xristianorthodoxipisti.blogspot.gr ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΕΙΜΕΝΑ / ΑΡΘΡΑ
Εθνικά - Κοινωνικά - Ιστορικά θέματα
Ε-mail: teldoum@yahoo.gr FB: https://www.facebook.com/telemachos.doumanes

«...τῇ γαρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως· και τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἐπι ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν...» (Εφεσίους β’ 8-10)

«...Πολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι ποιούντες. αλλ’ούν τον λόγον του Θεού ουδείς ώφειλε νοθεύειν διά την ιδίαν αμέλειαν, αλλ’ ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν, ίνα μή υπόδικοι γενώμεθα, μετά της των εντολών παραβάσεως, και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως...» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής p.g.90,1069.360)

ΠΡΟΣ «ΚΟΙΝΟΝ ΠΟΤΗΡΙΟΝ» ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΩΝ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΔΙΑ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ;

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση

Ἡ ἐμπλοκή τοῦ Πάπα εἰς τούς ἑορτασμούς ἀποσκοπεῖ εἰς τήν προβολήν τοῦ πρωτείου του καί τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ

TO 2013 συμπληρώνονται χίλια ἑπτακόσια ἔτη (1700) ἀπό την ἔκδοση τοῦ γνωστοῦ «Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων» (313), το ὁποῖο συνυπέγραψαν οἱ δύο τότε συναυτοκράτορες Μ.Κωνσταντῖνος και Λικίνιος. Με ἀφορμή τήν ἐπέτειο αὐτή ὀργανώνονται ἀπότήν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ἑορταστικές ἐκδηλώσεις, λόγῳ τοῦ ὅτι μία σερβική πόλις θεωρεῖται γενέτειρα τοῦ Μ. Κωνσταντίνου.
1. Τό «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων» εὐνοοῦσε τό Χριστιανισμό καί ἄνοιγε τόν δρόμο γιά τό πρῶτο στηνἱστορία χριστιανικό κράτος.
Κατά τήν ἐπικρατέστερη πράγματι στήν ἱστορική ἔρευνα ἄποψη ὁ Μ.Κωνσταντῖνος γεννήθηκε στην Ναϊσσό τῆς Ἄνω Μοισίας, στήν σημερινή πόλη Νίς τῆς Σερβίας, ὄχι πρό τοῦ 280, ἴσως τό 288, ὡς υἱός τοῦ Ρωμαίου ἀξιωματικοῦ Κωνσταντίου Χλωροῦ, μετέπειτα καίσαρος καί αὐγούστου, καί τῆς Ἑλληνίδος Ἑλένης, ἀπό τό Δρέπανο τῆς Βιθυνίας, τό ὁποῖο μετονομάσθηκε στη συνέχεια ἀπό τόν αὐτοκράτορα υἱό της, Μ.Κωνσταντῖνο,προς τιμήν της σε Ἑλενόπολη [1].


Στήν προοδευτική στροφή τοῦ Μ. Κωνσταντίνου πρός τό Χριστιανισμό, μέχρις ὅτου καταλήξει προστάτης καί εὐεργέτης τῆς Ἐκκλησίας καί καταστήσει τόν Χριστιανισμό ἐπίσημη θρησκεία τῆς μεγάλης ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, μέχρις ὅτου δηλαδή θεμελιώσει τό πρῶτο στήν ἱστορία χριστιανικό κράτος, σημαντικό σταθμό σ᾽ αὐτήν τήν πορεία ἀποτελεῖ τό λεγόμενο «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων». Ὡς αὐτοκρατορικό κείμενο το κυκλοφόρησε στήν Ἀνατολή ὁ συναυτοκράτωρ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου Λικίνιος, περιελάμβανε ὅμως τίς ἀποφάσεις τις ὁποῖες ἀπό κοινοῦ ἔλαβαν στά Μεδιόλανα (= σημερινό Μιλᾶνο) οἱ δύο συναυτοκράτορες Μ.Κωνσταντῖνος καί Λικίνιος (Φεβρουάριος τοῦ 313), πού ἐκφράζουν περισσότερο την θέληση καί τήν ἀπόφαση τοῦ Μ.Κωνσταντίνου, καί λιγώτερο τοῦ Λικινίου, νά παύσουν οἱ φοβεροί καί
ἄδικοι διωγμοί τῆς ρωμαϊκῆς πολιτείας ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν και νά ἐπιτραπεῖ καί εἰς αὐτούς να ἀσκοῦν ἐλεύθερα τά τῆς πίστεως καί τῆς λατρείας τους, ὅπως αὐτό αὐτονοήτως ἴσχυε γιά τούς ἄλλους ὑπηκόους τῆς αὐτοκρατορίας, ἀκόμη καί γιά τούς Ἰουδαίους. Γιά νά μη φανεῖ δέ στούς εἰδωλολάτρες ὅτι ἡ πολιτεία ἐγκαταλείπει τήν πατρῴα θρησκεία τῆς πλειονότητος τῶν ὑπηκόων καί στρέφεται ἐμφανῶς ὑπέρ τῶν μέχρι τότε μετά μίσους διωκομένων Χριστιανῶν, πού ἀποτελοῦσαν μειονότητα, οἱ ἀποφάσεις τῶν Μεδιολάνων ἐμφανίσθηκαν ὡς εἰσηγούμενες τήν ἀνεξιθρησκία γιά ὅλους τούς ὑπηκόους τῆς αὐτοκρατορίας, ὥστε νά ἀποτρέπονται σκέψεις γιά εὔνοια ὑπέρ τῶν Χριστιανῶν, καί αὐξηθεῖ το μῖσος ἐναντίον τους. Εἶναι ὅμως σαφές ἀπό τήν ἱστορική πραγματικότητα ὅτι ὁ συγκρητισμός, ἡ ἀνάμειξη δηλαδή διαφόρων θρησκειῶν πού ἐπιστεύοντο ἐλεύθερα στήν ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, ἐκ τῆς ὁποίας ἀναμείξεως προῆλθε καί τό κίνημα τοῦ Γνωστικισμοῦ, ἀποτελεῖ βασικό γνώρισμα τῆς θρησκευτικῆς πολιτικῆς τῶν πρό τοῦ Μ. Κωνσταντίνου Ρωμαίων αὐτοκρατόρων. Ἑπομένως καί πρό τοῦ «Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων» ὑπῆρχε ἀνεξιθρησκία, ἡ ὁποία ἐξαιροῦσε ἀδίκως μόνον τους Χριστιανούς. Για τόν λόγο αὐτό τό «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων» δέν πρέπει νά θεωρεῖται ὅτι εἰσηγεῖται την γενική ἀρχή τῆς ἀνεξιθρησκίας, ἀλλά κυρίως ὅτι θεραπεύει τήν ἄνιση μεταχείριση τῶν Χριστιανῶν, σέ σχέση μέ τους ὀπαδούς τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τό κείμενο τοῦ «Διατάγματος», τό ὁποῖο ἐξέδωκε στίς 15 Ἰουνίου τοῦ 313 ὁ Λικίνιος μετά τήν θριαμβευτική του εἴσοδο στην Νικομήδεια και το ἀπηύθυνε πρός τόν ἔπαρχο τῆς Βιθυνίας. Πρόκειται δηλαδή γιά διάταγμα πού ἐξέδωκε ὁ Λικίνιος στην Νικομήδεια μέ βάση τήν συμφωνία τῶν Μεδιολάνων. Παραθέτουμε σέ νεοελληνική μετάφραση τό κύριο μέρος τοῦ Διατάγματος καί σέ ὑποσημείωση το κείμενο, ὅπως τό παραθέτει ὁ ἱστορικός Εὐσέβιος κατά μετάφραση ἀπό τό λατινικό πρωτότυπο:
«Ὅταν ἐγώ Κωνσταντῖνος ὁ Αὔγουστος, καί ἐγώ Λικίνιος ὁ Αὔγουστος εἴχαμε τήν εὐτυχία νά συναντηθοῦμε στά Μεδιόλανα καί νά συζητήσουμε ὅλα τά σχετικά μέ τό κοινόν συμφέρον καί ὄφελος, κρίναμε ὅτι μεαξύ τῶν ἄλλων ζητημάτων πού θά ὠφελοῦσαν τούς πάντες, πρῶτο καί κύριο ἐπεβάλλετο να ρυθμιστῆ ἐκεῖνο πού σχετίζεται με τόν σεβασμό πρός τό Θεῖον· δηλαδή νά χορηγήσουμε στούς Χριστιανούς καθώς καί σέ ὅλους τους ἄλλους τήν ἐλευθερία νά ἀκολουθοῦν ὁποιαδήποτε θρησκεία ἐπιθυμεῖ ὁ καθένας, ὥστε ὁποιαδήποτε καί ἄν εἶναι ἡ θεότης καί ἡ οὐρανία δύναμις νά διάκειται εὐμενῶς ἀπέναντι ἡμῶν καί ἀπέναντι ὅλων ἐκείνων πού βρίσκονται ὑπό τήν ἐξουσία μας. Ὅθεν κρίναμε δίκαιο καί συνετό νά υἱοθετηθῆ ἡ πολιτική αὐτή, ὥστε οὐδείς νά στερῆται τῆς εὐκαιρίας νά ἀφοσιωθῆ εἴτε στή λατρεία τῶν Χριστιανῶν, εἴτε σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη θρησκεία βρίσκει καταλληλότερη γιά τόν ἑαυτό του, οὕτως ὥστε νά μᾶς παρέχη σέ κάθε ζήτημα ἡ Ὑψίστη Θεότης, πού τή λατρεία της ἀσκοῦμε μέ τέτοια ἐλευθεροφροσύνη, τήν ποθητή Της εὔνοια καί ἀγαθότητα. Κατά συνέπεια, πρέπει νά γνωρίζη ἡ καθοσίωσή σου ὅτι ἀποφασίσαμε νά καταργηθοῦν ὅλοι οἱ σχετικοί μέ τούς Χριστιανούς περιορισμοί πού περιλαμβάνονταν σέ προγενέστερες ἐπιστολές μας πρός σέ, καί ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά ἀκολουθήση τή θρησκεία τῶν Χριστιανῶν εἶναι ἀπεριόριστα ἐλεύθερος ἄνευ παρεμβάσεων ἤ ἐνοχλήσεων, νά τήν ἀκολουθήσῃ. Κρίναμε ὅτι ἔπρεπε νά τό ἐξηγήσουμε πλήρως στήν καθοσίωσή σου, ὥστε να γνωρίζης ὅτι παραχωρήσαμε στους ἐν λόγῳ Χριστιανούς ἀπόλυτη ἐλευθερία νά ἀσκοῦν τή λατρεία τους. Ἀντιλαμβάνεται, βεβαίως, ἡ καθοσίωσή σου, ὅτι ἐφ᾽ ὅσον τούς παραχωρήσαμε αὐτό τό δικαίωμα καί οἱ ἄλλοι ὁμοίως ἔ χουν, πρός χάριν τῆς εἰρήνης τῆς βασιλείας μας, ἀπόλυτη ἐλευθερία νά ἐκλέγουν καί νά τιμοῦν ὅποια θρησκεία θέλουν. Και τοῦτο ἀποφασίστηκε, γιά νά μη φανῆ ὅτι μειώνουμε ὁποιαδήποτε θρησκεία ἤ λατρεία. Γιά τήν περίπτωση τῶν Χριστιανῶν ἀποφασίσαμε νά θεσπίσουμε τίς ἀκόλουθες ἐπιπρόσθετες διατάξεις»[2].
Στήν συνέχεια τοῦ Διατάγματος ἀκολουθοῦν ἐντολές γιά ἄμεση ἀπόδοση στίς xριστιανικές κοινότητες τῶν τόπων λατρείας, ὅπως και τῶν περιουσιῶν τους πού εἶχαν δημευθῆ εἴτε βρισκόταν ἀκόμη στην κατοχή τοῦ δημοσίου εἴτε εἶχαν παραχωρηθῆ σέ ἰδιῶτες. Ἑπομένως οἱ ἀποφάσεις τῶν Μεδιολάνων ἐνέταξαν κατ᾽ ἰσονομίαν καί τόν μέχρι τότε διωκόμενο Χριστιανισμό στά πλαίσια μιᾶς θεσμικά κατοχυρωμένης ἀνεξιθρησκίας και θρησκευτικῆς ἐλευθερίας[3], καί ἄνοιξαν πλέον τόν δρόμο μέσα στά ἑπόμενα δέκα ἔτη, γιά νά θεμελιωθεῖ το πρῶτο καί μοναδικό σέ πολιτισμική καρποφορία καί χρονική διάρκεια χριστιανικό κράτος, τόν δρόμο ἐπίσης γιά τήν πλήρη ἐκχριστιάνιση τῆς Εὐρώπης, πού τώρα δυστυχῶς ἔχει σχεδόν ἀποχριστιανισθῆ[4].
Χωρίς ἀμφιβολία τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων μέ τήν ἐπίσημη νομική κατοχύρωση τῶν δύο ἀρχῶν, δηλαδή τῆς ἐντάξεως καί τοῦ Χριστιανισμοῦ στήν ἀρχή τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἀλλά καί τῆς ἐλευθερίας συνειδήσεως τῶν Ρωμαίων γιά τήν ἐπιλογή ὁποιασδήποτε θρησκευτικῆς πίστεως καί εἰδικότερα τῆς χριστιανικῆς, εὐνοοῦ σε κυρίως τόν Χριστιανισμό[5]. Μέ βάση τήν ἀμάχητη αὐτή διαπίστωση, ὅπως προκύπτει ἀπό τίς πηγές καί τήν ἱστορική ἔρευνα, ὅτι το «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων» εὐνοοῦσε κυρίως τόν Χριστιανισμό καί ἄνοιγε τόν δρόμο γιά τό μεγαλειῶδες χριστιανικό κράτος τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, γιά τήν χριστιανική Οἰκουμένη καί τήν χριστιανική Εὐρώπη, μποροῦμε νά κάνουμε μερικές σκέψεις καί νά προβοῦμε σε κάποιες ἐκτιμήσεις γιά τίς προγραμματισμένες ἑορταστικές ἐκδηλώσεις στήν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας με ἀφορμή τήν συμπλήρωση χιλίων ἑπτακοσίων ἐτῶν (1700) ἀπό την ἔκδοση τοῦ «Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων».
2. Ὁ πάπας κέντρο τῶν ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων. Ἐμπόδιο ὁ ἐπίσκοπος Ἀρτέμιος· γι᾽ αὐτό καθαιρέθηκε.
Παρατηροῦμε ἐν πρώτοις ὅτι ἔχει δοθῆ πολύ μεγάλη δημοσιότητα στο γεγονός αὐτό· συναντήσεις ἐπί συναντήσεων, συσκέψεις ἐπί συσκέψεων καί ἰδιαίτερα ἀπόδοση μεγάλης σημασίας στό ἐάν στίς ἐκδηλώσεις θά λάβει μέρος καί ὁ πάπας τῆς Ρώμης. Φαίνεται μάλιστα ὅτι τίθενται κάποιοι ὅροι στίς διμερεῖς συναντήσεις μεταξύ Βατικανοῦ καί Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, ἀπό τούς ὁποίους θά ἐξαρτηθεῖ τό ἐάν ὁ πάπας θα ἀποδεχθεῖ τήν πρόσκληση, την ὁποία εἶναι ἀποφασισμένη νά ἀποστείλει ἡ Σερβική Ἐκκλησία. Καί οἱ ὅροι αὐτοί ἀσφαλῶς ἔχουν σχέση μέ τό πῶς θά προβληθεῖ ἀνά τόν κόσμο ἡ ἐξέχουσα, ἡ πρωτεύουσα θέση τοῦ Ρωμαίου ποντίφηκα, μεταξύ ὅλων τῶν Χριστιανῶν ἡγετῶν, πῶς δηλαδή θά προβληθεῖ τό πρωτεῖο τοῦ πάπα, πού ἀποτελεῖ ἀκανθῶδες καί δυσεπίλυτο πρόβλημα ἀνά τους αἰῶνες, γιατί τορπιλίζει τό συνοδικό πολίτευμα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας· κινδυνεύει μάλιστα νά τορπιλίσει καί τόν ἀπό τριακονταετίας (1980 καί ἑξῆς) διεξαγόμενο προσχηματικό καί ἀντιπατερικό διάλογο μεταξύ Ὀρθοδόξων και Ρωμαιοπαπικῶν.
Ἡ μέχρι τῶν ἡμερῶν μας σφόδρα ἀντιπαπική Ἐκκλησία τῆς Σερβίας, πού ἔχει καθαγιάσει μέ αἵματα μαρτύρων τήν ἀπορριπτική τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ στάση της καί ἔχει ἀναδείξει στίς ἡμέρες μας μεγάλες μορφές ἀντιπαπικῶν Ἁγίων καί Θεολόγων, ὅπως τοῦ Ἁγίου Νικολάου (Βελιμίροβιτς) καί τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου (Πόποβιτς), ἔχει καμφθῆ, ἔχει κλίνει γόνυ στούς ἰσχυρούς σχεδιαστές τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου, τοῦ πανθρησκειακοῦ Συγκρητισμοῦ καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχει χάσει τό κάλλος καί τήν ὀμορφιά τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ἔχει προσχωρήσει στήν δυσείδια, στήν ἀσχημοσύνη, τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐνῶ μέχρι πρίν μερικές δεκαετίες, ἀκολουθοῦσα γνωμάτευση τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου, σχετική μέ τις συμπροσευχές, ἠρνεῖτο ὀρθῶς να ἀνταποκριθεῖ σέ πρόσκληση τῶν Ρωμαιοπαπικῶν τοῦ Βελιγραδίου να συμμετάσχει στήν ἑβδομάδα τῶν συμπροσευχῶν, τώρα ἀγωνιᾶ και πράττει τό πᾶν, ὥστε νά δεχθεῖ ὁ πάπας νά ἔλθει στίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις γιά τό «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων», νά προΐσταται μάλιστα σ᾽ αὐτές ὡς ὁ ἐπικεφαλῆς ὅλων τῶν πατριαρχῶν καί προκαθημένων, ὅπως πράγματι ἀνεγνωρίζετο ὡς πρωτεύων τῇ τιμῇ καί ὄχι τῇ ἐξουσίᾳ κατά τήν πρό τοῦ σχίσματος περίοδο, μετά ταῦτα ὅμως ὡς αἱρετικός εὑρίσκεται ἐκτός Ἐκκλησίας και ὑπόκειται εἰς τά ἀναθέματα πού ἰσχύουν γιά τούς αἱρετικούς.
Ἔχει ἀλλάξει τελείως τήν γραμμή πλεύσεως ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας στήν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπό τῆς στιγμῆς μάλιστα τῆς ἐκλογῆς τοῦ νέου πατριάρχου Εἰρηναίου, ὁ ὁποῖος διαρκῶς προκαλεῖ τήν ὀρθόδοξη εὐαισθησία και αὐτοσυνειδησία μέ ὅσα λέγει και ὅσα πράττει, βοηθούμενος ἀπό την γνωστή τριάδα τῶν πρώην καλῶν καί Ὀρθοδόξων ἱεραρχῶν καί καθηγητῶν. Ὁ διωχθείς καί καθαιρεθείς ἀντικανονικῶς ἐπίσκοπος Ράσκας καί Πριζρένης Ἀρτέμιος, μετά τῶν ἐκλεκτῶν συνεργατῶν καί τῆς πληθύος τῶν μοναχῶν τοῦ Κοσσυφοπεδίου, ἔπρεπε καί γιά τόν λόγο αὐτό νά ἐκβληθῆ τῆς ἱεραρχίας, ὥστε νά μήν ὑπάρχουν μέσα στους κόλπους της ἀντιπαπικές, ἀντιοικουμενιστικές, δηλαδή ὀρθόδοξες φωνές. Ἔπρεπε νά ἐκκαθαρισθεῖ τό ἔδαφος ἀπό τούς «φανατικούς», τούς ζηλωτάς, γιά νά μπορέσει νά ἔλθει ὁ πάπας στή Σερβία. Ἡ Ἀλήθεια ὅμως ἔχει τό δικό της ἔδαφος· δέν μπορεῖ κανείς νά την ἐκτοπίσει· ἐκτοπίζονται μόνοι τους ὅσοι δέν πορεύονται τήν ὁδόν τῆς Ἀληθείας.
3. Μακάρι στίς ἐκδηλώσεις νά προχωρήσουν καί στό «κοινό ποτήριο», γιά νά ξεκαθαρίσει ἡ κατάσταση.
Ἔχουν δοθῆ τέτοιες διαστάσεις καί τόση σημασία στίς ἑορταστικές αὐτές ἐκδηλώσεις, ὥστε μεγεθυντικά πολλοί πιστεύουν ὅτι δέν ἀποκλείεται κατά τήν συνάντηση αὐτή τοῦ πάπα μέ τούς ὀρθοδόξους πατριάρχας καί προκαθημένους να προχωρήσουμε ἀκόμη καί σέ κοινό ποτήριο, νά γίνει δηλαδή καί συλλείτουργο, νά κοινωνήσουν ἀπό τό ἴδιο ποτήριο. Αὐτό βέβαια τό εὔχονται ἀνά τούς αἰῶνες ὅλοι οἱ Ἅγιοι καί το εὐχόμεθα ὅλοι μας, ὑπό τήν ἀναγκαία καί ἀπαραίτητη προϋπόθεση ὅτι ὁ πάπας θά ἀποκηρύξει ὅλες τις αἱρέσεις καί τίς πλάνες του καί θα ἐπιστρέψει ἐν μετανοίᾳ εἰς την Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Διαφορετικά δεν θά ἔχουμε ἀληθινή ἕνωση, ἀλλά ψεύτικη, ὅπως ἔγινε καί στό παρελθόν μέ τίς ψευδοσυνόδους τῆς Λυών (1274) καί τῆς Φερράρας - Φλωρεντίας (1438-1439). Καί ἐπειδή ὁ ἑωσφορικός Παπισμός δέν πρόκειται ποτέ νά δεχθεῖ τά λάθη του καί νά μετανοήσει, γιατί τίς πλάνες καί τίς αἱρέσεις τίς ὑπαγορεύει καί τίς ὑποψιθυρίζει ὁ ἀμετανόητος Ἑωσφόρος, ἐκτιμοῦμε ὅτι θά ἦταν εὐχῆς ἔργο νά προχωρήσει ἡ ψευδής ἕνωση, ἡ ἕνωση δηλαδή μέ διατήρηση τῶν πλανῶν καί τῶν αἱρέσεων, ὥστε νά ξεκαθαρίσει ἡ κατάσταση καί νά ἀντιληφθοῦν ὅλοι πῶς συσκευάζεται και πῶς κατασκευάζεται ὅλη αὐτή ἡ εἰρηνιστική καί ἀγαπητική Θεολογία τῶν Διαλόγων τῶν Οἰκουμενιστῶν, γιά τήν ἐξαπάτηση τῶν μή εἰδότων καί ἁπλουστέρων. Συμφέρει στους Οἰκουμενιστάς ἀμφοτέρων τῶν πλευρῶν νά προωθοῦν τήν ἕνωση ὑπογείως ἐν κρυπτῷ, μέ τήν σταδιακή διάβρωση τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος στίς Θεολογικές Σχολές καί στίς τάξεις τῶν κληρικῶν, ὥστε νά μήν ὑπάρξουν ἀντιδράσεις, ὅταν θά ἐπιχειρηθεῖ ἡ ψευδής ἕνωση. Αὐτό μάλιστα πρέπει νά ἀφυπνίσει καί ὅσους καλοπροαιρέτους κληρικούς καί θεολόγους δέν ἀνησυχοῦν πολύ γιά ὅσα τεκταίνονται ἤδη καταστροφικά καί ἀντιπατερικά, μέ τις συμπροσευχές, τίς λειτουργικές φιλοξενίες, τίς μεταπατερικές ἐκδηλώσεις, τήν βαπτισματική ἐκκλησιολογία, τήν κατάργηση τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας, τίς δωρεές κορανίων καί πατριαρχικῶν μιτρῶν ὡς και ἁγίων ποτηρίων, τήν ἀναγνώριση τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν, τους ὁποίους θεωροῦμε ὡς ἐκκλησίες, συμμετέχοντας ἰσοτίμως στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», και πλεῖστα ἄλλα. Ἡ μειωμένη καί ὑποτονική ἀντίδραση καί ἀντίσταση σε ὅλα αὐτά, πού δέν δικαιολογεῖται οὔτε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή οὔτε ἀπό τήν Πατερική Παράδοση, μέ τήν δικαιολογία τῆς «κόκκινης γραμμῆς τοῦ κοινοῦ ποτηρίου», λειτουργεῖ πρός ὄφελος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι ἐν τῇ πράξει ἐπιβάλλουν τήν ἕνωση καί πρό τοῦ κοινοῦ ποτηρίου. Ὅταν ἐπισήμως ἀποφασίσουν τήν διακοινωνία τοῦ κοινοῦ ποτηρίου, θά ἔχει προχωρήσει τόσο πολύ ἡ ἐσωτερική διάβρωση, ὁ εἰρηνισμός καί ὁ ἀγαπισμός τῆς Μεταπατερικῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας, ὥστε δέν θά ὑπάρχουν πλέον πρόσωπα πού θά βλέπουν κόκκινες γραμμές, θά ἐπιβληθεῖ, ὅπως ἀθεολογήτως καί διεστραμμένως ἰσχυρίζονται, ἡ «ἑνότης ἐν τῇ ποικιλίᾳ», πού δῆθεν διδάσκει ὁ Μ. Φώτιος, ὁ πρῶτος καί ἀποτελεσματικώτερος πολέμιος καί καθαιρέτης τοῦ Παπισμοῦ.
Ἐπειδή, λοιπόν, ἡ διάβρωση καί ἡ ἐσωτερική ἅλωση δέν ἔχουν ἀκόμη γενικευθῆ, ἐκτιμοῦμε ὅτι δέν τους συμφέρει νά προχωρήσουν τώρα στό κοινό ποτήριο. Ἐμεῖς εὐχόμαστε νά προχωρήσουν, ὥστε καί οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων θέτοντες ὡς κόκκινη γραμμή τό κοινό ποτήριο, να συμπαραταχθοῦν μαζί μας, ὥστε με τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ὁμολογητῶν Ἁγίων νά διαλυθεῖ τό σκοτεινό νέφος τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί νά λάμψει και πάλιν ὁ ἥλιος τῆς Ὀρθοδοξίας.
4. Τό πνεῦμα τῶν ἑορτασμῶν ξένο πρός τό «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων» καί πρός τό ἔργο τοῦἰσαποστόλου Μ. Κωνσταντίνου.
Εὔλογα βέβαια ἠμπορεῖ μετά ἀπό αὐτά νά διερωτηθεῖ κανείς. Τί σχέση ἔχουν ὅλα αὐτά, τά οἰκουμενιστικά καί συγκρητιστικά, μέ τό «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων» καί μέ την Ἐκκλησία τῆς Σερβίας; Τί σχέση ἔχει ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας μέ το «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων»; Ἄν ἡ Σερβική Ἐκκλησία ἤθελε νά τιμήσει τόν Ἅγιο καί ἰσαπόστολο Μ. Κωνσταντῖνο, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στην Νίς τῆς Σερβίας, ἔπρεπε νά τό κάνει γιά τό σύνολο τοῦ ἔργου του εἴτε με βάση τά φερόμενα ὡς ἔτη γεννήσεώς του (280-288), δηλαδή κατά την δεκαετία 1980-1990, εἴτε νά περιμένει τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου του (337), δηλαδή τό 2037. Τό «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων» θά ταίριαζε να ἑορτασθεῖ εἴτε ἀπό τό Βατικανό, στήν τοπική δικαιοδοσία τοῦ ὁποίου ὑπάγονται τά Μεδιόλανα (Μιλᾶνο), εἴτε ἀπό τήν Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, στήν ὁποία ἀνήκει ἡ Νικομήδεια, ὅπου ἐκυκλοφορήθη το Διάταγμα. Ἄν ὅμως ἑορταζόταν στούς τόπους αὐτούς μέ τόν συγκρητιστικό καί οἰκουμενιστικό χαρακτήρα πού προσδίδεται στίς ἑορτές, ὁ Οἰκουμενισμός ἐλάχιστα κέρδη θα εἶχε, διότι, ὅπως λέγει ὁ λαός, «θα εἴχαμε μία ἀπό τά ἴδια», τό ἴδιο Οἰκουμενιστικό φαγητό, ἀπό τους δύο γνωστούς ἑστιάτορες. Ἔπρεπε τό ρόλο τοῦ ἑστιάτορος νά παίξει ἡ μέχρι τώρα ἀντιπαπική Ἐκκλησία τῆς Σερβίας, ὥστε νά φανεῖ ὅτι στο σύνολό τους οἱ αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, καί οἱ πρώην ἀντιπαπικές, προσκυνοῦν τό θηρίο τῆς Ἀποκαλύψεως καί καμαρώνουν γι᾽ αὐτό.
5. «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν» οἱ ἑορτασμοί
Ἐκτιμοῦμε ὅτι μέ τό δέλεαρ τῆς εἰσόδου τῆς Σερβίας στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη οἱ ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες τῆς χώρας παρασύρονται ἀπό πολιτικά κριτήρια, ἐπιδιώκουν ἀνθρώπινες συμμαχίες καί χάνουν τήν συμμαχία καί τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Αὐτό συνέβη καί μέ τήν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία ἀπό τότε πού εἰσῆλθε στον σκληρό πυρήνα τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης μέ τήν νομισματική ἕνωση καί δέχθηκε τήν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα τό 2001, πάει ἀπό τό κακό στό χειρότερο. Ὅπως εἶχε ἀποχριστιανισθῆ ἡ Εὐρώπη, ἀποχριστιανίζεται τώρα καί ἡ Ἑλλάδα, καί θά ἀποχριστιανισθοῦν ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες χῶρες πού μπῆκαν ἤ ἐπιδιώκουν να μποῦν στήν Εὐρώπη. Μέσῳ τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ γνησίου τέκνου του, τοῦ Προτεσταντισμοῦ, πού νοθεύουν τό Εὐαγγέλιο καί ὑποκύπτουν στούς ἴδιους πειρασμούς τοῦ Διαβόλου, πού ἀπέκρουσε ὁ Χριστός[6], ὁ Χριστιανισμός συσχηματίζεται μέ τόν κόσμο, ἐκκοσμικεύεται, καθίσταται ἀναξιόπιστος, χάνει την πνευματική του δύναμη, μωραίνεται. «Καί ἐάν τό ἅλας μωρανθῆ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται»; Δέν ἔχει πλέον καμμία ὠφελιμότητα, ἀλλά καταπατεῖται ὑπό τῶν ἀνθρώπων[7]. Ἔτσι καταπατεῖται ἐπί αἰῶνες τώρα ὁ Χριστιανισμός στήν πρώην χριστιανική Εὐρώπη, πού ἐθεμελίωσε ὁ Μέγας ὄντως Κωνσταντῖνος, ἀρχίζοντας με τό «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων», το ὁποῖο δέν ἔχει καμμία σχέση μέ ὅσα σήμερα τεκταίνονται στό χῶρο τοῦ διαθρησκειακοῦ καί διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος δέν προβάλλει τήν μοναδικότητα τοῦ Εὐαγγελίου, δέν εὐνοεῖ τόν Χριστιανισμό, ὅπως τόν εὐνόησε τό «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων» καί ἡ μετέπειτα ἰσαπόστολη δράση τοῦ Μ. Κωνσταντίνου. Ἀντίθετα μᾶς ἐπιστρέφει στό πρό Χριστοῦ σκότος τῆς ἰσότητος καί ἰσοτιμίας τῶν θρησκειῶν, τῆς ἀνεξιθρησκίας, στην «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν», ὅπως περιγράφεται στό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο: «Γῆ Ζαβουλών καί γῆ Νεφθαλίμ, ὁδόν θαλάσσης πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ και σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς»[8].
6. Ψευδοκωνσταντίνειες οἱ ἑορτές γιά τό «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων»
Ἡ ἐμπλοκή τοῦ πάπα στούς ἑορτασμούς τῶν 1700 ἐτῶν ἀπό το «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων» ἀποτελεῖ νόθευση τοῦ πνεύματος τῶν Μεδιολάνων, ἀποσκοπεῖ στήν προβολή τοῦ πρωτείου τοῦ πάπα καί τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δεν εἶναι κωνσταντίνειες ἀλλά ψευδοκωνσταντίνειες ἐκδηλώσεις, πού ὑπενθυμίζουν τήν μεγάλη ἱστορική ἀπάτη τῆς «Ψευδο-Κωνσταντίνειας δωρεᾶς», καί τῶν «Ψευδο-Ἰσιδωρείων Διατάξεων». Σύμφωνα μέ τους εἰδικούς «οὐδεμία ἄλλη νοθεία ἐν τῇ παγκοσμίῳ ἱστορίᾳ συν ετελέσθη μετά τόσης τέχνης καί οὐδεμία ἄλλη εἶχε τόσον μεγάλα ἀποτελέσματα»[9]. Κατά τήν ψευδοκωνσταντίνεια δωρεά ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ἀναχωρώντας ἀπό τήν Δύση, γιά να μεταφέρει τήν πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας στήν Ἀνατολή, παρεχώρησε δῆθεν στόν πάπα τήν διοίκηση, πολιτική καί ἐκκλησιαστική, τοῦ δυτικοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους. Με βάση τό μεγάλο ἱστορικό αὐτό ψέμμα ἐπί αἰῶνες συνταράχθηκε ἡ Δύση ἀπό τόν παποκαισαρισμό, τους ἀγῶνες δηλαδή τοῦ πάπα νά ἐπιβληθῆ καί ἐπί τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας ἔναντι τῶν δυτικῶν ἡγεμόνων, πολλάκις ὅμως καί μέ ἐπεμβάσεις του, πολιτικές καί ἐκκλησιαστικές, καί στήν Ἀνατολή.
Οἱ ἐπετειακοί ἑορτασμοί γιά το «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων» θα εἶχαν νόημα, ἄν μέσα ἀπό αὐτούς προεβάλλετο ἡ σταδιακή ἐκχριστιάνιση τῆς Εὐρώπης πού ἄρχισε ἀπό τόν Μ. Κωνσταντῖνο ὡς καί ἡ σταδιακή καί τώρα σχεδόν ὁριστική ἀποχριστιάνισή της μέ κύριο ὑπεύθυνο τόν Παπισμό, πού ἐνόθευσε το εὐαγγελικό κήρυγμα καί ἀναμείχθηκε εἰς τά τοῦ κόσμου. Ἡ Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία δυστυχῶς ἀπό τόν περασμένο αἰώνα ἔχει ἀμνηστεύσει μέ τόν Οἰκουμενισμό την αἱρετική διαστροφή τοῦ Παπισμοῦ, τόν ὁποῖο ἀναγνωρίζει διά τῶν οἰκουμενιστῶν ἡγετῶν της ὡς κανονική, ὡς ἀδελφή Ἐκκλησία, ἀλλά καί τόν εἰκονομαχικό καί διαλυτικό Προτεσταντισμό, μέ τήν συμμετοχή της στό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», πού οὐσιαστικῶς εἶναι Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων καί Πλάνης.
Θά βρεθοῦν ἆραγε ὀρθόδοξες δυνάμεις στήν Σερβία πού θά ἀντιδράσουν στίς παποκεντρικές ψευδοκωνσταντίνειες ἐκδηλώσεις; Ἡ ἀντιπαπική Ὀρθόδοξη Σερβία τοῦ Ἁγίου Σάββα καί τῶν συγχρόνων Ἁγίων Νικολάου (Βελιμίροβιτς) και Ἰουστίνου (Πόποβιτς) θά δεχθεῖ να καταπατεῖται, πανηγυρίζουσα και ἐπιδιώκουσα τήν ἔλευση τοῦ πάπα; Θά βρεθεῖ κάποιος ὀρθόδοξος πατριάρχης ἤ ἀρχιεπίσκοπος νά ἀρνηθεῖ τήν συμμετοχή του στίς ἐκδηλώσεις μέ προεξάρχοντα τόν πάπα, τόν κύριο ὑπεύθυνο τοῦ ἀποχριστιανισμοῦ τῆς Εὐρώπης, τόν καταστροφέα τοῦ ἔργου τοῦ ἰσαποστόλου Μ. Κωνσταντίνου; Ἀμφιβάλλουμε, ἀλλά καί ἐλπίζουμε.
Ἐπίλογος
Εἶχε γραφῆ τό κείμενο αὐτό, ὅταν μετά χαρᾶς πληροφορηθήκαμε ὅτι ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας ἀντιδρᾶ στίς φιλοπαπικές ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου καί τῶν συνεργατῶν του. Οἱ ἐλπίδες μας μεγαλώνουν καί εὐχόμαστε τελικῶς να μή ἀθωωθεῖ ὁ Παπισμός, ἀπό τους ἴδιους τούς Σέρβους, ὅπως ἀθωώθηκε ἀπό ἄλλους ὀρθοδόξους λαούς καί ἀπό ἐμᾶς τούς Ἕλληνες.
«Στήκετε καί κρατεῖτε» ἀδελφοί Σέρβοι.
Ὑποσημειώσεις:
1.Περί τῆς Ἁγίας Ἑλένης καί τοῦ ἔργου της βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, «Ἡ ἰσαπόστολος Ἁγία Ἑλένη καί τό ἔργο της», Βυζαντινά 18 (1995-1996) 135-146.
2.Ἡ μετάφραση ἀπό τό βιβλίο τοῦ Α. ΤΖΟΟΥΝΣ, Ὁ Κωνσταντῖνος καί ὁ ἐκχριστιανισμός τῆς Εὐρώπης, Ἀθήνα 1962, ἐκδ. «Γαλαξίας», σελ. 97-98. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία 10, 5, 4-6, ΕΠΕ 3, 286-288: «Ὁπότε εὐτυχῶς ἐγώ Κωνσταντῖνος ὁ Αὔγουστος κἀγώ Λικίννιος ὁ Αὔγουστος ἐν τῇ Μεδιολάνῳ ἐληλύθειμεν καί πάντα ὅσα πρός τό λυσιτελές καί τό χρήσιμον τῷ κοινῷ διέφερεν, ἐν ζητήσει ἔσχομεν, ταῦτα μεταξύ τῶν λοιπῶν ἅτινα ἐδόκει ἐν πολλοῖς ἅπασιν ἐπωφελῆ εἶναι, μᾶλλον δέ ἐν πρώτοις διατάξαι ἐδογματίσαμεν, οἷς ἡ πρός τό θεῖον αἰδώς τε καί
τό σέβας ἐνείχετο, τοῦτ᾽ ἔστιν, ὅπως δῶμεν καί τοῖς Χριστιανοῖς καί πᾶσιν ἐλευθέραν αἵρεσιν τοῦ ἀκολουθεῖν τῇ θρησκείᾳ, ᾗ δ᾽ ἄν βουληθῶσιν, ὅπως ὅτι ποτέ ἐστι θειότητος καί οὐρανίου πράγματος, ἡμῖν καί πᾶσι τοῖς ὑπό τήν ἡμετέραν ἐξουσίαν διάγουσιν εὐμενές εἶναι δυνηθῇ. Τοίνυν ταύτην τήν βούλησιν ὑγιεινῷ καί ὀρθοτάτῳ λογισμῷ ἐδογματίσαμεν, ὅπως μηδενί παντελῶς ἐξουσία ἀρνητέα ᾖ τοῦ ἀκολουθεῖν καί αἱρεῖσθαι τήν τῶν Χριστιανῶν παραφύλαξιν ἤ θρησκείαν ἑκάστῳ τε ἐξουσίᾳ δοθείη τοῦ διδόναι ἑαυτοῦ τήν διάνοιαν ἐν ἐκείνῃ τῇ θρησκείᾳ, ἥν αὐτός ἑαυτῷ ἁρμόζειν νομίζει, ὅπως ἡμῖν δυνηθῇ τό θεῖον ἐν πᾶσι την ἔθιμον σπουδήν καί καλοκἀγαθίαν παρέχειν. Ἅτινα οὕτως ἀρέσκειν ἡμῖν ἀντιγράψαι ἀκόλουθον ἦν, ἵν᾽ ἀφαιρεθεισῶν παντελῶς τῶν αἱρέσεων, αἵτινες τοῖς προτέροις ἡμῶν γράμμασι τοῖς πρός την σήν καθοσίωσιν ἀποσταλεῖσι περί τῶν Χριστιανῶν ἐνείχοντο καί ἅτινα πάνυ
σκαιά καί τῆς ἡμετέρας πραότητος ἀλλότρια εἶναι ἐδόκει, ταῦτα ὑφαιρεθῇ και νῦν ἐλευθέρως καί ἁπλῶς ἕκαστος αὐτῶν τῶν τήν αὐτήν προαίρεσιν ἐσχηκότων τοῦ φυλάττειν τήν τῶν Χριστιανῶν θρησκείαν ἄνευ τινός ὀχλήσεως τοῦτο αὐτό παραφυλάττοι. Ἅτινα τῇ σῇ ἐπιμελείᾳ πληρέστατα δηλῶσαι ἐδογματίσαμεν, ὅπως εἰδείης ἡμᾶς ἐλευθέραν καί ἀπολελυμένην ἐξουσίαν τοῦ τημελεῖν τήν ἑαυτῶν θρησκείαν τοῖς αὐτοῖς Χριστιανοῖς δεδωκέναι. ὅπερ ἐπειδή ἀπολελυμένως αὐτοῖς ὑφ᾽ ἡμῶν δεδωρῆσθαι θεωρεῖ ἡ σή καθοσίωσις και ἑτέροις δεδόσθαι ἐξουσίαν τοῖς βουλομένοις τοῦ μετέρχεσθαι τήν παρατήρησιν καί θρησκείαν ἑαυτῶν (ὅπερ ἀκολούθως τῇ ἡσυχίᾳ τῶν ἡμετέρων καιρῶν γίνεσθαι φανερόν ἐστιν), ὅπως ἐξουσίαν ἕκαστος ἔχῃ τοῦ αἱρεῖσθαι καί τημελεῖν ὁποίαν δ᾽ ἄν βούληται· τοῦτο δέ ὑφ᾽ ἡμῶν γέγονεν, ὅπως μηδεμιᾷ τιμῇ μηδέ θρησκείᾳ τινί μεμειῶσθαί τι ὑφ᾽ ἡμῶν δοκοίη».
3.Βλ. ΒΛΑΣΙΟΥΦΕΙΔΑ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, τόμ. Α/, Ἀθῆναι 1992, σελ. 334.
4. Γιά τόν ἀποχριστιανισμό τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία διά τῶν ἡγετῶν της ἀρνήθηκε στή «Χάρτα γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα», πού ψηφίσθηκε τό Δεκέμβριο τοῦ 2000 στήν Νίκαια τῆς Γαλλίας, ὁποιαδήποτε ἀναφορά στό χριστιανικό παρελθόν της, στίς χριστιανικές ρίζες της, βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥΖΗΣΗ, Ἀπό τή Νίκαια τῆς Βιθυνίας στή Νίκαια τῆς Γαλλίας. Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος καί οἱ μικροί τῶν καιρῶν μας, Θεσσαλονίκη 2001.
5. ΒΛΑΣΙΟΥΦΕΙΔΑ, ἔνθ᾽ ἀνωτ., σελ. 330.
6. Ματθ. 4, 1-11.
7.Ματθ. 5, 13.
8. Ματθ. 4, 15-16.
9. Ἀρχιμ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Ἀθῆναι 1959, σελ. 299-300.

" Ορθόδοξος Τύπος,"

περί της δημιουργίας του κόσμου αγίου Νεκταρίου


περί της δημιουργίας του κόσμου

αγίου Νεκταρίου

Τι καλείται κόσμος;

—Κόσμος καλείται το σύνολον της δημιουργίας, ένεκα της τάξεως και αρμονίας της επικρατούσης εν αύτη. Διαιρείται δε η δημιουργία εις τον ορατόν και τον αόρατον κόσμον, και ορατός μεν κόσμος εστίν η ένυλος φύσις· αόρατος δε κόσμος εστίν η άυλος φύσις, ήτοι οι άγγελοι και η ψυχή του ανθρώπου (1).

Έλλην και φιλοσοφία εισί δύο τινά αναπόσπαστα· μαρτυρεί δε και ο Απόστολος των εθνών Παύλος λέγων: Έλληνες σοφίαν ζητούσιν.
Ο Έλλην αληθώς εγεννήθη, ίνα φιλοσοφή· διότι εγεννήθη διδάσκαλος της ανθρωπότητος. Αλλ' εάν η φιλοσοφία εγένετο παιδαγωγός εις Χριστόν έπεται ότι ο Έλλην πλασθείς φιλόσοφος επλάσθη χριστιανός, επλάσθη ίνα γνωρίση την αλήθειαν καί διαδώ αυτήν τοις έθνεσιν.
Ναι ο Έλλην εγεννήθη κατά θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος της ανθρωπότητος· τούτο το έργον εκληρώθη αυτώ· αύτη ην η αποστολή αυτού· αύτη η κλήσις αυτού εν τοις έθνεσιν· μαρτύριον η εθνική αυτού ιστορία· μαρτύριον η φιλοσοφία αυτού· μαρτύριον η κλίσις αυτού· μαρτύριον αι ευγενείς αυτού διαθέσεις· μαρτύριον η παγκόσμιος ιστορία· μαρτύριον η μακροβιότης αυτού, εξ ης δυνάμεθα αδιστάκτως να συμπεράνωμεν και την αιωνιότητα αυτού, διά το αιώνιον έργον του Χριστιανισμού μεθ' ου συνεδέθη ο Ελληνισμός·
   Αγίου Νεκταρίου


Θεολόγος του νέου ημερολογίου προς δεσπότη Μεσογαίας...
Ὁ ἔσχατος ἰὸς τῆς ἱστορίας ἐπεκτείνεται ἀνεμπόδιστα.
«Καὶ ταῦτα ἔδει ποιῆσαι, κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι»



Νεοημερολογίτης Μητροπολίτης Μεσογαίας

του Θεολογου κ. Παν. ΣΗΜΑΤΗ

Πρὸς τὸν Μητροπολίτη Μεσογαίας

Αποτειχισι:

Ο εν λογω Σωτηρικος ρασοφορος, ειναι Μοιχεπιβατης μερους της μητροπολεως Αττικης αφου πατησε αναξιοπρεπως και αναισχυντως, στο πτωμα του Κανονικου και Νομιμου Μητροπολιτου Αττικης και Μεγαριδος κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ και κατελαβε την εδρα του.

Κακως κακιστα αποκαλειται μητροπολιτης.

ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΗΣ ειναι ο κανονικος τιτλος του και ΕΣΑΕΙ.

Ὁ μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος ἐξέδωσε τὴν Ἐγκύκλιο 80Η «Περὶ τῆς Μονῆς Μυρελαίου Ὑμηττοῦ», ποὺ δραστηριοποιεῖται στὰ ὅρια τῆς Μητροπόλεώς του. Θεωρεῖ ὅτι τὸ θέμα αὐτὸ «ἀποτελεῖ ἴσως ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σοβαρὰ προβλήματα στὴν περιοχή μας αὐτὸν τὸν καιρό», διότι οἱ «κληρικοὶ» τῆς συγκεκριμένης Μονῆς (κατὰ τὴν διαβεβαίωσή του) «μὲ ἐπικεφαλῆς κάποιον π. Ποιμένα... δὲν ἀνήκουν σὲ καμμία κανονικὴ Ἐκκλησία, στεροῦνται κανονικῆς ἐπισκοπικῆς εὐλογίας καὶ ὡς ἐκ τούτου οὔτε στὸν Χριστό, τὸν ὁποῖο ἐπαγγέλλονται, ἀνήκουν, οἱ δὲ μυστηριακές τους πράξεις δὲν ἀναγνωρίζονται ἀπὸ καμμία κανονικὴ Ἑκκλησία καὶ ἀπὸ κανένα μοναστῆρι τοῦ Ἁγίου Ὄρους».

Χαιρόμαστε γιὰ τὴν ποιμαντικὴ εὐαισθησία τοῦ Μητροπολίτη. Αὐτὴν τὴν εὐαισθησία δίδαξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες νὰ διαθέτουν οἱ Ἐπίσκοποι. Νὰ ἐπι+σκοποῦν γιὰ τὴν προφύλαξη τοῦ ποιμνίου τους ἀπὸ τοὺς ψευδο-ἱερεῖς καὶ ψευδεπισκόπους· ὅσους δηλαδὴ καπηλεύονται τὴν Πίστη, διδάσκουν τὴν αἵρεση ἢ καταπατοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες.

Ἀλλὰ ὑπάρχει κι ἄλλη μιὰ χθεσινὴ παρέμβαση τοῦ κ. Νικόλαου. Ἀποτελεῖ μάλιστα ἀκαριαία ἀντίδραση του, κατὰ τῆς προσπάθειας (ὅπως γράφει) σπιλώσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ ὑποτιθέμενα (κατ’ αὐτὸν) οἰκονομικὰ σκάνδαλα. Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ ὀξύτατο λόγο τὰ ἀποκρούει.

«Ο Σεβασμιωτάτος σε επιστολή που απευθύνει στον Αρχιεπίσκοπο ζητά να διαψεύσει άμεσα το ΣΔΟΕ τα όσα κυκλοφορούν και σπιλώνουν, όπως τονίζει, αρχιερείς ή να επιβεβαιώσουν την όποια αλήθεια τους αφορά, ακόμη και να κάνουν έλεγχο στα οικονομικά του κάθε μητροπολίτη... Επειδή στα κυκλοφορούντα δημοσιεύματα γίνεται λόγος για φοβερές έρευνες και σκανδαλιστικά ευρήματα του ΣΔΟΕ, όλα βέβαια με νεφελώδεις και ασαφείς περιγραφές που εξάπτουν την αντιεκκλησιαστική φαντασία» (http: //www .romfea. gr).

Καὶ αὐτὰ ἰσχυρίζεται ὁ μητροπολίτης Μεσογαίας. Ἀντίθετα, ὅμως, ὁ Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἀποδέχεται ὅτι ὑπάρχουν σκάνδαλα.

Δὲν θὰ μείνω στὸ ποιός Ἐπίσκοπος ἔχει δίκιο, στὸ ἂν ἀποδειχθεῖ ὅτι ὑπάρχουν ἢ ὄχι νέα οἰκονομικὰ σκάνδαλα. Θὰ ἐπιμείνω στὸ ὑπ’ ἀριθμὸν ἕνα σκάνδαλο, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ μητροπολίτης Μεσογαίας (ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἐπίσκοποι) τὸ ἀποσιωποῦν σκανδαλωδῶς. Οὔτε τὸ κατονομάζουν, οὔτε τὸ ἀπορρίπτουν, οὔτε τὸ καταρρίπτουν, οὔτε τὸ δικαιολογοῦν. Τὰ ἀντιπαρέχονται σιωπῶντες, ὅλοι οἱ, διὰ τὰ ἄλλα, λαλίστατοι Ἐπίσκοποι.

Ἔτσι, ὁ μητροπολίτης Μεσογαίας, ἐνῶ καλῶς κάνει καὶ ἐξαπολύει Ἐγκύκλιο κατὰ μιᾶς ὀλιγομελοῦς ὁμάδας ἱεροκαπήλων, καὶ ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ τῶν πιστῶν γιὰ τὸν κίνδυνο ποὺ προκύπτει ἐξ αὐτῶν· ἐνῶ καλῶς ἐνεργεῖ καὶ ἐπιζητᾶ τὴν διαφάνεια στὰ οἰκονομικὰ τῶν Ἐπισκόπων· ὅμως, πόσο ἐνεργεῖ σωστά, ὅταν σιωπᾶ γιὰ ἕνα ἄλλο μεγάλο σκάνδαλο καὶ παραβλέπει ἕνα ἄλλο τεράστιο κίνδυνο; Τὸ σκάνδαλο τῆς σιωπῆς τῶν Ἐπισκόπων γιὰ τὸν κίνδυνο ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν διάδοση, ἐντὸς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἑνὸς μικροβίου, τοῦ μολυσματικοῦ ἰοῦ τῆς ἐσχάτη παναιρέσεως τῆς ἱστορίας, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Οὐδέποτε ὁ μητροπολίτης κ. Νικόλαος μίλησε γιὰ τοὺς ἡγέτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ γιὰ τὸν ἀρχηγό της, τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Οὐδέποτε τοὺς κατήγγειλε. Ὄχι μόνο δὲν μίλησε καὶ δὲν κατήγγειλε, ἀλλὰ τίμησε κιόλας τὸν προστάτη αὐτῆς τῆς αἱρέσεως, συλλειτουργώντας μαζί του στὴν Ἴμβρο, ὅπου μετέβη γιὰ τὰ «50 χρόνια Ἱεροσύνης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου» καὶ ἔτσι νομιμοποίησε τὶς ἀντικανονικὲς καὶ αἱρετίζουσες διδασκαλίες καὶ ἐνέργειές του!

Δὲν νομίζει ὅτι εἶναι καιρὸς νὰ ἐνδιαφερθεῖ ὁ κ. Νικόλαος καὶ γιὰ τὴ διάβρωση ποὺ ὑφίσταται τὸ ποίμνιό του ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό; Δὲν νομίζει ὅτι εἶναι καιρὸς νὰ πάρει θέση στὸ θέμα καὶ νὰ δηλώσει τί πιστεύει: οἱ συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλόθρησκους ἐπιτρέπονται; Κι ἂν ὄχι, ποιά πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση τῶν Ἐπισκόπων καὶ τῶν πιστῶν, ὅταν αὐτὲς μάλιστα γίνονται ἐπανειλημμένα καὶ σκόπιμα, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν χριστιανῶν; Οἱ ἐπιδόσεις «Κορανίου» (ὡς δώρου) σὲ μουσουλμάνους ἀπὸ ὀρθόδοξους Πατριάρχες εἶναι πράξεις ἀθῶες καὶ ἀδιάφορες γιὰ τὴν ἀλλοίωση τοῦ φρονήματος τῶν πιστῶν;

Δὲν νομίζει ὅτι εἶναι καιρὸς νὰ μᾶς ἐξηγήσει, ἂν οἱ αἱρετικὲς θέσεις ποὺ καταλογίζονται στοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ συγκεκριμένα στὸν Πατριάρχη ἀποτελοῦν κάποιες λανθασμένες ἐκφράσεις συγγνωστές, ἢ ἂν εἶναι συνειδητὲς καὶ σκόπιμες αἱρετικὲς θέσεις; Καὶ τί δέον γενέσθαι στὴν δεύτερη περίπτωση;

[Ἂς μὴ ἐνοχλεῖ κάποιους ἡ συχνή ἀναφορά μας στοὺς Ἐπισκόπους. Κορυφαῖος θεολόγος τοῦ αἰῶνα μας ἔχει πεῖ, ὅτι τὸ πρόβλημα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία στοὺς καιρούς μας, εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι, τὸ κατὰ πόσον Ὀρθόδοξοι εἶναι. Ἐπανέλαβε δηλαδή, τὰ περὶ ψευδεπισκόπων τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων.

Κανεὶς δὲν ἀρνεῖται τὸν ρόλο τῶν ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοήσει τὴν μεγάλη εὐθύνη τους, ὅταν ἐπιτρέπουν στοὺς οἰκουμενιστὲς πράκτορες τοῦ Πάπα, τὴν ἀλλοίωση τῆς πίστεως τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν· ὅταν ἀφήνουν τοὺς πιστοὺς στὴν ἄγνοια γιὰ τὴν ἐπέλαση τῆς ἐσχάτης αὐτῆς παναιρέσεως· ὅταν συντελοῦν στὸν διασκορπισμὸ τῶν «προβάτων»· ὅταν τὰ ἀφήνουν στὰ στόματα τῶν λύκων. Καὶ ἔχουν ἐπιπέσει κατὰ τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ πολλοὶ προβατόσχημοι λύκοι, περιβεβλημένοι τὰ ἁγιασμένα καὶ εὐλογημένα ἐπισκοπικὰ ἄμφια ].

Πηγή: apotixisi.blogspot.gr

Οι διαπραγματεύσεις και η τελική συμφωνία της Ζυρίχης μέσα από Τουρκικές πηγές,

Οι διαπραγματεύσεις και η τελική συμφωνία της Ζυρίχης μέσα από Τουρκικές πηγές, όπως την σκιαγραφεί ο μεγάλος Έλληνας αναλυτής Νεοκλής Σαρρής
Written By φιλίστωρ

(Σημ Φιλίστωρος: αφιερωμένο στην μνήμη του σημαντικού Έλληνα επιστήμονα Νεοκλή Σαρρή)


Το 1958 ήταν μια χρονιά κρίσιμη για τις Ελληνο-τουρκικές σχέσεις λόγω της κορύφωσης του αγώνα της ΕΟΚΑ για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά και τις έντονες αντιδράσεις της Ελληνικής κοινής γνώμης για την τουρκική διπλωματική επέμβαση στο ζήτημα. Ο αναβρασμός της κοινής γνώμης στην Ελλάδα ήταν πολύ μεγάλος και λόγω των εκτελέσεων Κύπριων αγωνιστών από τους Άγγλους, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης ανέβαζαν τους τόνους αντιπαράθεσης στη Βουλή κατά της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σε μια τέτοια συγκυρία, στις 14 Δεκεμβρίου 1958, ο Καραμανλής σε λόγο του στο κοινοβούλιο επεσήμανε πως το Κυπριακό είχε μεταβληθεί σε μια εθνική γάγγραινα, ότι τούτο είναι μια Εθνική περιπέτεια και ότι η "Ελλάς σύρεται σε αυτή την περιπέτεια". Άρα η μόνη λύση που απομένει είναι "μια απ΄ ευθείας συνεννόηση με τους Τούρκους".

ΑΓΑΠΗΤΟΙ
ο Κύριος  μας λέγει  στο ιερό  ευαγγέλιο:
Ο ακούων  μου  τους  λόγους  και  ποιών  αυτούς  ούτος  και  σωθήσετε ! δεν  αρκεί  μόνο  να  ομολογούμε  αλλά  πρέπει  και  να πράττουμε  το  σωστό  !!!
Και  αλλού  μας  λέγει : εν τη ημέρα  της  κρίσεως  θα  έρθουν  κάποιοι  και  θα  μου πουν  κύριε  κύριε  εν  τω ονόματι  σου  βγάλαμε  δαιμόνια  κάναμε  καλά  τυφλούς  και  χωλούς  , και  θα  τους  πω , φύγετε  απ’εμού  οι  καταραμένοι  δεν  σας  γνωρίζω  δεν  είστε  δικοί  μου !!
Από  αυτά  τα  δύο  παραδείγματα  φαίνετε  καθαρά  ότι  δεν  αρκεί  μόνο  να ομολογείς  την  αλήθεια  αλλά  και  να  την  ακολουθής  .  η εκκλησία  του  θεού  είναι  προαιώνια  είναι  αλάθητος  διότι  η  κεφαλή  της είναι ο τριαδικός  θεός   ο οποίος εποίησε  τα  πάντα λίαν  καλώς  -τέλεια  χωρίς  λάθος  - η  εκκλησία  του  συνεχίζεται  μέχρι  τις  ημέρες  μας αδιάκοπα  μέσω  των  αγίων,  των  οσίων , και  των  πιστών  ορθοδόξων  χριστιανών!
Ότι  έχει  θεσπίσει  η εκκλησία  είναι  εντολή –αποκάλυψη  του θεού-δεν  είναι  έργο  ανθρώπων,  ο Θεός  , μας  μίλησε  δια  στόματος  των  προφητών , των  αποστόλων , των  αγίων  πατέρων , και  των  ορθοδόξων  επισκόπων .
Επί  2000 χρόνια  η εκκλησία του  πολεμήθηκε  μετά  μανίας  από  πλήθος  αιρετικών  που  θελαν  να  αλλοιώσουν  την  διδασκαλία  του !
Πάντοτε  όμως  η  εκκλησία  του  νικούσε  χωρίς  να  αλλάξει   εν  λόγο  και  έργω  ούτε  μια  κεραία  από  τις  εντολές  του θεού !
Εδώ  και  80  χρόνια  όμως ,δυστυχώς  ο φάρος  της  παγκοσμίου  ορθοδοξίας , η  ελληνική  εκκλησία  ξέφυγε  από  την πορεία  της  και  έχασε  την  θεια  Χάρι  . λόγο  της  εισαγωγής  του  νέου  παπικού  ημερολογίου – 4 φορές  καταδικασμένο,  και  αναθεματισμένο,  από  πανορθοδόξους  συνόδους  ως και  αυτοί  που το ακλουθούν-εκτός  από αυτό  αποδέχτηκε  και  έγινε  μέλος  του σατανικού  παγκοσμίου συμβουλίου  εκκλησιών  αναγνωρίζοντας  όλες  τις  αιρέσεις  σαν  εκκλησιές  του  χριστού!!  Τα  τελευταία  χρόνια  δε , αντικατέστησε  και  το  άγιο  βάπτισμα  των  παιδιών  με  το  λούσιμο  των παπικών!!
Διότι  αν αλλάξεις  κάτι  από  τα  διατεταγμένα  ανάθεμα  και  έξω  της  εκκλησιάς  βρίσκεσαι  απ. Παύλος.
Διότι  η πρώτη  οικουμενική  σύνοδος  γνώριζε  την αστρονομική  ατέλεια  του ιουλιανού  ημερολογίου  αλλά δεν το άλλαξε  και  έστησε  επάνω  του  όλο  τον  τυπικό  της  εκκλησιάς!
Διότι  την εκκλησία  δεν  την ενδιαφέρει  η ακρίβεια  του  χρόνου!
Διότι  η αλλαγή  του  ημερολογίου  εξετάστηκε  4  φορές  τον  16ο αιώνα  και  απορρίφθηκε  μετά  αναθεμάτων!
Διότι  η αλλαγή  του  ημερολογίου  έγινε  παράνομα  και  πραξικοπηματικά ,φέρνοντας  σχίσμα  μεταξύ  των ορθοδόξων  εκκλησιών  !
Διότι  η αιτία  της  αλλαγής  δεν  ήταν  η  διόρθωση  του χρόνου , αλλά  η εισαγωγή  της  εκκλησίας  στην  παναίρεση  του  οικουμενισμού!! Μέσω  καταρχάς  του  κοινού  εορτασμού  των  μεγάλων  εορτών!!
Διότι  η αλλαγή  του  ημερολογίου  γίνεται  αιτία  να  καταργείται  η  νηστεία  των  αγίων  αποστόλων!
Διότι  με  την  πατριαρχική  εγκύκλιο  του 1920 αναγνωρίζει  όλες  τις  αιρέσεις  σαν  εκκλησίες  του Χριστού , προσβάλλοντας  και  καταλύοντας  το  σύμβολο  της  πίστεως  που μας  λέγει- εις  μιαν αγία  και  καθολική  εκκλησία!
Διότι  όπως  τα  συγκοινωνούντα  δοχεία  έτσι  και  όποιος  συμπροσεύχεται  με  αιρετικό  χάνει  την θεια  χάρη
Ο κοινωνών  ακοινώνητο  ακοινώνητος  εστί!
Διότι  δεν  χρειάζεται  να  γίνει  πανορθόδοξος  σύνοδος  για  να  καταδικαστεί  το  νέο  ημερολόγιο  και  ο οικουμενισμός  διότι  έχουν  καταδικαστεί  στο  παρελθών  από  πλήθος  ιερών  κανόνων!!
Διότι  και  μόνο  η εντολή  του  Χριστού  μας  ότι όποιος  αλλάξει  έστω  και  ένα  ιώτα  η μια κεραία  είναι  χωρισμένος ΑΙΩΝΙΩΣ   αυτόματα  από   ΑΥΤΟΝ!
Διότι  όλες  οι ορθόδοξοι   σύνοδοι  από τους  αποστόλους  έως  και  τώρα  στην ουσία  είναι  μια  κατά  τον  Άγιο  Νεκτάριο  διότι  δια  στόματος  των  πατέρων  που  συμμετείχαν  στις  συνόδους  μιλούσε  ο  ίδιος  ο θεός!
Για  όλα  αυτά  και  άλλα  πολλά  η  εκκλησία  της  Ελλάδος  με  την  αλλαγή  του  ημερολογίου  αυτόματα  έγινε  σχισματική  και  έκπτωτος  της  θειας  χάριτος  μη  έχουσα  καθόλου  μυστήρια!!

Οι  άλλες  εκκλησίες  ,Σερβία  , Ρωσία , Ιεροσόλυμα, δεν  ακλούθησαν  το  νέο  ημερολόγιο  !!!  όμως  αυτό  δεν  σημάνει  κάτι , διότι  το  πρόβλημα  δεν  είναι  μόνο  το  ημερολόγιο  αλλά  και  η  αποδοχή  του  οικουμενισμού  και  των μυστηρίων  των  παπικών  σαν  έγκυρα!! Και  επίσης  η μη διακοπή  της  πνευματικής  επικοινωνίας  με  την  εκκλησία  της  Ελλάδος  που  έγινε  σχίζμα  το  αιρετική  !
Στην Ελλάδα  πολλοί  ιερείς  και  λαός   δεν  ακλούθησαν  το  σχίσμα  της  ελληνικής  εκκλησίας  και  παρέμειναν  στην  ορθόδοξη  πίστη,  διωκόμενοι  και  φυλακισμένοι  και  εξοριζόμενοι  από  της  αρχές  του  ελληνικού  κράτους!!
Για  την εκκλησία  δεν υπάρχει  μικρή  και  μεγάλη  παράβαση  ο  απόστολος  Ιάκωβος  μας  λέει  ότι  όποιος  παρακούσει  μια  εντολή  έστω  και  την  πιο  μικρή  παράκουσε  όλο  τον  νόμο!!
Τα επόμενα  χρόνια  κάποιοι  αρχιερείς  των  παλαιοημερολογιτών  με  επικεφαλής  τον  πρώην  Φλωρίνης  Χρυσόστομο  άλλαξαν  την  αρχική  ομολογία  πίστεως  που έκαναν  και  αναγνώρισαν  την  εκκλησία  του  νέου  ημερολογίου  σαν  σχισματική  μεν  αλλά  έχουσα  και  μυστήρια!!!  Αυτό  είναι  σατανική  θεολογία !!  όποιος  αποκοπή  από  το  σώμα  της  εκκλησίας  δεν  έχει  ούτε  μυστήρια  ούτε  ιεροσύνη!!!
Όπως  στην  παλαιή  διαθήκη  εκκλησία  του  θεού  ήταν  στον  καιρό  του  μόνο  ο Νώε  ,  αργότερα  δε  εκκλησία  του  θεού  ήταν  μόνο  ο  Αβραάμ  και  η  οικογένεια  του ,   έτσι  και  στο βυζάντιο  υπήρξαν  πολλές  φορές  που κυβερνούσαν  αιρετικοί  αυτοκράτορες  και  πατριάρχες,  εκκλησία  ήταν  μόνο  ένα  άτομο  η  μια  πολύ  μικρή  ομάδα  ανθρώπων  π.χ  Άγιος  Μάξιμος  ο  ομολογητής , Άγιος  Γρηγόριος  ο  θεολόγος,  Άγιος  Μάρκος  ο  ευγενικός  κ.α.
Σήμερα  το  2013  η  εκκλησία  του  Χριστού  αποτελείτε  μόνο  από  έναν  αρχιερέα  ο  οποίος  ορθοτομεί  τον  λόγο  της  αληθείας  χωρίς  να  αλλάξει  τίποτα  από  τους  κανόνες  και  την  παράδοση  της  αγίας  του  θεού  εκκλησίας.
Τον  ακολουθεί  δε  και  ένα  μικρό  ποίμνιο  ορθοδόξων  χριστιανών  οι  οποίοι  αν  και  αμαρτωλοί  σαν  άνθρωποι  κρατούν  την  ομολογία  της  πίστεως  ακέραια!
Αλώστε  ο  Χριστός  μας  είπε  όπου  είναι  έστω  και  ένας  ορθόδοξος  χριστιανός  εκεί  είναι  η  εκκλησία  μου!!



ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ

Διάλογος με τον Θεοδόσιο, τον επίσκοπο Καισαρείας Βιθυνίας, κατά την πρώτη του εξορία στο φρούριο της Βιζύης της Θράκης.

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, μέγας θεολόγος και Πατήρ της Εκκλησίας, ωμολόγησε την Ορθόδοξο Πίστι σε μία εποχή που παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με την ιδική μας. Η πολιτική των τότε αυτοκρατόρων απέβλεπε σε πολιτικοκοινωνικές ενοποιήσεις σαν τις σημερινές. Ως πρόσφορο μέσον για την πραγματοποίησί τους θεωρήθηκε η υποστήριξις της αιρέσεως του Μονοθελητισμού. Είχαν χρησιμοποιηθή και εκκλησιαστικοί άνδρες, οι οποίοι υποστήριζαν την αίρεσι χάριν των κοσμικών αυτών σκοπιμοτήτων. Είχαν πιστεύσει ότι ασκούν τάχα κάποια εκκλησιαστική οικονομία. Δυστυχώς, όλοι σχεδόν οι πατριαρχικοί θρόνοι είχαν πέσει στην αίρεσι του Μονοθελητισμού. Η Ορθόδοξος Πίστις ζούσε μόνο στην συνείδησι του πιστού λαού και εκφραζόταν με το στόμα των ελαχίστων Ομολογητών, οι οποίοι την εστερέωσαν με το μαρτύριό τους.
Την εποχή αυτή ο άγιος Μάξιμος είχε διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο για την συγκρότησι της ορθοδόξου τοπικής Συνόδου της Ρώμης (649), η οποία κατεδίκασε τον Μονοθελητισμό. Για τον λόγο αυτό ευρίσκεται εξόριστος στην Βιζύη της Θράκης. Έχει διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με τους πατριαρχικούς θρόνους της Ανατολής, επειδή έχουν εκπέσει στην αίρεσι. Η αναφορά του είναι στην ορθοδοξούσα τότε Ρώμη και στον Ομολογητή άγιο Πάπα Μαρτίνο.
Με σκοπό να μεταβάλλουν την γνώμη του και να τον προσεταιρισθούν, ο επίσκοπος Θεοδόσιος και οι αυτοκρατορικοί απεσταλμένοι τον επισκέπτονται στην Βιζύη και διεξάγουν τον κατωτέρω διάλογο. Ο Άγιος με αταλάντευτη σταθερότητα διακρίνει την αλήθεια από την αίρεσι, το φως από το σκότος, και με γνώμονα την διδασκαλία των αγίων Αποστόλων και Πατέρων ανασκευάζει τα επιχειρήματα των μονοθελητών συνομιλητών του. Είναι συγκινητική η ταπείνωσις του Αγίου που συνοδεύει όλες τους τις εκφράσεις και κινήσεις, ακόμη και την ώρα που η αδικία εναντίον του είναι κατάφωρη. Προφανώς, ο φόβος του Θεού, η σταθερή ομολογία και η αληθινή ταπείνωσις συνιστούν το ιερό τρίπτυχο που χαρακτηρίζει κάθε Ορθόδοξο ομολογία.
Ο διάλογος του αγίου Μαξίμου στον τόπο της εξορίας του με τους συγκλητικούς άρχοντες και με τους επισκόπους της Κωνσταντινουπόλεως είναι ένα κλασικό πλέον κείμενο, στο οποίο φανερώνει τις γνήσια Ορθόδοξες και εκκλησιαστικές προϋποθέσεις του Αγίου και τις αιρετικές και κοσμικές αντίστοιχα των συνομιλητών του.
Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από αυτόν τον διάλογο, επειδή πιστεύουμε ότι θα βοηθήση τον λαό του Θεού να αντιληφθή ποιοι είναι σε κάθε εποχή οι εκφρασταί της Πίστεώς του, αλλά και να δώσουμε αφορμές θεολογικής αυτοκριτικής σε όσους λόγω της εκκλησιαστικής τους ευθύνης ευρίσκονται μπροστά σε προφανή κίνδυνο να αθετήσουν και σήμερα την ακρίβεια της αγίας Ορθοδόξου Πίστεως λόγω άλλων σκοπιμοτήτων.

Στις 24 του μηνός Αυγούστου, της 14ης επινεμήσεως που μόλις τώρα πέρασε, επισκέφθηκε τον αββά Μάξιμο στον τόπο της εξορίας του, δηλαδή στο κάστρο της Βιζύης, ο προρρηθείς επίσκοπος Θεοδόσιος, σταλμένος όπως είπε από τον ίδιο τον πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως Πέτρο. Και μαζί του οι ύπατοι Παύλος και Θεοδόσιος, σταλμένοι όπως είπαν κι αυτοί από τον βασιλέα. Είχαν μαζί τους, καθώς φαίνεται, και τον επίσκοπο Βιζύης. Και λέγει ο Θεοδόσιος ο Επίσκοπος:

ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ: Παρακαλούν μέσω ημών ο βασιλεύς και ο πατριάρχης, να μάθουν από σένα ποια είναι η αιτία που δεν έχεις κοινωνία με τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.
ΜΑΞΙΜΟΣ: Γνωρίζετε τις καινοτομίες που έγιναν από την επινέμησι του περασμένου κύκλου, οι όποίες άρχισαν από την Αλεξάνδρεια με τα εννέα κεφάλαια που εξέθεσε ο Κύρος, αυτός που δεν ξέρω πως έγινε πατριάρχης της πόλεως εκείνης, και που επικυρώθηκαν από τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Γνωρίζετε επίσης και τις άλλες αλλοιώσεις, τις προσθήκες και τις αφαιρέσεις, που έγιναν συνοδικά από τους προεδρεύσαντας στην Εκκλησία των Βυζαντινών. Εννοώ τον Σέργιο, τον Πύρρο και τον Παύλο. Και αυτές τις καινοτομίες τις γνωρίζει όλη η οικουμένη. Γι' αυτήν την αιτία δεν έχω κοινωνία, ο δούλος σας, με την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Ας αρθούν τα εμπόδια που μπήκαν από τους παραπάνω άνδρες, και μαζί μ' αυτά κι αυτοί που τάβαλαν, όπως είπε ο Θεός: «και τους λίθους εκ της οδού διαρρίψατε» (Ιερεμ. 50, 26). Έτσι, βρίσκοντας την οδό του Ευαγγελίου όπως ήταν πρώτα, λεία και ομαλή και ελεύθερη από κάθε ακανθώδη αιρετική κακία, θα την βαδίζω χωρίς να μου χρειάζεται καμμία ανθρώπινη προτροπή. Μέχρις ότου όμως οι πατριάρχαι της Κωνσταντινουπόλεως καυχώνται για τα τεθέντα εμπόδια και γι' αυτούς που τα έβαλαν, δεν υπάρχει κανένας λόγος ή τρόπος που να με πείση να έχω κοινωνία με αυτούς.
ΘΕΟΔ.: Μα τι κακό λοιπόν ομολογούμε, ώστε να χωρισθής από την κοινωνία μαζί μας;
ΜΑΞΙΜΟΣ: Επειδή λέγετε ότι ο Θεός και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός έχει μία ενέργεια της Θεότητος και ανθρωπότητός του. Έτσι συγχέετε τον λόγο της θεολογίας με τον λόγο της οικονομίας.
Και πάλι, υιοθετώντας άλλη καινοτομία, αφαιρείτε εξ ολοκλήρου όλα τα γνωριστικά και συστατικά (στοιχεία) της θεότητος και ανθρωπότητος του Χριστού, θεσπίζοντας με νόμους και τύπους, ότι δεν πρέπει να λέγεται γι' Αυτόν, ούτε μία ούτε δύο θελήσεις ή ενέργειες. Αυτό είναι πράγμα ανυπόστατο, διότι οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν μεγαλοφώνως ότι: «Αυτό που δεν έχει καμμιά δύναμι, ούτε υπάρχει ούτε είναι κάτι ούτε έχει καμμία εντελώς θέσι».
ΘΕΟΔ.: Μη παίρνης σαν κύριο δόγμα, αυτό που γίνεται από οικονομία.
ΜΑΞΙΜΟΣ: Αν δεν είναι κύριο δόγμα για όσους το δέχονται, για ποιο λόγο με παραδώσατε ανέντιμα σε βάρβαρα και άθεα έθνη; Για ποιο λόγο καταδικάσθηκα να μένω στη Βιζύη, και οι σύνδουλοί μου, ο ένας στην Πέρβερι κι ο άλλος στην Μεσήμβρια;
Και ποιος πιστός δέχεται την οικονομία που κάνει να σιγήσουν τα λόγια, τα οποία οικονόμησε ο των όλων Θεός να ειπωθούν από τους αποστόλους και τους προφήτας και διδασκάλους; Κι ας ιδούμε, μεγάλε κύριε, σε ποιο κακό καταλήγει το θέμα αυτό, αν το καλοεξετάσουμε. Διότι ο Θεός έβαλε στην Εκκλησία, πρώτον μεν τους αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, για να καταρτίζωνται οι πιστοί, λέγοντας στο Ευαγγέλιο προς τους αποστόλους και μέσω αυτών προς τους μεταγενεστέρους «Ο υμίν λέγω, πάσι λέγω», και πάλι «ο δεχόμενος υμάς εμέ δέχεται, και ο αθετών υμάς, εμέ αθετεί». Είναι λοιπόν φανερό και αναντίρρητο, ότι αυτός που δεν δέχεται τους αποστόλους και τους προφήτας και διδασκάλους και δεν υπολογίζει τα λόγια τους, δεν υπολογίζει τον ίδιο το Χριστό.
Ας εξετάσουμε δε και κάτι άλλο. Ο Θεός διάλεξε και κατέστησε αποστόλους, προφήτας και διδασκάλους, προς τον καταρτισμό των πιστών. Αντίθετα, ο διάβολος διάλεξε και ξεσήκωσε ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους, για να πολεμηθή και ο παλαιός νόμος και ο ευαγγελικός. Μοναδικούς δε ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους εννοώ τους αιρετικούς, των οποίων είναι διεστραμμένοι οι λόγοι και οι λογισμοί. Όπως ακριβώς λοιπόν αυτός που δέχεται τους αληθινούς αποστόλους και προφήτας και διδασκάλους, δέχεται τον Θεό, έτσι και αυτός που δέχεται τους ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους, δέχεται τον διάβολο. Αυτός λοιπόν που βάζει τους αγίους μαζί με τους βδελυρούς και ακαθάρτους αιρετικούς (δεχθήτε τα λόγια μου, λέγω την αλήθεια), προφανώς βάζει στην ίδια μοίρα τον Θεό μαζί με τον διάβολο.
Αν λοιπόν εξετάζοντας τις καινοτομίες που έγιναν τώρα στα χρόνια μας, τις βρίσκουμε να έχουν καταντήσει σ' αυτό το πιο ακραίο κακό, προσέξτε μήπως, ενώ προφασιζόμαστε την ειρήνη, βρεθούμε να νοσούμε και να κηρύττουμε την αποστασία, η οποία θα είναι, κατά τον θείο απόστολο, πρόδρομος της παρουσίας του Αντιχρίστου. Αυτά σας τα είπα χωρίς κανένα δισταγμό, κύριοί μου, για να λυπηθήτε τους εαυτούς σας κι εμάς.
Με συμβουλεύετε επίσης να έλθω να κοινωνήσω με την Εκκλησία στην οποία τέτοια κηρύσσονται, ενώ έχω άλλα γραμμένα στο βιβλίο της καρδιάς μου, και να γίνω κοινωνός μ' αυτούς που νομίζουν ότι στρέφονται εναντίον του διαβόλου με την βοήθεια του Θεού, ενώ στην πραγματικότητα στρέφονται εναντίον του Θεού; Να μη δώση Ο Θεός, που γεννήθηκε για μένα χωρίς αμαρτία!
Και αφού τους έβαλε μετάνοια, είπε:
ΜΑΞΙΜΟΣ: Οτιδήποτε έχετε διαταγή να κάνετε στο δούλο σας, σας λέγω κάμετέ το. Εγώ πάντως ουδέποτε θα γίνω συγκοινωνός μ' αυτούς που δέχονται αυτές τις καινοτομίες.
Μόλις τα άκουσαν εκείνοι αυτά, πάγωσαν. Έβαλαν κάτω τα κεφάλια τους και εσιώπησαν για αρκετή ώρα. Σήκωσε κάποια στιγμή το κεφάλι του ο επίσκοπος Θεοδόσιος, κύτταξε προς τον αββά Μάξιμο και είπε:

ΘΕΟΔ.: Σου λέμε λοιπόν εμείς πως, εάν εσύ κοινωνήσης, ο δεσπότης μας ο βασιλεύς θα ελαφρύνη τον Τύπο.
ΜΑΞΙΜΟΣ: Η απόστασις που μας χωρίζει είναι ακόμη μεγάλη. Τι θα κάνουμε με το δόγμα του ενός θελήματος που επικυρώθηκε συνοδικά από τον Σέργιο και τον Πύρρο για την αναίρεσι κάθε ενέργειας;
ΘΕΟΔ.: Εκεινο το χαρτί καταστράφηκε και αχρηστεύθηκε.
ΜΑΞΙΜΟΣ: Το έσβησαν από τους πέτρινους τοίχους, όχι όμως κι από τις νοερές ψυχές. Ας δεχθούν την καταδίκη του που έγινε συνοδικά στην Ρώμη με ευσεβή δόγματα και κανόνες, και τότε θα λυθή το μεσότοιχο και δεν θάχουμε ανάγκη από συμβουλές.
ΘΕΟΔ.: Δεν έχει ισχύ η σύνοδος της Ρώμης, γιατί έγινε χωρίς την διαταγή του βασιλέως.
ΜΑΞΙΜΟΣ: Αν οι διαταγές των βασιλέων δίνουν κύρος στις προγενέστερες συνόδους και όχι η ευσεβής πίστις, ας δεχθούν και τις συνόδους που έγιναν εναντίον του ομοουσίου, μια και έγιναν με εντολή των βασιλέων. Και ποιος κανόνας ορίζει να είναι έγκυρες μόνο εκείνες οι σύνοδοι που συνεκλήθησαν με εντολή βασιλέως ή οπωσδήποτε όλες οι σύνοδοι να συγκαλούνται κατόπιν βασιλικής διαταγής; Ο ευσεβής κανών της Εκκλησίας γνωρίζει ως άγιες και έγκυρες εκείνες τις συνόδους, τις οποίες διακρίνει η ορθότης των δογμάτων.
ΘΕΟΔ.: Όπως τα λες είναι. η ορθότης των δογμάτων δίνει κύρος στις συνόδους. Τι λοιπόν; Δεν πρέπει καθόλου να λέμε μία ενέργεια στον Χριστό;
ΜΑΞΙΜΟΣ: Σύμφωνα με την αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρας τίποτα τέτοιο δεν παρελάβαμε να λέμε. Αλλά, όπως ακριβώς παρελάβαμε να πιστεύωμε για το Χριστό δύο φύσεις, αυτές από τις οποίες απαρτίζεται, έτσι μας επετράπη να πιστεύω με και να ομολογούμε και τις φυσικές Του θελήσεις και ενέργειες που υπάρχουν καταλλήλως σ' αυτόν, αφού αυτός ο ίδιος είναι εκ φύσεως Θεός μαζί και άνθρωπος.
ΘΕΟΔ.: Πράγματι, κύριε, και εμείς ομολογούμε και τις φύσεις και τις διάφορες ενέργειες, δηλαδή και την θεία και την ανθρωπίνη. και ότι η θεότης του είναι θελητική και η ανθρωπότης του θελητική. επειδή η ψυχή του δεν ήταν χωρίς θέλησι. Αλλά για να μη χάνουμε τον καιρό μας εδώ, ό,τι κι αν είπαν οι Πατέρες το ομολογώ, και μάλιστα το κάνω και εγγράφως (δηλαδή), δύο φύσεις και δύο θελήματα και δύο ενέργειες. Έλα λοιπόν να κοινωνήσης μαζί μας και να γίνη η ένωσις.
ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, δεν τολμώ να δεχθώ εγώ έγγραφη συγκατάθεσι από σας γι' αυτό το πράγμα, διότι είμαι απλός μοναχός. Αν όμως ο Θεός σας έφερε σε κατάνυξι, ώστε να δεχθήτε τους λόγους των αγίων Πατέρων, να ενεργήσετε όπως απαιτούν οι κανόνες. Να στείλετε, δηλαδή, περί τούτου έγγραφο προς τον επίσκοπο Ρώμης, ο βασιλεύς και ο Πατριάρχης και η περί αυτόν σύνοδος. Εγώ πάντως ούτε κι αν γίνουν αυτά θα κοινωνήσω, επειδή οι αναθεματισθέντες αναφέρονται στην αγία αναφορά. Διότι φοβάμαι το κατάκριμα του αναθέματος.
ΘΕΟΔ.: Ο Θεός γνωρίζει ότι δεν σε κατηγορώ που φοβάσαι, αλλά ούτε και κανένας άλλος. Για το όνομα όμως του Κυρίου, πες μας την γνώμη σου, εάν είναι δυνατόν να γίνη αυτό (δηλ. να αρθή το ανάθεμα ήδη αποθανόντος αιρετικού).
ΜΑΞΙΜΟΣ: Ποια γνώμη μπορώ να σας δώσω γι' αυτό; Πηγαίνετε, ψάξτε να βρήτε αν ποτέ έχει γίνει κάτι τέτοιο και ελευθερώθηκε κανείς μετά θάνατον από το έγκλημα για την πίστι, κι από το κατάκριμα που έχει εξαγορευθή εναντίον του. Πρέπει να καταδεχθούν ο βασιλεύς και ο Πατριάρχης να μιμηθούν την συγκατάβασι του Θεού. και ο μεν να κάνει παρακλητική κέλευσι, ο δε συνοδική δέησι προς τον πάπα της Ρώμης. Χωρίς αμφιβολία, αν βρεθή κάποιος τρόπος εκκλησιαστικός που να το επιτρέπη αυτό για την σωστή ομολογία της πίστεως, θα συμφωνήση περί αυτού μαζί σας.
ΘΕΟΔ.: Αυτό θα γίνη οπωσδήποτε. αλλά δος μου τον λόγο σου ότι, εάν στείλουν εμένα, θα έλθης μαζί μου.
ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, σου είναι πιο συμφέρον να πάρης μαζί σου τον σύνδουλό μου που είναι στη Μεσημβρία, παρά εμένα. Εκείνος και την γλώσσα γνωρίζει και τον σέβονται πολύ, μια και τόσα χρόνια τιμωρείται για τον Θεό και για την ορθή πίστι που κρατεί ο θρόνος τους.
ΘΕΟΔ.: Έχουμε μεταξύ μας κάτι μικροδιαφορές, και δεν μου είναι τόσο ευχάριστο να πάω μαζί του.
ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, αφού νομίζετε ότι πρέπει να γίνη αυτό, ας γίνη όπως αποφασίζετε.εγώ σας ακολουθώ όπου θέλετε.
Μετά από αυτό σηκώθηκαν όλοι επάνω χαρούμενοι και με δάκρυα στα μάτια. Έβαλαν μετάνοια και έγινε προσευχή. Και κάθε ένας τους ασπάσθηκε τα άγια Ευαγγέλια, και τον Τίμιο Σταυρό, και την εικόνα του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, και της Δεσποίνης ημών Παναγίας Θεοτόκου της Μητέρας Του, αφού έβαλαν επάνω και τα χέρια τους προς βεβαίωσι των συμφωνηθέντων. Αφού ειπώθηκαν αυτά, όταν ασπάζονταν μεταξύ τους είπε ο ύπατος Θεοδόσιος:
ΘΕΟΔ.: Να λοιπόν, έγιναν όλα καλά. Άρα γε θα καταδεχθή ο βασιλεύς να κάνη παρακλητική κέλευσι;
ΜΑΞΙΜΟΣ: Οπωσδήποτε θα κάνη, εάν θέλη να είναι μιμητής του Θεού και να ταπεινωθή μαζί Του για την κοινή σωτηρία όλων μας. Ας αναλογισθή ότι, αφού ο Θεός που φύσει σώζει, δεν μας έσωσε παρά αφού με την θέλησί Του ταπεινώθηκε, πώς ο φύσει σωζόμενος άνθρωπος θα σωθή ή θα σώση χωρίς να ταπεινωθή;
Μετά δε την αναχώρησι των παραπάνω ανδρών, στις 8 του μηνός Σεπτεμβρίου της παρούσης 15ης ινδικτιώνος, πήγε πάλι ο ύπατος Παύλος στη Βιζύη προς τον αββά Μάξιμο, έχοντας μαζί του διαταγή που έλεγε τα εξής: «Παραγγέλομε στην ενδοξότητά σου να πας στη Βιζύη και να φέρης τον Μοναχό Μάξιμο με πολλή τιμή και περιποίησι, λόγω της μεγάλης του ηλικίας και της ασθενείας του, και διότι αυτός ανήκει στους προγόνους μας και τους έχει τιμήσει. Και να τον βάλης στο λαμπρό μοναστήρι του Αγίου Θεοδώρου, που βρίσκεται δίπλα στο Βασιλικό παλάτι». Αφού λοιπόν ο ύπατος τον πήρε και τον έβαλε στο προειρημένο μοναστήρι, πήγε να δώση ειδοποίησι.
Την επομένη ημέρα πήγαν προς αυτόν οι πατρίκιοι Επιφάνιος και Τρώιλος, με λαμπρό ντύσιμο και ύφος, καθώς και ο επίσκοπος Θεοδόσιος. Συναντήθηκαν με αυτόν στο κατηχουμενείο της Εκκλησίας του ιδίου μοναστηριού. Αφού έγινε ο συνηθισμένος ασπασμός κάθησαν, υποχρεώνοντας κι αυτόν να καθήση. Και αρχίζοντας τον λόγο μαζί του ο Τρώιλος είπε:
ΤΡΩΙΛΟΣ: Ο αυτοκράτωρ μας διέταξε να έρθουμε και να σου ανακοινώσουμε την γνώμη που έχει η θεοστήρικτη βασιλεία του. Αλλά πρώτα πες μας, θα κάνης την διαταγή του βασιλέως ή δεν θα την κάνης;
Ο Μάξιμος είπε:
ΜΑΞΙΜΟΣ:Κύριε, να ακούσω τι διέταξε η ευσεβής του δύναμις και θά αποκριθώ κατάλληλα. γιατί προς κάτι το άγνωστο ποια απάντησι μπορώ να δώσω;
Ο Τρώιλος επέμενε λέγοντας:
ΤΡΩΙΛ.: Δεν πρόκειται να πούμε τίποτε, εάν δεν μας πης πρώτα, αν θα κάνης ή όχι την διαταγή του βασιλέως.
Και όταν τους είδε να αντιστέκωνται και λόγω της καθυστερήσεώς του να βλέπουν πιο σκληρά και μαζί με τους συνακόλουθούς τους να αποκρίνωνται πιο άγρια, ενώ φάνταζαν τα περήφανα στολίδια των αξιωμάτων τους, απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε:
ΜΑΞΙΜΟΣ: Αφού δεν θέλετε να πήτε στον δούλο σας την απόφασι του κυρίου και βασιλέως μας, να λοιπόν σας λέω, κι ακούει ο Θεός και οι άγιοι άγγελοι και όλοι εσείς: οτιδήποτε με διατάξη για κάθε πράγμα που καταλύεται και καταστρέφεται σ' αυτόν τον αιώνα, με προθυμία το κάνω.
Και αμέσως ο Τρώιλος είπε:
ΤΡΩΙΛ.: Συγχωρέστε με, αλλά εγώ φεύγω. γιατί αυτός τίποτε δεν πρόκειται να κάνη.
Και αφού έγινε πάρα πολύς θόρυβος και μεγάλη ταραχή και σύγχυσι, τους είπε ο επίσκοπος Θεοδόσιος:
ΘΕΟΔ.: Πείτε του την διαταγή και θα μάθετε την απάντησί του. Διότι, δεν είναι λογικό να φύγουμε, χωρίς να πούμε και να ακούσουμε τίποτε.
Τότε ο πατρίκιος Επιφάνιος είπε:
ΕΠΙΦ.: Αυτό σου δηλώνει με μας ο βασιλεύς: «Επειδή η Δύσις και όσοι διαστρέφουν (τα πράγματα) στην Ανατολή αποβλέπουν σε σένα, κι όλοι εξ αιτίας σου ξεσηκώνονται μη θέλοντας να συμφωνήσουν μαζί μας για την πίστι, είθε να σε κατανύξη ο Θεός να κοινωνήσης μαζί μας βάσει του Τύπου που εκθέσαμε. Θα βγούμε τότε εμείς οι ίδιοι στη Χαλκή (πύλη) και θα σε ασπασθούμε, θα σου δώσουμε το χέρι και με κάθε τιμή και δόξα θα σε βάλουμε στην μεγάλη Εκκλησία. Θα στέκεσαι μαζί μας στο μέρος που συνηθίζουν να στέκωνται οι βασιλείς. Θα κάνουμε τότε και την σύναξι (Θ. Λειτουργία) και θα κοινωνήσουμε τα άχραντα και ζωοποιά μυστήρια, το ζωοποιό σώμα και αίμα του Χριστού. Θα σε ανακηρύξουμε πατέρα μας. και θα γίνη χαρά όχι μόνο στην φιλόχριστη και βασιλική μας πόλι, αλλά και σ' όλη την οικουμένη. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι, εάν εσύ κοινωνήσης με τον εδώ άγιο θρόνο, όλοι θα ενωθούν μαζί μας, αυτοί που εξ αιτίας σου και εξ αιτίας της διδασκαλίας σου αποσχίσθηκαν από την κοινωνία με μας».
Γυρίζοντας τότε προς τον επίσκοπο ο αββάς Μάξιμος του είπε με δάκρυα στα μάτια:
ΜΑΞΙΜΟΣ: Μεγάλε κύριε, όλοι περιμένουμε ημέρα κρίσεως. Αληθινά, ούτε όλη η δύναμι των ουρανών δεν θα με πείση να το κάνω αυτό. Γιατί, τι θα έχω να απολογηθώ -δεν λέω στο Θεό, αλλά στην συνείδησί μου-, αν για την δόξα των ανθρώπων, που μόνη της δεν έχει καμμιά οντότητα, γίνω εξωμότης της πίστεως που σώζει αυτούς που την υπερασπίζονται;
Όταν άκουσαν τα λόγια αυτά, σηκώθηκαν όλοι επάνω και γεμάτοι θυμό τον έσπρωξαν, τον τράβηξαν και τον έρριξαν κάτω. Τον γέμισαν μάλιστα από το κεφάλι ως τα νύχια με φτυσίματα, που η δυσωδία τους παρέμεινε μέχρις ότου πλύθηκαν τα ρούχα του. Σηκώθηκε τότε και ο επίσκοπος και είπε:
ΘΕΟΔ.: Δεν έπρεπε να το κάνετε αυτό. Έπρεπε να ακούσωμε μόνο την απάντησί του και να την αναφέρωμε στον αγαθό μας βασιλέα.
Μόλις τους έπεισε ο επίσκοπος να ησυχάσουν, κάθησαν πάλι. Με θυμό όμως και αγριότητα του είπαν μύριες βρισιές και ακατανόμαστες κατάρες. Τότε του είπε ο Επιφάνιος:
ΕΠΙΦ.: Πες μας λοιπόν κάκιστε λαίμαργε γέρο, μας είπες αυτά τα λόγια θεωρώντας ως αιρετικούς εμάς και την πόλι μας και τον βασιλέα; Αληθινά, είμαστε περισσότερο Χριστιανοί και ορθόδοξοι από σένα. Και ομολογούμε ότι ο Κύριός μας και Θεός έχει και θεϊκή και ανθρώπινη θέλησι και νοερή ψυχή. και ότι κάθε νοερή φύσι οπωσδήποτε έχει εκ φύσεως το θέλειν και το ενεργείν, επειδή ίδιον της ζωής είναι η κίνησις και ίδιον του νοός η θέλησις. Και γνωρίζουμε ότι είναι θελητικός, όχι μόνο κατά την θεότητα, αλλά και κατά την ανθρωπότητα. Δεν αρνούμαστε επίσης και τις δύο θελήσεις του και ενέργειες.
Και απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε:
ΜΑΞΙΜΟΣ: Εάν πιστεύετε έτσι, όπως πιστεύουν οι νοερές φύσεις και η Εκκλησία του Θεού, πώς εσείς με αναγκάζετε να κοινωνήσω με τον Τύπο, που μόνο την αναίρεσι αυτών έχει;
ΕΠΙΦ.: Αυτό έγινε για οικονομία, για να μη ζημιωθούν οι λαοί μας με τέτοιες λεπτολογίες.
Και απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε:
ΜΑΞΙΜΟΣ: Συμβαίνει το αντίθετο. κάθε άνθρωπος αγιάζεται με την ακριβή ομολογία της πίστεως, και όχι με την αναίρεσι που βρίσκεται στον Τύπο.
Και είπε ο Τρώιλος:
ΤΡΩΙΛ.: Και στο παλάτι σου είπαμε, ότι (ο Τύπος) δεν ανήρεσε τίποτε, αλλά διέταξε να κατασιγάσουν (οι διϊστάμενες απόψεις) για να ειρηνεύσουμε όλοι.
Και απαντώντας πάλι ο αββάς Μάξιμος είπε:
ΜΑΞΙΜΟΣ: Η σιωπή των λόγων είναι αναίρεσις των λόγων. Λέγει το Άγιον Πνεύμα μέσω του Προφήτου Δαβίδ: «Ουκ εισί λαλιαί, ουδέ λόγοι, ων ουχί ακούονται αι φωναί αυτών». Άρα λοιπόν ο λόγος που δεν λέγεται, δεν είναι καν λόγος.
Και είπε ο Τρώιλος:
ΤΡΩΙΛ.: Στην καρδιά σου να έχης ό,τι θέλεις, δεν σε εμποδίζει κανείς.
Ο αββάς Μάξιμος απήντησε:
ΜΑΞΙΜΟΣ: Ο Θεός δεν περιώρισε στην καρδιά όλη την σωτηρία, αλλά είπε: «Ο ομολογών με έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω αυτόν έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς». Και ο θείος Απόστολος διδάσκει ως εξής: «Kαρδία μεν πιστεύεται εις δικαιοσύνην. στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν». Αν λοιπόν ο Θεός και οι προφήται και οι απόστολοι του Θεού προτρέπουν να ομολογήται με τους λόγους των Αγίων το μυστήριο, το μεγάλο και φρικτό και σωτήριο για όλο τον κόσμο, δεν πρέπει να σιωπήση με κανένα τρόπο η φωνή που κηρύττει αυτό, για να μη κινδυνεύση η σωτηρία των σιωπώντων.
Και απαντώντας ο Επιφάνιος με πολύ άγριο τρόπο είπε:
ΕΠΙΦ.: Υπέγραψες στον λίβελλο;
Και είπε ο αββάς Μάξιμος:
ΜΑΞΙΜΟΣ: Ναι υπέγραψα.
ΕΠΙΦ.: Και πώς τόλμησες να υπογράψης και να αναθεματίσης αυτούς που ομολογούν και πιστεύουν όπως οι νοερές φύσεις και η καθολική Εκκλησία; Αληθινά με δική μου πρότασι θα σε πάμε στην πόλι, θα σε στήσουμε δεμένο στην αγορά και θα φέρουμε τους μίμους, άνδρες και γυναίκες, και τις πιο διάσημες πόρνες και όλο το λαό, για να χτυπήση και φτύση καθένας και καθεμιά τους το πρόσωπό σου.
Απαντώντας σ' αυτά ο αββάς Μάξιμος είπε:
ΜΑΞΙΜΟΣ: Ας γίνη όπως είπατε, εάν αναθεματίσαμε αυτούς που ομολογούν ότι ο Κύριος έχει δύο φύσεις, και τις κατάλληλες σ' αυτόν δύο φυσικές θελήσεις και ενέργειες, και ότι είναι εκ φύσεως αληθινός Θεός και άνθρωπος. Διάβασε, δέσποτα, τα πρακτικά και τον λίβελλο, και εάν βρήτε αυτά που είπατε, κάμετε ό,τι σκέπτεσθε.
Μετά από αυτά τον ωδήγησαν στην Κωνσταντινούπολι και έβγαλαν απόφασι εναντίον τους. Ανεθεμάτισαν και κατεδίκασαν τον εν αγίοις Μάξιμο, τον μακάριο μαθητή του Αναστάσιο, τον αγιώτατο πάπα Μαρτίνο, τον άγιο Σωφρόνιο πατριάρχη Ιεροσολύμων, και όλους τους ορθοδόξους και ομοφρονούντας μ' αυτούς. Έπειτα έφεραν και τον άλλο μακάριο Αναστάσιο. Αφού χρησιμοποίησαν και γι' αυτόν τα ίδια αναθέματα και βρισιές, τους παρέδωσαν στους άρχοντες λέγοντας: Αποφασίζουμε να σας παραλάβη αμέσως ο πανεύφημος έπαρχός μας, που είναι δω, στο πολυάνθρωπο ανάκτορό του. Να σας χτυπήση με νεύρα στα μετάφρενα (τον Μάξιμο, Αναστάσιο και Αναστάσιο), και να αποκόψη από την ρίζα το όργανο της ακολασίας σας, δηλαδή την βλάσφημη γλώσσα σας, του Μαξίμου, Αναστασίου και Αναστασίου. Στη συνέχεια να κόψη με σιδερένιο μαχαίρι και την ταραχώδη δεξιά που υπηρέτησε τον βλάσφημο λογισμό σας. Μόλις δε σας αποστερήσουν αυτά τα βδελυκτά μέλη, να τα κρεμάσουν πάνω σας και να σας περιφέρουν στα δώδεκα τμήματα της βασιλίδος των πόλεων. Κατόπιν να σας παραδώση σε ισόβια εξoρία και ταυτόχρονα συνεχή φρούρησι, έτσι που συνεχώς και για όλο το χρόνο της ζωής σας να οδύρεσθε για τα βλάσφημα σφάλματά σας. Γιατί η κατάρα που εφεύρατε εναντίον μας, επέπεσε πάνω στα κεφάλια σας.
Τότε λοιπόν τους πήρε ο έπαρχος και τους τιμώρησε κόβοντας τα μέλη τους. Τέλος τους περιέφερε σ' όλη την πόλι και τους εξώρισε στην Λαζική.
(Από το τεύχος 21 του έτους 1996 του περιοδικού Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, σελίς 6-20).



8) Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, προώθησε τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί αὐτό φαίνεται καθαρά σήμερα ὅπου οἱ μεγάλοι τῆς λεγομένης νόμῳ κρατούσης ἐκκλησίας, πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι κλπ. (ὅπως ὁ Χριστόδουλος τότε καί ὁ Βαρθολομαῖος τότε καί τώρα) συμπροσεύχονται μέ τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς, τόν πάπα, τούς ἀγγλικανούς κ.ἄ. καί ἀναγνωρίζουν σ᾿ αὐτούς χάρη καί μυστήρια, ἐνῶ τά ἀμφισβητοῦν στούς ἀκραιφνεῖς ὀρθοδόξους τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου! Δηλαδή… ἔχουν μυστήρια οἱ παπικοί καί δέν ἔχουν οἱ παλαιοημερολογίτες Ὀρθόδοξοι! Αὐτή εἶναι ἡ νοοτροπία κάποιων ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου…… Λησμονοῦν, δυστυχῶς, ὅτι μέ τίς ἀναγνωρίσεις τῶν αἰρετικῶν πού κάνουν, καθίστανται «ἐχθροί τοῦ Θεοῦ», ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος και το ἐπικαλεῖται ὁ Μεγάλος ἐκείνος Ὁμολογητής καί ἀτρόμητος ὑπερασπιστής τῶν ἱερῶν θεσμίων, Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ἐχθρούς Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο». [11] Καί δέν θά πρέπει, ἐπίσης, να λησμονοῦμε αὐτό πού εἶχε πεῖ ἡ Παναγία μας, ἐμφανιζομένη στόν μοναχό λίγο πρίν τόν διωγμό ἐπί πατριάρχου Ἰω. Βέκκου (13ος αἰ.) τῶν ἀνθενωτικῶν Ἁγιορετῶν μοναχῶν: «Ἔρχονται οἱ ἐχθροί ἐμοῦ καί τοῦ Υἱοῦ μου»! ! ! Καί ἡ Θεοτόκος βεβαίως ἐννοοῦσε τόν λατινόφρονα πατριάρχη, διότι ἐκεῖνος πῆγε στό περιβόλι της καί δίωξε καί ἔκαψε καί ἔπνιξε στή θάλλασσα τούς ἀνθενωτικούς μοναχούς! Πολύ μεγάλο κακό, λοιπόν, ἡ αἵρεση, ὄντως χωρισμός Θεοῦ! Καί εἶναι πολύ κακό τό νά ἐπικοινωνεῖς πνευματικά μέ αἱρετικό! Νά γιατί οἱ τοῦ πατρίου ἑορτολογίου πιστοί ἐμμένουν στήν πιστή διατήρησή του, ὄχι γιά τίς ἡμέρες καί τίς ὧρες καί τά λεπτά, ἀλλά πρός ἀποφυγήν τῆς κατακριτέας αὐτῆς ἐπιμίξεως[12]…
9) Τό ὅλο ἡμερολογιακό ζήτημα μέ τήν ἐξέλιξή του καί τίς διαστάσεις του, ἦταν γνωστό σέ ἕναν μεγάλο θεολόγο καί πανεπιστημιακό καθηγητή, κορυφαῖο δογματολόγο τοῦ 20 αἰῶνος, τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη. Αὐτός, ὡς εἰδήμων περί τά θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά, γνώριζε ὅτι ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἀποτελοῦσε τόν πρῶτο λίθο τοῦ οἰκοδομήματος τῆς μέσα στό πλαίσιο τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ψυδενώσεως τῶν ἐκκλησιῶν. Γνώριζε καί τά περί διασπάσεως τῆς ἑνότητος στή Θεία Λατρεία καί ὅλους τούς πονηρούς σκοπούς καί τά ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῆς ἡμερολογιακῆς μεταβολῆς. Καί, ἀκριβῶς ἐπειδή τά γνώριζε, εἶχε γράψει κάτι πάρα πολύ σημαντικό, τό ἑξῆς: «Τό ἡμερολογιακό, εἶναι «δογματικοκανονικόν ζήτημα»! Μποροῦν νά τόν ἀμφισβητήσουν οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὅσοι ἀποκαλοῦν τούς παλαιοημερολογίτες σχισματικούς, αἱρετικούς, ἀνιέρους καί ἐκτός Ἐκκλησίας;;;;
10) Ἐπίσης, τά ἱστορικά γεγονότα καί τό ὅλο πλαίσιο τοῦ θέματος, τυγχάνουν γνωστά στόν διακεκριμένο καί πασίγνωστο πρωτοπρεσβύτερο καί ὁμότιμο καθηγητή τοῦ πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, π. Γεώργιο Μεταλληνό, ὁ ὁποῖος εἶπε πολλές φορές δημοσίως, ὅτι οἱ τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου εἶναι σωστοί κατά πάντα ἐφόσον ἀποτελοῦν μία τροχοπέδη (φρένο) στήν πορεία τῆς Ἐλλαδικῆς ἐκκλησίας πρός τόν Οἰκουμενισμό. (Προσωπικά δέ, στήν ἐλαχιστότητά μου, τό ἔχει πεῖ πολλές φορές). Ἐπίσης, ὁ ἴδιος, στό βιβλίο του «ΦΩΤΑ ΚΑΙ ΦΩΣ», γράφει ὅτι ἡ ἡμερολογιακή ἀλλαγή ἔγινε γιά τήν προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.[13] (Πλήρης δικαίωση καί ἀναγνώριση τοῦ τιμίου ἁγῶνος τῶν παλαιοημερολογιτῶν)! Ποιός μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τά λόγια τοῦ κορυφαῖου θεολόγου καί ἱστορικοῦ τῶν ἡμερῶν μας;
11) Οἱ καινοτόμοι ἀποκαλοῦν τούς ἐμμένοντες στά παραδεδομένα «παλαιοημερολογίτες», δηλαδή….παλαιούς, ἐπειδή δέν δέχτηκαν να ἀκολουθήσουν κάτι νέο, κάτι τό καινούργιο, ἐν προκειμένῳ τήν καινοτομία. Ὡραῖο σκεπτικό! Δέν εἶναι δυνατόν ὅμως κάθε φορά πού «ἀνανεώνονται» αὐτοί, νά «παλαιώνουμε» ἐμεῖς! Διότι μέ τή λογική αὐτή, ἐπειδή λ.χ. οἱ τοῦ νέου ἔχουν καινοτομήσει ἐν πολλοῖς καί στήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τῆς Βαπτίσεως καί σέ πολλούς ναούς σήμερα τελεῖται παπικό ράντισμα «δι᾿ ἐπιχύσεως», θά πρέπει οἱ τοῦ παλαιοῦ, οἱ ὁποῖοι βαπτίζουν ὀρθόδοξα καί κανονικά, νά ὀνομαστοῦν….παλαιοβαπτιστές! Ἀνάλογος χαρακτηρισμός θα πρέπει νά ἀποδοθεῖ σέ ὅσους σήμερα ἀρνοῦνται νά δεχτοῦν τίς καινοτομίες τῶν ἐπιχειρουμένων μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν μας κειμένων (βλ. Βόλος, Ἀκαδημία θεολογικῶν σπουδῶν, ἤ μᾶλλον…Ἀκαδημία θεολογικῆς ἐκμαυλίσεως…), ἤ τῆς ἐξαγγελομένης μεταπατερικῆς θεολογίας (βλ. καί πάλι Βόλος) κοκ.!



12) Κάποιοι θερμοί «ἀπολογητές» τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, στήν προσπάθειά τους νά δικαιολογήσουν τά ἀδικαιολόγητα, προβάλλουν μέ τήν τέχνη τῆς σοφιστείας διάφορα ἐπιχειρήματα, τά ὁποῖα γιά τό στενό τοῦ χώρου δέν ἀναφέρουμε, ἀλλά ἔχουν ἤδη ἀπαντηθεῖ κατά κόρον σέ πολλές μελέτες, κείμενα κλπ. ἀπό πολλούς συγγραφεῖς. Δέν πειράζει ὅμως! «Οἶδεν ἡ ἀλήθεια διωκομένη τρανοτέρως φαίνεσθαι», θά μᾶς πεῖ ὁ Ἅγιος και Ὁμολογητής Ταράσιος![14] Οἱ γνωστοί μεγάλοι…συνήγοροι τῆς ὄντως κατακεκριμμένης μεταρρυθμίσεως, στούς ὁποίους στηρίζονται οἱ νεώτεροι, εἶναι οἱ ἀρχιμανδρίτες (πρό ἐτῶν μεταστάντες) Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος καί Ἰωήλ Γιαννακόπουλος, σοφοί κατά τά ἄλλα, ἀλλά τραγικά σφάλλοντες περί τό ἡμερολογιακό. Τούς θεωροῦν πολλοί ὡς…ἀλάθητους, ὅπως καί κάποιους γέροντες οἱ ὁποίοι τοποθετήθηκαν λανθασμένα στό συγκεκριμένο ζήτημα, ἀπό ἄγνοια ἤ ἄλλους ἄδηλους λόγους, γνωστούς μόνο στόν Θεό. Καί τούς θεωροῦν ὡς αὐθεντίες! «Τό εἶπε ὁ τάδε πατήρ, ἦταν ἅγιος» κλπ. Τά μεμονωμένα πρόσωπα ὅμως δέν εἶναι δυνατόν νά μή σφάλλουν ἐνίοτε καί νά μήν πλανῶνται, ὅση σοφία καί ἄν διαθέτουν! Καί ἅγιοι ἀκόμη ἔσφαλαν, ὡς ἄνθρωποι, διότι οἱ ἄγιοι δέν ἦσαν ἀλάθητοι ἀλλά ἦσαν ἀπλανεῖς. Μόνο ἡ Ἐκκλησία στό σύνολό της δέ σφάλλει, ὅταν ἐκφράζεται ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους. Καί ἡ Ἐκκλησία περί τοῦ συγκεκριμένου θέματος ἔχει ἀποφανθεῖ διαχρονικά. Δέν στηριζόμαστε λοιπόν στά μεμονωμένα πρόσωπα, ἀλλά στήν Ἐκκλησία καί ἐμπιστευόμαστε τά πρόσωπα ὅταν αὐτά ἐκφράζουν τήν Ἐκκλησία διαχρονικῶς. Πέραν, ὅμως, τῶν 2 προαναφερθέντων ἀρχιμανδριτῶν, τό 1982 συνέγραψε καί ὁ Χριστόδουλος, ὡς Μητροπολίτης Δημητριάδος τή γνωστή Διατριβή του περί τοῦ ἡμερολογιακοῦ, μέ τίς πολλές παραποιήσεις τῆς ἀλθείας καί τά αὐθαίρετα δικά του συμπεράσματα ἐπί τοῦ θέματος. Τήν ἐν λόγῳ διατριβή χαρακτηρίζει πλῆθος παραπομπῶν καί πενία ἐπιχειρημάτων, ὅπως εὔστοχα ἔχει γραφεῖ…Τά ἀνεπέρειστα ἐπιχειρήματα τῶν συνηγόρων τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, κατατιθέντα σέ διάφορα πονήματα, ἔχουν…….πολλάκις καί πλειστάκις ἀναιρεθεῖ. [15]
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἔγινε παράνομα και ἀντικανονικά, προωθήθηκε ἀπό μασόνους καί Οἰκουμενιστές, καί ἐπεβλήθηκε ἐπαναστατικά, ἀφοῦ ἀγνοήθηκαν οἱ ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καί τά πατριαρχεία. Ἡ ἡμερολογιακή καινοτομία, διέσπασε καί κατέλυσε τήν δισχιλιετή σχεδόν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στή Θεία Λατρεία, προώθησε τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας (ἡ ὁποία θά ἔχει ἀρχηγό τόν..ἀντίχριστο), ἄνοιξε τήν πόρτα καί γιά πολλές ἄλλες μεταρρυθμίσεις καί νεωτερισμούς πού ἤδη σήμερα βλέπουμε νά ἐνεργοῦνται καί γενικά ἔφερε «τά πάνω κάτω» κατά τό κοινῶς λεγόμενο στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα καί στήν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδοξία. Οἱ ἀκολουθοῦντες (μέ πολλές στερήσεις, παλαιά καί μέ διωγμούς καί ποικίλες δυσκολίες), τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἦταν καί εἶναι λίγοι μέν (στήν Ἐλλάδα λίγοι, στόν κόσμο πάρα πολλοί), ἀλλά, εὐτυχῶς, εἶδαν καί διέγνωσαν μέ τό ὀρθόδοξο αἰσθητήριό τους ἀπό τότε τήν ἐπερχόμενη προδοσία! Καί γι᾿ αὐτό, μέ τή χάρη καί τό φωτισμό τοῦ Παναγίου Θεοῦ, ἀντέδρασαν δυναμικά καί φώναξαν τό 1924 μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς τους προφητικά: «μᾶς φράγκεψαν, μᾶς φράγκεψαν»! ! !
ΤΕΛΙΚΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕ ! ! !
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ
Από το νέο βιβλίο του Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου με τίτλο "π. Ιωάννης Ρωμανίδης, ένας κορυφαίος δογματικός θεολόγος της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας" παραθέτουμε ένα απόσπασμα επιστολής του π. Ιωάννη προς τον π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, με ημερομηνία 28 Μαΐου 1958, περί των παλαιοημερολογιτων:

"Υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο παλαιοημερολογίτες στην Ελλάδα που υφίστανται εξευτελιστικές διώξεις. Στην πραγματικότητα είναι οι αληθινοί ευλαβείς Ορθόδοξοι με την παραδοσιακή έννοια του όρου, τηρούν όλες τις εορτές και τα λειτουργικά έθιμα πολύ πιστά. Στα σπίτια τους βρίσκει κανείς την Φιλοκαλία και όλες τις υπέροχες μεταφράσεις των Πατέρων που έγιναν τον περασμένο αιώνα. Στα σπίτια των ευσεβών της επίσημης Εκκλησίας βρίσκει κάποιος τον Guardini, τον (1 λέξη), τον Holzner, τον Pascal, κλπ., αλλά ούτε έστω και έναν Πατέρα της Εκκλησίας".

[1] Ἀναφορικά με τον Οἰκουμενισμό, ὑπάρχει πολύ πλούσια βιβλιογραφία, ὅλο καί αὐξανόμενη, στήν ὁποία μπορεῖ κάθε ἐνδιαφερόμενος νά προστρέξει.

[2] Ὁ καθηγητής Ἀνδρέας Θεοδώρου ἔγραφε δικαίως ὅτι «ὁ Οἰκουμενισμός, τό φοβερόν τοῦτον θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως, τό δικέφαλον ἐκκλησιολογικόν τέρας, περισφίγγει ἀσφυκτικῶς διά τῶν πλοκάμων του ὁλόκληρον τό ἄχραντον Σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας»…

[3] Ὁ μακαριστός Γέροντας, στό βιβίο του «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός», ἐκδ. Ὀρθόδ. Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974 γράφει: «Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης»…

[4] Ἡ κακόδοξη ἐγκύκλιος τοῦ 1920 πού ἀποτελεῖ τόν «καταστατικόν χάρτην» τῶν οἰκουμενιστῶν,κατά τά πρῶτα χρόνια τῆς ἑορτολογικῆς μεταβολῆς ἦταν ἄγνωστη στό λαό, ὅπως καί οἱ πραγματικές προθέσεις τῶν καινοτόμων νεωτεριστῶν. Γιά τό λόγο αὐτό, καί στά συγγράμματα καί τίς ἐγκυκλίους τοῦ ἀοιδίμου ἐκείνου ὁμολογητοῦ ἱεράρχου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου (+1955), δέν ὑπῆρχαν σχετικές ἀναφορές, ἀλλά τό ὅλον θέμα ἑστιάζετο μόνο στό σοβαρό ζήτημα τῆς διασπάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, πού ἔγινε ἀπό πλευρᾶς τῶν μεταρρυθμιστῶν. Ἡ ἐγκύκλιος πρωτοδημοσιεύεται τό ἔτος 1965 στά «Δογματικά καί Συμβολικά μνημεῖα» τοῦ καθηγητοῦ Ἰω. Καρμίρη καί στή συνέχεια ἀρχίζει ἡ ἀλυσίδα τῶν προδοσιῶν, μέ τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τῶν παπικῶν ἀπό τόν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τή συμμετοχή τῆς καινοτόμου ἐκκλησίας στό Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, δηλ. αἱρέσεων καί ἀθέων διδασκαλιῶν) καί φθάνουμε στή σημερινή δεινή κατάσταση μέ τίς συμπροσευχές τοῦ Βαρθολομαῖου (καί ἄλλων) μέ τόν Πάπα καί τή μετάδοση τῆς νόσου τῆς αἱρέσεως μέσῳ τῶν Μυστηρίων σέ ὅσους ἐπικοινωνοῦν μαζί του, κληρικούς καί λαϊκούς κλπ. Ὅλα ἔλαβαν χώρα μεθοδικά καί σήμερα ἔχουν πλέον τά πάντα ἀποκαλυφθεῖ. Ἔγιναν γνωστοί οἱ σκοποί καί οἱ προθέσεις τῶν προδοτῶν… καί ὁ κάθε νουνεχής ἀντιλαμβάνεται τήν τραγική κατάληξη, ἡ ὁποία συνίσταται σέ μία ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων αἰσθητηρίων καί σέ ἕναν πνευματικό «Μιθριδατισμό» τῶν πιστῶν, διά τῆς σταδιακῆς πόσεως τοῦ δηλητηρίου τῆς αἱρέσεως σταδιακά…

[5] Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων Ἐκκλησιαστική ἱστορία, Βιβλίο Ι΄ Κεφ. Γ ΄Μέρος Α΄.

[6] Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἡ «σφραγίς τοῦ Πνεύματος» γράφει χαρακτηριστικά σέ μία ἐπιστολή του ὅτι «ἐν τοῖς θεολογικοῖς καί ἐκκλησιαστικοῖς ζητήμασι ἰσχύει ἡ τῶν ἁγίων πατέρων καί τῆς ἱερᾶς συνόδου βουλή».

[7] Βλ. Ἀρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα, «Ἐκκλ. Ἐλλάδος Ἐκκλ. Ἱστορία», τόμ. Γ΄, σελ. 1533 -1534 καί 1646 -1647.

[8] Αὐτά τά περί τοῦ κακοῦ τέλους τῶν μεταρρυθμιστῶν, πρωτοδημοσίευσε ὁ μακαριστός ἐνάρετος Γέροντας τῆς Πάρου π. Φιλόθος Ζερβάκος. Βλ. «Τό νέον ἡμερολόγιον καί οἱ καρποί του,σελ. 34. Ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος , λέει, σέ στιγμές μεταμελείας χτυποῦσε την κεφαλή του μέ τά δύο του χέρια καί ἔλεγε: «Νά μήν τό ἔσωνα,νά μήν τό ἔσωνα. Αὐτός, αὐτός, ὁ διεστραμμένος ὁ Μεταξάκης μέ πῆρε στό λαιμό του»…

[9] Βλ. ἱερομ. Θεοδωρήτου (+2007), «’Ορθοδοξία πολεμουμένη», Ἀθῆνα 2007,σελ. 97: «Δυστυχῶς, αὐτή ἡ ὑποτίμησις τοῦ ὁμολογιακοῦ χαρακτῆρος τῆς Ὀρθοδοξίας κορυφώθηκε μέ τήν ἀρχή τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος διά τῶν θρησκευτικῶν ἀδελφοτήτων. Ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1960, μέλη τῶν ἀνωτέρω ὀργανώσεων κατέλαβαν σιγά –σιγά τάς ἠγουμενίας ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἄθωνος, μέ ἀποτέλεσμα νά μεταφυτευθῆ ἡ τακτική καί ψυχολογία τους στόν ἱερό χῶρο. Ἔτσι φθάσαμε στη σημερινή τραγωδία, ὁ μέν ἐπίσκοπος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ν᾿ ἀγκαλιάζη καί νά ἐπαινῆ τούς αἱρετικούς, οἱ δέ Ἁγιορεῖται νά τόν ἀκολουθοῦν…μετά πάσης εὐλαβείας, δώκοντες συγχρόνως τους ἀντιπατριαρχικούς ζηλωτάς»…

[10] Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων Ἐκκλησιαστική ἱστορία, Βιβλίον ΙΑ΄, Κεφ. ΙΑ΄.

[11] Βλ. Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου Ἐπιστ. ΛΘ΄, MPG. 99, 1049D.

[12] Γιά τό λόγο αὐτό ἄλλωστε, οἱ ἀκολουθοῦντες τά πάτρια, ἀρνοῦνται τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ὅσες ἐκκλησίες συμμετέχουν ἀμέσως ἤ ἐμμέσως στήν οἰκουμενική κίνηση, ἀνεξάρτητα μέ τό ποιό ἡμερολόγιο ἀκολουθοῦν.

[13] Βλ. πρωτοπρεσβυτέρου Γ. Μεταλληνοῦ, «Φῶτα καί φῶς», ἐκδ. ΑΘΩΣ, σελ. 42.

[14] Βλ. Πρακτικά Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου.

[15] Βλ. Θεοδωρήτου ἱερομονάχου Τό ἀντίδοτον, Ἀθῆνα 1991, Αὐγουστῖνου μοναχοῦ - Ἁγιοβασιλειάτου, Μελέτη: «Τό ἡμερολογιακόν σχίσμα ἀπό ἱστορικῆς καί κανονικῆς ἀπόψεως ἐξεταζόμενον», σελίδες 477 κ.ἄ.

Φοβερή η οπτασία του Αγίου Αντωνίου για τους αιρετικούς: Άλογα κτήνη γύρω απο την Αγία Τράπεζα.

Φοβερή η οπτασία του Αγίου Αντωνίου για τους αιρετικούς: Άλογα κτήνη γύρω απο την Αγία Τράπεζα.


Είναι όντως φοβερό το όραμα που είδε ο Άγιος Αντώνιος σχετικά με την παρουσία αιρετικών μέσα σε ορθόδοξους ναούς. Το όραμα αυτό αιτιολογεί, εξηγεί παραστατικά για ποιο λόγο οι Άγιοι Πατέρες απαγορεύουν με συνοδικούς κανόνες την είσοδο αιρετικών σε καθαγιασμένους χώρους, την συμμετοχή τους σε ακολουθίες και λειτουργίες, τις συμπροσευχές και τα συλλείτουργα. Οι αιρετικοί μη δεχόμενοι την διδασκαλία της Εκκλησίας, των Αποστόλων και των Αγίων, επηρεάζονται από τους δαίμονες και τον πατέρα τους τον διάβολο, στην προβολή πλανεμένων απόψεων. Γι' αυτό και η διδασκαλία τους «μάλλον άγονος και άλογος και διανοίας εστίν ουκ ορθής, ως η των ημιόνων αλογία».