xristianorthodoxipisti.blogspot.gr ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΕΙΜΕΝΑ / ΑΡΘΡΑ
Εθνικά - Κοινωνικά - Ιστορικά θέματα
Ε-mail: teldoum@yahoo.gr FB: https://www.facebook.com/telemachos.doumanes

«...τῇ γαρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως· και τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἐπι ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν...» (Εφεσίους β’ 8-10)

«...Πολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι ποιούντες. αλλ’ούν τον λόγον του Θεού ουδείς ώφειλε νοθεύειν διά την ιδίαν αμέλειαν, αλλ’ ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν, ίνα μή υπόδικοι γενώμεθα, μετά της των εντολών παραβάσεως, και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως...» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής p.g.90,1069.360)

ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΑΠΟΣΤΟΛΟΙ
Πρώτος ό Κύριος, μετά οι Απόστολοι και στη συνέχεια οι Πατέρες μας έχουν προειδοποιήσει για τους ψευδοπροφήτες. Πρέπει, γράφει ό Μ. Βασίλειος, νά εξετάζουμε προσεκτικά τά λεγόμενα των ποιμένων μας (και εννοεί αυτούς κυρίως, πού έχουν δώσει στοιχεία πώς καινοτομούν εις τά της Πίστεως)· γιατί οι ψεδοπροφήτες υποκρίνονται και έχουν την ικανότητα νά συναρπάζουν τις ψυχές των απρόσεκτων. Και πώς θά καταλάβουμε, ερωτά, την γνησιότητα του ποιμένος; Άπό το αν ακολουθεί την Παράδοση της Εκκλησίας:

Η Εκκλησία είναι Μία!


Η Εκκλησία είναι Μία!
«Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνον μία, ἀλλὰ καὶ μοναδική. Ἐν τῷ Κυρίῳ Ἰησοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξουν πολλὰ σώματα κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν ἐν αὐτῷ πολλὲς Ἐκκλησίες.

Ἐν τῷ θεανθρωπίνῳ αὐτοῦ σώματι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ μοναδική, ὅπως ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Χριστός, εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός. Δι’ αὐτὸν τὸν λόγον διαίρεσις, σχίσμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πρωτίστως ἕνα πράγμα ὀντολογικῶς ἀδύνατον.

περί οικουμενιστών και φιλοοικουμενιστών


περί οικουμενιστών και φιλοοικουμενιστών



Ο Άγιος Βασίλειος, ο Μέγας αυτός Πατήρ και διδάσκαλος της Εκκλησίας μας, απευθυνόμενος μαζί με άλλους ορθοδόξους επισκόπους της εποχής του, προς τους εν Ιταλία και Γαλλία οσιωτάτους αδελφούς και συλλειτουργούς επισκόπους, και αναφερόμενος εις την θλιβεράν κατάστασιν που επικρατούσε τότε στις εκκλησίες της Ανατολής, λόγω της Αρειανικής αιρέσεως, μεταξύ άλλων έγραφεν: «Ημίν δε, προς τω φανερώ πολέμω των αιρετικών, έτι και ο παρά των δοκούντων ορθοδοξείν επαναστάς εις έσχατον ασθενείας τας Εκκλησίας κατήγαγεν» (Μεγ. Βασιλείου επιστολή 92)• ήτοι, «εις ημάς δε, μαζί με τον φανερόν πόλεμον των αιρετικών εξηγέρθη ακόμη και ο πόλεμος των όσων εφαίνοντο ότι ομοδοξούν, ο οποίος ωδήγησεν τας εκκλησίας εις την εσχάτην αδυναμίαν»(μετάφρ. Νικοδήμου Μπιλάλη).

Ο ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΟΣ ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Εν Πειραιεί   26-3-2013     

Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Πολύ εύστοχα και θεόπνευστα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, Ορθόδοξος Εκκλησία μας προβάλει την Β΄ Κυριακή των Νηστειών, για δεύτερη φορά την μορφή του εν αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, του κήρυκος της Χάριτος και θεατού του ακτίστου Φωτός. Πρώτη φορά η μνήμη του, η κοίμησή του εορτάζεται στις 14 Νοεμβρίου. Την τοποθέτησε, μάλιστα, μετά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, γιατί, κατά κάποιο τρόπο, αυτή η Κυριακή είναι η δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας. Και εάν θέλαμε πολύ περιληπτικά να διευκρινίσουμε για ποιόν λόγο η Εκκλησία μας τοποθέτησε αυτή την δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας, μπορούμε να πούμε ότι την προηγουμένη Κυριακή, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Εκκλησία μας απέφυγε τον κίνδυνο του εξανατολισμού, δηλ. των αιρέσεων από την Ανατολή, από ιουδαϊκές και ισλαμικές επιρροές. Είναι γνωστό ότι η αίρεση της εικονομαχίας είχε τις ρίζες της στον Ισλαμισμό και τον Ιουδαϊσμό, οι οποίες είναι ανεικονικές θρησκείες, δηλ. δεν έχουν εικόνες. Και αυτή τη μανία τους εναντίον των αγίων εικόνων προσπάθησαν να την περάσουν και μέσα στην πίστη μας, την αγία Ορθοδοξία. Όμως, οι άγιοι Πατέρες, αγωνιζόμενοι εναντίον των χριστιανοκατηγόρων εικονομάχων, το απέτρεψαν αυτό και έτσι αποφεύχθηκε ο εξανατολισμός της Ορθοδοξίας, δηλ. το να μας παρασύρει η Ανατολή, οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι.

Με την δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας και με τους ησυχαστικές συνόδους του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά τον 14ο αιώ., οι οποίες αποτελούν την Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο, αποφεύχθηκε τώρα όχι ο εξανατολισμός, αλλά ο εκδυτικισμός, ο εκλατινισμός, η φραγκοποίηση της Ορθοδοξίας, τον οποίο εκπροσωπούσε ο εκ της Δύσεως ερχόμενος, επηρμένος, υπερήφανος, αιρετικός και αναθεματισμένος από την Εκκλησία μας, διά του Συνοδικού της Ορθοδοξίας, Βαρλαάμ ο Καλαβρός.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος μαζί με τον Μ. Φώτιο Κων/λεως και τον άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό αποτελούν τους νέους τρεις Ιεράρχες, τους ονομαζομένους αντίπαπες και παπομάστιγες, ήλεγξε σφοδρότατα και αυστηρότατα στο πρόσωπο του Βαρλαάμ την παναίρεση του Παπισμού και όλες τις καινοτομίες, τους νεωτερισμούς, τις παραχαράξεις, τις διαστρεβλώσεις και αιρέσεις της Δύσεως επί της άπαξ παραδοθείσης πίστεως. Γι’αυτό καί μέχρι τις ημέρες μας οι αιρετικοί Λατίνοι αποστρέφονται και μισούν τον άγιο Γρηγόριο˙ δεν τον θεωρούν άγιο, αλλά αντιθέτως «αιρετικό»!!! Φρίττουν και τρέμουν μόνο στο άκουσμα του αγίου ονόματός του!

Στο έργο του «Λόγος αποδεικτικός περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος» λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς˙ «Πάλιν ο δεινός και αρχέκακος όφις την εαυτού κεφαλήν καθ’ημών διαίρων, υποψυθιρίζει τα της αληθείας αντίθετα»[1]. «Πάλι ο πρωταίτιος του κακού όφις, ο  διάβολος, σηκώνοντας την κεφαλή του εναντίον μας, υποψυθιρίζει τα αντίθετα προς την αλήθεία». Και παρακάτω, αφού λέει ότι αυτός ο διάβολος είναι, που παρεκίνησε τους Αρείους, τους Απολλιναρίους, τους Ευνομοίους και Μακεδονίους και πολλούς ετέρους αιρετικούς, «ούτος τοίνυν ο νοητός και διά τούτο μάλλον επάρατος όφις, το πρώτον και μέσον και τελευταίον κακόν», «αυτός, λοιπόν, ο νοερός και γι’αυτό περισσότερο καταραμένος διάβολος, που είναι το πρώτο και μεσαίο και το τελευταίο κακό», «μηδαμώς επιλελησμένος της οικείας κακοτεχνίας», «δεν ξέχασε καθόλου την κακοτεχνία του, το κακό έργο του», «διά των αυτώ πειθηνίων Λατίνων, περί Θεου καινάς εισφέρει φωνάς»[2], «με τους λατίνους, που είναι πειθήνια όργανά του, εισαγάγει καινούργιες φωνές σχετικά με τον Θεό». Ήδη ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει αυτό, που αργότερα θα πει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ότι ο πάπας είναι αντίχριστος. «Τον πάπα να καταράσθε, γιατί αυτός θα είναι η αιτία όλων των κακών (της Ορθοδόξου πίστεως)».

Στη συνέχεια ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αναφερόμενος στην βλάσφημη διδασκαλία του Παπισμού περί της και εκ του Υιού εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, του Filioque, λέει˙  «Ην ουν άρα των διακιοτάτων μηδέ λόγου αξιούν υμάς, ει μη του προστιθέναι τω ιερώ συμβόλω παύσησθε˙ της δε παρ’ημών προσθήκης παρ’ υμών εκβεβλημένης πρότερον, έπειτα ζητείν, ει και εκ του Υιού ή ουχί και εκ του Υιού το Πνεύμα το Άγιον, και το αναφανέν τοις θεοφόροις συνδοκούν κυρούν»[3]. «Δικαιότατο βεβαίως θα ήταν να μην σας αξιώσουμε ούτε συζητήσεως, αν δεν σταματήσετε να προσθέτετε στο ιερό σύμβολο. Όταν η προσθήκη σας αφαιρεθεί πρώτα από’σας, έπειτα να συζητήσουμε, εάν το Άγιον Πνεύμα προέρχεται και εκ του Υιού ή όχι και εκ του Υιού, και να επικυρώσουμε ό,τι φανεί ότι συμφωνεί με την γνώμη των θεοφόρων πατέρων». Ποτέ, λοιπόν, δεν θα σας δεχθούμε σε κοινωνία τους λατίνους, τούς παπικούς, μέχρις ότου σταματήσετε να λέτε ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού. Μέχρις ότου εξακολουθείτε να έχετε το Filioque, να λέτε δηλ. ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού, και να έχετε αλλοιώσει την διδασκαλία του Χριστού και των αγίων και Οικουμενικών Συνόδων, δεν θα σας δεχθούμε σε εκκλησιαστική κοινωνία. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, λοιπόν, προϋπόθεση του διαλόγου με τους λατίνους είναι η αφαίρεση εκ μέρους τους της παράνομης προσθήκης του Filioque από το Σύμβολο της Πίστεως. Σε άλλο σημείο ξεκαθαρίζει ο άγιος Γρηγόριος ότι πίσω από την προσθήκη Filioque, κρύβεται μια καινή εκκλησιολογική αρχή, δηλ. «η του περιόντος πάπα περιωπή»[4], δηλ. τοεωσφορικό πρωτείο και το αλάθητο, το να νομοθετεί αυτός μόνος σαν άλλος θεός επί γης ό,τι αυτός κρίνει σωστό, διαστρεβλώνοντας, διαστρέφοντας, παραμελώντας και περιθωριοποιώντας ακόμη και τα ίδια τα λόγια του Χριστού. 
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς καταδίκασε, με την Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο[5], τις παπικές αιρέσεις περί κτιστών ενεργειών του Θεού και περί κτιστού Θαβωρίου Φωτός, διδάσκοντας ότι ο Θεός έχει ουσία και ενέργειες, οι οποίες είναι και οι δύο άκτιστες. Η άκτιστη ουσία του Θεού είναι αμέθεκτη, ενώ οι άκτιστες ενέργειές Του είναι μεθεκτές. Παραλλήλως, το Θαβώριον Φως, το Φως της Μεταμορφώσεως είναι Φως της Θεότητος και συνεπώς άκτιστο.

Πολύ χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του αγίου Γρηγορίου, ο οποίος στην «προς τον ευλαβέστατον μοναχόν κυρ Διονύσιον»[6] επιστολή του γράφει ότι το τρίτο είδος της αθεΐας είναι η σιωπή περί των δογμάτων, απορρίπτοντας έτσι κάθε είδος εφησυχασμού και σιωπής εν καιρώ κινδυνευούσης της πίστεως.

Και ενώ θα περίμενε κανείς οι ταγοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας να εκμεταλλευθούν αυτόν τον αντιαιρετικό πατερικό θησαυρό και να αποδοθούν σε ομοίους αγώνες, ακολουθώντας ταπεινά τα βήματα, που χάραξαν οι άγιοι πατέρες, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, και να οδηγήσουν τους αιρετικούς σε μετάνοια, επιστροφή και εγκεντρισμό στην αγία Ορθοδοξία, δυστυχώς μια αθεολόγητη ομάδα πατριαρχών, αρχιεπισκόπων, αρχιερέων και λαϊκών «θεολόγων» όχι μόνο μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά άλλα, αλλά πράττει τα εκ διαμέτρου αντίθετα προς όσα εντέλλεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, οι άγιοι Απόστολοι, οι άγιοι Πατέρες, η Αγία Γραφή, οι Ιεροί Κανόνες και γενικά η ιερά παράδοση της Εκκλησίας μας. Όλοι μας έχουμε καταστεί μάρτυρες αυτής της αποστασίας των τελευταίων ετών, παρακολουθώντας τις συνεχώς πυκνούμενες επισκέψεις μεταξύ αιρετικών και Ορθοδόξων, τους εναγκαλισμούς, τις συμπροσευχές, την αναγνώριση των αιρέσεων ως δήθεν «Εκκλησιών», την υπογραφή κοινών αντορθοδόξων κειμένων και άλλες παρόμοιες αντορθόδοξες ενέργειες, με αποκορύφωση το απαράμιλλο φιλοπαπικό παραλήρημα των οικουμενιστών πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων με αφορμή την εκλογή και «ενθρόνιση» του νέου πάπα Φραγκίσκου στις 19 Μαρτίου του 2013.

Καθόλου τυχαίο δεν φαίνεται να είναι το γεγονός ότι ο νυν Πάπας επέλεξε το όνομα του «αγίου», κατά τους παπικούς και όχι κατά τους Ορθοδόξους, Φραγκίσκου της Ασίζης. Για όσους γνωρίζουν, η Ασίζη είναι ο τόπος όπου γίνονται οι πανθρησκειακές συναντήσεις. Ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β' τόλμησε να συγκαλέσει την Α' εν Ασίζη πανθρησκειακή σύνοδο (1986), όπου συμπροσευχήθηκαν στον ίδιο ψεύτικο Θεό όλοι οι εκεί συμπαραστάντες ετερόθρησκοι και ετερόδοξοι. Το Βατικανό και τον πάπα ακολούθησαν στη συνέχεια το λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και δικοί μας εκκλησιαστικοί ηγέτες. Η πιο πρόσφατη ήταν η πανθρησκειακή συνάντηση της Ασίζης τον Οκτώβριο του 2010, που συνεκάλεσε ο πρώην πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, στην οποία συμμετείχε συμπροσευχόμενος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος. Επομένως, και ο νυν πάπας Φραγκίσκος τάσσεται υπέρ του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας. 

Ὅπως ἀπεκάλυψε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, «ὁ καταληψίας τοῦ πρεσβυγενοῦς Θρόνου τῆς παλαιᾶς Ρώμης κ. Φραγκίσκος εἷναι ἐκλεκτός τοῦ ἀξιοτίμου κ. Ντέϊβιντ Ροκφέλερ, ἱδρυτοῦ τοῦ Μουσείου Ροκφέλερ τοῦ Τέλ-Ἀβίβ, πού κατ’ ἔτος «δωρίζει» εἰς ἡμᾶς τά κατασκευασμένα ντοκυμαντέρς μέ τά χαλκευμένα καί ψευδῆ στοιχεῖα περί τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἱδρυτοῦ τῆς τριμεροῦς ἐπιτροπῆς, εἰς τόν ὁποῖον ἐπεδόθη καί τό «δακτύλιον τοῦ ἁλιέως» ὡς δῆθεν διαδόχου τοῦ δῆθεν «πρίγκηπος» τοῦ κολεγίου τῶν Ἀποστόλων, Ἀποστόλου Πέτρου»[7]. Δηλ. ο «ταπεινός, απλός, υπηρέτης των πτωχῶν και κοινωνικός» κ. Φραγκίσκος δέχεται ότι είναι διάδοχος του Απ. Πέτρου και επιμένει αμετανοήτως στο εωσφορικό πρωτείο του. Επίσης, ο κ. Φραγκίσκος το 2012 στο Μπουένος Άιρες (Αργεντινή) ως ο τότε Παπικός Αρχιεπίσκοπος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο συμμετείχε στον εορτασμό του Χανουκά (Hanukkah)[8].

Αὐτό, τό ὁποῖο πρέπει νά ἐπισημανθεῖ, εἶναι ὅτι οὐσιαστικῶς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν συνεχάρη τόν νέο πάπα Φραγκίσκο ἐπί τῆ ἐκλογῆ του, οὔτε ἐκπροσωπήθηκε στήν «ἐνθρόνισή» του, ἀπό πλευρᾶς κυρίως τῶν ἐπιλεγέντων ἐκπροσώπων. Παρ’ όλο που εστάλησαν επιστολές συγχαρητηρίων για την εκλογή του (Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος, Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης, Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος, Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος, Πατριάρχης Ρουμανίας κ. Δανιήλ, Μακ. Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β΄)[9], μέσω των οποίων όλως διόλου αθεολογήτως εκλήθη ο αιρεσιάρχης πάπας «αγαπητός αδελφός και αγιώτατος επίσκοπος Ρώμης», στον οποίο εδόθη ο «άγιος ασπασμός εν Χριστώ», η εκπεσούσα Ρώμη εκλήθη «Αποστολική Έδρα και αποστολικός θρόνος», η αίρεση του Παπισμού εκλήθη «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και αδελφή εκκλησία», με την οποία θα πρέπει να υπάρξει «κοινή χριστιανική μαρτυρία στον κόσμο» και «προαγωγή του διαλόγου υπέρ της ενώσεως των δύο Εκκλησιών». Παρ’όλο που στην «ενθρόνιση» παρέστη σέ ἐπίπεδο ἐπισκόπων ἡ γνωστή ὁμάδα τῶν σχεδόν αμετανοήτων οικουμενιστῶν ἱεραρχῶν (Οικουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολομαῖος, ο οποίος παρεκτράπη για μια ακόμη φορά σε θέματα πίστεως, σημειώνοντας μια ακόμη θλιβερότατη πρωτειά, διότι για πρώτη φορά στην ιστορία μετά το σχίσμα του 1054 παραβρέθηκε Οικουμενικός Πατριάρχης σε «ενθρόνιση» πάπα[10], και ο οποίος συμμετείχε συμπροσευχόμενος στην παπική «λειτουργία», έδωσε τον λειτουργικό ασπασμό της αγάπης στον πάπα, ανεχόμενος και σιωπώντας στην απροκάλυπτη παρουσία Ουνίτου διακόνου, ο οποίος διάβασε το Ευαγγέλιο στα ελληνικά, Σεβ. Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, ο οποίος ασπάσθηκε το χέρι του πάπα Φραγκίσκου[11], παίρνοντας την «ευλογία» του ή μάλλον την αλογία του, για να συνεχίσει να επιτελεί το οικουμενιστικό του έργο, Σεβ. Μητρ. Μπουένος Άιρες κ. Ταράσιος, Σεβ. Μητρ. Ιταλίας κ. Γεννάδιος Σεβ. Μητρ. Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε και Αγκόλας κ. Σεραφείμ (Πατριαρχείο Αλεξανδρείας), Σεβ. Μητρ. Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων Αλφέγιεφ (Πατριαρχείο Μόσχας), Σεβ. Μητρ. Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας κ. Αμφιλόχιος (Πατριαρχείο Σερβίας), Σεβ. Μητρ. Κόρτσεν Ιωάννης (Εκκλησία της Αλβανίας), Σεβ. Μητρ. Μπορίσπολ κ. Αντώνιος, (Καγκελάριος της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας), Σεβ. Μητρ. Θεοδοσίας και Κερτς κ. Πλάτων, Σεβ. Μητρ. Κύκκου κ. Νικηφόρος, Σεβ. Μητρ. Ταμασού κ. Ησαΐας (Εκκλησία Κύπρου), Σεβ. Μητρ. Κορίνθου κ. Διονύσιος (Εκκλησία της Ελλάδος) )[12], οι οποίοι του προσέφεραν δώρα και ασπασμούς και χειροφιλήματα και υποκλίσεις και καλά λόγια, εντούτοις η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού δεν ήταν παρούσα, αλλά απουσίαζε, δεν συνεχάρη, αλλά λυπήθηκε. Κι αυτό, γιατί τό κοινό γνώρισμα ὅλων των παραπάνω πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων είναι ὅτι είναι ὑποστηρικτές καί στυλοβάτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι, λοιπόν, δυνατόν νά ἐμφανίζεται αὐτή ἡ ὁμάδα τῶν πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων ὅτι ἐκπροσωπεῖ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων, τούς ὁποίους ἀσεβῶς καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καταργοῦν με τήν μεταπατερική αἵρεση καί μέ τόν διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό συγκρητιστικό Οικουμενισμό[13];

Επιπροσθέτως, ποιός ἐξουσιοδότησε τους ανωτέρω πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και αρχιερείς να μεταβούν στη Ρώμη και να προβούν στις παραπάνω απαράδεκτες ενέργειες; Ποιά πανορθόδοξη σύνοδος ενέκρινε την προσευχητική συμμετοχή τους στον πανθρησκειακό συρφετό του Βατικανού; Βεβαίως καμμία. Μήπως είχαν την συγκατάθεση του πληρώματος της Εκκλησίας, του πιστού και δογματικά ευαίσθητου λαού του Θεού; Βεβαίως όχι. Επομένως, όλα τα ανωτέρω έγιναν αντικανονικώς και μονομερώς, διότι δεν ήταν έκφραση βουλήσεως όλων των Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών ούτε του λαού του Θεού. Πολύ δε περισσότερο δεν ήταν έκφραση βουλήσεως των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων των Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Αλλά, και αυτή ακόμη η βούληση των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων δεν πρέπει να είναι αυθαίρετη. Θα έπρεπε οι Ιεραρχίες των Εκκλησιών, πριν πάρουν μια τέτοια απόφαση, να εξετάσουν, εάν ήρθησαν τα αίτια, που καθιστούν τον Παπισμό αιρετική παρασυναγωγή και τον Πάπα αιρεσιάρχη. Εάν δηλαδή οι αιρετικοί παπικοί αποκήρυξαν τις αιρετικές τους διδασκαλίες, ιδίως το Filioque, το πρωτείο εξουσίας, το αλάθητο του Πάπα και την δαιμονική και επάρατη Ουνία, και επανήλθαν στην Ορθόδοξο πίστη, πράγμα που δεν συμβαίνει. Τέλος, μια τέτοια απόφαση θα έπρεπε να είναι κατά πάντα σύμφωνη με την εν γένει Ιεροκανονική και Αγιοπατερική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Εάν ίσχυαν οι παραπάνω προϋποθέσεις, τότε και μόνον τότε ας είχαν κοινωνία με τον πάπα Ρώμης.

Το ενσυνείδητο ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας μας λυπάται βαθύτατα, αγωνιά και οργίζεται για την καταστρατήγηση της Ορθοδόξου διδασκαλίας και θεολογίας εκ μέρους των οικουμενιστών.

Σε όλους αυτούς τους σχεδόν αμετανοήτους Οικουμενιστές απευθύνεται ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όπως απευθύνθηκε άλλοτε εν ζωή με γράμμα του προς τον πατριάρχη Αντιοχείας κυρό Ιγνάτιο, και τους απαντά : «Οι της του Χριστού Εκκλησίας, της αληθείας εισί˙ και οι μη της αληθείας όντες, ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί»[14], δηλ. «αυτοί που είναι με την Εκκλησία του Χριστού, αυτοί είναι με την αλήθεια˙ και αυτοί που δεν είναι με την αλήθεια, δεν είναι ούτε με την Εκκλησία του Χριστού». Οι Οικουμενιστές δεν είναι με την αλήθεια ούτε με την Εκκλησία του Χριστού. Παραλλήλως, το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, μέσω των κατά Βαρλαάμ και Ακινδύνου κεφαλαίων, απευθύνεται σ΄αυτούς με ιδιαίτερη αυστηρή και σκληρή γλώσσα : 
- Βαρλαάμ Καλαβρώ, Γρηγορίω Ακινδύνω, Προχώρω Κυδώνι, Νικηφόρω Γρηγορά, Γεωργίω Λαπίθη και τοις οπαδοίς και διαδόχοις αυτών, ανάθεμα (γ΄).

- Τω κανονικώς ανυποστάτω και εκπεσόντι αιρεσιάρχη Πάπα και Πατριάρχη Παλαιάς Ρώμης Φραγκίσκω τω Α΄ και τοις αυτώ κοινωνούσι, ανάθεμα (γ΄).

Θα μπορούσαμε ποτέ να διανοηθούμε τον αντιπαπικό άγιο Γρηγόριο Παλαμά, αλλά και τους άλλους αντιπαπικούς αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, να συγχαίρουν τον αιρεσιάρχη πάπα επί τη εκλογή του, να παρίστανται στην «ενθρόνισή» του, να του προσφέρουν δώρα, να συμπροσεύχονται, να ανταλλάσουν λειτουργικό ασπασμό, να ασπάζονται το χέρι του, να τον φιλοφρονούν και να του υποκλίνονται; Ας επιλέξουμε με ποιόν θα πάμε και ποιους θα ακολουθήσουμε. Με το θηρίον ή με το εσφαγμένον Αρνίον; Με τον αντίχριστο αιρεσιάρχη πάπα και τους σχεδόν αμετανοήτους οικουμενιστές ή με τον Χριστό και τους Αγίους;


[1] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Λόγος αποδεικτικός περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος Α΄, εκδ. Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσ/κη 1981, ΕΠΕ 1 Πρόλογος 3-4, σ. 68.
[2] Ό. π., Πρόλογος 20-26, σ. 68.
[3] Ό. π., 4, 19-24, σ. 84.
[4] Ό. π., 4, 32, σ. 86.
[5] ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΧΡΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ, Οι ησυχαστικές έριδες κατά τον 14ο αιώ., Β΄ έκδ. Παρατηρητής, Θες/κη 1993.
[6] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Επιστολή προς τον ευλαβέστατον μοναχόν κυρ Διονύσιον, ΕΠΕ 4,  404.
[7] imp.gr,  Ανακοινωθέν περί της Καταλήψεως του πρεσβυγενούς Θρόνου της Παλαιάς Ρώμης, εν Πειραιεῖ  τῇ 19ῃ Μαρτίου 2013 και Ανακοινωθέν Οι σχέσεις του Πάπα με την Δικτατορία της Αργεντινής εν Πειραιεῖ  τῇ 22α Μαρτίου 2013
[8] http://aktines.blogspot.gr/2013/03/hanukkah.html
[9] http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-mosxas/16010-2013-03-14-19-49-26
 http://www.romfea.gr/patriarxeia/tapatriarxeia/patriarxeio-servias/16016-2013-03-15-01-07-56
  http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisia-tis-ellados/16023-2013-03-15-10-21-16
 http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-antioxeias/16039-2013-03-16-11-32-10                                                         
  http://www.amen.gr/article12848    http://www.amen.gr/article12861  http://www.amen.gr/article12993
[10] http://www.romfea.gr/epikairotita/16029-oikoumenikos-sxisma
[11] http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6926.html
[12] http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-mosxas/16077-2013-03-19-09-47-00
  http://aktines.blogspot.gr/2013/03/blog-post_538.html
  http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/oikoumeniko-patriarxeio/16065-2013-03-18-14-53-03
  http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisia-tis-kiproy/16107-2013-03-21-07-33-13
[13] http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/02/blog-post_7767.html
[14] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Γράμμα προς τον Πατριάρχην Αντιοχείας Ιγνάτιον, ΕΠΕ
ΑΛΛΟ ΕΝΑ  ΚΕΙΜΕΝΟ  ΑΠΟ  ΚΛΗΡΙΚΟ  ΤΟΥ  ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΠΟΥ  ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗ  ΤΗΝ  ΑΙΡΕΣΗ  ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΗΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!!  ΟΣΟΙ  ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΙ  ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ  ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  Η  ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΩΣ  ΣΩΜΑ  ΧΡΙΣΤΟΥ  ΑΣ  ΑΝΑΛΟΓΙΣΘΟΥΝ  ΠΟΥ  ΒΡΗΣΚΟΝΤΑΙ!!!  ΣΤΗΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ??? Η ΣΤΗΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΤΟΥ  ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ!!

ΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΤΟΥ 1948 ΩΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΡΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ.

http://www.egoch.org/files/37194479.pdf

Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ Ὁμολογιακή καί Κανονική θεώρησις


Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

Ὁμολογιακή καί Κανονική θεώρησις

Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου

Κατ’ ἀρχήν θά πρέπει νά ἀπαντηθεῖ τό ἐρώτημα, τι ἦταν ἀπ’ ἀρχῆς ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς (ΡΟΕΔ), ὥστε νά κατανοηθεῖ ἡ σημερινή κανονική κατάσταση τῶν διαφόρων ὁμάδων – «Συνόδων» πού προέκυψαν μετά τήν διάλυσή της, καθώς ἐπίσης καί τοῦ εὑρύτερου Φλωρινικοῦ χώρου, ὁ ὁποῖος ἔλκει τήν διαδοχή ἀπό αὐτήν.
Τά στοιχεῖα πού ὑπάρχουν ἀποδεικνύουν, ὅτι ἡ ΡΟΕΔ εἶναι ἕνα δημιούργημα πολιτικῆς σκοπιμότητος. Προέκυψε ἐπειδή ὁ ἱδρυτής της, φιλομοναρχικός Μητροπ. Κιέβου Ἀντώνιος (Κραποβίτσκυ, + 1936), ἀπέτυχε νά ἐκλεγεῖ Πατριάρχης Μόσχας τό 1917 (ἐνῶ εἶχε ἐξασφαλίσει τίς ψήφους τῶν περισσοτέρων μελῶν τῆς Πανρωσικῆς Συνόδου, διότι ἡ ἐκλογή ἔγινε μέ κλήρο) καί ὑποχρεώθηκε νά διαφύγει στή Δύση, ὅπου ὀργάνωσε τήν ΡΟΕΔ καί ἐργάσθηκε γιά τήν παλινόρθωση τῆς Δυναστείας τῶν Ρωμανώφ στή Ρωσία.

Περί ταπεινοφροσύνης ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ


Περί ταπεινοφροσύνης ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ







Περταπεινοφροσύνης





(Διά τν ὑψίστην ταπεινοφροσύνην, ἡ ποία ποκτται μ μυστικν τρπον καί ἐξολοθρεύει τ πθη)




ΕΚΕΊΝΟΣ πο θέλει νά διηγται μέ λγια αἰσθητ τν αἴσθησι κα τν ἐνέργεια τς γπης το Κυρίου στν κυριολεξία της, κα τς γας ταπεινοφροσύνης καθς πρέπει, κα τς μακαρίας γντητος ληθιν, κα τς θείας λλμψεως παραστατικ,   κα   το   φβου   το   Θεοῦ   πραγματικ,   κα   τς   ἐσωτερικς πληροφορίας λνθαστα, κα φαντζεται τι θ δση νά καταλβουν ατ τά πργματα μέ τν ἐξήγησ του σοι δέντά   χουν   γευθῆ   προσωπικς,   ατςμοιζει μέ κεῖνον πού θέλει νά ἐξηγση μ λόγια κα παραδείγματαπσο γλυκ εἶναι τό μλι σέ ἐκείνους πού ποτέ δέν τό ἐγεύθηκαν. Κα ὁ μέν δεύτερος ἄδικα φιλολογεῖ, γιά νά μν εἰπ βαττολογεῖ, ὁ δ πρῶτος  γνοεῖ αὐτά πο διηγεῖται ἤ ἐμπαίζεται ὑπερβολικά π τν κενοδοξία.2. Ὁ παρν λόγος παρουσασε ἐνπιον μας πρς ἐξέτασι ἕναν θησαυρ,  ὁποῖος εὑρίσκεται σφαλισμένος  μέσα  σέ  στράκινα σκεύη ἤ καλτερα σ ἀνθρπινα σώματα.   να θησαυρό πού  ποιτης του δέν μπορεῖ καθλου ν κατανοηθῆ μέ λγια. Ἔχει δ  θησαυρς αὐτς π' ἔξω μνο μία ἐπιγραφ, ἡ ποία εἶναι ἀκατανόητη  καί  παρέχει  πολλν  καί τέλειωτη ἐρευνητική προσπθεια σ σους ζητοῦν νά τν ἐξηγήσουν μέ λγιαΚα ἡ ἐπιγραφή αὐτή ἔχει ς ἑξς: ''Η ΑΓΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ''. 3. Ὅσοι ὁδηγοῦνται π τό πνεῦμα το Θεοῦ, ς εἰσλθουν μαζί μας στ νοερό κα πνσοφο τοτο συνέδριο κα ἄς κρατοῦν νοερς στ χέρια τους θεόγραπτες πλάκες γνσεως.

ρχισε λοιπν τό συνέδριοΣυγκεντρωθκαμε κα συζητσαμε κα ἐρευνσαμε ἐξεταστικ τν σημασία τς σπουδαας ατς ἐπιγραφς.   νας λεγε τι ταπεινοφροσύνη εἶναι τό λησμονς μέσως τά κατορθματά σου. Ἄλλος, τό νά θεωρς τν αυτν σου πιό τελευταῖο κα πιό μαρτωλό π λους. λλος, τό νά

γνωρίσης καλ μέ τον νο σου τν δικ σου δυναμία κα σθένεια. λλος, τό νά προλαμβνης σ φιλονεικίες νά διαλης πρῶτος τν ργ. λλος, τό νά γνωρίζης καλ τν χρι κα τν εὐσπλαχνία το Θεοῦ. Κα ἕνας λλος πάλι, τό νά αἰσθνεσαι ψυχικ συντριβή καί νά παρνσαι τό ἰδικ σου θλημα.

Κα γ φοῦ τ ἄκουσα λα ατ, κα φοῦ τ ἐξέτασα μνος μου μέ πολλή περίσκεψι καί προσοχδέν κατρθωσα μ σα κουσα ν καταλβω τν ἔννοια τς μακαρίας ταπεινοφροσύνης. Γι' ατ ς ἔσχατος ὅλων, φο ἐμζευσα πως ὁ σκύλος τά ψχουλα πού ἔπεσαν π τό τραπέζι τν γνωστικν ἐκείνων καί μακαρίων Πατέρων, κατέληξα στν ἑξς ρισμ:

Ἡ  ταπεινοφροσύνη  εἶναι  ἀννυμη  χρις  τς  ψυχς,  ἡ  ποία  μπορεῖ  νά νομασθῆ μνο πό σους τν δοκίμασαν ἐκ πείρας. Εἶναι νέκφραστος πλοτος, ὀνομασία το Θεοῦ, δωρεά το Θεοῦ, ἐφ' σον κεῖνος λγει: ''Μθετε οὐκ π' γγλου, οὐκ π' νθρπου, οὐκ π δλτου, λλ' π ἐμοῦ'', δηλαδή π τν ἐνοκησί μου καί τν ἔλλαμψί μου καί τν ἐνέργειά μου μέσα σας, ''τι πρᾶς εἰμι κα ταπεινς τ καρδία κα τῶ λογισμ κα τῶ φρονματι, καί εὑρσετε  νπαυσιν  πολέμων  καί  κουφισμν  λογισμῶν  ταῖς  ψυχαῖς  ὑμν'' (πρβλ. Ματθ. ια' 29).

4. Διαφορετική εἶναι  ψις πού παρουσιζει ἡ σία αὐτή μπελος ταν κόμη ἐπικρατῆ  χειμνας τν παθν, κα διαφορετική ταν πλέον λθη  νοιξις α  ἔναρξις) τν καρπῶν, κα διαφορετική ταν φθση τό θέρος τν ρετν, παρ' λον τι λες ατές ο ψεις συμβάλλουν σ μία κα τν αὐτή εὐφροσύνη κα καρποφορία. Γι' ατ ἐμφανίζει κα τά ντίστοιχα σημδια κα τίς ἀποδείξεις τν κατ καιρούς καρπν της.

5. ταν ρχίζη νά νθίζη μέσα μας  σταφυλή τς σας αὐτς μπλουαἰσθανμεθα πραυτα κόπωσι κα μῖσος πρς κθε ἀνθρπινη δξα κα ἔπαινο, ἐνῶ συγχρνως ἐξορίζομε π μέσα μας τν θυμό κα τν ργ. σο δέ ἐν τῶ μεταξύ προχωρεῖ κατ τν πνευματικ ἡλικία μέσα στν ψυχ,  βασλισσα αὐτή τν ἀρετν, κθε καλ πού κτελοῦμε τό θεωροῦμε μηδέν ἤ μᾶλλον βδλυγμα. Κυρίως συλλογιζμαστε τι κθε μέρα πο περνᾶ αὐξνει τό φορτίο τν μαρτιν κα μελειν, πού σκορπίζουν τν πλοτο τῆς ψυχῆς.

Τό δ πλθος τν χαρισμτων πο μς χορηγεῖ ὁ Θες τό βλέπομε σν ατία μεγαλυτέρας τιμωρίας, γιατί δέν μς ξίζει. τσι ὁ νοῦς σφαλίζεται ἀπ τούς κλέπτες κλεισμένος μέσα στ βαλντιο τς μετριοφροσύνης. Ἀκούει μνο τά κτυπματα κα τά παιγνίδια τους, χωρίς νά ἐπηρεζεται καθλου π ατ. Καί τοτοδιτι  μετριοφροσύνη εἶναι ταμεῖο παραβίαστο.

6. τολμσαμε δι' λγων νά φιλοσοφσωμε γιά τν νθησι κα τν μικρή νπτυξι τοτου το ειθαλοῦς καρποῦ. λλά γιά τό ποιό εἶναι τό τέλειο βραβεῖο,  τέλειος καρπς τς ἱερς ατς ρετς, ὅσοι εἶσθε οκεῖοι το Κυρίου, ἐρωτσατε τν Κύριον. Γιά τν ποστητα κα μεγαλωσύνη τς ὁσας αὐτς ρετς δέν εἶναι δυνατν νά μιλσω. Γιά τν ποιτητά της πάλι εἶναι κόμη πιό δύνατο.

τσι ς ἐπιχειρσωμε πλι νά μιλσωμε γιά τίς διτητές της σύμφωνα μέ τν σκέψι πού λθε στν νοῦ μας.

7.  μετνοια πού γίνεται μέ συνεχ φροντίδα κα τ πένθος πού εἶναι καθαρισμένο π κθε κηλδα κα  σιωττη τν ρχαρίων ταπείνωσις διαφέρουν καί διακρίνονται μεταξύ τους σο ὁ ρτος π τν ζύμη καί τό ἀλεύρι. Διτι συντίβεται πρτα  ψυχ καί λεπτύνεται μέ τήν πραγματική μετνοια.

πειτα ἐννεται κατ κποιον τρπο καί, ς τ εἰπ τσι, συμφύρεται μ τν Θεν μέ τ δωρ το ληθινο πένθους. Ἐν συνεχεία, ἀφοῦ νψη μ τό πῦρ τοῦ Κυρίου, ἐμφανίζεται ς στερες ρτος  μακαρία ταπείνωσις,  ζυμος καί τυφος, ( ποία δηλαδή εἶναι πηλλαγμένη π τν ζύμη τς κακας κα τν ὑπερηφνεια).

Κα πως κθε μία π τίς τρεῖς αὐτές ρετές, τίς μοιες μέ τρίπλοκη ἁλυσδα ἤ καλτερα   μέ   οὐρνιο   τξο,   ἐμφανίζει   τν   δια   δύναμι   καί   ἐνέργεια   καί ποβλέπει στν διο στχο, θά πρέπει πωσδποτε νά ἔχουν μεταξύ τους κα τίς ἰδιτητες κοινές. τσι ποιο θά νομσης σημάδι τς μις, θά τό εὕρης νά εἶναι γνρισμα καί τῆς ἄλλης.

Αὐτό δ πο εἶπα θά προσπαθσω μέ συντομία νά τό ποδείξω κα ν τό ἐπικυρσω.

8. Πρτη κα ἐξαιρετική διτης τς ραας κα ξιοθαύμαστης αὐτς τριδος εἶναι  μετ πολλς χαρς ὑποδοχ τς τιμίας, τν ποία δχεται μέ νοικτά τ χέρια κα τν ἐναγκαλίζεται, μέ τν σκέψι τι καταπαύει κα κατακαίει ψυχικές σθένειες κα μεγάλες μαρτίες. Δεύτερο γνρισμ της εἶναι ἡ ἐξαφνισης κθε κδηλσεως θυμοῦ, καθς κα  μετριοφροσύνη γι' αὐτή τν ἐπιτυχα.  τρίτη δ κα νωτέρα βαθμίδα εἶναι  ναμφίβολος μφιβολία γιά τν ἰσχύ τῶν καλῶν μας ἔργων, καθς κα  συνεχς ἔφεσις γιά μθησι.

9. Ὅπως ''τλος νμου κα προφητν Χριστς, εἰς δικαιοσύνην παντί τῶ πιστεύοντι'' (Ρωμ. ι' 4), τσι κα τέλος τν ἀκαθρτων παθν σ καθέναν πού δέν προσχει εἶναι  κενοδοξία κα  ὑπερηφνειαΜ τό ν τίς φονεύη δ αὐτές ἡ νοερ λαφος τς ταπεινοφροσύνης, διαφυλάττει ἐκεῖνον  ποῖος συζῆ μαζί της πρσβλητον π κθε θανατηφρο δηλητριο. Πο ν ἐμφανισθῆ λθεια σ' αὐτν τ δηλητριο τς ὑποκρισας; Ποῦ τ δηλητριο τς καταλαλις; Ποῦ νά ἐμφωλεύση σ' ατν φις; Κα ν πλιν ἐμφωλεύση, δέν θανατνεται κα δέν ἐξαφανίζεται, ταν τραβηχθῆ ἔξω ἀπ τν καρδιά κα φανερωθ; Δέν συναντς σ ποιον συνδέεται μέ αὐτν μῖσος οτε κποια μορφή ντιλογας οτε καμμία σμή πειθαρχας, κτς ν τυχν πρκειται γιά θέματα πίστεως.

10. ποιος τν ἐνυμφεύθη εἶναι πιος, προσηνς, εὐκατνυκτος, εὐσπλαγχνικς περισστερο πό κάθε λλον. Εἶναι κόμη γαλνιος, χαρωπς, εὐκολοκυβέρνητος, λυπος, γρυπνος, οκνος, κα ιατί ν λγω πολλ;- παθς· φοῦ ''ἐν τῆ ταπεινώσει ἡμν ἐμνσθη ἡμν  Κύριος κα λυτρσατο μς ἐκ τν χθρν μν'' (Ψαλμ. ρλε' 23-24) κα ἐκ τῶν παθν καί μολυσμν.

11.  ταπεινφρων μοναχός δέν πολυεξετζει τά ἄρρητα μυστρια, ἐνῶ ὁ ὑπερφανος ἐρευν τά κατληπτα κρίματα τοῦ Θεοῦ.

12. Σ κάποιον π τούς πλέον γνωστικούς δελφούς παρουσισθηκαν φθαλμοφανς ο δαίμονες κα τν ἐμακρισαν. Ατς δ  πνσοφος τούς πντησε: '' ν σταματσετε ν μέ ἐπαιντε μέ τούς λογισμούς πού φέρνετε

στήν ψυχ μου, ττε ἐξ ατας τς ναχωρσεώς σας θά θεωρσω τν αυτν μου μέγαν. ν μως δέν σταματσετε ν μέ ἐπαιντε, ττε π τούς δικούς σας  ἐπαίνους  θά  συλλογίζωμαι  τν  δική  μου  καθαρσα ἐφ'  σον  εἶναι
''ἀκθαρτος   παρά   Κυρίω   πς   ὑψηλοκρδιος''   (Παροιμ.   ις'   5).   Ἢ   λοιπν
ναχωρεῖτε κα γίνομαι μέσως μέγας  συνεχίζετε νά μέ ἐπαιντε κα ποκτῶ μέ τν συνεργία σας περισστερη ταπείνωσι''. Ο δαίμονες μέσως κατεπλάγησαν διτι δέν εχαν τί ν το παντσουν κα γιναν φαντοι.

13. Ν μν εἶναι  ψυχ σου ς πρς τ ζωοποιό τοτο νμα, δηλαδ τν ταπείνωσι, λάκκος πο ἄλλοτε τν ναβλύζει κα ἄλλοτε πάλι στερεύει π τν καύσωνα τς φιλοδοξίας κα της πρσεως, λλ πηγ παθείας πο πντοτε θά ναβλύζη π τ βθη της ποταμό λκληρο ταπεινοφροσύνης. Γνώριζε, ὦ φίλε μου, τι ο κοιλδες εἶναι κεῖνες πο πληθαίνουν μέσα τους τ σιτρι καί τν πνευματικ καρπ. Κοιλάδα σημαίνει ψυχ ταπεινωμένη νμεσα σ ρη(δηλαδή νμεσα σ πνευματικές ρετές), ἡ ποία πντοτε εἶναι χωρίς ὑπερηφνεια καί πντοτε παραμένει μετακίνητη.

14. Δέν  λγει ὁ  Ψαλμωδός  ''ἐνστευσα'' οτε ''ἀγρύπνησα''  οτε ''ἐκοιμθηκα κατ γς'', λλ ''ἐταπεινώθην, κα ἔσωσ με συντμως ὁ Κύριος'' (πρβλ. Ψαλμ. ριδ 6) Ἡ  μέν  μετνοια  μς  νεγείρει,  τό  δέ  πένθος  κρούει  τν  πλη  τοῦ οὐρανοῦ,  δ ὁσία ταπείνωσις τν ἀνογει. Ἐγ δ ὁμολογ κα προσκυν τν τριδα μέσα στν μονάδα καί τήν μονδα μέσα στν τριάδα.

15. Ὅλα σα βλέπονται τά φωτίζει  λιος, κα ὅλα σα γίνονται μέ λογικ τά ἐνισχύει  ταπείνωσις. ταν ἀπουσιζη τό φς, ὅλα εἶναι ζοφώδηκα ὅταν πουσιζη ἡ ταπείνωσις, λα τ κατορθματά μας εἶναι ἄχρηστα.

16.   νας χρος σ λόκληρη τν κτίσι εἶδε μία μνο φορά τν ἥλιο. Κα ἕνας μνο λογισμός πολλές φορές προξένησε ταπείνωσι. Μία κα μνη μέρα αἰσθνθηκε   ὅλος   ὁ   κσμος   γαλλασι.   Καί   μία   μνη   πρχει   ρετ,   ἡ ταπείνωσις, πού δέν μποροῦν ν τν μιμηθοῦν οἱ δαίμονες.

17. λλο πργμα εἶναι τό νά ὑπερηφανεύεται κανείς, κα ἄλλο τό νά μν ὑπερηφανεύεται, κα λλο τό νά ταπεινώνεται.  πρτος καθημερινς κρίνει τούς λλους· ὁ δέυτερος δέν κρίνει τούς λλους, πλν μως δέν κατακρίνει καί τν   αυτν   του·   ὁ   δέ   τρίτος,   ἄν   καί   πηλλαγμένος   πό   τν   καταδκηκαταδικζει ὁ ἴδιος συνεχς τόν αυτν του.

18. Ἄλλο πργμα εἶναι τό νά ταπεινοφρονῆ κανείς, κα λλο τό νά γωνίζεται νά ταπεινοφρονκα ἄλλο τό νά ἐπαινῆ τν ταπεινφρονα. Τό πρῶτο εἶναι τν τελείωντό δεύτερο τῶν ἀληθινν ὑποτακτικν, καί τ τρίτο λων τῶν πιστν.

19. κεῖνος πού χει γίνει ταπεινς βαθειά κα ἐσωτερικ, δέν κλέπτεται κα δέν ζημινεται π λόγους χειλων. Διτι δέν προφέρει  θύρα το στματος ,τι δέν χει  θησαυρς τῆς καρδις.

20.  ἵππος πο εἶναι μνος του, πολλές φορές το φαίνεται πς τ καταφέρνει στ τρέξιμο, ὅταν μως εὑρίσκεται μαζί μ λλους ἵππους, ττε ντιλαμβνεται τν νωθρτητά του.

21. ν  λογισμς δέν καυχται πλέον γιά φυσικά προτερματα, αὐτό εἶναι σημδι τι ρχίζει νά ἔρχεται  γεα. ντιθέτως σο σφραίνεται ἀκμη κείνη τν δυσοσμαδέν αἰσθνεται τοῦ πνευματικοῦ μύρου τν εωδα.

22.  ἐραστς μου, εἶπε  ὁσία ταπείνωσις, δέν ἐπιπλττει, δέν καταδικζει τούς ἂλλους, δέν ἐπιζητεῖ πρωτεῖαδέν χρησιμοποιεῖ σοφιστεῖες, ως ὣτου ἑνωθῆ μαζί μου, διτι μετά τήν ἓνωσί μας δέν πόκειται πλον στν νμο.

23. Σ κποιον ἀγωνιστή πού προσπαθοῦσε νά κατακτση τν μακαρία ταπείνωσι, οἱ νσιοι δαίμονες ἔσπερναν ἐπαίνους στν καρδι. κεῖνος ττε μηχανται κατπιν θείου φωτισμο κποιο εὐσεβές τχνασμα, γιά νά νικση τν πονηρία τν δαιμνων. Σηκώνεται λοιπν μέσως καί γρφει στν τοχο τοῦ κελλου του τά νματα τν πλέον ὑψηλν ρετν, δηλαδ τς τελείας γπης, τς ἀγγελικς ταπεινοφροσύνης, τς καθαρς προσευχς, τς φθρτου ἁγντητος κα τν παρομοων. Ὁσάκις λοιπν ρχιζαν νά τν ἐπαινοῦν οἱ λογισμοί, τούς ἔλεγε: '' ς πμε νά κνουμε τν λεγχο''. Πλησιζοντας δ στν τοχο ἐδιβαζε τά νματα τν ἀρετν κα ἀπευθυνμενος στν αυτν του ἐκραγαζε: ''ταν τίς ποκτσης ατές, ς γνωρίζης τι ἀκμη εὑρίσκεσται μακρυά πό τόν Θεν''.

24. Ποία εἶναι  δύναμις κα  οσία τοτου τού λου, (δηλαδ τς ταπεινοφροσύνης)δέν μποροῦμε νά τν παρουσισωμε. Μνο π τίς ἐνέργειές της καί π τίς ἰδιτητές της κατορθνομε νά κατανοσωμε τν βαθύτερη οσία της.

25.  ταπεινοφροσύνη εἶναι θεϊκ σκέπη πού σκεπζει τούς φθαλμούς μας, γιά νά μ βλέπωμε τά κατορθματά μας.  ταπεινοφροσύνη εἶναι βυσσος εὐτελείας, πρσβλητη π κθε κλέπτη.  ταπεινοφροσύνη εἶναι ''πύργος ἰσχύος ἀπ προσώπου χθροῦ'' (Ψαλμ. ξ' 4). ''Ὁ χθρς δέν χει νά φεληθῆ πό αὐτν, τν ταπειν, κα ὁ υἱς ἤ μᾶλλον ὁ λογισμς τς ἀνομίας δέν θά μπορέση νά τν κακοποιση. ντιθέτως δ ατς θά κατακόψη ἐνπιν του λους τούς ἐχθρούς του κα σους τν μισοῦν θ τούς κατατροπώση'' (πρβλΨαλμ. πη' 23).

26.  μεγλος τοτος διοκττης τοῦ ἰδικο του πλοτου, δηλαδ  ταπείνωσις, ντιλαμβνεται μέσα στν ψυχ καί ἄλλα κλεκτά γνωρίσματα, κτς π λα ἐκεῖνα πο προαναφέραμε. Διτι κεῖνα πού προαναφέραμε, ἐκτς π ἕνα, ὑποδηλνουν πλς στούς λλους τόν πνευματικ πλοτο.

27. Θά γνωρίσης κα δέν θά πατηθς τι πκτησες μέσα σου τν ὁσία αὐτή οσα, δηλαδ τν ταπείνωσι, π τό πλθος το ρρτου φωτς κα π τν περγραπτο ἔρωτα τς προσευχς. Πρίν κατακτηθοῦν αὐτά προηγεῖται μία κατστασις, κατά τν ποία  καρδιά δέν περιφρονεῖ τούς μαρτνοντας οτε κατακρίνει τά μαρτματά τους. Κα πρίν πό αὐτν τν κατστασι προηγεῖται ἄλληκατά τν ποία ἡ καρδιά μισεῖ κθε κενοδοξία.

28.  Ὅποιος  ἐπτυχε  τν  πλρη  γνσι  τοῦ  ἑαυτοῦ  του,  αὐτς  ἔσπειρε  σέ  γῆ ἀγαθ.  ποιος  δέν  ἔσπειρε  κατ αὐτν  τν  τρπο,  δέν  πρόκειται  νά  δῆ  νά νθίζη μέσα του  ταπεινοφροσύνηποιος πτυχε τν γνσι το αυτο του, αὐτς αἰσθνθηκε τν φβο το Κυρίου, κα βαδίζοντας μέ τν αἴσθησι αὐτή ἔφθασε στήν πύλη τς γπης.

29.  ταπείνωσις εἶναι  πλη τς οὐρανίου βασιλείας πού εσγει σ' αὐτν σους τν πλησιζουν. Νομίζω τι γι' ατν εἶπε ὁ Κύριος: ''Κα εἰσελεύσεται ὁ βουλμενος  καί  ἐξελεύσεται  φβως  ἐκ  τοῦ  βίου  καί  νομν  εὑρσει' (πρβλ. Ἰωάν. ι' 9) κα χλη μέσα στν παράδεισο. λοι σοι εἰσλθαν στν μοναχική ζωή π λλη θύρα ατο εἶναι κλέπται κα ληστα τς δικς τους ζως (πρβλ. Ἰωάν. ι' 1).

30. σοι ἐπιζητοῦμε τν ταπεινοφροσύνη ς μή παύωμε νά ἐξετζωμε κα νά νακρίνωμε τούς αυτούς μας. Κα ταν αἰσθανμεθα μέ τν καρδιά μας ντερον σ λα τν πλησονττε εἶναι κοντά μας τό ἔλεος, (δηλαδ τό ἐκ Θεοῦ δῶρο τς ταπεινοφροσύνης).

31. Εἶναι κατρθωτο νά προλθη π τό χινι φλόγαΠερισστερο μως ἀκατρθωτο εἶναι νά εὑρεθῆ ταπείνωσις στούς τεροδξους, διτι τό κατρθωμα αὐτό ἀνκει μνο στούς πιστούς κα ρθοδξους κα μλιστα σέ σους ἐξ ατν ἔχουν καθαρθῆ πό τ πθη.

32. Οἱ περισστεροι π ἐμς νομζομε τούς αυτούς μας μαρτωλούς· ἴσως κα νά τό παραδεχώμαστε. λλ τν ταπεινφρονα καρδία τν λγχει ἡ προσβολ κα ἡ ἐξουδένωσις ἐκ μέρους τῶν λλων.

33. κεῖνος πού ἀγωνίζεται νά φθση στ ἀκύμαντο λιμνι τς ταπεινοφροσύνης, δέν θά παύση ποτέ νά χρησιμοποιῆ διαφρους τρπους καί λγους   καί   σκέψεις   καί   ἐπινοσεις   καί   ἔρευνες   καί   ναζητσεις   καί ἐπιτηδεύματα καί  τεχνσματα καί  εὐχές  καί  προσευχές, μέχρις του πομακρύνη τό σκφος τς ψυχς του π τν παντοτεινά τρικυμιώδη θάλασσα τς οσεως· κα τοτο, μέ τν βοθεια το Θεοῦ κα μέ τρπους ζως πιό ταπεινούς κα πι περιφρονημένους. Διτι ὅποιος εσώθηκε π ατν, τν οησι, εὔκολα σν τν τελνη τακτοποιεῖ τά ὑπόλοιπα μαρτματ του.

34. Μερικοί, παρ' λον τι ἐσυγχωρθηκαν γιά τά παλαιά τους ἁμαρτματα, ἐν τοτοις τά ἐνθυμοῦνται μέχρι τέλους τς ζως τους, χρησιμοποιντας αὐτά ὡς φορμή ταπεινοφροσύνης κα μαστιγνοντας μ αὐτά τό μταιο φρνημα τς οσεως. Ἄλλοι, ναλογιζμενοι τό πθος το Χριστοῦ, θεωροῦν πντοτε τν ἑαυτό τους χρεστηἌλλοι ἐξευτελίζουν τν αυτό τους μ τά καθημερινά τους σφλματα. λλοι κατέρριψαν στ δαφος τν ὑπερηφνεια μέ τούς πειρασμούς καί  τίς  σθένειες  καί  τά  πταίσματα  πού  κατά  καιρούς  τούς  συνέβησαν.  Καί ἄλλοι τέλος π τν λλειψι χαρισμτων πκτησαν τν μητέρα τν χαρισμτων.

Εἶναι κα μερικοί ἄλλοι -δέν γνωρίζω ν πρχουν κα σμερα- οἱ ποῖοι ταπειννουν τν ἑαυτν τους μέ τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ. σο περισστερο αὐξνουν ο δωρεές το Θεοῦ, τσο περισστερο ταπειννουν τν αυτό τους, μέ τν σκέψι τι εἶναι νξιοι γιά ἕναν τέτοιο πλοτο. Κα ζοῦν μέ τν συναίσθησι τι καθημερινς αὐξνει τό χρέος τν μαρτιν τους. Τοτο εἶναι  ταπείνωσις, τοτο  μακαριτης, τοτο τό ντερο βραβεῖο.

35. ταν δς  ἀκούσης ὅτι κποιος μέσα σ λγα ἔτη πκτησε πολ μεγάλη πθεια, νά ξέρης ὅτι δέν ἐβάδισε ἄλλη, ἀλλ τοτη τν μακαρία κα σύντομη δ.

36. Ἀγπη κα ταπείνωσις! ερό ζεῦγος!  μία ὑψνει καί ἡ ἄλλη συγκρατεῖ σους ὑψθηκαν καί δέν τούς φνει ποτέ ν πέσουν.

37. Ἄλλο εἶναι ἡ συντριβή κα λλο  πγνωσις κα λλο  ταπείνωσις. Ἡ συντριβή εἶναι γέννημα κποιας πτώσεως, διτι κεῖνος πού πίπτει συντρίβεται κα ἵσταται στν προσευχή χωρίς παρρησία κα μ ἐπαινετή ναδειαἀκουμπῶντας σν τσακισμένος στν ρβδο τς ἐλπδος καί ποδιώκοντας μέ αὐτή τν κύνα τς πογνσεως.

πγνωσις εἶναι ἡ ρθή γνσις τν μέτρων, στ ποῖα εὑρισκμαστε, καθς καί ἡ ἀδιάκοπη μνμη τῶν μικρν σφαλμτων.

Ταπείνωσις εἶναι  ἡ νοερ διδασκαλία  τοῦ  Χριστοῦ,   ποία φυλσσεται πό σους τν ξιθηκαν στούς μυστικούς θαλμους τς ψυχς, κα δέν μπορεῖ νά ἐκφρασθ μέ λγια.

38. Ὅποιος λγει τι σφρνθηκε καλ τν εδία ἑνς ττοιου μύρου καί συγχρνως ταν κούη ἐπαίνους συγκινεῖται κπως ἡ καρδιά του  βλέπει ὅτι δονεῖται π τν δύναμι τν ἐπαινετικν λόγων, ατς, ἄς μν πατται, χει πλανηθ.

39. Ἄκουσα κάποιον νά λγη ὁλοψύχως: ''Μή μῖν, Κύριε, μ μῖν, ἀλλ'  τῶ νματί σου δός δξαν'' (Ψαλμ. ριγ' 9). Κα τοτο, διτι γνριζε τι  φύσις τοῦ νθρπου δέν μπορεῖ τσι μνη της νά φυλαχθῆ βλαβς πό τν δξα λεγε ἀκμη: ''Παρά σοῦ ὁ ἔπαινς μου ἐν κκλησία μεγάλη'' (Ψαλμ. κα' 26), δηλαδή κατ τν μέλλοντα αἰῶνα. Διτι προηγουμένως δέν μπορῶ νά σηκώσω τν δξα καί τόν ἔπαινο χωρίς κίνδυνο.

40.   ν   τοτο   ποτελῆ   ὅρο   καί   λγο   καί   τρπο   τς   πλέον   μεγάλης ὑπερηφανείας, δηλαδ τ νά ὑποκρίνεται κανείς π φιλοδοξία ρετές πού δέν ἔχει, πωσδποτε τοτο θά ποτελ τό σημδι τς πλέον βαθεις ταπεινοφροσύνης, τ νά παρουσιαζμαστε δηλαδ σ ἄλλους ς ἔνοχοι δῆθεν διαφρων ἁμαρτημτων, στε νά ἐξευτελιζμαστε.

τσι ἐνργησε κεῖνος πού πρε στ χέρια του τό  ψωμί κα τό  τυρί.   τσι ἐκεῖνος πού ἀφρεσε τ ἔνδυμά του κα γύρισε τν πλι μέ πθεια, σν ἀγωνιστς τς ἁγντητος πού ταν. Δέν θά λβουν ὑπ' ψιν τους ατο οἱ ἀγωνιστα τν σκανδαλισμ τν νθρπων, φοῦ ἔχουν ποκτσει τν δύναμι νά πληροφοροῦν μυστικά μ τν προσευχ τους λους γιά τν ἀληθινή τους κατστασι.

41. ποιος φροντίζει γιά τό πρτο, δηλαδ γιά τν ποφυγ το σκανδαλισμοῦ, αὐτς δείχνει τι στερεῖται τό  δεύτερο, δηλαδ τν δύναμι τς πληροφορίας. Διτι ταν χωμε τν Θεν τοιμο νά μς ἐπακοη, λα μποροῦμε νά τά κατορθσωμε.  Νά  προτιμς  νά  λυπς  τούς  νθρπους  μλλον  καί  ὄχι  τν Θεν, διτι χαίρεται  Θες ταν μς βλέπη νά ἐπιδιώκωμε τν τιμα, μέ τν σκοπ νά πιέσωμε κα νά κτυπσωμε κα νά ἐξοντσωμε τν ματαιτητα τς οσεως.

42.  τελεία ξενιτεία εἶναι ἡ πρόξενος τν τσο μεγάλων κατορθωμτων, ἐφ' σον μνο ο πολ μεγάλοι ντέχουν στ ν ἐμπαίζωνται π τούς γνωρίμους των.  (Οἱ  λλοι  ἐπειδή  δέν  ντέχουν  ς  ἐπιζητοῦν  νά  ξενιτεύουν  καί  νά

σκοῦνται νμεσα σ ξένους καί ἀγνστους νθρπους). ς μή παραξενευθς γιά σα εἶπα, διτι κανείς δέν μπορεῖ ν' ἀνεβῆ διά μις λη τήν κλίμακα.

43. ''Θά μς ναγνωρίσουν λοι ς μαθητς το Θεοῦ, ὄχι διτι μς ὑποτσσονται ο δαίμονες, ἀλλ διτι τά νματά μας χουν γραφῆ στν οὐρανό τς ταπεινώσεως'' (πρβλ. Λουκ. ι' 20).

44.  καρπία κνει ὥστε ο κλάδοι τν λεγομένων κτρων νά νυψνωνται μνοι τους πρς τά ἐπνωταν ὅμως γείρουν πρς τά κτω, ρχίζει γρήγορα ἡ καρποφορία. ποιος τ συνέλαβε στν νοῦ του, καταλαβαίνει τί θλω ν επῶ.

45. Στν σία ταπείνωσι πρχουν ἐνπιον το Θεοῦ διφορες βαθμίδες ναβσεως: ἡ τριακοστ, ἡ ἑξηκοστή κα  κατοστήΣτν τελευταία βαθμδα κατορθνουν ν ἀνεβοῦν οἱ παθεῖς, στήν μεσαία ο νδρεῖοι κα στν πρώτη ὅλοι. κεῖνος πού πκτησε ατογνωσα, ποτ δέν θά ξεγελασθ νά ἐπιχειρση κάτι ὑπέρ τν δύναμί του, ἀλλ προχωρεῖ στ ἑξς πατντας στερεά στν μακαρία αὐτή δ τς ταπεινώσεως.

46. Τά πτηνά φοβοῦνται τν θέα το ἱέρακος. μοως κα ο ἐργται τς ταπεινοφροσύνης τν χο τς ντιλογας.

47. Εἶναι πολλο κεῖνοι πού πτυχαν τν σωτηρία τους χωρίς προφητικά χαρίσματα κα λλμψεις κα θαυματουργίες. Χωρίς τν ταπείνωσι μως κανείς δέν πρόκειται νά εἰσλθη στν νυμφνα. Διτι τά μέν πρῶτα τ διαφυλσσει ἡ δευτέρα, δηλαδ  ταπείνωσις, ἐνῶ ἀντιθέτως τ πρτα, σ ἐπιπολαους νθρπους τν ἐξαφνισαν (τν ταπείνωσι).

48. Γι νά ταπεινούμεθα, ἔστω κα χωρίς τν θέλησ μας,  Κύριος οκονμησε κα τοτο: Κανείς δέν μπορεῖ ν βλέπει τά τραύματ του, ὅπως τά βλέπει ὁ πλησον του. τσι εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά χρεωστοῦμε τν θεραπεία μας ὄχι στόν αυτν μας, λλ στν πλησον καί στν Θεν.

49.  ταπειννους ποστρέφεται μέ βδελυγμία τό δικ του θέλημα ς πεπλανημένο. Κα στ αἰτματ του πρός τν Κύριον συνηθίζει νά δχεται μέ δίστακτη  πίστη  τν  γνσι  τοῦ  θελματς  Του  καί  νά  ὑπακούη  σ'  αὐτπακούει δ στούς διδασκάλους του χωρίς νά ἐξετζη κα ν περιεργζεται τν ζω τους, λλ ναθέτοντας κθε φροντίδα του στν Θεν,  ποῖος κόμη καί μέ τ στμα τῆς νου δδαξε στν Βαλαάμ τά παρατητα ρβλριθ. κβ' 28).

50.  ταπειννους ατς μοναχς, κα ταν ἀκμη ὅλα τ σκέπτεται κα τά πρττη καί τ λέγη κατ Θεν, καί ττε ἀκμη δέν δίδει ἐμπιστοσύνη στν αυτό του. Διτι γιά τν ταπειν τό  οκειπιστον εἶναι μεγλος σκλοψ κα βρος, πως ἀντιθέτως γιά τν ὑπερφανο τό ἑτερόλεκτο.

51. γ νομίζω τι μνο ποιος εἶναι Ἄγγελος δέν κλέπτεται ἀπ μαρτματαδέν ὑποπίπτει δηλαδ σ κανένα μρτημα, διτι ἄκουσα κποιον πγειο Ἄγγελο ν λγη: ''Οὐδέν ἐμαυτ σύνοιδα, λλοὐκ ἐν τοτω δεδικαωμαι· ὁ δέ νακρίνων με Κύρις ἐστι'' (Α' Κορ. δ' 4). Γι τν λόγο αὐτό φείλομε νά κατακρίνωμε συνεχς κα ν κατηγοροῦμε τούς αυτούς μας, ὥστε μέ τν ἑκούσιο ἐξευτελισμ ν ἀπομακρύνωμε τίς κούσιες ἁμαρτίες. Διαφορετικά θά εἶναι πωσδποτε σχημη ἡ λογοδοσία μας γι' αὐτά τν ὥρα τοῦ θαντου.

52. κεῖνος πού ζητεῖ πό τν Θεν πράγματα μικρτερα π ,τι θά το ξιζαναὐτς θά λάβη πωσδποτε ντερ του. Περ ατο μαρτυρεῖ ὁ τελνης, ὁ ποῖος ζητοῦσε μνο τν συγχώρησι κα πεκμισε π πλέον κα τν δικαωσι. Ὁ ληστς πλιν ἐζτησε νά τν ἐνθυμηθῆ μνο ὁ Κύριος στν βασιλεία Τουκαί μως κληρονμησε λκληρο τόν παράδεισο.

53. Μέσα στν δημιουργία δέν εἶναι δυνατν νά ντικρύσης μικρή  μεγάλη φωτιά σον φορᾶ τν φύσι της. Κα στν νθευτη ταπεινοφροσύνη εἶναι ἐντελῶς δύνατον νά ἐναπομείνη χνος κποιας ξένης λης. Ὅσο συνεχίζομε νά μαρτνωμε κουσως, δέν πρχει μέσα μας τοτο,  ἀνθευτη δηλαδή ταπεινοφροσύνη. ταν μως μαρτνωμε κουσως, αὐτό ποτελεῖ πδειξι τς παρουσας της.

54. Γνωρίζοντας  Δεσπτης Χριστς τι πρς τν ἐξωτερική ἐμφνισι συμμορφνεται  καί  ἡ  φανς  ρετή  τς  ψυχς,  φορντας  τό  λέντιο  μς ὑπδειξε μέθοδο γιά ν βαδίζωμε τν δ τς ταπεινσεως. Διτι ἡ ψυχή ἐξομοινεται μέ ὅ,τι ἀσχολεῖται κα λαμβνει τν τύπο κα τν μορφή ατν, τά ποῖα πρττει.

55.  ρχ, ( ἐξουσα), γινε αἰτία ὑψηλοφροσύνης σ' ἕναν γγελο· λλά βεβαως δέν το δθηκε ἡ ἐξουσία γιά ν πέση στν ὑψηλοφροσύνη.

56. Διαφορετικά αἰσθνεται ποιος κάθεται σ θρνο κα διαφορετικά ποιος κάθεται στν κοπρι. σως γιά τν λόγο ατ κα  μγας κεῖνος δκαιος, (δηλαδ  Ἰώβ), καθταν ἔξω π τν πόλι ἐπνω στν κοπρι. Ττε φοῦ πκτησε τν τελεία ταπεινοφροσύνη εἶπε ὁλοψύχως: '' Ἐφαλισα ἐμαυτν καί ἐτκην· ἥγημαι δέ ἐμαυτν γν καί σπόδον'' (Ἰώβ μβ' 6).

57. Εὑρίσκω τι κεῖνος ὁ  Μανασσς μρτησε σο κανείς ἄλλος νθρωπος, φο κα τν Να το Θεοῦ κα λόκληρη τν θρησκεία ἐμόλυνε μέ τά εἴδωλα. Γι' ατν κα ἄν κόμη ἐνστευε ὅλος  κσμος, δέν θά μποροῦσε νά προσφέρη τίποτε πού νά ντιστθμιζε τά μαρτματά του.  ταπείνωσις μως εστθη ἱκανή καί εθερπευσε σα ταν σ' αὐτν θερπευτα.

58. '' τι εἰ θέλησας θυσαν, δωκα ν'', λγει ὁ Δαβίδ στν Θεν. '' Ὁλοκαυτούμενα σώματα διά νηστείας, οὐκ εὐδοκσεις· θυσία τῶ Θε'' (πρβλΨαλμ. ν' 18-19) κα τά λοιπ. λοι κατανοοῦν τν σημασία ατν τν λόγων. '' Ἡμρτηκα τῶ Κυρίω'' ἐβόησε πρς τν Θεν ἡ μακαρία ατή ταπείνωσις γιά τά μαρτματα τς μοιχείας κα το φνουκα ἀμέσως λθε  πντησις: '' φείλετο (=ἐσυγχρησε) Κύριος τό μρτημά σου'' (Β' Βασ. ιβ' 13).

59. Δρμο κα φορμή γιά τν πόκτησι ατς τς ρετς ο είμνηστοι Πατέρες μας ρισαν τούς σωματικούς κόπους. γ π πλέον συνιστῶ τν ὑπακο καί τν εὐθύτητα τῆς καρδας, πο ἐκ φύσεως εἶναι ντίθετες πρς τήν οησι.

60. ν ατ, ἡ ὑπερηφνεια, μερικούς πό Ἀγγλους τούς μετέβαλε σέ δαίμονας,  κείνη ἡ  ταπεινοφροσύνη,  πωσδποτε  μερικούς  πό  δαίμονας μπορεῖ ν τούς μεταβλη σέ γγλους· γι' αὐτό ς χουν θρρος σοι ἔπεσαν.

61. ς σπεύσωμε κα ς πυκτεύσωμε μέ ὅλες μας τίς δυνμεις νά νεβοῦμε στν κεφαλή κα κορυφ τς ταπεινοφροσύνης. ν δέν μποροῦμε ατ, ς νεβοῦμε τολάχιστον στούς μους της. ν κα αὐτό δέν μποροῦμε νά τό κατορθσωμε,

ς μν χσωμε τολάχιστον τν γκάλη της. Διτι ὅποιος τν χση κα αὐτν, πρῶ ν θ μπορέση ν κερδήση τίποτε στν αἰωνιτητα.

62. Νεῦρα τς ταπεινοφροσύνης κα ὁδοί, ἀλλ' χι κα σημάδια κα ποδείξεις, εἶναι  ἀκτημοσύνη,  φανς ξενιτεία,  πόκρυψις τς σοφας,  πλῆ μιλα, ἡ ζτησις λεημοσύνης, ἡ πόκρυψις τς εὐγενικς καταγωγς, ἡ ἐξορία τς παρρησας,  πομάκρυνσις τς πολυλογας. Τίποτε λλο δέν κατρθωσε ποτέ μέχρι τρα νά ταπεινώση τσο τν ψυχ, σο  φτώχεια κα  ἐπαιτεία. Ττε φαίνεται  φιλοσοφία μας κα  φιλοθεϊα μας, ταν, ἐνῶ μποροῦμε νά ὑψσωμε τν αυτό μας, ποφεύγωμε νεπιστρεπτεί τό ὕψος.

63.  ν  ἐξοπλίζεσαι  καμμία  φορά  ἐναντον  ἑνς  πθους,  νά  παίρνης  ς σύμμαχο τοτη τν ρετ. Διτι αὐτή ''ἐπ σπίδα κα βασιλίσκον ἐπιβσεται, κα καταπατσει λοντα κα δράκοντα'' (Ψαλμ. 90' 13), δηλαδή, ὅπως θ λεγα ἐγώ, ''ἐπ μαρτίαν κα πγνωσιν ἐπιβσεται κα καταπατσει τν διβολον καί τόν δρκοντα τοῦ σματος''.

 ταπεινοφροσύνη εἶναι οὐρνιος νεμοστρβιλος πού μπορεῖ νά νεβση τν ψυχή π τν βυσσο τς μαρτίας στ ὕψη το οὐρανοῦ. ντίκρυσε ἕνας κάποτε τό κλλος της μέσα στν καρδιά του κα φοῦ κατελφθη ἀπ θμβος ἐρωτοῦσε τ νομα το πατρς της. κείνη δ μέ ἕνα φαιδρό κα γαλνιο μειδαμα το ἀποκρίνεται: ''Πς σπεύδεις νά μθης τ νομα το πατρς μου, ἐνῶ αὐτς εἶναι ννυμος; Δέν θά σοῦ τ φανερσω, ἕως λβης μέσα σου τν Θεν''. Αὐτῶ  δξα εἰς τούς αἰῶνας. μν.

Μητέρα τς πηγς εἶναι  ἄβυσσος τν δτων· πηγ δ τς διακρίσεως ἡ ταπείνωσις.