ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΤΡΙΠΛΟ ΑΞΙΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΤΡΙΠΛΟ ΑΞΙΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο μέγας Προφήτης, Ιερεύς ,Βασιλεύς

Στά χρόνια πού προηγήθηκαν από τήν έλευση τοΰ Κυρίου Ίησού Χρι­στού στόν κόσμο, τα χρόνια της Πα­λαιάς Διαθήκης, τρία κατεξοχήν προνομι­ούχα γένη ύπήρχαν: τό βασιλικό, τό ιερα­τικό και τό προφητικό. Οί βασιλείς, οί ιερείς και οί προφήτες στόν παλαιό Ισραήλ κατείχαν μεταξύ των ανθρώπων τή μέγι­στη έξουσία, δοσμένη άπό τόν Θεό- τά δύο πρώτα γένη κληρονομικά, ένώ τό τρί­το μέ ειδική έκλογή και ανάδειξη άπό τόν ίδιο τόν Κύριο. Μέ τήν άνάδειξή τους σ' ένα άπό τά τρία αύτά κορυφαία άξιώματα οί έκλεγμένοι άπό τόν Θεό βασιλείς, ιε­ρείς και προφήτες χρίονταν (άλείφονταν δηλαδή) μέ ειδικό εύώδες έλαιο.

Τήν χρί­ση μέ τό έλαιο αύτό - πού προοριζόταν άποκλειστικά γι' αύτόν τόν σκοπό και γιά απολύτως κανένα άλλον - τήν τελούσε ένας άνθρωπος τοΰ Θεού, ιερέας και ό ίδιος ή προφήτης, χύνοντας τό πολύτι­μο αύτό αρωματικό λάδι στό κεφάλι τού νέου προφήτη, βασιλιά ή ιερέα. Μέ τόν τρόπο αύτό δηλωνόταν ότι ό συγκεκριμέ­νος άνθρωπος ήταν έκλεγμένος καϊ διορι­σμένος άπό τόν Θεό νά γίνει όργανο δικό Του γιά τή διακυβέρνηση τού λαού. Άπό τότε καϊ έπειτα ονομαζόταν «χριστός Κυ­ρίου», δηλαδή χρισμένος άπό τόν Θεό, κα; όλοι ήταν ύποχρεωμένοι νά τόν άνα γνωρίζουν ώς τέτοιον.

Κανένα άπό τά προνομιούχα αύτά πρό­σωπα τοΰ ισραηλιτικού λαοϋ δέν συγ­κέντρωνε στό πρόσωπο του καϊ τά τρία άξιώματα ταυτοχρόνως. Πολύ σπάνια ήταν ή περίπτωση ένα πρόσωπο νά κα­τέχει συγχρόνως δύο άπό τά τρία άξιώ­ματα (όπως π.χ. ό Δαβίδ, πού ήταν βα σιλιάς και προφήτης μαζί). ΓΓ αύτό καϊ δι­άχυτος πόθος έπικρατοϋσε στήν Παλαιό Διαθήκη νά έμφανιστεΐ ό Μεσσίας, πού θά συνένωνε έπάνω Του και τά τρία αύτά άξιώματα στόν ύψιστο βαθμό- θά ήταν μέγας προφήτης, βασιλεύς καϊ ιερεύς.

Ο πόθος αύτός τοΰ παλαιού ισραηλι­τικού λαού έκπληρώθηκε μέ τήν έλευση στόν κόσμο τού Κυρίου 'Ιησού Χριστού. Αύτός είναι ό μοναδικός άνθρωπος πού στό πανάγιο πρόσωπο Του συνένωσε καϊ τά τρία άξιώματα. Υπήρξε ό μέγας Προφήτης, Ιερεύς και Βασιλεύς. ΓΓ αύτό καϊ ονομάσθηκε Χριστός, μέ τό Χ γραμμέ­νο τώρα μέ κεφαλαίο γράμμα. Διότι ό Κύ­ριος 'Ιησούς δέν χρίσθηκε όπως οί ύπό- λοιποί «χριστοί», μέ υλικό μύρο, άλλά, καθώς λέει ό άγιος Γρηγόριος ό Θεολό­γος, «παρουσία όλου τοΰ χρίοντος», της θεότητός Του δηλαδή. «Χρΐσις γάρ αϋτη τής άνθρωπότητος»· ή θεότητά Του είναι ολόκληρη καϊ διαρκώς παροΰσα και χρί­ει τήν ανθρώπινη φύση Του1. Ό "Ιδιος ήταν και «ό χρίων και ό χρισμένος- χρίων ώς Θεός έαυτόν ώς άνθρωπον»2 και καθιστάμενος συγχρόνως ύψιστος Προ­φήτης και Διδάσκαλος, μέγας Άρχιερεύς και αιώνιος Βασιλεύς. Λέγεται βέβαια και ότι χρίεται άπό τόν Πατέρα διά τοΰ Αγίου Πνεύματος. Είναι άκριβώς τό ϊδιο, διότι τά τρία θεία Πρόσωπα έχουν κοινή ενέργεια.

Τά τρία αύτά άξιώματα στόν Θεάνθρω­πο Κύριο είναι άχωρίστως ένωμένα στό πρόσωπο Του καϊ έτσι έμφανίζονται στήν έπί γής πορεία Του και στό άπολυτρω- τικό έργο πού ήλθε νά έπιτελέσει στόν κό­σμο. Τό προφητικό Του άξίωμα τό άσκεΐ ό Κύριος κυρίως όταν διδάσκει καϊ νομοθε­τεί, έξαγγέλλει δηλαδή στούς άνθρώπους τήν άλήθεια περί Θεού καϊ φωτίζει τό νοϋ τους, προκειμένου νά τούς άπαλλά- ξει άπό τό σκοτάδι τού ψεύδους πού είχε έγκαταστήσει μέσα τους ή έξουσία τοΰ διαβόλου. Συγχρόνως όμως έκεΐ άσκεΐ καϊ τό βασιλικό Του άξίωμα, καθώς ό Κύριος διδάσκει καϊ νομοθετεί οχι όπως οί παλαι­οί προφήτες («τάδε λέγει Κύριος»), άλλά μέ ϋψιστη έξουσία καϊ κύρος: «έγώ λέγω ύμΐν» (Ματθ. ε' 22 κ.ά.). Στά έκπληκτι- κά Του θαύματα έπίσης, μέ τά όποια έπι- κυρώνεται ή θεία διδασκαλία Του, πάλι ή έξουσία Του και τό βασιλικό άξίωμα έμφαίνεται. Κυρίως όμως τό βασιλικό άξί­ωμα τό άσκεΐ στήν κατάσταση τής δόξης Του μετά τή Σταύρωση, τήν Ανάσταση και τήν Άνάληψή Του, τελευταία δέ βασι­λική Του ένέργεια θά είναι ή τελική κρίση τοΰ κόσμου κατά τή Δευτέρα Του Παρου­σία. Τό άρχιερατικό Του έξάλλου άξίωμα τό άσκεΐ κυρίως στήν άπολυτρωτική Του καϊ έξιλαστήρια έπί τοΰ Σταυρού θυσία,

όταν ώς ύψιστος θύτης συγχρόνως καϊ θύμα προσφέρει τό αίμα Του γιά τήν άφε­ση των άμαρτιών μας και τήν άπολύτρω- ση. Άλλά και μετά τήν Ανάσταση καϊ Άνά­ληψή Του, όταν πλέον κατέχει ώς Βασι­λεύς τήν ύψιστη έξουσία «έν ούρανψ και έπί γής» (Ματθ. κη' 18), πάλι συνεχίζει τό άρχιερατικό Του έργο, μεσιτεύοντας στόν Πατέρα Του γιά έμάς («έντυγχάνων ύπέρ ήμών»· βλ. Έβρ. ζ' 25).

Συνεπώς ό Κύριος τό τριπλό αύτό άξί­ωμα δέν τό κατέχει γιά τόν 'Εαυτό Του, άλλά γιά έμάς. Μέ τό προφητικό Του άξί­ωμα καϊ τήν άλήθεια πού έκπηγάζει άπό τό πανάγιο Πρόσωπο Του φωτίζει τή σκοτισμένη μας διάνοια. Μέ τό άρχιερα­τικό Του άξίωμα καθαρίζει τή διεφθαρ­μένη μας καρδιά μέ τό πανάγιο αΐμα Του καϊ τήν καθιστά έξαγνισμένη, «δεδικαιω- μένην» ένώπιον τοΰ Θεού Πατρός. Και μέ τό βασιλικό Του άξίωμα ένισχύει και αγιά­ζει τήν έξασθενημένη μας θέληση στό νά συμμετέχουμε καϊ μεΐς στή δική Του αιώ­νια νίκη καϊ θρίαμβο. Μ' ένα λόγο ό Κύ­ριος μέ τό τριπλό Του άξίωμα καθίσταται γιά όλη τήν Εκκλησία Του καϊ τόν κάθε χριστιανό χωριστά «σοφία άπό Θεού (προφητικό άξίωμα), δικαιοσύνη τε ^δι­καίωση: άρχιερατικό) και άγιασμός (βα­σιλικό) και άπολύτρωσις (τό άποτέλεσμα καϊ τών τριών)» (Α' Κορ. α' 30).

Και όχι μόνο χαρίζει όλα αύτά σέ μάς ό Κύριος, άλλά και μέ τά ιερά Μυστήρια τοΰ άγίου Βαπτίσματος και τοΰ ιερού Χρί­σματος μάς καθιστά ικανούς νά συμμετέ­χουμε στό τριπλό Του άξίωμα. Γινόμαστε δηλαδή καϊ μεΐς μέσα στήν 'Εκκλησία τοΰ Χριστού προφήτες, ιερείς και βασιλείς.

Ύψιστη αύτή τριπλή τιμή, γιά τήν ό­ποια θά μιλήσουμε χωριστά σέ έπόμενα άρθρα μας.

[1]          Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος Θεολογικός 4ος, Περί Υίού, ΚΑ', PG 36, 132.

2.         Ίω. Δαμασκηνού, "Εκδοσις ακριβής τής Ορθοδό­ξου Πίστεως, PG 94,1161.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”