orthodoxiPisti: Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣΤο 1848 ο Πατριάρ...

orthodoxiPisti: Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣΤο 1848 ο Πατριάρ...: Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ Το 1848 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άνθιμος κάλεσε πατριαρχική σύνοδο στην οποία παρευρέθηκαν, ο...

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ Το 1848 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άνθιμος

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

Το 1848 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άνθιμος κάλεσε πατριαρχική σύνοδο στην οποία παρευρέθηκαν, οι τρείς άλλοι Πατριάρχες, ο Αλεξανδρείας Ιερόθεος, ο Αντιοχείας Μεθόδιος και ο Ιεροσολύμων Κύριλλος και δώδεκα Επίσκοποι.

Η εγκύκλιος που εξέδωσε η σύνοδος λέει:

Κρατώμεν της ομολογίας, ην παρελάβομεν άδολον παρά τηλικούτων ανδρών, αποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν ως υπαγόρευμα του διαβόλου.

Ο δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ελλειπή την κεκηρυγμένην ορθόδοξον πίστιν. Αλλ’ αύτη πεπληρωμένη ήδη εσφράγισται, μη επιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αύξησιν, μήτε αλλοίωσιν ήντιναούν, και ο τολμών ή πράξαι ή συμβουλεύσαι, ή διανοηθήναι τούτο, ήδη ηρνήθη την πίστιν του Χριστού, ήδη εκουσίως καθυπεβλήθη εις το αιώνιον ανάθεμα δια το βλασφημείν εις το Πνεύμα το άγιον, ως τάχα μη αρτίως λαλήσαν ταις Γραφαίς και Οικουμενικαίς Συνόδοις.

Άπαντες ουν οι νεωτερίζοντες ή αιρέσει ή σχίσματι, εκουσίως ενεδύθησαν κατάραν ως ιμάτιον, καν τε Πάπαι, καν τε Πατριάρχαι, καν τε κληρικοί, καν τε λαϊκοί καν άγγελος εξ ουρανού, ανάθεμα.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Άνθιμος

Πατριάρχης Αλεξανδρείας Ιερόθεος

Πατριάρχης Αντιοχείας Μεθόδιος

Πατριάρχης Ιεροσολύμων Κύριλλος

και οι λοιποί Αρχιερείς της Συνόδου

"Kατά ενωτικών" Αλεξ Καλομοίρου :

"Kατά ενωτικών" Αλεξ Καλομοίρου :

Και μόνον το γεγονός ότι μιλούν για ένωσι των Εκκλησιών δείχνει ότι η σκέψη τους είναι τελείως αντιχριστιανική. Παραδέχονται έτσι ότι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, την οποίαν ομολογούμε στό σύμβολο της πίστεώς μας, έχει πάψει να υπάρχη, ότι έχει διασπασθή σε πολλές Εκκλησίες που δεν είναι πιά καθολικές, δεν περιέχουν δηλαδή ολόκληρη την αλήθεια και την Χάρι, όπως οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, αλλά ένα μικρό ή μεγάλο μέρος αυτών.

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

=========================================================================================

Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η . ΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Α´ ΤΟ 1948

Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η

 Τόν Σεπτέμβριον τοῦ 2008 συμπληρώνονται 60 ἔτη ἀπό τό ὁρόσημον τῶν Χειροτονιῶν τοῦ Ἀειμνήστου πατρός ἡμῶν Ματθαίου (Καρπαθάκη), Ἐπισκόπου Βρεσθένης, αἱ ὁποῖαι ἔγιναν τό ἔτος 1948 καί διά τῶν ὁποίων ἀνεδείχθησαν τέσσαρες Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί Ἐπίσκοποι πρός ἀδιάκοπον συνέχισιν τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ καί πρός ἀκεραίαν διαφύλαξιν τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ τοῦ ΘΕΟΥ ἡμῶν. Ἡ Ἐκκλησιαστική καί Ἐκκλησιολογική σημασία τῶν Χειροτονιῶν τοῦ 1948 εἶναι μεγίστη, διότι αὗται ἐτελέσθησαν ὅταν ἡ λαίλαψ τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἶχε σαρώσει ὅλα τά Πατριαρχεῖα καί τάς κατά τόπους Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας, καί εἶχε στήσει παντοῦ κίβδηλα ὁμοιώματα τῆς Ἐκκλησίας, εἰκονικάς ἀπομιμήσεις τοῦ Οἴκου τοῦ Θεοῦ, ἐκ τῶν ὁποίων ἀπουσιάζει ὁ Θεός καί εἰς τά ὁποῖα δέν ἐνεργεῖ ἡ Θεία Χάρις. Ἀκόμη καί ὅσαι Ἐκκλησίαι παρέμειναν εἰς τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον καί διετήρησαν πλήρη Ἐκκλησιαστικήν καί Πνευματικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν, ἐνεσωματώθησαν οὕτω εἰς τόν Οἰκουμενισμόν καί ἀπώλεσαν τή Θείαν Χάριν, βάσει τοῦ Ἱεροῦ Κανόνος, ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔσται

 (Ι/ καί ΜΕ/ Ἀποστολικοί Κανόνες, Β/ Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου).

 Τό Νέον Ἡμερολόγιον δέν εἶναι οὔτε νέα ἐπινόησις οὔτε Ἐκκλησιαστικῶς ἀδιάφορος μεταρρύθμισις. Ἀποτελεῖ παλαιάν Παπικήν ἀθέτησιν τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καί δαιμονικήν διασάλευσιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς τάξεως.

 Χρονολογεῖται δέ ἀπό τό 1582.Ὡς πρός τήν Παπικήν αὐτήν διατάραξιν τῆς Ἡμερολογιακῆς τάξεως καί τῶν Κινητῶν καί τῶν Ἀκινήτων Ἑορτῶν, ἡ Ἐκκλησία ἔλαβε θέσιν εὐθύς ἐξ ἀρχῆς. Διά Πανορθοδόξων Συνόδων καί διά Τοπικῶν Συνόδων ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΕ κατ᾽ ἐπανάληψιν ἀπό τό 1583 ἕως τό 1904 τό Νέον Παπικόν Μηνολόγιον καί Πασχάλιον καί τό παρέδωσε ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ, ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΩΣ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΩΣ εἰς τό αἰώνιον ΑΝΑΘΕΜΑ .

 Ἡ ἑξηκοστή (60ή) ἐπέτειος καί μόνη ἀρκεῖ ὡς ἀφορμή διά τήν ἀνάμνησιν τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948. Ἐπί πλέον ὅμως ἀφορμή δίδεται, ἀφ᾽ ἑνός, ἐκ τῆς συντηρήσεως τῆς ἀδίκου κριτικῆς τήν ὁποίαν ἤγειρον κατ᾽ αὐτῶν τῶν χειροτονιῶν οἱ ΠΡΟΔΟΤΑΙ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τῶν Γ.Ο.Χ. Δεκατριμερῖται Φλωρινικοί, ἡ ΟΥΝΙΑ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, καί ἀφ᾽ ἑτέρου, ἐκ τῆς ἐγέρσεως ἀντορθοδόξως μαινομένων ἀνδρῶν, μεταξύ τῶν διαδόχων τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου, οἱ ὁποῖοι καί πρωτοφανεῖς Αἱρέσεις ἔστησαν κατά τῆς Ἀληθοῦς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἀδίστακτα Σχίσματα προεκάλεσαν εἰς βάρος τῆς Ἀμωμήτου Νύμφης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἀποδεικνυόμενοι οὕτω ψευδεπίγραφοι Ματθαιϊκοί, νοθογενεῖς υἱοί, καί ἐπίορκοι διάδοχοι τῆς ἐκείνου Ἀποστολικότητος.

 Ἐξ εὐγνωμοσύνης κινούμενοι διά τάς Χειροτονίας τοῦ 1948, καί εἰς ἀνατροπήν τῶν ἐπικρίσεων κατά τῶν Χειροτονιῶν αὐτῶν, ἀλλά καί εἰς ἀνάδειξιν τῆς Ἀληθείας ὅτι αἱ Χειροτονίαι τοῦ 1948 ἀποτελοῦν Συνείδησιν Ὀρθοδοξίας, Ἐπίγνωσιν Ἐκκλησιολογίας καί μέτρον Ἐκκλησιαστικῆς εὐθύνης τοῦ Ὁμολογητοῦ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Πίστεως ἐπισκόπου Βρεσθένης καί μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ματθαίου Α´,

 Κατατίθενται εἰς τήν συνέχειαν ὀκτώ σύντομα κεφάλαια ἐπισκοπήσεως τοῦ ὅλου ἐν προκειμένῳ θέματος τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, αὐτοῦ τοῦ μοναδικῆς σημασίας Σταθμοῦ εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν:

 Α) Αἱ Θεόπνευστοι Καταδικαστικαί Ἀποφάσεις τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κατά τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου.

 Β) Ἡ Ἀντιεκκλησιαστική, Παράνομος καί Ἀντικανονική Εἰσαγωγή τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου κατά τό 1924.

 Γ) Ἀνασκόπησις τῶν ἐν σχέσει πρός τό Νέον Ἡμερολόγιον Ἐκκλησιαστικῶν Γεγονότων μεταξύ 1924 καί 1948.

 Δ) Τό Ἱστορικόν τῶν Χειροτονιῶν Ἐπισκόπων ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου κατά τό 1948.

 Ε) Αἱ Παλινωδίαι τῶν Ψευδορθοδόξων Παλαιοημερολογιτῶν, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί τῶν σύν αὐτῷ.

 ΣΤ) Αἱ κύριαι Ἐπικρίσεις τῶν Χειροτονιῶν Ἐπισκόπων ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τό 1948 καί ἡ Ὀφειλομένη Ἀπάντησις.

 Ζ) Ἀποτίμησις τῆς Ἐκκλησιολογικῆς σημασίας τῶν Χειροτονιῶν Ἐπισκόπων ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τό 1948.

 Η) Αἱ Χειροτονίαι τοῦ 1948 ὡς Συνείδησις Ὀρθοδοξίας καί ὡς μέτρον Ἐκκλησιαστικῆς εὐθύνης ἐν ᾧ ἀντιμετρῶνται αἱ μετέπειτα ἐξελίξεις εἰς την Ἐκκλησίαν τῶν ἀπό Ματθαίου προερχομένων Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος Δηλώνομεν ἐκ τῶν προτέρω ὅτι:

 Δέν ὑποστηρίζομεν τάς χειροτονίας τοῦ 1948 ἐπειδή εἴμεθα Ματθαιϊκοί Γ.Ο.Χ., ἀλλά εἴμεθα Ματθαιϊκοί Γ.Ο.Χ. ἐπειδή μᾶς στηρίζουν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν τοῦ Χριστοῦ αἱ Χειροτονίαι τοῦ 1948.

================================================================================================Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ. ΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Α´ ΤΟ 1948

 Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ

Τά σημαντικά γεγονότα τά ὁποῖα καθορίζουν τήν ἐξέλιξιν τῆς Ἱστορίας καί ἀφήνουν ἀνάγλυφον τό ἀποτύπωμά των εἰς τήν πορείαν τῆς ἀνθρωπότητος εἶναι ἀνέντιμον καί ἀναξιοπρεπές νά θάπτωνται εἰς τήν λήθην τοῦ χρόνου. Ἐπιβάλλεται, ἀπ᾽ ἐναντίας, νά στήνεται μία Στήλη εἰς ἀνάμνησιν αὐτῶν διά λόγους αὐτογνωσίας, ἀξιοπρεπείας καί συνειδήσεως, ἀλλά καί διά τήν διδαχήν τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. Πολλῷ μᾶλλον χρήζει ἀναμνηστικῆς Στήλης ἤ Μνημείου τιμῆς κάθε ἀποφασιστικόν Ἐκκλησιαστικόν γεγονός ψυχοσωτηρίου καί ἀπολυτρωτικῆς σημασίας διά τόν ἄνθρωπον. Τοιοῦτο τυγχάνει καί τό γεγονός τῆς Χειροτονίας Ἐπισκόπων τό 1948 ὑπό τοῦ Ἀοιδήμου καί Ἀειμνήστου Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου Καρπαθάκη, τοῦ μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος.

Τό γεγονός τῆς Χειροτονίας Ἐπισκόπων ὑπό μόνου τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τό 1948 ἀποτελεῖ ἀποφασιστικήν ἐξέλιξιν εἰς τήν Ἱστορίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. ῞Οταν ὁ Οἰκουμενισμός κατώρθωνε σχεδόν ὁλικόν ἔμφραγμα εἰς τήν δυνατότητα τῆς Ἐκκλησίας νά συνεχίσῃ τήν Ἀποστολικήν της Διαδοχήν, ὅταν αἱ Πύλαι τοῦ Ἅδου κατώρθωνον σχεδόν καίριον πλῆγμα κατά τῆς Ἀποστολικῆς Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν οἱ μισθωτοί ποιμένες δέν διέκρινον πλέον μεταξύ τῆς Σωτηρίου Νομῆς τοῦ Κυρίου καί τῶν Αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ὅταν οἱ περισσότεροι Κληρικοί ἀπετάσσοντο τόν κλῆρον τοῦ Θεοῦ καί συνετάσσοντο μετά τῶν ἐναντιουμένων εἰς τάς Θεοπνεύστους Ἀποφάσεις, εἰς τά Ἱερά Κελεύσματα καί εἰς τά Αἰώνια Θεσπίσματα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅταν τά Πατριαρχεῖα καί αἱ Αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι, ἀντί νά φροντίζουν διά τήν ἕνωσιν τῶν ἀνθρώπων μέ τόν Θεόν, ἐχώριζον τόν λαόν ἀπό τόν Θεόν, τόν ἐξέβαλλον μαζικῶς ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καί τόν εἰσήγαγον εἰς ἕν ὁμοίωμα τῆς Ἐκκλησίας, εἰς ἕν Εἴδωλον Ἐκκλησίας, δημιουργηθέν μέ τήν ὀφθαλμαπάτην τῆς διορθώσεως τοῦ Ἡμερολογίου, ὅταν οἱ Δεκατριμερῖται Φλωρινικοί, προσεποιοῦντο μέν τόν Ὀρθόδοξον Ἐπίσκοπον, ἀνεγνώριζον δέ τήν ΠαπονεοημερολογιτικήνἘκκλησίαν ὡς Κανονικήν Ἐκκλησίαν μέ ἔγκυρα Μυστήρια, ὅταν αὐτοί οἱ ΟΥΝΙΤΑΙ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί κρυπτονεοημερολογῖται ἠρνοῦντο νά ἐνεργήσουν ὡς Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς καί νά χειροτονήσουν Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους τοῦ ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, τότε μόνος εὑρισκόμενος ὀρθοτομῶν τόν λόγον τῆς Ἀληθείας, ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος, δέν ἀδιαφόρησε καί δέν ἄφησε ὀρφανόν τό ποίμνιον τῆς Ἐκκλησίας, δέν κατέλειπε τόν κόσμον τοῦτον χωρίς νά μεριμνήσῃ διά τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΠΙΣΤΙΝ καί τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας, ἀλλ᾽ ἐκ τῶν ἐνόντων, μόνος ὤν, προέβη εἰς Χειροτονίας τεσσάρων Ἐπισκόπων τό 1948.

Αἱ Χειροτονίαι τοῦ 1948 ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου ἐματαίωσαν τό ὀλέθριον κατά τῆς Ἐκκλησίας σχέδιον τοῦ ἐχθροῦ ἅμα καί ἀνθρωποκτόνου. Διά τοῦτο εἶναι ἀνάγκη νά στηθῇ Στήλη καί νά ὑψωθῇ Μνημεῖον τιμῆς πρός τόν Ὁμολογητήν τῆς Ὀρθοδοξίας Βρεσθένης Ματθαῖον Καρπαθάκην, ὁ ὁποῖος διά τῶν Χειροτονιῶν Ἐπισκόπων τό 1948 ἀνεδείχθη καί Πατήρ πάντων ἡμῶν. Διά τῶν χειροτονιῶν αὐτῶν πάντας ἡμᾶς ἐγέννησεν εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν, καί Ἀποστολικήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Χριστοῦ τοῦ ΘΕΟΥ, ἐκ τῆς ὁποίας ἀπεκόπησαν καί διά τήν ὁποίαν ἀπέθανον πνευματικῶς πάντες οἱ ἀκολουθοῦντες τό Νέον, Παπικόν Ἡμερολόγιον καί οἱ κοινωνοῦντες αὐτοῖς.

Ἡ ὀφειλομένη τιμή πρός τόν Βρεσθένης Ματθαῖον δέν θά ἀποδοθῇ διά ἐπαινετικῶν λόγων ἤ ὡραίων περί αὐτοῦ σχολίων. Θά τόν τιμήσουν ἀνταξίως καί ἐπαρκῶς τά Ἐκκλησιαστικά δεδομένα, ἡ ἁπλῆ παράθεσις τῶν ἱστορικῶν γεγονότων καί τῶν περιστάσεων ἐντός τῶν ὁποίων ἔζησεν ὡς Ἐπίσκοπος καί Διά δοχος τῶν Ἀποστόλων, ὁμολογῶν τήν Ὀρθόδοξον Ἀποστολικήν Πίστιν καί χειροτονῶν Ἐπισκόπους διά τήν συνέχισιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὅταν οἱ ἄλλοι ἀπεσκίρτων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Αἱ χειροτονίαι τοῦ 1948 εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς σειρᾶς Ἱστορικῶν Ἐκκλησιαστικῶν γεγονότων τά ὁποῖα ὡδήγησαν τόν Βρεσθένης Ματθαῖον νά προβῇ μόνος του εἰς τήν μεγίστην αὐτήν Ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Δι᾽ αὐτό, ἡ ἐπί τῇ ἑξηκοστῇ Ἐπετείῳ τῶν χειροτονιῶν ἀνάμνησις δέν θά περιορισθῇ μόνον εἰς τό ἔτος 1948, ὅτε αὐταί ἐγένοντο, ἀλλά θά συνδεθῇ μέ τά εὐρύτερα Ἐκκλησιαστικά Ἱστορικά δεδομένα εἰς τήν Ἑλλαδικήν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν καί εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν γενικώτερον, διά νά ἔχῃ ὁ ἀναγνώστης πληρεστέραν εἰκόνα τῶν ὅσων διεδραματίσθησαν τήν ἐποχήν ἐκείνην καί διά νά ἀναπτύξῃ εὐρυτέραν κατανόησιν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν καί ἐπιταγῶν τάς ὁποίας ὀλίγοι ἐσεβάσθησαν ἐνῶ πολλοί κατεπάτησαν.

Πρός τοῦτο θά γίνῃ ἀναφορά εἰς τό Ἱστορικόν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου:

Πῶς τό ἀντιμετώπισεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐξ ἀρχῆς, ἐκ τῆς ἐμφανίσεώς του, καί κατά τούς ἑπομένους αἰῶνας μέχρι τῆς ἀντιεκκλησιαστικῆς ἐπιβολῆς του. Πῶς παρανόμως εἰσήχθη καί πῶς ἀντέδρασεν τό Ὀρθόδοξον πλήρωμα, ὁ πιστός καί φύλαξ λαός. Πῶς εὑρέθησαν Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι μετά τήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου καί ποία ἡ στάσις αὐτῶν ἔναντι τῆς Σχισματικῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας. Ποία ἡ πορεία των εἰς τήν συνέχειαν καί πῶς πάλιν ἠρνήθησαν τήν Ὀρθοδοξίαν. Τί ἐξηνάγκασε καί ὑπεχρέωσε τόν Ἐπίσκοπον Βρεσθένης Ματθαῖον νά προβῇ μόνος εἰς Χειροτονίας Ἐπισκόπων. Πῶς ἀπεδείχθη ὅτι ἦτο ὁ μόνος ἐναπομείνας Ὀρθόδοξος καί ὁ μόνος μή Νεοημερολογίτης Ἐπίσκοπος ὅστις δικαιωματικῶς καί ἐν πλήρει ἐξουσίᾳ ἐχειροτόνησεν Ἐπισκόπους, καί πῶς αἱ μετέπειτα ἐξελίξεις ἐδικαίωσαν πλήρως τάς Χειροτονίας τοῦ 1948.

Ἡ ἐκτεταμένη αὐτή ἀναφορά εἶναι ἀπαραίτητος διά νά φανερωθῇ ἡ Ἐκκλησιαστική σημασία τῶν Χειροτονιῶν Ἐπισκόπων ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τό 1948, διά νά ἀναδειχθῇ ἡ Ἐκκλησιολογική ἐπιτακτικότης τῆς τελέσεώς των, καί νά ἀναφανῇ τό ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΣ καί ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ κατοχυρωμένον ΔΙΚΑΙΟΝ αὐτῶν, ἔτσι ὥστε νά καταρρεύσῃ οἱαδήποτε πολεμική καί κατηγορία ἤθελε ποτέ ἐγερθῇ ἐναντίον τῆς ἐγκυρότητος, ἀκεραιότητος, πληρότητος καί κανονικότητος αὐτῶν.

orthodoxiPisti: ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ...

orthodoxiPisti: ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ...: ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΜΕΤΑΞΥ 1924 ΚΑΙ 1948 1) Πρώτη Περίοδος, 1924 – 193...

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΜΕΤΑΞΥ 1924 ΚΑΙ 1948

1) Πρώτη Περίοδος, 1924 – 1935

Τήν πραξικοπηματικήν καί ἀντορθόδοξον Ἡμερολογιακήν ἀλλαγήν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος δέν τήν ἐδέχθησαν ὅλοι, ἀλλά ὑπῆρξαν ἀρκεταί ὁμαδικαί καί ἀτομικαί ἀντιδράσεις. Κατά τό διάστημα 1924-1926,ἱδρύθησαν ὑπό τῶν μή δεχθέντων τήν Ἀντιεκκλησιαστικήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν συντονιστικά ὄργανα ἀντιδράσεως πρός τήν Σχισματοαιρετικήν Καινοτομίαν τῆς Εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου. Οἱ Σύλλογοι αὐτοί, ὅπως ὁ «Σύλλογος Ὀρθοδόξων» εἰς την Ἀθήνα, ὁ μετέπειτα ἐξελιχθείς εἰς τήν «Πανελλήνιον Θρησκευτικήν Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν», καθώς και ὁ «Ἱερός Σύνδεσμος τῶν Ζηλωτῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους», ὑπεστήριξαν πολυτρόπως τούς ἐμμένοντας εἰς τά πάτρια καί θέσμια τῆς Ἐκκλησίας ἐντάλματα. Οὗτοι προέβησαν εἰς διαμαρτυρίας πρός τάς πολιτικάς Ἀρχάς, εἰς τήν ἐνημέρωσιν τοῦ λαοῦ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Νεοημερολογιτῶν εἶναι Συναγωγή Σχισματοαιρετικῶν, καί εἰς τήν Διακήρυξιν ὅτιοἱ Νεοημερολογῖται εἶναι ΕΚΤΟΣ τῆς Ἐκκλησίας, ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙτῆς Θείας Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ Ἔγκυρα Μυστήρια.

Οὕτω διά τῆς ἱδρύσεως Ὀρθοδόξων ἐνοριῶν, διεφυλάχθη ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ συνέχισε τήν Ἱστορικήν της πορείαν μέ πολύ ὀλίγα μέλη, τούς κρατοῦντας τάς Ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικοῦ κύρους Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν προηγουμένων αἰώνων.

Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ μή ἀποδεχθέντες τήν Αἱρετικήν Παπικήν Καινοτομίαν τῆς Ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου ΔΙΕΚΟΨΑΝ ΑΜΕΣΩΣ καί ἐπισήμως κάθε Πνευματικήν καί Ἐκκλησιαστικήν Ἐπικοινωνίαν μετά τῆς Νεοημερολογιτικῆς Οἰκουμενιστικῆς Ἐκκλησίας, ΑΠΟΚΗΡΥΞΑΝΤΕΣ αὐτήν πολλάκις ὡς ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΗΝ. Μία ἐκ τῶν πολλῶν αὐτῶν ἀποκηρύξεων ἡ ὁποία ἐπεδόθη εἰς τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον ἦτο καί ἡ τῆς 1ης Αὐγούστου 1934, διά τῆς ὁποίας ἡ Νεοημερολογητική Ἐκκλησία ΑΠΕΚΗΡΥΧΘΗ ὡς ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ, ὡς μη ἔχουσα τό δικαίωμα καί ὡς μή δυναμένη νά ἐξασκῇ πνευματικήν ἐξουσίαν ἐπί τῶν ἐμμενόντων εἰς τά Ὀρθόδοξα Δόγματα καί τήν Ἱεράν Παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Παραλλήλως δέ ἐγένοντο ἐνέργειαι διά τήν ἐξεύρεσιν Ἀρχιερέων χειροτονηθέντων πρό τοῦ Σχίσματος, προς διαποίμανσιν τοῦ Γνησίως Ὀρθοδόξου Πληρώματος.

Ἡ πρωτοβουλία αὕτη και αἱ παράλληλοι ἐνέργειαι ἐτελεσφόρησαν. Τρεῖς ἀρχιερεῖς ἐδέχθησαν νά ἀποκηρύξουν τήν Νεοημερολογητικήν Ἐκκλησίαν ὡς Σχισματικήν.

Τήν 13ην Μαΐου 1935, ὁ Δημητριάδος Γερμανός (Μαυρομάτης), ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος (Καβουρίδης),καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος (Δημητρίου), διέκοψαν πᾶσαν Ἐκκλησιαστικήν σχέσιν και ἐπικοινωνίαν μέ τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν και τήν ἀπεκήρυξαν ὡς Σχισματικήν ἐπισήμως, ἐνώπιον 25.000 λαοῦ εἰς τόν Ἱ.Ν. Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (Ἐπιδαύρου 14, Κολωνός Ἀθῆναι), ἀλλά καί ὑπηρεσιακῶς διά δικαστικοῦ κλητῆρος προς τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον, καί διά δημοσιεύσεων εἰς τόν ἡμερήσιον τύπον τῶν Ἀθηνῶν.

Ἐκ τῶν τριῶν αὐτῶν Ἀρχιερέων, οἱ δύο πρῶτοι ἦσαν χειροτονημένοι πρό

τοῦ Σχίσματος τοῦ 1924.

Οὗτοι, διά τῆς δημοσίας ταύτης καταδίκης τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Λιβέλου, ἀπεκατεστάθησαν Κανονικῶς εἰς την Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, συμφώνως πρός τούς σχετικούς Ἱερούς Κανόνας

τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων (7ος Κανών τῆς Β´, 95ος Κανών τῆς ΣΤ´ και 8ος Κανών τῆς Α´), οἱ ὁποῖοι προβλέπουν διά τούς ἐπιστρέφοντας εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ἐκ Σχίσματος καί Αἱρέσεως Ἱερωμένους, οἵτινες εἶχον λάβει Ὀρθοδόξως τό Βάπτισμα καί τήν Ἱερωσύνην, νά ἀποκαθίστανται μόνον διά Λιβέλλου. Ὡς γνωστόν, τά δύο Μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς Ἱερωσύνης δέν ἐπαναλαμβάνονται. Κατόπιν τούτου, ὁ τρίτος, ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, ὡς χειροτονηθείς μετά τό Σχίσμα τοῦ 1924, ἀπεκατεστάθη κανονικῶς εἰς την Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν διά χειροθεσίας ὑπό τοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ καί τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου.

Εἰς τό Ἔγγραφον μέ τό ὁποῖον οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς ΑΠΕΚΗΡΥΞΑΝ τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον καί ἀπέστειλον εἰς αὐτήν διά Δικαστικοῦ Κλητῆρος, περιλαμβάνονται μεταξύ ἄλλων καί τά ἀκόλουθα:

«Ἐπειδή ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος διά τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἠθέτησε τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας, τους διέποντας τά τῆς Θείας Λατρείας, καί ἰδίᾳ τήν Νηστείαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἥτις ἐνίοτε καί ἐντελῶς ἐξαφανίζεται. . . .

»Ἐπειδή ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος, διασπάσασα διά τῆς μονομεροῦς και ἀντικανονικῆς εἰσαγωγῆς και ἐν τῇ Θείᾳ Λατρείᾳ τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου τήν ἑνότητα τῆς Καθόλου Ὀρθοδοξίας, καί διαιρέσασα τους Χριστιανούς εἰς δύο ἀντιθέτους ἡμερολογιακάς μερίδας, ἔθιξεν ἐμμέσως καί τό Δόγματοῦ Συμβόλουτῆς Πίστεως εἰς Μίαν, Ἁγίαν,Καθολικήν και Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. . . .

»Ἐπειδή τέλος δι᾽ ὅλους τούς ἀνωτέρω λόγους ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος ἀπέσχισε καί ἀπετείχισε ἑαυτήν κατά τό πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων τοῦ καθόλου κορμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐκήρυξεν κατ᾽οὐσίαν ἑαυτήν Σχισματικήν, καθά ἀπεφάνθη καί ἡ πρός μελέτην τοῦ Ἡμερολογιακοῦ Ζητήματος ὁρισθεῖσα ἐξ εἰδικῶν νομομαθῶν καί θεολόγων καθηγητῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Πανεπιστημίου Ἐπιτροπή, ἧς μέλος ἀπετέλειτότε καί ὁ Μακαριώτατος, ὡς καθηγητής τοῦ Πα ν ε π ι σ τ η μίου. . . .

»Διά ταῦτα, ὑποβάλλοντες εἰς τήν Διοικοῦσαν Σύνοδον την ἐπισυνημμένην Διαμαρτυρίαν ἡμῶν, δηλοῦμεν,ὅτι κόπτωμεν τοῦ λοιποῦ πᾶσαν σχέσιν καί Ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετ᾽ Αὐτῆς, ἐμμενούσης εἰς τήν Ἡμερολογιακήν Καινοτομίαν, καί ἀναλαμβάνομεν τήνΠνευματικήν Ἡγεσίαν καί Ἐκκλησιαστικήν Ποιμαντορίαν τοῦ Ἀποκηρύξαντος τήν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν καί ἐκ πολυαρίθμων Κοινοτήτων συγκειμένου Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, τοῦ ἐμμένοντος πιστοῦ εἰς το Πάτριον καί Ὀρθόδοξον Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον. . . .

† Ὁ Δημητριάδος Γερμανός

† Ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος

† Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος »__

Καταγγέλλουν δηλαδή οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, καταδικάζουν καί Ἀποκηρύσσουν τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν ὡς Καινοτόμον, Σχισματικήν καί Ἀντορθόδοξον. Ἀναγγέλλουν δέ τήν Ἀνάληψιν τῆς ἡγεσίας τῶν πιστῶν, τῶν ἐμμενόντων εἰς το Πάτριον καί Ὀρθόδοξον Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον.

Η ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ

Μετά τήν Ἀποκήρυξιν αὐτήν, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς μέ 18σέλιδον Προκήρυξιν ἤρχισαν τήν διαποίμανσιν τῶν Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν, ἐνημερώνοντες δι᾽ αὐτῶν ἅπαν τό ποίμνιον, περί τῆς ἄνευ κύρους ἀντικανονικῆς Ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου. Εἰς τήν Προκήρυξιν, ὄχι μόνον ἀπορρίπτουν τήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου, ἀλλά καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ αὐτήν ὡς αἰτίαν Σχίσματος. Παρατίθενται εἰς τήν συνέχειαν ἀντιπροσωπευτικά ἀποσπάσματα τῆς Προκηρύξεως:

«Τό ὅτι δέ καί ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος ἀπεδέχθη εἶτα σιωπηρῶς τήν γενομένην μεταβολήν τοῦ Ἡμερολογίου . . . οὐδαμῶς δύναται νά προσδώσῃ κῦρος Ἐκκλησιαστικόν εἰς τήν Ἡμερολογιακήν ταύτην καινοτομίαν.

Ὥστε ἡ μεταβολή τοῦ Ἡμερολογίου . . . στερεῖται, οὐ μόνον Πανορθοδόξου κύρους, . . .

ἀλλά καί τοπικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ κύρους,ὡς μή ἀπορρεύσασα ἐκ τῆς Συνόδου τῆς ὅλης Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἀλλά καί ἄν ἀκόμηἡ μεταβολή αὕτη τοῦ Ἡμερολογίου ἐγένετο ὑφ᾽ ὅλης τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλά δος συνερχομένης εἰς Σύνοδον, πάλιν ΔΕΝ θά εἶχε κῦρος Ἐκκλησιαστικόν . . . .

Ἐπί πλέον δέ ἡ ἀποδοχή τοῦ Νέου Ἡμερολογίου εἶναι καί Ἀντορθόδοξος.»

Οἱ δέ ἀκολουθοῦντες τό Νέον Ἡμερολόγιον, κλῆρος καί λαός, ὅταν πληροφορηθῶσι ὅτι ἡ «ἀντικανονική μεταβολή τοῦ Ἡμερολογίου ἐδημιούργησε συνεπείας θιγούσας τάς Παραδόσεις τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τό Δόγμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, θά ἀποκηρύξωσι τήν ἐπάρατον ταύτην καί Παπισμοῦ ὄζουσαν Ἡμερολογιακήν Καινοτομίαν».

Ἀπευθυνόμενοι πρός τούς κληρικούς οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν νά συμμορφωθῶσιν μέ τήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς γρά- φουν: «δέν εἶναι ἀνταρσία πρός τήνἔννοιαν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ᾽ ἄρνησις νά συμμορφωθῆτε πρός μίαν Ἀντικανονικήν καί Ἀντορθόδοξον Ἀπόφασιν τῆς Διοικούσης Συνόδου».

«Οἱ Ἀρχιερεῖς, ἐφ᾽ ὅσον . . . διέσπασαν τό ἑνιαῖον τῆς Ὀρθοδοξίας Δόγμα, . . . ἀπώλεσαν κατά τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας πᾶν δικαίωμα σεβασμοῦ καί πειθαρχίας ἐκ μέρους ὑμῶν.

Οὗτοι πρῶτοι ἔσχισαν τόν ἄνωθεν ὑφαντόν χιτῶνα τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰσαγαγῶντες Ἀντικανονικῶς . . . τό Νέον Ἡμερολόγιον».

Χρησιμοποιοῦν ἐπίσης καί τόν ΙΕ/ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου διά νά ἀποκηρύξουν τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν ὡς ΚΑΤΕΓΝΩΣΜΕΝΗΝ ΑΙΡΕΣΙΝ, γράφοντες τά ἑξῆς: «Καί ἵνα βεβαιωθῆτε, ὅτι ἡ ἐπιβεβλημένη αὕτη Ἀποκήρυξις περιποιεῖ τιμήν, καί ὄχι μομφήν, παραθέτομεν καί τόν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ/ Οἰκ. Συνόδου».

Τέλος ποιοῦν ἔκκλησιν πρός κλῆρον καί λαόν γράφοντες: «Σώσατε δι᾽

ὄνομα τοῦ Θεοῦ τήν Ἐκκλησίαν καί τό Ἔθνος ἀπό τάς φοβεράς συνεπείας τοῦ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ. . . . Ἐν ὀνόματι τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀποκηρύξατε τόν ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΝ Ἀρχιεπίσκοπον καί τούς ὁμόφρονας αὐτοῦ  Ἀρχιερεῖς, καί ταχθῆτε παρά τό πλευρόν τῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων, τῶν ἀγωνιζομένων ὑπέρ τῆς Πατρῴας Ὀρθοδοξίας καί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Παραδόσεων».

Παρόμοιαι διατυπώσεις ἀπαντῶνται εἰς ὅλας τάς σελίδας. Τά ἀνωτέρω ἀποτελοῦν ἁπλῶς δειγματοληπτικήν παράθεσιν.

Ἀκόμη καί ὁ τίτλος τῆς Προκηρύξεως δηλώνει τό φρόνημά των ὅτι Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ΔΕΝ εἶναι ἡ Νεοημερολογιτική, ἀλλά ἡ Σύνοδος τῶν τριῶν αὐτῶν Ἀρχιερέων οἱ ὁποῖοι διέκοψαν πᾶσαν Πνευματικήν καί Ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας.

Ἰδού ὁ τίτλος τοῦ Ἐντύπου: «Προκήρυξις τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Δημητριά δος Γερμανοῦ, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου, πρός τόν Ἐφημεριακόν Κλῆρον καί τούς Μοναχούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ Ζητήματος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου», Μάϊος 1935.

Πέραν τῆς «Προκηρύξεως» αὐτῆς ἐξαπέλυσαν καί «ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΝ» κατά τῆς Εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, πρός ὅλα τά Πατριαρχεῖα καί τάς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας.

Μετά παρέλευσιν δεκαημέρου ἀπό τήν Ἐπίσημον Ἀποκήρυξιν τήν ὁποίαν ἀπέστειλαν πρός τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, οἱ Κανονικῶς, ὡς ὁρίζουν οἱ Ἱεροί Νόμοι, ἐπιστρέψαντες εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν, καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἀφοῦ συνεκρότησαν Ἱεράν Σύνοδον, προέβησαν εἰς τήν χειροτονίαν τεσσάρων νέων Ἐπισκόπων.

Αἱ χειροτονίαι αὗται ἔλαβον χώραν εἰς τό παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Μαρίνης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Πευκοβουνοϊατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς, μέ τήν ἀκόλουθον σειράν:

Τήν 23ην Μαΐου 1935 ἐχειροτονήθη ὁ Κυκλάδων Γερμανός (Βαρυκόπουλος).

Τήν 24ην Μαΐου 1935 ἐχειροτονήθη ὁ Μεγαρίδος Χριστόφορος (Χατζῆς).

Μετά τό 1950 τοῦ ἐδόθη ὁ τίτλος Χριστιανουπόλεως, διά νά μήν ἔρχεται εἰς σύγκρουσιν μετά τοῦ Νεοημερολογίτου Ἐπισκόπου Μεγαρίδος.

Τήν 25ην Μαΐου 1935 ἐχειροτονήθη ὁ Διαυλείας Πολύκαρπος (Λιώσης).

Τήν 26ην Μαΐου 1935 ἐχειροτονήθη ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος (Καρπαθάκης).

Διά τῆς Ἀποκηρύξεως τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας, διά τῆς Συγκροτήσεώς των εἰς Σύνοδον, καί ἰδιαιτέρως διά τῶν χειροτονιῶν Ἐπισκόπων, οἱ 3 Ἀρχιερεῖς ἀπέδειξαν ἐμπράκτως ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία εἶναι Ὁριστικῶς, Ἀμετακλήτως καί Τελεσιδίκως ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ. Ὄχι Δυνάμει μέν Σχισματική Ἐνεργείᾳ δέ οὐ Σχισματική, ἀλλά καί τῇ ΕΝΕΡΓΕΙᾼ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ, Μή χρήζουσα ἄλλης μελλοντικῆς Συνόδου πρός ἐκδίκασιν διά νά καταστῇ καί ἐνεργείᾳ Σχισματική.

Διά τῶν χειροτονιῶν Ἐπισκόπων ἀπέδειξαν ἐμπράκτως ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία, ἀποδεχθεῖσα τό ἀπό τοῦ 16ου αἰῶνος καταδικασθέν ὑπό Τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων Παπικόν Ἡμερολόγιον, δέν τελεῖ ἁπλῶς ὑπόδικος μέχρις ὅτου δικασθῆ ὑπό μελλούσης Συνόδου, ἀλλ᾽ εὑρίσκεται ἤδη ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ ὡς ΠΡΟΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΗ.

Διά τῶν χειροτονιῶν Ἐπισκόπων ἀπέδειξαν ἐμπράκτως ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία εἶναι Καταδικασμένη, Στερεῖται Ἁγιαστικῆς Θείας Χάριτος καί Ἐγκύρων Μυστηρίων, καί πρέπει νά ἀγνοηθῇ ὡς μή Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλά ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ.

Αἱ χειροτονίαι Ἐπισκόπων τόν Μάϊον τοῦ 1935 ἀπετέλεσαν Δογματικῶς καί Κανονικῶς Ὑψίστην καί ἔμπρακτον Ἐκκλησιαστικήν καί Ἐκκλησιολογικήν Ὁμολογιακήν Πρᾶξιν, μεγαλυτέραν τῆς Ἐγγράφου Ἀποκηρύξεως ἐξαπολυθείσης κατά τῆς Νεοημερολογητικῆς Ἐκκλησίας ὡς Σχισματικῆς καί ὡς στερουμένης τῆς Θείας Χάριτος.

Τόν Ἰούνιον τοῦ 1935,ἡ Νεοημερολογητική Ἐκκλησία προέβη εἰς τήν καθαίρεσιν τῶν ἑπτά (7) ἐπισκόπων καί ἐν συνεργασίᾳ μετά τῆς Πολιτείας διέταξε τήν ἐξορίαν των. Τότε ἤρχισαν νά ἀποκαλύπτωνται θησαυροί καρδιῶν καί νά ἀναδεικνύεται τό μέταλλον τοῦ κάθε ἀνδρός.

ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ

Κατ᾽ ἀρχάς, ἀξιοσημείωτον εἶναι τό ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ πρός τόν λαόν τό ὁποῖον ἐξέδωκαν μέ ἡμερομηνίαν 7 Ἰουνίου 1935, πρό τῆς Ἐξορίας των, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, Δημητριάδος Γερμανός, πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καί Ζακύνθου Χρυσόστομος. Αὐτό ἐδημοσιεύθη καί ὡς μονοσέλιδος Ἀποχαιρετιστήριος Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος εἰς τόν «Κήρυκα Ὀρθοδόξων».

Μεταξύ ἄλλων εἰς τό Διάγγελμα πρός τούς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς τονίζονται τά ἀκόλουθα: «Καταδικασθέντες ἀδίκως ὑπό Σχισματικῆς Συνόδου εἰς καθαίρεσιν . . . διότι εἴχομεν τό θάρρος καί τήν ψυχικήν εὐσθενίαν νά ἀναπετάσωμεν τό ἔνδοξον καί τετιμημένον λάβαρον τῆς Ὀρθοδοξίας, θεωροῦμεν ποιμαντορικόν καθῆκον ἡμῶν, πρίν ἤ ἀποχωρισθῶμεν, νά ἀπευθύνωμεν ὑμῖν τοῖς ἀκολουθοῦσι τό Πάτριον καί Ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον τάς ἑξῆς Ποιμαντορικάς παραινέσεις:

»Ἀκολουθοῦντες πιστῶς τό Ἀποστολικόν «Στήκετε καί κρατῆτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι᾽ ἐπιστολῆς ἡμῶν» μή παύσητε ἀγωνιζόμενοι δι᾽ ὅλων τῶν νομίμων καί Χριστιανικῶν μέσων ὑπέρ τῆς κατισχύσεως καί ἐπιβραβεύσεως τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Ἀγῶνος, . . .

»Ἐπέπρωτο κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, ἡ πλειοψηφία τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ὑπό τήν ἔμπνευσιν καί πρωτοβουλίαν τοῦ προκαθημένου αὐτῆς νά προσάψῃ εἰς τό τέως ἁγνόν καί ἀκραιφνῶς Ὀρθόδοξον μέτωπον Αὐτῆς τόν μῶμον τοῦ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ διά τῆς ἀθετήσεως τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, τοῦ καθιερωθέντος ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί κυρωθέντος ὑπό τῆς αἰωνοβίου πράξεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἀντικαταστάσεως τούτου διά τοῦ ΠΑΠΙΚΟΥ τοιούτου.

»Τό ΣΧΙΣΜΑ βεβαίως τοῦτο τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἐδημιούργησεν ἡ πλειοψηφία τῆς Ἱεραρχίας ἥτις ἐπιλαθομένη τῆς ἱερᾶς καί Ἐθνικῆς Αὐτῆς ἀποστολῆς καί τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ γνωμικοῦ «μάχου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἑλληνικῆς ἐλευθερίας », εἰσήγαγεν ἄνευ τῆς συναινέσεως ἁπασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν τῇ Θείᾳ Λατρείᾳ τό ΠΑΠΙΚΟΝ Ἑορτολόγιον, ΔΙΑΙΡΕΣΑΣΑ οὕτως οὐ μόνον τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς εἰς δύο ἀντιθέτους μερίδας.

»Ἡμεῖς ἀναλαβόντες τήν ποιμαντορίαν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τοῦ ἀκολουθοῦντος τό πάτριον καί Ὀρθόδοξον Ἑορτολόγιον, καί ἔχοντες συναίσθησιν τοῦ Ὅρκου Πίστεως ὅν ἐδώσαμεν ὅτι θά φυλάξωμεν πάντα ὅσα παρελάβομεν παρά τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων,ἀποφεύγοντες πάντα νεωτερισμόν, δέν ἠδυνάμεθα παρά νά κηρύξωμεν ὡς ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΝ τήν Ἐπίσημον Ἐκκλησίαν, ἥτις ἐδέχθη τό ΠΑΠΙΚΟΝ Ἑορτολόγιον, ὅπερ ἐχαρακτηρίσθη ὑπό Πανορθοδόξων Συνόδων «ὡς Νεωτερισμός τῶν Αἱρετικῶν, ὡς παγκόσμιον σκάνδαλον καί ὡς αὐθαίρετος καταπάτησις τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων ».

»Τούτου ἕνεκα συνιστῶμεν εἰς ἅπαντας τούς ἀκολουθοῦντας τό Ὀρθόδοξον Ἑορτολόγιον, ὅπως ΜΗΔΕΜΙΑΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ἔχωσι μετά τῆς ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΣ Ἐκκλησίας καί τῶν ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ λειτουργῶν αὐτῆς, ἀπό τῶν ὁποίων ΕΦΥΓΕΝ Η ΧΑΡΙΣ τοῦ Παναγίου Πνεύματος ·διότι οὗτοι ἠθέτησαν Ἀποφάσεις τῶν Πατέρων τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί πασῶν τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν καταδικασασῶν τό Γρηγοριανόν Ἑορτολόγιον. Ὅτι δέ ἡ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ Ἐκκλησία ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΑΡΙΝ καί Ἅγιον Πνεῦμα, τοῦτο διαβεβαιοῖ καί ὁ Μ. Βασίλειος λέγων τά ἑξῆς:

«Εἰ καί περί μή Δόγματα οἱ Σχισματικοί σφάλλοιντο, ἀλλ᾽ ἐπειδή τοιγε Κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός ἐστι, κατά τόν θεῖον Ἀπόστολον, ἐξ οὗ τά μέλη πάντα ζωοῦται καί τήν πνευματικήν αὔξησιν δέχεται, οὗτοι δέ τῆς ἁρμονίας τῶν Μελῶν τοῦ Σώματος ἀπερρά γησαν καί οὐκέτι παραμένουσαν αὐτοῖς ἔχουσι τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅ τοίνυν οὐκ ἔχουσιν, πῶς ἄν τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν;»

»Ὅταν ἡ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ Ἐκκλησία ἐπιβάλῃ μέτρα πιεστικά καί καταθλιπτικά, ὅπως βιάσῃ τήν ὀρθόδοξον ἡμῶν συνείδησιν, συνιστῶμεν ὑμῖν, ὅπως τά πάντα ὑπομείνητε καί κρατήσητε τήν Ὀρθόδοξον Παρακαταθήκην ἀλώβητον καί ἀμόλυντον, ὅπως παρελάβομεν ταύτην παρά τῶν εὐσεβῶν Πατέρων ἡμῶν . . . .

». . .συνιστῶμεν καί ὑμῖν ἐμμονήν καί ἐγκαρτέρησιν ἐν τοῖς δεινοῖς καί ταῖς θλίψεσι καί ταῖς κακώσεσι καί αἰκισμοῖς, εἰς ἅ θά ὑποβληθῆτε ὑπό ἐκκλησίας ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΣ, ἐλπίζοντες πάντοτε εἰς τόν Θεόν ὅς οὐκ ἑάσει ἡμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δυνάμεθα καί ὅστις θά

εὐδοκήσῃ ἐν τῇ ἀπείρῳ Αὐτοῦ καί ἀνεξιχνιάστῳ μακροθυμίᾳ νά φω-

τίσῃ καί τούς καλῇ τῇ πίστει ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΟΥΣ καί ἀκολουθοῦντας

τό ΠΑΠΙΚΟΝ ἑορτολόγιον . . . »

† Ὁ Δημητριάδος Γερμανός

† Ὁ Πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος

† Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος»

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΜΕΤΑΞΥ 1924 ΚΑΙ 1948

1) Πρώτη Περίοδος, 1924 – 1935

Τήν πραξικοπηματικήν καί ἀντορθόδοξον Ἡμερολογιακήν ἀλλαγήν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος δέν τήν ἐδέχθησαν ὅλοι, ἀλλά ὑπῆρξαν ἀρκεταί ὁμαδικαί καί ἀτομικαί ἀντιδράσεις. Κατά τό διάστημα 1924-1926,ἱδρύθησαν ὑπό τῶν μή δεχθέντων τήν Ἀντιεκκλησιαστικήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν συντονιστικά ὄργανα ἀντιδράσεως πρός τήν Σχισματοαιρετικήν Καινοτομίαν τῆς Εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου. Οἱ Σύλλογοι αὐτοί, ὅπως ὁ «Σύλλογος Ὀρθοδόξων» εἰς την Ἀθήνα, ὁ μετέπειτα ἐξελιχθείς εἰς τήν «Πανελλήνιον Θρησκευτικήν Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν», καθώς και ὁ «Ἱερός Σύνδεσμος τῶν Ζηλωτῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους», ὑπεστήριξαν πολυτρόπως τούς ἐμμένοντας εἰς τά πάτρια καί θέσμια τῆς Ἐκκλησίας ἐντάλματα. Οὗτοι προέβησαν εἰς διαμαρτυρίας πρός τάς πολιτικάς Ἀρχάς, εἰς τήν ἐνημέρωσιν τοῦ λαοῦ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Νεοημερολογιτῶν εἶναι Συναγωγή Σχισματοαιρετικῶν, καί εἰς τήν Διακήρυξιν ὅτιοἱ Νεοημερολογῖται εἶναι ΕΚΤΟΣ τῆς Ἐκκλησίας, ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙτῆς Θείας Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ Ἔγκυρα Μυστήρια.

Οὕτω διά τῆς ἱδρύσεως Ὀρθοδόξων ἐνοριῶν, διεφυλάχθη ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ συνέχισε τήν Ἱστορικήν της πορείαν μέ πολύ ὀλίγα μέλη, τούς κρατοῦντας τάς Ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικοῦ κύρους Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν προηγουμένων αἰώνων.

Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ μή ἀποδεχθέντες τήν Αἱρετικήν Παπικήν Καινοτομίαν τῆς Ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου ΔΙΕΚΟΨΑΝ ΑΜΕΣΩΣ καί ἐπισήμως κάθε Πνευματικήν καί Ἐκκλησιαστικήν Ἐπικοινωνίαν μετά τῆς Νεοημερολογιτικῆς Οἰκουμενιστικῆς Ἐκκλησίας, ΑΠΟΚΗΡΥΞΑΝΤΕΣ αὐτήν πολλάκις ὡς ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΗΝ. Μία ἐκ τῶν πολλῶν αὐτῶν ἀποκηρύξεων ἡ ὁποία ἐπεδόθη εἰς τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον ἦτο καί ἡ τῆς 1ης Αὐγούστου 1934, διά τῆς ὁποίας ἡ Νεοημερολογητική Ἐκκλησία ΑΠΕΚΗΡΥΧΘΗ ὡς ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ, ὡς μη ἔχουσα τό δικαίωμα καί ὡς μή δυναμένη νά ἐξασκῇ πνευματικήν ἐξουσίαν ἐπί τῶν ἐμμενόντων εἰς τά Ὀρθόδοξα Δόγματα καί τήν Ἱεράν Παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Παραλλήλως δέ ἐγένοντο ἐνέργειαι διά τήν ἐξεύρεσιν Ἀρχιερέων χειροτονηθέντων πρό τοῦ Σχίσματος, προς διαποίμανσιν τοῦ Γνησίως Ὀρθοδόξου Πληρώματος.

Ἡ πρωτοβουλία αὕτη και αἱ παράλληλοι ἐνέργειαι ἐτελεσφόρησαν. Τρεῖς ἀρχιερεῖς ἐδέχθησαν νά ἀποκηρύξουν τήν Νεοημερολογητικήν Ἐκκλησίαν ὡς Σχισματικήν.

Τήν 13ην Μαΐου 1935, ὁ Δημητριάδος Γερμανός (Μαυρομάτης), ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος (Καβουρίδης),καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος (Δημητρίου), διέκοψαν πᾶσαν Ἐκκλησιαστικήν σχέσιν και ἐπικοινωνίαν μέ τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν και τήν ἀπεκήρυξαν ὡς Σχισματικήν ἐπισήμως, ἐνώπιον 25.000 λαοῦ εἰς τόν Ἱ.Ν. Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (Ἐπιδαύρου 14, Κολωνός Ἀθῆναι), ἀλλά καί ὑπηρεσιακῶς διά δικαστικοῦ κλητῆρος προς τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον, καί διά δημοσιεύσεων εἰς τόν ἡμερήσιον τύπον τῶν Ἀθηνῶν.

Ἐκ τῶν τριῶν αὐτῶν Ἀρχιερέων, οἱ δύο πρῶτοι ἦσαν χειροτονημένοι πρό

τοῦ Σχίσματος τοῦ 1924.

Οὗτοι, διά τῆς δημοσίας ταύτης καταδίκης τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Λιβέλου, ἀπεκατεστάθησαν Κανονικῶς εἰς την Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, συμφώνως πρός τούς σχετικούς Ἱερούς Κανόνας

τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων (7ος Κανών τῆς Β´, 95ος Κανών τῆς ΣΤ´ και 8ος Κανών τῆς Α´), οἱ ὁποῖοι προβλέπουν διά τούς ἐπιστρέφοντας εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ἐκ Σχίσματος καί Αἱρέσεως Ἱερωμένους, οἵτινες εἶχον λάβει Ὀρθοδόξως τό Βάπτισμα καί τήν Ἱερωσύνην, νά ἀποκαθίστανται μόνον διά Λιβέλλου. Ὡς γνωστόν, τά δύο Μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς Ἱερωσύνης δέν ἐπαναλαμβάνονται. Κατόπιν τούτου, ὁ τρίτος, ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, ὡς χειροτονηθείς μετά τό Σχίσμα τοῦ 1924, ἀπεκατεστάθη κανονικῶς εἰς την Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν διά χειροθεσίας ὑπό τοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ καί τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου.

Εἰς τό Ἔγγραφον μέ τό ὁποῖον οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς ΑΠΕΚΗΡΥΞΑΝ τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον καί ἀπέστειλον εἰς αὐτήν διά Δικαστικοῦ Κλητῆρος, περιλαμβάνονται μεταξύ ἄλλων καί τά ἀκόλουθα:

«Ἐπειδή ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος διά τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἠθέτησε τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας, τους διέποντας τά τῆς Θείας Λατρείας, καί ἰδίᾳ τήν Νηστείαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἥτις ἐνίοτε καί ἐντελῶς ἐξαφανίζεται. . . .

»Ἐπειδή ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος, διασπάσασα διά τῆς μονομεροῦς και ἀντικανονικῆς εἰσαγωγῆς και ἐν τῇ Θείᾳ Λατρείᾳ τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου τήν ἑνότητα τῆς Καθόλου Ὀρθοδοξίας, καί διαιρέσασα τους Χριστιανούς εἰς δύο ἀντιθέτους ἡμερολογιακάς μερίδας, ἔθιξεν ἐμμέσως καί τό Δόγματοῦ Συμβόλουτῆς Πίστεως εἰς Μίαν, Ἁγίαν,Καθολικήν και Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. . . .

»Ἐπειδή τέλος δι᾽ ὅλους τούς ἀνωτέρω λόγους ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος ἀπέσχισε καί ἀπετείχισε ἑαυτήν κατά τό πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων τοῦ καθόλου κορμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐκήρυξεν κατ᾽οὐσίαν ἑαυτήν Σχισματικήν, καθά ἀπεφάνθη καί ἡ πρός μελέτην τοῦ Ἡμερολογιακοῦ Ζητήματος ὁρισθεῖσα ἐξ εἰδικῶν νομομαθῶν καί θεολόγων καθηγητῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Πανεπιστημίου Ἐπιτροπή, ἧς μέλος ἀπετέλειτότε καί ὁ Μακαριώτατος, ὡς καθηγητής τοῦ Πα ν ε π ι σ τ η μίου. . . .

»Διά ταῦτα, ὑποβάλλοντες εἰς τήν Διοικοῦσαν Σύνοδον την ἐπισυνημμένην Διαμαρτυρίαν ἡμῶν, δηλοῦμεν,ὅτι κόπτωμεν τοῦ λοιποῦ πᾶσαν σχέσιν καί Ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετ᾽ Αὐτῆς, ἐμμενούσης εἰς τήν Ἡμερολογιακήν Καινοτομίαν, καί ἀναλαμβάνομεν τήνΠνευματικήν Ἡγεσίαν καί Ἐκκλησιαστικήν Ποιμαντορίαν τοῦ Ἀποκηρύξαντος τήν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν καί ἐκ πολυαρίθμων Κοινοτήτων συγκειμένου Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, τοῦ ἐμμένοντος πιστοῦ εἰς το Πάτριον καί Ὀρθόδοξον Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον. . . .

† Ὁ Δημητριάδος Γερμανός

† Ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος

† Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος »__

Καταγγέλλουν δηλαδή οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, καταδικάζουν καί Ἀποκηρύσσουν τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν ὡς Καινοτόμον, Σχισματικήν καί Ἀντορθόδοξον. Ἀναγγέλλουν δέ τήν Ἀνάληψιν τῆς ἡγεσίας τῶν πιστῶν, τῶν ἐμμενόντων εἰς το Πάτριον καί Ὀρθόδοξον Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον.

Η ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ

Μετά τήν Ἀποκήρυξιν αὐτήν, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς μέ 18σέλιδον Προκήρυξιν ἤρχισαν τήν διαποίμανσιν τῶν Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν, ἐνημερώνοντες δι᾽ αὐτῶν ἅπαν τό ποίμνιον, περί τῆς ἄνευ κύρους ἀντικανονικῆς Ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου. Εἰς τήν Προκήρυξιν, ὄχι μόνον ἀπορρίπτουν τήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου, ἀλλά καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ αὐτήν ὡς αἰτίαν Σχίσματος. Παρατίθενται εἰς τήν συνέχειαν ἀντιπροσωπευτικά ἀποσπάσματα τῆς Προκηρύξεως:

«Τό ὅτι δέ καί ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος ἀπεδέχθη εἶτα σιωπηρῶς τήν γενομένην μεταβολήν τοῦ Ἡμερολογίου . . . οὐδαμῶς δύναται νά προσδώσῃ κῦρος Ἐκκλησιαστικόν εἰς τήν Ἡμερολογιακήν ταύτην καινοτομίαν.

Ὥστε ἡ μεταβολή τοῦ Ἡμερολογίου . . . στερεῖται, οὐ μόνον Πανορθοδόξου κύρους, . . .

ἀλλά καί τοπικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ κύρους,ὡς μή ἀπορρεύσασα ἐκ τῆς Συνόδου τῆς ὅλης Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἀλλά καί ἄν ἀκόμηἡ μεταβολή αὕτη τοῦ Ἡμερολογίου ἐγένετο ὑφ᾽ ὅλης τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλά δος συνερχομένης εἰς Σύνοδον, πάλιν ΔΕΝ θά εἶχε κῦρος Ἐκκλησιαστικόν . . . .

Ἐπί πλέον δέ ἡ ἀποδοχή τοῦ Νέου Ἡμερολογίου εἶναι καί Ἀντορθόδοξος.»

Οἱ δέ ἀκολουθοῦντες τό Νέον Ἡμερολόγιον, κλῆρος καί λαός, ὅταν πληροφορηθῶσι ὅτι ἡ «ἀντικανονική μεταβολή τοῦ Ἡμερολογίου ἐδημιούργησε συνεπείας θιγούσας τάς Παραδόσεις τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τό Δόγμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, θά ἀποκηρύξωσι τήν ἐπάρατον ταύτην καί Παπισμοῦ ὄζουσαν Ἡμερολογιακήν Καινοτομίαν».

Ἀπευθυνόμενοι πρός τούς κληρικούς οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν νά συμμορφωθῶσιν μέ τήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς γρά- φουν: «δέν εἶναι ἀνταρσία πρός τήνἔννοιαν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ᾽ ἄρνησις νά συμμορφωθῆτε πρός μίαν Ἀντικανονικήν καί Ἀντορθόδοξον Ἀπόφασιν τῆς Διοικούσης Συνόδου».

«Οἱ Ἀρχιερεῖς, ἐφ᾽ ὅσον . . . διέσπασαν τό ἑνιαῖον τῆς Ὀρθοδοξίας Δόγμα, . . . ἀπώλεσαν κατά τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας πᾶν δικαίωμα σεβασμοῦ καί πειθαρχίας ἐκ μέρους ὑμῶν.

Οὗτοι πρῶτοι ἔσχισαν τόν ἄνωθεν ὑφαντόν χιτῶνα τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰσαγαγῶντες Ἀντικανονικῶς . . . τό Νέον Ἡμερολόγιον».

Χρησιμοποιοῦν ἐπίσης καί τόν ΙΕ/ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου διά νά ἀποκηρύξουν τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν ὡς ΚΑΤΕΓΝΩΣΜΕΝΗΝ ΑΙΡΕΣΙΝ, γράφοντες τά ἑξῆς: «Καί ἵνα βεβαιωθῆτε, ὅτι ἡ ἐπιβεβλημένη αὕτη Ἀποκήρυξις περιποιεῖ τιμήν, καί ὄχι μομφήν, παραθέτομεν καί τόν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ/ Οἰκ. Συνόδου».

Τέλος ποιοῦν ἔκκλησιν πρός κλῆρον καί λαόν γράφοντες: «Σώσατε δι᾽

ὄνομα τοῦ Θεοῦ τήν Ἐκκλησίαν καί τό Ἔθνος ἀπό τάς φοβεράς συνεπείας τοῦ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ. . . . Ἐν ὀνόματι τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀποκηρύξατε τόν ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΝ Ἀρχιεπίσκοπον καί τούς ὁμόφρονας αὐτοῦ  Ἀρχιερεῖς, καί ταχθῆτε παρά τό πλευρόν τῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων, τῶν ἀγωνιζομένων ὑπέρ τῆς Πατρῴας Ὀρθοδοξίας καί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Παραδόσεων».

Παρόμοιαι διατυπώσεις ἀπαντῶνται εἰς ὅλας τάς σελίδας. Τά ἀνωτέρω ἀποτελοῦν ἁπλῶς δειγματοληπτικήν παράθεσιν.

Ἀκόμη καί ὁ τίτλος τῆς Προκηρύξεως δηλώνει τό φρόνημά των ὅτι Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ΔΕΝ εἶναι ἡ Νεοημερολογιτική, ἀλλά ἡ Σύνοδος τῶν τριῶν αὐτῶν Ἀρχιερέων οἱ ὁποῖοι διέκοψαν πᾶσαν Πνευματικήν καί Ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας.

Ἰδού ὁ τίτλος τοῦ Ἐντύπου: «Προκήρυξις τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Δημητριά δος Γερμανοῦ, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου, πρός τόν Ἐφημεριακόν Κλῆρον καί τούς Μοναχούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ Ζητήματος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου», Μάϊος 1935.

Πέραν τῆς «Προκηρύξεως» αὐτῆς ἐξαπέλυσαν καί «ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΝ» κατά τῆς Εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, πρός ὅλα τά Πατριαρχεῖα καί τάς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας.

Μετά παρέλευσιν δεκαημέρου ἀπό τήν Ἐπίσημον Ἀποκήρυξιν τήν ὁποίαν ἀπέστειλαν πρός τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, οἱ Κανονικῶς, ὡς ὁρίζουν οἱ Ἱεροί Νόμοι, ἐπιστρέψαντες εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν, καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἀφοῦ συνεκρότησαν Ἱεράν Σύνοδον, προέβησαν εἰς τήν χειροτονίαν τεσσάρων νέων Ἐπισκόπων.

Αἱ χειροτονίαι αὗται ἔλαβον χώραν εἰς τό παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Μαρίνης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Πευκοβουνοϊατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς, μέ τήν ἀκόλουθον σειράν:

Τήν 23ην Μαΐου 1935 ἐχειροτονήθη ὁ Κυκλάδων Γερμανός (Βαρυκόπουλος).

Τήν 24ην Μαΐου 1935 ἐχειροτονήθη ὁ Μεγαρίδος Χριστόφορος (Χατζῆς).

Μετά τό 1950 τοῦ ἐδόθη ὁ τίτλος Χριστιανουπόλεως, διά νά μήν ἔρχεται εἰς σύγκρουσιν μετά τοῦ Νεοημερολογίτου Ἐπισκόπου Μεγαρίδος.

Τήν 25ην Μαΐου 1935 ἐχειροτονήθη ὁ Διαυλείας Πολύκαρπος (Λιώσης).

Τήν 26ην Μαΐου 1935 ἐχειροτονήθη ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος (Καρπαθάκης).

Διά τῆς Ἀποκηρύξεως τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας, διά τῆς Συγκροτήσεώς των εἰς Σύνοδον, καί ἰδιαιτέρως διά τῶν χειροτονιῶν Ἐπισκόπων, οἱ 3 Ἀρχιερεῖς ἀπέδειξαν ἐμπράκτως ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία εἶναι Ὁριστικῶς, Ἀμετακλήτως καί Τελεσιδίκως ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ. Ὄχι Δυνάμει μέν Σχισματική Ἐνεργείᾳ δέ οὐ Σχισματική, ἀλλά καί τῇ ΕΝΕΡΓΕΙᾼ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ, Μή χρήζουσα ἄλλης μελλοντικῆς Συνόδου πρός ἐκδίκασιν διά νά καταστῇ καί ἐνεργείᾳ Σχισματική.

Διά τῶν χειροτονιῶν Ἐπισκόπων ἀπέδειξαν ἐμπράκτως ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία, ἀποδεχθεῖσα τό ἀπό τοῦ 16ου αἰῶνος καταδικασθέν ὑπό Τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων Παπικόν Ἡμερολόγιον, δέν τελεῖ ἁπλῶς ὑπόδικος μέχρις ὅτου δικασθῆ ὑπό μελλούσης Συνόδου, ἀλλ᾽ εὑρίσκεται ἤδη ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ ὡς ΠΡΟΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΗ.

Διά τῶν χειροτονιῶν Ἐπισκόπων ἀπέδειξαν ἐμπράκτως ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία εἶναι Καταδικασμένη, Στερεῖται Ἁγιαστικῆς Θείας Χάριτος καί Ἐγκύρων Μυστηρίων, καί πρέπει νά ἀγνοηθῇ ὡς μή Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλά ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ.

Αἱ χειροτονίαι Ἐπισκόπων τόν Μάϊον τοῦ 1935 ἀπετέλεσαν Δογματικῶς καί Κανονικῶς Ὑψίστην καί ἔμπρακτον Ἐκκλησιαστικήν καί Ἐκκλησιολογικήν Ὁμολογιακήν Πρᾶξιν, μεγαλυτέραν τῆς Ἐγγράφου Ἀποκηρύξεως ἐξαπολυθείσης κατά τῆς Νεοημερολογητικῆς Ἐκκλησίας ὡς Σχισματικῆς καί ὡς στερουμένης τῆς Θείας Χάριτος.

Τόν Ἰούνιον τοῦ 1935,ἡ Νεοημερολογητική Ἐκκλησία προέβη εἰς τήν καθαίρεσιν τῶν ἑπτά (7) ἐπισκόπων καί ἐν συνεργασίᾳ μετά τῆς Πολιτείας διέταξε τήν ἐξορίαν των. Τότε ἤρχισαν νά ἀποκαλύπτωνται θησαυροί καρδιῶν καί νά ἀναδεικνύεται τό μέταλλον τοῦ κάθε ἀνδρός.

ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ

Κατ᾽ ἀρχάς, ἀξιοσημείωτον εἶναι τό ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ πρός τόν λαόν τό ὁποῖον ἐξέδωκαν μέ ἡμερομηνίαν 7 Ἰουνίου 1935, πρό τῆς Ἐξορίας των, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, Δημητριάδος Γερμανός, πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καί Ζακύνθου Χρυσόστομος. Αὐτό ἐδημοσιεύθη καί ὡς μονοσέλιδος Ἀποχαιρετιστήριος Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος εἰς τόν «Κήρυκα Ὀρθοδόξων».

Μεταξύ ἄλλων εἰς τό Διάγγελμα πρός τούς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς τονίζονται τά ἀκόλουθα: «Καταδικασθέντες ἀδίκως ὑπό Σχισματικῆς Συνόδου εἰς καθαίρεσιν . . . διότι εἴχομεν τό θάρρος καί τήν ψυχικήν εὐσθενίαν νά ἀναπετάσωμεν τό ἔνδοξον καί τετιμημένον λάβαρον τῆς Ὀρθοδοξίας, θεωροῦμεν ποιμαντορικόν καθῆκον ἡμῶν, πρίν ἤ ἀποχωρισθῶμεν, νά ἀπευθύνωμεν ὑμῖν τοῖς ἀκολουθοῦσι τό Πάτριον καί Ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον τάς ἑξῆς Ποιμαντορικάς παραινέσεις:

»Ἀκολουθοῦντες πιστῶς τό Ἀποστολικόν «Στήκετε καί κρατῆτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι᾽ ἐπιστολῆς ἡμῶν» μή παύσητε ἀγωνιζόμενοι δι᾽ ὅλων τῶν νομίμων καί Χριστιανικῶν μέσων ὑπέρ τῆς κατισχύσεως καί ἐπιβραβεύσεως τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Ἀγῶνος, . . .

»Ἐπέπρωτο κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, ἡ πλειοψηφία τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ὑπό τήν ἔμπνευσιν καί πρωτοβουλίαν τοῦ προκαθημένου αὐτῆς νά προσάψῃ εἰς τό τέως ἁγνόν καί ἀκραιφνῶς Ὀρθόδοξον μέτωπον Αὐτῆς τόν μῶμον τοῦ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ διά τῆς ἀθετήσεως τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, τοῦ καθιερωθέντος ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί κυρωθέντος ὑπό τῆς αἰωνοβίου πράξεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἀντικαταστάσεως τούτου διά τοῦ ΠΑΠΙΚΟΥ τοιούτου.

»Τό ΣΧΙΣΜΑ βεβαίως τοῦτο τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἐδημιούργησεν ἡ πλειοψηφία τῆς Ἱεραρχίας ἥτις ἐπιλαθομένη τῆς ἱερᾶς καί Ἐθνικῆς Αὐτῆς ἀποστολῆς καί τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ γνωμικοῦ «μάχου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἑλληνικῆς ἐλευθερίας », εἰσήγαγεν ἄνευ τῆς συναινέσεως ἁπασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν τῇ Θείᾳ Λατρείᾳ τό ΠΑΠΙΚΟΝ Ἑορτολόγιον, ΔΙΑΙΡΕΣΑΣΑ οὕτως οὐ μόνον τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς εἰς δύο ἀντιθέτους μερίδας.

»Ἡμεῖς ἀναλαβόντες τήν ποιμαντορίαν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τοῦ ἀκολουθοῦντος τό πάτριον καί Ὀρθόδοξον Ἑορτολόγιον, καί ἔχοντες συναίσθησιν τοῦ Ὅρκου Πίστεως ὅν ἐδώσαμεν ὅτι θά φυλάξωμεν πάντα ὅσα παρελάβομεν παρά τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων,ἀποφεύγοντες πάντα νεωτερισμόν, δέν ἠδυνάμεθα παρά νά κηρύξωμεν ὡς ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΝ τήν Ἐπίσημον Ἐκκλησίαν, ἥτις ἐδέχθη τό ΠΑΠΙΚΟΝ Ἑορτολόγιον, ὅπερ ἐχαρακτηρίσθη ὑπό Πανορθοδόξων Συνόδων «ὡς Νεωτερισμός τῶν Αἱρετικῶν, ὡς παγκόσμιον σκάνδαλον καί ὡς αὐθαίρετος καταπάτησις τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων ».

»Τούτου ἕνεκα συνιστῶμεν εἰς ἅπαντας τούς ἀκολουθοῦντας τό Ὀρθόδοξον Ἑορτολόγιον, ὅπως ΜΗΔΕΜΙΑΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ἔχωσι μετά τῆς ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΣ Ἐκκλησίας καί τῶν ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ λειτουργῶν αὐτῆς, ἀπό τῶν ὁποίων ΕΦΥΓΕΝ Η ΧΑΡΙΣ τοῦ Παναγίου Πνεύματος ·διότι οὗτοι ἠθέτησαν Ἀποφάσεις τῶν Πατέρων τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί πασῶν τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν καταδικασασῶν τό Γρηγοριανόν Ἑορτολόγιον. Ὅτι δέ ἡ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ Ἐκκλησία ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΑΡΙΝ καί Ἅγιον Πνεῦμα, τοῦτο διαβεβαιοῖ καί ὁ Μ. Βασίλειος λέγων τά ἑξῆς:

«Εἰ καί περί μή Δόγματα οἱ Σχισματικοί σφάλλοιντο, ἀλλ᾽ ἐπειδή τοιγε Κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός ἐστι, κατά τόν θεῖον Ἀπόστολον, ἐξ οὗ τά μέλη πάντα ζωοῦται καί τήν πνευματικήν αὔξησιν δέχεται, οὗτοι δέ τῆς ἁρμονίας τῶν Μελῶν τοῦ Σώματος ἀπερρά γησαν καί οὐκέτι παραμένουσαν αὐτοῖς ἔχουσι τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅ τοίνυν οὐκ ἔχουσιν, πῶς ἄν τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν;»

»Ὅταν ἡ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ Ἐκκλησία ἐπιβάλῃ μέτρα πιεστικά καί καταθλιπτικά, ὅπως βιάσῃ τήν ὀρθόδοξον ἡμῶν συνείδησιν, συνιστῶμεν ὑμῖν, ὅπως τά πάντα ὑπομείνητε καί κρατήσητε τήν Ὀρθόδοξον Παρακαταθήκην ἀλώβητον καί ἀμόλυντον, ὅπως παρελάβομεν ταύτην παρά τῶν εὐσεβῶν Πατέρων ἡμῶν . . . .

». . .συνιστῶμεν καί ὑμῖν ἐμμονήν καί ἐγκαρτέρησιν ἐν τοῖς δεινοῖς καί ταῖς θλίψεσι καί ταῖς κακώσεσι καί αἰκισμοῖς, εἰς ἅ θά ὑποβληθῆτε ὑπό ἐκκλησίας ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΣ, ἐλπίζοντες πάντοτε εἰς τόν Θεόν ὅς οὐκ ἑάσει ἡμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δυνάμεθα καί ὅστις θά

εὐδοκήσῃ ἐν τῇ ἀπείρῳ Αὐτοῦ καί ἀνεξιχνιάστῳ μακροθυμίᾳ νά φω-

τίσῃ καί τούς καλῇ τῇ πίστει ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΟΥΣ καί ἀκολουθοῦντας

τό ΠΑΠΙΚΟΝ ἑορτολόγιον . . . »

† Ὁ Δημητριάδος Γερμανός

† Ὁ Πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος

† Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος»

Τί είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (+1881-1956)

Τί είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (+1881-1956) 
Απάντηση του  Νικολάου Βελιμίροβιτς
Διαβάζεις στο ευαγγέλιο τα λόγια του Χριστού: «Πάντα αφεθήσεται τοις υιοίς των ανθρώπων τα αμαρτήματα και αι βλασφημήσωσιν, ος δ’ αν βλασφησμήση εις το Πνεύμα το Άγιον ουκ έχει άφεσιν εις τον αιώνα, αλλά ένοχος εστίν αιωνίου κρίσεως» (Μαρκ.γ’ 28-29).
Με ρωτάς λοιπόν : Ποια είναι η βλασφημία αυτή εναντίον του Αγίου Πνεύματος;
Είναι η βλασφημία εναντίον της αλήθειας και της ζωής που προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Ο άπιστος που μισεί και απορρίπτει την αλήθεια του Θεού, βλασφημεί εναντίον του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα ονομάζεται Πνεύμα της Αληθείας και Ζωής Χορηγός. Στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο διαβάζουμε πως ο Κύριος τρεις φορές ονόμασε το Άγιο Πνεύμα, Πνεύμα Αληθείας (δι’ 26,ιε’ 26,ιστ’ 13). Όποιος απορρίπτει και περιπαίζει την αλήθεια, αρνείται και περιπαίζει το Άγιο Πνεύμα, αρνείται και περιπαίζει το Θεό, που είναι πνεύμα και αλήθεια. Και ρωτάς γιατί δεν μπορεί να συγχωρεθεί η αμαρτία αυτή;

ΦΟΒΕΡΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΩΝ
ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΩΣΤΑ ,ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΤΑ ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΕΧΟΥΝΕ ΓΙΝΕΙ ΚΟΣΜΙΚΑ. ΚΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΑΠΛΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΟΥΜΠΑΡΙΕΣ ,ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝΕ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΙ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΣΑΝ, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΙΟΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ......
ΟΙ ΚΟΣΜΙΚΟΙ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΝ "ΑΝΑΞΙΩΝ ΙΕΡΕΩΝ" ΚΟΙΤΑΝΕ....
....ΑΝ Η ΚΟΛΥΜΒΥΘΡΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΩΜΑ ΧΡΥΣΟ Η ΑΣΗΜΕΝΙΑ, ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΛΑΜΠΑΔΕΣ , ΤΙΣ ΚΟΡΔΕΛΙΤΣΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΕΣ ,ΤΑ ΡΟΥΧΑΛΑΚΙΑ, ΤΑ ΜΠΑΛΟΝΑΚΙΑ ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΘΑ ΕΧΟΥΝΕ!!
....ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΤΕΛΕΣΗΣ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΩΣΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΠΑΝΩ ΜΑΣ.....
ΦΟΤΟ ΑΠΟ "ΒΑΠΤΙΣΕΙΣ" ΟΠΟΥ ΔΥΣΤΙΧΩΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ EXOYN ΜΕINH ΑΒΑΠΤΙΣΤΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΝΑΞΙΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΜΙΣΘΩΤΟΥΣ ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΕΣ..........ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΗΝ ΚΟΛΥΜΒΥΘΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΓΟΝΑΤΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.
ΒΑΦΤΙΣΗ ΧΩΡΙΣ ΒΑΠΤΙΣΗ.......
ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑΔΥΘΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΚΟΛΥΜΒΥΘΡΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΙΕΡΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ, ΕΙΣΤΕ ΔΥΣΤΙΧΩΣ ΑΒΑΠΤΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΦΤΙΣΤΕΙΤΕ......
ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟΙ...ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΔΙΚΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΗΘΙΚΗΣ, ΠΙΣΤΕΩΣ.....ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΠΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ....
*ΕΝΗΜΕΡΩΣΤΕ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΥΤΟ ΘΕΜΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ.....ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΛΕΠΤΟ ΝΑ ΧΑΘΕΙ.

ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΛΕΟΣ ΣΟΥ…….

ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ  Ο ΘΕΟΣ  ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΛΕΟΣ  ΣΟΥ…….

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Α) ΑΙ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ,, ΑΓΙΑΣ,, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

 Ἄνευ οὐδενός Ἐκκλησιαστικοῦ λόγου καί οὐδεμιᾶς Ἐκκλησιαστικῆς αἰτίας, κατά τό πρῶτον τέταρτον τοῦ 20οῦ αἰῶνος, προέκυψεν Ἡμερολογιακόν Πρόβλημα καί Σχίσμα εἰς τό Σῶμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἤδη ἀπό τόν 16ον αἰῶνα, διά τῶν Οἰκουμενικοῦ κύρους Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 1583, τοῦ 1587 καί τοῦ 1593, εἶχε ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ τήν ἀπό τό 1582 ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ´ καινοτομίαν τῆς Ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου καί εἶχε παραδόσει εἰς τό ΑΝΑΘΕΜΑ τήν τροποποίησιν τόσον τοῦ Πασχαλίου ὅσον καί τοῦ Μηνολογίου.

Παρά ταῦτα, μετά ἀπό 350 ἔτη, τήν δεκαετίαν τοῦ 1920 εὑρέθησαν ἀχρεῖοιτινές τολμητίαι καί ἀντιχριστῖται (κατά παλαιότερον χαρακτηρισμόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β´ τοῦ Τρανοῦ), δόλια ὄργανα τῆς Ἑβραιομασσωνίας καί τοῦ Σατανᾶ, οἱ ὁποῖοι ἀνόμως καί ἐκνόμως, παρανόμως καί ἀθέσμως, Ἀντικανονικῶς καί Πραξιοπηματικῶς, εἰσήγαγον τόν δαίμονα τοῦ Πάπα καί αὐτομάτως, ὄχι βαθμηδόν ἤ σταδιακῶς, ἀλλ᾽ ὡς ἀστραπή, ἐξῆλθον τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ. Κατεπάτησαν τάς Θεοπνεύστους Ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας καί οὕτω ἀπεσχίσθησαν ἐξ αὐτῆς. Ἐφήρμοσαν τό Ἀναθεματισμένον Νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον καί οὕτω προεκάλεσαν Μέγα καί Ἀθεράπευτον Σχίσμα, τό ὁποῖον ἐξελίχθη εἰς ΑΙΡΕΣΙΝ.

Ἡ Ἀπόφασις τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1583 προβλέπει ρητῶς καί κατηγορηματικῶς ὅτι:

«Ὅποιος δέν ἀκολουθᾶ τά ἔθημα (sic) τῆς Ἐκκλησίας, καθώς αἱ Ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι ἐθέσπισαν καί τό Ἅγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν, καί θέλει νά ἀκολουθᾶ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον, καί Νέον Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψῃ καί νά χαλάσῃ τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθημα (sic) τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχη τό ΑΝΑΘΕΜΑ, καί ΕΞΩ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.

Ἐσεῖς δέ οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε καί ἐγεννήθητε καί ἀνετράφητε καί ὅταν τό καλέσῃ ὁ καιρός καί ἡ χρεία, καί αὐτό τό αἷμα σας νά χύνετε διά νά φυλάξετε τήν πατροπαράδοτον Πίστιν καί Ὁμολογίαν σας, καί φυλάγεσθε ἀπό τῶν τοιούτων, καί προσέχετε. Ἵνα καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός σᾶς βοηθᾶ ἅμα καί ἡ εὐχή τῆς ἡμῶν μετριότητος εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν.»

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ Εὐλογία καί αἱ Εὐχαί τῆς Ἐκκλησίας συνοδεύουν ὅσους διαφυλάσσουν τά Ἱερά θεσπίσματα περί τοῦ Ἡμερολογίου, τηροῦν τήν πατροπαράδοτον Πίστιν καί Ὁμολογίαν, καί ἀσπάζονται ὅσα αἱ Ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι καθώρισαν.

Ἀπ᾽ ἐναντίας, ὅσοι καταπατοῦν τάς Ἐντολάς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ καί ἀκολουθοῦν τό Νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον, ἕλκουν ἐπί τῶν κεφαλῶν αὐτῶν τό Φρικτόν ΑΝΑΘΕΜΑ, ἐξορίζονται τῆς τοῦ Θεοῦ Βασιλείας, χωρίζονται ἀπό τήν Ἁγίαν Τριάδα, ἀποκόπτονται τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί ἐν τέλει στεροῦνται τῆς Θείας Χάριτος, τῆς μακαρίου Σωτηρίας καί τῆς Αἰωνίου Ζωῆς.

Αὐτή εἶναι ἡ φρικτή Ἀπόφασις τοῦ 1583 κατά τῆς Λατινικῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας. Ἡ αὐτή φρικτή Ἀπόφασις τοῦ 1583 ἐκυρώθη κατ᾽ ἐπανάληψιν Συνοδικῶς καί Πανορθοδόξως, τό 1587, τό 1593, τό 1722, τό 1756, τό 1836, τό 1848, τό 1895, καί τό 1904. Συνιστᾶ λοιπόν Οἰκουμενικῶς ἀποδεκτόν Ἐκκλησιαστικόν Κανόνα, Ὅριον Αἰώνιον καί Ἀμετάθετον. Δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς συλλεκτικῆς ἀξίας ἀρχαιοπρεπές κειμήλιον, ὡς παλαιᾶς κοπῆς νόμισμα. Οὔτε, ἀπ᾽ ἐναντίας, ἀποτελεῖ παρωχημένην μυωπικήν προκατάληψιν. Τό περί Ἡμερολογίου Ἐκκλησιαστικόν Θεόπνευστον θέσπισμα δέν ἀποτελεῖ Ἱστορικόν καθίζημα. Ἀποτελεῖ Πνεύματος Ἁγίου Νομοθέτημα.

Ἡ αὐτή φρικτή Ἀπόφασις κατά τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου ὑπεγράφη ὑπό τοιούτου ἀναστήματος Ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν ὡς ἦτο ὁ Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας Β´ ὁ Τρανός (1572-1595), ὁ Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος (1566-1590), ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος Δ´ (1579-1608), καί ἀργότερον ὁ ἄλλος Ἀλεξανδρείας καί ἐπί διετίαν Ἐπιτηρητής τοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, Μελέτιος ὁ Πηγᾶς (1590-1601).

Αἱ Ἀποφάσεις αὐταί τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων εἶναι ΟΡΙΣΤΙΚΑΙ, ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΟΙ, ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑΙ ΔΙ᾽ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΒΑΤΑΣ. Δέν δύναται οὐδεμία ἄλλη μελλοντική Σύνοδος νά τροποποιήσῃ ἤ ἀλλοιώσῃ αὐτάς. Καί οἱ παραβαίνοντες αὐτάς δέν εἶναι ὑπόδικοι εἰς μελλοντικήν Σύνοδον• εἶναι ἤδη Προδεδικασμένοι καί Καταδεδικασμένοι.

Πρέπει νά γνωρίζῃ κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανός ὅτι συμφώνως πρός τό ΚΑΝΟΝΙΚΟΝ καί ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΔΙΚΑΙΟΝ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, κάθε Ἀπόφασις Οἰκουμενικῆς ἤ Πανορθοδόξου Συνόδου εἶναι ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΣ. Δι’ αὐτό, ὡς ἐκδοθεῖσα τῇ ἐπινεύσει καί καθοδηγήσει τοῦ Παναγίου Πνεύματος, εἶναι Αἰώνιος καί Ἀμετάθετος, δέν ἐπιδέχεται οὐδεμιᾶς Ἀναιρέσεως ἤ Ἀλλοιώσεως, καί ἀποτελεῖ Πηγήν Κανονικοῦ Δικαίου.

ΠΗΓΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, εἶναι:

Ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη,

Ἡ Ἱερά Παράδοσις, Γραπτή καί Προφορική,

Οἱ Ἀποστολικοί Κανόνες,

Οἱ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καθώς καί ὅσοι Κανόνες Τοπικῶν Συνόδων ἤ Ἁγίων Πατέρων ἔχουν ἀναγνωρισθῆ ἀπό Οἰκουμενικάς Συνόδους, καί

Αἱ Ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων.

Δέν δύναται οὐδεμία ἄλλη Πανορθόδοξος ἤ Οἰκουμενική Σύνοδος εἰς τό μέλλον νά τροποποιήσῃ, ἀλλάξῃ ἤ ἀλλοιώσῃ μίαν προηγουμένην, πόσον μᾶλλον νά ἀντιστρέψῃ ἤ ἀκυρώσῃ ἤ ἀθετήσῃ αὐτήν, διότι ἐν τοιαύτη περιπτώσει θά ἀντιφέρετο εἰς αὐτό τοῦτο τό Πανάγιον Πνεῦμα τό λαλῆσαν διά τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου.

Ἡ ἰσχύς τῶν Πανορθοδόξων καί Οἰκουμενικῶν Ἐκκλησιαστικῶν νομοθετημάτων δέν εἶναι παροδική.Δέν νομοθετεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ ΘΕΟΥ ὅπως αἱ κοσμικαί πολιτεῖαι, κατά τρόπον ὅστις νά ἐπιδέχεται μελλοντικήν ἀναθεώρησιν καί ἀνατροπήν. Δέν θά εἶχε νόημα νά νομοθετῇ διά κάτι τό ὁποῖον δέν θά ἔχῃ συνεχῆ ἰσχύν καί θά δύναται μία ἑπομένη Σύνοδος νά τό ἀλλάξῃ.Νομοθετεῖ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί δέν ἔχει νόημα οὔτε θέσιν ἡ τρεπτότης εἰς τάς Ἀποφάσεις της.

 Οὐδέν ἀλλοιωτόν ἤ προσωρινόν ἤ ἀνίσχυρον εἰς τούς Θεοπνεύστους Νόμους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ.

 Πᾶσα Ἀπόφασις Οἰκουμενικῆς ἤ Πανορθοδόξου Συνόδου εἶναι Ὁριστική, Ἀμετάκλητος, Τελεσίδικος καί Δεσμευτική διά τούς Πιστούς. Τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ΘΕΟΥ εἶναι ὑποχρεωμένα νά ὑπακούουν καί πειθαρχοῦν εἰς αὐτήν.

Εἰς ἐναντίαν περίπτωσιν, οἱ ἀπειθοῦντες καί μή πειθαρχοῦτες ὑπόκεινται εἰς τάς Ἀράς καί τά Ἐπιτίμια τῆς Συνόδου ἡ ὁποία τήν ἐξέδωκεν. Ὑπόκεινται ἐπίσης καί εἰς τά ἐπιβληθέντα ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ τῆς Καθόλου Ἐκκλησίας, τῆς Μιᾶς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἔχει ἐγκολπωθῆ πᾶσαν τοιαύτην Ἀπόφασιν εἰς τήν γενικήν Νομοθεσίαν αὐτῆς καί ἔχει θεσπίσει τούς ὑπάρχοντας Κανόνας διά τήν ἑνότητα τῶν Πιστῶν μετά τοῦ ΘΕΟΥ.

 

Οἱ ἐναντιούμενοι εἰς τάς περί τῆς Πίστεως Ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ὑπόδικοι διά νά κριθοῦν εἰς τό Μέλλον ὑπό ἄλλης Συνόδου. Ἤδη κέκρινται καί εἶναι ἤδη κατάδικοι ὡς ΠΡΟΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ.

Ὁ ἀποκεφαλισθείς δέν ἐκπνέει ὅταν καί ἐάν ὑπάρξῃ μελλοντική ἰατρική γνωμάτευσις ὅτι ἀπέθανεν. Εἶναι ἤδη νεκρός ἅμα τῇ σφαγῇ του καί δέν χρειάζεται γνωμάτευσις διά νά χωρισθῇ ἀπό τό σῶμα ἡ ψυχή του. Δέν εἶναι δυνάμει νεκρός ἕως ὅτου ἐκδοθῇ γνωμάτευσις, ἀλλ᾽ εἶναι πράγματι νεκρός καί πρίν ἀπό τήν ἔκδοσίν της.

Ὁ παραβαίνων Θεοπνεύστους Ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων ἀποθνήσκει Πνευματικῶς καί Ἐκκλησιαστικῶς ἅμα τῇ παραβάσει. Παράβασις τῶν Πανορθοδόξων Ἀποφάσεων δέν σημαίνει ὑποδικία. Σημαίνει ἔξωσις ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, χωρισμός ἀπό τόν Θεόν καί ἀπώλεια Ζωῆς Αἰωνίου.

 Ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου προειδοποιεῖ κάθε Χριστιανόν ὅτι ὁ ὑποπίπτων εἰς τό Ἐκκλησιαστικόν ΑΝΑΘΕΜΑ ὑφίσταται τήν ἄμεσον ἀπώλειαν τῆς Θείας Χάριτος: «Ὡς γάρ βαπτισθείς εἰς Χριστόν Χριστόν ἐνεδύσω, οὕτως ἀποδημήσας ἀπό τῆς Ἐκκλησίας Χριστόν ἐξεδύσω» (Κατά Ἀποτακτικῶν ἤ Γεμελλιτῶν 7).

Άγιος Δωρόθεος

Ένας από τους Πατέρες, ο Ευάγριος, είπε ότι οι μοναχοί δεν πρέπει να οργίζονται η να στενοχωρούν κανέναν. Και πάλι είπε: Αν κάποιος χαλιναγωγήσει το θυμό, χαλιναγωγεί τους δαίμονες. Αν όμως έχει νικηθεί απ’ αυτό το πάθος, είναι τελείως ξένος από τη μοναχική ζωή[1] και άλλα σχετικά.Τι λοιπόν πρέπει να πούμε εμείς για τον εαυτό μας, που δεν σταματάμε μόνο στο θυμό και στην οργή, αλλά πολλές φορές φτάνουμε και μέχρι τη μνησικακία; Τι άλλο, παρά το να πενθήσουμε γι’ αυτή την ελεεινή και απάνθρωπη κατάστασή μας.

Ας κρατήσουμε λοιπόν άγρυπνα τα μάτια της ψυχής και του σώματος, αδελφοί μου, και ας βοηθήσουμε¸‘μετά Θεόν’ τους εαυτούς μας, για να γλυτώσουμε από την πίκρα αυτού του καταστρεπτικού πάθους. Γιατί συμβαίνει πολλές φορές να βάζει κανείς μετάνοια στον αδελφό του -όταν φυσικά ψυχρανθούν η στενοχωρηθούν μεταξύ τους- και να παραμένει και μετά τη μετάνοια λυπημένος και έχοντας λογισμούς εναντίον του. Δεν πρέπει αυτός που πολεμιέται από τους λογισμούς ν’ αδιαφορήσει για το θέμα, αλλά αμέσως να τους σταματήσει. Γιατί αυτό είναι μνησικακία. Και είναι ανάγκη να προσέξει με άγρυπνη φροντίδα, να μετανοήσει, ν’ αγωνιστεί, όπως είπα, για να μην μείνει πολύ καιρό μ’ αυτούς τους λογισμούς και κινδυνεύσει. Γιατί με το να βάλει μετάνοια, απλώς συμμορφώνεται σε μια πρακτική εντολή και προσωρινά αντιμετωπίζει το θέμα της οργής, αλλά δεν κάνει κανέναν αγώνα εναντίον της μνησικακίας. Γι’ αυτό και παραμένει έχοντας τη λύπη εναντίον του αδελφού του. Γιατί είναι άλλο πράγμα η μνησικακία, άλλο η οργή, άλλο ο θυμός και άλλο η ταραχή[2].

Και σας λέω ένα παράδειγμα, για να καταλάβετε. Αυτός που ανάβει φωτιά, στην αρχή έχει λίγη θράκα. Θράκα είναι ο πικρός λόγος του αδελφού που τον λύπησε. Δες, η θράκα έχει λίγη δύναμη. Γιατί, τι είναι μια λεξούλα του αδελφού σου; Αν την υποφέρεις έσβησες τη θράκα. Αν όμως αρχίσεις να σκέπτεσαι: ‘Γιατί μου το ’πε; Και εγώ μπορώ να του απαντήσω. Αν δεν ήθελε να με στενοχωρήσει, δεν θα μου το ’λεγε. Και, πιστέψτε με, θα τον κανονίσω εγώ!’ Να, έτσι βάζεις μικρά ξυλαράκια η κάποιο άλλο προσάναμμα, όπως ακριβώς κάνει αυτός που θέλει ν’ ανάψει φωτιά, και γεμίζεις τον τόπο με καπνό, που είναι η ταραχή. Ταραχή είναι ο αναβρασμός εμπαθών και ατάκτων σκέψεων, που ξεσηκώνουν την καρδιά και την κάνουν επιθετική κατά του πλησίον. Αυτή δε η επιθετική διάθεση κατά του ανθρώπου που μας στενοχώρησε, πολλές φορές παίρνει και χαρακτήρα απειλητικό, γιατί γίνεται και εκδικητική, όπως ακριβώς είπε και ο αββάς Μάρκος: ‘Η κακία που γίνεται δεκτή με το λογισμό, κάνει την καρδιά θυμώδη και απειλητική, ενώ όταν πολεμηθεί με την προσευχή και την ελπίδα προκαλεί μετάνοια και συντριβή’[3].

Γιατί αν υπέφερες τον ασήμαντο λόγο του αδελφού σου, θα έσβηνες,όπως είπα, και αυτή τη λίγη θράκα, πριν ξεσηκωθεί η ταραχή. Όμως και αυτή, αν θέλεις, μπορείς εύκολα να τη σβήσεις, όσο είναι καιρός, με τη σιωπή, με την προσευχή, με μια μετάνοια ολόκαρδη. Αν όμως παραμείνεις βγάζοντας καπνό, μ’ αυτό τον τρόπο αποθρασύνεις και ξεσηκώνεις την καρδιά σου στριφογυρίζοντας στο νου σου: ‘Γιατί μου το ’πε; Μπορώ να του απαντήσω και εγώ’. Απ’ όλο αυτό το βράσιμο και τη διαμάχη των λογισμών, με τους οποίους η καρδιά ανάβει και ξεσηκώνεται με εμπάθεια, ανάβει το πάθος του θυμού. Γιατί θυμός είναι το ξάναμμα του αίματος, που βρίσκεται γύρω απ’ την καρδιά, όπως λέει ο Μ. Βασίλειος[4]. Να, έτσι ανάβει ο θυμός, έτσι βρισκόμαστε στην κατάσταση που την λέμε οξυχολία. Αν λοιπόν θέλεις μπορείς να τον σβήσεις και αυτόν, πριν φέρει την οργή. Αν όμως συνεχίσεις να ταράζεις και να ταράζεσαι, μοιάζεις σαν κι αυτόν που ρίχνει ξύλα στη φωτιά και μεγαλώνει τη φλόγα. Και έτσι γίνονται τα αναμμένα κάρβουνα, που είναι η οργή.

Και αυτό είναι εκείνο που είπε ο αββάς Ζωσιμάς, όταν τον ρώτησαν τι σημαίνει η φράση: όπου δεν υπάρχει θυμός, σταματάει η διαμάχη. Γιατί, αν στην αρχή της ταραχής, μόλις αρχίσει, όπως είπαμε, να βγάζει καπνό και να πετάει μερικές σπίθες, προλάβει κανείς και κατηγορήσει τον εαυτόν του και βάλει μετάνοια, πριν ακόμα ξεσηκωθεί η ταραχή και γίνει θυμός, τότε μένει ειρηνικός. Πάλι αφού ανάψει ο θυμός, αν δεν ησυχάσει, αλλά αφήσει στην ψυχή του την ταραχή και την εκδικητικότητα, μοιάζει, όπως είπαμε, μ’ αυτόν που ρίχνει ξύλα στη φωτιά και παραμένει ξαναμμένος μέχρι να φτιάξει μεγάλα κάρβουνα. Όπως ακριβώς λοιπόν η θράκα γίνεται κάρβουνα, που αποθηκεύονται και μένουν πολλά χρόνια χωρίς να καταστρέφονται, και αν τους ρίξει κανείς νερό, δεν σαπίζουν, έτσι και η οργή. Αν μείνει πολύ καιρό στην ψυχή γίνεται μνησικακία. Και τότε, αν κανείς δεν χύσει το αίμα του, δεν απαλλάσσεται απ’ αυτή. Να λοιπόν, σας είπα τη διαφορά, καταλάβατε. Ακούσατε τι είναι η πρώτη ταραχή, τι ο θυμός, τι η οργή, και τι η μνησικακία. Βλέπετε πως από μια κουβέντα φτάνουμε σε τόσο μεγάλο κακό; Γιατί αν από την αρχή κατηγορούσε τον εαυτόν του και υπέμενε το λόγο του αδελφού του και δεν κοίταζε να πάρει εκδίκηση και, αντί για ένα λόγο, να πει δύο η πέντε λόγους και ν’ ανταποδώσει κακό αντί κακού, θα γλύτωνε απ’ όλα αυτά τα κακά. Γι’ αυτό πάντοτε σας λέω: όσο ακόμα είναι στην αρχή τα πάθη, κόψτε τα, πριν δυναμώσουν εναντίον σας και σας ταλαιπωρήσουν. Γιατί είναι άλλο πράγμα να βγάζεις μικρό χορταράκι και άλλο να ξεριζώνεις μεγάλο δέντρο.

Δεν παραξενεύομαι για τίποτα άλλο, παρά μόνο για το ότι δεν καταλαβαίνουμε τι ψάλλουμε. Καθημερινά ψάλλουμε και καταριόμαστε έτσι τους εαυτούς μας, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Δεν έχουμε υποχρέωση να ξέρουμε τι ψάλλουμε; Πάντοτε βέβαια λέμε: ‘Αν σ’ αυτούς που μου ανταπέδωσαν αντί των ευεργεσιών θλίψεις, έκανα και εγώ το ίδιο, τότε ας πέσω έρημος και αβοήθητος στα χέρια των εχθρών μου’ (Ψαλ. 7,5). Τι σημαίνει όμως να πέσω; Όσο κανείς στέκεται όρθιος έχει τη δύναμη να αμυνθεί κατά των εχθρών του, κτυπάει, κτυπιέται, νικάει, νικιέται. Γιατί ακόμα είναι όρθιος. Αν όμως πέσει, πως μπορεί να συνεχίσει την πάλη με τον εχθρό, αφού βρίσκεται πεσμένος καταγής; Και καταριόμαστε τους εαυτούς μας,όχι μόνο να πέσουμε στα χέρια των εχθρών μας, αλλά να πέσουμε και αβοήθητοι. Τι σημαίνει να πέσει κανείς αβοήθητος στα χέρια των εχθρών του; Είπαμε ότι να πέσει κανείς σημαίνει ότι δεν έχει πια τη δύναμη ν’ αντισταθεί, σημαίνει ότι βρίσκεται πεσμένος καταγής. Το δε έρημος και αβοήθητος σημαίνει, να μην έχει ποτέ τίποτα καλό, που να του δώσει τη δύναμη να σηκωθεί. Γιατί εκείνος που σηκώνεται, μπορεί πάλι να φροντίσει τον εαυτόν του και όποια στιγμή χρειαστεί, να ξαναπαλαίψει με τον εχθρό.

Μετά λέμε: ‘Ας καταδιώξει τότε ο εχθρός την ψυχή μου και ας με συλλάβει αιχμάλωτο’. Όχι μόνο να μας καταδιώξει, αλλά και να μας συλλάβει, ώστε να είμαστε αιχμάλωτοι σ’ αυτόν πάντα, να μας νικάει, και σε καθετί να μας καταβάλλει, αν ανταποδίδουμε το κακό σ’ όσους μας εκδικούνται. Και δεν ευχόμαστε μόνον αυτό, αλλά και να ποδοπατήσει τη ζωή μας (Ψαλ. 7,6). Τι είναι η ζωή μας; Η ζωή μας είναι οι αρετές. Και παρακαλούμε να ποδοπατηθεί η ζωή μας στο χώμα, για να γίνουμε εντελώς χωμάτινοι, έχοντας στραμμένο όλο το λογισμό μας στη γη. ‘Και τη δόξα μας ας τη θάψει βαθιά στο χώμα’. Τι άλλο είναι η δόξα μας, παρά η γνώση που γεννιέται στην ψυχή που τηρεί τις άγιες εντολές; Αυτό λοιπόν λέμε.Δηλαδή να μας δοξάσει, όπως λέει ο Απόστολος (Φιλ. 3,19) μέσα στην αισχύνη μας. Να ποδοπατήσει στο χώμα τη ζωή μας και να κάνει τη ζωή μας και τη δόξα μας γήϊνα, ώστε τίποτα να μην λογιαζόμαστε, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αντίθετα να σκεπτόμαστε πάντα σωματικά, πάντα σαρκικά σαν αυτούς για τους οποίους λέει ο Θεός: ‘Δεν θα παραμείνει για πολύ το πνεύμα μου σ’ αυτούς τους ανθρώπους επειδή φρονούν και ζουν σαρκικά’(Γεν. 6,3).

Έτσι λοιπόν ψέλνοντας όλα αυτά, καταριόμαστε τους εαυτούς μας, αν αποδίδουμε κακό αντί για κακό. Και όμως πόσα κακά αντί κακών αποδίδουμε και δεν μας ενδιαφέρει καθόλου, αλλά αδιαφορούμε.

Συμβαίνει δε πολλές φορές ν’ αποδίδει κανείς κακό αντί για κακό όχι μόνο με πράξη, αλλά και με λόγο και με τη στάση του. Και παρουσιάζεται εξωτερικά ότι δεν ανταπέδωσε με πράξη το κακό, αλλά βλέπει ότι το ανταπέδωσε με λόγο η, όπως είπα, με τη συμπεριφορά του. Γιατί πολλές φορές κάνει κανείς ένα μορφασμό η μια κίνηση η ρίχνει ένα βλέμμα και ταράσσει τον αδελφό του. Γιατί μπορεί κανείς και μ’ ένα βλέμμα και με μια κίνηση να πληγώσει τον αδελφό του. Και είναι και αυτό ανταπόδωση κακού αντί κακού. Άλλος προσπαθεί να μην ανταποδώσει το κακό ούτε με πράξη, ούτε με λόγο, ούτε με μορφασμό η με κίνηση. Λυπάται όμως στην ψυχή του για τον αδελφό του και στενοχωριέται μαζί του. Βλέπετε πόση διαφορά καταστάσεων! Άλλος πάλι δεν τρέφει καμιά λύπη για τον αδελφό του. Αν όμως ακούσει ότι κάποτε κάποιος τον στενοχώρησε η γόγγυσε εναντίον του η τον έβρισε, ευχαριστιέται που τ’ ακούει και βρίσκεται και αυτός στην κατάσταση ν’ αποδίδει κακό αντί για κακό μέσα στην καρδιά του. Άλλος ούτε κακία κρατάει, ούτε χαίρεται όταν ακούει κακολογία γιÕ αυτόν που τον έθλιψε, αλλά στενοχωριέται βαθιά αν εκείνος λυπηθεί. Δεν αισθάνεται όμως ευχάριστα αν του συμβεί κάτι καλό, αλλά αν τον δει να δοξάζεται η ν’ αναπαύεται, στενοχωριέται. Και είναι και αυτό ένα είδος μνησικακίας, ελαφρότερο, όμως πραγματικό. Πρέπει δε να χαίρεται κανείς για τα καλά του αδελφού του και να κάνει τα πάντα για να τον εξυπηρετήσει και με καθετί να φροντίζει να τον τιμάει και να τον αναπαύει.

Στην αρχή του λόγου είπαμε ότι πολλές φορές συμβαίνει να βάλει κάποιος μετάνοια στον αδελφό του και μετά τη μετάνοια να παραμένει ακόμα λυπημένος μαζί του.Τότε λέμε ότι, βάζοντας μετάνοια, την μεν οργή θεράπευσε μ’ αυτή τη μετάνοια, εναντίον όμως της μνησικακίας δεν αγωνίστηκε ακόμα. Υπάρχει δε και άλλος που αν συμβεί να στενοχωρηθεί με κάποιον και βάλουν μετάνοια και συγχωρεθούν ειρηνεύει απέναντί του και δεν βαστάει στην καρδιά του καμία κακή ανάμνηση για αυτόν. Αν όμως συμβεί, μετά από μερικές ημέρες, να του πει κάτι που να τον στενοχωρήσει, αρχίζει να ξαναθυμάται και τα πρώτα και ν’ αναστατώνεται, όχι μόνο για τα δεύτερα, αλλά και για τα πρώτα. Αυτός μοιάζει με άνθρωπο που έχει πληγή και βάζει έμπλαστρο. Και προσωρινά με το έμπλαστρο την επουλώνει. Είναι όμως ακόμα το μέρος ευαίσθητο και οποιαδήποτε στιγμή του ρίξει κανείς μια πέτρα, πληγώνεται πιο εύκολα απ’ όλο το άλλο σώμα και αρχίζει αμέσως να αιμορραγεί. Έτσι παθαίνει και αυτός. Είχε πληγή και της έβαλε επάνω έμπλαστρο, που είναι η μετάνοια. Και προσωρινά μεν θεράπευσε την πληγή ακριβώς όπως και ο πρώτος, δηλαδή θεράπευσε την οργή, και άρχισε να φροντίζει και για τη μνησικακία προσπαθώντας να μην κρατήσει καμιά κακή ενθύμηση στην καρδιά του. Αυτό ακριβώς είναι η επούλωση του τραύματος. Δεν το εξαφάνισε όμως μέχρι τώρα εντελώς, αλλά ακόμα έχει το έλλειμμα της μνησικακίας, που είναι η ουλή απ’ όπου εύκολα ξανανοίγει όλο το τραύμα, όταν δεχτεί μικρό κτύπημα. Πρέπει λοιπόν ν’ αγωνιστεί, για να εξαφανίσει εντελώς την ουλή, ώστε και να ξαναβγάλει τρίχες το μέρος εκείνο και να μην μείνει καμιά ασχήμια, ούτε να γίνεται καθόλου αντιληπτό ότι βρισκόταν σ’ εκείνο το μέρος τραύμα.

Πως όμως μπορεί να το κατορθώσει κανείς αυτό; Με το να προσεύχεται μ’ όλη του την καρδιά γι’ αυτόν που τον λύπησε και να λέει: ‘Θέε μου, βοήθησε τον αδελφό μου και με τις ευχές του και μένα’. Και βρίσκεται στη θέση να προσεύχεται για τον αδελφό του -πράγμα που αποτελεί απόδειξη της αγάπης και της συμπάθειας- και να ταπεινώνεται ζητώντας βοήθεια με τις ευχές του. Όπου δε υπάρχει συμπάθεια, αγάπη και ταπείνωση,πως μπορεί να υπερισχύσει θυμός η μνησικακία η κάποιο άλλο πάθος; Καθώς είπε και ο αββάς Ζωσιμάς: ‘Και αν ακόμα ξεσηκώσει όλα τα σύνεργα της κακίας του ο διάβολος με όλα τα δαιμόνιά του, όλες οι πονηρίες του αχρηστεύονται και συντρίβονται από την ταπείνωση, που φέρνει η τήρηση της εντολής του Χριστού’ [5]. Λέει δε κάποιος άλλος Γέροντας: ‘Αυτός που προσεύχεται για τους εχθρούς του, δεν έχει μέσα του μνησικακία’ [6].

Κατανοήστε καλά ο, τι ακούτε και κάνετέ τα πράξη. Γιατί πραγματικά, αν πρακτικά δεν τα εφαρμόσετε, με τα λόγια δεν μπορείτε αυτά να τα μάθετε. Ποιός άνθρωπος που θέλει να μάθει μια τέχνη, τη μαθαίνει μόνο με τα λόγια; Οπωσδήποτε πρώτα φτιάχνει και χαλάει και ξαναφτιάχνει και ξαναχαλάει και έτσι, κοπιάζοντας λίγο και υπομένοντας, μαθαίνει την τέχνη, με τη βοήθεια του Θεού, που βλέπει την προαίρεση και τον κόπο του και τον δυναμώνει στο έργο. Και εμείς θέλουμε να μάθουμε την μεγαλύτερη απ’ όλες τις τέχνες[7], χωρίς να καταπιαστούμε με έργα; Πως είναι δυνατόν; Ας προσέξουμε τους εαυτούς μας, αδελφοί μου, και ας δουλέψουμε με πολλή επιμέλεια, όσο έχουμε ακόμα καιρό. Ο Θεός να δώσει να θυμόμαστε και να φυλάμε εκείνα που ακούμε, για να μην μας επιβαρύνουν την ημέρα της κρίσεως.

Σημειώσεις:

1) Ει τις θυμού κεκράτηκεν, ούτος δαιμόνων κeκράτηκεν, ει δε τις τούτω τω πάθει δεδούλωται, ούτος μοναδικού βίου εστί παντελώς αλλότριος, και ξένος των οδών του Σωτήρος ημών· είπερ αυτός ο Κύριος ημών λέγεται διδάσκειν τους πραείς τας οδούς αυτού· διο και δυσθήρατος γίνεται των αναχωρούντων ο νους, εις το της πραότητος φεύγων πεδίον ουδεμίαν γαρ των αρετών σχεδόν ούτω δεδοίκασιν οι δαίμονες, ως πραΰτητα·ταύτην γαρ και Μωϋσής εκείνος εκέκτητο, πραΰς παρά πάντας τους ανθρώπους κληθείς. Και ο άγιος δε Δαυΐδ αξίαν ταύτην της του Θεού μνήμης απεφθέγξατο είναι· ‘Μνήσθητι Κύριε’, λέγων, ‘του Δαυΐδ και πάσης της πραότητος αυτού’. Αλλά και αυτός ο Σωτήρ μιμητάς ημάς εκέλευσε γενέσθαι της εκείνου πραότητος· ‘Μάθετε απ’ εμού’ λέγων, ’ότι, πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών‘. Ει δε τις βρωμάτων μεν, και πομάτων, απέχοιτο, θυμόν δε λογισμοίς πονηροίς ερεθίζει, ούτος έοικε ποντοπορούση νηΐ, και εχούση δαίμονα κυβερνήτην, διο προσεκτέον όση δύναμις, τω ημετέρω κυνί, και διδακτέον αυτόν, τους λύκους μόνους διαφθείρειν, και μη τα πρόβατα κατεσθίειν, πάσαν ενδεικνύμενον πραότητα προς πάντας ανθρώπους>.

 (Ευάγριος P.G.79. 1216BC).

2) Μ. Βασ. P.G. 31,369.

3) P.G. 65, 908A.

4) Μ. Βασ. P.G. 30, 424A.

 Μ. Βασ. P.G. 31, 356C.

 Γρ. Νυσ. P.G. 44, 160D.

 Γρηγ. Ναζ. P.G. 37, 948.

 Ευάγρ. P.G. 40, 1273.

 Γρηγ. Νυσ. P.G. 46, 56.

 Ιωάν. Κλιμ. P.G. 88, 836D.

5) Εν παντί αμαρτήματι εταπείνωσεν ημάς ο διάβολος, και οφείλομεν ευγνώμονες γενέσθαι της ταπεινώσεως ημών· οι γαρ ευγνώμονες γενόμενοι της αυτών ταπεινώσεως συντρίβουσι τον διάβολον. Και καθώς είπον οι άγιοι Πατέρες· εάν κατενεχθή η ταπείνωσις εις τον άδην, εις τον ουρανόν ανάγεται· και εάν υψωθή η υπερηφανία έως του ουρανού, κατάγεται εις τον άδην· τις πείθει ποτέ τεταπεινωμένον πλέξαι λογισμούς κατά τινος, η καν ανέξεσθαι μέμψασθαί τινα, η βάλλειν επάνω άλλου αιτίαν; παν γαρ οτιούν πάθη ο ταπεινός η ακούσει, αφορμήν λαμβάνει εις το καταμέμφεσθαι και υβρίζειν εαυτόν· και εμέμνητο του αββά Μωϋσέως ότε εξέβαλλον αυτόν οι κληρικοί του ιερατείου, ειπόντες αυτώ·Ύπαγε έξω, Αιθίοψ. Και ήρξατο εαυτόν επιπλήττειν και λέγειν· Σποδόδερμε, μελανέ, καλώς σοι εποίησαν· μη ων άνθρωπος έρχη εις το μέσον των ανθρώπων· και καλώς σοι εποίησαν>.

 (Αββάς Ζωσιμάς P.G. 78, 1688A)

6) P.G. 40, 1277D.

7) <Αλλ’ έστω τις μήτε κακός, και αρετής ήκων εις το ακρότατον· ουχ ορώ, τίνα λαβών επιστήμην, η ποία δυνάμει πιστεύσας, ταύτην αν θαρροίη την προστασίαν·τω όντι γαρ αύτη μοι φαίνεται τέχνη τις είναι τεχνών, και επιστήμη επιστημών, άνθρωπον άγειν, το πολυτροπώτατον ζώον και ποικιλώτατον. Γνοίη δ’ αν τις τη των σωμάτων θεραπεία, την των ψυχών ιατρείαν αντεξετάσαι· και όσω μεν εργώδης εκείνη καταμαθών, όσω δε η καθ’ ημάς εργωδεστέρα προσεξετάσας, και τη φύσει της ύλης, και τη δυνάμει της επιστήμης, και τω τέλει της ενεργείας τιμιωτέρα>.

 (Γρηγ. Θεολ. P.G. 35, 425A,

 Πρβλ. και Ευαγρ. P.G. 79, 748-49).

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Περί των αθέων αιρετικών

Δια τούτο πολλάκις υμάς υπέμνησα περί των αθέων αιρετικών, και τα νύν παρακαλώ, του μη συγκαταβήναι αυτοίς εν τινι πράγματι, μη εν βρώμασιν, ή εν πόμασιν, ή φιλία ή σχέσει, ή αγάπη ή ειρήνη. Ο γαρ εν τούτοις απατώμενος, και συγκαταβαίνων αυτοίς, αλλότριον εαυτόν καθίστησι της καθολικής Εκκλησίας. Ο δε αληθινός και άδολος μαθητής του Θεού μετά παρρησίας κράζει: ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ΄ ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω.

(άγιος I. Χρυσόστομος).

Εχθρούς γαρ Θεού ο άγιος Χρυσόστομος, ου μόνον τους αιρετικούς αλλά και τους κοινωνούντας με αυτούς μεγάλη και πολλή τη φωνή ονόμασαι.                      

(άγιος Θεόδωρος Στουδίτης).

Η καθολική εκκλησία είναι κεκριμένη αίρεσης

Μας λέγει ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός

«Την μεν αιτίαν του σχίσματος εκείνοι δεδώκασι, την προσθήκην εξενεγκόντες αναφανδόν, ήν υπ’ οδόντα πρότερον έλεγον· ημείς δε αυτοίς εσχίσθημεν πρότεροι, μάλλον δε εσχίσαμεν αυτούς και απεκόψαμεν του κοινού της Εκκλησίας σώματος. Διότι ειπέ μοι: Πότερον, ως ορθήν έχοντας δόξαν ή ορθώς την προσθήκην εξενεγκόντας; Και τις αν τούτο είποι, μη σφόδρα τον εγκέφαλον διασεσεισμένος; αλλά ως άτοπα και δυσσεβή φρονούντας και παραλόγως την προσθήκην ποθήσαντας. Ουκούν ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και δια τούτο αυτοίς εχωρίσθημεν... αιρετικοί εισιν άρα και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν»

Απόστολικοί κανόνες 45ος και 65ος:

Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρήσθω» και «Ει τις κληρικός ή λαϊκός εισέλθοι, εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω.

Οι παπικοί, είναι αιρετικοι, όπως ερμηνευει

και ο Αγιος Νικόδημος ο Αγιορίτης:

«Ο δε ξε΄ Απόστολικός λέγει, ότι όποιος έμβη εις συναγωγήν αιρετικών δια να προσευχηθή, Κληρικός μεν ων, ας καθαίρηται, Λαϊκός δε, ας άφορίζηται. Η δε εν Λαοδικεία, κατά μεν τον ς΄ αυτής, δεν συγχωρεί να εμβαίνουν οι αιρετικοί εις την έκκλησίαν, κατά δε τον λβ΄ δεν πρέπει, λέγει να λαμβάνη τινάς τας παρά των αιρετικών ευλογίας, ή οποίαις είναι αλογίαις, και όχι εύλογίαις, αλλ' ουδέ πρέπει να συμπροσεύχηταί τινας με αιρετικούς ή σχισματικούς κατά τον λγ΄ τής αυτής. Ο δε λδ΄ αναθεματίζει τους αφήνοντας τους μάρτυρας του Χριστού και πορευομένους εις τους ψευδομάρτυρας των αιρετικών. Ο δε Ο΄ Τιμοθέου δεν συγχωρεί να στέκωνται παρόντες αιρετικοί εν τω καιρώ της θείας λειτουργίας, ΕΞΩ ΜΟΝΟΝ ΑΝ ΥΠΟΣΧΩΝΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ, ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΙΝ.

Αλλά και ο Ο΄ τής εν Λαοδικεία αφορίζει τους Χριστιανούς όπου πηγαίνουν εις τα κοιμητήρια, ή μαρτύρια των αιρετικών δια να προσευχηθούν, ή χάριν ιατρείας των ασθενών αυτών. αλλ ούτε πρέπει να συνεορτάζη κανείς Χριστιανός με αιρετικούς, ούτε να δέχηται τα παρ αυτών πεμπόμενα εις αυτόν δώρα της εορτής των, κατά τον λζ΄ τής αυτής εν Λαοδικεία».

Γιατί λοιπόν αδιαφορείτε για τις εντολές τον Αγίων πατέρων μας ;

Τα αναθέματα υπάρχουν, και θα βαρύνουν εσάς αλλά και τούς πιστούς που σας ακολουθούν, μέχρι να εφαρμόσετε κατά γράμμα τις συνοδικές αποφάσεις και τις εντολές των Αγίων πατέρων.

Η καθολική εκκλησία είναι κεκριμένη αίρεσης

Μας λέγει ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός

«Την μεν αιτίαν του σχίσματος εκείνοι δεδώκασι, την προσθήκην εξενεγκόντες αναφανδόν, ήν υπ’ οδόντα πρότερον έλεγον· ημείς δε αυτοίς εσχίσθημεν πρότεροι, μάλλον δε εσχίσαμεν αυτούς και απεκόψαμεν του κοινού της Εκκλησίας σώματος. Διότι ειπέ μοι: Πότερον, ως ορθήν έχοντας δόξαν ή ορθώς την προσθήκην εξενεγκόντας; Και τις αν τούτο είποι, μη σφόδρα τον εγκέφαλον διασεσεισμένος; αλλά ως άτοπα και δυσσεβή φρονούντας και παραλόγως την προσθήκην ποθήσαντας. Ουκούν ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και δια τούτο αυτοίς εχωρίσθημεν... αιρετικοί εισιν άρα και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν»

Απόστολικοί κανόνες 45ος και 65ος:

Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρήσθω» και «Ει τις κληρικός ή λαϊκός εισέλθοι, εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω.

Οι παπικοί, είναι αιρετικοι, όπως ερμηνευει

και ο Αγιος Νικόδημος ο Αγιορίτης:

«Ο δε ξε΄ Απόστολικός λέγει, ότι όποιος έμβη εις συναγωγήν αιρετικών δια να προσευχηθή, Κληρικός μεν ων, ας καθαίρηται, Λαϊκός δε, ας άφορίζηται. Η δε εν Λαοδικεία, κατά μεν τον ς΄ αυτής, δεν συγχωρεί να εμβαίνουν οι αιρετικοί εις την έκκλησίαν, κατά δε τον λβ΄ δεν πρέπει, λέγει να λαμβάνη τινάς τας παρά των αιρετικών ευλογίας, ή οποίαις είναι αλογίαις, και όχι εύλογίαις, αλλ' ουδέ πρέπει να συμπροσεύχηταί τινας με αιρετικούς ή σχισματικούς κατά τον λγ΄ τής αυτής. Ο δε λδ΄ αναθεματίζει τους αφήνοντας τους μάρτυρας του Χριστού και πορευομένους εις τους ψευδομάρτυρας των αιρετικών. Ο δε Ο΄ Τιμοθέου δεν συγχωρεί να στέκωνται παρόντες αιρετικοί εν τω καιρώ της θείας λειτουργίας, ΕΞΩ ΜΟΝΟΝ ΑΝ ΥΠΟΣΧΩΝΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ, ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΙΝ.

Αλλά και ο Ο΄ τής εν Λαοδικεία αφορίζει τους Χριστιανούς όπου πηγαίνουν εις τα κοιμητήρια, ή μαρτύρια των αιρετικών δια να προσευχηθούν, ή χάριν ιατρείας των ασθενών αυτών. αλλ ούτε πρέπει να συνεορτάζη κανείς Χριστιανός με αιρετικούς, ούτε να δέχηται τα παρ αυτών πεμπόμενα εις αυτόν δώρα της εορτής των, κατά τον λζ΄ τής αυτής εν Λαοδικεία».

Γιατί λοιπόν αδιαφορείτε για τις εντολές τον Αγίων πατέρων μας ;

Τα αναθέματα υπάρχουν, και θα βαρύνουν εσάς αλλά και τούς πιστούς που σας ακολουθούν, μέχρι να εφαρμόσετε κατά γράμμα τις συνοδικές αποφάσεις και τις εντολές των Αγίων πατέρων.