Για την συνείδηση (Αββά
Δωροθέου)
'Όταν ό Θεός δηµιούργησε
τόν ανθρωπο, 'έβαλε µέσα του ένα θείο σπέρµα, σάν ενα είδος λογισµοϋ πιό θερµού
και φωτεινοϋ, νά εχει τή θέση της σπίθας, γιά νά φωτίζει τό νου και νά του
δείχνει νά ξεχωρίζει τό καλό από τό κακό'. Αυτό ονοµάζεται συνείδηση, και
είναι ό φυσικόο νόµοι; ('Ιωαv. Χρυσ. Ρ. G. 49, 131-133). Αύτό είναι τά πηγάδια
πού άνοιγε ό 'Ιακώβ, όπως άκριβώς είπαν οι Πατέρες, και τά παράχωναν οι
Φιλισταϊοι (Γεν. 26, 15). Μ' αυτό τό νόµο, δηλαδή µέ τή συνείδηση,
συµµορφώθηκαν οι Πατριάρχες και ολοι οι άγιοι πού εζησαν πρίν από τό γραπτό
νόµο και εύαρέστηοσν στό Θεό. 'Επειδή όμως αυτή παραχώθηκε και καταπατήθηκε από
τούς ανθρώπους µέ την προοδευτική εξάπλωση της αμαρτιας, χρειαστήκαµε το γραπτό
νόµο, χρειαστήκαµε τούς Αγίους Προφήτες,
