρικά, πατρικά συναισθήματα, που τα βλέπουμε ακόμα πιο έντονα στον άνθρωπο, είναι απλώς μηχανισμοί; Αλλά κι’ αν ακόμα υποθέσουμε ότι είναι, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι και ο Δημιουργός των ζώων και των ανθρώπων έχει γονικά συναισθήματα, είναι γονέας, Πατέρας στη Δημιουργία Του. Αυτό δε δείχνει η τόση πρόνοια, που υπάρχει στη φύση: πρόνοια για τη διατροφή, εξασφάλιση κατάλληλων συνθηκών διαβίωσης για κάθε είδος ζώου, βροχή, χλωρίδα και τόσα άλλα.

        Ας κυττάξουμε λίγο περισσότερο μέσα στον άνθρωπο μπορούμε να βρούμε κι’ άλλες πολλές ιδιότητες του Δημιουργού Του. Για παράδειγμα ένα χαρακτηριστικό του ανθρώπου, η βαθύτερη επιθυμία του, η δίψα για δίκαιο, το σωστό, η αίσθηση της δικαιοσύνης, αυτό που μπορούμε να το λέμε συνείδηση, διάκριση καλού και κακού, ορθού και λανθασμένου. Πολλοί φιλόσοφοι ισχυρίστηκαν ότι είναι επίκτητο, αποτέλεσμα κοινωνικών επιδράσεων. Αν δούμε όμως όλους τους λαούς, όλους τους πολιτισμούς και όλες τις εποχές, η συνείδηση ήταν κοινή στα βασικότερα θέματα. Όλοι νοιώθουν πως το να σκοτώσεις, να κλέψεις ή να πεις ψέματα είναι κάτι κακό, ενώ το να βοηθήσεις να προσφέρεις, να ενθαρρύνεις είναι κάτι καλό. Η δικαιοσύνη είναι αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης. Δεν μπορεί λοιπόν παρά το ίδιο να ισχύει και για τη θεϊκή φύση. Η αγαθότητα, η αρετή, το καλό, το φωτεινό είναι βασική επιδίωξη κάθε ανθρώπου, κάθε εποχής, κι’ αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα στην παιδική ηλικία. Εκεί εκδηλώνεται η αθωότητα, η αγαθότητα, η καλωσύνη πιο ξεκάθαρα και απλά. Και άρα και ο Δημιουργός, του οποίου είμαστε αντανακλάσεις, δεν θα είναι αγαθός, καλός; Μάλιστα αφού όλες οι ιδιότητές του θα είναι σε ένα υπερθετικό βαθμό θα είναι ο κατ’ εξοχήν αγαθός και δίκαιος. Δεν προτιμάμε πάντα το φως από το σκοτάδι; Και όλα τα φυτά και οι ζωντανοί οργανισμοί αναπτύσσονται στο φως και μαραζώνουν στο σκοτάδι. Άρα μία αρχή της δημιουργίας, που επιβεβαιώνεται από την επιστήμη είναι η αναγκαιότητα του φωτός προκειμένου να υπάρξει ζωή. Ο Δημιουργός της ζωής πρέπει να έχει πολύ μεγάλη σχέση με το φως! Κι αν και υπάρχουν κακές τάσεις μέσα μας, η ιδέα του καλού πάντα υπερέχει. Το φως διαλύει το σκοτάδι, γιατί αλλοιώς το κακό, το σκότος, η δύναμη της καταστροφής θα σκίαζε και θα κατέστρεφε τα πάντα. Ο Δημιουργός λοιπον πρέπει να έχει Φως, Αγάπη, Αλήθεια, Δικαιοσύνη.     

Η Ταυτότητα του Δημιουργού

         Κάθε τι που φτιάχνει ο άνθρωπος προέρχεται από τη σκέψη του, άρα εκφράζει, αντιπροσωπεύει ένα κομάτι του εαυτού του — κάθε δημιούργημα του ανθρώπου αντανακλά σε κάποιο βαθμό τον δημιουργό του, αν και παραμένει πάντα κάτι το διαφορετικό απ’ αυτό, έξω απ’ αυτόν. Αυτό το παρατηρούμε όχι μόνο σε υλικά κατασκευάσματα του ανθρώπου, αλλά και στην ίδια τη γέννηση των ανθρώπων (και των ζώων) : κάθε τι που γεννιέται μοιάζει με τον γεννήτορά του, αντανακλά κάποιες ιδιότητες του.  Ανάλογα κάθε τι που βλέπουμε στη φύση και μέσα μας δεν μπορεί παρά να είναι μία αντανάκλαση κάποιας ιδιότητας αυτού που το γέννησε, που το δημιούργησε, του Δημιουργού. Και μ’ αυτήν την έννοια, του ότι είμαστε εικόνες/αντανακλάσεις του Δημιουργού, επιβεβαιώνουμε τους προηγούμενους συλλογισμούς μας για τη φύση Του. Επίσης όπως παρατηρούμε όλες οι ουσίες, όπως ο αέρας ή το νερό, και οι δυνάμεις όπως ο ηλεκτρισμός, μπορεί να έχουν όγκο, βάρος ή άλλες ιδιότητες που να είναι μετρήσιμες, αλλά δεν μπορούν να έχουν μορφή ή σχήμα. Όλα όμως τα έμψυχα ή και άψυχα όντα, που αποτελούνται από διάφορες ουσίες και λειτουργούν με κάποιας μορφής ενέργεια, έχουν συγκεκριμένο σχήμα, συγκεκριμένη μορφή, συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (όγκο, βάρος, ύψος, όργανα) πάντα σταθερά (σε σχέση με τα άλλα είδη). Καταλαβαίνουμε ότι με βάση τη μορφή τους, τα χαρακτηριστικά τους προσδιορίζονται από τα άλλα όντα, ξεχωριζόμαστε μεταξύ μας. Όμως αν σκεφτούμε λίγο πιο πέρα θα καταλάβουμε και κάτι περισσότερο : η μορφή τους, ο όγκος που καταλαμβάνουν, τα χαρακτηριστικά και όργανα που έχουν χρησιμεύουν και για τα ίδια, για να αυτο-προσδιορίζονται. Ας αναλογιστούμε το σώμα μας: Μπορούμε να αυτοπροσδιοριστούμε χωρίς σώμα, χωρίς να καταλαμβάνουμε κάποιο συγκεκριμένο χώρο κάθε στιγμή, χωρίς να βρισκόμαστε σε κάποιον τόπο; Είναι αδύνατο. Άρα αφού κάθε ον για να αυτοπροσδιορίζεται χρειάζεται να αποτελείται όχι μόνο από κάποια ουσία ή ύλη και να κινείται με κάποια ενέργεια, αλλά να έχει σχήμα, μορφή, σώμα, τόπο. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τον Δημιουργό όλων των όντων : αφού δεν είναι μόνο μία ουσία και μία ενέργεια, αλλά ένα ορισμένο και συγκεκριμένο Ον, πρέπει να έχει συγκεκριμένο σχήμα (αλλοιώς θα είναι α-σχημος, α-σχημάτιστος), συγκεκριμένη μορφή (αλλοιώς θα είναι ά-μορφος), συγκεκριμένο τόπο (αλλοιώς θα είναι ά-τοπος). Αυτό δε συνεπάγεται κατ’ ανάγκην ότι είναι πεπερασμένος σε ιδιότητες και ικανότητες. Σίγουρα υπάρχει αναλογία μεταξύ Δημιουργού και δημιουργημάτων, αλλά ο βαθμός αναλογίας, ομοιότητας θα είναι πολύ μεγάλος, σχεδόν άπειρος.  Με άλλα λόγια, ο Δημιουργός αν και ορίζεται από μία μορφή και έναν τόπο, δεν περιορίζεται όπως εμείς στην ικανότητα του να βλέπει, να ακούει και να γνωρίζει τα πάντα, πέρα από ακόμη και από το χρόνο. Η μορφή του Δημιουργού  αν και είναι αόρατη από τα φυσικά μας μάτια — αλλά όχι ανύπαρκτη —   μπορεί να είναι ορατή σε άλλες διαστάσεις. Εξάλλου πως θα ήταν ο Δημιουργός προσωπικότητα χωρίς να έχει κάποιο πρόσωπο; Πώς θα είχε σκέψη, βούληση, συναισθήματα, αυτο-συνείδηση — όλα τα χαρακτηριστικά μίας προσωπικότητας — χωρίς να έχει το πρώτο χαρακτηριστικό κάθε συγκεκριμένης προσωπικότητας : το πρόσωπο, τη μορφή. Χωρίς αυτό θα έμενε στην κατηγορία της δύναμης, της απρόσωπης ουσίας. Αυτός που δημιούργησε όλους τους τόπους, άψυχους ή έμψυχους, του σύμπαντος, δεν μπορεί να μη κατέχει τόπο, χώρο. Αυτός που δημιούργησε όλες τις μορφές δεν μπορεί παρά να είναι η κατ’ εξοχήν Μορφή.

Δεν θα πρέπει όμως να παραβλέψουμε ένα ακόμη θεμελιώδες χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Δημιουργού: το Όνομά Του. Χρειάζεται όμως ο Υπέρτατος Δημιουργός των πάντων κάποιο όνομα, αφού δεν χρειάζεται να ξεχωρίσει από κάποιον όμοιο; Κάθε τι γύρω μας έχει το όνομά του, κάθε δημιούργημα, κάθε είδος έμψυχο ή άψυχο έχει το όνομά του, όχι μόνο για να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα, αλλά (όπως όλα τα αρχαία ονόματα εξέφραζαν) πρώτα απ’ όλα για να εκφράζει, να δηλώνει την ύπαρξή του, να προσδιορίζει ποιός ή τι είναι. Όχι μόνο κάθε άνθρωπος έχει ένα όνομα, αλλά και κάθε ζώο με το οποίο θέλουμε να έχουμε μία σχέση το φωνάζουμε με ένα όνομα. Ακόμα και σε άψυχα αντικείμενα όπως τα αστέρια δίνουμε όνομα, όχι μόνο για να τα ξεχωρίζουμε, αλλά για να εκφράσουμε το σχήμα τους ή τις ιδιότητές τους. Το όνομα λοιπόν κάθε δημιουργήματος εκφράζει την κύρια ιδιότητά του. Όλα όμως τα δημιουργήματα ήρθαν στην ύπαρξη από τον Δημιουργό, χωρίς Αυτόν δεν θα υπήρχαν. Αυτός είναι η ανώτατη ύπαρξη, η πηγή κάθε ζωής από την οποία όχι μόνο προέρχεται κάθε ζωή αλλά και συνεχίζει να ζει. Αυτός είναι λοιπόν η ανώτατη Ζωή, η πηγή της Ζωής, της Ύπαρξης. Πριν μιλήσουμε για οποιαδήποτε ιδιότητα του Θεού (π.χ. ο Θεός είναι Φως, ο Θεός είναι Αλήθεια, ο Θεός είναι Αγάπη κα.) πρέπει να δηλώσουμε ότι Είναι. Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι και το κύριο όνομα του Δημιουργού, το όνομα που θα εκφράζει την πρωταρχική του ιδιότητα της ύπαρξης : ο Είναι, ο Ων. Αυτό όμως δεν είναι και το όνομα που μας δίνει η Βίβλος για τον Θεό; (ΓΙΑΧΒΕ, που στην Εβραϊκή γλώσσα σημαίνει “Είναι”, “Ων”).

Εδώ  η αναζήτησή μας συναντιέται με το Θεό της Βίβλου.