Είναι ο οικουμενισμός Εκκλησία Χριστού ?Προς του προβληματισμένους χριστιανούς για τα όσα συμβαίνουν στην εκκλησία , λόγο της αιρέσεως του οικουμενισμού .

Είναι ο οικουμενισμός Εκκλησία Χριστού ?Προς του προβληματισμένους  χριστιανούς  για τα όσα συμβαίνουν στην εκκλησία  , λόγο της αιρέσεως του οικουμενισμού .

Πολλοί  χριστιανοί  , προβληματιζόμενοι με τα όσα  συμβαίνουν  στην εκκλησία  λόγο  των οικουμενιστών και του  οικουμενισμού  διαμαρτύρονται  αλλά  δεν ξέρουν πως να το  αντιμετωπίσουν . Προσφάτως  κάποιοι  κληρικοί  αποτοιχίστηκαν ( έκοψαν το μνημόσυνο του επισκόπου τους ) , αλλά  συστήνουν στο ποίμνιο τους , το εφαρμόζουν και οι ίδιοι  άλλωστε ,  να συνεχίσουν να εκκλησιάζονται  σε  εκκλησίες  της  Ελλάδος  αλλά σε ( παραδοσιακούς ιερείς ) διότι  κατά την άποψη  τους  αποτοιχίστηκαν  από την αίρεση  του οικουμενισμού που εκφράζουν , δημοσίως κάποιοι  επίσκοποι , αλλά  δεν φεύγουν από την εκκλησία !

Κάθε ένας  υγειά σκεπτόμενος  και ορθόδοξος  χριστιανός , αναρωτάτε τι σημαίνει – αποτοιχίζομαι από την αίρεση αλλά μένω στην εκκλησία – και  διερωτάται , τι τέλος πάντων είναι αυτή η Εκκλησία ;; και ποιοι την αποτελούν ;; ποιος την κυβερνά ;;

1ον. Είναι ο πατριάρχης ;;  2ον. Είναι ο αρχιεπίσκοπος και η περί αυτόν σύνοδος ;;;  3ον. Είναι οι σεβάσμιοι  κληρικοί γεροντάδες , μοναχοί και θεολόγοι –θεολογούντες ;; 4ον. Είναι  οι  περικαλλείς και μεγάλοι  ιεροί ναοί ;;

Την απάντηση του τι είναι  η Εκκλησία μας την δίνουν με λίγα λόγια οι Άγιοι :

Η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. 

 Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ εἶναι Θεία Μυστηριακή Κοινωνία προσώπων.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εἶναι Κοινωνία, Σχέσις, καί Ἕνωσις, κατά Χάριν, τοῦ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΥ ΘΕΟΥμετά κτιστῶν λογικῶν ὄντων, Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ εἶναι «Κοινωνία Θεώσεως» (Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς).

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ἔχει ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΝ, ΑΝΑΡΧΟΝ, ΑΚΤΙΣΤΟΝ, ΘΕΪΚΗΝ ΚΕΦΑΛΗΝ, Αὐτόν τόν Ἐνανθρωπήσαντα ΘΕΟΝ ΛΟΓΟΝ καί ΜΟΝΟΓΕΝΗ ΥΙΟΝ τοῦ Θεοῦ ΠΑΤΡΟΣ, τόν ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΝ ΚΥΡΙΟΝκαί ΘΕΟΝ καί ΣΩΤΗΡΑ ἡμῶν ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙ ΣΤΟΝ, καί Σῶμα Αὐτῆς κτιστάλογικά ὄντα, ἤτοι Ἀγγέλους καί ἀνθρώπους ὡς μέλη.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εἶναι Οἶκος τοῦ ΘΕΟΥ, Στῦλος καί Ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας, ὡς ἔχουσα ἐν Αὐτῇ τό Πανάγιον καί Τελεταρχικόν Πνεῦμα, τό ὁδηγοῦν Αὐτήν εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν καί ποιμαῖνον τήν Ἐκ κλησίαν τοῦ ΚΥΡΙΟΥ καί ΘΕΟΥ, ἥν Αὐτός περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου Αἵματος (Πράξ. Κ´ 28).

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Θριαμβεύουσα καί Στρατευομένη, ἀποτελεῖ Ἑνιαῖον Σῶμα μέ Μίαν ΚΕΦΑΛΗΝ, τόν Ἀρχιποίμενα Χριστόν, τόν Προαιώνιον Θεόν Λόγον καί Μονογενῆ Υἱόν τοῦ Θεοῦ (Κολ. Α´ 18).

 Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ὑπάρχει ἀπό καταβολῆς κόσμου καί Δημιουργίας τῶν κτιστῶν λογικῶν ὄντων.

 Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ διατηρεῖ Ἀνόθευτον τήν Ἀποστολικήν Πίστιν καί Ἀδιάκοπον τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εἶναι ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΙΩΝΙΟΣ, «καί τῆς Βασιλείας Αὐτοῦοὐκ ἔσται τέλος».

Γενάτε λοιπόν το ερώτημα τι πρέπει να κάνει ο πιστός εάν την τοπική στρατευομένη εκκλησία στην οποίαν ανήκει την καταλάβει κάποια αίρεσης ή σχίσμα όπως -η παναίρεση του οικουμενισμού- πώς  πρέπει  να το αντιμετωπίσει ο πιστός ;;

Την απάντηση μας την δίνουν πάλι  οι Άγιοι :

      Κανών ΙΑ΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις καθηρημένω, κληρικός ων, κληρικώ συνεύξηται, καθαιρείσθω και αυτός».

Κανών Ι” των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις ακοινωνήτω, καν εν

οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω»

Κανών ΜΕ” των Αγ. Αποστόλων: «Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος,

ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, μόνον, αφοριζέσθω,

ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως Κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω»

Ο οικουμενισμός περιλαμβάνει όλες τις καταδικασμένες από τις οικουμενικές συνόδους αιρέσεις , δι’ αυτό και λέγεται και παν-αίρεση , οι οικουμενιστες κληρικοί λοιπόν και οι κοινωνούντες μετά αυτών κληρικοί και λαϊκοί είναι καθηρημένοι και αναθεματισμένοι σύμφωνα με τον ως άνω Αποστολικό κανόνα !!

 Ποίος όμως κλήρος ποία μερίς, τις γνησιότης προς την του Χριστού Εκκλησίαν τω συνηγόρω του ψεύδους; Εκκλησία "στύλος και εδραίωμα της αληθείας" κατά Παύλον εστιν... Και γαρ οι της Χριστού Εκκλησίας της αληθείας εισί· και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί,(οικουμενιστές και οι κοινωνούντες μετ’αυτών ) και τοσούτο μάλλον, όσον αν και σφων αυτών καταψεύδοιντο, ποιμένας και αρχιποιμένας ιερούς εαυτούς καλούντες και υπ’ αλλήλων καλούμενοι· μηδέ γαρ προσώποις τον Χριστιανισμόν, αλλ’ αληθεία και ακριβεία πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα». (Αγίου Γρηγορίου Παλαμά)

o  Θεόδωρος  Βαλσαμών (πατριάρχης Αντιοχείας):

         «Εκλαβού το συνεύξασθαι εις το απλώς κοινωνήσαι, και το ημερώτερον διατεθείναι επί τη ευχή του αιρετικού. Τους γαρ τοιούτους ως μύση (βδέλυγμα) βδελύττεσθαι, ου μην οικειούσθαι οφείλομεν». ( πώς λοιπόν συστήνουν οι αποτοιχισθέντες εις τους πιστούς να εκκλησιάζονται σε παραδοσιακούς ιερείς ;; οι κληρικοί αυτοί δεν κοινωνούν μνημονεύουν τους αιρετικούς οικουμενιστές επισκόπους τους ;; από αυτούς δεν έλαβαν την ιεροσύνη  ;;

        «Σαφής ο κανών. Ου γαρ συγχωρεί τοις αιρετικοίς επιμένουσι τη αιρέσει συνεκκλησιάζειν μετά Ορθοδόξων».

       «Ακούων δε του κανόνος του λέγοντος ακοινωνήτους είναι τους επισκόπους και λοιπούς ιερωμένους τους συνευχομένους τοις ακοινωνήτοις, μη είπης εξ αντιδιαστολής ανευθύνους είναι τους  λαϊκούς παρά τον κανόνα ποιούντας. Και ούτοι γαρ αφορισθήσονται κατά τον Ι΄ Αποστολικόν Κανόνα τον μη διαστέλλοντα κληρικούς και λαϊκούς».

       «Αιρετικός, εστί … ο μικρόν γουν εκκλίνων της Ορθοδόξου πίστεως. Επεί γουν πάντες οι απαριθμηθέντες εις την παρούσαν ερώτησιν (Λατίνοι, Αρμένιοι, Μονοθελήτες, Νεστοριανοί, και  οι  αντίχριστοι οικουμενιστές), ου δια μικρόν τι αλλά δια πλάτος μέγα δυσδιεξίτητον εκ της των Ορθοδόξων Εκκλησίας απεξενώθησαν, πάντως ουδέ χάριν αναδοχής παίδων πνευματικών, μεσιτευομένης δι’  αγίων ευχών και αγιασμάτων πολλών, ημίν συγκοινωνήσουσιν, ίνα μη και αυτοί ακοινωνησία κατακριθώμεν κατά τον κανόνα τον λέγοντα ο κοινωνών ακοινωνήτω και αυτός ακοινώνητος εστίν».

        ΙΕ΄ ερώτησις του Αγιωτάτου Πατριάρχου Αλεξανδρείας Κυρίου Μάρκου: «ακινδύνως ιερουργήσει τις ή συνεύξεται μετά αιρετικών, Ιακωβιτών δηλαδή και Νεστοριανών, εις Εκκλησίαν αυτών, είτε μην και ημετέραν ; ή κοινής μετ’  αυτών μετάσχη τραπέζης ; ή ποιήσει ανάδοχον εκ του Αγίου Βαπτίσματος; Ή κατοιχωμένων ποιήσει μνημόσυνα ; ή μεταδώσει των θείων αγιασμάτων αυτοίς. Η στενοχωρία γαρ του τόπου πολλά τοιαύτα ποιεί και ζητώ το ποιητέον».

Απόκρισις Θεοδώρου Βαλσαμών: «Δια τούτο (μνημονεύει τους κανόνες που απαγορεύουν την συμπροσευχή με αιρετικούς) και ημείς ψηφιζόμεθα, μη μόνον αφορισμώ και καθαιρέσει καθυποβάλλεσθαι τους λαϊκούς τε και κληρικούς, συνευχομένους αυτοίς ιερατικώς, ή μην και συνεσθίοντας, αλλά και μειζόνως κολάζεσθαι, κατά την των ρηθέντων θείων κανόνων περίληψιν. Η γαρ στενοχωρία των τόπων, και ο των αιρετικών πληθυσμός, της ορθοδόξου πίστεως ου μετήμειψε την ακεραιότητα».

o  Ιωάννης Ζωναράς:

        «Τους αιρετικούς και τας εκείνων τελετάς υπό των ορθοδόξων βδελύττεσθαι χρη., μάλλον δε ελέγχεσθαι και νουθετείσθαι παρά των επισκόπων και πρεσβυτέρων».

        «Μέγα αμάρτημα ο κανών ηγείται, το Χριστιανόν εις Ιουδαίων συναγωγήν ή αιρετικών χάριν προσευχής εισιέναι. Τις γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ;  Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου κατά τον μέγαν Απόστολον ; Η δε των αιρετικών σύναξις, εναντία τοις Ορθοδόξοις πρεσβευόντων, κακείνη ου τιμητέα ορθοδόξοις, μάλλον μεν ουν και αποβλητέα. Τινές μεν ουν ως μεγάλα αμαρτάνοντας τους εισιόντας εις τας τοιαύτας συναγωγάς δι’ ευχήν, διπλή φασί τιμωρία τον κανόνα τούτον υπάγειν».

         «Ο ακοινωνήτω συνευξάμενος ή καθηρημένω, δια τους ήδη γεγραμμένους κανόνας υπό επιτίμιον εστίν … καν γαρ μη τα εκείνων φρονή, αλλά γε πολλοίς σκανδάλου δίδωσιν αφορμήν και υπόνοιαν καθ’ εαυτού ως τας Ιουδαϊκάς τιμών τελετάς. Άμα δε και μιαίνεσθαι πιστεύεται τη εκείνων συναναστροφή».

         «Οι αιρέσει περιπεσόντες και μένοντες εν αυταίς, της Εκκλησίας εξοστρακίζονται, ως ταύτης αλλότριοι . Πως ουν εις τον οίκον του Θεού συγχωρηθήσονται εισιέναι;»

o  Νικηφόρος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο Ομολογητής:

         «Ου χρη το καθόλου εις τοιαύτας εκκλησίας (που υπάγονται σε αιρετικούς) εισιέναι, κατά τους ειρημένους τρόπους (χάριν ευχής και ψαλμωδίας) … άμα γαρ τω εισαχθείναι την αίρεσι, απέστη ο έφορος των εκείσε Αγγελος, κατά την φωνήν του μεγάλου Βασιλείου, και κοινός οίκος ο τοιούτος χρηματίζει ναός. Και, ου μη εισέλθω, φησίν, εις Εκκλησίαν πονηρευομένων. Και ο Απόστολος τις συγκατάθεσις ναού Θεού μετά ειδώλων ;»

o  Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων (1848):

        «Αποφαίνεται πάλι σήμερα συνοδικώς … ότι (ο Παπισμός) είναι αίρεση και οι οπαδοί του αιρετικοί … Επίσης οι συνάξεις που συγκροτούνται από αυτούς είναι αιρετικές και κάθε κοινωνία πνευματική των Ορθοδόξων τέκνων … με αυτούς είναι αντικανονική, όπως ορίζει ο ζ΄ κανόνας της Γ΄ Οικ. Συνόδου».

ὁ Πατριάρχης Κων/πόλεως, ἅγιος Γερμανὸς ὁ νέος, συμβουλεύει τὴν ἀποχὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ ἐκείνους τοὺς «ὀρθόδοξους» ποὺ κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς Λατίνους. Συμβούλευε ἀκόμα τους λαϊκούς, νὰ φεύγουν ὁλοταχῶς ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, ποὺ ἔδειξαν ὑποταγὴ στοὺς Λατίνους, καὶ μήτε σὲ Ἐκκλησία ποὺ ἐκεῖνοι λειτουργοῦν νὰ πηγαίνουν, μήτε νὰ παίρνουν εὐλογία ἀπὸ τὰ χέρια τους. Καλύτερα νὰ προσεύχεστε μόνοι στὰ σπίτια σας, παρὰ νὰ συγκεντρώνεστε στὴν ἐκκλησία μαζὶ μὲ τοὺς Λατινόφρονες κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.

Πώς λοιπόν παραπλανούν τον λαό του Θεού οι λεγόμενοι αντι-οικουμενιστές ,και  τους  τρομάζουν λέγοντες τους – μην φύγετε από την εκκλησία- τι εννοούν με αυτό ;; ότι Εκκλησία είναι οι μιτροφόροι επίσκοποι , πατριάρχες κληρικοί , μοναχοί , γεροντάδες και θεολόγοι , οι προσκυνούντες  την αίρεση του οικουμενισμού και κοινωνούντες με όλους τους αιρετικούς και ειδωλολάτρες ;; Μα αυτοί είναι ήδη, αφορισμένοι και αποκομμένοι από το σώμα της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ !!  ( Ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω . Ι” των Αγ. Αποστόλων )

Από τις αρχές του 20ου αιώνος η αίρεση του οικουμενισμού κατέλαβε όλα τα πατριαρχεία και τις τοπικές εκκλησίες παγκοσμίως με την αποδοχή και εφαρμογή της αιρετικής εγκυκλίου του 1920 του πατριαρχείου κων/λεως , και την επίσημη  ίδρυση τον Σεπτέμβριο του 1948  της θρησκείας του αντιχρίστου , το λεγόμενο Π.Σ.Ε.  (παγκόσμιο συμβούλιο των εκκλησιών ) αναγνωρίζοντας και επισήμως όλες τις σατανικές αιρέσεις ως εκκλησίες χριστού , καταργώντας με αυτό τον τρόπο το 9ο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως , το οποίο λέγει : πιστεύομεν << εις μίαν Αγίαν , καθολική και Αποστολική Εκκλησία >> αυτήν της Ορθοδόξου Αποστολικής και Αγιοπατερικής πίστεως !!

Πώς λοιπόν τολμούν οι παράφρονες ( οικουμενιστές και οι κοινωνούντες με αυτούς ) να μιλούν και να κηρύττουν ότι ανήκουν στην εκκλησία ;; ναι ανήκουν στην εκκλησία , όχι όμως του ΧΡΙΣΤΟΥ , αλλά στην αντίχριστη εκκλησία του ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ !!

Η Εκκλησία όμως του Χριστού , Θριαμβεύουσα καί Στρατευομένη, ἀποτελεῖ Ἑνιαῖον Σῶμα μέ Μίαν ΚΕΦΑΛΗΝ, τόν Ἀρχιποίμενα Χριστόν, τόν Προαιώνιον Θεόν Λόγον καί Μονογενῆ Υἱόν τοῦ Θεοῦ (Κολ. Α´ 18). Και , διατηρεῖ Ἀνόθευτον τήν Ἀποστολικήν Πίστιν καί Ἀδιάκοπον τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Εἶναι δε ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΙΩΝΙΟΣ, «καί τῆς Βασιλείας Αὐτοῦοὐκ ἔσται τέλος».

Ασφαλώς, το σώμα του Χριστού υπάρχει από την Αποστολική εποχή μέχρι σήμερα και είναι μ ο ν α δ ι κ ό . Και αυτό είναι η «ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ», η Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν υπάρχουν πολλά σώματα, γιατί μία είναι η Κεφαλή, ο Χριστός.

Συνεπώς και η Θ. Λατρεία δεν είναι ατομική υπόθεση του πιστού, αλλά εντάσσεται στην οργανική ενότητα των μελών του σώματος του Χριστού. Μάλιστα, το κέντρο και η ουσία της Χριστιανικής Λατρείας είναι η Θ. Λειτουργία, στην οποία εντάσσονται και οι λοιπές ακολουθίες και τα μυστήρια της Εκκλησίας μας Με άλλα λόγια η Θ. Λειτουργία δεν είναι μία από τις προσευχές της Εκκλησίας, αλλά ταυτίζεται με την ίδια την Εκκλησία: «Σημαίνεται η Εκκλησία εν τοις μυστηρίοις», ]     Νικολάου Καβάσιλα, εις την Θ. Λειτουργίαν, ΛΔ΄,   ΕΠΕ 22, 190 . Σημειώνει ο Αγ. Νικόλαος Καβάσιλας, εννοώντας τη Θ. Λειτουργία. Δηλαδή η Θεία Λειτουργία δεν είναι το μέσον για την επίτευξη της εν Χριστώ ενότητας των ανθρώπων, αλλά η ίδια η ενότητα, η φανέρωση της ήδη τελεσθείσης ενότητος στο ένα σώμα του Χριστού. Γι’ αυτό και στη Θ. Λειτουργία συμμετέχουν αποκλειστικά και μόνο όσοι δια του Βαπτίσματος έχουν ήδη ενταχθεί και παραμένουν στο σώμα του Χριστού. Ακόμα και οι κατηχούμενοι που ετοιμάζονταν να βαπτισθούν δεν μπορούσαν να παραμείνουν  και να την παρακολουθήσουν. Κατά την Ορθόδοξη εκκλησιολογία είναι εντελώς αδιανόητη η οποιασδήποτε μορφής διακοινωνίας( κοινωνίας με σχισματο αιρετικούς ) , διότι για την Ορθόδοξη Εκκλησία το θέμα της ευχαριστιακής κοινωνίας, της εκκλησιολογικής κοινωνίας και της κοινωνίας στην πίστη είναι αλληλένδετα .

Επειδή λοιπόν η αίρεση είναι περιφρόνηση και αποκοπή και σε τελική ανάλυση άρνηση συμμετοχής στην Εκκλησία, στο «σώμα του Χριστού», η συμμετοχή στη λατρεία( με αιρετικους ) είναι όχι μόνο χωρίς νόημα, αλλά και αδιανόητη.

         Πολύ λογικά και φυσικά ερωτά ο Νικηφόρος Γρηγοράς: «Της ουν προαιρέσεως ενταυθοί μαχομένης και αλλήλων ημάς διιστώσης της των δογμάτων καινοτομίας, πως αν μίαν σχοίημεν τον Χριστόν κεφαλήν, ή πως αν αλλήλοις συνευξαίμεθα ;»

 Και ο Ζωναράς:  «Οι αιρέσει περιπεσόντες και μένοντες εν αυταίς, της Εκκλησίας εξοστρακίζονται, ως ταύτης αλλότριοι. Πως ουν εις τον οίκον του Θεού συγχωρηθήσονται εισιέναι ;». Ερμηνεία στον Στ΄ Κανόνα της εν Λαοδικεία,  PG 137, 1349Β.

Μόνο εάν εκλάβουμε την Ορθόδοξη Λατρεία ως θέαμα, χωρίς καμία ουσιαστική προσωπική συμμετοχή, νομιμοποιείται η παρουσία μη Ορθοδόξων σε αυτήν!  Αλλά αλλοίμονο αν γίνει ο Ναός και η Θ. Λατρεία μας … θέατρο!  Με άλλα λόγια η συμμετοχή των αιρετικών στη Θ. Λειτουργία είναι ανατροπή της ίδιας της ουσίας της, είναι  λειτουργική εκτροπή.

.      Είναι λοιπόν προφανές ότι για την Εκκλησία μας ο λατρευτικός χώρος δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως χώρος απλής επικοινωνίας και κοινωνικής αναστροφής, αλλά είναι ουσιωδέστατος και άπτεται της ίδιας της φύσεώς της.  Έτσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε «τον αποτροπιασμόν, τον οποίον ησθάνοντο οι Ορθόδοξοι έναντι της από κοινού τελέσεως της Θ. Λειτουργίας μετά των ετεροδόξων, π.χ. η άρνηση του Αγ. Αλεξάνδρου Αλεξανδρείας να συλλειτουργήσει με τον  Άρειο.

Το γεγονός της αναγνωρίσεως, εν τη λατρεία, της αιρέσεως ως κάποιας άλλης «Εκκλησίας», που υφίσταται νόμιμα – από εκκλησιαστικής απόψεως – και παράλληλα με τη «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική» αποτελεί τη βάση για την ανάπτυξη της «θεωρίας των κλάδων» Είναι χαρακτηριστικό ότι η απλή διά επιστολής επικοινωνία του Οικουμενικού Πατριάρχου με τον Αρχιεπίσκοπο Καντέρμπουρυ κατά το 1869, αξιολογήθηκε από τους Αγγλικανούς ως «λίαν φιλική και χριστιανοπρεπής αναγνώρισις εκ μέρους του (Οικουμενικού Θρόνου) περί της θέσεως της Εκκλησίας της Αγγλίας ως κλάδου της παγκοσμίου Εκκλησίας του Χριστού», Κοτσώνη Ιερ., ε.α. σ. 197.

Λέει χαρακτηριστικά ο Άγ. Νεκτάριος για όσους εύκολα μπορεί να αλλοτριωθούν στην πίστη από την αναστροφή με αιρετικούς: «η εξωτερική ακοινωνησία διασώζει την εσωτερική αλλοτριότητα

      Και «αλλοτριότητα» έχουμε όταν:

Α.       ο πιστός αρνηθεί την ευαγγελική Αλήθεια και προσχωρήσει στη δαιμονική πλάνη,

Β.       αλλοιωθεί το ορθόδοξο αισθητήριο και πάψει να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα,

Γ.        θεωρήσει την Εκκλησία και την αίρεση ως ισότιμους ατραπούς προς το Θεό,

Δ.      νομίσει ότι η ορθοδοξία και οι άλλες αιρετικές ομολογίες τιμούν το ίδιο ευάρεστα το Χριστό,

ΣΤ.         θεωρήσει τη «μία Εκκλησία» ως μία από τις πολλές «άλλες»,

Ζ.       ταυτίσει την Ορθοδοξία με  την άρνησή της.

Μα θα ερωτήσει κάποιος , τόσοι άγιοι μεγάλοι ασκητές , θαυματουργοί , γεροντάδες και κληρικοί , είχαν και έχουν κοινωνία με την <<εκκλησία >> του οικουμενισμού , κάνανε λάθος ;;

Ας δούμε τι μας λέγουν οι Μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας :

Δεν πρέπει να δοκιμάζουμε την αγιότητα ενός ανθρώπου από τα σημεία και τις προφητείες του, αλλά από την πολιτεία του. Διότι σημεία επετέλεσαν και οι αμαρτωλοί, αλλά και αιρετικοί και άπιστοι, για κάποια ανάγκη ή οικονομία". "Το Πνεύμα το Άγιον ενεργεί και μέσω αναξίων και βεβήλων". "Όταν λοιπόν δης ότι έγινε κάποιο σημείο μέσω αιρετικών και απίστων, για κάποιο λόγο που γνωρίζει ο Θεός, μη θαμπωθής και να μη σαλευθής εκ της Ορθοδόξου πίστεως διότι πολλές φορές και η πίστι του προσερχομένου είναι αυτή που έκαμε το σημείο και όχι η αξία του ποιήσαντος". "Δια τούτο μη νομίσης μεγάλο πράγμα εάν δης κάποιον ανάξιον ή κακόπιστον να κάμη σημείον". "Δια τούτο λοιπόν δεν πρέπει τον καθένα που κάνει σημεία, να τον παραδέχεσθε ως άγιον, αλλά να τον δοκιμάζετε". (P.G. 98, σ. 517-524)

"Πολλοί γαρ εκ των εμπαθών... εθαυματούργησαν", μας λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Λόγος ΛΑ΄, να΄). Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει "Σοφός γαρ ων και ευμήχανος ο Δεσπότης, και δι΄ αναξίων πολλάκις συγχωρεί προλέγεσθαι θαυμαστά και μεγάλα πράγματα" "πολλοί γουν και άλλοι τα μέλλοντα είπον, ανάξιοι όντες, ως ο Ναβουχοδονόσορ, ο Φαραώ, ο Βαλαάμ". (Ε.Π.Ε. τ.2, σ. 626 και τ.14, σ. 252). Και ο Ιούδας σημεία εποίησεν, πλήν ο Χριστός είπε το "καλόν ην αυτώ ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος".

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος μας λέγει "Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν αξιόπιστος η, καν νηστεύη, καν παρθενεύη, καν σημεία ποιή καν προφητεύή, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτου δορά προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος"

Ο Κύριος είπε "εγερθήσονται ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς". Η Αποκάλυψις μάς λέγει ότι ο ψευδοπροφήτης, "ποιεί σημεία μεγάλα, και πυρ ίνα εκ του ουρανού καταβαίνη εις την γην ενώπιον των ανθρώπων και πλανά τους κατοικούντας επί τής γης δια τα σημεία ά εδόθη αυτώ ποιήσαι". Οι Αποστολικές Διαταγές μάς λένε "Ούτε πας ο προφητεύων όσιος ούτε πας ο δαίμονας ελαύνων άγιος. Και γαρ ο του Βεώρ ο μάντις προεφήτευσεν, δυσσεβής ων, και Καϊάφας ο ψευδώνυμος αρχιερεύς. Πολλά και ο διάβολος προλέγει και οι αμφ' αυτόν δαίμονες και ου παρά τούτο μετέστιν (υπάρχει) αυτοίς ευσεβείας σπινθήρ" (P.G. Ι. σ. 1068).

Ρώτησαν κάποτε τον Μέγα Αθανάσιο "πώς και τινές αιρετικοί ποιούσι πολλάκις σημεία;" Ο Μέγας πατήρ απάντησε ως εξής: "Τούτο ημάς ουκ οφείλει ξενίζειν. Ηκούσαμεν γαρ του Κυρίου λέγοντος, ότι πολλοί εν εκείνη τη ημέρα ερούσι: "Κύριε, ουκ εν τω σω ονόματι δαιμόνια εξεβάλομεν, και δυνάμεις πολλάς εποιήσαμεν;" και ερεί αυτοίς:  "Αμήν λέγω υμίν, ουδέποτε έγνων υμάς, αποχωρείτε απ' εμού, εργάται της ανομίας". Πολλάκις γαρ ουχ η πολιτεία του θαυματουργούντός εστιν η την ίασιν εργαζομένη, αλλ' η προς αυτόν πίστις του προσερχομένου ανθρώπου. Γέγραπται γαρ "Η πίστις σου σέσωκέ σε". Πλήν δει και τούτο γινώσκειν, ότι πολλάκις τινές κακόπιστοι καμάτους πολλούς δι' ασκήσεως τω Θεώ προσήγαγον, και την αντιμισθίαν αυτών έλαβον εν τω νυν αιώνι εκ Θεού, το τών ιαμάτων και προρρήσεων χάρισμα, ίνα εν τω αιώνι τω μέλλοντι ακούσωσιν "Απελάβετε τα αγαθά υμών και τους καμάτους υμών, νυν δε λοιπόν ουδέν υμίν κεχρεώστηται" (P.G. 28, 665).

Διδάσκει επίσης ο Χρυσορρήμων και αληθής Πατήρ της Εκκλησίας: «διότι ακριβώς και μέσω του Βαλαάμ ενήργησεν ο Θεός και στον Φαραώ απεκάλυψε τα μέλλοντα και στον Ναβουχοδονόσορα, ακόμη και ο Καϊάφας προφήτευσε χωρίς να γνωρίζει εκείνα τα οποία έλεγε και μερικοί άλλοι έβγαλαν δαιμόνια δίχως να είναι μαζί Του. Επειδή αυτά δεν έγιναν γι’ αυτούς που τα έκαναν αλλά για άλλους, πολλές φορές δε και μέσω αναξίων έγιναν αυτά.» (P.G. 61, 69).

Ας αφήσουμε λοιπόν τους ''προφήτες'' και τις ''προφητείες'' αυτών και ας ασχοληθούμε με την σωτηρία της ψυχής μας, μέσα από την ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ !!

Για να εξακολουθήση όμως κάποιος να είναι Ορθόδοξος, χρειάζεται και κάτι άλλο. Ο επίσκοπός του, με το οποίο έχει «κοινωνία», δεν πρέπει να έχη «κοινωνία» με άλλο επίσκοπο, που δεν είναι Ορθόδοξος!

Ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης, ο οποίος διδάσκει να μην έχουμε καμιά «κοινωνία» με τους αιρετικούς, αλλά και με όσους «κοινωνούν» με αιρετικούς. Λέει συγκεκριμένα:

«του αγίου Αθανασίου, προστάσσοντος μηδεμίαν κοινωνίαν έχειν ημάς προς τους αιρετικούς, αλλά μηδέ προς τους κοινωνούντας μετά των ασεβών»!

--«Οι επίσκοποι δεν επιτρέπεται να πράττουν όπως αυτοί θέλουν (“προς το δοκούν”), αλλά είναι δέσμιοι των εντολών και των Ιερών Κανόνων».

Ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος :«Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ, ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῆ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο». (P.G. 99. 1049 Α). Καί ἀλλοῦ λέγει: «Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α). Δηλαδή: «Ἄλλοι μέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν τελείως, ἄλλοι δέ, καίτοι ἐσωτερικῶς δέν ἀσπάσθηκαν τήν κηρυττομένην κακοδοξίαν, συναπωλέσθησαν ὅμως μέ τούς λοιπούς λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετ’ αὐτῶν» (P.G. 99, 1164A).

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης, ἀκολουθώντας τὸ Μ. Ἀθανάσιο, ἀπαγορεύει τὴν «κοινωνία» ὄχι μόνο μὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ μὲ ἐκείνους ποὺ ἐπικοινωνοῦν μὲ αἱρετικούς.

Λέγει:

«τοῦ τε Ἁγίου Ἀθανασίου προστάσσοντος μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν ἡμᾶς πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ μὴν μηδὲ πρὸς τοὺς κοινωνοῦντας μετὰ τῶν ἀσεβῶν»

(Ἐπιστολαί, 466, l.17-18).

Καὶ ὁ Πατριάρχης Κων/πόλεως, ἅγιος Γερμανὸς ὁ νέος, συμβουλεύει τὴν ἀποχὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ ἐκείνους τοὺς «ὀρθόδοξους» ποὺ κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς Λατίνους. Συμβούλευε ἀκόμα τους λαϊκούς, νὰ φεύγουν ὁλοταχῶς ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, ποὺ ἔδειξαν ὑποταγὴ στοὺς Λατίνους, καὶ μήτε σὲ Ἐκκλησία ποὺ ἐκεῖνοι λειτουργοῦν νὰ πηγαίνουν, μήτε νὰ παίρνουν εὐλογία ἀπὸ τὰ χέρια τους. Καλύτερα νὰ προσεύχεστε μόνοι στὰ σπίτια σας, παρὰ νὰ συγκεντρώνεστε στὴν ἐκκλησία μαζὶ μὲ τοὺς Λατινόφρονες κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.

Λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:

"Οι της την κοινωνίαν εαυτούς διαστέλλοντες", οι χωριζόμενοι αυτοί, οχι μόνον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά ΤΙΜΗΣ της ΠΡΕΠΟΥΣΗΣ, ως ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ, είναι ΑΞΙΟΙ, επειδή όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών. Ορα και τον λα΄αποστολικόν. (Ιερόν Πηδάλιον, έκδ.Παπαδημητρίου 1970κ, σελ. 358κ).

Ο Άγιος Μάρκος Ο Ευγενικός , προσθέτει: φεύγετε ουν και υμείς, αδελφοί, την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων. ΄Ίδε εγώ Μάρκος ο αμαρτωλός λέγω υμίν ότι ο μνημονεύων του πάπα ως ορθοδόξου αρχιερέως ένοχος έστι πάντα τον λατινισμόν εκπληρώσαι μέχρι και αυτής της κουράς των γενείων . Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ου θαυμαστόν. Αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Ου γαρ ουν, ει και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης, ων το τέλος έσται κατά τα έργα αυτών… Στήσετε, κρατούντες τας παραδόσεις, ας παρελάβατε, τας τε εγγράφους και αγράφους, ίνα μη τω των αθέσμων πλάνη συναπεχθέντες εκπέσητε του ιδίου στηριγμού.

Αγιος Γερμανός Β΄ Κωνσταντινουπόλεως (1222-1240):

"Εξορκίζω όλους τους λαϊκούς, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τους ιερείς που υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και μήτε σε εκκλησία να συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε να παίρνετε οποιαδήποτε ευλογία από τα χέρια τους. Είναι καλύτερα να προσεύχεσθε στο Θεό στα σπίτια σας μόνοι, παρά να συγκεντρώνεσθε στην εκκλησία μαζί με τους Λατινόφρονες. Ει’ δ’ άλλως, θα υποστήτε την ίδια κόλασι μ’ αυτούς".

Τελειώνοντας με το του Αγίου Απόστολου Παύλου : ( Παρακαλούμε λοιπόν εσάς, αδελφοί……  στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν. Θες. Β’ . ) (ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μή τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. 

8 ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 

9 ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. )Γαλ. Α’

Παρακαλώ λοιπόν και εγώ ο αμαρτωλός , αγαπητοί φίλοι , φεύγετε , φεύγετε , από την πονηράν και βδελυρή , αίρεση του οικουμενισμού ,και της εκκλησίας του  , και  παρακαλέσατε τον Θεόν μετα θερμής προσευχής και δακρύων ,να σας φωτίσει , να σας δήξη τον δρόμο της επιστροφής στην ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ , << ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας. …. Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευσόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ,  ᾿Εγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, 

 καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. …

….ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου, καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου, καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου. …

…. οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ' ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ… 

… ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰσί, καθὼς ἐγὼ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰμί. 

 ἁγίασον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου· ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστι. >>Ιωαν. 17 .

Αμήν γένοιτο πάντας τους καλοπροαίρετους , χριστιανούς αξίωση της Βασιλείας Του !