xristianorthodoxipisti.blogspot.gr ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΕΙΜΕΝΑ / ΑΡΘΡΑ
Εθνικά - Κοινωνικά - Ιστορικά θέματα
Ε-mail: teldoum@yahoo.gr FB: https://www.facebook.com/telemachos.doumanes

«...τῇ γαρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως· και τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἐπι ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν...» (Εφεσίους β’ 8-10)

«...Πολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι ποιούντες. αλλ’ούν τον λόγον του Θεού ουδείς ώφειλε νοθεύειν διά την ιδίαν αμέλειαν, αλλ’ ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν, ίνα μή υπόδικοι γενώμεθα, μετά της των εντολών παραβάσεως, και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως...» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής p.g.90,1069.360)

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΣΩΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ


Η  ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΩΣ  ΣΩΜΑ  ΧΡΙΣΤΟΥ


Ο Απόστολος  Παύλος  μας  διδάσκει  ότι  η  εκκλησία  του θεού  είναι  σαν  ένα  ανθρώπινο  σώμα.
Όπως  το  ανθρώπινο  σώμα  αποτελείται  από  διάφορα  μέλη  , χέρια , πόδια , κεφάλι , διάφορα  όργανα, φλέβες  και  αρτηρίες .
Όλα αυτά  συνεργάζονται  αρμονικά  μεταξύ  τους  ώστε  το  σώμα  να είναι  υγιή  και  να  λειτουργεί  και  αναπτύσσεται  αρμονικά. Το  αίμα  που κυκλοφορεί  στις  φλέβες  και  αρτηρίες  είναι  αυτό  που δίνη  την  ζωή  στα  διάφορα  μέλη  μεταφέροντας  το  οξυγόνο  και  τα  διάφορα  θρεπτικά  συστατικά.
Αν  κάποιο  από  αυτά  τα  μέλη  μολυνθεί και σαπίσει ,  τότε  οι  ιατροί  φροντίζουν  με  χειρουργική   επέμβαση  να  το κόψουν  για  να μην μεταδώσει  την  μόλυνση  και  στο  υπόλοιπο  σώμα , που θα  έχει  σαν  συνέπια  τον  θάνατο.
Το δε  αποκοπέν  μέλλος  νεκρώνεται  διότι  δεν  κυκλοφορεί  πλέον  το  αίμα  δια  να του  δίνη  ζωή!!
Η  παρομοίωση  του  αποστόλου  της  εκκλησίας  με  το  ανθρωπινό  σώμα  είναι  πολύ  αληθής  ως  και  πραγματική!
Στο  ΣΩΜΑ ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ΚΕΦΑΛΗ  είναι  ο  ΑΓΙΟΣ  ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ  ΘΕΟΣ  δια  του  ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ( όπου  το  ένα  πρόσωπο   της  αγίας  τριάδος  εκεί  και τα  άλλα  δυο πρόσωπα  συναυτουργούν) διότι  το  κεφάλι  είναι  αυτό  που  μέσω του  εγκεφάλου  συντονίζει  , κατευθύνει , και  ζωοποιοί  όλο  το  υπόλοιπο  σώμα.
ΣΤΟΜΑ  δε του  σώματος  είναι  οι  επίσκοποι  οι  οποίοι  ορθοτομούν  τον  λόγο  της  αληθείας  και  τον  μεταφέρουν  στα  υπόλοιπα  μέλλει  .
Το  υπόλοιπο  σώμα  αποτελείται  από  όλους  του  ορθοδόξως  βαπτισμένους  χριστιανούς, οι  οποίοι  συμμετέχουν  ενεργά  στην  λειτουργία  του  σώματος  της  εκκλησίας  δια  των αγίων  μυστηρίων  και  ιδικά  δια  του μυστηρίου  της  θειας  μεταλήψεως.
Όπως  λοιπόν  οι  χειρουργοί  αποκόπτουν  το  μολυσμένο  μέλλος  με  χειρουργική  επέμβαση  για  να  μην  μολυνθεί  και  το  υπόλοιπο  σώμα  ,  έτσι  και  η  εκκλησία  αποκόπτει  το  οποιοδήποτε  μέλος  που  έχει  μολυνθεί  από  αιρετικά φρονήματα  δια  να μην  μολύνει  το  υπόλοιπο  υγιές  σώμα  της  εκκλησίας  (μ. Βασίλειος  Κανόνας)
Τα  γραφώ  όλα  αυτά  διότι  στης  μέρες  μας  επικρατή  μια  μάλλον  λανθασμένη  άποψη  περί  εκκλησίας   (πιστεύω  εξαιτίας  των  κηρυγμάτων  από  τον  οικουμενισμό)
Ενώ  η εκκλησία  είναι  μια , με  μια  κεφαλή , μια σύνοδο , ένα  άγιο  ποτήριο στην  Ελλάδα  παρουσιάζεται  το  φαινόμενο  να  υπάρχουν  πολλές  κεφάλες  , πολλές  σύνοδοι  , οι  οποίες  δεν  έχουν  καμία  επικοινωνία  μεταξύ  τους  και  δεν  αναγνωρίζουν  η  μια  την  άλλη .  Εκκλησία του νέου  ημερολογίου  της  Ελλάδος  ,οι  διάφορες παρατάξεις  των  λεγόμενων  Γ.Ο.Χ.  Αυτό  σημάνει (πολλές  κεφαλές  πολλές  συνόδους  )  ότι  δεν  ανήκουν  στην  ίδια  εκκλησία  του  ΧΡΙΣΤΟΥ. Αλλά  κάθε  μια  κατά  την  έποψη  της  είναι  η  εκκλησία  του  θεού!!
Η εκκλησία  του  Χριστού  όμως  υπάρχει  και  θα  υπάρχει  πάντα ! και  είναι  μια , αυτό  σημαίνει  ότι  κάποια  από  αυτές  της  συνόδους  η οποία  έχει  την αποστολική  πίστη  αμόλυντο ,  δέχεται  και  εφαρμόζει  όλους  τους  κανόνες  των  αγίων  συνόδων  και  έχει  αδιάκοπο  αποστολική  διαδοχή , είναι  η  όντος  ΜΙΑ  ΑΓΙΑ  ΚΑΙ  ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ , ( ασχέτως  πόσα  μέλη  έχει , διότι  ένα  μέλος  μόνο  συνδεδεμένο  με  τον  Χριστό  αυτό  είναι  η  εκκλησία  Του )ενώ  οι  άλλες  σύνοδοι  είναι  εκτός  εκκλησίας  , χωρίς  μυστήρια , και  αποτελούνται  από  νεκρά  μέλλει.
Η  αιτία  του  χωρισμού  της  Ελληνικής  εκκλησίας  ήταν  και  είναι  η  εισαγωγή  του  νέου  ημερολογίου  στην  εκκλησία  της  Ελλάδος!!  Και  η  αποδοχή  και  εφαρμογή  της  αιρετικής  εγκυκλίου  του  1920 του  πατριαρχείου  κων/πολεως!!!!
Το  ζητούμενο  λοιπόν  που  πρέπει  να  απασχολεί  τον  κάθε  χριστιανό  είναι  εάν  η  εκκλησία  στην  οποία  ανήκει  είναι  όντος  η  εκκλησία  του  Χριστού , η είναι  μια  παρασυναγωγή  που  δεν  έχει  μυστήρια .
Διότι  αν  ανήκει  σε  μια  εκκλησία  που  είναι  αιρετική  η σχισματική  , τότε  όλος  ο  πνευματικός  του  αγώνας  είναι  μάταιος ,   διότι  χωρίς  ορθοδοξία- ορθοπραξία    και  μυστηριακή  κοινωνία  με  την  εκκλησία  του  ΧΡΙΣΤΟΥ , ο  άνθρωπος  δεν  σώζεται! 
Πόσοι  από  εμάς  άραγε  έχουν  προβληματιστεί  με  αυτό  το  μείζον  θέμα ???
Πόσοι  έχουν  ερευνήσει  και  έχουν  καταλήξει  στο  που  πραγματικά  ανήκουν???
Το  να  αποκαλούμε  ο  ένας  τον  άλλο  αδελφό , χωρίς  να  έχουμε  εν  Χριστό  κοινωνία  είναι  κοροϊδία  διότι  μόνο  τα μέλλει  του  αυτού  σώματος  της  εκκλησίας   είναι  αδελφοί  εν  Χριστό!!  Και  είναι  κοροϊδία  διότι  υπάρχουν  άνθρωποι  οι  οποίοι  ενώ  ανήκουν  σε  άλλη  εκκλησία  των  παλαιοημερολογιτών  , δέχονται  ως  αδελφούς  εν  χριστό  ανθρώπους  που  ανήκουν  στην  εκκλησία  του  νέου  ημερολογίου ( θεωρία του οικουμενισμού , που  λέει ότι  είμαστε  όλοι  εν χριστό  αδέλφια  ασχέτως  αν  ανήκουμε  σε  διαφορετικές  εκκλησίες  )  οι  οποίοι  έχουν  άλλη  κεφαλή  και  άλλη  σύνοδο με  μυστήρια  και  ιεροσύνη!!  Αυτό  δεν  είναι  εκκλησία  Χριστού , αλλά  είναι  ένα  τέρας  με  πολλά  κεφάλια !!!
"34 Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην• ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. 35 ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς α αν προσέξετε αυτά τα λόγια, θα δείτε ότι λέει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ! Δεν λέει εδώ, ότι "ο Χριστιανός θα είναι εχθρός των συγγενών του". Λέει: "Οι οικιακοί (οι συγγενείς) θα είναι οι εχθροί του ανθρώπου (του Χριστιανού)"!!! Ο Χριστιανός δεν εχθρεύεται ΚΑΝΕΝΑΝ. Ο Χριστιανός αγαπάει και τους εχθρούς του. Δυστυχώς όμως, Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, κάνει τους άλλους εχθρούς του, ακόμα και τους συγγενείς του!!!
 «Όποιος δέχεται διδασκαλίες ξένες προς την Παράδοση είναι σαν να μην βαπτίστηκε» (Περί Αγ.Πνεύματος, Ι',26, ΕΠΕ 10,344).
«Η Παράδοση που δόθηκε με τη ζωοποιό Χάρη του Αγίου Πνεύματος πρέπει να μένει πάντοτε απαράβατη. Το να προσθέσει ή να αφαιρέσει κανείς κάτι ισοδυναμεί σαφώς με έκπτωση από την αιώνια ζωή» (Περί Αγ.Πνεύματος,28,ΕΠΕ 10,350).
«Διακηρύσουμε μόνον εκείνα που έχουμε διδαχθεί από τους αγίους Πατέρες. Δεν τολμούμε να υποστηρίξουμε νεώτερα στοιχεία, προϊόντα της δικής μας διάνοιας» (Επισ.140, Προς την Αντιοχέων Εκκλησίαμ,2,ΕΠΕ 1,336-338).
Τα  γράφω  αυτά  προσπαθώντας  να  αφυπνίσω  τις  συνειδήσεις  των  χριστιανών  ώστε  είτε  μόνος  του  ο  κάθε  ένας  είτε  μέσω  διαλόγου  στην  σελίδα αυτή   να  ψάξουμε  να  βρούμε  τι  έγινε  το  1924 , αν  αυτό  που  έγινε  ήταν  νόμιμο  και  σύμφωνο  με  τους  κανόνες  της  εκκλησίας  ή  ήταν  παράνομο   και κατέστησε  την  εκκλησία  της  Ελλάδος  σχισματοαιρετική  και   χωρίς  μυστήρια.
Αν  οι  λεγόμενοι  παλαιοημερολογίτες  καλώς  δεν  δέχτηκαν  την  αλλαγή  του  ημερολογίου , και  έχουν  διαφορετικές  συνόδους  !
Αν  από  τους  λεγόμενους  παλαιοημερολογίτες  κάποιοι  δέχονται  και  δεν  δέχονται  τα μυστήρια  του  νέου  ημερολογίου( δυνάμει  και  ουχί  ενεργεία) αυτό  και  αν  είναι  εμπαιγμός !! διότι  δεν  έχει  κάποιος  λίγη  θεια  Χάρι  και  κάποιος  έχει  περισσότερη, η  έχεις  μυστήρια  η  δεν  έχεις .
Ο  απόστολος  Ιάκωβος  μας  λέει  ότι  :  εάν  πταίξης  στο  νόμο σε  κάτι  , ακόμα  και  στο  πιο  μικρό  έπταιξες  σε  όλον  τον  νόμο!!!
Και  τέλος  οι  παλαιοημερολογίτες  που  δεν  δέχονται  καθόλου  τα  μυστήρια  του  νέου  ημερολογίου  και  πιστεύουν  ότι  η  εκκλησία  της  Ελλάδος  από  την  στιγμή  που  εφάρμοσε  το  νέο  ημερολόγιο  , και  αποδέχτηκε  την  βλάσφημο  και  αιρετική  εγκύκλιο  του  1920 , και  έγινε  επίσημα  μέλος  του  οικουμενισμού , έχασε  κάθε  σχέση  με  την  εκκλησία  του  Χριστού , κατέστη  σχισματοαιρετική  μη  έχουσα  καθόλου  μυστήρια , ιεροσύνη , και  σωστική  Χάρι!!
Εύχομαι  ο  πανάγαθος  θεός  ο  θέλων  πάντες  εις  επίγνωση  της  σωτηρίας  ελθείν  να  μας  φωτίσει  όλους  και  να  αρχίσουμε  να  ασχολούμαστε  με  το  μεγάλο  θέμα  του  σχίσματος  του  χιτώνα  του  Χριστού  μας  ώστε  να  βρεθεί  η  αλήθεια  και  να  γίνουμε  κάποτε  μια  ποίμνη  ένας  ποιμήν!!!!
ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ  ΘΑ  ΑΝΑΡΤΗΘΟΥΝ ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ  ΟΛΕΣ  ΟΙ  ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ  ΘΕΣΕΙΣ  ΠΟΥ  ΑΠΟΔΕΙΚΝΕΙΟΥΝ ΟΤΙ  Η  ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ  ΤΟΥ  ΝΕΟΥ  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ  ΔΕΝ  ΕΧΕΙ  ΜΥΣΤΗΡΙΑ  ΚΑΙ  ΙΕΡΩΣΥΝΗ  ΔΙΟΤΙ  :
1ον έσκισε  τον  χιτώνα  του  χριστού  εισάγοντας  παρανόμως  το  καταδικασμένο  ημερολόγιο  του  πάπα  το  οποίο  έγινε  η  αιτία  του  σχίσματος  , και  η  εφαρμογή  του  έφερε  αναστάτωση  στον  κύκλο  των  εορτών  του  χρόνου  ως  προς  την  τήρηση  των  ημερομηνιών  του   Πάσχα  και  της  νηστείας  των  αγίων  αποστόλων !
Λόγο  του  νέου  ημερολογίου  πολλές  χρονιές  οι  ακολουθούντες  το  νέο  ημερολόγιο  καταργούν   η μικραίνουν την  νηστεία  των  αγίων  αποστόλων ,  όπως  φέτος  το  2013 ! ( ιερό πηδάλιο : περί  του χρονικού  περιθωρίου  που πρέπει  να  εορτάζεται  το  Άγιο  Πάσχα , και  η  νηστεία  των  Αγίων  Αποστόλων )
2ον η εκκλησία  της  Ελλάδος  έσκισε  τον  χιτώνα  του  χριστού  και  έγινε  αιρετική  ,  διότι  :
Αποδέχτηκε  και  εφάρμοσε  την  βλάσφημο  και  αιρετική  εγκύκλιο  του  1920  που  αναγνωρίζει  όλες  τις  σατανικές  αιρετικές  ομολογίες  σαν  αδελφές  εκκλησίες  του  Χριστού , που αυτό  σημαίνει  ότι  δεν  δέχονται  ότι  η  εκκλησία  του  χριστού  είναι  μόνο  η ορθόδοξη  !!
3ον κάνοντας  πράξη  τα  ανωτέρω  το  1948 συνέστησε  με  τους  αιρετικούς  προτεστάντες   το  παγκόσμιο  συμβούλιο  των  εκκλησιών ( σατανιστών) συμμετέχοντας  σε  κοινές  προσευχές , λειτουργίες , και  κοινό  ποτήριο.
4ον μέσω  του  πατριάρχου  Αθηναγόρα  έκανε  άρση  των  αναθεμάτων  του  αντίχριστου  πάπα  και  δέχτηκε  τον  αντίχριστο  σαν  αδελφό  εν  χριστώ  , με  αρχιεροσύνη , μυστήρια , και  σωστική  Χάρι.
5ον  υπακούοντας  στις  εντολές  τις  πανθρησκίας  στέλνει  επισκόπους  σε  κοινές  προσευχές  με  μουσουλμάνους , εβραίους  , βουδιστές  και  κάθε  είδους  ειδωλολάτρες  , αυτό  σημαίνει  ότι  η εκκλησία  της  Ελλάδος  ξεπέρασε  ακόμα  και  την πτώση  της  αιρέσεως  και  έγινε  ειδωλολατρία , αποδεχόμενη  ότι  όλες  οι  θρησκείες  πιστεύουν  στον  ίδιο  θεό!!
6ον κατ’ εντολή  του Π.Σ.Ε. αντικατέστησε  το  άγιο  βάπτισμα  της  ορθοδοξίας  ( τρεις  καταδύσεις-αναδύσεις ) με  το παπικό  ράντισμα  αφήνοντας  τα  δύστυχα  ελληνόπουλα  εντελώς  αβάπτιστα!!
7ον εφάρμοσε  στον χώρο  της  μια  νέα  εικονομαχία  καταργώντας  ορθόδοξες  εικόνες  και  αντικαθιστώντας  τις  με άλλες  που σκοπό  έχουν  να  προσβάλουν  σιγά σιγά  την  θεότητα  του  Χριστού , και  το αειπάρθενον  της  Παναγίας  μας !
8ον κατάργησε  στους  κύκλους  της  και  τα  κατηχητικά  της  τις  ορθόδοξες  μεταφράσεις  της  αγίας  γραφείς  και  τις  αντικατέστησε  με  εκδόσεις  της  προτεσταντικής  βιβλικής  εταιρίας  , οι  οποίες  εκδόσεις  αφήνουν  υπονοούμενα  για  την  θεότητα  του  χριστού  και  το  αειπάρθενο  της  Παναγίας  μας !
9ον δέχεται  και  μεταδίδει  μυστήρια  σε  αιρετικούς  αβάπτιστους  παπικούς  και   προτεστάντες  χωρίς  να  τους  βαφτίσει  . μεικτοί  γάμοι  , νονοί  αβάπτιστοι , τέλεση  μνημόσυνων  σε  αιρετικούς  σε  εβραίους  κ.α.!
10ον δέχεται  , μεταδίδει  μυστήρια , και  αξιώματα  στους  αιρετικούς  οπαδούς  της  Χ.Ο.Ε.  και  της  ΝΕΑΣ  ΖΩΗΣ οι  οποίοι  έχουν  φρονήματα  των  λεγομένων  ευαγγελικών  , με  σκοπό  μέσω  των  κοινών  συνάξεων  να  διαφθείρουν  το  ορθόδοξο  φρόνημα  του  λαού!!
ΑΥΤΑ  ΠΡΟΣ  ΤΟ  ΠΑΡΟΝ  ΘΑ  ΥΠΑΡΞΕΙ  ΣΥΝΕΧΕΙΑ !
ΔΕΚΤΗ  ΚΑΘΕ  ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ  ΣΧΟΛΙΟ  Η  ΕΡΩΤΗΣΗ . διότι  σκοπός  μας  δεν  είναι  να  θίξουμε  πρόσωπα  αλλά  αρρωστημένες  καταστάσεις  που  οδηγούν  τον  λαό  στην  απώλεια!



Έχουν οι Άγγελοι το «αυτεξούσιο»;
Έχουν οι Άγγελοι το «αυτεξούσιο»; Αν ναι, τότε ποιος μας λέει ότι δεν συνεχίζουν, κάποιοι να θέλουν να αποστατήσουν και να ακολουθήσουν τον Εωσφόρο;

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει:

«Άγγελος εστιν ουσία νοερά, αεικίνητος, αυτεξούσιος, ασώματος, Θεώ λειτουργούσα, κατά χάριν εν τη φύσει το αθάνατον ειληφυία».



Επομένως είναι πνεύματα, ουράνια, ασώματα και αθάνατα. Γι’ αυτό και ονομάζονται και ουράνιες και ασώματες δυνάμεις. Ο Άγιος Βασίλειος, λέει ότι "η ουσία των Αγγέλων είναι μια πνοή ανέμου" Και συνεχίζει (ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός), ότι είναι «αεικίνητοι, αυτεξούσιοι, κατά χάριν εν τη φύσει το αθάνατον ειληφότες». Επίσης, οι Άγγελοι είναι «φύσις λογική, νοερά τε και αυτεξούσιος, αθάνατος ου φύσει, αλλά χάριτι… Ου περιορίζεται υπό τειχών και θυρών και κλείθρων και σφραγίδων. Ότε δε εισίν εν τω ουρανώ, ουκ εισίν εν τη γη· και εις την γην υπό του Θεού αποστελλόμενοι ουκ εναπομένουσι τω ουρανώ».

Από το βιβλίο "Εμφανίσεις και θαύματα των Αγγέλων" Ι.Μ. Παρακλήτου:

Όσοι άγγελοι δεν ακολούθησαν τον Εωσφόρο στη πτώση του, έλαβαν το χάρισμα της τελείας ατρεψίας και ακινησίας προς το κακό. Και πότε το έλαβαν; Όταν έγινε η ενανθρώπηση του Θεού και έμαθαν έμπρακτα το δρόμο που οδηγεί στην ομοίωση του Θεού που δεν είναι η έπαρση, αλλά η ταπείνωση. Και κυρίως μετά το πάθος και την ανάσταση του Χριστού, έγιναν από ''δυσκίνητοι στο κακό'', ''ακίνητοι όχι στη φύση, αλλά χάριτι του μόνου αγαθού''. (Αγ.Ιω.Δαμασκηνός) Η ακινησία τους αυτή στο κακό και η στερέωσή τους στην αρετή, δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεται το αυτεξούσιό τους, αλλά ότι με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος εξαγιάζεται. Τώρα δηλαδή διαφέρουν από τους δαίμονες μόνο στην αγαθή προαίρεση, στην αγαθή βούληση και στην υπακοή τους προς το Θεό. Η γνωστική τους ικανότητα και η δύναμη των αγγέλων είναι μεγάλες και πολύ ανώτερες από όλους μαζί τους ανθρώπους, χωρίς βέβαια να αγγίζουν την παντοδυναμία του Θεού, όπου μπροστά στην παγγνωσία του Θεού, είναι μηδαμινή...

Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο, γιατί η φύση τους είναι πνευματική. Δεν έχουν ανάγκη από υλική τροφή ή ανάπαυση και δεν πεθαίνουν. Είναι αθάνατοι ''κατά χάριν''. (Αγ.Ιω.Δαμ.) Είναι ταχύτατοι στις κινήσεις τους αλλά όχι και ''πανταχού παρόντες''. Δεν περιορίζονται από τοίχους, πόρτες κ.λ.π., τοπικούς και χρονικούς περιορισμούς. Όταν είναι στον ουρανό δεν είναι στη γη και όταν είναι στη γη δεν είναι στον ουρανό.

Να πούμε επίσης ότι οι Άγγελοι διαιρούνται σε τρεις ιεραρχικές τάξεις:

 1) Σεραφείμ – Χερουβείμ – Θρόνοι,
 2) Κυριότητες – Δυνάμεις – Εξουσίες,
 3) Αρχές – Αρχάγγελοι – Άγγελοι.




Ορθόδοξη διδασκαλία περί των Αγγέλων.


Από τους λόγους του ίδιου του Κυρίου γνωρίζουμε ότι την ψυχή κατά τον θάνατο την προϋπαντούν άγγελοι. Εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον Αβραάμ[1].

Την μορφή επίσης με την οποία εμφανίζονται οι άγγελοι την γνωρίζουμε κι αυτήν από το Ευαγγέλιο: Άγγελος γαρ Κυρίου καταβάς... Ην δε η ιδέα αυτού ως αστραπή και το ένδυμα αυτού λευκόν ωσεί χιών[2]. Είδον νεανίσκον περιβεβλημένον στολήν λευκήν[3]. άνδρες δύο εν εσθήσεσιν αστραπτούσαις[4], δύο αγγέλους εν λευκοίς καθεζομένους[5].

Στην ιστορία της Χριστιανικής θρησκείας οι άγγελοι παρουσιάζονται πάντοτε με την ίδια μορφή, δηλαδή σαν εξαστράπτοντες νεανίσκοι περιβεβλημένοι στολήν λευκήν. Η παράδοσις επίσης στην τέχνη της εικονογραφίας έχει επιδείξει διά μέσου των αιώνων συνέπεια ως προς την όψι των αγγέλων, που απεικονίζονται ακριβώς σαν εξαστράπτοντες νεανίσκοι, (συχνά με πτέρυγες, που είναι βέβαια ένα συμβολικό χαρακτηριστικό και δεν απαντάται συνήθως στις οράσεις αγγέλων).

Εξ άλλου η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος του 787 μ.Χ. ώρισε ότι οι άγγελοι πρέπει να περιγράφωνται μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή με ανδρική μορφή.

Οι «ερωτιδείς» της δυτικής τέχνης της Αναγεννήσεως και των μεταγενεστέρων εποχών είναι παγανιστικής εμπνεύσεως και δεν έχουν καμμία σχέσι με τους αληθινούς αγγέλους. Πράγματι, η Ρωμαιοκαθολική και Προτεσταντική Δύσις έχει ξεφύγει πολύ από την διδασκαλία της Αγίας Γραφής και από την αρχαία χριστιανική παράδοσι όχι μόνον ως προς την απεικόνισι των αγγέλων στην τέχνη, αλλά γενικότερα απ’ όλην την διδασκαλία περί πνευματικών όντων. Αν θέλουμε να καταλάβουμε την αληθινή χριστιανική διδασκαλία για την κατάστασι της ψυχής μετά τον θάνατο, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε καλά το σφάλμα τούτο.

Ο επίσκοπος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ6 (†1867), ένας από τους μεγάλους Πατέρες της εποχής μας, επεσήμανε το σφάλμα αυτό και αφιέρωσε σχεδόν ένα ολόκληρο τόμο από την συλλογή των έργων του για να το αποκαλύψη και παράλληλα να εκθέση την αληθινή Ορθόδοξη διδασκαλία επί του θέματος τούτου[7]. Επικρίνοντας τις απόψεις που περιέχονται σ’ ένα τυπικό Ρωμαιοκαθολικό έργο του 19ου αιώνος, το Λεξικό της Θεολογίας του Αββά Μπερζιέ, ο επίσκοπος Ιγνάτιος αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος του τόμου αυτού (σελ. 185-302) για να καταπολεμήση την «μοντέρνα» ιδέα —που βασίζεται στην φιλοσοφία του Ντεκάρτ του 17ου αιώνα— ότι κάθε τι που βρίσκεται έξω από το υλικό βασίλειο ανήκει αναγκαστικά στο βασίλειο του «αμιγούς πνεύματος». Στην πραγματικότητα η αρχή αυτή τοποθετεί τον άπειρο Θεό στο ίδιο επίπεδο με τα διάφορα πεπερασμένα πνεύματα (αγγέλους, δαίμονες, ψυχές μεταστάντων). Η ιδέα αυτή έχει σήμερα εξαπλωθή υπερβολικά (αν και εκείνοι που την ασπάζονται δεν διακρίνουν τις απώτερες συνέπειές της) και αποτελεί κατά μέγα μέρος την πραγματική αιτία της συγχύσεως που επικρατεί στον σύγχρονο κόσμο ως προς τα «πνευματικά» θέματα. Υπάρχει δηλαδή μεγάλο ενδιαφέρον για ο,τιδήποτε βρίσκεται πέραν του υλικού κόσμου, ενώ συνήθως γίνεται μια ασήμαντη μόνο διάκρισις μεταξύ θείου, αγγελικού, δαιμονικού και του αποτελέσματος ασυνήθιστων ανθρωπίνων δυνάμεων ή ακόμη και αυτής της φαντασίας.

Ο αββάς Μπερζιέ εδίδαξε ότι άγγελοι, δαίμονες και ψυχές μεταστάντων είναι όντα «απολύτως πνευματικά». Επομένως δεν υπόκεινται στους νόμους του χρόνου και του χώρου, μπορούμε να ομιλούμε για την μορφή και την κίνησί τους μόνο μεταφορικά και «έχουν ανάγκη να περιβάλωνται ένα λεπτό σώμα, όταν ο Θεός τους επιτρέπει να ενεργούν ως ενσώματοι»[8]. Ακόμη και μία κατά τα άλλα ενημερωμένη Ρωμαιοκαθολική εργασία του 20ού αιώνος περί του συγχρόνου πνευματισμού επαναλαμβάνει την διδασκαλία αυτή, αναφέροντας επί παραδείγματι ότι τόσο οι άγγελοι όσο και οι δαίμονες «μπορούν να δανεισθούν την ύλη που χρειάζονται (ώστε να είναι ορατοί από τους ανθρώπους) από μία κατώτερη έμψυχη ή άψυχη ουσία»[9]. Οι ίδιοι οι πνευματιστές και αποκρυφιστές έχουν πάρει αυτές τις ιδέες από την σύγχρονη φιλοσοφία.

Ο Αγγλικανός C. S. Lewis, ένας οξυδερκής απολογητής των απόψεων του Χριστιανισμού περί υπερφυσικού, κατακρίνει μεν ορθά την σύγχρονη αντίληψι, ότι ο ουρανός είναι «απλώς μία κατάστασις του νοός», αλλά είναι φανερό ότι είναι ακόμη τουλάχιστον μερικώς προσηλωμένος στην σύγχρονη άποψι ότι «το σώμα, ο τόπος, η κίνησις και ο χρόνος φαίνονται άσχετα προς τις υψηλότερες προσβάσεις της πνευματικής ζωής»[10]. Παρόμοιες απόψεις είναι αποτέλεσμα μιας υπεραπλουστεύσεως της πνευματικής πραγματικότητος, κάτω από την επίδρασι του σύγχρονου υλισμού και οφείλονται στην απώλεια επαφής με την αυθεντική διδασκαλία και με τις πνευματικές εμπειρίες.

Για να κατανοήσουμε την Ορθόδοξο διδασκαλία περί αγγέλων και άλλων πνευμάτων είναι κατ’ αρχήν ανάγκη να λησμονήσουμε την υπεραπλουστευμένη διάκρισι της εποχής μας «ύλη - πνεύμα». Η αλήθεια είναι πιο σύνθετη από την διάκρισι αυτή, αλλά και ταυτόχρονα τόσο απλή, ώστε εκείνοι που είναι ακόμη ικανοί να την πιστεύσουν θα θεωρηθούν προφανώς από τους ευρύτερους κύκλους σαν «αφελώς προσηλωμένοι στο γράμμα». Ο επίσκοπος Ιγνάτιος γράφει (κι’ εμείς τονίζουμε) ότι «όταν ο Θεός ανοίξη τους (πνευματικούς) οφθαλμούς του ανθρώπου, τότε ο άνθρωπος μπορεί να ιδή τα πνεύματα με την πραγματική τους μορφή»[11] και ότι «οι άγγελοι όταν παρουσιάζωνται στους ανθρώπους έχουν ανθρώπινη μορφή»[12]. Γράφει επίσης ότι «είναι φανερό από την Αγία Γραφή ότι η ψυχή έχει την μορφή ανθρωπίνου σώματος, όπως ακριβώς και τα άλλα πνευματικά δημιουργήματα»[13]. Για ν’ αποδείξη αυτό το σημείο αναφέρει πληθώρα πατερικών πηγών.

Ας δούμε λοιπόν κι εμείς μόνοι μας την πατερική διδασκαλία. Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας στο έργο του περί Αγίου Πνεύματος λέγει ότι «ως προς τας αγγελικάς δυνάμεις η μεν ουσία αυτών είναι πνεύμα αέριον ή ίσως πυρ άυλον... Διά τούτο και ευρίσκονται εις τόπον συγκεκριμμένον και καθίστανται ορατοί διά της εμφανίσεώς των εις τους αξίους υπό την μορφήν των ιδικών των σωμάτων». Επίσης ότι «διά τους αγγέλους πιστεύεται ότι έκαστος εξ αυτών ευρίσκεται εις ένα ωρισμένον τόπον, διότι ο άγγελος ο οποίος επαρουσιάσθη εις τον Κορνήλιον δεν ευρίσκετο ταυτοχρόνως και δίπλα εις τον Φίλιππον[14], ενώ εκείνος ο οποίος συνωμίλει μετά του Ζαχαρίου εις το θυσιαστήριον[15], δεν ευρίσκετο συγχρόνως και εις την θέσιν του εις τον ουρανόν»[16].

Ομοίως ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος διδάσκει: «Εκείνοι είναι μετά την Τριάδα δεύτερα φώτα μετά δόξης βασιλικής, άγγελοι λαμπροί και άμορφοι, οι οποίοι περιστοιχίζουν τον μεγάλον θρόνον και επειδή είναι νόες ταχυκίνητοι, φλόγα και πνεύματα θεϊκά, ίπτανται γοργώς εις τον αιθέρα»[17].

Έτσι λοιπόν ενώ οι άγγελοι είναι πνεύματα και πυρός φλόγα[18] και ενοικούν σ’ ένα βασίλειο όπου δεν ισχύουν οι ανθρώπινοι νόμοι του χρόνου και του χώρου, εν τούτοις περιορίζονται κι αυτοί από τον χώρο και τον χρόνο και δρουν κατά ένα τέτοιο «υλικό» (ας πούμε) τρόπο, ώστε ωρισμένοι Πατέρες να μη διστάζουν να αναφέρωνται στα «αέρια σώματα» των αγγέλων.

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ανακεφαλαιώνοντας κατά τον Η’ αιώνα την διδασκαλία των προ αυτού Πατέρων γράφει: «Εν τούτοις ο άγγελος λέγεται ασώματος και άυλος όταν συγκρίνεται με μας, γιατί κάθε τι που συγκρίνεται με τον Θεό, τον μόνον ασύγκριτο, βρίσκεται παχύ και υλικό. Πραγματικά άυλο και ασώματο είναι μόνον το θείον». Επίσης διδάσκει: «Οι άγγελοι είναι περιγραπτοί, γιατί όταν βρίσκωνται στον ουρανό δεν βρίσκονται στη γη και όταν στέλνωνται από τον Θεό στη γη δεν μένουν στον ουρανό. Εν τούτοις δεν περιορίζονται από τείχη και πόρτες και κλειδαριές και σφραγίσματα, γιατί δεν έχουν όρια. Βέβαια λέγω ότι δεν έχουν όρια, γιατί δεν φανερώνονται όπως ακριβώς είναι στους αξίους και σ’ αυτούς που θα θελήση ο Θεός να φανερωθούν, αλλά μετασχηματισμένοι, όπως δηλαδή μπορούν να τους δουν αυτοί που τους βλέπουν»[19].

Βεβαίως όταν ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει ότι οι άγγελοι «δεν φανερώνονται όπως ακριβώς είναι», δεν αντιφάσκει προς τον Μέγα Βασίλειο, που διδάσκει ότι οι άγγελοι εμφανίζονται «υπό την μορφήν των ιδικών των σωμάτων». Και οι δύο αυτές διατυπώσεις αντικατοπτρίζουν την αλήθεια, όπως τούτο γίνεται καθαρά αντιληπτό από τις πολυάριθμες εμφανίσεις αγγέλων που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη. Έτσι ο Αρχάγγελος Ραφαήλ συνταξίδευε με τον Τωβία επί πολλές εβδομάδες, δίχως να κινήση έστω και μία φορά την υποψία ότι δεν ήταν άνθρωπος. Όταν δε τελικά με δική του πρωτοβουλία αποκαλύφθηκε, είπε: Πάσας τας ημέρας ωπτανόμην υμίν και ουκ έφαγον ουδ’ έπιον αλλά όρασιν υμείς εθεωρείτε[20].

Επίσης οι τρεις άγγελοι που παρουσιάσθηκαν στον Αβραάμ, έδωσαν την εντύπωσι ότι έτρωγαν και εξελήφθησαν ως άνθρωποι[21]. Ομοίως ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, στις Κατηχήσεις του, μας πληροφορεί για τον άγγελο που εμφανίστηκε στον Δανιήλ και λέγει ότι, όταν ο Δανιήλ αντίκρυσε τον Γαβριήλ «κατετρόμαξεν και έβαλε το πρόσωπόν του εις την γην και μέχρις ότου ο άγγελος λάβη μορφήν ανθρωπίνην δεν ετόλμα να απαντήση»[22]. Αλλά στο βιβλίο του Δανιήλ[23] διαβάζουμε επίσης ότι ο άγγελος ακόμη και κατά την πρώτη του απαστράπτουσα παρουσία είχε την μορφή ανθρώπου, με την διαφορά ότι η παρουσία αυτή είχε τέτοια λαμπρότητα (το πρόσωπον αυτού ωσεί όρασις αστραπής και οι οφθαλμοί αυτού ωσεί λαμπάδες πυρός και οι βραχίονες αυτού και τα σκέλη ως όρασις χαλκού στίλβοντος) ώστε να μην μπορούν να την αντέξουν τα ανθρώπινα μάτια. Συνεπώς η εξωτερική εμφάνισις των αγγέλων είναι όμοια μ’ εκείνη των ανθρώπων. Αλλ’ επειδή το αγγελικό «σώμα» δεν είναι υλικό και το αντίκρυσμα και μόνο της φλογερής και λαμπρής όψης του αρκεί για να κατακεραυνώση οποιονδήποτε άνθρωπο που βρίσκεται ακόμη στο σαρκίο του, η εμφάνισις αυτή πρέπει αναγκαστικά να προσαρμόζεται στην αντοχή της οράσεως των ανθρώπων, ώστε να φαίνεται λιγότερο λαμπρή και να προκαλή μικρότερο δέος απ’ ότι στην πραγματικότητα.

Για την ανθρώπινη ψυχή ο ιερός Αυγουστίνος διδάσκει ότι, όταν αυτή αποχωρισθή από το σώμα, «ο άνθρωπος αν και ευρίσκεται σε μία καθαρώς πνευματική κατάστασι και όχι σωματική, βλέπει τον εαυτόν του τόσον όμοιο προς το σώμα του, ώστε να μη μπορή να διακρίνη την παραμικρή διαφορά»[24]. Η αλήθεια αυτή έχει επιβεβαιωθή πλήρως στην εποχή μας, με τις προσωπικές εμπειρίες χιλιάδων ίσως αρτιθανών ανθρώπων που επανέκαμψαν στην ζωή.

Όταν όμως μιλούμε για τα σώματα των αγγέλων και των άλλων πνευμάτων, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην αποδίδουμε σ’ αυτά οποιαδήποτε χονδροειδή υλικά χαρακτηριστικά. Τελικά ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός διδάσκει ότι «μόνο ο Δημιουργός γνωρίζει την μορφή και τον χαρακτήρα της ουσίας των αγγέλων»[25]. Στην Δύσι ο ιερός Αυγουστίνος έγραφε ότι είναι το ίδιο το να μιλούμε περί «αερίων σωμάτων» των δαιμόνων και άλλων πνευμάτων, ή το να αποκαλούμε όλα αυτά απλώς «ασώματα»[26].

Ο επίσκοπος Ιγνάτιος επέδειξε ίσως έναν κάπως υπερβολικό ζήλο, στην προσπάθειά του να εξηγήση την φύσι των αγγελικών «σωμάτων» με βάσι τις επιστημονικές γνώσεις του 19ου αιώνα περί των αερίων. Γι’ αυτό επήλθε μία μικρή διαφωνία μεταξύ αυτού και του αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, που έκρινε αναγκαίο να τονίση την απεριόριστη φύσι των πνευμάτων, (που δεν αποτελούνται βέβαια από μόρια χημικών στοιχείων, όπως συμβαίνει μ’ όλα τα αέρια). Πάνω στο βασικό όμως σημείο —«το λεπτό περίβλημα» που έχουν όλα τα πνευματικά όντα— ήταν και αυτός σύμφωνος με τον επίσκοπο Ιγνάτιο[27]. Ίσως κάποια παρόμοια παρεξήγησι για ένα δευτερεύον σημείο ή για κάποιο ζήτημα ορολογίας να ήταν και η αιτία για την διαμάχη που ξέσπασε στην Δύσι κατά τον 5ο αιώνα, όταν ο Λατίνος Πατέρας άγιος Φαύστος του Λερίν εδίδαξε το ίδιο δόγμα για την σχετική «υλικότητα» της ψυχής, βασισμένος στην διδασκαλία των Πατέρων της Ανατολικής Εκκλησίας.

Αν ο ακριβής χαρακτήρας της φύσεως των αγγέλων είναι γνωστός μόνο στον Θεό, η γνώσις της δράσεως των αγγέλων (τουλάχιστον σ’ αυτόν τον κόσμο) είναι προσιτή στον καθένα, επειδή υπάρχουν γι’ αυτήν πολλές μαρτυρίες τόσο στην Αγία Γραφή και στα Πατερικά κείμενα, όσο και στους βίους των αγίων. Για να κατανοήσουμε πλήρως τις οράσεις που παρουσιάζονται σ’ αυτούς που πεθαίνουν, θα πρέπη να γνωρίζουμε ιδιαιτέρως πώς εμφανίζονται οι πεπτωκότες άγγελοι (δαίμονες). Οι αληθινοί άγγελοι εμφανίζονται πάντοτε με την μορφή τους (λιγότερο όμως λαμπρή απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα) και ενεργούν αποκλειστικά με τον σκοπό να εκτελέσουν το θέλημα και τις εντολές του Θεού. Αντίθετα, οι πεπτωκότες άγγελοι, αν και κάπου-κάπου εμφανίζονται κι αυτοί με την πραγματική μορφή τους (που ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ την περιέγραψε από προσωπική του πείρα σαν «φρικτή»), συνήθως παίρνουν διάφορες άλλες μορφές και ενεργούν πολυάριθμα «σημεία», με τις δυνάμεις που έχουν σαν υποτελείς του άρχοντος της εξουσίας του αέρος[28]. Η ιδιαίτερη διαμονή τους είναι ο αέρας και το κύριο έργο τους είναι να πειράζουν και να εκφοβίζουν τους ανθρώπους, ώστε να τους οδηγήσουν μαζί τους στην απώλεια. Ο αγώνας των Χριστιανών κατευθύνεται ακριβώς εναντίον των δαιμόνων: Ότι ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις[29].

Ο ιερός Αυγουστίνος στο κάπως άγνωστο δοκίμιό του Η Μαντεία των Δαιμόνων, που έγραψε όταν ζητήθηκε να εξηγήση μερικές από τις πολλές δαιμονικές οράσεις στον αρχαίο παγανιστικό κόσμο, δίνει μια καλή γενική εικόνα της δραστηριότητος των πνευματικών αυτών όντων. «Η φύσις των δαιμόνων είναι τέτοια, ώστε η ικανότητα αντιλήψεως των αισθήσεων που διαθέτουν τα αέρια σώματά τους υπερβαίνει την αντίστοιχη ικανότητα των γηίνων σωμάτων. Ως προς την ταχύτητα δε, λόγω της μεγαλυτέρας κινητικότητας αυτών των σωμάτων, υπερτερούν οι δαίμονες ασύγκριτα σε σχέσι όχι μόνο προς τις κινήσεις των ανθρώπων και των θηρίων, αλλά και προς αυτό το πέταγμα των πτηνών. Συνεπώς οι δαίμονες με το να διαθέτουν αυτές τις ικανότητες, που οφείλονται στις ιδιότητες των αερίων σωμάτων, δηλαδή την οξύτητα στην αντίληψι και την ταχύτητα στις κινήσεις, προβλέπουν και διαλαλούν πολλά πράγματα που έχουν παρατηρήσει πριν από πολύ χρόνο και όταν συμβαίνη τούτο οι άνθρωποι θαυμάζουν, εξ αιτίας της γηίνης βραδείας αντιλήψεώς τους. Οι δαίμονες επίσης, καθ’ όλον αυτόν τον μακρότατο χρόνο υπάρξεώς τους έχουν αποκτήσει μία πολύ μεγαλύτερη πείρα των γεγονότων από αυτήν των ανθρώπων, που η ζωή τους έχει μικρή διάρκεια. Εξ αιτίας λοιπόν αυτών των ιδιοτήτων που διαθέτουν από την φύσι των αερίων σωμάτων τους, οι δαίμονες όχι μόνο προλέγουν πολλά γεγονότα που συμβαίνουν αργότερα, αλλά ενεργούν και πολλά θαυμαστά σημεία».

Πολλά από τα «θαύματα» και τις οράσεις των δαιμόνων περιγράφονται στην μακρά ομιλία του αγίου Αντωνίου του Μεγάλου, που περιέχεται στον βίο του που συνέγραψε ο Μέγας Αθανάσιος, όπου επίσης γίνεται αναφορά και στα «ελαφρότερα σώματα» των δαιμόνων. Ο βίος επίσης του αγίου Κυπριανού, που υπήρξε πρώην μάγος, περιέχει πολυάριθμες περιγραφές δαιμονικών μεταμορφώσεων και σημείων σύμφωνα με την διήγησι κάποιου που έλαβε ενεργό μέρος σ’ αυτά τα περιστατικά. Στην εβδόμη και ογδόη από τις Διαλέξεις του αγίου Ιωάννου του Κασσιανού, του μεγάλου αυτού Πατέρα της Γαλατίας του 5ου αιώνος που πρώτος μετέφερε πλήρη διδασκαλία του Ανατολικού μοναχισμού στην Δύσι, υπάρχει μία κλασσική περιγραφή της δαιμονικής δραστηριότητας. Ο άγιος Κασσιανός γράφει: «Είναι τόσο το πλήθος των πονηρών πνευμάτων που πληρούν τον εναέριο χώρο, που εκτείνεται μεταξύ ουρανού και γης και στον οποίον αιωρούνται μέσα σε ταραχή και όχι σε αδράνεια, ώστε η Θεία Πρόνοια για δικό μας συμφέρον το απέκρυψε και απομάκρυνε τους δαίμονες από τα βλέμματα των ανθρώπων. Αν δεν γινόταν αυτό, οι άνθρωποι, εξ αιτίας του φόβου των δαιμονικών επιθέσεων ή του φοβερού θεάματος των προσώπων στα οποία μετασχηματίζονται και μεταλλάσσονται αυτόβουλα οι δαίμονες όποτε θελήσουν, θα κατελαμβάνοντο από ανυπόφορο τρόμο και θα ήταν έτοιμοι να καταρρεύσουν...»

Όσο για το γεγονός ότι τα ακάθαρτα πνεύματα κατευθύνονται από τις πονηρότατες δυνάμεις και υπόκεινται σ’ αυτές, το πληροφορούμαστε όχι μόνο από την μαρτυρία της Αγίας Γραφής, που βλέπουμε στην απάντησι του Κυρίου προς τους Φαρισαίους που τον διέβαλαν: Ει εγώ εν Βεελζεβούλ τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλω τα δαιμόνια[30], αλλά και από τα ευκρινή οράματα και τις πολλαπλές εμπειρίες των αγίων της Εκκλησίας μας.

«Όταν κάποιος αδελφός μας ταξίδευε σ’ αυτήν την έρημο, βρήκε μία σπηλιά μετά το σούρουπο, εστάθμευσε εκεί και θέλησε να κάμη την βραδυνή προσευχή του. Ενώ λοιπόν κατά την συνήθεια έλεγε τους ψαλμούς, πέρασε η ώρα μέχρι που έφθασε περασμένα μεσάνυχτα. Όταν τελείωσε τον κανόνα του, θέλησε ν’ αναπαύση λίγο το καταπονημένο σώμα του και ξάπλωσε. Ξαφνικά άρχισε να βλέπη αναρίθμητες ορδές δαιμόνων που συνέκλιναν απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Έρχονταν σ’ ατελείωτες παρατάξεις και μακρυές σειρές, ενώ άλλοι προηγούντο του αρχηγού των και άλλοι ακολουθούσαν πίσω του. Τέλος ήλθε ο άρχοντας που ήταν ψηλότερος απ’ όλους στο ανάστημα και φρικτότερος απ’ όλους στην εμφάνισι. Αφού του έστησαν ένα θρόνο πάνω σ’ ένα υπερυψωμένο βήμα, κάθισε και άρχισε να ερευνά σχολαστικά την δραστηριότητα του κάθε δαίμονα. Εκείνους που είπαν ότι δεν μπόρεσαν να παρασύρουν τους αντιπάλους τους, τους διέταξε με βρισιές και επιπλήξεις να εξαφανισθούν από μπροστά του επειδή ήταν τεμπέληδες και αμελείς και τους κατηγορούσε ότι σπατάλησαν τόσο χρόνο και προσπάθεια χωρίς να καταφέρουν τίποτε. Εκείνους όμως που δήλωσαν ότι παρέσυραν στην αμαρτία αυτούς που τους είχαν ορίσει, τους απέλυσε με μεγάλες τιμές, ενώ όλοι οι παρευρισκόμενοι δαίμονες έδειχναν τον ενθουσιασμό τους και επευφημούσαν, επειδή υπήρξαν πολύ θαρραλέοι πολεμιστές. αυτοί εδοξάσθηκαν για να παραδειγματισθούν όλοι.

Τότε ένα πονηρότατο πνεύμα επροχώρησε μέσα από το πλήθος και ανέφερε με κακεντρεχή χαρά, σαν να επρόκειτο για κάποια περιφανή νίκη, ότι τελικά, μετά από ένα ακατάπαυστο πειρασμικό αγώνα που κράτησε δεκαπέντε χρόνια είχε κατανικήσει ένα περίφημο μοναχό παρασύροντάς τον εκείνη ακριβώς την νύχτα στην πορνεία... Όταν ακούσθηκε η αναφορά αυτή, επεκράτησε αμέσως υπερβολική χαρά σ’ όλο το πλήθος των δαιμόνων κι’ εκείνος απεχώρησε εξυψωμένος από τους μεγάλους επαίνους του άρχοντα του σκότους και στεφανωμένος με δόξα. Καθώς πλησίαζε η αυγή, όλο εκείνο το πλήθος των δαιμόνων εξαφανίσθηκε. Αργότερα ο αδελφός που έγινε μάρτυρας αυτού του θέματος πληροφορήθηκε ότι η αναφορά αυτή σχετικά με τον μοναχό που έπεσε ήταν πράγματι αληθινή»[31]

Στους Ορθοδόξους Χριστιανούς συμβαίνουν τέτοιες εμπειρίες συνεχώς μέχρι και στον αιώνα μας. Οπωσδήποτε δεν πρόκειται για όνειρα ή οπτασίες, αλλ’ αντίθετα για αφυπνιστικές εμπειρίες οράσεως δαιμόνων στην πραγματική τους μορφή, μόνο σ’ εκείνους βέβαια που έχουν ανοιχθή οι πνευματικοί τους οφθαλμοί και μπορούν να βλέπουν αυτά τα όντα, που υπό φυσιολογικές συνθήκες είναι αόρατα. Μέχρι πρόσφατα υπήρχαν ίσως λίγοι μόνο Ορθόδοξοι Χριστιανοί «της παλαιάς σχολής» ή «απλοϊκοί», που μπορούσαν να πιστεύσουν ακόμη στην «κατά γράμμα αλήθειαν» αυτών των γεγονότων. Ακόμη και σήμερα ωρισμένοι Ορθόδοξοι δυσκολεύονται να τα παραδεχθούν. τόσο πολύ έχει διεισδύσει η σύγχρονη αντίληψις ότι οι άγγελοι και οι δαίμονες είναι «αμιγή πνεύματα» και δεν ενεργούν κατά τέτοιον «υλικό» τρόπο. Μόνο λόγω της κατά πολύ αυξημένης δραστηριότητας των δαιμόνων κατά τα πρόσφατα χρόνια τα περιστατικά αυτά αρχίζουν για μια φορά ακόμη να φαίνωνται τουλάχιστον εύλογα. Σήμερα επίσης οι πολύ διαδεδομένες «μεταθανάτιες» εμπειρίες έχουν ανοίξει το βασίλειο της μη υλικής πραγματικότητος σε πολλούς από τους κοινούς ανθρώπους, που στο παρελθόν δεν είχαν καμμία επαφή με τον απόκρυφο κόσμο, ενώ η συνεπής και αληθινή εξήγησις του κόσμου αυτού και των όντων του έχει γίνει πλέον μία από τις ανάγκες του καιρού μας. Την εξήγησι αυτή μπορεί να δώση μόνο ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός που διέσωσε την αυθεντική Χριστιανική διδασκαλία μέχρι τις ημέρες μας.

_______________________________________________________
Παραπομπές

1. Λουκ. ιστ’ 22
2. Ματθ. κη’ 23
3. Μαρκ. ιστ’ 5
4. Λουκ. κδ’ 4
5. Ιωαν. κ’ 12
6. Προσφάτως ανεκηρύχθη άγιος υπό του Πατριαρχείου Ρωσίας.
7. Επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, Έργα, τόμ. 3, έκδ. Τουζώφ, Αγία Πετρούπολις, 1883
8. ένθ. αν., σελ. 195
9. Simon Α. Blackmore, Spititism: Facts and Frauds, Benziger Brothers, New York, 1924, σελ. 522
10. C.S. Lewis, Miracles, The Macmillan Co, New York, 1967, σελ. 164-5
11. Επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, Έργα, τόμ. 3, σελ. 216
12. ένθ. αν., σελ. 227
13. ένθ. αν. σελ. 233
14. Πράξ. ι’ 3, η’ 26
15. Λουκ. α’ ΙΙ
16. Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου, Περί του Αγίου Πνεύματος, κεφ. 16 & 23.
17. Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, Περί Νοερών ουσιών, Έπη δογματικά 7
18. Ψαλμ. ργ’ 4, Εβρ. α’ 7
19. Αγ. Ιωάννου Δαμασκηνού, «Περί αγγέλων», Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, κεφ. Β. (3) 17
20. Τωβ. ιβ’ 19
21. Γέν., κεφ. ιη’ - ιθ’
22. Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, Θ’, α’
23. Δαν., κεφ. ι’
24. Ιερού Αυγουστίνου, Η πολιτεία του Θεού, βιβλ. XXI, 10
25. βλ. Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, ένθ. αν.
26. βλ. Ιερού Αυγουστίνου, ένθ. αν.
27. π. Γεωργίου Φλορόφσκυ, Οι δρόμοι της Ρωσικής Θεολογίας, εις την Ρωσικήν, Παρίσι, 1937, σελ. 394-5.
28. Εφεσ. β’ 2
29. Εφεσ. ς’ 12.
30. Ματθ. ιβ’. 27
31. Αββά Κασσιανού, Διαλέξεις, VII, 12, 16

ΠΗΓΗ: “ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ”
 ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ
 ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ – ΤΕΥΧΗ 12-13



ΠΑΤΡΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ Πρὸς τὰ πνευματικά μου τέκνα καὶ τοὺς ἀπανταχοῦ γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς.


ΠΑΤΡΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ

Πρὸς τὰ πνευματικά μου τέκνα καὶ τοὺς ἀπανταχοῦ γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς.


Ἐρευνάτε τὰς Γραφὰς ὅτι ἐν αὐταῖς δοκείτε, ζωήν αἰώνιον ἔχειν.
Ἐπεὶ ὁ παρὼν αἰὼν 8ος καὶ τελευταῖος ἐσχάτων πονηρῶν ἡμερῶν, ὡς ὁ Θ. Ἀπόστ. Παῦλος ὁ τῆς Οἰκ. κῆρυξ λέγει. «Ἀδελφοί, Βλέπετε καί ὡς Τέκνα Φωτὸς περιπατείτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἠμέραι πονηραί εἰσιν... Μὴ ἐν κώμοις καὶ μέθαις, κοίταις καὶ ἀσελγίαις... καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίαν... καὶ μὴ πλανάσθε ὅτι, οὔτε πόρνοι καὶ μοιχοί, οὐδὲ πλεονέκται, οὐδὲ ἀρσενοκοίται, καὶ εἰδωλολάτραι· οὐχ ἅρπαγες, οὐ λοίδωροι, οὐ μέθυσοι, οὐδὲ μαλακοί Βασιλείαν Θεοῦ κληρονομήσουσιν» Ὡς καὶ ἐν τῇ ἀποκαλ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. «Καὶ εἶδον ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένη, πυρὶ καὶ θείῳ βεβλημένους· Πόρνους, μοιχοὺς καὶ φαρμακούς, ψεύστας τε καὶ κλέπτας, ὧ ἐστι δεύτερος θάνατος».
Προβλέποντες, καὶ προφητεύοντες οἱ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, καὶ ἐπίγειοι ἄγγελοι, τὴν σημερινὴν ἐλεεινὴν ἀξιοθρήνητον καὶ ἀξιοδάκρυτον κατάστασιν τῶν ἐν ἐσχάτοις καιροῖς 8-ιτῶν ἀνθρώπων, οἵτινες διανύουσιν ἄσωτον καὶ παμβέβηλον αἰσχρότατον διεφθαρμένον βίον, ἐκ μόνης αἰτίας τῆς τελείας ἀπομακρύνσεως τῆς μελέτης καὶ ἀναγνώσεως των Θείων καὶ Ἁγίων Γραφῶν, τῶν Θρησκ. Ἱ. ὡφελ/των ψυχ/των Βιβλίων Ὀρθ. Καθολ. ἁγίας Μ. μας Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ ἀντ’ αὐτῶν τῶν νουθ/κῶν ψυχῆς καὶ σώματος Θ. καὶ ψυχοσωτηρίων Ἱ. Βιβλίων, καὶ ἀναγινώσκουσιν ὅσα οἱ ἄθεοι, μασσώνοι, καὶ αἰρετικοί κακόδοξοι Φράγκοι, διαμαρτυρόμενοι, πρωτεστάντες κ,λ.π. εἰσήγαγον διὰ τῆς ὡς δῆθεν ἐρμηνείας τῶν Θείων Γραφῶν, ὡς καὶ δι’ ἄλλων ἀνηθίκων καὶ αἰσχρῶν μυθιστορημάτων, καὶ ἄλλων πολλῶν παμβεβήλων λόγων, ὡς καὶ μέσω τῶν Κινηματογράφων καὶ Θεάτρων, καὶ ἀπεμάκρυναν τοὺς Ὀρθ. Χριστιανούς, ὡς καὶ διὰ τοῦ σχίσματος Φράγκων δυτικής Ἐκκλησίας τοῦ Παραφρ. Ἀντιχρίστου Πάπα, ὡς βλέπετε ποὺ ἔφεραν αὐτὸν τὸν Λαὸν τὸν Ἐλληνικὸν τὸν ἐκλεκτὸν καὶ περιούσιον, τὸν ἐπαινεθέντα παρὰ τοῦ Δ. Ἰησοῦ Χριστοῦ, συνεβούλευον καὶ προέτρεπον ὅτι ἡ μόνη σωτηρία τῶν θελόντων σωθήναι Πιστῶν καὶ Ὀρθ. λοιπῶν χριστιανῶν, εἶναι ἡ καθημερινὴ ἀνάγνωσις Θ. καὶ Ἱ. Βιβλίων.
Ὅτι καθὼς ἐκ τῆς ἀναγνώσεως Ἱ. Βιβλίων «εὐρήσουσι ζωήν αἰώνιον», ἐκ τῆς ἀπομακρύνσεως αὐτῶν «εὐρήσουσι Κόλασιν αἰώνιον». Διὰ ταύτην οὖν τὴν αἰτίαν καὶ ἡμεῖς ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου, καὶ Τέκνα μου ἀγαπητά καὶ Πν. ἐν Κῳ περιπόθητα, ἀκούοντες τὴν Θ. Π. Φωνὴν «μὴ ζήτει τὸ σεαυτοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ τοῦ ἐτέρου» ὡς καὶ τοῦ Προφήτου Ἀμὼς λέγοντος «Λιμὸν μέγαν ἐπάξω ἐπὶ τῆς γῆς οὐχ ἄρτου καὶ δίψης ὕδατος· ἀλλὰ Λόγου Θεοῦ, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ». Διὰ ταύτην, λέγω, τὴν αἰτίαν, ὡς βλέπετε ἀγαπητοί, διὰ πολλῶν κόπων καὶ δαπανῶν ἀδρῶν, γράφομεν καὶ ἀνατυπώνομεν βιβλία καὶ ἐξ ἀρχαίων χειρογράφων, πάνυ σπουδαία καὶ Θ. ἀλλὰ καὶ δυσευρέτων, ὡς καὶ δωρεάν εὐλογίας Χ. καὶ διὰ μιᾶς ψυχῆς σωτηρίας ἀθαν. καὶ πολυτιμήτου, δι’ ἧς καὶ ὅλος ὁ φαιν. κόσμος οὐκ ἦν ἀντάξιος, κατὰ τὴν τοῦ Κυρίου φωνήν «Τί γὰρ ὡφελήση ἄνθρωπος, ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τὶ δώσει, ἄνθρωπος, ἀντάλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ»; Ὁ Π. καὶ Φ. καὶ Ἀγαθὸς Θεός, «ὀ πάντας ἀνθρώπους θέλων σωθήναι, καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν ὁ μὴ θέλων τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἔως τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζὴν αὐτόν».
Ἡ Θ. Α. χάρις καὶ τὸ ἄπειρον ἔλεός του, ὠκονόμησεν, ἵνα καὶ τοῦτο τὸ Θ. καὶ ὡφελ/τον καὶ λίαν κατανυκτικώτατον ψυχ/τον βιβλιαρίδιον εἰς φῶς ἔλθη, ὡς καὶ δωρεὰν Χ. εὐλογίας καὶ ψυχικῆς ὡφελείας ἀδελ. Καὶ Πν. τέκνων κλπ. δίδεται, ὡς καὶ ὀφείλουσι τοῖς πᾶσι μεταδώσωσιν, οὐ μόνον πρὸς στήριξιν ἀληθοῦς Πίστεώς μας Ὀρθ. Μ. μας Χριστοῦ Ἐκκλησίας Καθ. καὶ Ἀποστ. ἀλλὰ καὶ πρὸς διόρθωσιν βίου, καὶ οὐ μόνον εἰς ὁλίγους, ἀλλ’ εἰ δυνατόν εἰς πάντας δώσητε νὰ ἀναγνώσουν εἰ δι’ ἄλλως ὅπερ καὶ μὴ γένοιτο! Οὐ μόνον ὑμεῖς ὡς ἐξ ἀμελείας καὶ καταφρονήσεως οὐκ ἐπισταμένης καὶ οὐχ ἄπαξ μόνον ἀναγνώσητε, καὶ τοῖς ἄλλοις οὐ μεταδώσητε ἀδελφοῖς καὶ παρ’ ὑμῖν ζητήσῃ ἐν ἡμερα κρίσεως ὁ Κύριος λόγον, ὡς τὸ τάλαντον κρύψαντες. Εἴθε οὖν ἵνα πολλαπλασιάσητε, καὶ ἀκούσητε παρὰ τοῦ Δεσπότου Ἰησοῦ Χριστοῦ μας. «Εὖ δοῦλε ἀγαθέ καὶ πιστέ, ἐπὶ ὀλίγων ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σὰ καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου», ἦς τῆς μερίδος τύχοιμεν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, ἐν Κῳ Ἰησοῦ τῷ Κῳ πρεσβ. Α.Μ.Α.Κ.Θ. Παναγίας μας. Ἀμήν γένοιτο!
Ὁ Βρεσθένης ΜΑΤΘΑΙΟΣ, 1936 Ἁγιορείτης Κρής.

1204: Η Άλωση που γονάτισε την Βυζαντινή αυτοκρατορία
   

Στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, επάνω στον γυναικωνίτη, κάτω από ένα παράθυρο που σήμερα βλέπει προς το Μπλε Τζαμί και κάποτε έβλεπε προς τον Ιππόδρομο, βρίσκεται στο μαρμάρινο πάτωμα, ένας τάφος. Αν δεν ξέρεις που είναι μπορεί και να τον πατήσεις. Δεν ξεχωρίζει εύκολα. Είναι ένα απλό τετράγωνο 80Χ80 εκατοστών. Επάνω του είναι χαραγμένη μια νεκροκεφαλή και από κάτω της τα εξής: HENRICUS DANDOLO 41ος Δόγης της Γαληνότατης Αυτοκρατορίας της Βενετίας-21 Ιουνίου 1205.

Ο τάφος του 41ου Δόγη της Βενετίας είναι κενός από το 1261, όταν η Βασιλεύουσα έπεσε πάλι στα χέρια των Ορθοδόξων. Το πλήθος δεν ξέχασε τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για την μεγαλύτερη ληστρική επιδρομή, στην ιστορία του κόσμου,για τη χειρότερη λεηλασία που υπήρξε ποτέ σε κατάληψη εξ'εφόδου μιας πόλης και εισέβαλε στον ναό της Αγίας Σοφίας. Μαινόμενος και αφηνιασμένος ο κόσμος από τα όσα είχε υποστεί από το 1204 μέχρι το 1261, ανέβηκε στον γυναικωνίτη, έσπασε τον τάφο πήρε τα κόκαλα τα έκαψε και τα διασκόρπισε βρίζοντας και φωνάζοντας κατάρες, στον Βόσπορο.
Το μίσος (δίκαιο σε πολλές περιπτώσεις) των ανθρώπων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για τους ομόθρησκους τους Δυτικούς Λατίνους και Φράγκους, θα παραμείνει άσβεστο για εκατοντάδες χρόνια και όταν κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει, τη θέση του θα πάρει η άρνηση και η αμφιβολία για τις προθέσεις της Δύσης.

Πολλοί μελετητές ιστορικοί πιστεύουν ότι η λεηλασία που υπέστη η Κωνσταντινούπολη από τους Οθωμανούς το 1453, ωχριά μπροστά στη λεηλασία που οι (ξαναλέμε) ομόθρησκοι χριστιανοί σταυροφόροι, έκαναν το 1204. Οι Οθωμανοί σε πολλές περιπτώσεις σεβάστηκαν και τις ζωές των ανθρώπων και τις εκκλησιές και τα κτίρια. Οι Οθωμανοί δεν έβαλαν ποτέ πόρνες να γδυθούν, να χορέψουν και να κάνουν έρωτα ομαδικά με στρατιώτες πάνω στην Αγία τράπεζα της μεγαλύτερης εκκλησίας του κόσμου. Οι Λατίνοι και οι Φράγκοι τα έκαναν όλα.
Κατέσφαξαν αθώους νέους γέρους μικρά παιδιά, βίασαν γυναίκες, σύλησαν νεκροταφεία, έβαλαν πόρνες πάνω στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας, έβαλαν τα άλογα τους μέσα σε εκκλησιές και τις έκαναν στάβλους, άρπαξαν ιερά κειμήλια, έμπαιναν στα σπίτια δολοφονούσαν τον κόσμο και έκλεβαν τα χρυσαφικά. Ένας στρατός ισχυρός, πάνοπλος, διψασμένος για αίμα σάρκα και χρυσάφι. Ένας στρατός που η λέξη “ιπποσύνη” και “ιππότης” ήταν μόνο για τους τύπους.

Οκτακόσια χρόνια μετά, το 2001, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β στη συνάντηση του στην Αθήνα, με τον τότε Αρχιεπίσκοπο τον Μακαριστό Χριστόδουλο, εξέφρασε τη λύπη του για τις ωμότητες των Σταυροφόρων το 1204, οι οποίοι «εστράφησαν εναντίον των εν Χριστώ αδελφών μας». Το 2004 ο Πάπας ζήτησε πάλι ταπεινά “συγγνώμη”, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στη συνάντηση τους στο Βατικανό.

Οι ωμότητες, οι κλεψιές, οι βιασμοί, οι δολοφονίες, και η για 57 χρόνια διακυβέρνηση και διοίκηση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους γονάτισε και ισοπέδωσε ανεπανόρθωτα την Πόλη των πόλεων. Ποτέ δεν κατάφερε να ορθοποδήσει και να ακμάσει όπως πριν. Από το 1204 και μετά το Βυζάντιο καταστράφηκε οικονομικά και πληθυσμιακά συρρικνώθηκε. Το εμπόριο και οι πρώτες ύλες πέρασαν στα χέρια των Δυτικών, ενώ έχανε τη μία μετά την άλλη τις επαρχίες του που έπεφταν πια στα χέρια των Σελτζούκων και των Οθωμανών. Περίπου 200 χρόνια αργότερα θα προβάλει την ύστατη ηρωική αλλά και άνιση αντίσταση και θα καταληφθεί για πάντα το 1453.
Αυτά έγιναν από την πλευρά των Φράγκων. Οι ίδιοι οι Βυζαντινοί τι έκαναν για να αποτρέψουν τους σταυροφόρους; Ουσιαστικά τίποτε. Το αντίθετο. Τους ενθάρρυναν να έρθουν και να στρατοπεδεύσουν έξω από τη Βασιλεύουσα και ο ανταγωνισμός για την εξουσία και τον θρόνο ανάμεσα σε δύο διεκδικητές της δυναστείας των Αγγέλων, τον Αλέξιο Άγγελο και τον θείο του που ανέτρεψε τον πατέρα του Ισαάκιο Β, τον Αλέξιο Γ Άγγελο, ήταν καθοριστικός. Και όταν τα πράγματα ξεπέρασαν τα όρια και άρχισαν να μιλάνε τα όπλα, οι πανοπλίες, τα βέλη και τα σπαθιά, οι Βυζαντινοί δεν κράτησαν τις θέσεις τους στα θεοδοσιανά άπαρτα τείχη αλλά υποχώρησαν τρέχοντας. Έμεναν μόνο οι μισθοφόροι Βίκινγκς και Ρως, η επίλεκτη αυτοκρατορική φρουρά , οι πανύψηλοι Βάραγκοι με τα τεράστια τσεκούρια τους να “κατεβάζουν” τους πάνοπλους σταυροφόρους μέχρι που και αυτοί ηττήθηκαν και από τα θαλάσσια τείχη η Πόλη έπεσε.

Η τέταρτη σταυροφορία ξεκίνησε το 1198, όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ, άρχισε να συγκεντρώνει στρατό για την εκ νέου απελευθέρωση των Αγίων τόπων από τους μουσουλμάνους. Στην αρχή συνάντησε τη γενική αδιαφορία των εστεμμένων της Ευρώπης, που είχαν τα δικά τους προβλήματα να επιλύσουν. Τον επόμενο χρόνο, κάποιοι ευγενείς, κυρίως από τα εδάφη της σημερινής Γαλλίας, πείσθηκαν να συγκροτήσουν ένα εκστρατευτικό σώμα, με επικεφαλής τον Κόμη Τιμπό της Καμπανίας. Ο Τιμπό πέθανε τον επόμενο χρόνο και αρχηγός της Δ' Σταυροφορίας ανακηρύχθηκε ο κόμης Βονιφάτιος ο Μομφερατικός. Το σχέδιο προέβλεπε τη συγκέντρωση των Σταυροφόρων στη Βενετία και από εκεί με μισθωμένα πλοία από τους βένετους θαλασσοκράτορες, θα κατευθύνονταν στην Αίγυπτο, όπου θα άρχιζαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, με σκοπό την κατάληψη της Ιερουσαλήμ.

Τη δύναμη των Σταυροφόρων συγκροτούσαν 33.500 άνδρες και 4.500 άλογα. Βρισκόμαστε στο 1200. Οι Βενετοί σκληροί διαπραγματευτές και αδυσώπητοι έμποροι, ζήτησαν 85.000 αργυρά μάρκα, τα μισά εδάφη που θα κατακτούσαν οι Σταυροφόροι και προθεσμία ενός έτους για τις ετοιμασίες της φιλόδοξης εκστρατείας. Το 1201 το μεγαλύτερο μέρος των Σταυροφόρων έφθασε στη Βενετία. Όμως, οι ηγέτες τους δεν τήρησαν τη συμφωνία και μόλις και μετά βίας συγκέντρωσαν 51.000 αργυρά μάρκα. Οι Βενετοί εξοργίσθηκαν και τους φυλάκισαν στο νησάκι Λίντο, έως ότου αποφασίσουν για την τύχη τους. Η τύχη της Σταυροφορίας κρεμόταν σε μια κλωστή.

Ο υπέργηρος και τυφλός Δόγης Ερρίκος Δάνδολος αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την περίσταση και να χρησιμοποιήσει τους Σταυροφόρους για τους δικούς του σκοπούς. Στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, όπου έγινε η επίσημη τελετή υποδοχής τους, ο Δόγης πρότεινε στους αρχηγούς των σταυροφόρων να επιτεθούν πρώτα στο λιμάνι της Ζάρας στη Δαλματία (σημερινή Κροατία), προκειμένου να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Η Ζάρα, που προμήθευε με ξυλεία τον στόλο του δόγη, είχε αποσκιρτήσει από τη Βενετία και βρισκόταν υπό την προστασία του βασιλιά των Ούγγρων Έμερικ. Οι κάτοικοί της ήταν χριστιανοί και μάλιστα καθολικοί.

Ο Πάπας Ινοκέντιος, απείλησε με αφορισμό όσους σταυροφόρους στραφούν εναντίον χριστιανών. Τη σχετική επιστολή του όμως, φρόντισαν να την κρατήσουν μυστική οι επικεφαλής της εκστρατείας. Η επιχείρηση τελικά πραγματοποιήθηκε. Η πόλη της Ζάρας καταλήφθηκε, ύστερα από σύντομη πολιορκία και ο Πάπας Ινοκέντιος Γ' πραγματοποίησε την απειλή του. Η λεηλασία ήταν απίστευτη και ήταν προάγγελος του τι θα ακολουθούσε...

Και από εδώ η ιστορία γυρνάει την πλάτη της στην Πόλη. Ο αρχηγός των Σταυροφόρων Βονιφάτιος ο Μομφερατικός δεν πήρε μέρος στην εκστρατεία κατά της Ζάρα, φοβούμενος ίσως τις παπικές κυρώσεις. Πήγε λοιπόν να επισκεφθεί τον εξάδελφό του Φίλιππο της Σουηβίας, ο οποίος φιλοξενούσε τον συγγενή του βυζαντινό πρίγκηπα Αλέξιο Άγγελο, γιο του ανατραπέντος αυτοκράτορα Ισαάκιου Β' Άγγελου. Ο Αλέξιος Άγγελος ζήτησε βοήθεια από τον Βονιφάτιο για να ανατρέψει τον θείο του αυτοκράτορα Αλέξιο Γ' Άγγελο και να επαναφέρει στον θρόνο τον τυφλό πατέρα του. Στα ανταλλάγματα που προσέφερε ήταν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, στρατιωτικές δυνάμεις για την ενίσχυση της εκστρατείας των Σταυροφόρων στην Αίγυπτο και την υποταγή της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης στον Πάπα.!!!

Ο Βονιφάτιος άλλο που δεν ήθελε και τελικά μαζί με τον Αλέξιο πήγαν στην Κέρκυρα όπου είχαν στρατοπεδεύσει οι δυνάμεις των σταυροφόρων μετά τη Ζάρα και αφού ανέλυσε στους άλλους αρχηγούς τις προτάσεις του νεαρού Αλέξιου, ξεκίνησαν οι γαλέρες του Θανάτου για την Κωνσταντινούπολη. Ο Δόγης σε μια σκοτεινή γωνιά της σκηνής που γινόταν το πολεμικό συμβούλιο, έτριβε από χαρά και ικανοποίηση τα χέρια του. Η Βενετία θα επέκτεινε το εμπόριο της στην Ανατολή και θα τσάκιζε μια και καλή του “υπερόπτες Βυζαντινούς”.

Ο στόλος των Ενετών και Σταυροφόρων έφθασε προ των τειχών της Κωνσταντινούπολης στις 23 Ιουνίου του 1203. Οι νεοφερμένοι έμειναν κατάπληκτοι από όσα έβλεπαν τα μάτια τους: «Δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι υπήρχε στον κόσμο τόσο οχυρή πόλη. Είδαν τα υψηλά τείχη, τους ισχυρούς πύργους, τα θαυμαστά παλάτια, τις μεγάλες εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές ώστε κανείς δεν θα το πίστευε αν δεν τις έβλεπε με τα μάτια του. Το μήκος της, το πλάτος της, έδειχναν πως ήταν βασιλεύουσα». Με τα λόγια αυτά περιγράφει τις πρώτες του εντυπώσεις ο ιστορικός και εκ των ηγετών της Σταυροφορίας Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος.

Αρχικός τους στόχος ήταν να αποκαταστήσουν στον θρόνο τον Ισαάκιο Β' Άγγελο. Οι κάτοικοι της Πόλης τους υποδέχθηκαν εχθρικά, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Αλέξιου Άγγελου. Στις 17 ιουλίου οι Σταυροφόροι αποβιβάσθηκαν στη στεριά και επιτέθηκαν από τη νοτιοανατολική πλευρά της Πόλης. Έβαλαν μία μεγάλη φωτιά, που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στην Πόλη. Οι κάτοικοι στράφηκαν κατά του αυτοκράτορα Αλέξιου Γ' Άγγελου, ο οποίος έφυγε την ίδια νύχτα από την Πόλη. Ο Ισαάκιος Β' Άγγελος αφέθηκε ελεύθερος και αποκαταστάθηκε στο θρόνο του. Την 1η Αυγούστου ο γιος του Αλέξιος Άγγελος αναγορεύθηκε σε αυτοκράτορα, ως Αλέξιος Δ' Άγγελος. Το Βυζάντιο βρισκόταν και πάλι σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου, αφού υπήρχαν δύο νόμιμοι αυτοκράτορες (Αλέξιος Γ' Άγγελος και Αλέξιος Δ' Άγγελος).

Ο νέος ηγεμόνας βρήκε τα ταμεία άδεια και γρήγορα συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις δεσμεύσεις του προς τους Σταυροφόρους. Διέταξε τότε να καταστραφούν εικόνες και αντικείμενα λατρείας, μόνο και μόνο για να πάρει τον χρυσό και τον άργυρο που περιείχαν. Ο λαός εξαγριώθηκε και θεώρησε ιεροσυλία την απόφαση αυτή του αυτοκράτορα. Ο αυλικός Αλέξιος Δούκας, γνωστός και ως Μούρτζουφλος, εξαιτίας των πυκνών φρυδιών του, εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση. Τον ανέτρεψε και τον στραγγάλισε. Ο Αλέξιος Δούκας ανέβηκε στο θρόνο ως Αλέξιος Ε'. Ο πρώην αυτοκράτορας Ισαάκιος Β' Άγγελος πέθανε ύστερα από λίγο, από φυσικά αίτια.
Στο προστώο του ναού του Αγίου Μάρκου, βρίσκονται τα τέσσερα χαλκόχρυσα άλογα που ο Μέγας Κωνσταντίνος έφερε στην Κωνσταντινούπολη και το 1204 τα έκλεψαν οι Βενετοι
Όταν οι σταυροφόροι κατάλαβαν ότι τα ταμεία ήταν άδεια και δεν επρόκειτο να πληρωθούν, άφρισαν. Στις 8 Απριλίου του 1204 επιτέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη για μια ακόμη φορά, προκειμένου να τιμωρήσουν τον δολοφόνο του Αλέξιου Δ' Άγγελου. Ο Αλέξιος Ε' αντέταξε ισχυρή άμυνα, με σύμμαχο τον άσχημο καιρό. Οι επιτιθέμενοι το θεώρησαν θεϊκό σημάδι και θέλησαν να λύσουν την πολιορκία. Οι καθολικοί κληρικοί που τους συνόδευαν κατόρθωσαν να τους πείσουν να παραμείνουν και να καταλάβουν την Πόλη, με τα επιχειρήματα ότι οι Βυζαντινοί είναι προδότες και δολοφόνοι επειδή σκότωσαν τον σεβαστό Αλέξιο Δ' και ότι είναι χειρότεροι από τους Εβραίους. Ο Πάπας Ινοκέντιος Γ', για μια ακόμη φορά, είχε διαμηνύσει στους Σταυροφόρους να μην επιτεθούν και να μην σκοτώσουν ούτε ένα χριστιανό, αλλά και πάλι η σχετική επιστολή του απεκρύβη από τους παπικούς απεσταλμένους.
Στις 12 Απριλίου1204, οι Σταυροφόροι πραγματοποίησαν την τελική τους έφοδο κατά της Κωνσταντινούπολης, βοηθούμενοι και από τον καλό καιρό. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Ε' Μούρτζουφλος την είχε εγκαταλείψει κι έτσι την κατέλαβαν με σχετική ευκολία, παρά την αντίσταση της αυτοκρατορικής φρουράς, που την αποτελούσαν οι σκανδιναβοί Βάραγγοι. Για τρεις μέρες οι «Στρατιώτες του Χριστού» επιδόθηκαν σε παντός είδους βανδαλισμούς και φρικαλεότητες. Δεν δίστασαν να βεβηλώσουν ακόμη και ιερούς χώρους, ανεβάζοντας στον πατριαρχικό θρόνο μία πόρνη, σύμφωνα με τον ιστορικό Νικήτα Χωνιάτη. Όταν ο Πάπας έμαθε για τις βδελυρές πράξεις των Σταυροφόρων εξέφρασε την ντροπή και τον αποτροπιασμό του...


Βενιζέλος Λεβεντογιάννης
ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ  ΟΙ ΣΥΝΧΡΟΝΟΙ  ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ  ΕΧΟΥΝ  ΕΝΑΠΟΘΕΣΕΙ  ΤΙΣ  ΕΛΠΙΔΕΣ ΤΟΥΣ !! Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΚΑΙ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ  ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ  ΘΕΩΡΗ  ΣΩΤΗΡΕΣ  ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ! Ε.Ο.Κ. - ΝΑΤΟ - ΟΗΕ- ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ - ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ  ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ - ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ  ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ !! ΣΚΟΠΟΣ  ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΟΔΟΥΛΟΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ  ΕΘΝΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ( ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ) ΜΕ  ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ  ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΙΣΤΗ  ΚΑΙ  ΠΑΡΑΔΟΣΗ !! ΔΙΟΤΙ  ΤΟ  ΜΟΝΟ ΕΜΠΟΔΙΟ  ΣΤΑ  ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ  ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ  ΤΟ ΟΠΟΙΟ  ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ  ΚΑΙ  ΥΛΟΠΟΙΗΤΑΙ  ΜΕΣΑ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ!! ΓΙΆΥΤΟ  ΦΡΟΝΤΙΣΑΝ  ΝΑ ΑΛΛΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΤΗΣ  ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΝΑ  ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ ΚΑΙ ΤΥΦΛΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥΣ!! ΔΙΟΤΙ  ΧΩΡΙΣ  ΧΡΙΣΤΟ ΧΩΡΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ  ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΑ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ !! ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝΕ ΚΑΝΟΝΤΑΣ  ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ  ΑΠΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ!!