xristianorthodoxipisti.blogspot.gr ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΕΙΜΕΝΑ / ΑΡΘΡΑ
Εθνικά - Κοινωνικά - Ιστορικά θέματα
Ε-mail: teldoum@yahoo.gr FB: https://www.facebook.com/telemachos.doumanes

«...τῇ γαρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως· και τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἐπι ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν...» (Εφεσίους β’ 8-10)

«...Πολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι ποιούντες. αλλ’ούν τον λόγον του Θεού ουδείς ώφειλε νοθεύειν διά την ιδίαν αμέλειαν, αλλ’ ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν, ίνα μή υπόδικοι γενώμεθα, μετά της των εντολών παραβάσεως, και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως...» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής p.g.90,1069.360)

Χ.Ο.Ε. - Α.Θ.Α.ΖΩ


του Πρεσβ. Ιωάννου Ζώτου, Εντεταλμένου της Ιεράς Μητροπόλεως Σταγών και Μετεώρων επί θεμάτων αιρέσεων



1. Ιστορική αναδρομή.
Ιδρυτής της κίνησης ο Στυλιανός Γιαννετάκης, τελειόφοιτος Δ΄ Δημοτικού, που γεννήθηκε στην Κρήτη, στα Χανιά, το 1904.


Το 1959 ιδρύει «κατ’ αποκάλυψιν θεού» την «Χριστιανική Οργάνωση Ειρήνης» (Χ.Ο.Ε.) στην Αθήνα με έμβλημα «Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ».


Στο καταστατικό που τροποποιήθηκε, αναφέρεται —όπως γράφει ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος στο βιβλίο του «Χ.Ο.Ε, Ένα ποιμαντικό πρόβλημα»— ότι ή Χ.Ο.Ε. είναι «... ελληνοχριστιανικός οργανισμός διεπόμενος από βαθεία πίστιν προς την Πατρίδα, την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, την Ειρήνην, την Δημοκρατίαν, την πρόοδον» (άρθρο 2). Στο άρθρο 3 αναφέρεται ότι η Χ.Ο.Ε. «... επιχειρεί την έξάπλωσιν των άρχων της εις ολόκληρον την χώραν... υπέρ του Ελληνικού Λαού και, ει δυνατόν, υπέρ ολοκλήρου της ανθρωπότητας». Το κάθε μέλος υποχρεούται «... να εργάζεται εντός των πλαισίων των διατάξεων του καταστατικού διά την επέκτασιν της οργανώσεως, δι’ έγγραφης νέων μελών» (άρθρο 5).
Αντιπρόεδρος της Οργάνωσης τίθεται ο Νικόλαος Μουτσάκης, γαμπρός του Γιαννετάκη, αναλαμβάνοντας την διεύθυνση του κλιμακίου Θεσ/νίκης.


Το 1968 αρχίζει η έκδοση του περιοδικού της «Ανέσπερον Φως».


Το 1972 ο Γιαννετάκης εκδίδει το βιβλίο «Το ανέσπερον Ελληνοχριστιανικόν Φως» μία συλλογή, θα λέγαμε, από άρθρα δημοσιευθέντα στο περιοδικό τους. Το βιβλίο περιείχε διάφορες κακοδοξίες, οι όποιες επισημάνθηκαν όπως θα αναφέρουμε παρακάτω.


Το 1978 σχηματίζεται το κλιμάκιο της Λάρισας στο όποιο ορίζεται πρόεδρος ο γεωπόνος Αστέριος Χασιώτης.


Την ίδια χρονιά 1978 με απόφαση του Μητροπολίτη Λαρίσης Σεραφείμ και ύστερα από καταγγελίες, σχηματίζεται ειδική επιτροπή για να εξετάσει την δογματική ταυτότητα της Χ.Ο.Ε.. Μετά τις συνεδριάσεις με στελέχη και μέλη της κίνησης εξέδωσε δήλωση στην οποία αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι «... ομόφωνον εσχημαχίσθη παρά τοις κληρικοίς το φρόνημα ότι και την αφόρμησιν (οράματα κ.λπ.) και την διδασκαλίαν και τους τρόπους ενεργείας των λαϊκών κηρύκων της Χ.Ο.Ε. χαρακτηρίζει αυτοσχεδιασμός και επίδρασις πνεύματος αλλότριου παρά την διδαχήν της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας. Διο και η ημών Μητρόπολις δεν καλύπτει πνευματικώς την Χ.Ο.Ε.... Αναφέρθη δε σχετικώς εις την Ι. Σύνοδον ως ώφειλεν, αναμένουσα εκείθεν οδηγίας» (24-11-78).


Το 1980 ο Αρχιμ. Ιγνάτιος Μανδελίδης με βάση τα στοιχεία που προέκυψαν εκδίδει το μικρό βιβλίο «Πνεύμα Πλάνης», το όποιο για πρώτη φορά δημοσιοποίησε το θέμα της Χ.Ο.Ε. και των συμβαινόντων σ’ αυτή.


Το 1981 (1-6-1981) γίνεται «Ομολογία Πίστεως» της Χ.Ο.Ε. που διακηρύττει αφοσίωση στην Ορθόδοξη Εκκλησία.


Τα έτη 1985-87 έχουμε έκδοση ενημερωτικών εγκυκλίων από διάφορες Μητροπόλεις για το θέμα της Χ.Ο.Ε..


Το 1986 έχουμε αλληλογραφία Χ.Ο.Ε. και Μητροπολίτου Κασσανδρείας κ. Συνεσίου.


Το 1987 ο Αρχιμ. π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος εκδίδει το βιβλίο «Διάλογος με την Χ.Ο.Ε.», ενώ ασχολείται με το θέμα και ο καθηγητής Αντώνιος Παπαδόπουλος στο βιβλίο του «Σύγχρονες αιρέσεις και θρησκευτικά κινήματα στην Ελλάδα» αφιερώνοντας αρκετές σελίδες.
Παρά τις διαβεβαιώσεις όμως της Χ.Ο.Ε., τα αποχωρούντα μέλη καταγγέλλουν συνέχιση των κακοδοξιών στην διδασκαλία της.


Το 1989 ο μακαριστός π. Αντώνιος εκθέτει το πρόβλημα της Χ.Ο.Ε. στο βιβλίο του «Χ.Ο.Ε., Ένα Ποιμαντικό πρόβλημα».


Την ίδια χρονιά έχουμε την Συνοδική εγκύκλιο 2490 (7 Ιουλίου 1989) η οποία «...κατόπιν ενδελεχούς μελέτης του όλου θέματος υπό του Σεβ. Μητροπολίτου Βερροίας και Ναούσης κ. Παύλου και της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων, ησχολήθη επισταμένως με το προκύψαν θέμα... και διεπίστωσε σοβαράς δογματικάς αποκλίσεις, αναφερομένας κυρίως εις το Χριστολογικόν, το Σωτηριολογικόν και το Εσχατολογικόν δόγμα της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, ως αυταί προκύπτουν εκ της μελέτης αυθεντικών κειμένων της εν λόγω οργανώσεως» και «... καλεί τους υπευθύνους της Χ.Ο.Ε. όπως αποκηρύξουν τας κακοδοξίας αυτής., να δεχθούν την καθοδήγησιν της Εκκλησίας και να προτρέψουν τα μέλη της όπως ενταχθούν ουσιαστικώς «εις την ζωήν και την δραστηριότητα της ενορίας εις την οποίαν ανήκουν».


Η Χ.Ο.Ε. σε έγγραφα της δηλώνει «... (απεκρούομεν) μεθ’ ιεράς αγανακτήσεως την άδικον και θεοστυγή εις βάρος μας κατηγορίαν, εδηλούμεν ότι είμεθα πιστά, υπάκουα και αφοσιωμένα της Ορθ. Εκκλησίας τέκνα, αποδεχόμενοι πάντα τα δόγματα και διδασκαλίας των Πατέρων αυτής και εζητούμεν την διενέργειαν κανονικών ανακρίσεων διά να διαπιστωθεί αν αληθεύει ή όχι η εις βάρος μας κατηγορία» όπως γράφουν στο τελευταίο —αν δεν κάνω λάθος— αποσταλέν έγγραφο τους στην Ι. Σύνοδο την 1-12-1994.


Στο μεταξύ, το 1992 ιδρύεται» στην Θεσσαλονίκη η «Αδελφότης θείας Αγάπης και Ζωής» (Α.Θ.Α.ΖΩ.) με ιδρυτή και πρόεδρο της τον μέχρι τότε αντιπρόεδρο της Χ.Ο.Ε., Νικόλαο Μουτσάκη.


Στο τέλος του 1992 στην Μητρόπολη Ηλείας κάποιο μέλος της Χ.Ο.Ε. γίνεται αρχηγός κλιμακίου της Α.Θ.Α.ΖΩ και ο Μητροπολίτης προβαίνει στις απαιτούμενες ενέργειες και ενημερώνει την Ιερά Σύνοδο, αποστέλλοντας κάποια στοιχεία.


Μελετώντας τα στοιχεία ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ως γραμματεύς της Συνοδικής επιτροπής αποστέλλει Υπηρεσιακό σημείωμα για την Α.Θ.Α.ΖΩ προς την Ι. Σύνοδο αναφέροντας τα ακόλουθα: «(Τα στοιχεία)... οδηγούν εις την υπόνοιαν ότι πρόκειται μάλλον περί απλής αλλαγής ονόματος... Φρονούμεν ότι είναι ανάγκη να μελετηθεί προσεκτικώς το θέμα...» (29-3-1994).


Το 1996 έχουμε Συνοδική απόφαση μετά από γνωμοδότηση της Συνοδικής Επιτροπής Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων, σε ερώτηση της Ι. Μητροπόλεως Εδέσσης περί αναδόχων, η όποια Συνοδική απόφαση λέγει ότι «δεδομένου ότι η Χριστιανική Οργάνωσις Ειρήνης, κηρύττει σοβαράς δογματικάς αποκλίσεις αναφερόμενος κυρίως προς το Χριστολογικόν, το Σωτηριολογικόν και το Εσχατολογικόν Δόγμα της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας... συνίσταται ο αποκλεισμός των μελών της εξονομασθείσης Οργανώσεως εκ της αναδοχής κατά το Ιερόν μυστήριον της Βαπτίσεως» (12-2-1996).


Το 1997 ο π. Ελευθέριος Χατζής, μετά από πολυετή ενασχόληση με το θέμα, εκδίδει το βιβλίο «Τι πιστεύει η Χ.Ο.Ε.» όπου εκθέτει τα απόρρητα κείμενα των αναλύσεων του Δεκατετραλόγου της Χ.Ο.Ε., ενός βασικού κειμένου τους, τα όποια επιβεβαιώνουν και υπερβαίνουν, τις διαπιστώσεις της Συνοδικής Εγκυκλίου.


Το 1999 πεθαίνει ο Γιαννετάκης.


Τέλος το 2000, φέτος δηλαδή, εκδίδεται το βιβλίο «Ο αγαπών εκ του Θεού εγεννήθη» από την Α.Θ.Α.ΖΩ, στο όποιο περιλαμβάνονται ομιλίες του κ. Μουτσάκη και το οποίο επιβεβαιώνει την υποψία περί απλής αλλαγής ονόματος όπως θα καταδείξουμε.


2. Ο Δεκατετράλογος της Χ.Ο.Ε.
Είναι ένα φαινομενικά αθώο κείμενο, εκ πρώτης όψεως, που γράφτηκε από τον Ιδρυτή της Χ.Ο.Ε.. Στυλ. Γιαννετάκη και περιλαμβάνει 14 άρθρα, μέ τήν επικεφαλίδα «Μοναδικοί κανόνες τής Ειρήνης του Κόσμου είναι ο Δεκατετράλογος του ιδεώδους ανθρώπου ο οποίος έχει ως ακολούθως»:


«Όμως», γράφει ο π. Ελ. Χατζής, «πίσω απ’ τον Δεκατετράλογο υπάρχουν οι λεγόμενες αναλύσεις του δεκατετραλόγου» που «τις έχει γράψει ο Γιαννετάκης και τις οποίες χρησιμοποιούν τα στελέχη της Χ.Ο.Ε. στις ομιλίες τους».
Το σημαντικό είναι ότι ενώ ζητήθηκε ο φάκελος των αναλύσεων, υπήρξε αρνητική απάντηση. Μετά την απόσυρση του βιβλίου του Γιαννετάκη (1974), η οργάνωση προσπαθεί «να μην δεσμεύεται από την διδασκαλία της» όπως γράφει ο π. Αντώνιος. Έτσι τα κείμενα τους είναι απόρρητα και για τα μέλη. Σ’ αυτά διαφαίνεται ότι ο Δεκατετραλογος είναι θεόπνευστος, εξ αποκαλύψεως Αγίου Πνεύματος προς συμπλήρωσιν των Γραφών!


3. Η Διδασκαλία της Χ.Ο.Ε.
Οι αποκλίσεις, σύμφωνα με την εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου, τις οποίες με τα έγγραφα της δεν δέχεται η Χ.Ο.Ε., είναι οι έξης:


α) «Η Χριστολογία της Χ.Ο.Ε. δεν ανταποκρίνεται εις το ορθόδοξον δόγμα. Κατά την αντίληψιν της οργανώσεως αυτής ο Χριστός δεν εγεννήθη Σωτήρ, αλλά κατόπιν σκληρού αγώνος κατόρθωσε να μην αμαρτήσει και ούτω το αίμα Του απέκτησε καθαρτικήν ιδιότητα», (βλ. Συνοδική Εγκύκλιο 2490/7.7.1989).


Ενώ η θέση αυτή απεκηρύχθη από τον Γιαννετάκη (αναφέρεται στο βιβλίο του) στις διδασκαλίες στα διάφορα παραρτήματα καθώς και στις αναλύσεις του δεκατετραλόγου φαίνεται ότι όχι μόνο συνεχίζουν αλλά και παραλλάσσουν και εμπλουτίζουν την κακοδοξία αυτή:
«Του Κυρίου πολλάκις εις την ζωήν Του εγκατέλειψεν η θεότης και τον άφηνε να αγωνίζεται ως απλός άνθρωπος... Εάν εις την εγκατάλειψιν αυτήν δεν ήτο αντικαταστάτης του Θεού η Σοφία, θα συνέχιζεν ο Κύριος και θα έλεγε προς τον πατέρα του να τον απαλλάξει από τον θάνατον, καθ’ ότι δεν ημάρτησεν διά να υποστεί αυτόν, ο οποίος θάνατος είναι προϊόν της αμαρτίας».
Προς επιβεβαίωση έρχεται δήλωση αποχωρήσαντος μέλους ότι διδάχθηκε πως ο Χριστός «αν δεν τον εγκατέλειπε η θεότης, δεν θα πέθαινε»!
Σαφέστατα λοιπόν —και χωρίς περαιτέρω αναλύσεις— φαίνεται η αντίθεση στις αποφάσεις της Γ΄ αλλά και —κυρίως— Δ' Οικουμενικής Συνόδου που στον όρον της αναγνωρίζει τον Κύριον Ιησούν Χριστόν «εν δύο φύσεσιν, ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιακρίτως, αχωρίστως... ουκ εις δύο πρόσωπα μεριζόμενον».
Χωρίς να θίξουμε τα περί αντικαταστάσεως της θεότητος από την Σοφία (θα το δούμε στην Α.Θ.Α.ΖΩ) ας προχωρήσουμε στο δεύτερο σημείο κακοδοξίας που επισημαίνει η εγκύκλιος


β) «Η Χ.Ο.Ε. κηρύττει μίαν ανθρωπολογίαν ασυμβίβαστον προς την ορθόδοξον πίστιν. Ισχυρίζεται ότι με την «πνευματικοποιημένην επιστήμην», την οποίαν υπόσχεται, ο άνθρωπος θα απόκτηση αφθαρσία προ της Δευτέρας παρουσίας του Κυρίου».
Κάτι το όποιο, σύμφωνα με πολλές ενυπόγραφες μαρτυρίες, δίδασκαν και πίστευαν ότι έχει πετύχει ο Γιαννετάκης που ήταν «ο προφήτης Ηλίας» και ο Μουτσάκης που ήταν «ο προφήτης Ενώχ». Γι’ αυτό η είδηση του θανάτου του Γιαννετάκη προκάλεσε σοκ στα μέλη της Χ.Ο.Ε., όπως καταθέτει σε φετινή μαρτυρία του πρώην μέλος. Ήταν από τα πρωταρχικά πιστεύω της Χ.Ο.Ε. και συνεχίζει να είναι. Δυστυχώς δεν μάθαμε πως κάλυψαν την διάψευση αυτής της θέσης τους. Πάντως κάποια μέλη αποχώρησαν.
Διδάσκουν ότι «υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα πεθάνουν». Αυτό διαφαίνεται και σε κάποια κείμενα τους που λόγω χρόνου δεν αναφέρουμε.


γ) Το τρίτο σημείο της Συνοδικής εγκυκλίου λέγει ότι:
«Η ως άνω Οργάνωσις κηρύττει ωσαύτως εσχατολογίαν διάφορον της ορθοδόξου. Αναμένει γήινον βασιλείαν του Χριστού και ισχυρίζεται ότι αύτη θα προηγηθεί της δευτέρας Αυτού παρουσίας. Κηρύττει εν είδος μεσσιανικού θρησκευτικού σωβινισμού, ο οποίος διαφέρει από τον μεσσιανισμόν των νεοπεντηκοστιανών φουνταμενταλιστικών ομάδων εις το ότι, αποκηρύσσει την παγκόσμιον εβραϊκήν κυριαρχίαν και εις την θέσιν της τοποθετεί μιαν παγκόσμιον ελληνικήν. Η χάρις, κατά την Χ.Ο.Ε., η οποία εδόθη εις τον Ισραήλ, «διέρρευσεν» εις τό ελληνικό έθνος, του οποίου η σοφία λογίζεται «πάρεδρος Θεού».
Οι πρόσφατες (φετινές) αλλά και παλαιότερες ενυπόγραφες μαρτυρίες από διάφορες περιοχές της Ελλάδος μας πληροφορούν ότι όχι μόνο αναμένουν γήϊνη βασιλεία του Χριστού χιλιετή (χιλιαστική άποψη) αλλά και διδάσκουν σε ερμηνεία της Αποκάλυψης ότι θα γίνει αρπαγή -το θεωρούν σίγουρο αυτό-των 144.000 εκλεκτών, (και πιστεύουν πως θα είναι μέσα στους εκλεκτούς) πριν την βασιλεία του Αντίχριστου, που το Πνεύμα θα τους κρύψει σε κάποιο τόπο της γης, ώστε κατόπιν να βασιλεύσουν με τον Χριστό για 1000 χρόνια πάνω στη γη και θα ακολουθήσει η Β' Παρουσία.
Μη θέλοντας να αναφερθώ στο βιβλίο του Γιαννετάκη (επειδή μπορεί κάποιος να πει πως αποκήρυξαν αυτές τις θέσεις και απέσυραν το βιβλίο), στο όποιο εκθέτει ξεκάθαρα τις θέσεις του περί «προαιώνιου προορισμοί» του Ελληνικού Έθνους, περί «διαρροής της χάρης του Θεού» από το Εβραϊκό στο Ελληνικό Έθνος για την δημιουργία του «πολιτισμού του μέλλοντος» (Βλ. π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, «Χ.Ο.Ε., ένα ποιμαντικό πρόβλημα», σελ. 24-26) παραθέτω μόνο μία πρόσφατη μαρτυρία ότι «το κάθε έθνος έχει τον προορισμό του».
Επειδή μόνο αυτή η μαρτυρία φαίνεται ασαφής και σαθρή και ίσως και τα περί αφθαρσίας όχι τόσο κατοχυρωμένα θα προχωρήσω στην παρουσίαση της διδασκαλίας της Α.Θ.Α.ΖΩ, μέσα από το βιβλίο της «Ο αγαπών εκ του Θεού εγεννήθη».


4. Διδασκαλία Α.Θ.Α.ΖΩ - Σχέση με Χ.Ο.Ε.
Το βιβλίο αυτό είναι ένα βιβλίο μικρού σχήματος (τσέπης), γραμμένο σε μοτονικό, σελιδοποιημένο και τυπωμένο ερασιτεχνικά ως φαίνεται. Η πρώτη σελίδα του μετά το εξώφυλλο μας πληροφορεί ότι περιέχει «Ομιλίες Νικολάου Μουτσάκη» και σε παρένθεση (1959-2000). Να λοιπόν που εξασφαλίζεται αμέσως η σύνδεση Χ.Ο.Ε.-Α.Θ.Α.ΖΩ και στην διδασκαλία τους. Δεν διαχωρίζει την περίοδο Χ.Ο.Ε. και την περίοδο Α.Θ.Α.ΖΩ αλλά όπως γράφει στην επόμενη εισαγωγική σελίδα του «Το βιβλίο αυτό, το όποιο έχετε ανά χείρας σας, είναι μέρος των ομιλιών, που κατά καιρούς έχει κάνει ο Πρόεδρος τής Αδελφότητας θείας Αγάπης και Ζωής, στις αίθουσες της Αδελφότητας, η οποία και αποφάσισε να εκδώσει μέρος των ομιλιών προς ιδίαν χρήση και άλλων».
Άρα αμέσως έχουμε κατοχυρούμενη επίσημα, από την Αδελφότητα, την συνέχεια Χ.Ο.Ε.-Α.Θ.Α.ΖΩ, αφού η Α.Θ.Α.ΖΩ ιδρύθηκε το 1992, ενώ οι καταχωρημένες ομιλίες αρχίζουν από το 1959, έτος ιδρύσεως της Χ.Ο.Ε..
Ας δούμε λοιπόν από επίσημο κείμενο τους πλέον (που δεν έχουν αναιρέσει) τι λένε για τα δύο αυτά σημεία κακοδοξίας που επισημαίνει η εγκύκλιος:
(Οι παραπομπές - σχεδόν όλες- προέρχονται από το βιβλίο του Νικολάου Μουτσάκη «Ο αγαπών εκ τοϋ θεοϋ έγεννήθη» εκδ. 2000).
1.α) Περί αφθαρσίας (παραθέτουμε πολύ λίγα και χαρακτηριστικά)
Το επόμενο κείμενο μας δίνει τις βάσεις αλλά και την δυνατότητα κατανόησης των περί αφθαρσίας. Πρόκειται περί πρωτοφανούς, εξ όσων γνωρίζουμε, διδασκαλίας:
«... Γιατί σήμερα οι σκέψεις, τα έργα και οι κατευθύνσεις των ανθρώπων είναι λανθασμένες. Όλες οι σκέψεις και οι ενέργειες οδηγούν στο θάνατο.
Μας καλεί όμως ο Θεός να αλλάξουμε σκέψεις τελείως. Να φύγει το παρείσακτο καταστημένο, αυτό το ψέμα πού φύτεψε ο διάβολος στις καρδιές των ανθρώπων, ότι ο άνθρωπος πρέπει οποιοδήποτε να πεθαίνει.
Και το πίστεψαν οι άνθρωποι. Λιγάκι βέβαια δυσκολεύτηκαν. Χρειάστηκε ο Αδάμ π.χ. να αγωνιστεί 930 χρόνια για να πιστέψει ότι είναι δυνατόν να πεθάνει. Και τελικά το κατάφερε... κουράστηκε, αλλά το κατάφερε, το πίστεψε και μπήκε κάτω από τα ραδίκια. Ο Μαθουσάλας δυσκολεύτηκε παρά πολύ να πεθάνει. Έζησε 969 χρόνια, ο πατέρας του όμως, ο Ενώχ, δεν μπορούσε να πιστέψει στο θάνατο και έφυγε. Και ζει ακόμη.
Αν λοιπόν τον θάνατο τον ψεύτικο, τον παρείσακτο, οι άνθρωποι τον πίστεψαν, πόσο ευκολότερο είναι τώρα να επανέλθει σε μας η φυσική κατάσταση της ζωής.
Γιατί το λέει καθαρά η Γραφή• «ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν, ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων ... φθόνω δε διαβόλου, θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον».
Είναι λοιπόν τώρα πολύ πιο εύκολο, δεν χρειάζεται να αγωνιστούμε 969 χρόνια για να καταφέρουμε να ζήσουμε, διότι τότε πήγαμε στο ψέμα, ενώ τώρα επανερχόμαστε στην αλήθεια και είναι αλήθεια η ζωή, γιατί όλοι μας θέλουμε να ζήσουμε. Και θα ζήσουμε. Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του και δεν την παίρνει πίσω (με το αίμα του Χρίστου) ( σελ. 56-57). (!)
«... Ο Θεός έφτιαξε το ανθρώπινο σώμα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να έχει τη δυνατότητα να διαιωνίζεται όπως είχε τη δυνατότητα αυτή ο Αδάμ. Ποιος μπορεί να πει πόσο χρονών ήταν ο Αδάμ όταν έκανε την παράβαση; Δεν το αναφέρει αυτό η Γραφή. Άρα το ανθρώπινο γένος έχει τις προϋποθέσεις της άειζωίας, αλλά λόγω της παραβάσεως μπήκαν μέσα του ζωώδη στοιχεία και έχασε έτσι τον προσανατολισμό του. Τα στοιχεία αυτά είναι και υλικά και πνευματικά.
Τα υλικά στοιχεία ίσως είναι κανένα μικρόβιο που μπήκε στο σώμα του ανθρώπου και να προήλθε έτσι το γήρας. Μπορεί το κακό να έχει χαλάσει κανένα όργανο του ανθρωπίνου σώματος και ο άνθρωπος έτσι, να μη μπορεί να διαιωνιστεί» (σελ. 23).
«...Ας αρχίσει να χαμογελάει η ψυχή μας και τότε θα δούμε το Θεό στη ζωή μας, θα δούμε την υγεία μας να καλυτερεύει, το γήρας θα απομακρύνεται από εμάς, τη ζωή μας να ομορφαίνει και θα απορούμε. Είναι γιατί δημιουργείται το μυστήριο της αγιότητας και της ζωής» (σελ. 202).
1.β) Περί «πνευματικοποιημένης επιστήμης»
«... Διότι ο Θεός έδωσε την ικανότητα στον άνθρωπο να μπορεί να ελέγχει τα πάντα διά τον Πνεύματος του Αγίου και διά της επιστήμης. Άλλωστε το Πνεύμα το άγιο είναι αυτό που δίνει και την επιστήμη» (σελ. 199).
«Χρειάζεται η σοφία τού Θεού (το φρόνημα του αγαθού και της ζωής) και η επιστήμη, για να λυτρωθεί το σώμα και το πνεύμα των ανθρώπων, αλλά ακόμη και η φύση» (σελ. 200).
«Η σοφία επίσης μας φανερώνει την αναγκαιότητα της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της αναπτύξεως της επιστήμης, ώστε ο άνθρωπος να φθάσει στο ύψος της υιοθεσίας» (σελ. 200).
2. Περί μεσσιανικού θρησκευτικού σωβινισμού.
«... Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημάς». Ο Θεός εξέλεξε πρώτα τον Ιουδαϊκό λαό ως περιούσιο λαό από τον όποιο θα ερχόταν ο Χριστός και μετά τον Ελληνικό λαό διά του οποίου θα αποκατασταθεί ο Χριστός στη γη» (σελ. 118).
«... Από την Αγία Γραφή, φαίνεται καθαρά, ότι ο Θεός εξέλεξε πρώτα τον Ιουδαϊκό λαό ως περιούσιο λαό, από τον όποιο θα ερχόταν ο Χριστός και τον Ελληνικό λαό ως τον περιούσιο λαό διά τού οποίου θα αποκατασταθεί ο Χριστός στη γη. Προεξέλεξεν, λέει Ιουδαίους τε πρώτον και Ελληνας.

Με αυτόν τον τρόπο αναλαμβάνουμε μια μεγάλη αποστολή, μια μεγάλη υποχρέωση έναντι του εαυτού μας, ξέροντας ότι ο Θεός εξέλεξε τους Έλληνες. Για να μπορέσει πρώτα ο Ελληνικός λαός να εφαρμόσει τα παραγγέλματα του Κυρίου, για να μπορέσει πρώτος να ζήσει το νέο τρόπο ζωής που υποδεικνύει ο Χριστός» (σελ. 119).
«...Ο Απόστολος Παύλος, προείδε ότι οι Έλληνες θα είναι ο πρώτος λαός που θα τα σκαλίσει αυτά, θα ψάξει την Αγία Γραφή, να βρει μέσα με τον φωτισμό του Πνεύματος του Αγίου, τον σωστό τρόπο ζωής και με τη δύναμη του Κυρίου να μπορέσει να τον εφαρμόσει» (σελ. 123).
Νομίζω πως δεν χρειάζονται σχόλια στα γραφόμενα. Η εγκύκλιος αποδεικνύεται πληρέστατα αληθής. Να αναφέρουμε πως από τον δεκατετράλογο, τα εννέα άρθρα τα συναντούμε σχεδόν κατά λέξη στην διδασκαλία της Α.Θ.Α.ΖΩ. Φαίνεται λοιπόν καθαρά, κι αυτό θα πρέπει να ακουστεί, ότι η Εκκλησία προστατεύει την Ελληνική κοινωνία αλλά και τον κόσμο από τέτοιες επικίνδυνες ακραίες τάσεις σωβινισμού και φυλετικού ρατσισμού και δεν την οδηγεί εκεί, σύμφωνα με τα τελευταίως λεγόμενα και γραφόμενα. Μάλλον το αντίθετο γίνεται...


3. Συστάσεις Α.Θ.Α.ΖΩ
Ας επιστρέψουμε όμως στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο για να γίνουν... οι συστάσεις.
Προλογίζει κάποιος Παπαχαραλάμπους Παναγιώτης που υπογράφει ως κριτικός-Θεολόγος-Φιλόλογος. Λέει πως «ο πνευματικός αγωνιστής Νικόλαος Μουτσάκης πέτυχε να συνθέσει ένα έργο βιωματικό και συνάμα καθοδηγητικό». Διαπιστώνει πως «προσφέρει στους Χριστιανούς της εποχής μας κατάλληλο πνευματικό εξοπλισμό για τον αγώνα της καθημερινής τους ζωής».
Και παρακάτω: «στις μέρες μας, όπου η ιδεολογική σύγχυση, ο ατομισμός και η σκοπιμότητα χαρακτηρίζουν την κοινωνία, είναι επιτακτική ανάγκη να κηρυχθεί ο λόγος του Θεού με παρρησία και σθεναρότητα. Μάλιστα από εκείνους που η κλήση του Θεού τους επέλεξε για να ευαγγελισθούν την οδό της ευσέβειας και της σωτηρίας». Γι’ αυτό προτρέπει τους αναγνώστες ότι «θα πρέπει να το έχουν σαν καθημερινό τους εγκόλπιο».
Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η Α.Θ.Α.ΖΩ όπως μας αυτοσυστήνεται.
— «... Η Α.Θ.Α,ΖΩ αυτό τον στόχο έχει, να αναβιώσει την άγια χριστιανική ζωή» (σελ. 42).
— «... είμαστε βέβαιοι ότι ή ώρα τής αγάπης, της ελευθερίας και της ζωής του ανθρώπινου γένους έφθασε.
Έφθασε η ώρα της λυτρώσεως. Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του και δεν την παίρνει πίσω» (σελ. 60).
— «... Τι σημαίνει Α.Θ.Α.ΖΩ;
Σημαίνει μια ομαδική προσπάθεια στο να γίνουμε καλύτεροι. Στο να εφαρμόσουμε το μήνυμα αυτό της ελπίδας, της χαράς, της ζωής και σε άλλα άτομα τα οποία είναι μακριά από αυτήν την ελπίδα. Δεν έτυχε κάποιος να τους παροτρύνει, να τους δώσει το Ευαγγέλιο, να τους ενθαρρύνει να ακολουθήσουν τον δρόμο αυτόν και γι’ αυτό υπάρχει η Α.Θ.Α.ΖΩ. Ας επαρκούσαν αυτοί που το δίνουν, γιατί είναι μερικοί που το δίνουν το Ευαγγέλιο, δεν θα χρειαζόμαστε εμείς.
Είναι λίγοι καί τους συμπληρώνουμε.
Όμως θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας, ότι όλοι που είμαστε εδώ, οι χιλιάδες της Α.Θ.Α.ΖΩ...» (σελ. 66-67).
— «Σύνθημα ας είναι- ας γίνουμε κτίσται του νέου κόσμου της ειρήνης, της χαράς και της αειζωΐας.
Το έργο της Α.Θ.Α.ΖΩ είναι θεάρεστο και το μέλλον της λαμπρό» (σελ. 191).
Ας δούμε τώρα πως θα το επιτύχουν (το έργο) σύμφωνα με το φυλλάδιο της Α.Θ.Α.ΖΩ:
— «Τα όπλα που μας βοηθούν είναι.
1) Η πίστη στον Θεό και η εμπιστοσύνη στην Α,Θ.Α.ΖΩ.
2) Η αυτοπεποίθηση καί η προσευχή τοΰ αδελφού μας.
3) Η μεγάλη επιθυμία μας νά κηρυχθεί το Ευαγγέλιο της Βασιλείας έν όλη τη οικουμένη, καί νά επικρατήσει η θεία Αγάπη και Ζωή στην Α.Θ.Α.Ζ.Ω.
Με αυτά τα όπλα, τίποτα δε θα μπορέσει να μας σταματήσει.
Στις μάχεται κατά Θεόν ουδέποτε νικάται» (φυλλάδιο Α.Θ.Α.ΖΩ.)
Ακόμη στους «κανόνες καλής συμπεριφοράς για καλές ανθρώπινες σχέσεις» αναφέρει στον τελευταίο κανόνα: «θα κάνω ό, τι μπορώ για να προστατεύω την αδελφότητα και να συμβάλω στη σύσφιξη, διάδοση, και διαιώνιση της θείας αγάπης και ζωής», (φυλλάδιο Α.Θ.Α.ΖΩ.)


Έτσι φαίνεται πως γίνεται μια προσπάθεια χειραγώγησης που μπορεί να αναπτύξει εξάρτηση:
— «Ερ. Για την μυστικότητα, τι είναι και γιατί χρειάζεται μεταξύ μας;
Απ. Μυστικότητα θα πει, βλέπε, άκου, σιώπα. Να δείτε σε τι μας προφυλάσσει η μυστικότητα. Ας πούμε ότι με είδατε να έχω μια διαφορά με έναν αδελφό. Άνθρωπος είμαι, έπεσα, όπως εσείς αύριο. Θα κοιτάξω να διορθωθώ. Εάν όμως το μεταφέρετε το κακό, μπορεί να βλάψει το έργο. Επιτρέπεται να μην έχουμε μυστικότητα, αλλά μόνο στο λόγο του Κυρίου. Μη τον κρατείς, λέγε τον συνέχεια μέρα-νύχτα» (σελ. 84).
— «Ερ. 15η Τι είναι ψέμα και τι προσποίηση;
Απ. Θα διαχωρίσουμε το ψέμα από την προσποίηση. Μπορούμε να πούμε ένα ψέμα και να μην είναι ψέμα ακριβώς, αλλά προσποίηση. Ψέμα στο Χριστιανισμό είναι οτιδήποτε αντιστρατεύεται τη ζωή, την ευτυχία του ατόμου και της κοινωνίας. Ένα ψέμα οδηγεί στον θάνατο. Η αλήθεια είναι «τα πλαίσια που εμφανίζουν, συντηρούν και διαιωνίζουν την ευτυχία και τη ζωή». Αν λοιπόν εγώ τώρα πω ένα ψέμα π.χ. σε κάποιον που με ρωτάει πού πας; Και του λέω ότι πάω στο σπίτι κι εγώ πάω να κάνω ομιλία. Του είπα έτσι, γιατί σκέφτηκα να μη τον στεναχωρήσω, ή να μη με κοροϊδέψει, ή είχα λόγους, οι οποίοι όμως λόγοι δεν ήταν εις βάρος του, ούτε εις βάρος κανενός, αλλά υπέρ αυτού, μη τυχόν κοροϊδέψει τον Χριστό, μη τυχόν ειρωνευτεί τον Χριστιανισμό και απολεσθεί. Και θέλοντας εγώ να τον φρουρήσω, του λέω ένα θεωρητικό ψέμα. Ουσιαστικά όμως είναι μια προσποίηση. Αυτή επιτρέπεται όταν πρέπει να εμποδίσουμε τον άλλον να αμαρτάνει. Αυτό το βλέπουμε και στο Χριστό σε πολλές περιπτώσεις» (σελ. 145).
Προβάλλεται η έλλειψη αληθινής αγάπης και εφαρμογής του Ευαγγελίου στον κόσμο και καλούνται τα μέλη να χτίσουν ένα νέο κόσμο χαράς, ειρήνης, αειζωίας, μία Εκκλησία της Φιλαδέλφειας:
«Ας ρίξουμε μια ματιά στον χριστιανικό κόσμο σήμερα. Το μόνο πού κατάφερε είναι να κατηγορεί ο ένας τον άλλον. Εγωισμοί, ανταγωνισμοί, διαμάχες. Δεν μπορεί όμως να αποτύχει ο Θεός στο σχεδιασμό Του για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Δεν μπορεί η θυσία του Χριστού να πάει χαμένη. Ο Θεός εφόσον είναι πάνσοφος, παντοδύναμος και φιλάνθρωπος, δεν μπορεί να αφήσει το ανθρώπινο γένος στην τύχη του. Έχει το σχέδιο του» (σελ. 120).
«Τα μεγαλύτερα κακά από τον Χριστιανικό κόσμο προήλθαν (εννοώ βέβαια τον ψευτοχριστιανικό κόσμο, αυτόν που έχει την πίστη και δεν έχει τα έργα και όχι τον ευσεβή Χριστιανισμό. Από τους ευσεβείς χριστιανούς η εκκλησία μας έχει να παρουσιάσει 11 εκατομμύρια μάρτυρες.
Δείτε την Ευρώπη, ο 1ος, ο 2ος (κι ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος κι ο 4ος αν γίνει), από την Ευρώπη ξεκίνησαν. Όλη η Ευρώπη είναι χριστιανικά κράτη, όμως τρώγονται σαν τα θηρία» (σελ. 138).
«Θα αντιμετωπίσουμε σχόλια, συκοφαντίες και κατηγορητήρια, ας μην ταραζόμαστε. Ο σκώληξ θέλει καταφάγει αυτούς» (σελ.207).
— «Και αν βλέπουμε τον χριστιανικό κόσμο σήμερα, να μην απολαμβάνει πολλά στον παρόντα κόσμο, από την Χάρη του Πνεύματος του Αγίου, είναι γιατί δεν εφαρμόζει αυτά που λέγει ό Λόγος. Είναι παραβάτης από την αρχή μέχρι το τέλος» (σελ. 213)
— «Χρειάζεται νά συγκολληθούν οί σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Να νιώθουμε ο ένας τον άλλον πραγματικά αδελφό μας, να νιώθουμε ότι ανήκουμε στην εκκλησία της Φιλαδέλφειας» (σελ. 183).
— «Μη νομίσουμε ότι επειδή είμαστε λίγοι δεν θα τα καταφέρουμε, θα τα καταφέρουμε, διότι έχουμε με το μέρος μας τον Θεό, ο οποίος συμμαρτυρεί κάθε μέρα ότι είναι μαζί μας και οι ΑΘΑΖΑΙΟΙ μπορούν να πουν ότι: «Ενώπιον μου ειχον τον Κύριο διαπαντός» (σελ. 160).
Έτσι η οργάνωση εμφανίζεται ως σανίδα σωτηρίας, ως δημιουργός μιας ανώτερης φυλής.
-«... και εσείς αποθνήσκετε ως τα ζώα τα φθειρόμενα. Δεν το λέει βέβαια για μας τώρα που το πήραμε χαμπάρι» (σελ. 162).
-«θα ήταν αρκετό στις συναντήσεις μας να λέμε• «γεια σου Γιάννη, χαίρε Γιάννη», γιατί πιστεύουμε ότι ο συνάνθρωπος μας ήδη βρίσκεται στο στάδιο της χαράς, της ευτυχίας, της αειζωίας» (σελ. 178).
-«Και όταν τα ζήσουμε θα φανεί ο Θεός στη ζωή μας κι αν όλος ο κόσμος μετά λέει τα αντίθετα, εμείς θα λέμε μέσα μας «άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τι ποιούσι». Γιατί δεν βίωσαν αυτοί αυτό που βίωσα εγώ» (σελ. 202).
-«Γιατί, αν ο Θεός ευδοκήσει να δώσει στους ανθρώπους την αφθαρσία, την ανάσταση των νεκρών, ξέρετε τι θα γίνει;
Θα αναστηθούν οι άγιοι και θα πουν Κύριε, γιατί δεν έδωσες σε μας πρώτα την αφθαρσία και την έδωσες στους ανθρώπους εκείνους;
Όμως τώρα δεν θα κάνουν αυτή την ερώτηση, γιατί θα δουν ότι η γενιά που θα πάρει την αφθαρσία από τον Θεό, θα είναι τελειότερη. Και τότε θα πουν ότι δικαίως πήραν αυτοί πρώτοι την αφθαρσία». (!)
Και ας δούμε σταχυολογώντας, λόγω χρόνου, κάποιες από τις χαρακτηριστικότερες διδασκαλίες τους (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
—«Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την γην».
Αυτή η εντολή που δόθηκε πριν 7.000 χρόνια, δόθηκε για την Α.Θ.Α.ΖΩ» (σελ. 62). (!)
—«Θα πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε στη θεότητα, να πιστέψουμε εμείς οι χριστιανοί στον τρισυπόστατο Θεό. Γιατί μας βοηθάει, ασυγκρίτως περισσότερο από ότι βοηθάει στις άλλες θρησκείες ο μονοθεϊσμός π.χ. οι μουσουλμάνοι πιστεύουν στον ίδιο Θεό που
πιστεύουμε κι εμείς. Πιστεύουν στο Θεό του Αβραάμ. Είναι απόγονοι της Άγαρ, γι’ αυτό τους λέμε και Αγαρηνούς. Αλλά ο Θεός με
τον μονοθεϊσμό, δεν έδωσε τον τρόπο σωτηρίας.
Σε μας τον δίνει παρουσιαζόμενος σαν τρισυπόστατος Θεός, σαν Πατέρας, σαν Υιός και σαν Πνεύμα Άγιο.
Τώρα άραγε πιστεύουμε στο Θεό»; (σελ. 105-106).
—«Όπως είπα, ο τρισυπόστατος Θεός είναι αναγκαίος για την σωτηρία μας, για μας τους ανθρώπους. Ποιος είναι ο τρισυπόστατος Θεός; Ιδού ο Χριστός, το σώμα του, η ζωή τον και το πνεύμα. Αυτά τα τρία είναι αδιάσπαστα, αδιαχώριστα. Αν φύγει το ένα
εξαφανίζονται και τα αλλά.
Αυτός είναι ο τρισυπόστατος Θεός» (σελ. 54).
-«Όταν επικαλούμαστε την δικαιοσύνη, να μην αφαιρούμε την ειρήνη, πολύ περισσότερο να μην αφαιρούμε την αγάπη. Όπως η αδιαίρετη τριάδα έχει τρία πρόσωπα και οι τρεις ιδιότητες αυτές, η αγάπη, η ειρήνη και η δικαιοσύνη αποδίδονται η κάθε μία σ’ ένα
πρόσωπο, έτσι κι εμείς, τις τρεις αυτές ιδιότητες θα πρέπει να τις κάνουμε χρήση αδιαίρετη» (σελ. 168).
-«Βέβαια, εμείς πάλι πρέπει να σχεδιάζουμε, να πιστεύουμε, να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, αλλά να ξέρουμε ότι πάνω από εμάς είναι ο Πατέρας μας, που πέθανε για μας, που μας αγαπάει, που και πάλι αν χρειαστεί, θα πεθάνει για να μας σώσει. Και γι’ αυτό πρέπει να Του έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη». (!)
-«Διότι ο Θεός τώρα εμφανίζεται σε μας σαν τρία διαφορετικά πρόσωπα, αν και είναι ένας Θεός. Είναι ο Πατέρας που μας ομιλεί, είναι ο Λόγος του, ο Υιός που έλαβε σάρκα και οστά, για να έρθει σε μας να τον καταλάβουμε και είναι και το Πνεύμα το Άγιο, η ψυχή του Θεού, για να μπορέσουμε να ανέλθουμε στο ύψος της υιοθεσίας» (σελ. 197).
-«Κάποιος μου είπε ότι αυτές τις μέρες που καθόμασταν, μελέτησε όλη την Καινή Διαθήκη, έκανε και πολλές ώρες προσευχή, ότι είδε οράματα, ότι τον ήρθε να πετάξει, νόμιζε πως ήταν όλος ένα κιλό! Τέτοια ευτυχία είπε πώς δεν την είχε ξαναζήσει. Ανυπομονούσε πότε θα του μείνει καιρός ξανά για να κάνει το ίδιο πάλι» (σελ. 65).
-«Να αποκομίσει πλέον ένα θετικό συμπέρασμα, που θα βγαίνει μέσα από την εμπειρία του. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε, είναι να έχετε εμπειρία. Τότε γίνεται η πίστη σας αδιασάλευτη. Το ζω, το γνωρίζω, τελείωσε. Δεν το πιστεύω μόνο, αλλά το βλέπω, το ζω, το γνωρίζω. Είναι το πιο θετικό από όλα» (σελ. 66).
—«Η λογική του Θεού λέει όλοι είστε κάτοικοι τον πλανήτη αυτού, κοιτάξτε με αγάπη να λύσετε τα προβλήματα σας. Έχετε υπερπληθυσμό; Σταματήστε τις γεννήσεις» (σελ. 148).
«Οι επαγγελίες τον θεού εκπληρώθηκαν όλες, έκτος από τέσσερις (4).

Αυτές οι 4 είναι:
1. Να ιδρυθεί η βασιλεία του Θεού σε όλες τις καρδιές των ανθρώπων.
2. Να καταργηθεί η αμαρτία από τον κόσμο.
3. Να καταργηθεί η φθορά και ο θάνατος από τα σώματα μας (όπως η εκκλησία το ψάλλει στις κηδείες, «πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθεί, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθεί, εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι», είναι μιά επαγγελία που πρέπει να πραγματοποιηθεί και
4. Οι νεκροί να αναστηθούν» (σελ. 109).


— «Έχει ρυθμίσει ο Θεός τον εγκέφαλο του ανθρώπου, έτσι ώστε το σώμα να μη βασανίζεται πολύ. Και λειτουργεί προς δύο κατευθύνσεις. Η μία κατεύθυνση είναι η απολύτρωση διά του θανάτου στους δυστυχισμένους και η άλλη κατεύθυνση είναι η απολύτρωση διά της ζωής του Χριστού, σε αυτούς δηλαδή, που βρήκαν τον Πατέρα τους, στους λελυτρωμένους» (σελ. 194).
— «Αν όμως μεταφέρουμε ειδήσεις δυσάρεστες, γινόμαστε και άγγελοι του πονηρού. Βέβαια, δεν μπορούμε να φράξουμε τα αυτιά μας, τα μάτια μας, να μην ακούμε και να μη βλέπουμε το πονηρό πού γίνεται γύρω μας, αλλά να το εξαφανίσουμε κι από τη σκέψη μας κι από την γλώσσα μας κι από τη ζωή μας. Να χάνεται. Όταν γίνει αυτό από όλους τους ανθρώπους, χάθηκε ό διάβολος, δεν υπάρχει» (σελ. 165).


Ο Θεός βρίσκεται μέσα μας:
—«Βλέπουμε ο Θεός να μπαίνει μέσα εις τον άνθρωπο... (σελ. 73).
— Υπάρχει μέσα μας ό θεός... (σελ. 111).
— Είναι μέσα μας ό τρισυπόστατος θεός...(σελ. 113).
— Εφόσον ο Θεός είναι μέσα μας... (σελ. 184).
— Ερ. Όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, σημαίνει ότι τον εγκαταλείπει ο Θεός που είναι μέσα του. Γιατί όμως περιμένει να γίνει αυτό σε κάποια ηλικία, δηλαδή 60 χρονών π.χ. Φταίνε τα πάθη γι’ αυτό; (σελ. 164).
— Η ζωή που έχουμε, να την φυλάγουμε ως κόρη οφθαλμού, γιατί φυλάγουμε και προσέχουμε τον ίδιο τον Θεό» (σελ. 185).
[Ταύτιση Θεού-Ζωής]!
— «Να το προσέξουμε αυτό, να μην γίνεται διαρροή των δυνάμεων μας, που με πολύ κόπο προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε
επάνω μας» (σελ. 143).
— «Δεν μπορεί επιστήμονας πιστός να βρει μια υλική δύναμη και να την χρησιμοποιήσει, προς το κακό. Δεν μπορεί αν βρει πνευματικές δυνάμεις, να λέει στον αέρα- «ησύχασε» και να ησυχάζει και στη θάλασσα- «γίνου σκληρή για να περπατήσω» και να περπατά κι υστέρα αυτές τις δυνάμεις να τις χρησιμοποιήσει για να σκοτώσει τον διπλανό του.
Ό Χριστιανισμός αυτές τις δυνάμεις θα τις χρησιμοποιήσει για να σώσει τον εαυτό του από την φθορά και τον θάνατο» (σελ. 212).
— «Ο Θεός είναι η διανόηση, η σοφία...» (σελ. 187).
— «Ο κόσμος αυτός θα κριθεί βέβαια κάποτε. Κρίση σημαίνει χωρισμός. Μία κρίση είναι η κρίση διά του λόγου. Μία άλλη κρίση θα κάνουν οι 24 πρεσβύτεροι που αναφέρει η αποκάλυψη• «όστις πει τον αδελφό αυτού ρακά, ένοχος ευρέθη τω συνεδρία», Και η τρίτη κρίση θα είναι των 12 Αποστόλων. Ο Κύριος λοιπόν σ’ αυτούς έδωσε την εξουσία να κρίνουν, όχι σ’ εμάς» (σελ. 25). (!)
— «Ο Θεός «έφτιαξε τον κόσμο από την ενέργεια και τον Αδάμ, χωρίς καν να συμβάλει ό άνθρωπος» (σελ. 72).
— «...Έλεγχος φυσικών νόμων... αυτοί οι δύο λόγοι, η πολιτική και το ατομικό συμφέρον, καθυστερούν και δεν μπορούν οι άνθρωποι να υποχειριάσουν την φύση» (σελ. 199).
— «Γεννηθήκαμε, γιατί ο Θεός δεν ήθελε να είναι μόνος, ήθελε παιδιά» (οελ. 37).


Σεβασμιώτατοι, σεβαστοί πατέρες και αδελφοί,
Πριν ολοκληρώσουμε θα ήθελα να δώσω μία διαγραμματική, κατά το δυνατόν, ανακεφαλαίωση του όλου θέματος των κακοδοξιών Χ.Ο.Ε. - Α.Θ.Α.ΖΩ.
1. Χριστολογία προβληματική
2. Τριαδολογία προβληματική
3. Ανθρωπολογία προβληματική
4. Δεν έχουν άδεια από τους Επισκόπους, ούτε αναφέρονται σε αυτούς. (Εκκλησιολογία προβληματική).
5. Πίστη δτι είναι σεσωσμένοι
6. Ίδρυση Εκκλησίας Φιλαδελφείας
7. Οικουμενιστικές τάσεις (μαρτυρία)
8. Πίστη στην αφθαρσία προ της Αναστάσεως
9. Γλωσσολαλιά (μαρτυρίες για τρία στάδια «πνευματικής προσευχής»: απλή γλωσσολαλιά, ερμηνεία, προφητεία που γίνεται με οράματα)
10. Οράματα. χαρίσματα, χειροθεσίες, μετάδοση χαρισμάτων διά λόγου (μαρτυρία)
11. Χιλιαοτικές τάσεις
12. Πίστη στην αρπαγή (δεν φαίνεται σε κείμενα της Α.Θ.Α.ΖΩ έως τώρα, υπάρχουν όμως σαφείς μαρτυρίες για τη Χ.Ο.Ε.)
13. Ανοχή σε εκτρώσεις-έλεγχο γεννήσεων
14. Κατηγορούν ιερείς
15. Νηστεία μη απαραίτητη (μιλούν για πνευματική νηστεία)
16 Εξομολόγηση (συστήνεται σε πρώτη φάση στους νεοεισερχόμενους, οι προχωρημένοι δεν έχουν ανάγκη εξομολόγησης ή «εξομολογούνται» στους αρχηγούς της ομάδας τους)
17. Μυστικότης γενική.
18. Πίστη σε προορισμό προεκλεγμένου Ελληνικού Έθνους κ.ά.


Μετά από όλα αυτά (και πολλά άλλα που παραλείπουμε λόγω χρόνου), αντιλαμβανόμαστε, νομίζω, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μεγάλο ποιμαντικό πρόβλημα το όποιο, ταπεινά φρονούμε, θα πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί από την Ιερά Σύνοδο, διότι χάνονται ψυχές «υπέρ ων Χριστός απέθανε».


Ταυτόχρονα θα πρέπει να καλύψουμε τα ποιμαντικά μας κενά, που τόσο χαρακτηριστικά καταδεικνύει ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος στο βιβλίο του «Χ. Ο. Ε., Ένα ποιμαντικό πρόβλημα».


Σας ευχαριστώ.



Εισήγηση στην ΙΒ΄ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων επί θεμάτων αιρέσεων, που πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα από 30 Οκτωβρίου έως 2 Νοεμβρίου 2001

Οἱ σύγχρονοι Αἱρετικοί Νεοεικονομάχοι πολεμοῦν δολίως τήν εἰκονογράφησιν τοῦ ΘΕΟΥ ΠΑΤΡΟΣ μέ τήν διαστροφικήν διδασκαλίαν ὅτι ἡ εἰκονογράφησις τοῦ Θεοῦ Πατρός ἐπιχειρεῖ τήν εἰκόνισιν τῆς Θείας φύσεως.


Η ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

Οἱ σύγχρονοι Αἱρετικοί Νεοεικονομάχοι πολεμοῦν δολίως τήν εἰκονογράφησιν τοῦ ΘΕΟΥ ΠΑΤΡΟΣ μέ τήν διαστροφικήν διδασκαλίαν ὅτι ἡ εἰκονογράφησις τοῦ Θεοῦ Πατρός ἐπιχειρεῖ τήν εἰκόνισιν τῆς Θείας φύσεως.

Αἱ εἰκόνες ὅμως, ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἰκονίζουν τήν φύσιν ἤ οὐσίαν, ἀλλά εἶναι ΣΥΜΒΟΛΙΚΑΙ ἀπεικονίσεις τῆς ὑποστάσεως τοῦ εἰκονιζομένου. μήπως δύνται νά εἰκονισθῇ ἡ οὐσία καί φύσις τῶν Ἀγγέλων ἤ τῶν ψυχῶν ἤ καί τῶν δαιμόνων, ἤ τοῦ Παραδείσου καί τῆς κολάσεως; Ὄχι βεβαίως. Ἀλλά τόσαι εἰκόνες ὑπάρχουν μέ Ἀγγέλους καί ψυχάς καί δαίμονας. Τήν οὐσίαν ἤ φύσιν των εἰκονίζουν; Ὄχι βεβαίως. Πόσον μᾶλλον ἀδύνατον εἶναι νά εἰκονισθῇ ἡ Ἄκτιστος καί Ἄπειρος καί Ἀπερίγραπτος καί Ἀμέθεκτος ΘΕΪΚΗ Οὐσία ἤ Φύσις.


Ἄς ἰδοῦμε τί μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μέσῳ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων σχετικῶς μέ τάς ἀποδεκτάς ἀπεικονίσεις:


«Λέγουσι γάρ [οἱ Χριστιανοκατήγοροι] ὅτι τήν πρέπουσαν τῷ Θεῷ προσκύνησιν καί λατρείαν ταῖς σεπταῖς εἰκόσι προσφέρουσιν οἱ Χριστιανοί, καί ὅτι τήν ἀκατάληπτον φύσιν περιγράφουσι. Ὦ τῆς παρεκτροπῆς καί ἠλιθιότητος... Οἱ γάρ Χριστιανοί οὔτε τήν ἐν Πνεύματι καί Ἀληθείᾳ προσκύνησιν ταῖς Εἰκόσι ἀπένειμαν, οὔτε τῆς Ἀοράτου καί Ἀκαταλήπτου Φύσεως εἰκόνα ποτέ πεποιήκασιν».1


«Οὐδέ γάρ τῆς Ἀοράτου Θεότητος Εἰκόνα ἤ ὁμοίωμα ἤ σχῆμα ἤ μορφήν τινά ἀποτυποῦμεν».2


«Οἱ ἐν τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ ὡς τέκνα γνήσια γεννηθέντες . . . τάς σεπτάς Εἰκόνας ἀποδεχόμεθα, εἰκόνας μόνον καί οὐδέν ἕτερον αὐτάς γινώσκοντες, καθό τοῦ πρωτοτύπου τό ὄνομα μόνον ἐχούσας καί οὐχί τήν οὐσίαν».3


Ὅποιος, λοιπόν προσκυνεῖ καί τιμᾶ τήν Εἰκόνα, προσκυνεῖ τοῦ εἰκονιζόμενου τήν ὑπόστασιν, κατά τήν Ἁγίαν 7ην Οἰκουμενικήν Σύνοδον, καί ὄχι τήν φύσιν τοῦ εἰκονιζομένου.


Ἀρκετοί Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας γράφουν πολύ ξεκάθαρα ὅτι δέν εἰκονίζομε τήν φύσιν τοῦ εἰκονιζομένου, ἀλλά τήν ὑπόστασίν του. Οὕτω ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέγει: «Παντός εἰκονιζομένου οὐχί ἡ φύσις ἀλλά ἡ ὑπόστασις εἰκονίζεται».4


Ὁ δέ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ μεγάλος αὐτός Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας ὁ ὁποῖος ἐπολέμησε μέ σφοδρότητα τούς Εἰκονομάχους, λέγει:


«Οἴδαμεν οὖν, ὅτι οὔτε Θεοῦ, οὔτε ψυχῆς, οὔτε δαίμονος δυνατόν θεαθῆναι φύσιν, ἀλλ᾽ ἐν μετασχηματισμῷ τινί θεωροῦνται ταῦτα, τῆς Θείας Προνοίας τύπους καί σχήματα περιτιθείσης τοῖς ἀσωμάτοις καί ἀτυπώτοις…


»Μή θέλων οὖν ὁ Θεός παντελῶς ἀγνοεῖν ἡμᾶς τά ἀσώματα, περιέθηκεν αὐτοῖς τύπους, καί σχήματα, καί εἰκόνας κατά τήν ἀναλογίαν τῆς φύσεως ἠμῶν, σχήματα σωματικά ἐν ἀΰλῳ ὁράσει νοός ὁρώμενα· καί ταῦτα σχηματίζομεν καί εἰκονίζομεν. Ἐπεί, πῶς ἐσχηματίσθη καί εἰκονίσθη τά Χερουβίμ; ἀλλά καί Θεοῦ σχήματα καί εἰκόνες ἡ Γραφή ἔχει».5


Ἐπίσης καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης γράφει:


«Ἡ εἰκών ἔχει ὁμοιότητα πρός τήν ὑπόστασιν, ἀπεικονίζουσα ἐξωτερικά τινα σχήματα καί χρώματα τῆς ὑποστάσεως. Δέν ἔχει ὅμως ὁμοουσιότητα μέ τό εἰκονιζόμενον διότι διαφέρει εἰς τήν οὐσίαν».6


Ὅπως βλέπομεν, εἶναι φύσει ἀδύνατον διά τήν εἰκόνα νά εἰκονίσῃ τήν φύσιν τοῦ εἰκονιζομένου. Εἶναι φύσει ἀδύνατον νά εἰκονισθῇ ἡ φύσις οἱουδήποτε ὄντος.


Ἡ ἄποψις λοιπόν ὅτι ἡ εἰκών τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐπιχειρεῖ νά περιγράψῃ τήν Θεϊκήν Φύσιν εἶναι λανθασμένη. Ὅσοι χρησιμοποιοῦν τήν ἄποψιν αὐτήν ὡς ἐπιχείρημα ἐναντίον τῆς Εἰκονίσεως τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἐάν μέν τό κάνουν ἀφελῶς ἁπλῶς σφάλλουν, ἐάν ὅμως τό κάνουν σκοπίμως εἶναι ἐχθροί τῆς Ἀληθείας καί ἐχθροί τοῦ Θεοῦ.


Ὄχι μόνον εἰς τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλά εἰς οὐδεμίαν εἰκόνα δέν εἶναι δυνατόν νά εἰκονισθῇ ἡ οὐσία ἤ φύσις τοῦ εἰκονιζομένου.


Ἡ εἰκών τῆς Ἁγίας Τριάδος ΔΕΝ εἶναι περιγραφή τῆς Θεότητος. Εἶναι μία συμβολική εἰκών τῶν Τριῶν Προσώπων.


Εἰς αὐτήν ΣΥΜΒΟΛΙΚΩΣ εἰκονίζεται ὁ ΠΑΤΗΡ ὡς Παλαιός τῶν Ἡμερῶν, ὅπως συγκαταβατικῶς ἐμφανίσθηκε εἰς τά ὁράματα τῶν Προφητῶν εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην, καί ὁ ΥΙΟΣ, ὅπως τόν γνωρίζομεν ἀπό τήν Ἐνσάρκωσίν του, καί τό ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ, ὅπως ἐμφανίσθηκε εἰς τήν βάπτισιν τοῦ Χριστοῦ.


Αὐτή εἶναι μία ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ εἰκών καί δέν εἶναι οὔτε ἀπεικόνισις οὔτε προσπάθεια ἀπεικονίσεως τῆς ἀπείρου Φύσεως ἤ τῆς ἀμεθέκτου Οὐσίας τοῦ Θεοῦ.


ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΕΟ-ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΩΝ


ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ


Θά ἐξετάσωμε κατωτέρω μερικάς ἀπό τάς δικαιολογίας καί τά ἐπιχειρήματα τά ὁποῖα χρησιμοποιοῦν οἱ Νεοεικονομάχοι ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος.


Δέν θά ἀναφερθῶμεν εἰς τάς βλασφημίας των, ὅπως, λόγου χάριν, ὅτι εἶναι εἴδωλον, ὅτι διδάσκει εἰδωλολατρίαν, ἀρειανισμόν, πολυθεΐαν, καί λοιπά.


Τά βασικά ἐπιχειρήματα ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι τά ἑξῆς:


1.- Εἶναι αἱρετική καί εἰσῆλθεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τήν Δύσιν.


2.- Ἔχει καταδικασθῆ ἀπό τήν Σύνοδον τῆς μόσχας τό 1666.


3.- Ἀπαγορεύεται βάσει τῶν ἀποφάσεων τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου.


4.- Δέν εἶναι κανονική καί Ὀρθόδοξος διότι εἰκονίζει τόν Θεόν Πατέρα τόν ὁποῖον κανείς δέν ἔχει ἰδεῖ ποτέ, «Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε» (Ἰωάν Α´ 18).


5.- Ὅλαι αἱ προφητικαί ὁράσεις εἶναι «Χριστοκεντρικαί».


Οἱ ἰσχυρισμοί αὐτοί εἶναι λανθασμένοι καί θά ἰδοῦμε διά ποίους λόγους, ἐξετάζοντες τόν κάθε ἕνα ἰσχυρισμόν ξεχωριστά.


1.- Εἶναι Αἱρετική καί εἰσῆλθεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τήν Δύσιν.


Ἄς ἰδοῦμε ἐάν πράγματι αἱ εἰκονίσεις τοῦ Θεοῦ Πατρός εἰσῆλθον ἀπό τήν Δύσιν ἤ ἐάν ὑπῆρχον καί πρίν ἀπό τό σχίσμα τοῦ 1054, διότι πρίν τό 1054 δέν ὑπῆρχε Ἐκκλησία Δύσεως καί Ἀνατολῆς.


Θά ἰδοῦμε ὄντως ὅτι ὑπῆρξαν εἰκονίσεις τοῦ Θεοῦ Πατρός παλαιότεραι ἀπό τό Σχίσμα τῶν καθολικῶν τό ὁποῖο συνετελέσθη τό ἔτος 1054. Θά ἰδοῦμε μέ παραδείγματα ὅτι ὁ ἰσχυρισμός, «Εἶναι αἱρετική καί εἰσῆλθε εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τήν Δύσιν», εἶναι λανθασμένος, ἀνιστόρητος καί παραπλανητικός.


Θά παρουσιάσωμε μόνον δύο παραδείγματα ἀπό τό 9ον αἰῶνα μέ συμβολικάς ἀπεικονίσεις τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ἔτσι συντρίβεται ἡ πρόφασις τῶν Νεοεικονομάχων.


α) Τό πρῶτον παράδειγμα εἶναι ἀπό τό χειρόγραφον Ψαλτήριον τοῦ 820-840 μ.Χ, φυλασσόμενον εἰς τό Πανεπιστήμιον τῆς Οὐτρέχτης.


Εἰς αὐτό, ὁ Ψαλμός ΡΘ´ (κεφάλαιον 109 καί κατά τό μασ. 110), Ψαλμὸς τῷ Δαυΐδ, «ΕΙΠΕΝ ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου· κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου», διακοσμεῖται μέ μικρογραφίαν, εἰς τήν ὁποίαν βλέπομε τόν Υἱόν νά κάθεται ἐκ Δεξιῶν τοῦ Πατρός.7


β) Τό δεύτερον παράδειγμα προέρχεται ἀπό χειρόγραφον τοῦ 9ου αἰῶνος εὑρισκόμενον εἰς τήν Ἐθνικήν βιβλιοθήκην τῶν Παρισίων. Πρόκειται διά μίαν μικρογραφίαν ἡ ὁποία διακοσμεῖ τά Ἱερά Παράλληλα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ὅπου παριστάνεται τό ὅραμα τοῦ Ἁγίου Πρωτομάρτυρος καί Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου. Ἐκεῖ ἀπεικονίζεται ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τοῖς δεξιοῖς τοῦ Θεοῦ Πατρός.


Ὁ Θεός Πατήρ, ὁ ἄσαρκος καί ἀσχημάτιστος, σχηματίζεται συμβολικῶς ὡς Παλαιός Ἡμερῶν, ὡς συγκαταβατικῶς ὁ ἴδιος ἐνεφανίσθη εἰς τόν λιθοβολούμενον Πρωτομάρτυρα (Πράξ. Ζ´ 55-56).


Ἐφ’ ὅσον ὑπάρχουν ἀπεικονίσεις τοῦ Θεοῦ Πατρός περίπου δύο αἰῶνας πρίν ἀπό τό Σχίσμα τῆς Δύσεως, πῶς εἶναι δυνατόν νά εἶναι αἱρετικαί αἱ εἰκόνες αὐταί καί νά εἰσῆλθον εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τήν Παπικήν Ἐκκλησίαν;


Ἐπί πλέον, ἡ ὕπαρξις τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ Πατρός χρονολογεῖται καί πολύ πρίν ἀπό τόν 9ον αἰῶνα. μαρτυρεῖται καί εἰς τούς κώδικας κοσμᾶ τοῦ Ἰνδικοπλεύστου, γράφοντος τόν 6ον αἰῶνα, καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἁγίας μαρίας τῆς μείζονος τό 432 μ.Χ., κατά τόν ἱστορικόν Γκαροῦτσι.


Συνεπῶς, ὁ ἀνωτέρω ἰσχυρισμός τῶν Νεο-εικονομάχων εἶναι ψευδής, ἀνιστόρητος καί προκατειλημένος.


2.- Ἔχει καταδικασθῆ ἀπό τήν Σύνοδον τῆς μόσχας τό 1666.


Ἐδῶ θά ἰδοῦμε ὅτι καί αὐτός ὁ ἰσχυρισμός δέν εἶναι καθόλου ὑπολογίσιμος.


Ὁ κύριος σκοπός τῆς Συνόδου τῆς μόσχας τό 1666 ἦτο ἡ καθαίρεσις τοῦ Πατριάρχου Νίκωνος.


Ἕνα ἀπό τά ἐνεργά μέλη τῆς Συνόδου τοῦ 1666 ἦτο ὁ μητροπολίτης Γαζαίων Παΐσιος Λιγαρίδης 8 ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Kωνσταντινουπόλεως. Ὅπως ἀπεδείχθη, ὁ ἐν λόγῳ ἦτο κρυπτοπαπικός Ἰησουΐτης, χειροτονημένος ἱερεύς τό 1639 εἰς τήν Ρώμην ἀπό τόν Οὐνίτην μητροπολίτην Raphael Korsak. Ὁ Παΐσιος λιγαρίδης κατώρθωσε νά χειροτονηθῇ μητροπολίτης Γάζης τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1652 καί ἀργότερα, μεταξύ 1662-1678, νά παρουσιασθῇ εἰς τήν Ρωσσίαν ὡς σύμβουλος τοῦ τσάρου Ἀλεξίου μιχαήλοβιτς. Ἐκεῖ ἐνεφανίσθη ὡς ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῶ συγχρόνως διετήρει τήν ἀλληλογραφίαν του μέ τούς καθολικούς! Ὁ Παΐσιος λιγαρίδης καθῃρέθη ὡς λατινόφρων ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων τόν Μάϊον τοῦ 1671 ἐπί πατριάρχου Δοσιθέου.9


Αἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς μόσχας τό 1666 ἀμφισβητοῦνται καί ὑπό τῶν ἰδίων τῶν Ρώσσων. μέχρι σήμερον οἱ Ρῶσσοι προσκυνοῦν καί τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ἄλλας εἰκονικάς παραστάσεις τοῦ Θεοῦ Πατρός.


Διακεκριμένον παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ θαυματουργός εἰκών τῆς Παναγίας τοῦ KURSK , ἡ ὁποία εἰκονίζει τόνΘεόν ΠΑΤΕΡΑ, ὡς ΠΑλΑΙΟΝ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, ἄνωθεν τῆς βρεφοκρατούσης Ὑπεραγίας Θεοτόκου.


Ἄλλο παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ εἰκών τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀπό τό 1676, δέκα χρόνια μετάτήν ἐν λόγῳ Σύνοδον τῆς μόσχας τό 1666. κατά τήν παράδοσιν τῆς μονῆς ὅπου εὑρίσκεται, χορηγός τῆς ἁγιογραφίας αὐτῆς τῆς εἰκόνος ἦτο ὁ ἴδιος ὁ Τσάρος Ἀλέξιος.


Πολλαί εἰκόνες τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐκυκλοφόρησαν μετά τό 1666, καί αὐταί ἀποτελοῦν ἁπτήν ἀπόδειξιν πώς τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας δέν ἀπεδέχθη τάς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τοῦ 1666.


Πρέπει νά σημειωθῇ ὅτι αὐτή ἡ Σύνοδος τῆς μόσχας τό 1666-1667 θεωρεῖται ἀντικανονική διότι ἀντιτίθεται κατά τῶν ἀποφάσεων προηγουμένων Ὀρθοδόξων Συνόδων, ὅπως τῆς Συνόδου τοῦ 1553-1554, συγκληθείσης ὑπό τοῦ μητροπολίτου μακαρίου, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται Ἅγιος ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσσίας.


Ἡ προηγούμενη Σύνοδος τῆς μόσχας, τοῦ 1553-1554, ἀπεφάσισεν ὅτι ἡ εἰκών τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι προσκυνητή καί ὅτι εἶναι σύμφωνος μέ τάς Ἀποστολικάς διδαχάς καί τήν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καί πρέπει νά προσκυνῆται. Ἐκεῖνοι δέ οἱ ὁποῖοι δέν τήν προσκυνοῦν νά τιμωροῦνται. Ἡ αὐτή Σύνοδος ἐτιμώρησε μέ τρία χρόνια ἀποφυγῆς τῆς Θείας κοινωνίας τόν Ivan Mihailovitch Viskovaty, ὁ ὁποῖος ἐπολέμει τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καί ἐάν δέν συνεμορφοῦτο θά κατεδικάζετο ὡς αἱρετικός.


Ἐάν πάλιν ὑποθέσωμεν ὅτι ἡ Σύνοδος τῆς μόσχας τό 1666 ἦτο κανονική, καί τότε δέν δύνανται οἱ Νεοεικονομάχοι νά τήν χρησιμοποιήσουν διά τά ἐπιχειρήματά των ἐναντίον τῆς συμβολικῆς παραστάσεως τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ἡ ἀπόφασις αὐτῆς τῆς Συνόδου δέντούς ὑπερασπίζει, διότι ὅπως βλέπομεν εἰς τά πρακτικά της, τήν εἰκονογράφησιν τοῦ Θεοῦ Πατρός τήν ἀπαγορεύει ἐπειδή ὁ Πατήρ δέν ἐσαρκώθη. Συγκεκριμένως γράφουν: «Ὁρίζομεν δέ ἀπό τοῦ νῦν τήν εἰκόνα τοῦ Κυρίου Σαβαώθ πλέον μή ζωγραφίζεσθαι, οὔτε εἰκονίζεσθαι, διότι τόν Κύριον Σαβαώθ (ἤγουν τόν Πατέρα) οὐδείς εἶδε ποτέ φανέντα ἐν σαρκί…»10


Ἡ βάσις ὅμως διά τήν εἰκονογράφησιν τοῦ Θεοῦ Πατρός δέν ὑπῆρξε ποτέ εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὁ βλάσφημος ἰσχυρισμός ὅτι δῆθεν ἐσαρκώθη ὁ Θεός Πατήρ. Ἡ βάσις ἐπί τῆς ὁποίας εἰκονίζεται συμβολικῶς ὁ Θεός Πατήρ, ἔγκειται εἰς τάς ὁράσεις τῶν Προφητῶν τάς ὁποίας ἡ Ἁγία Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐντέλλεται νά εἰκονίζωνται.


Ἡ ἐν μόσχᾳ Σύνοδος τοῦ 1666 δέν ἀναφέρεται καθόλου εἰς τήν πραγματικήν βάσιν τῆς εἰκονογραφήσεως τοῦ Θεοῦ Πατρός, εἰς τάς ὁράσεις τῶν Ἁγίων Προφητῶν, καί διά τοῦτο εἶναι λανθασμένο καί αὐτό τό ἐπιχείρημα τῶν Νεοεικονομάχων.


3.- Ἀπαγορεύεται βάσει τῶν ἀποφάσεων τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου.


Ἐδῶ θά ἀσχοληθοῦμε ὀλίγον μέ τούς φανατικούς Νεοεικονομάχους, τούς αὐτοαποκαλουμένους νεοφωτίστους εἰς τό θέμα τῶν ἱερῶν εἰκόνων. «Εἴμεθα καί ἡμεῖς κάποτε ἐν τῆ πλάνῃ!» («Ὀρθόδοξος Πνοή», Τεῦχος 187) - Ἔτσι γράφουν τώρα οἱ Νεοεικονομάχοι κ.κ. Κύρηκος κοντογιάννης, «ἐπίσκοπος», καί Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, θεολόγος, ἀναφερόμενοι εἰς τά προηγούμενα Ὀρθόδοξα δημοσιεύματά των περί τῶν ἱερῶν εἰκόνων.


Δέν θά σχολιάσωμε τάς πλάνας των, ἀλλά μόνον θά ρίξωμε μίαν ματιάν, εἰς τό πῶς διαστρέφουν τά Ἁγιοπατερικά κείμενα, πῶς τά ἀλλάζουν καί πῶς τά παρεξηγοῦν μέ πολύ πονηρόν τρόπον, διά νά περάσουν τό πονηρόν μήνυμά των. Ἔτσι δικαιολογοῦν τήν ὕπαρξίν των καί τήν κατά καιρούς Ἐκκλησιαστικήν των κατάστασιν. Καταπραΰνουν τάς συνειδήσεις τῶν ἁπλῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι διερωτῶνται διατί πρίν μερικά χρόνια ἔγραφον καί ἐδημοσίευον ἐντελῶς διαφορετικά καί ἄκρως ἀντίθετα μέ αὐτά τά ὁποῖα διδάσκουν σήμερον.


Γράφουν λοιπόν εἰς τό περιοδικόν των, «Ὀρθόδοξος Πνοή» Τεῦχος 187: «Τί λέγει ὅμως ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος περί τῆς εἰκονίσεως τοῦ Θεοῦ Πατρός ἤ τῆς Ἁγίας Τριάδος, τήν ὁποίαν σεῖς ΑΣΕΒΩΣ μορφοποιεῖτε καί εἰκονίζετε εἰδωλικῶς, καί δή διαιρετήν καί ἑτερουσίαν!.. Διατί ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος δέν ἐθεσμοθέτησεν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ Πατρός καί κατ' ἐπέκτασιν εἰκόνα τῆς Ὁμοουσίου ἀλλά καί ὑπερουσίου τρισυποστάτου Μιᾶς Θεότητος; Εἰς τήν πρός τόν εἰκονομάχον Λέοντα Ἐπιστολήν του ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Ρώμης γράφει: «…ἰδόντες τόν Κύριον, καθώς εἶδον, ἱστορήσαντες ἐζωγράφησαν. Ἰδόντες Ἰάκωβον τόν ἀδελφόν τοῦ Κυρίου, καθώς εἶδον, αὐτόν ἱστορήσαντες ἐζωγράφησαν. Ἰδόντες τόν πρωτομάρτυρα Στέφανον, καθώς εἶδον, αὐτόν ἱστορήσαντες ἐζωγράφησαν, καί κατ' ἔπος, ἰδόντες τά πρόσωπα τῶν μαρτύρων τῶν ἐκχυσάντων τό αἷμα ὑπέρ Χριστοῦ, ἐζωγράφησαν, καί θεωρήσαντες λοιπόν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ οἱ ἄνθρωποι, ἀφέντες τάς προσκυνήσεις τοῦ διαβόλου, ταύτας προσεκύνησαν, οὐ λατρευτικῶς, ἀλλά σχετικῶς, ποῖόν σοι φαίνεται, βασιλεῦ, δίκαιον, ταύτας τάς εἰκόνας προσκυνεῖσθαι, ἤ τάς τῆς πλάνης τοῦ διαβόλου;» (Αὐτόθι [Πρακτικά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων] 713/211).


Ἐδῶ εἶναι καθαρά ἡ παραπληροφόρησις τήν ὁποίαν ἐπιχειροῦν. Τό ἀνωτέρω ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἐπιστολήν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Πάπα Ρώμης δέν ἀναφέρεται καθόλου εἰς τόν Θεόν Πατέρα ἤ εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα. Πῶς λοιπόν εἰς τήν εἰσήγησίν των γράφουν; «Τί λέγει ὅμως ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος περί τῆς εἰκονίσεως τοῦ Θεοῦ Πατρός ἤ τῆς Ἁγίας Τριάδος, τήν ὁποίαν σεῖς ΑΣΕΒΩΣ μορφοποιεῖτε καί εἰκονίζετε εἰδωλικῶς, καί δή διαιρετήν καί ἑτερουσίαν»;


Συνεχίζοντες οἱ νεοφώτιστοι Νεοεικονομάχοι γράφουν: «Εἰς τήν ἰδίαν ἐπιστολήν του ἀντιμετωπίζει τούς κατηγόρους, οἱ ὁποῖοι ἔλεγον εἴδωλα τάς εἰκόνας καί ὅτι εἰκονίζομεν τήν ἀόρατον θείαν φύσιν. «Διά τί τόν Πατέρα τοῦ κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ οὐχ ἱστοροῦμεν καί ζωγραφοῦμεν; Ἐπειδή οὐχ οἴδαμεν τίς ἐστιν, καί Θεοῦ φύσιν ἀδύνατον ἱστορῆσαι καί ζωγραφῆσαι, καί εἰ ἐθεασάμεθα καί ἐγνωρίσαμεν, καθώς τόν υἱόν αὐτοῦ, κἀκεῖνον ἄν εἴχομεν ἱστορῆσαι καί ζωγραφῆσαι, καί ἴνα κἀκείνου τόν χαρακτῆρα εἴδωλον ἀποκαλῆς. Μαρτυρόμεθά σοι ὡς ἀδελφοί ἐν Χριστῷ, εἴσελθε πάλιν εἰς τήν ἀλήθειαν, ὅθεν ἐξῆλθες, ἀπόρριψον τήν ὑψηλοφροσύνην, καί τό πεῖσμά σου κατάργησον, καί γράψον παντί καί πανταχοῦ, καί ἀνάστησον οὕς ἐσκανδάλισας καί ἀπετύφλωσας» (Αὐτόθι σελ. 211/718).


Ἡ ἀνωτέρω παράθεσις εἶναι τό δυνατότερον ἴχνος ἐρείσματος τό ὁποῖον θά ἠδύναντο νά ἀνεύρουν οἱ Νεοεικονομάχοι εἰς τά κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Τί τό μεμπτόν ὅμως κάνουν; Δημιουργοῦν τεχνιέντως λάθος ἐντύπωσιν διά νά στηρίξουν τήν ἀστήρικτον Αἵρεσίν των καί πολεμικήν.


Πρῶτον, τήν Ἐπιστολήν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Ρώμης πρός τόν Αὐτοκράτορα λέοντα τήν ἀναβαθμίζουν ὡς Φωνήν τῆς Ἁγίας Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, μέ τό νά τήν παραθέτουν μετά τό ἐρώτημα, «Τί λέγει ὅμως ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος περί τῆς εἰκονίσεως τοῦ Θεοῦ Πατρός ἤ τῆς Ἁγίας Τριάδος»; Τό ὅτι ἡ Ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου εἶναι καταχωρημένη εἰς τά Πρακτικά τῆς Συνόδου δέν σημαίνει ὅτι ἀποτελεῖ μέρος τῶν Ἀποφάσεων τῆς Ἁγίας αὐτῆς Συνόδου. Εἰς τά Πρακτικά καταχωρῶνται ὅλα τά διαθέσιμα κατά τήν συνεδρίασιν κείμενα, ἀκόμη καί τῶν ἐναντίων. Διά νά ἀποφεύγεται λοιπόν ἡ ἐπιχειρουμένη παραπλάνησις μέσῳ τῆς δημιουργίας ἐντυπώσεων, καλόν εἶναι νά γίνῃ κατανοητόν ὅτι ἡ διατύπωσις τοῦ Ἁγίου δέν ἀποτελεῖ εἰς τήν παροῦσαν περίπτωσιν διατύπωσιν Συνοδικοῦ Ὅρου.


Δεύτερον, ἡ ἐν λόγῳ Ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Ρώμης πραγματεύεται τήν προσκύνησιν τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ἐν γένει καί μόνον ἐν παρόδῳ ἀναφέρεται εἰς τήν εἰκονογράφησιν τοῦ Θεοῦ Πατρός, χωρίς νά παρουσιάζῃ ἐνδελεχῆ μελέτην ἐπ᾽ αὐτῆς. Θέμα του δέν εἶναι τό ἐρώτημα ἐάν εἰκονίζεται ὁ Θεός Πατήρ, ἀλλά τό ἐάν προσκυνοῦνται αἱ εἰκόνες ἤ εἶναι εἴδωλα καί πρέπει νά πολεμοῦνται.


Τρίτον, τό σκεπτικόν τῆς διατυπώσεως ἔχει ὡς ἄξονα περιστροφῆς τό ὅτι «Θεοῦ φύσιν ἀδύνατον ἱστορῆσαι καί ζωγραφῆσαι». Αὐτό ἐγείρει ἐρωτηματικά. Διατί ἐπιχειρηματολογεῖ μέ αὐτόν τόν τρόπον ὁ Ἅγιος; Ποῖον ἐρώτημα ἀπαντᾶ; Τό ἐάν εἰκονίζεται ἡ Θεϊκή Φύσις ἤ τό ἐάν εἰκονίζεται τό πρῶτον Πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Πατήρ; Ἱστορικῶς ἐξετάζοντες τό θέμα προκύπτει ὅτι τό ἐρώτημα τῆς ἐποχῆς ἦτο τό πρῶτον καί ὄχι τό δεύτερον. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἀντιμετώπιζε τό ἐρώτημα τοῦ ἐάν εἰκονίζεται ὁ Θεός Πατήρ. Ἡ Ἐκκλησία τήν ἐποχήν ἐκείνην ἐκατηγορεῖτο ὅτι εἰκονίζει τήν Θείαν Φύσιν.


Ὅμως, ἐπειδή ὁ Θεός Πατήρ, ὡς ὁ πρῶτος καί μόνος Αἴτιος τῆς Ὑποστάσεως τοῦ Υἱοῦ καί τῆς Ὑποστάσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ πηγή τῆς Θεότητος τοῦ Υἱοῦ καί τῆς Θεότητος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συμβαίνει νά προσωποποιῇ ὁ Ἅγιος τό ἐρώτημα τῆς Θείας φύσεως εἰς τόν Ἀναίτιον Θεόν Πατέρα. καί ἐνῶ γράφῃ, «Διά τί τόν Πατέρα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ οὐχ ἱστοροῦμεν καί ζωγραφοῦμεν;» ἀπαντᾶ τό ἐρώτημα, «Διά τί τήν Θείαν Φύσιν καί Οὐσίαν οὐχ ἱστοροῦμεν καί ζωγραφοῦμεν;» Ἐπειδή δέν τήν γνωρίζομεν, οὐχ οἴδαμεν καί οὐκ ἐθεασάμεθα.


Εἶναι ἐντυπωσιακή λοιπόν καί ὄχι ἀληθής ἡ ἐκ μέρους τῶν Νεο-εικονομάχων χρῆσις τοῦ κειμένου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Πάπα Ρώμης.


Παρομοία ἦτο καί ἡ τῶν μονοφυσιτῶν χρῆσις τῆς διατυπώσεως τοῦ Ἁγίου κυρίλλου Ἀλεξανδρείας: «Μία φύσις τοῦ Λόγου σεσαρκωμένη», τόν ἐξ ἴσου πονηρόν σκοπόν εἶχε, τήν πλάνην, καί εἰς τό ἴδιον τέλος κατέληγε, τήν ἀπώλειαν.


Εἰς τήν συνέχειαν, οἱ νεοφώτιστοι Νεοεικονομάχοι, ἀφήνοντες τόν Ἅγιον Γρηγόριον Ρώμης καί ἀναλαμβάνοντες τῆς Ἁγίας Ζ´ Οἰκουμενικῆς τήν ἔγγραφον Ἀπόφασιν, γράφουν:


«Καί πάλιν ἐν τῆ Ε΄ Πράξει τῆς ἰδίας Ἁγίας Συνόδου, ρητῶς κηρύσσεται ὅτι ἡ θεία φύσις δέν περιγράφεται καί δέν ζωγραφίζεται, ἀλλά μόνον ἡ ἀνθρωπότης τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου: «…τοῦ δέ Θεοῦ εἰκόνας ποιοῦμεν, λέγω δή τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καθώς ὤφθη ἐπί τῆς γῆς, καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη, τοῦτον γράφοντες, καί οὐχ ὡς νοεῖται φύσει Θεός, ποία γάρ ὁμοίωσις, ἤ ποῖον σχῆμα τοῦ ἀσωμάτου καί ἀσχηματίστου Λόγου τοῦ Πατρός; Πνεῦμα γάρ ὁ Θεός, ὡς γέγραπται, τουτέστιν ἡ τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου Τριάδος φύσις, ἀλλ' ἐπεί εὐδοκίᾳ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός κατελθών ὁ Μονογενής αὐτοῦ Υἱός καί Θεός Λόγος ἐξ οὐρανῶν, ἐσαρκώθη διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί τῆς ἀχράντου Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, τήν ἀνθρωπότητα αὐτοῦ γράφομεν, οὐχί τήν ἀσώματον Θεότητα» (Αὐτόθι σελ. 814/314).


Τί λοιπόν καταφέρουν νά ἀποδείξουν ἐδῶ, «Ὀρθόδοξος Πνοή» Τεῦχος 187, διά τῆς ἐπικλήσεως τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου οἱ τῆς Νεοεικονομαχίας νεοφώτιστοι;


Ὅτι ΔΕΝ εἰκονίζεται ὁ Θεός Πατήρ;


Ὅτι ΔΕΝ εἰκονίζεται ἡ Ἁγία Τριάς; κάθε ἄλλο μόνον τό αὐτονόητον:


Ὅτι ΔΕΝ εἰκονίζεται ἡ Θεϊκή Φύσις. Ὅτι ΔΕΝ εἰκονίζεται ἡ τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου Τριάδος Φύσις.


Μήπως ἀποδεικνύουν ὅτι ἐκ τῶν Τριῶν Θεαρχικῶν Προσώπων ΜΟΝΟΝ ὁ Χριστός δύναται νά εἰκονίζεται; κάθε ἄλλο. μόνον τό αὐτονόητον: Ὅτι τόν Χριστόν εἰκονίζομεν κατά τήν ἀνθρωπίνην φύσιν καί ὄχι κατά τήν Θεϊκήν.


Τό ἀνωτέρω κείμενον τῆς Ε´ Πράξεως τῆς Ἁγίας Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου δέν ἔχει οὐδεμίαν σχέσιν μέ τήν Αἱρετικήν ἐπιδίωξιν τῶν Νεοεικονομάχων οἱ ὁποῖοι μάχονται κατά τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ Πατρός καί κατά τῆς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος.


Εἶναι πασιφανές ὅτι τό κείμενον ἀπευθύνεται ἐναντίον ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἐθεώρουν τάς εἰκόνας ὡς περιγραφάς τῆς Θείας Φύσεως καί ὄχι ὡς συμβολικάς παραστάσεις τῶν ὁράσεων τῶν Προφητῶν.


Ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέν ἐδέχθη τάς εἰκόνας τῆς Ἁγίας Τριάδος ὡς περιγραφάς τῆς Θείας Φύσεως, ὅπως εἴδομεν καί εἰς τήν ἀρχήν.


Πρέπει νά τονισθῇ ὅτι ἡ Ἁγία καί μεγάλη 7η Οἰκουμενική Σύνοδος μακαρίζει αὐτούς οἱ ὁποῖοι δέχονται καί εἰκονίζουν τάς προφητικάς ὁράσεις. Κάθε χρόνο διαβάζομε τήν κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας:


«Τῶν τάς προφητικάς ὁράσεις, ὡς αὐτό τό Θεῖον αὐτάς ἐσχημάτισε καί διετύπου, εἰδότων καί ἀποδεχομένων καί πιστευόντων, ἅπερ ὁ τῶν Προφητῶν χορός ἑωρακότες διηγήσαντο, καί τήν τῶν Ἀποστόλων καί εἰς Πατέρας διήκουσαν ἔγγραφον καί ἄγραφον παράδοσιν κρατυνόντων, καί διά τοῦτο εἰκονιζόντων τά Ἅγια καί τιμώντων, αἰωνία ἡ μνήμη».11


Ἡ ἰδία Ἁγία Σύνοδος Ἀναθεματίζει ἐπίσης αὐτούς οἱ ὁποῖοι δέν δέχονται νά εἰκονίσουν τάς Προφητικάς ὁράσεις:


«Τοῖς τάς μέν προφητικάς ὁράσεις, κἂν μη βούλοιντο, παραδεχομένοις, τάς δ’ ὀφθείσας αὐτοῖς εἰκονογραφίας, ὦ θαῦμα! καί πρό σαρκώσεως τοῦ Λόγου μή καταδεχομένοις, ἀλλ’ ἢ αὐτήν τήν ἄληπτόν τε καί ἀθέατον οὐσίαν ὀφθῆναι τοῖς τεθεαμένοις κενολογοῦσιν, ἢ εἰκόνας μέν ταῦτα τῆς ἀληθείας, καί τύπους, καί σχήματα ἐμφανισθῆναι τοῖς ἑωρακόσι συντιθεμένοις, εἰκονογραφεῖν δέ ἐνανθρωπήσαντα τόν Λόγον, καί τά ὑπέρ ἡμῶν αὐτοῦ πάθη οὐκ ἀνεχομένοις, Ἀνάθεμα α΄ ».12


Ἄραγε ὄχι μόνον δέν ἀπαγορεύει ἡ Ἁγία Ἑβδόμη Οἰκουμενική Σύνοδος τήν εἰκόνα τοῦ Συνθρόνου τῆς Ἁγίας Τριάδος μέ τόν Πατέρα ὡς Παλαιόν τῶν Ἡμερῶν, ὅπως ἔχει ἐμφανισθῆ εἰς τούς Προφήτας, ἀλλά ἀναθεματίζει ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τήν εἰκονογράφησιν τῶν προφητικῶν ὁράσεων καί μακαρίζει αὐτούς οἱ ὁποῖοι τάς δέχονται.


4.- Δέν εἶναι κανονική καί Ὀρθόδοξη διότι εἰκονίζει τόν Θεόν Πατέρα τόν ὁποῖον κανείς δέν ἔχει ἰδεῖ ποτέ. «Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακεν πώποτε» (Ἰωάν. ι-18).


Οἱ νέο-εικονομάχοι διαδίδουν μεταξύ ἄλλων καί τήν προπαγάνδα ὅτι ἡ εἰκών τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀντιτίθεται ἀκόμη καί εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν. Ἄς ἰδοῦμε ὅμως τί μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἰς τήν 15ην Ὁμιλίαν του, ἀκριβῶς ἐπάνω εἰς τήν σχετικήν περικοπήν τοῦ Εὐαγγελίου τήν ὁποίαν χρησιμοποιοῦν οἱ Νεοεικονομάχοι:


«Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακεν πώποτε· ὁ Μονογενὴς Υἱός, ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ Πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο. . . . Τί οὖν ἐροῦμεν τῷ μεγαλοφωνοτάτῳ Ἠσαΐᾳ λέγοντι· Εἶδον τόν Κύριον καθήμενον ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπηρμένου; Τί δέ τῷ Ἰωάννῃ προσμαρτυροῦντι αὐτῷ ὅτι ταῦτα εἶπεν, ὃτε εἶδε τήν δόξαν αὐτοῦ; Τί δέ τῷ Ἰεζεκιήλ; Καί γάρ καί αὐτός ἐπί τῶν Χερουβίμ καθήμενον αὐτόν ὁρᾷ. Τί δέ καί τῷ Δανιήλ; καί γάρ αὐτός φῃσιν· Ὁ Παλαιός τῶν ἡμερῶν ἐκάθητο…. Καί ἕτεροι δέ αὐτόν ἑωράκασι. Πῶς οὖν ὁ Ἰωάννης εἶπεν, Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακεν πώποτε; Δηλῶν ὃτι πάντα ἐκεῖνα συγκαταβάσεως ἦν, οὐκ αὐτῆς τῆς οὐσίας ….. Καί τοῦτο διά προφήτου τινός ὁ Θεός καί Πατήρ ἐμφαίνων ἔλεγεν· Ἐγώ ὁράσεις, φησίν, ἐπλήθυνα, καί ἐν χερσί Προφητῶν ὡμοιώθην, τουτέστι, συγκατέβην, οὐ τοῦτο ὅπερ ἤμην ἐφάνην».13


Ἐδῶ μᾶς ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος τό τί σημαίνει «Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακεν πώποτε». Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς ἐξηγεῖ τό τί ἀκριβῶς γράφει ὁ Εὐαγγελιστής. Γράφει διά τήν Θεϊκήν οὐσίαν καί ὄχι διά τάς συγκαταβατικάς ὁράσεις τῶν Προφητῶν εἰς τάς ὁποίας στηρίζεται ἡ εἰκών τῆς Ἁγίας Τριάδος, «πάντα ἐκεῖνα συγκαταβάσεως ἦν, οὐκ αὐτῆς τῆς οὐσίας».


Ἀποστομώνει ὁ Ἅγιος ἐπίσης αὐτούς οἱ ὁποῖοι διαδίδουν ὅτι μόνον ὁ Υἱός ἐμφανίσθη εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην καί ποτέ ὁ Πατήρ. «Καί τοῦτο διά Προφήτου τινός ὁ Θεός καί Πατήρ ἐμφαίνων ἔλεγεν· Ἐγώ ὁράσεις, φησίν, ἐπλήθυντα…».


Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει:


«Πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεὸς λαλήσας τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς προφήταις, ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ» (Ἐβρ. Α´, 1-2).


Μέ πολλούς τρόπους καί πολλάς φοράς ὁ Θεός Πατήρ ἔχει φανερωθῆ εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην διά μέσῳ τῶν Προφητῶν καί εἰς τήν καινή Διαθήκη διά μέσῳ τοῦ μονογενοῦς Του Υἱοῦ, τοῦ κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τί ἄλλο χρειάζονται οἱ Νεοεικονομάχοι διά νά σταματήσουν νά παρασύρουν τούς ἁπλοϊκούς; Ἤ μᾶλλον μέχρι πότε θά τούς κοροϊδεύουν.


5.- Ὅλαι αἱ Προφητικαί Ὁράσεις εἶναι «Χριστοκεντρικαί».


Ἡ ὀνομασία «Παλαιός τῶν Ἡμερῶν» ὅπως καί τό ὄνομα «Θεός» ἀνήκει καί εἰς τά Τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Δέν ἀνήκει ἀποκλειστικῶς εἰς τόν υἱόν ὅπως διαδίδουν οἱ Νεοικονοκλάστες. Ἡ Ἱερά Σύνοδος τό 1994 ἀνέθεσε εἰς τούς θεολόγους νά προσφέρουν τήν γνώμη τους εἰς τά δύο τμήματα τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, σχετικά μέ τούς μακαρισμούς, Αἰωνία ἡ μνήμη εἰς ὅσους δέχονται καί εἰκονογραφοῦν τας ὁράσεις τῶν προφητῶν καί μέ τό Ἀνάθεμα εἰς ὅσους δέν τούς δέχονται. μετά ἀπό μελέτην μερικῶν μηνῶν, τήν 19-03-1995, γράφουν πέντε (5) ἀπό αὐτούς:


«καί τά δύο αὐτά τμήματα τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας ἔχουν χαρακτῆρα καθαρῶς Χριστοκεντρικόν».


Δηλαδή, ὅταν οἱ Προφῆται διηγοῦνται τάς ὁράσεις των εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην, ὅλαι αἱ Θεοφάνειαι εἶναι τοῦ Υἱοῦ. Ὁ Παλαιός τῶνἩμερῶν εἰς τάς προφητικάς ὁράσεις ἦτο πάντοτε ὁ Χριστός καί πουθενά δέν ἦτο ὁ Θεός Πατήρ.


Οἱ πέντε οἱ ὁποῖοι ὑπέγραψαν τό κείμενο εἶναι: Ἀρχιμανδρίτης κήρυκος κοντογιάννης, Ἱερομόναχος Νεόφυτος Τσακίρογλου, μοναχός Μάξιμος Τσακίρογλου, Ἀνέστης Χατζῆς, Δημήτριος Κάτσουρας.


Αὐτοί οἱ πέντε κύριοι ἀνήκουν εἰς τήν ὁμάδα τῶν Νεοεικονομάχων καί ἀρνοῦνται τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, διότι, ὅπως λέγουν, ὁ Θεός δέν εἰκονίζεται καθώς «Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακεν πώποτε». Διδάσκουν ὅτι εἰς ὅλας τάς Θεοφανείας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦτο μόνον ὁ Υἱός. κατ᾽ αὐτούς, ὅταν ὁ Θεός ἐμφανίσθηκε εἰς τούς Προφήτας καί εἰς τούς Πατριάρχας καί ἐμίλησε μαζί τους, ἡ ἐμφάνισις αὐτή ἦτο τοῦ Υἱοῦ καί ΟΧι τοῦ Πατρός.


Ἄς ἰδοῦμε ὅμως, τί μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μέσῳ τῶν Ἁγίων της:


1.- Ἄς ἀρχίσωμεν ἀπό τόν Ἅγιον Νικόδημον τόν Ἁγιορείτην, ὁ ὁποῖος εἰς τό Πηδάλιον γράφει εἰς τά προλεγόμενα τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου:


«ὅτι καί ὁ Ἄναρχος Πατήρ πρέπει νά ζωγραφίζεται καθώς ἐφάνη εἰς τόν προφήτην Δανιήλ ὡς Παλαιός ἡμερῶν».14


2.- Ἡ Ἁγία Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδος, εἰς τήν Η´ Πρᾶξιν αὐτῆς λέγει:


«Πιστεύοντες εἰς ἓνα Θεόν ἐν Τριάδι ἀνυμνούμενον, τάς τιμίας αὐτοῦ εἰκόνας ἀσπαζόμεθα».15


3.- Ὅ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅταν σχολιάζῃ τό ὅραμα τοῦ Προφήτου Δανιήλ λέγει:


«Πατέρα καί Υἱόν οὗτος καί πρῶτος καί μόνος ὁρᾶ, ὡς ἐν ὂψει».16


4.- Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος περί τοῦ Ὁράματος τοῦ Δανιήλ λέγει:


«Καί ὡς ὁ Δανιήλ, εἶδεν τόν Παλαιόν τῶν ἡμερῶν, τοῦτο ὀπτασία τοῦ ΠΑΤΡΟΣ».17


5.- Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς περί τοῦ αὐτοῦ Ὁράματος τοῦ Δανιήλ λέγει:


«Ἀλλά καί πατέρα τόν Δαβίδ οὗτος ἔχει, . . . ὡς εἶναι τόν τεχθησόμενον Θεόν ὁμοῦ καί ἄνθρωπον, υἱόν τε ἀνθρώπου καί υἱόν Θεοῦ, παρά Θεοῦ καί Πατρός ὡς ἄνθρωπος τήν ἀδιάδοχον Βασιλείαν λαμβάνοντα, ὡς εἶδε καί προανεκήρυξεν ὁ Δανιήλ· «ἐθεώρουν γάρ», φησίν, «ἕως οὗ θρόνοι ἐτέθησαν καί Παλαιός Ἡμερῶν ἐκάθισε· καί ἰδού ὡς υἱός ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ καί μέχρι τοῦ Παλαιοῦ τῶν Ἡμερῶν ἔφθασε, καί αὐτῷ ἐδόθη ἡ τιμή καί ἡ ἐξουσία».18


Ὑπάρχουν καί ἄλλαι πολλαί πατερικαί καί λειτουργικαί μαρτυρίαι αἱ ὁποῖαι μᾶς διδάσκουν ὅτι ἐφανερώθη καί ὁ Πατήρ εἰς τάς ὁράσεις τῶν Προφητῶν, ὄχι μόνον ὁ Υἱός, ὅπως προσπαθοῦν νά παρουσιάσουν οἱ Νεοεικονομάχοι. Ἡ 7η Οἰκουμενική Σύνοδος μακαρίζει αὐτούς οἱ ὁποῖοι παραδέχονται καί εἰκονίζουν τάς προφητικάς ὁράσεις, Εἰς τάς ὁράσεις τῶν Προφητῶν περιέχονται καί ὁράσεις τοῦ Πατρός, καί αὐτή εἶναι ἡ βάσις τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος.


ΕΠΙΛΟΓΟΣ


Ἡ εἰκών τῆς Ἁγίας Τριάδος μέ τόν Πατέρα ὡς Παλαιόν Ἡμερῶν εἶναι Ὀρθόδοξος καί προσκυνητή. Εἶναι ἑδραιομένη εἰς Ἀποφάσεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί εἰς Διδαχάς Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων. Ὅσοι διώκουν τήν εἰκόνα αὐτήν καί δέν τήν προσκυνοῦν, ὅπως οἱ Νεοεικονομάχοι τοῦ 20οῦ αἰῶνος οἱ ὁποῖοι ἔφθασαν εἰς τό ση-μεῖον νά δημιουργήσουν καί σχίσμα εἰς τήν Ἐκκλησίαν τό 1995, καθώς καί οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτούς, κουβαλοῦν μαζί τους τό Ἀνάθεμα τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί φυσικά εὑρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας.


Εὐχόμεθα εἰλικρινῶς ὁ Τριαδικός Θεός νά φωτίσῃ τούς πρώην ἀδελφούς μας οἱ ὁποῖοι ἐμπιστεύθηκαν τούς Νεοεικονομάχους να μήν τούς ἐνθαρρύνουν μέ τό νά τούς ἀκολουθοῦν.


Μέ αὐτά τά λίγα νομίζω πῶς ἀπερρίφθησαν τά ἐπιχειρήματα τῶν Νεοεικονομάχων.


Ἡ εἰκών τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι Ὀρθόδοξος και προσκυνητή, Ἡ προσκύνησίς της ἀποτελεῖ παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας, Ἡ ὕπαρξίς της εἶναι θεμελιωμένη εἰς πάρα πολύ στερεά θεμέλια, αὐτά τῶν Ἀποφάσεων Οἰκουμενικῆς Συνόδου.


____________________________________________________________________________


1 (Πρακτικά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμ. Γ´ σελ. 347/847).


2 (Πρακτικά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμ. Γ´ σελ. 297/797).


3 (Πρακτικά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμ. Γ´ σελ. 342/842).


4 Θεοδώρου Ἡγουμένου τοῦ Στουδίτου, Ἀντιρρητικός, P.G. 99, 405A.


5 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, P.G. 94, 1344-1345.


6 Θεοδώρου Ἡγουμένου τοῦ Στουδίτου, P.G. 99, 1640).


7 Ἡ ἀνωτέρω μαρτυρία εἶναι προσβάσιμος εἰς τόν διαδικτυακόν τόπον: http://psalter.library.uu.nl/images/FOL_064V.JPG


8 Ἡ Δράση τοῦ Καθολικισμοῦ στίς Ἑλληνικές Χῶρες στά 1600-1700, Α. βακαλόπουλου, Ἱστορία τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, τόμ. Γ´, Θεσσαλονίκη 1968.


9 Κώδιξ τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ Α.Μ., σελ. 90-91.


101ΝΑ ΄ Πρακτικόν τῆς ἐν Μοσχοβίᾳ Συνόδου ἐπί Καθαιρέσει τοῦ Πατριάρχου Νίκωνος 1666-67.


11 Συνοδικόν τῆς Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Ζ΄ Συνόδου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας.


12 Συνοδικόν τῆς Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Ζ΄ Συνόδου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας.


13 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, P.G. 59, 97-98


14 Πηδάλιον, ἔκδοσις Ἀστήρ, σελίς 320.


15 Πρακτικά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμ. Γ´ σελ. 383/883.


16 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, P.G. 56, 233.


17 Ἁγίου Ἐπιφανίου


181Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ὁμιλία ιΔ´, 11.


Γιατί ἀκολουθούμε το παλαιόν ἡμερολόγιον.

Γιατί ἀκολουθούμε το παλαιόν ἡμερολόγιον.


1) Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό ἔτος 1924 δέν ἔγινε γιά λόγους δῆθεν ἀστρονομικῆς ἀκρίβειας, ὅπως εἰπώθηκε καί σήμερα σκοπίμως λέγεται, ἀφοῦ ὑπῆρχαν προτάσεις καί γιά τήν καθιέρωση ἄλλων, τελειωτέρων ἡμερολογίων στήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἔγινε για λόγους οἰκουμενιστικούς!

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ὄχι ἁπλῶς αἵρεση, ἀλλά παναίρεση, μωσαϊκό αἱρέσεων, θρησκειῶν καί πλανῶν. Ἀποσκοπεῖ στήν ἀδογμάτιστη ἕνωση τῶν πάντων! Ἐξισώνει τήν ἀλήθεια μέ τό ψέμα. Ἐπιζητεῖ νά ἑνώσει τήν Ἁγία Ὀρθοδοξία μέ τίς δυτικές λεγόμενες ὁμολογίες (παπικούς, προτεστάντες, ἀγγλικανούς) καί στή συνέχεια μέ ὅλες τίς θρησκεῖες, ἀφοῦ κάθε θρησκεία καί κάθε ὁμολογία θά κρατήσει τά δικά της πιστεύματα [1].

Πολύ παλαιά ἄρχισε νά κηρύττεται τό ἄθεο κήρυγμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί σήμερα εἴμαστε θεατές τῆς μεγάλης μάχης πού διεξάγεται μεταξύ οἰκουμενιστῶν καί ἀντιοικουμενιστῶν- ἀνθενωτικῶν στήν Ἑλλάδα μας, στό χῶρο τοῦ νέου ἡμερολογίου [2].

 
Καί οἱ ἀντιοικουμενιστές τῆς πατρίδος μας (οἱ πλέον εἰλικρινεῖς), πολύ δικαίως φρονοῦν καί κηρύττουν ὅτι καί αὐτοί καί ὁ λαός πού ἀκολουθεῖ, ὅλοι μολύνονται σάν τά συγκοινωνοῦντα δοχεῖα (ὅπως ἔγραψαν) ἀπό τή μυστηριακή ἐπικοινωνία τους μέ τούς ἀνωτάτους ταγούς τῆς ἐκκλησίας στήν ὁποία ἀνήκουν. Καί αὐτό συμβαίνει λόγῳ τῆς μεταφορᾶς τῆς σήψης ἀπό τήν κοινωνία τῶν ποιμένων τους μετά τῶν κατακρίτων αἱρετικῶν. Ὅλα ὅμως ξεκίνησαν ἀπό τή δῆθεν ἀθῶα ἡμερολογιακή μεταβολή, ὡς πρῶτο πρακτικό βῆμα τῆς λεγομένης οἰκουμενικῆς (οἰκουμενιστικῆς στήν οὐσία) κινήσεως.

2) Μέ οἰκουμενιστική διάθεση καί μέ τό πνεῦμα τοῦ «συγκρητισμοῦ», ὅπως λέγεται, ἔλαβε χώρα καί ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό 1924 στήν Ἐλλάδα, γιά λόγους προσεγγίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τούς αἱρετικούς τῆς Δύσεως. Αὐτά διέτασσε ἡ αἱρετική ἐγκύκλιος τοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920, ἡ ὁποία μιλοῦσε καθαρά γιά τήν ἐξεύρεση ἑνός κοινοῦ ἡμερολογίου, «πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν ὅλων τῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν», δηλαδή γιά νά συνεορτάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι μέ τούς παπικούς, ὅπως γίνεται σήμερα μέ τούς ἀκολουθοῦντες τό νέο ἡμερολόγιο[4].
Οι 4 Πατριάρχες που ήταν μασσώνοι, κάτω δεξιά ο Μελέτιος...



Ὅταν ἑορτάζονται μέ τό νέο Χριστούγεννα, γιορτάζουν ταυτόχρονα καί οἱ παπικοί, ὅπως τό λένε καί τά ΜΜΕ. Ὅταν ἑορτάζουν μέ τό παλαιό τά Χριστούγεννα, τότε ἑορτάζει καί ἡ Βηθλεέμ στά Ἱεροσόλυμα καί τό Ἅγιον Ὅρος. Μέ τό παλαιό γυρίζει καί τό ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνου κατά τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, ὡς γνωστό, ὅπως εἶναι γνωστό καί τό γεγονός τῆς «νεφέλης» πού ἐμφανίζεται κατά τήν ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως στό ὅρος Θαβώρ κ.ἄ.

3) Τό παλαιό ἡμερολόγιο διετήρησε τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας γιά 1600 χρόνια (!), ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο μέχρι τό 1924. Ἡ Α΄ Οἰκουμενική σύνοδος (ἐκτός τῶν ἄλλων) καθιέρωσε τό Ἰουλιανό (παλαιό) ἡμερολόγιο γιά νά ὑπάρχει ἑορτολογική καί ἐκκλησιαστική ἑνότητα σέ ὅλο τόν κόσμο, σέ ὅλους τούς Χριστιανούς!

Αὐτό εἶναι πολύ βασικό! Δέν ἐνδιαφέρεται ἡ Ἐκκλησία γιά ἡμερολόγια, ἀλλά γιά τήν ἑνότητά της! Γιά τό πῶς ὅλοι οἱ Χριστιανοί θά ἑορτάζουν τήν ἴδια μέρα τό ἴδιο ἐκκλησιαστικό γεγονός, λ.χ. Χριστούγεννα, Εὐαγγελισμό, Δεκαπενταύγουστο κλπ. Δέν ἀπασχόλησε τούς Ἁγίους ἐκείνους Πατέρες τό γεγονός τῆς πτώσεως τῆς ἰσημερίας τό ὁποῖο καί γνώριζαν καλά, ἀλλά προσπάθησαν γιά τό μεῖζον, τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα!

Ἔτσι λοιπόν, τό παλαιό ἡμερολόγιο ἦταν τό κατάλληλο ὄργανο γιά νά διατηρήσει αὐτήν τήν ἑνότητα, πού τόσο ἀγῶνα ἔκανε ἡ Ἐκκλησία διαχρονικά γιά νά τήν διατηρήσει, ὅπως καί ἔγινε, γιά 1600 χρόνια ὅπως εἴπαμε. Αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στή Θεία Λατρεία (ὁμοιόμορφη τέλεση τῶν ἑορτῶν), τήν κατέλυσαν κάποιοι ἀσυνείδητοι τό 1924 μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, τό ὁποῖο, ἐπαναλαμβάνουμε, ὡς ὄργανο τήν διασφάλιζε ἐπί τόσους αἰῶνες.

Ἔνοχοι, λοιπόν, γιά τήν πολυχρόνια διάσπαση καί τήν ἐκκλησιαστική ἀταξία πού ὑπάρχει στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἀπό τό 1924, ὅπου ἄλλοι γιορτάζουν, ἄλλοι ὄχι, ἄλλοι νηστεύουν καί ἄλλοι καταλύουν, ἄλλοι ἔχουν Χριστούγεννα καί ἄλλοι ὄχι κλπ. εἶναι οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὄχι οἱ τοῦ παλαιοῦ!

4) Ὅ,τι κάνει ἡ Ἐκκλησία, ὅτι ρυθμίζει γιά τή σωτηρία τῶν πιστῶν (ἀλλαγές, μεταρυθμίσεις κλπ.), τό πράττει μέ ἀπόφαση συνοδική! Τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἱεραρχικό καί συνοδικό. Δέν κάνει κανείς (πατριάρχης, ἀρχιεπίσκοπος, ἐπίσκοπος κλπ.) ὅ,τι θέλει μόνος του αὐθαίρετα, δικτατορικά, ἐγωκεντρικά, ὅπως συμβαίνει στόν παπισμό, ὅπου ἀποφασίζει μόνος του ὁ ποντίφηκας.

Στήν Ὀρθοδοξία ὅ,τι γίνεται, γίνεται κατόπιν ἀποφάσεως, συλλογικῆς. Πρότυπο Συνοδικῆς ἀποφάσεως γιά τήν Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ ἡ ἀναφερόμενη στίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» Α΄ Ἀποστολική Σύνοδος τό ἔτος 49 μ.Χ. Στή σύνοδο αὐτή «Πέτρος ἐδημηγόρησε, Ἰάκωβος ἔκρινε, ἀλλ᾿ ἡ κοινότης διώρησε καί ἔγραψε, οὐκ αὐθεντικῶς, οὐδέ ἀρχικῶς ἀλλά διακονικῶς».[5] Καί αὐτό ἐκφράζεται στό Βιβλίο τῶν Πράξεων μέ τή φράση: «Ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν». Αὐτό εἶναι τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, τό συνοδικό.[6]

Γιά τήν ἡμερολογιακή μεταβολή ὅμως, δέν τηρήθηκε τό συνοδικό σύστημα, οὔτε ὑπῆρχε ἀπόφαση ἐκκλησιαστική, οὔτε ἀπό Πατριαρχεῖο, οὔτε ἀπό μιά μεγάλη Πανορθόδοξη σύνοδο, ὅπως θά ἔπρεπε (ἀφοῦ ἀπό μεγάλη - Οἰκουμενική - σύνοδο εἶχε ρυθμιστεῖ), ἀλλά οὔτε καί ἀπό τήν τοπική σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος! Τό γεγονός αὐτό ὁμολογοῦν σέ κείμενά τους καί κάποιοι τοῦ νέου ἡμ. ἐπίσκοποι, ὅπως ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης στό βιβλίο του «Ἀντιπαπικά». Καμία, λοιπόν, ἀπόφαση ἀπό πουθενά! Μπῆκε «ἀπ᾿ τό παράθυρο» καί ὄχι ἀπ᾿ τήν πόρτα! Ἐπεβλήθηκε δυναστικά, πραξικοπηματικά, ἐπαναστατικά (μέ ἕνα τηλεγράφημα τοῦ ἀντάρτου ἀρχιεπισκόπου πρός τούς Συνοδικούς Μητροπολίτες!) καί γι᾿ αὐτό ἐπέφερε τό διχασμό καί ὅλα τά κακά ἐπακόλουθα.

5) Τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου (ἤ διόρθωση ὅπως τήν ὀνόμασαν γιά πιό εὔηχα!) τήν πραγματοποίησαν δύο ἀνώτατοι ἐκκλησιαστικοί λειτουργοί, ἀνάξιοι ὅμως τῆς θέσεώς τους, ὅπως ἀποδείχτηκε.

Ὁ πρῶτος, ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, μασόνος 33 βαθμοῦ, μυηθείς στή στοά τῆς Κρήτης «Ἁρμονία». Ὁ δεύτερος, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, φιλομασόνος, ὁ ὁποῖος, ὡς ἀρχιμανδρίτης τό 1918 μετεῖχε σέ μία ἐπιτροπή σχετικά μέ τό ζήτημα τοῦ ἡμερολογίου καί γνωμοδοτώντας τάχθηκε κατά τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, γιά νά μήν καταστεῖ (ὅπως ἔλεγε ὀρθά) ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἐλλάδος σχισματική ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν καί τῶν πατριαρχείων πού ἀκολουθοῦσαν - ὅπως καί σήμερα ἀκολουθοῦν – τό π. ἡμερολόγιο.
Ο Πατριάρχης Μελέτιος με αγγλικανό επίσκοπο στο Λάμπεθ της Αγγλίας, το 1930.
Ο νεοημερολογίτης αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον 2ο. Τον προσφώνησε ως ''αγιώτατο Πάπα Ρώμης''...
Τελικά, τό ἔτος 1924, ὁ ἴδιος αὐτός τό ἄλλαξε, (ὡς ἀρχιεπίσκοπος) καί δίχασε τό λαό τοῦ Θεοῦ. Γιατί λοιπόν κακολογοῦν τούς ἀκολουθοῦντας την παράδοση τῆς Ἐκκλησίαςμας κάποιοι ἐκ τοῦ νέου ἡμ. χωρίς νά λαμβάνουν ὑπόψη τους τίς πηγές; Καί ἰδού! Ὁ ἱστορικός, ἀρχιμανδρίτης Θεόκλητος Στράγκας γράφει ὅτι ὁ καινοτόμος ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος «ἐχρησιμοποίησε τό ψεῦδος καί τήν ἀπάτη προκειμένου νά παραπλανήσῃτούς τούς λοιπούς ἀρχιερεῖς καί νά ἐπιβάλῃ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου».[7] Καί οἱ δύο μεταρρυθμιστές εἶχαν φρικτό τέλος… Ὁ διαβόητος Μεταξάκης ὅταν πέθαινε φώναζε «βασανίζομαι γιατί ἔσχισα τήν Ἐκκλησία»…[8]
6) Τήν ἀπάτη, τήν ἀναταραχή καί τίς συνέπειες τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας μετέφεραν οἱ ἀσυνείδητοι μεταρρυθμιστές καί τά ὄργανά τους καί στό εὐλογημένο «περιβόλι τῆς Παναγίας», τό Ἅγιον Ὅρος. Στήν ἀρχή (ἀπό τό ἔτος 1924) , ὅλες οἱ μονές ἀντέδρασαν, δέν ἀκολούθησαν την αὐθαίρετη μεταβολή καί διέκοψαν τήν μνημόνευση τοῦ τότε πατριάρχου τῆς καινοτομίας. Μόνη ἐξαίρεση, ἡ μονή… Βατοπεδίου! (Τυχαῖο;).

Μετά ἀπό 3 χρόνια, δηλ. τό 1927, μέ τή φημολογία τῆς σύγκλησης μιᾶς μεγάλης (δῆθεν) συνόδου, ἡ ὁποία θά τακτοποιοῦσε τό ἡμερολογιακό ζήτημα, οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες ἐξαπατήθηκαν ἀπό τον πατριαρχικό Μητροπολίτη - ἔξαρχο, Μαρωνείας Ἄνθιμο (ὁ ὁποῖος πῆγε καί ἔμεινε 24 μέρες στό Ἅγ. Ὅρος, μέχρι νά…τελειώσει τό ἔργο τῆς παραπλάνησης) καί ἐπανέκαμψαν!

Δηλαδή ἐπανῆλθαν στην ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τό πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὥστε νά μποροῦν (ὅπως τούς εἶπε ὁ Ἄνθιμος) νά ἐκπροσωπηθοῦν καί νά γίνουν δεκτά τά αἰτήματά τους ἀπό τή μέλλουσα νά συνέλθει τότε σύνοδο, ἡ ὁποία…δέν συνεκλίθη ποτέ!...... Ἡ διακοπεῖσα ὅμως ἐπικοινωνία καί ἡ μνημόνευση τοῦ πατριάρχου εἶχε ἀποκατασταθεῖ, ὅπως, δυστυχῶς, ὑπάρχει μέχρι σήμερα, μέ μοναδική ἐξαίρεση τή διωκόμενη μονή Ἐσφιγμένου καί τούς ὑπολοίπους ἁγιορείτες πατέρες, τούς λεγομένους ζηλωτές. Κατόρθωσαν λοιπόν νά ἁλώσουν καί τό Ἅγιον Ὅρος οἱ Οἰκουμενιστές καί νά μνημονεύεται ὁ προδότης τῶν ἱερῶν τῆς πίστεως, Βαρθολομαῖος[9]…

7) Ἡ ἡμερολογιακή μεταβολή, ὄχι μόνο δέν ἔγινε δεκτή ἀπό τήν Ἐκκλησία τόσους αἰῶνες, γιά τό φόβο τοῦ ἐνδεχομένου διχασμοῦ, ἀλλά καί ἔχει καταδικαστεῖ ἀπό Πανορθόδοξες Συνόδους, τά ἔτη 1583, 1587 και 1593.

Δέν καταδικάστηκε μόνο τό παπικό πασχάλιο, ὅπως πολλοί λένε παραπλανητικά, ἀλλά καί τό ἡμερολόγιο! Καί ναί μέν, οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου δέν παρέλαβαν ἀπό τή Δύση τό νέο πασχάλιο καί γι᾿ αὐτό ἑορτάζουν τό Πάσχα καί τίς ἀκίνητες ἑορτές τοῦ πασχαλίου κύκλου (Τριώδιο και Πεντηκοστάριο μέχρι τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων) μαζί μέ τούς ἀκολουθοῦντες τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἀλλά ὅμως παρέλαβαν τό νέο ἡμερολόγιο (ἤ…διορθωμένο ὅπως τό λένε), γιά νά συνεορτάζουν μέ τούς δυτικούς.

Ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία τοῦ πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δοσιθέου (17ος αἰ.) παραθέτουμε τό σχετικό ἀπόσπασμα πού ἀναφέρεται στην καταδίκη τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἡ ὁποία ἔγινε ἀπό τή μεγάλη Σύνοδο στήν Κωνσταντινούπολη τό 1593, ἐπί Ἱερεμία τοῦ Τρανοῦ: «Δέκατον καί τελευταῖον, (σ.σ. ἡ σύνοδος ἀπεφάσισε) ἵνα τό Πάσχα γίνηται καθώς τό ἐδιώρισεν ἡ πρώτη σύνοδος καί τό νέον καλεντάριον τό ἐπινοηθέν παρά τῶν Λατίνων νά ἀναθεματίζεται» .[10]

Ὁπότε γιατί νά ἁσπαζόμαστε κάτι πού ἡ Ἐκκλησία ἔχει συνοδικῶς ἀπορρίψει καί καταδικάσει; Για λόγους… ὑπακοῆς ὅπως λένε κάποιοι; Μά, ἡ ὑπακοή ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία, ὄχι σ᾿ αὐτούς πού ἀγνόησαν τήν Ἐκκλησία καί ἔπραξαν ὅτι τούς εἶπε ἡ μασονία!!!

8) Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, προώθησε τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί αὐτό φαίνεται καθαρά σήμερα ὅπου οἱ μεγάλοι τῆς λεγομένης νόμῳ κρατούσης ἐκκλησίας, πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι κλπ. (ὅπως ὁ Χριστόδουλος τότε καί ὁ Βαρθολομαῖος τότε καί τώρα) συμπροσεύχονται μέ τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς, τόν πάπα, τούς ἀγγλικανούς κ.ἄ. καί ἀναγνωρίζουν σ᾿ αὐτούς χάρη καί μυστήρια, ἐνῶ τά ἀμφισβητοῦν στούς ἀκραιφνεῖς ὀρθοδόξους τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου!

Δηλαδή, ἔχουν μυστήρια οἱ παπικοί καί δέν ἔχουν οἱ παλαιοημερολογίτες Ὀρθόδοξοι! Αὐτή εἶναι ἡ νοοτροπία κάποιων ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου. Λησμονοῦν, δυστυχῶς, ὅτι μέ τίς ἀναγνωρίσεις τῶν αἰρετικῶν πού κάνουν, καθίστανται «ἐχθροί τοῦ Θεοῦ», ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος και το ἐπικαλεῖται ὁ Μεγάλος ἐκείνος Ὁμολογητής καί ἀτρόμητος ὑπερασπιστής τῶν ἱερῶν θεσμίων, Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ἐχθρούς Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο». [11]

Καί δέν θά πρέπει, ἐπίσης, να λησμονοῦμε αὐτό πού εἶχε πεῖ ἡ Παναγία μας, ἐμφανιζομένη στόν μοναχό λίγο πρίν τόν διωγμό ἐπί πατριάρχου Ἰω. Βέκκου (13ος αἰ.) τῶν ἀνθενωτικῶν Ἁγιορετῶν μοναχῶν: «Ἔρχονται οἱ ἐχθροί ἐμοῦ καί τοῦ Υἱοῦ μου»!!! Καί ἡ Θεοτόκος βεβαίως ἐννοοῦσε τόν λατινόφρονα πατριάρχη, διότι ἐκεῖνος πῆγε στό περιβόλι της καί δίωξε καί ἔκαψε καί ἔπνιξε στή θάλασσα τούς ἀνθενωτικούς μοναχούς! Πολύ μεγάλο κακό, λοιπόν, ἡ αἵρεση, ὄντως χωρισμός Θεοῦ! Καί εἶναι πολύ κακό τό νά ἐπικοινωνεῖς πνευματικά μέ αἱρετικό! Νά γιατί οἱ τοῦ πατρίου ἑορτολογίου πιστοί ἐμμένουν στήν πιστή διατήρησή του, ὄχι γιά τίς ἡμέρες καί τίς ὧρες καί τά λεπτά, ἀλλά πρός ἀποφυγήν τῆς κατακριτέας αὐτῆς ἐπιμίξεως[12]…

9) Τό ὅλο ἡμερολογιακό ζήτημα μέ τήν ἐξέλιξή του καί τίς διαστάσεις του, ἦταν γνωστό σέ ἕναν μεγάλο θεολόγο καί πανεπιστημιακό καθηγητή, κορυφαῖο δογματολόγο τοῦ 20 αἰῶνος, τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη.

Αὐτός, ὡς εἰδήμων περί τά θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά, γνώριζε ὅτι ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἀποτελοῦσε τόν πρῶτο λίθο τοῦ οἰκοδομήματος τῆς μέσα στό πλαίσιο τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ψευδενώσεως τῶν ἐκκλησιῶν. Γνώριζε καί τά περί διασπάσεως τῆς ἑνότητος στή Θεία Λατρεία καί ὅλους τούς πονηρούς σκοπούς καί τά ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῆς ἡμερολογιακῆς μεταβολῆς. Καί, ἀκριβῶς ἐπειδή τά γνώριζε, εἶχε γράψει κάτι πάρα πολύ σημαντικό, τό ἑξῆς: «Τό ἡμερολογιακό, εἶναι «δογματικοκανονικόν ζήτημα»! Μποροῦν νά τόν ἀμφισβητήσουν οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὅσοι ἀποκαλοῦν τούς παλαιοημερολογίτες σχισματικούς, αἱρετικούς, ἀνιέρους καί ἐκτός Ἐκκλησίας;

10) Ἐπίσης, τά ἱστορικά γεγονότα καί τό ὅλο πλαίσιο τοῦ θέματος, τυγχάνουν γνωστά στόν διακεκριμένο καί πασίγνωστο πρωτοπρεσβύτερο καί ὁμότιμο καθηγητή τοῦ πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, π. Γεώργιο Μεταλληνό, ὁ ὁποῖος εἶπε πολλές φορές δημοσίως, ὅτι οἱ τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου εἶναι σωστοί κατά πάντα ἐφόσον ἀποτελοῦν μία τροχοπέδη (φρένο) στήν πορεία τῆς Ἐλλαδικῆς ἐκκλησίας πρός τόν Οἰκουμενισμό. (Προσωπικά δέ, στήν ἐλαχιστότητά μου, τό ἔχει πεῖ πολλές φορές). Ἐπίσης, ὁ ἴδιος, στό βιβλίο του «ΦΩΤΑ ΚΑΙ ΦΩΣ», γράφει ὅτι ἡ ἡμερολογιακή ἀλλαγή ἔγινε γιά τήν προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.[13] (Πλήρης δικαίωση καί ἀναγνώριση τοῦ τιμίου ἁγῶνος τῶν παλαιοημερολογιτῶν)! Ποιός μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τά λόγια τοῦ κορυφαῖου θεολόγου καί ἱστορικοῦ τῶν ἡμερῶν μας;

11) Οἱ καινοτόμοι ἀποκαλοῦν τούς ἐμμένοντες στά παραδεδομένα «παλαιοημερολογίτες», δηλαδή παλαιούς, ἐπειδή δέν δέχτηκαν να ἀκολουθήσουν κάτι νέο, κάτι τό καινούργιο, ἐν προκειμένῳ τήν καινοτομία. Ὡραῖο σκεπτικό! Δέν εἶναι δυνατόν ὅμως κάθε φορά πού «ἀνανεώνονται» αὐτοί, νά «παλαιώνουμε» ἐμεῖς! Διότι μέ τή λογική αὐτή, ἐπειδή λ.χ. οἱ τοῦ νέου ἔχουν καινοτομήσει ἐν πολλοῖς καί στήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τῆς Βαπτίσεως καί σέ πολλούς ναούς σήμερα τελεῖται παπικό ράντισμα «δι᾿ ἐπιχύσεως», θά πρέπει οἱ τοῦ παλαιοῦ, οἱ ὁποῖοι βαπτίζουν ὀρθόδοξα καί κανονικά, νά ὀνομαστοῦν… παλαιοβαπτιστές!

Ἀνάλογος χαρακτηρισμός θα πρέπει νά ἀποδοθεῖ σέ ὅσους σήμερα ἀρνοῦνται νά δεχτοῦν τίς καινοτομίες τῶν ἐπιχειρουμένων μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν μας κειμένων (βλ. Βόλος, Ἀκαδημία θεολογικῶν σπουδῶν, ἤ μᾶλλον…Ἀκαδημία θεολογικῆς ἐκμαυλίσεως…), ἤ τῆς ἐξαγγελομένης μεταπατερικῆς θεολογίας (βλ. καί πάλι Βόλος) κοκ.!

12) Κάποιοι θερμοί «ἀπολογητές» τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, στήν προσπάθειά τους νά δικαιολογήσουν τά ἀδικαιολόγητα, προβάλλουν μέ τήν τέχνη τῆς σοφιστείας διάφορα ἐπιχειρήματα, τά ὁποῖα γιά τό στενό τοῦ χώρου δέν ἀναφέρουμε, ἀλλά ἔχουν ἤδη ἀπαντηθεῖ κατά κόρον σέ πολλές μελέτες, κείμενα κλπ. ἀπό πολλούς συγγραφεῖς. Δέν πειράζει ὅμως! «Οἶδεν ἡ ἀλήθεια διωκομένη τρανοτέρως φαίνεσθαι», θά μᾶς πεῖ ὁ Ἅγιος και Ὁμολογητής Ταράσιος![14]

Οἱ γνωστοί μεγάλοι… συνήγοροι τῆς ὄντως κατακεκριμμένης μεταρρυθμίσεως, στούς ὁποίους στηρίζονται οἱ νεώτεροι, εἶναι οἱ ἀρχιμανδρίτες (πρό ἐτῶν μεταστάντες) Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος καί Ἰωήλ Γιαννακόπουλος, σοφοί κατά τά ἄλλα, ἀλλά τραγικά σφάλλοντες περί τό ἡμερολογιακό. Τούς θεωροῦν πολλοί ὡς… ἀλάθητους, ὅπως καί κάποιους γέροντες οἱ ὁποίοι τοποθετήθηκαν λανθασμένα στό συγκεκριμένο ζήτημα, ἀπό ἄγνοια ἤ ἄλλους ἄδηλους λόγους, γνωστούς μόνο στόν Θεό. Καί τούς θεωροῦν ὡς αὐθεντίες! «Τό εἶπε ὁ τάδε πατήρ, ἦταν ἅγιος» κλπ.

Τά μεμονωμένα πρόσωπα ὅμως δέν εἶναι δυνατόν νά μή σφάλλουν ἐνίοτε καί νά μήν πλανῶνται, ὅση σοφία καί ἄν διαθέτουν! Καί ἅγιοι ἀκόμη ἔσφαλαν, ὡς ἄνθρωποι, διότι οἱ ἄγιοι δέν ἦσαν ἀλάθητοι ἀλλά ἦσαν ἀπλανεῖς. Μόνο ἡ Ἐκκλησία στό σύνολό της δέ σφάλλει, ὅταν ἐκφράζεται ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους. Καί ἡ Ἐκκλησία περί τοῦ συγκεκριμένου θέματος ἔχει ἀποφανθεῖ διαχρονικά. Δέν στηριζόμαστε λοιπόν στά μεμονωμένα πρόσωπα, ἀλλά στήν Ἐκκλησία καί ἐμπιστευόμαστε τά πρόσωπα ὅταν αὐτά ἐκφράζουν τήν Ἐκκλησία διαχρονικῶς.

 Πέραν, ὅμως, τῶν 2 προαναφερθέντων ἀρχιμανδριτῶν, τό 1982 συνέγραψε καί ὁ Χριστόδουλος, ὡς Μητροπολίτης Δημητριάδος τή γνωστή Διατριβή του περί τοῦ ἡμερολογιακοῦ, μέ τίς πολλές παραποιήσεις τῆς ἀληθείας καί τά αὐθαίρετα δικά του συμπεράσματα ἐπί τοῦ θέματος. Τήν ἐν λόγῳ διατριβή χαρακτηρίζει πλῆθος παραπομπῶν καί πενία ἐπιχειρημάτων, ὅπως εὔστοχα ἔχει γραφεῖ… Τά ἀνεδαφικά ἐπιχειρήματα τῶν συνηγόρων τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, κατατιθέντα σέ διάφορα πονήματα, ἔχουν πολλάκις καί πλειστάκις ἀναιρεθεῖ. [15]
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ.

Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἔγινε παράνομα και ἀντικανονικά, προωθήθηκε ἀπό μασόνους καί Οἰκουμενιστές, καί ἐπεβλήθηκε ἐπαναστατικά, ἀφοῦ ἀγνοήθηκαν οἱ ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καί τά πατριαρχεία.

Ἡ ἡμερολογιακή καινοτομία, διέσπασε καί κατέλυσε τήν δισχιλιετή σχεδόν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στή Θεία Λατρεία, προώθησε τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας (ἡ ὁποία θά ἔχει ἀρχηγό τόν..ἀντίχριστο), ἄνοιξε τήν πόρτα καί γιά πολλές ἄλλες μεταρρυθμίσεις καί νεωτερισμούς πού ἤδη σήμερα βλέπουμε νά ἐνεργοῦνται καί γενικά ἔφερε «τά πάνω κάτω» κατά τό κοινῶς λεγόμενο στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα καί στήν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδοξία.

Οἱ ἀκολουθοῦντες (μέ πολλές στερήσεις, παλαιά καί μέ διωγμούς καί ποικίλες δυσκολίες), τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἦταν καί εἶναι λίγοι μέν (στήν Ἐλλάδα λίγοι, στόν κόσμο πάρα πολλοί), ἀλλά, εὐτυχῶς, εἶδαν καί διέγνωσαν μέ τό ὀρθόδοξο αἰσθητήριό τους ἀπό τότε τήν ἐπερχόμενη προδοσία! Καί γι᾿ αὐτό, μέ τή χάρη καί τό φωτισμό τοῦ Παναγίου Θεοῦ, ἀντέδρασαν δυναμικά καί φώναξαν τό 1924 μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς τους προφητικά: «μᾶς φράγκεψαν, μᾶς φράγκεψαν»!

Η Αγία Νεομάρτυς Αικατερίνη Ρούτη, 25 ετών μητέρα δύο τέκνων, μαρτύρησε εν έτει 1927, στην Μάνδρα Αττικής, από τον υποκόπανο χωροφύλακα που την χτύπησε στο κεφάλι κατά την διάρκεια αγρυπνίας, προσπαθώντας να διαφυλάξει τον ιερέα από την σύλληψη κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργείας!!! Κοιμήθηκε 2 ημέρες μετά από το θανάσιμο χτύπημα... Η Τιμία κάρα της φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης, παρά την Κακιά θάλασσα, Κερατέας Αττικής. Αγία Αικατερίνη Νεομάρτυς πρέσβευε υπέρ ημών!
ΤΕΛΙΚΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕ !

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ.

Ἀπό τό νέο βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου μέ τίτλο "π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ἕνας κορυφαίος δογματικός θεολόγος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας" παραθέτουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ π. Ιωάννη πρός τόν π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, μέ ἡμερομηνία 28 Μαΐου 1958, περί τῶν παλαιοημερολογιτων:

"Ὑπάρχουν πάνω ἀπό ἕνα ἑκατομμύριο παλαιοημερολογίτες στήν Ἑλλάδα πού ὑφίστανται ἐξευτελιστικές διώξεις. Στήν πραγματικότητα εἶναι οἱ ἀληθινοί εὐλαβεῖς Ορθόδοξοι μέ τήν παραδοσιακή ἕννοια τοῦ ὅρου, τηροῦν ὅλες τίς ἑορτές καί τά λειτουργικά ἔθιμα πολύ πιστά. Στά σπίτια τους βρίσκει κανείς τήν Φιλοκαλία καί ὅλες τίς ὑπέροχες μεταφράσεις τῶν Πατέρων πού ἔγιναν τόν περασμένο αἰῶνα. Στά σπίτια τῶν εὐσεβῶν τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας βρίσκει κάποιος τόν Guardini, τόν (1 λέξη), τόν Holzner, τόν Pascal, κλπ., ἀλλά οὔτε ἔστω καί ἕναν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας".
[1] Ἀναφορικά με τον Οἰκουμενισμό, ὑπάρχει πολύ πλούσια βιβλιογραφία, ὅλο καί αὐξανόμενη, στήν ὁποία μπορεῖ κάθε ἐνδιαφερόμενος νά προστρέξει.

[2] Ὁ καθηγητής Ἀνδρέας Θεοδώρου ἔγραφε δικαίως ὅτι «ὁ Οἰκουμενισμός, τό φοβερόν τοῦτον θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως, τό δικέφαλον ἐκκλησιολογικόν τέρας, περισφίγγει ἀσφυκτικῶς διά τῶν πλοκάμων του ὁλόκληρον τό ἄχραντον Σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας»…

[3] Ὁ μακαριστός Γέροντας, στό βιβίο του «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός», ἐκδ. Ὀρθόδ. Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974 γράφει: «Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης»…

[4] Ἡ κακόδοξη ἐγκύκλιος τοῦ 1920 πού ἀποτελεῖ τόν «καταστατικόν χάρτην» τῶν οἰκουμενιστῶν, κατά τά πρῶτα χρόνια τῆς ἑορτολογικῆς μεταβολῆς ἦταν ἄγνωστη στό λαό, ὅπως καί οἱ πραγματικές προθέσεις τῶν καινοτόμων νεωτεριστῶν.

Γιά τό λόγο αὐτό, καί στά συγγράμματα καί τίς ἐγκυκλίους τοῦ ἀοιδίμου ἐκείνου ὁμολογητοῦ ἱεράρχου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου (+1955), δέν ὑπῆρχαν σχετικές ἀναφορές, ἀλλά τό ὅλον θέμα ἑστιάζετο μόνο στό σοβαρό ζήτημα τῆς διασπάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, πού ἔγινε ἀπό πλευρᾶς τῶν μεταρρυθμιστῶν.

Ἡ ἐγκύκλιος πρωτοδημοσιεύεται τό ἔτος 1965 στά «Δογματικά καί Συμβολικά μνημεῖα» τοῦ καθηγητοῦ Ἰω. Καρμίρη καί στή συνέχεια ἀρχίζει ἡ ἀλυσίδα τῶν προδοσιῶν, μέ τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τῶν παπικῶν ἀπό τόν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τή συμμετοχή τῆς καινοτόμου ἐκκλησίας στό Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, δηλ. αἱρέσεων καί ἀθέων διδασκαλιῶν) καί φθάνουμε στή σημερινή δεινή κατάσταση μέ τίς συμπροσευχές τοῦ Βαρθολομαῖου (καί ἄλλων) μέ τόν Πάπα καί τή μετάδοση τῆς νόσου τῆς αἱρέσεως μέσῳ τῶν Μυστηρίων σέ ὅσους ἐπικοινωνοῦν μαζί του, κληρικούς καί λαϊκούς κλπ.

Ὅλα ἔλαβαν χώρα μεθοδικά καί σήμερα ἔχουν πλέον τά πάντα ἀποκαλυφθεῖ. Ἔγιναν γνωστοί οἱ σκοποί καί οἱ προθέσεις τῶν προδοτῶν… καί ὁ κάθε νουνεχής ἀντιλαμβάνεται τήν τραγική κατάληξη, ἡ ὁποία συνίσταται σέ μία ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων αἰσθητηρίων καί σέ ἕναν πνευματικό «Μιθριδατισμό» τῶν πιστῶν, διά τῆς σταδιακῆς πόσεως τοῦ δηλητηρίου τῆς αἱρέσεως σταδιακά…

[5] Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων Ἐκκλησιαστική ἱστορία, Βιβλίο Ι΄ Κεφ. Γ ΄Μέρος Α΄.

[6] Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἡ «σφραγίς τοῦ Πνεύματος» γράφει χαρακτηριστικά σέ μία ἐπιστολή του ὅτι «ἐν τοῖς θεολογικοῖς καί ἐκκλησιαστικοῖς ζητήμασι ἰσχύει ἡ τῶν ἁγίων πατέρων καί τῆς ἱερᾶς συνόδου βουλή».

[7] Βλ. Ἀρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα, «Ἐκκλ. Ἐλλάδος Ἐκκλ. Ἱστορία», τόμ. Γ΄, σελ. 1533 -1534 καί 1646 -1647.

[8] Αὐτά τά περί τοῦ κακοῦ τέλους τῶν μεταρρυθμιστῶν, πρωτοδημοσίευσε ὁ μακαριστός ἐνάρετος Γέροντας τῆς Πάρου π. Φιλόθος Ζερβάκος. Βλ. «Τό νέον ἡμερολόγιον καί οἱ καρποί του,σελ. 34. Ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος , λέει, σέ στιγμές μεταμελείας χτυποῦσε την κεφαλή του μέ τά δύο του χέρια καί ἔλεγε: «Νά μήν τό ἔσωνα,νά μήν τό ἔσωνα. Αὐτός, αὐτός, ὁ διεστραμμένος ὁ Μεταξάκης μέ πῆρε στό λαιμό του»…

[9] Βλ. ἱερομ. Θεοδωρήτου (+2007), «’Ορθοδοξία πολεμουμένη», Ἀθῆνα 2007,σελ. 97: «Δυστυχῶς, αὐτή ἡ ὑποτίμησις τοῦ ὁμολογιακοῦ χαρακτῆρος τῆς Ὀρθοδοξίας κορυφώθηκε μέ τήν ἀρχή τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος διά τῶν θρησκευτικῶν ἀδελφοτήτων. Ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1960, μέλη τῶν ἀνωτέρω ὀργανώσεων κατέλαβαν σιγά –σιγά τάς ἠγουμενίας ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἄθωνος, μέ ἀποτέλεσμα νά μεταφυτευθῆ ἡ τακτική καί ψυχολογία τους στόν ἱερό χῶρο.

Ἔτσι φθάσαμε στη σημερινή τραγωδία, ὁ μέν ἐπίσκοπος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ν᾿ ἀγκαλιάζη καί νά ἐπαινῆ τούς αἱρετικούς, οἱ δέ Ἁγιορεῖται νά τόν ἀκολουθοῦν…μετά πάσης εὐλαβείας, διώκοντες συγχρόνως τούς ἀντιπατριαρχικούς ζηλωτάς»…

[10] Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων Ἐκκλησιαστική ἱστορία, Βιβλίον ΙΑ΄, Κεφ. ΙΑ΄.

[11] Βλ. Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου Ἐπιστ. ΛΘ΄, MPG. 99, 1049D.

[12] Γιά τό λόγο αὐτό ἄλλωστε, οἱ ἀκολουθοῦντες τά πάτρια, ἀρνοῦνται τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ὅσες ἐκκλησίες συμμετέχουν ἀμέσως ἤ ἐμμέσως στήν οἰκουμενική κίνηση, ἀνεξάρτητα μέ τό ποιό ἡμερολόγιο ἀκολουθοῦν.

[13] Βλ. πρωτοπρεσβυτέρου Γ. Μεταλληνοῦ, «Φῶτα καί φῶς», ἐκδ. ΑΘΩΣ, σελ. 42.

[14] Βλ. Πρακτικά Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου.

[15] Βλ. Θεοδωρήτου ἱερομονάχου Τό ἀντίδοτον, Ἀθῆνα 1991, Αὐγουστῖνου μοναχοῦ - Ἁγιοβασιλειάτου, Μελέτη: «Τό ἡμερολογιακόν σχίσμα ἀπό ἱστορικῆς καί κανονικῆς ἀπόψεως ἐξεταζόμενον», σελίδες 477 κ.ἄ.



ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

Διά τούς προσερχομένους ἐκ Σχίσματος ἤ Αἱρέσεως ἤ τούς ἔχοντας ἀπωλέσει τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν των ΠΙΣΤΕΥΩ, ΠΡΟΣΚΥΝΩ καί ΛΑΤΡΕΥΩ ΕΝΑ ΘΕΟΝ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΝ, ΠΑΤΕΡΑ, ΥΙΟΝ καί ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ, ΤΡΙΑΔΑ Ὁμοούσιον, Ἀδιαίρετον καί Ἀχώριστον.

ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΩ μετά πάντων τῶν Ἁγίων ὅτι πιστεύω καί φρονῶ βεβαίως καί ἀναμφιβόλως εἰς ὅ,τι φρονεῖ καί πιστεύει ἡ ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ τοῦ ΘΕΟΥ, καί ὅ,τι Καταδικάζει καί Ἀναθεματίζει ἡ ΕΚ ΚΛΗ ΣΙΑ τοῦ ΘΕΟΥ καί ἐγώ ὡσαύτως.

Ἡμεῖς τηροῦμεν καί κρατοῦμεν τά ΟΡΘΟΔΟΞΑ καί ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ καί τάς ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ τῆς ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟ ΛΙΚΗΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ καί ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Τούς δέ Νεωτερίζοντας Καινοτόμους Νεοημερολογίτας -Οἰκουμενιστάς, Φλωριναίους - Σεραφειμικούς, τούς συγχρόνους Νεοεικονομάχους, τούς Θεομάχους, Ἐκκλησιομάχους, Τριαδομάχους, Χριστομάχους, τούς Παπικούς, Προτεστάντας, Μονοφυσίτας, Νεστοριανούς, τούς Μασσώνους καί λάτρας τοῦ Σατανᾶ, τούς Ἀθέους, πᾶσαν ΑΙΡΕΣΙΝ καί τήν ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΝ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΝ ΚΑΙ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΝ ΤΟΥ ΑΘΕΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, Ἀναθεματίζομεν.

ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ.

 «Ὅλοις τοῖς Αἱρετικοῖς, ΑΝΑΘΕΜΑ» (Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος).

«Ἡμεῖς τῇ ἀρχαίᾳ Νομοθεσίᾳ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπακολουθοῦμεν, ἡμεῖς τοὺς θεσμοὺς τῶν Πατέρων φυλάττομεν, ἡμεῖς τοὺς προσθέττοντάς τι ἢ ἀφαιροῦντας ἐκ τῆς Ἐκκλησίας ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ» (Ζ´ Οἰκ. Σύνοδος). (1)

«Ἅπαντα τά παρά τήν Ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν, καί τήν Διδασκαλίαν καί ὑποτύπωσιν τῶν Ἁγίων καί Ἀοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα, ἢ πραχθέντα ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα, ΑΝΑΘΕΜΑ» (Ζ´ Οἰκ. Σύνοδος). (2)

 «Εἴ τις πᾶσαν Παράδοσιν Ἐκκλησιαστικήν ἔγγραφον, ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ, Ἀνάθεμα ἔστω» ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ (Ζ´ Οἰκ. Σύνοδος). (3)

ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ εἰς τήν ΠΑΝΑΓΙΑΝ, ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΝ ΤΡΙΑΔΑ, τόν ΕΝΑ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ΘΕΟΝ, ὅτι θά διακρατήσω Ἀπαραχάρακτον, Ἀνόθευτον καί Ἀναλλοίωτον τήν Ἱεράν ταύτην Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν Πίστεως τῶν Ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων καί Θεοπνεύστων Ἀποστόλων, ἕως ἐσχάτης μου ἀναπνοῆς, μέ τήν χάριν τοῦ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΣ, πρεσβείαις τῆς Πανυπερευλογημένης Ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν Ἐπουρανίων Δυνάμεων Ἀσωμάτων, τοῦ Τιμίου Ἐν δόξου Προφήτου Προδρόμου καί Βα πτιστοῦ Ἰωάννου, καί πάν των τῶν Ἁγίων. ΑΜΗΝ.

 (1,3) Ἁγία Ζ´ Οἰκουμ. Σύνοδος Πράξ. Η´, (Πρακτικά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τ. Γ´. στήλη 383 καί στήλη  879, ἔκδοσις Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Σκήτη Ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, 1986).

(2) Ὅρος τῆς Ἁγίας Ζ´ Οἰκουμ. Συνόδου «Τριώδιον», Συνοδικόν Κυριακῆς Ὀρθοδοξίας, (Πρακτικά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τ. Γ´. στήλη 406, ἔνθα ἀνωτέρω).