Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, Ὕμνοι Θείων Ἐρώτων Β΄ : Ὁ Ἀρραβώνας , Ποτὲ δὲν σταμάτησες

Ὁ Ἀρραβώνας

ΤΩΡΑ ΔΑ, σκοτάδι στὴν καρδιά μου κι ἀνέτειλες Ἐσύ.

Ἔδειξες θαύματα ποὺ ὀφθαλμοὶ δὲν ἔχουν δεῖ.

Καὶ σὲ μένα κατέβηκες, τὸν πιὸ τελευταῖο ἀπ’ ὅλους,

Μ’ ἔκανες μαθητή Σου καὶ γιὸ Ἀπόστολου,

κι ἂς μὲ κρατοῦσε φοβερὸς ὁ δράκος, ὁ θάνατος τῶν θνητῶν,

ὣς τώρα νὰ ἐργάζομαι κάθε ἁμαρτία. Στὸν ἅδη ἔλαμψες ὁ προαιώνιος ἥλιος, ὕστερα φώτισες καὶ τὴ δική μου ψυχὴ στὰ σκοτάδια της,

μοῦ χάρισες μέρα χωρὶς δύση, αὐτὸ ποὺ δὲν πιστεύουν,

μόνο ὅσοι τεμπέληδες εἶναι καὶ ἀδιάφοροι, νομίζω.

Τὴ φτώχια ποὺ ἔχω μέσα μου πλημμύρισες μὲ τὸ Ἀγαθὸ ὁλόκληρο.

Ἐσὺ ποὺ ἔκανες αὐτά, ὁ ἴδιος στεῖλε δῶρο Σου τὰ λόγια μου,

δῶσε τὶς λέξεις,νὰ πῶ σὲ ὅλους τὰ θαυμάσιά Σου,

ὅλα ὅσα κάνεις σήμερα μὲ τοὺς δούλους Σου, κι ὅσοι δὲν

νοιάζονται νὰ μάθουν, ἀλλὰ κοιμῶνται στὰ σκοτάδια,

καὶ λένε, ‘νὰ σωθοῦν ἀδύνατο ὅσοι ἔχουν ἁμαρτίες’,

ἂς πάρουν Ἔλεος κι αὐτοὶ ὅπως ὁ Πέτρος

καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, Ἅγιοι, Ὅσιοι καὶ Δίκαιοι,

ἔτσι κι αὐτοί, ἂς μάθουν : δὲν εἶναι ἀδύνατο, οὔτε κἂν δύσκολο,

γιὰ τὴ δική Σου ἀγαθότητα, καί ἦταν καί εἶναι καί θὰ εἶναι εὔκολο!

Ὅσοι νομίζουν ὅτι Σ’ ἔχουν, τὸ Φῶς τοῦ κόσμου,

λένε ὅμως δὲν Σὲ βλέπουν, δὲν εἶναι ὁ βίος τους μέσα στὸ Φῶς,

ἡ λάμψη Σου δὲν τοὺς κυκλώνει, καθαρὰ δὲν Σὲ κοιτάζουν

καὶ ἀδιάκοπα, Σωτήρα,ἂς μάθουν : στὴ σκέψη τους

ποτὲ δὲν ἔλλαμψες,τὸ σπίτι Σου στὴ βρώμικη ψυχή τους

δὲν τὸ ἔφτιαξες,μάταια ἐπιχαίρουν, κενὲς οἱ ἐλπίδες,

ὅσοι νομίζουν μετὰ θάνατον, τάχα, θὰ δοῦν τὸ Φῶς Σου.

Εἶναι τώρα ὁ Ἀρραβώνας, ἀπὸ Σένα πάντως τώρα ἐδῶ,

Σωτήρα, χαράζεται ἡ Σφραγίδα Σου στὰ πρόβατά Σου.

Καθένα κλείνει ὁ θάνατός του.

Στὸ τέλος καὶ μετά, ὅλοι τὸ ἴδιο ἄπραγοι, οὔτε κακὸ

οὔτε καλὸ κανείς δὲν ἔχει δύναμη νὰ κάνει τότε,

Σωτήρα μου, εἶναι βέβαιο, ὅπως βρεθεῖ καθένας, ἔτσι θὰ μείνει !

*******************************

Ποτὲ δὲν σταμάτησες

ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ τὸ πλῆθος τῶν κακῶν μου,ἐδῶ θὰ τὰ πῶ.

Πάντως ὄχι ὅλα, Λόγε,εἶναι ἀναρίθμητα, πάνω ἀπ’ τ’ ἄστρα

 πάνω ἀπ’ τὶς σταγόνες τῆς βροχῆς καὶ τὴν ἄμμο τῆς θάλασσας,

 πάνω ἀπ’ τὸ πλῆθος τῶν κυμάτων ποὺ σηκώνει ὁ ἄνεμος.

  Θὰ τὰ πῶ, ἀλλὰ ὅσα ἀντέχει τὸ βιβλίο τῆς συνείδησης

   κι ὅσα ἔχουν οἱ ἀποθῆκες τῆς μνήμης,τ’ ἄλλα

 μόνο Ἐσύ γνωρίζεις, μέτρα τα ὁ ἴδιος.

Ἔχω γίνει φονιᾶς, μάθετέ το ὅλοικλάψετε μὲ συμπόνοια.

Μὲ ποιὸ τρόπο,τ’ ἀφήνω, μὴ μιλάω πολύ.

Ἔχω γίνει, ἀλίμονο, μοιχὸς στὴν καρδιὰ

καὶ σοδομίτης στὴν πράξη καὶ τὸ θέλημά μου.

    Ἔχω γίνει πόρνος, μάγος καὶ παιδοφθόρος,

ἐπίορκος καὶ πλεονέκτης, κλέφτης, ψεύτης καὶ ξεδιάντροπος, 

ἅρπαγας, κατήγορος, μισάδελφος, φθονερὸς πάρα πολύ,

φιλοχρήματος, θρασύς, κι ἔκανα ὅλες τὶς κακίες ποὺ ὑπάρχουν.

Νὰ μὲ πιστέψετε, λέω ἀλήθεια. Δὲν προσποιοῦμαι οὔτε σοφίζομαι.

Ποιός τ’ ἄκουσε αὐτὰ καὶ δὲν ἔχει ἔκπληξη, δὲν ἔχει ἀπορία, 

φιλάνθρωπε, μὲ τὴ μακροθυμία Σου, δὲν ἔχει θαμπωθεῖ καὶ δὲν θὰ πεῖ :

Πῶς δὲν ἄνοιξε ἡ γῆ νὰ γλυτώσει ἀπ' τὸ βάρος του;

ποὺ δὲν ἀντέχει τὸν ταλαίπωρο στὴν πλάτη της,

πῶς ζωντανὸ δὲν τὸν κατέβασε στὸν ἅδη;

Πῶς δὲν τὸν πλάκωσε κεραυνὸς ἀπὸ ψηλὰ τὸν παραβάτη αὐτόν,

δὲν τὸν ἀνάλωσε;

Πῶς δὲν ἔπεσε ὁ οὐρανὸς ἐπάνω του

πῶς δὲν ἔσβησε ὁ ἥλιος καὶ τὰ ἄστρα, γιὰ τοῦτον δῶ,

ποὺ τόσο μεγάλη ἀπόκτησε περιφρόνηση;