xristianorthodoxipisti.blogspot.gr ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΕΙΜΕΝΑ / ΑΡΘΡΑ
Εθνικά - Κοινωνικά - Ιστορικά θέματα
Ε-mail: teldoum@yahoo.gr FB: https://www.facebook.com/telemachos.doumanes

«...τῇ γαρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως· και τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἐπι ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν...» (Εφεσίους β’ 8-10)

«...Πολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι ποιούντες. αλλ’ούν τον λόγον του Θεού ουδείς ώφειλε νοθεύειν διά την ιδίαν αμέλειαν, αλλ’ ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν, ίνα μή υπόδικοι γενώμεθα, μετά της των εντολών παραβάσεως, και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως...» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής p.g.90,1069.360)

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΟΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ & Ἡ διαχρονική στάσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν Αἱρετικῶν


ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΟΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ  ΠΕΡΙ ΤΟΥ 15ου ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ  ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙ  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ                       Ὑπό Ἰωσήφ Μοναχοῦ   Ἅγιον Ὄρος 2012
Εἰσαγωγή       
Τό παρόν πόνημα εἶναι μία σύντομος ἀπάντησις εἰς τό νέον βιβλίον τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ ‘’Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως  Ἐπισκόπου Κηρύσσοντος ἐπ’  Ἐκκλησίας Αἵρεσιν’’. Τό βιβλίον αὐτό, ἄν καί δέν μᾶς εὑρίσκει ἀντιθέτους εἰς τήν κεντρικήν του ἰδέαν, περί τῆς ἀποτειχίσεως δηλαδή ἀπό τούς ἐπισκόπους ὅπου κηρύττουν κακοδοξίας καί αἱρέσεις, ἀλλά μᾶλλον συνηγόρους,  ἐν τούτοις περιέχει πλεῖστα ἐπιλήψιμα στοιχεῖα, ἱκανά νά βλάψουν ψυχικῶς τούς  μή ἐντριβεῖς ἐπί τῶν θεμάτων αὐτῶν ἀναγνώστας.
Δι’ αὐτό θεωρήσαμεν ἀναγκαῖον, ὅπως προβῶμεν εἰς  ἐπισήμανσιν καί ἀνατροπήν τῶν σημαντικοτέρων ἐξ αὐτῶν, ὥστε νά γίνῃ φανερόν τοῖς πᾶσι τό πεπλανημένον καί σαθρόν τῶν παρατιθεμένων εἰκασιῶν τοῦ συγγραφέως.  Δύο εἶναι οἱ βασικοί ἄξονες πέριξ τῶν ὁποίων  κινεῖται παραπαίοντας  καί ἐμπίπτων συνεχῶς εἰς ἀντιφάσεις καί αὐτοσχεδιασμούς ὁ συγγραφεύς. Ὁ πρῶτος ἀναφέρεται εἰς τήν δυνατότητα ὑπάρξεως δύο Ἐπισκόπων (Ὀρθοδόξου καί αἱρετικοῦ) ταυτοχρόνως εἰς μίαν Ἐπισκοπήν καί ὁ δεύτερος ἀφορᾷ τήν κανονικότητα τῆς ἀποτειχίσεως τῶν Παλαιοεορτολογιτῶν ἀπό τήν νεοημερολογητικήν ἐκκλησίαν τό 1924.
Ἄς ἀρχίσωμεν ὅμως ἀπό τό πρῶτον.  Ἀναφέρει λοιπόν ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς: «Δέν νομίζω ὅτι θά εὕρη κανείς παράδειγμα στήν Ὀρθοδοξία κατά τό ὁποῖο νά ὑπάρχουν σέ μία ἐκκλησιαστική ἐπαρχία καί νά ἀσκοῦν τά καθήκοντά των συγχρόνως δύο Ἐπίσκοποι, ὀρθόδοξος καί αἱρετικός καί δύο ἀντίστοιχα Σύνοδοι, οἱ ὁποῖες νά λειτουργοῦν συγχρόνως καί παραλλήλως, χωρίς δηλαδή νά ἔχη καταδικασθῆ ἡ αἵρεσις ἀπό ὀρθόδοξο Σύνοδο» (σελ. 248 τοῦ βιβλίου). Τό συμπέρασμα τοῦτο εἶναι ὄχι μόνον τελείως ἄστοχον καί ἀτεκμηρίωτον, ἀλλά  καί ὁδηγοῦν εἰς αἵρεσιν, ἀφοῦ ἀνατρέπει ὅλην τήν ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογίαν! Ἐμεῖς ὅμως, ὄχι μόνον ἕνα, ἀλλά πολλά παραδείγματα θά τοῦ παραθέσωμεν ἀποδεικνύοντες, ὅτι οἱ ἀνά τούς καιρούς ἀποτειχιζόμενοι ἀπό τούς αἱρετικούς ψευδεπισκόπους (ἀκρίτους καί κατακεκριμένους) ὀρθόδοξοι οὐδόλως ἐλάμβανον αὐτούς ὑπ’ ὄψιν τους, ὅταν διεπιστώνετο πλέον ἡ ἀμετανοησία ἐκείνων, καθώς εἶχον πλήρη τήν αἴσθησιν καί τήν πίστιν περί τῆς μοναδικότητός των ὡς κατόχων τῆς Ἀληθείας καί ἑπόμένως περί  τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας των  ἐπί τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου!   Θά παραθέσωμεν ἐπίσης παραδείγματα, ὅπου ἀποδεικνύουν, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅταν εἶχον τήν ‘’πολυτέλειαν’’, ἐγκαθιστοῦσαν ἐπισκόπους ὄχι μόνον εἰς ἁπλάς ἐπισκοπάς, ἀλλά καί εἰς αὐτούς τούς Πατριαρχικούς Θρόνους καί ὄχι μόνον ἀλλά  συγκροτοῦσαν καί συνόδους διά τήν εὔρυθμον λειτουργίαν καί ὁμαλήν διευθέτησιν  τῶν ὑποθέσεων τῆς ἐμπεριστάτου Ἐκκλησίας.
Εἶναι δέ χαρακτηριστικόν τό γεγονός, ὅτι ὁ συγγραφεύς καί οἱ ὁμόφρονές του ἀντλοῦν τά ἐπιχειρήματά τους  διά τό θέμα αὐτό  ἀπό τήν περίοδον μετά τήν ἀναγνώρισιν τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἐπισήμου Θρησκείας τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ὁπότε ἡ κρατική ἐξουσία ἄρχισε ‘’πολιτικῷ δικαίῳ’’ νά ἐπεμβαίνει εἰς τά τῆς Ἐκκλησίας, καθώς θεωροῦσε  αὐτήν σημαντικόν παράγοντα διά τήν κρατικήν ἀσφάλειαν. Ἀποροῦμε ὅμως, διά τί οἱ ὑποστηρικτές αὐτῆς τῆς θεωρίας παραβλέπουν τάς προηγουμένας περιόδους  τῆς  ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναφέρονται ἐπιλεκτικῶς μόνον εἰς τήν μετέπειτα χρονικήν φάσιν τῆς νομιμοποίησεώς της;  Ἆρά γε πρό τῆς περιόδου αὐτῆς δέν ὑπῆρχαν αἱρέσεις;  Ἀπό μόνον του αὐτό  φανερώνει ὅτι ἡ ἀνοχή ὅπου ἐπέδειξε ἐνίοτε ἡ Ἐκκλησία κατά τήν παραμονήν ἑνός αἱρετικοῦ ἐπισκόπου εἰς ἐπισκοπικόν τινα θρόνον, χωρίς νά σπέυσῃ ἄμεσα εἰς πλήρωσίν του,  δέν ὠφείλετο εἰς λόγους ἐκκλησιολογικούς, ἀλλ’ ἑτέρους τούς ὁποίους καί θά ἀναλύσωμεν εἰς τήν συνέχειαν. 

Η ΒΑΥΑΡΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΥΤΗΣ

Η ΒΑΥΑΡΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΥΤΗΣ



ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ





ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ


Ἐσχάτως ἔπεσεν εἰς τάς χείρας μας ἕνα βιβλιάριον ἐπωνομαζόμενον ΄΄Ἡ Εἰκών τῆς Ἁγίας Τριάδος εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν΄΄, συγγραφέν δῆθεν διά ψυχικήν ὠφέλειαν ὑπό τινός ἀρχιμ. Ἀκακίου ἐξ Εὐβοίας.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΓΛΩΣΣΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ


ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΓΛΩΣΣΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ
Φώτης Σχοινάς

     Ο π. Βασίλειος Θερμός στο άρθρο του «Ο λόγος ως προσωπείο. Περί της αμυντικής λειτουργίας της εκκλησιαστικής γλώσσας» στη Σύναξη του Απριλίου-Ιουνίου 1998 (τεύχος 66), έθεσε θέμα αναγκαιότητος μεταγλωττίσεως των ιερών κειμένων της θείας λατρείας, των πεζών βέβαια και όχι των ποιη­τικών. Το κύριο επιχείρημα του π. Βασιλείου είναι ότι η μεταγλώττιση των κειμένων της θείας λατρείας θα διευκολύνει την διανοητική κατανόησή τους λόγω της αποκοπής της νεωτέρας γενιάς των Νεοελλήνων από τις παλαιότε­ρες μορφές της γλώσσας μας.
Οι θέσεις μου -τις διατυπώνω ευθύς εξ αρχής- είναι ότι: α) η διανοητική κατανόηση της θείας Λειτουργίας, θεμιτή καθ' εαυτήν και ουδόλως παραθεωρητέα -και σ' αυτό το σημείο συμφωνώ πλήρως με τον π. Βασίλειο- η διανοητική κατανόηση, επαναλαμβάνω, της θείας λατρείας και κυρίως της θ. Λειτουργίας είναι θέμα ερμηνείας, τουτέστι αναλύσεως των νοημάτων στα οποία παραπέμπουν τα γλωσσικώς σημαίνοντα είτε ως έχουν, είτε έστω μεταγλωττισμένα και όχι ψιλής μεταγλωττίσεως και β) η μεταγλώττιση όχι απλώς δεν θα διευκολύνει την διανοητική κατανόηση της θ. Λειτουργίας, αλλά θα την δυσχεράνει δραματικά.

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ  ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.


Ἐπιλογὲς κειμένων γιὰ τὸ σαρκικὸ πόλεμο


πιλογς κειμένων γι τ σαρκικ πόλεμο
ωάννης Κωστφ (ρχιμανδρίτης)



Μοῦ ζητήθηκε μιὰ μικρὴ συνεργασία στὸ «κανίσκιο» αὐτὸ ποὺ ἀναφέρεται στὸν σαρκικὸ πόλεμο. Ἀλλά, τί μπορεῖς νὰ λάβης «παρά τοῦ μὴ ἔχοντος»; Τίποτε, ἐκτὸς ἂν αὐτὸς εἶναι μὲν μὴ ἔχων, διαχειρίζεται, ὅμως, ξένα ὑλικά, ὅπως, καλὴ ὥρα, τὸ Σῶμα Ὑλικοῦ Πολέμου στὸ στρατό: παρέχει ὑλικὴ ὑποστήριξη σ' αὐτοὺς ποὺ πολεμᾶνε στὴν πρώτη γραμμή, στὰ Ὅπλα. Σκέφθηκα, λοιπόν, νὰ ἀνθολογήσωἀπὸ τὴν πραμμάτειά μου, ποὺ δὲν προέρχεται, βέβαια, ἀπὸ τὴ γραφίδα μου, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ γραφίδα ἀδελφῶν δοκίμων τόσο στὸν πνευματικὸ ἀγώνα ὅσο καὶ στὴν καταγραφὴ τῶν σχετιζομένων μὲ αὐτόν.

Ημερολογιακό σχίσμα στην Ελλάδα : συγκλονιστικές λεπτομέρειες από έναν γέροντα! Ο γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος , πνευματικός υιός του αγίου Νεκταρίου έγραφε στον μοναχό θεοόκλητο Διονυσιάτη


Ημερολογιακό σχίσμα στην Ελλάδα : συγκλονιστικές λεπτομέρειες από έναν γέροντα! Ο γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος , πνευματικός υιός του αγίου Νεκταρίου έγραφε στον μοναχό θεοόκλητο Διονυσιάτη 


Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Εἰς τήν Γέννησιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Εἰς τήν Γέννησιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. 


Σκέψου, ἀγαπητέ μου, ὅτι ὅπως εἶναι συναρμολογημένος ἀπ' ὅλα τὰ κτίσματα αὐτὸς ὁ αἰσθητὸς ἀπέραντος κόσμος, ἔτσι ἀκόμη εἶναι καμωμένος ἕνας ἄλλος κόσμος νοητὸς πού ἀποτελεῖται ἀπὸ ἁμαρτωλούς, τοῦ ὁποίου τὰ στοιχεῖα εἶναι οἱ τρεῖς διεστραμμένοι ἔρωτες, πού ἀναφέρει ὁ Θεολόγος Ἰωάννης: δηλ.

α) ὁ ἔρωτας τῶν ἡδονῶν,
β) ὁ ἔρωτας τοῦ πλούτου καὶ
γ) ὁ ἔρωτας τῆς δόξας·

ΕΚΠΤΩΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ;

ΕΚΠΤΩΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ;
Τὸν τελευταῖον καιρὸν προβληματίζεται ἐντόνως ὁ πιστὸς λαός, ἀπὸ θέσεις, ἀπόψεις ἀλλὰ καὶ τὴν στάσιν Ἱεραρχῶν ἀλλὰ καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Πλέον συγκεκριμένως:
1ον) Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δὲν ἀναγνωρίζει τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν Παπικῶν, ἀλλὰ ὁμιλεῖ διὰ κανονικὴν «Ἐκκλησίαν», ἡ ὁποία εἶναι ἁπλῶς διηρημένη μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅταν ὁ Πατριάρχης διδάσκη τοιαῦτα πράγματα πῶς νὰ τὸν ἐμπιστευθῆ ὁ πιστὸς λαὸς ὡς Ὀρθόδοξον κεφαλὴν καὶ νὰ πιστεύση τὰς διαβεβαιώσεις του ὅτι δὲν προδίδει τὴν Ὀρθοδοξίαν εἰς τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους;

2ον) Εἰς τὸ Πουσὰν τῆς Νοτίου Κορέας, εἰς τὸ ὁποῖον συνῆλθε τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων οἱ Ὀρθόδοξοι ἀνεγνώρισαν ὅλας τὰς αἱρετικὰς χριστιανικὰς «Ἐκκλησίας» ὡς κανονικὰς καὶ ἰσοκύρουςμὲ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Τι θὰ συμβῆ ἆραγε, ἐὰν ἕνα τμῆμα τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου εὕρη καταφύγιον εἰς τὰς «Ἐκκλησίας» καὶ εἰς τὰ «μυστήρια» τῶν αἱρετικῶν χριστιανικῶν «Ἐκκλησιῶν»; Πῶς θὰ ἐπαναφέρουν τὸν κόσμον εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι, Σεβ. Μητροπολῖται καὶ Θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι τὸν παρέσυραν εἰς τὴν πλάνην;