Θεός και Επιστήμη-η ηλικία της Γης – και του ανθρώπου ! μία πλάνη των εξελικτικών!

Θεός και Επιστήμη-η ηλικία της Γης – και του ανθρώπου ! μία πλάνη των εξελικτικών! 

Γεν. 1,1  Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.

Γεν. 1 ,26  καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν, καὶ ἀρχέτωσαν τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆς καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ γῆς γῆς.

“… εκτίμηση της ηλικίας της Γης γύρω στα 10.000 έτη (!) και

όχι δισεκατομμύρια έτη που πιστευόταν μέχρι τώρα”

(Αμερικανός χημικός Williard Libby)

ΡΑΔΙΟΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗ 

Οι ραδιομετρικές μέθοδοι χρονολόγησης στηρίζονται στα ραδιενεργά στοιχεία, που περιέχονται στα ευρήματα (πετρώματα, απολιθώματα). Ανάλογα με τα ραδιενεργά αυτά στοιχεία έχουμε 4 ραδιομετρικές  μεθόδους. Όλες οι μέθοδοι στηρίζονται σε δεδομένα μη αποδείξιμα, που λειτουργούν ως αξιώματα των μαθηματικών. Θεωρούνται ότι έτσι είναι, επειδή διαφορετικά δεν μπορούν να προχωρήσουν αυτές οι μέθοδοι χρονολόγησης και οδηγούνται οι επιστήμονες σε αδιέξοδο. Συγκεκριμένα:

1. Επειδή ο ρυθμός διάσπασης των ραδιενεργών στοιχείων στις σύγχρονες μετρήσεις είναι σταθερός, θεωρείται ότι πάντοτε αυτός ο ρυθμός ήταν σταθερός. Διαφορετικά δεν μπορεί να γίνει χρονολόγηση.

Αυτό όμως αποδείχθηκε ότι δεν είναι σωστό. Ορισμένοι εξωτερικοί  παράγοντες παρεμβαίνουν και αλλάζει ο ρυθμός διάσπασης. Η πυρηνική βιομηχανία πλέον στηρίζεται στην επιτάχυνση του ρυθμού διάσπασης με εμπλουτισμό ουρανίου. Αυτός ο εμπλουτισμός αποδείχθηκε ότι γίνεται και με φυσικό τρόπο, αλλάζοντας το φυσικό ρυθμό διάσπασης και ανατρέποντας τις χρονολογήσεις εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων χρόνων, κατεβάζοντας τες σε μερικές χιλιάδες χρόνια.

2. Για να γίνει δυνατή η χρονολόγηση θεωρείται ότι αρχικά η συγκέντρωση των ραδιενεργών ουσιών στο εύρημα ήταν μηδενική. Αυτό όμως είναι αυθαίρετο, δεν αποδείχθηκε ποτέ και ούτε είναι δυνατό να αποδειχθεί ποτέ, όπως τονίζει ο αστρονόμος Άλλαν Γ. Σάνταζ  στο βιβλίο “Επιστημονικό Έτος” του 1968. Γιατί; Γιατί κανένας αστροφυσικός δεν ήταν παρών στην δημιουργία τους. Και ο καθηγητής της Μεταλλουργίας Μέλβιν Α. Κούκ είναι κατηγορηματικός: “Ατυχώς, μόνο υποθέσεις μπορεί να κάνει κανείς για αυτές τις συγκεντρώσεις ραδιενεργών στοιχείων. Τα χρονολογικά αποτελέσματα που επιτυγχάνονται έτσι, δεν μπορούν να είναι παρά υποθέσεις (Prehistory and Earth Models, σελ. 24)

Πιο αναλυτικά:

α. Μέθοδος ουρανίου- μόλυβδου

Η βασική αρχή της μεθόδου αυτής είναι η εξής: για πολύ μεγάλες χρονικές περιόδους το ουράνιο διασπάται αυθόρμητα σε μόλυβδο και ήλιο. Ο ρυθμός διάσπασης θεωρείται σταθερός όχι μόνο στο παρόν αλλά και σε όλους τους περασμένους αιώνες.

Αυτή η μέθοδος είναι που στήριξε τα συμπεράσματα των εξελικτικών για την ηλικία της Γης (ότι είναι 4.600 εκατομμ. Ετών!).

Με μια πρώτη θεώρηση, φαίνεται η διάσπαση του ουρανίου να είναι η ιδανική μέθοδος γεωχρονομετρίας και επιστημονικά πέρα από κάθε υποψία. Η έρευνα όμως των τελευταίων δεκαετιών άρχισε να δημιουργεί σοβαρές αμφιβολίες ως προς την αξιοπιστία της.

Εκτός από το φυσικό εμπλουτισμό του ουρανίου  στα ραδιενεργά σώματα, που ανατρέπει τη σταθερότητα στο ρυθμό διάσπασης του, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες, που επιδρούν. Π.χ. ένας καταιγισμός νετρονίων στην ατμόσφαιρα  της Γης από μια έκρηξη ενός υπερκαινοφανούς αστέρα. Αυτό έγινε πολλές φορές αποδεδειγμένα στο παρελθόν. Κάτι τέτοιο αυξάνει σημαντικά το ρυθμό ραδιενεργού διάσπασης των πετρωμάτων. Τι αποτέλεσμα έχει αυτό; Το περιγράφει ο Frederic B. Juenman: “αν μια αιφνίδια πτώση μειώσει το δυναμικό της Γης κατά 1 εκατομμύριο βόλτς, θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση του υποδιπλασιασμού του ουρανίου από 4,5 δισεκατομμύρια έτη σε μόλις κάτι παραπάνω από ένα δευτερόλεπτο (!!!).

Για αυτό και στην εγκυκλοπαίδεια Britanika, στο  λήμμα Dating, σημειώνεται: Η μέθοδος ουρανίου, ως γεωχρονομέτρηση, εκτοπίστηκε σήμερα από τις τεχνικές καλίου-αργού και ρουβιδίου- στροντίου. Οι λόγοι για αυτό είναι: περιορισμένη δυνατότητα εφαρμογής και αμφισβητούμενη αξιοπιστία.

β. Μέθοδος Καλίου-Αργού

Η μέθοδος αυτή στηρίζεται στη διάσπαση του καλίου σε αργό. Ο ρυθμός διάσπασης και εδώ θεωρείται σταθερός και στο παρόν και στο παρελθόν.

Όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότερα προβλήματα εμφανίζονται και σε αυτή τη μέθοδο. Εκτός από τα γενικά μειονεκτήματα, τα ιδιαίτερα (μειονεκτήματα) που περιπλέκουν την όλη διεργασία είναι ότι το κάλιο διασπάται σε δυο διαφορετικά ραδιογενή θυγατρικά προϊόντα με δυο διαφορετικούς ρυθμούς.  Αυτό σημαίνει πως η μέθοδος καλίου-αργού δίνει δυο διαφορετικές τιμές χρόνου, που απέχουν πολύ  η μία από την άλλη. Η διαφορά ρυθμίζεται συνήθως με τη βοήθεια της μεθόδου ουρανίου-μόλυβδου. Π.χ. Η μέθοδος καλίου χρονολόγησε τις βασαλτικές λαβές  της Χαβάης από 160 εκατομμύρια έτη έως  3 δισεκατομμύρια έτη (!). Πως μπορεί να “ρυθμιστεί” όμως αυτή η τεράστια χρονική διαφορά με μια μέθοδο που ουσιαστικά είναι αναξιόπιστη; Αξιοσημείωτο ακόμη είναι ότι οι παραπάνω βασαλτικές λαβές Χαβάης, που χρονολογήθηκαν με τους παραπάνω τεράστιους αριθμούς, στην πραγματικότητα χρονολογούνται από μια έκρηξη τι 1801 κοντά στο Χουαλαεί.

Επομένως “δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός, ότι η μέθοδος καλίου- αργού δίνει διαφορετικά αποτελέσματα σε διάφορα μεταλλεύματα, στο ίδιο πείραμα”.

γ. Μέθοδος Ρουβιδίου- Στροντίου

Η μέθοδος αυτή στηρίζεται στη διάσπαση του ραδιενεργού ρουβιδίου σε στρόντιο. Τα μειονεκτήματα της είναι: ο χρόνος διάσπασης (υποδιπλασιασμού) δεν είναι γνωστός με ακρίβεια. Θεωρείται αρκετά μεγάλος, από 47 έως 120 δισεκατομμύρια έτη. Για το ίδιο κοίτασμα πετρώματος αποδίδει ηλικίες, που δεν συμφωνούν μεταξύ τους κ.α.

Για αυτό και στο τρίτο σεληνιακό συνέδριο, που έγινε στο Χιούστον, τον Ιανουάριο του 1972, ο Leon T. Silver του τμήματος Γεωλογίας και Πλανητικών επιστημών, στο California Institute of Technology αμφισβήτησε τους υπολογισμούς της μεθόδους αυτής. Έτσι κι αυτή η μέθοδος είναι αναξιόπιστη.

δ. Μέθοδος ραδιενεργού άνθρακα 14

Η μέθοδος αυτή ανακαλύφθηκε μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο (γύρω στο 1949) από τον Αμερικανό χημικό Williard Libby (Βραβείο Νόμπελ για την ανακάλυψη του).

Ο άνθρακας 14 είναι ο άνθρακας που σχηματίζεται στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Άζωτο της ατμόσφαιρας και νετρόνια της κοσμικής ακτινοβολίας (που βομβαρδίζουν διαρκώς την ατμόσφαιρα) δίνουν το ραδιενεργό άνθρακα 14 (C14).

Αυτός διαπερνά την ατμόσφαιρα και εισχωρεί στα σώματα των φυτών και των ζώων. Όταν πεθάνει ένας οργανισμός σταματά να παίρνει ραδιάνθρακα 14. Τότε, επειδή αυτός διασπάται, λιγοστεύει διαρκώς μέσα στο νεκρό οργανισμό. Η μέτρηση του C14 στα εργαστήρια επιτρέπεται τον υπολογισμό του χρόνου που πέρασε από τον θάνατο του οργανισμού μέχρι την εξέταση του από τους επιστήμονες.

Τα πρώτα 10 χρόνια περίπου επικρατούσε μεγάλη αισιοδοξία για τη νέα μέθοδο. Βέβαια ο ίδιος ο W. Libby και οι συνεργάτες του έβλεπαν ένα πρόβλημα. Για να γίνει η χρονολόγηση, απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να μένει σταθερός ο ρυθμός σχηματισμού και ο ρυθμός διάσπασης  του C14 .

Στις μετρήσεις ο Libby έβλεπε ότι ο ρυθμός παραγωγής ήταν περίπου 25% ταχύτερος από το ρυθμό διάσπασης. Επειδή όμως  αυτό δεν μπορούσε να εξηγηθεί με τα γνωστά επιστημονικά μέσα, ο Libby απέδωσε τη διαφορά σε πειραματικό σφάλμα.

Οι πρώτες ανησυχίες και απογοητεύσεις εμφανίστηκαν κυρίως στη δεκαετία του 1960. Τα κελύφη ζωντανών μαλακίων χρονολογήθηκαν ότι είναι μέχρι 2300 έτη με τον C14 (Keith M. And Anderson G., Science, 16 Αυγ. 1963, σελ. 634). Ασβεστοκονίαμα από ένα αγγλικό κάστρο ηλικίας 785 ετών έδωσε ηλικία με τη μέθοδο C14 …7370 έτη (Baxter M.S. and Walton A., Nature, 7 March 1970, σ. 937-8). Σε φώκιες πρόσφατα σκοτωμένες έδωσε η μέθοδος ηλικία 1.300 έτη και σε μουμιοποιημένες φώκιες, νεκρές μόνο επί 30 έτη, χρονολογήθηκαν για 4.600 έτη (Dort W. Antarctic Journal of the U.S., 6, 1971, σ. 210).

Όμως το σπουδαιότερο ήταν το εξής: Τα πειράματα επαναλήφθηκαν από χημικούς. Με βελτιωμένες τεχνικές, μετά από πείρα 10 ετών, αποκαλύφθηκε ότι η διαφορά που παρατήρησε ο Libby , δεν ήταν απλό πειραματικό σφάλμα , αλλά υπήρχε πράγματι και μάλιστα πάνω από 25%.

Αυτό το παραδέχθηκε και ο ίδιος ο εφευρέτης της μεθόδου χρονολόγησης με C14. ” Όταν αναπτύξαμε τη μέθοδο μας δεν είχαμε άλλη επιλογή παρά να υποθέσουμε ότι οι κοσμικές ακτίνες είχαν παραμείνει σταθερές, παρ’ όλο που δεν είχαμε την παραμικρή ένδειξη ότι πράγματι ήταν έτσι. Αλλά τώρα γνωρίζουμε ότι οι μεταβολές υπήρχαν”.

Αυτό όμως τι σημασία έχει;

Ο Melvin Kook εξηγεί: Αυτό οδηγεί σε δύο εναλλακτικά συμπεράσματα:

α. ή η ατμόσφαιρα βρίσκεται για κάποιο λόγω σε μια μεταβατική φάση δημιουργίας, όσον αφορά τον C14 ή

β. κάτι πάει λάθος σε κάποιο από τα βασικά αξιώματα  της μεθόδου C14.

To πρώτο ερμηνεύεται με το ότι η ατμόσφαιρα βρίσκεται σε κατάσταση μη ισορροπίας, γιατί δεν έχουν  περάσει ακόμα τα 30.000 έτη. (Η μέθοδος C14 λέει ότι απαιτούνται 30.000 έτη για τη σταθεροποίηση της από τη στιγμή της δημιουργίας της.)

Το δεύτερο, λαμβάνοντας υπόψη τη διαφορά ρυθμού δημιουργίας και διάσπασης του C14 , που δεν υπολογίζονται αρχικά, έχουμε, με βάση τα δεδομένα του ίδιου του Libby, εκτίμηση της ηλικίας της Γης γύρω στα 10.000 έτη (!) και όχι δισεκατομμύρια έτη που πιστευόταν μέχρι τώρα.

Επομένως η μέθοδος, που φαινόταν να δικαιώνει την άποψη των εξελικτικών για τα δισεκατομμύρια έτη, ή ίδια- παραδόξως- την καταρρίπτει πλέον και ενισχύει τα δεδομένα της Αγίας Γραφής.

Πηγή:

Περιοδικό ΖΩΗΡΥΤΟΝ

Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2006

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΟΙ "ΠΙΘΗΚΑΝΘΡΩΠΟΙ" : ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΤΗ

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα "Διάκρισις"

(Διακρίνοντας την αλήθεια από την πλάνη)

http://www.diakrisis.gr/articles.php?lng=gr&pg=319

Η μεγαλύτερη έρευνα σχετικά με απολιθώματα έχει γίνει στα ανθρώπινα απολιθώματα. Αυτό είναι λογικό, αφού η ιστορία της ανθρώπινης ζωής μας αγγίζει προσωπικά. Πολυάριθμα βιβλία κοσμούν τα ράφια των βιβλιοθηκών έχοντας όμορφα ζωγραφισμένες με έντονα χρώματα απεικονίσεις των πρωτόγονων ανθρώπων και υποτιθέμενων "πιθηκανθρώπων". Αυτή η έκκληση στη φαντασία που γίνεται μέσω της απεικόνισης συχνά είναι πιο αποτελεσματική από τις σοβαρές συζητήσεις για επιστημονικές αποδείξεις του θέματος.

Πολλοί θα εκπλήσσονταν αν μάθαιναν ότι, αντίθετα απ’ ότι πιστεύεται, έχουμε πολύ λίγα ανθρώπινα απολιθώματα. Δεν υπάρχουν πλήρεις σκελετοί — οι περισσότεροι τύποι προϊστορικών ανθρώπων αναπαράγονται με βάση μερικά κομμάτια οστών, ίσως ένα μέρος του κρανίου και λίγα δόντια. Ο Άνθρωπος της Χαϊδελβέργης, για παράδειγμα, είναι γνωστός μόνο από ένα οστό σιαγόνας. Εφόσον υπάρχει τόσο λίγη συγκεκριμένη μαρτυρία, οποιοδήποτε βιβλίο για την ανθρώπινη προϊστορία πρέπει να επηρεάζεται πολύ από τις υποθέσεις που πιστεύει ο συγγραφέας.

Σκεφτείτε αυτά που και ένας πλήρης ακόμα σκελετός δεν θα είχε — τα απολιθώματα δεν διατηρούν τα μαλακά μέρη του ανθρώπινου σώματος όπως χείλη, μαλλιά, μύτη, μάτια, αυτιά, μύες και δέρμα. Σκεφτείτε πως θα έμοιαζε το κρανίο σας αν απογυμνωνόταν από τα μαλλιά, το δέρμα, και τους μύες, και καλυπτόταν από χώμα! Όταν διαβάζουμε βιβλία με λεπτομερείς αναπαραστάσεις πρωτόγονων ανθρώπων, πρέπει να έχουμε υπόψη μας πόσο αναμιγνύεται η φαντασία του καλλιτέχνη που ζωγράφισε τις αναπαραστάσεις.

Για παράδειγμα, ο Ζινγκάνθρωπος του Louis Leakey είχε "ντυθεί με σάρκα" κατά πολλούς διαφορετικούς τρόπους, κυμαινόμενος από ένα ον ταυτόσημο με πίθηκο μέχρι έναν σχεδόν κανονικό άνθρωπο. Ποιον απ' όλους αυτούς τους τύπους όντων τελικά θα δεχτούμε;

Τον Άνθρωπο του Νεάντερταλ για πολλά χρόνια τον παρίσταναν σαν τριχωτό, κυρτωμένο και κτηνώδη, εξαιτίας των λεπτών οστών του κρανίου του και του έντονου οφρυικού του τόξου. Αλλά σήμερα οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι το ίδιο κρανίο θα μπορούσε να καλυπτόταν με απαλό δέρμα αντί για τραχύ και τριχωτό, και ο άνθρωπος αυτός ντυμένος με κουστούμι και γραβάτα θα έμοιαζε εντελώς σύγχρονος, χωρίς να ξεχωρίζει από εμάς. Οι Νεάντερταλ τελικά κατέληξαν να ταξινομούνται ως Χόμο Σάπιενς — πλήρεις άνθρωποι.

Τέτοιες αντιστροφές απόψεων είναι συνηθισμένες στον τομέα της "εξέλιξης" του ανθρώπινου είδους. Σε κανέναν άλλο επιστημονικό τομέα οι απόψεις μεταξύ των επιστημόνων δε διαφέρουν τόσο πολύ. Κάθε παλαιο-ανθρωπολόγος που ασχολείται με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους έχει μία διαφορετική θεωρία για το οικογενειακό δέντρο του ανθρώπου. Σε κανέναν άλλο τομέα της επιστήμης δεν μπορεί κάποιος να εκτιναχτεί σε ύψη διασημότητας τόσο γρήγορα κάνοντας μία "σημαντική" ανακάλυψη. Σε κανέναν άλλο τομέα, κατά συνέπεια, δεν υπάρχει περισσότερη λογομαχία και αντιπαράθεση, καθώς οι επιστήμονες προσπαθούν να πείσουν τους συναδέλφους τους ότι τα δικά τους ευρήματα είναι ο "χαμένος κρίκος" στην αλυσίδα της ανθρώπινης εξέλιξης. Και σε κανέναν άλλο τομέα δεν υπήρξαν τόσο επιπόλαιοι ισχυρισμοί, τόσα λάθη και ξεκάθαρες απάτες.

Ο Άνθρωπος της Νεμπράσκα, ο οποίος "κατασκευάστηκε" από ένα μόνο δόντι, τελικά αποδείχτηκε πως επρόκειτο για σοβαρό λάθος μιας και το δόντι ήταν αγριόχοιρου!

Ο Άνθρωπος του Πεκίνου για τον οποίο οι πρώτοι ερευνητές, στη δεκαετία του '30, ισχυρίστηκαν ότι ήταν ο "πιθηκάνθρωπος" — ο χαμένος κρίκος στην υπόθεση της εξέλιξης του ανθρώπου από πίθηκο — αναφέρθηκε από μεταγενέστερους ερευνητές ότι επρόκειτο για σχεδόν ανθρώπινα όντα Μυστηριωδώς οι ερευνητές που είχαν τα οστά ισχυρίστηκαν ότι χάθηκαν στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου. Παρόλη την αβεβαιότητα και ανυπαρξία στοιχείων ορισμένα βιβλία εξέλιξης εξακολουθούν να αναφέρουν τον Άνθρωπο του Πεκίνου ως το χαμένο κρίκο στην αλυσίδα της εξέλιξης!

Ο Άνθρωπος της Ιάβα ήταν η ανακάλυψη του Ολλανδού Ε. Dubois, στη Σουμάτρα. Από το πάνω μέρος ενός κρανίου και ένα μηριαίο οστό που βρήκε μερικά μέτρα πιο μακριά, αναπαράστησε τον περιβόητο Πιθηκάνθρωπο τον υποτιθέμενο "χαμένο κρίκο της εξέλιξης". Δύο ανθρώπινα κρανία που είχαν βρεθεί στο ίδιο γεωλογικό στρώμα κρατήθηκαν μυστικά από τον ερευνητή στο σπίτι του επί 20 χρόνια. Το 1907 μία ομάδα Γερμανών παλαιοντολόγων, επιθυμώντας να επιβεβαιώσει την ανακάλυψη, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για απάτη. Το 1936 ο ίδιος ο Dubois παραδέχτηκε ότι αυτό που είχε βρει δεν επρόκειτο για "πιθηκάνθρωπο". Ωστόσο, πολλοί σήμερα εξακολουθούν να πιστεύουν στο μύθο του "Πιθηκάνθρωπου" και σε πολλά βιβλία ο Άνθρωπος της Ιάβα αναφέρεται σαν ένας χαμένος κρίκος μεταξύ ανθρώπου και πιθήκου.

Ο Ζινγκάνθρωπος, τον οποίο ανακάλυψε ο Louis Leakey το 1959 στην Αφρική, δεν ήταν παρά κομματάκια κρανίου τα οποία συγκολλήθηκαν για να αναπαραχθεί το υποτιθέμενο ανθρωποειδές. Η μέθοδος χρονολόγησης με άνθρακα 14 έδειξε ότι ήταν ηλικίας μόνο 10.000 ετών. Η χρονολόγηση των βράχων στους οποίους βρέθηκε με τη μέθοδο Ποτάσσιου-Αργού έδειξε ηλικία πετρωμάτων 1.750.000 έτη. Αργότερα ο ίδιος ο ίβθκβγ ανακάλυψε εν α σκελετό παιδιού 10 ίντσες πιο κάτω από το στρώμα του Ζινγκάνθρωπου, πράγμα που αντέστρεψε τη χρονική πορεία της εξέλιξης. Παρά τις αντιφάσεις αυτές η ανακάλυψη αυτή πήρε μεγάλη δημοσιότητα.

Το 1972 ο ίδιος ο Leakey παραδέχτηκε ότι το κρανίο επρόκειτο για αυστραλοπίθηκο — είδος αρχέγονου πιθήκου.

Ο Άνθρωπος του Πιλτντάουν ήταν μία εσκεμμένη απάτη. Το 1912 ο Charles Dawson βρήκε ένα κρανίο και αργότερα ένα οστό σιαγόνας, στο Πιλτντάουν της Αγγλίας. Αργότερα, μαζί με άλλους, ανακάλυψε και ένα δόντι.Από αυτά συνέθεσαν αυτό που αποκαλούσαν "Πιθηκάνθρωπο". Επί 41 χρόνια η επιστημονική κοινότητα, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, δεχόταν αυτή την ανακάλυψη ως το χαμένο κρίκο της εξέλιξης. Το 1953 οι J. Winter και S. Oakley έκαναν δοκιμές πάνω στον ανακατασκευασμένο πιθηκάνθρωπο και ανακάλυψαν πως επρόκειτο για απάτη. Το σαγόνι ανήκε σε χιμπατζή και είχε βαφεί και τα δόντια του ήταν γεμισμένα από άλλο υλικό! Αν και από το 1953 έχει αναγνωριστεί ως απάτη, πολλά ακόμα βιβλία αναφέρουν τον Άνθρωπο του Πιλτντάουν ως ένα αυθεντικό "χαμένο κρίκο".

Είναι στη φύση της επιστήμης να εκθέτει τα λάθη, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί — γιατί λοιπόν να σκαλίζουμε τα λάθη του παρελθόντος; Πράγματι, η απάτη του Πιλτντάουν είναι ένα παράδειγμα της επιτυχίας της σύγχρονης επιστήμης στην ανίχνευση λαθών. Έτσι η εξιστόρηση της απάτης αναφέρεται στα περισσότερα βιβλία. Αλλά η επαναλαμβανόμενη αποδοχή λανθασμένων ερμηνειών, πλαστών περιπτώσεων, και υπερβολικών ισχυρισμών θα έπρεπε να μας κάνει καχύποπτους για τις θεωρίες σχετικά με την ανθρώπινη προέλευση που αυτή τη στιγμή θεωρούνται ορθές. Ο τρόπος που οι πιο σεβαστές επιστημονικές τεχνικές έχουν χρησιμοποιηθεί για να επιβεβαιώσουν ισχυρισμούς που αργότερα απορρίφθηκαν, ο ζήλος με τον οποίο επιφανείς επιστήμονες τις είχαν υπερασπιστεί, η βιασύνη με την οποία πολύ μικρός όγκος στοιχείων έγινε αποδεκτός ως απόδειξη της θεωρίας εξέλιξης — όλα δείχνουν ότι οι επιστήμονες, όπως και οι άλλοι άνθρωποι, είναι πολύ επιρρεπείς στο να βρίσκουν αυτό που θέλουν να βρουν, είτε αυτό υπάρχει είτε όχι.

Όχι, αυτό που κάνουμε δεν είναι απλά να σκαλίζουμε παλιά λάθη. Χρειάστηκαν 40 χρόνια για να αποκαλυφθεί η απάτη του Ανθρώπου του Πιλτντάουν — όχι 40 χρόνια σε περασμένες εποχές, αλλά σ' αυτήν την τόσο προηγμένη επιστημονικά γενιά! Και ο Άνθρωπος του Πεκίνου και ο Άνθρωπος της Ιάβα ακόμα παραμένουν αμετακίνητοι μέσα στο δόγμα της εξέλιξης, παρά την αμφίβολη αξία τους. Ακόμα και τύποι απολιθωμάτων που τώρα έχουν απορριφθεί από τους ειδικούς θεωρούνται αυθεντικοί χαμένοι κρίκοι από μη-επιστήμονες. Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ιδέα για το ότι ο Άνθρωπος του Νεάντερταλ δεν θεωρείται πλέον από την επιστήμη τύπος "πιθηκάνθρωπου", και σίγουρα δεν γνωρίζουν για την αλλαγή στη κατάταξη λιγότερο γνωστών τύπων όπως ο Ραμαπίθηκος.

Η έρευνα για τους υποτιθέμενους προγόνους μας "πιθηκανθρώπους" μοιάζει συναρπαστική σαν τηλεοπτικό σήριαλ. Γύρω στα 1920 το οικογενειακό δέντρο του ανθρώπου φαινόταν ξεκάθαρο στους επιστήμονες: οι κλασσικοί τύποι ανθρωποειδών ήταν ο Άνθρωπος της Ιάβα, ο Άνθρωπος του Πεκίνου, ο Άνθρωπος του Πιλτντάουν, ο Άνθρωπος του Νεάντερταλ, και ο Κρο-Μανιόν. Ήταν σχετικά εύκολο να απεικονίζουν αυτούς τους τύπους ως τα όρθια στάδια του ανθρώπου στην ευθεία γραμμή της διαδικασίας της εξέλιξης.

Σε πιο πρόσφατα χρόνια η κατάσταση έχει γίνει πολύ περισσότερο πολύπλοκη. Ευρήματα απολιθωμάτων από την Ευρώπη, Ασία και Αφρική δεν ταιριάζουν στο μέχρι τώρα παραδεκτό σχήμα εξέλιξης, και έχουν εγερθεί ερωτήματα ακόμα και για τα θεωρούμενα κλασσικά απολιθώματα: εκτός από αυτά που αποδείχτηκαν καθαρές απάτες, μερικά κρίθηκαν εντελώς ανθρώπινοι τύποι, και μερικά απορρίφθηκαν ως μη-παλαιοντολογικά αφού πιο σύγχρονες μορφές βρέθηκαν να προηγούνται αυτών. Το ανθρώπινο "οικογενειακό δέντρο" των εξελικτικών έχει στραβώσει και σπάσει!

Μία άλλη αιτία σύγχυσης ήταν ο πολλαπλασιασμός των ονομάτων. Κάθε επιστήμονας που έβρισκε με εκσκαφές κάποιο απολίθωμα ανθρώπινου τύπου εποφθαλμιούσε τη δόξα της ανακάλυψης του "κοινού προγόνου μας". Μεγαλοποιούσε τις διαφορές μεταξύ της ανακάλυψης του και όλων των προηγούμενων ευρημάτων, δίνοντας της ένα μοναδικό όνομα. Ωστόσο, οι διαφορές ανάμεσα στα ευρήματα πολλές φορές ήταν μικρότερες και από αυτές που παρατηρούνται μεταξύ ειδών που ζουν σήμερα! Τελικά οι επιστήμονες έβαλαν φρένο σ' αυτήν την παραγωγή ονομάτων και ταξινόμησαν όλα τα ευρήματα κάτω από τρεις ονομασίες: Αυστραλοπίθηκος, Χόμο Ερέκτους, Χόμο Σάπιενς. Πρέπει να επισημάνουμε ότι εκτός από τον Αυστραλοπίθηκο που ανήκει στο είδος των πιθήκων, οι άλλοι δύο τύποι είναι ποικιλίες του ανθρώπινου είδους. Έτσι, ο άνθρωπος του Νεάντερταλ έχει επαναταξινομηθεί ως Χόμο Σάπιενς, πλήρες ανθρώπινο όν. Υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι και σημερινοί άνθρωποι έχουν δομή οστών ταυτόσημη με εκείνη του Νεάντερταλ.

Το πρόβλημα, παραδέχονται οι εξελικτικοί, βρίσκεται στο γεγονός ότι επειδή ο Νεάντερταλ υποτέθηκε πρωτόγονος, αναπαραστάθηκε ως πρωτόγονος, δηλ. με πρωτόγονα χαρακτηριστικά. Ήταν λοιπόν η αναπαράσταση που δημιούργησε την εικόνα του "πρωτόγονου ανθρώπου" που μας έχει μείνει! Και πάνω σ' αυτήν την ανέντιμη τακτική οικοδομήθηκε η υπόθεση της Εξέλιξης — γιατί τελικά περί υπόθεσης πρόκειται, όχι περί αποδειγμένης θεωρίας.

Οι φιλοδοξίες επιστημόνων και η φαντασία των ένθερμων οπαδών της Εξέλιξης κατάφεραν όχι να αποδείξουν τη θεωρία της προέλευσης του ανθρώπινου γένους από τον πίθηκο, αλλά να καταστήσουν την Εξέλιξη ιδεολογία και πίστη για μεγάλο μέρος των ανθρώπων. Μία πίστη που βολεύει όσους δεν θέλουν να δεχτούν την πολύ πιο φυσική και λογική θεωρία της Δημιουργίας, η οποία βέβαια προϋποθέτει και Δημιουργό ...

(Creation Perspective, Νον. 1997 - Ν. Pearsey)

(Piltdown Man, Kenneth F. Oakley and J. S. Weiner

British Museum (Natural History) and University of Oxford

American Scientist October 1955 xx)